560 πΧ-540 πΧ. Από την “ελιά του Πεισίστρατου”, στους Αγίους Αναργύρους Αττικής, στην πρώτη φωτογραφία, το 1839, που απεικονίζει ανθρώπους, στο Παρίσι και από εκεί, στην Καππαδοκία του 19ου-20ου αιώνα, στην αψίδα του Γαλέριου, το 1903, στην Θεσσαλονίκη, στην λίθινη γέφυρα του Σιμά, στο Ρέθυμνο (1910-1914), στην Αθήνα (1869-2006), στους συλληφθέντες νέους, στην Kommandantur, στις 22/7/1943, στην Kim Novak, το 1955, στο έγκλημα, στον Γράμμο, το 2024 και μετέπειτα : Η μεταμόρφωση της Αθήνας και του Λεκανοπεδίου της Αττικής, μέσα από το φωτογραφικό υλικό του 19ου και του 20ου αιώνα (97).

Οκτωβρίου 09, 2024

560 πΧ - 540 πΧ. Η ελιά του Πεισίστρατου, στους Αγίους Αναργύρους της Αττικής. Ο μόνος ζωντανός οργανισμός, που επιβιώνει και προϋπάρχει, από την Ακρόπολη.

Η ελιά ονομάστηκε, ως “ελιά του Πεισίστρατου”, επειδή ο γνωστός τύραννος των Αθηνών (560 πΧ - 527 πΧ) οργάνωσε και πραγματοποίησε την φύτευση του Ελαιώνα, που αποτελείτο, από χιλιάδες ελιές.

9ος - 10ος αιώνας μΧ. Νικομήδεια. Βυζαντινό ηλιακό ρολόι.
Φυλάσσεται, στο Μουσείο της Κωνσταντινούπολης.

1839 Παρίσι. Η πρώτη φωτογραφία, στον κόσμο, η οποία απεικονίζει ανθρώπους.

Απεικονίζεται το παριζιάνικο αστικό τοπίο και πιο συγκεκριμένα, η Place de la Republique και έχει τραβηχθεί, από τον εφευρέτη της νταγκεροτυπίας, τον Louis-Jacques-Mandé Daguerre, ο οποίος δεν εφηύρε, μόνο, την πιο δημοφιλή φωτογραφική τεχνική του 19ου αιώνα, αλλά τράβηξε και μία, από τις πλέον ιστορικές φωτογραφίες, με αυτήν την τεχνική.

1844 Louis-Jacques-Mandé Daguerre (8/11/1787 - 10/7/1851).

Ο εφευρέτης της νταγκεροτυπίας, που συνέβαλε, στην εξέλιξη και θεωρείται, ως ένας, εκ των ιδρυτών, της φωτογραφίας και επιτυχημένος ζωγράφος, με συνεισφορά στο θέατρο διόραμα, το οποίο είναι ένα τρισδιάστατο μοντέλο φυσικού μεγέθους, ή μινιατούρα, που αναπαριστά μια σκηνή από την ανθρώπινη, ή την φυσική ιστορία. Συνήθως, τα διοράματα επικαλύπτονται από γυαλί, μέσα από το οποίο φαίνεται η αναπαριστώμενη σκηνή. Τα διοράματα, μεγάλης κλίμακας, απαντώνται, συνήθως, σε μουσεια φυσικής ιστορίας και απεικονίζουν σχετικές σκηνές, με ζώα, ή/και ανθρώπους, ενώ τα διοράματα, που είναι μινιατούρες, κατασκευάζονται, στο πλαίσιο του μοντελισμού, ή για καλλιτεχνικούς σκοπούς.

19ος - 20ος αιώνας μΧ. Καππαδοκία.

1804 Δοτσικό Γρεβενών (κτίσμα). Το πέτρινο γεφύρι, κτισμένο, στην κεντρική πλατεία του χωριού. σε υψόμετρο 1.060 μέτρων, στον Βενετικό ποταμό.

Κτίστες: Γιώργος Γούλας - Μητάκος (πρωτομάστορας) καί ντόπιοι τεχνίτες, από την Λιούντζη. Χορηγός: Οι ίδιοι οι κάτοικοι του χωριού. Η σημερινή ονομασία Δοτσικό είναι του αιώνα μας. Έως το 1940, αναφέρεται και ως Δούτσικον. Η ιστορική του ονομασία (από τον 16ο αιώνα) είναι Ντουσκό, ή Ντουτσκό. Την ονομασία την έδωσαν οι πρώτες οικογένειες, που εγκαταστάθηκαν εκεί, καταδιωκομένοι, 3, από την Ήπειρο (το τοπωνύμιο Ντούσκο απαντάται και στην Ηπειρο, στην σημερινή Αλβανία και ως τα βόρειά της), επηρεασμένοι, από τα βαλανόδενδρα, που την περιέβαλαν (ντούσκο = η ήρεμη βαλανιδιά). Μορφή: Μονότοξο. Άνοιγμα Τόξου : 13,10 μ. Ύψος Τόξου : 4,60 μ. Μήκος Καταστρώματος : 24,00 μ. Πλάτος Καταστρώματος : 2,40 μ. Κατάσταση : Πολύ καλή.

1869. Η βορειοδυτική πλευρά της Ακρόπολης των Αθηνών.

1884. Συγκεντρωμένοι στην γέφυρα του πλημμυρισμένου Πηνειού, στην Θεσσαλία.

1900. Οδός Σταδίου. Παλαιά Βουλή.
Η οδός Σταδίου χωματόδρομος, (περίπου, έως το 1909), με ακακίες, δεξιά και αριστερά, φαρδιά πεζοδρόμια, και ράγες του τραμ.
Το 1910, το ιππήλατο τραμ, θα διαδεχθεί το ηλεκτροκίνητο τραμ, το οποίο θα διατηρηθεί, έως το 1936.
Αριστερά, είναι η οδός Κολοκοτρώνη, και το γωνιακό τείχος, που περιβάλει την Παλαιά Βουλή.

1903 Θεσσαλονίκη. Κρεοπωλείο, στην αψίδα του Γαλέριου (Καμάρα).

1895 Αθήνα. Οδός Κοραή.

Από την οδό Σταδίου, στο ύψος της πλατείας Κλαυθμώνος, ο σημερινός πεζόδρομος της οδού Κοραή (όλοι οι δρόμοι είναι, ακόμη, χωμάτινοι), στο βάθος, η οδός Πανεπιστημίου και το Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Το κτήριο αυτό χρηματοδοτήθηκε, από τρία αδέλφια, από την Κεφαλονιά, τους Παναγή, Μαρίνο, και Ανδρέα Βαλλιάνο και είναι γνωστό, ως "Βαλλιάνειο".

Σχεδιάστηκε, από τον Δανό αρχιτέκτονα Βαρώνο Θεόφιλο Χάνσεν και η κατασκευή του επιβλεπόταν, από τον Ερνέστο Τσίλλερ.

Η κατασκευή του ξεκίνησε, το 1888 και ολοκληρώθηκε, το 1902.

Στην δεξιά γωνία, με την οδό Σταδίου, είναι το Ξενοδοχείο "Grand Hôtel d'Athènes" (οικοδομήθηκε, στα μέσα του 19ου αιώνα), αργότερα, θα προστεθεί, στο ξενοδοχείο ακόμα ένας όροφος.

Σήμερα, στεγάζει το κατάστημα ZARA.

Στην αριστερή γωνία, το 1927, θα κτιστεί το «Μέγαρο Οικονόμου» (με τρούλο, στην γωνία, έως το 1934), όπου θα γίνει το λογιστήριο του κράτους.

Πίσω από τα δέντρα, στην δεξιά γωνία, με την οδό Πανεπιστημίου, είναι η οικία Δημητρίου Ράλλη.

Αποτέλεσε, αρχικά, κατοικία του Σταμάτη Κλεάνθη (1802 - 1862), έπειτα της οικογένειας των Σούτσων.

Το 1894, ο Αθηναίος πολιτικός Δημήτριος Γ. Ράλλης (1844 - 1921), αγόρασε την κατοικία των Σούτσων, από την χήρα του Δημητρίου Σούτσου, όπου και κατοίκησε, με την οικογένειά του.

Το κτήριο έχει κηρυχθεί διατηρητέο μνημείο.

1910-1914 (κτίσμα). Ρέθυμνο. Η λίθινη Γέφυρα του Σιμά, ή Γέφυρα των τριών ποταμών. Αποτέλεσμα περίτεχνης αρχιτεκτονικής, που λειτουργεί και σήμερα. Θεωρείται προστατευόμενο είδος τέχνης.

1910 Αθήνα. Η οδός Ομήρου, στην συμβολή, με την οδό Πανεπιστημίου.
Από την οδό Πανεπιστημίου, η οδός Ομήρου, αριστερά, ο Καθολικός Καθεδρικός Ναός του Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτη.
Ο, κυρίως, ναός άρχισε να χτίζεται, το 1853, ενώ τα εγκαίνια έγιναν, στις 4 Αυγούστου 1865.
Στο βάθος, ο Λυκαβηττός.

1911. Η πυραμίδα του καπιταλιστικού συστήματος. (Αφίσα).
Ήδη, από τότε, αυτό το σχήμα είχε υποστεί σοβαρές ρωγμές και είχε παρουσιάσει τεράστια κενά. Τώρα, πλέον, τα δεδομένα είναι, εντελώς, διαφορετικά.

1916. Καστελλόριζο.

1915. Αθήνα.

1918 Αθήνα. Ο Ιλισός ποταμός και το Παναθηναϊκό Στάδιο.

1918. Πλατεία Κλαυθμώνος. Οδός Δραγατσανίου.

Η οδός Δραγατσανίου είναι ο πλαϊνός δρόμος της πλατείας Κλαυθμώνος.

Στο βάθος, είναι η οδός Σταδίου, το κτήριο, που διακρίνεται δεξιά, υπάρχει και σήμερα.

1918. Φαληρικός κόλπος. Τζιτζιφιές. Η επιστροφή μιας ψαρόβαρκες.

1920 Ρόδος. Παλαιά πόλη. Στα δεξιά, η κάτω του Καταλύματος της Ωβέρνης και αριστερά, η καμαρωτή είσοδος, που οδηγεί, στην Πλατεία Μουσείου.

1882. Νεοελληνικό πεντάλεπτο νόμισμα (“Οβολός”).

1922. Νεοελληνικό δεκάλεπτο νόμισμα.

1930. Νεοελληνικό εικοσάδραχμο νόμισμα.

1926 (χειμώνας). Το τραίνο, για την Ομόνοια, περνάει, χωρίς στάση, τον, υπό ανέγερση, σταθμό της Καλλιθέας.

9/10/1930. Η πομπή, στην οδό Σταδίου, κατά την μεταφορά των οστών του Θεόδωρου Κολοκοτρωνη, από την Αθήνα, στην Τρίπολη.

1930 Αθήνα. Κολωνάκι. Οδός Στησιχόρου (χωματόδρομος).

Έργα οδοποιίας, στην οδό Στησιχόρου και την οδό Λυκείου.
Τα τρία κτήρια, αριστερά, το κτήριο δεξιά, και η πολυκατοικία, απέναντι, υπάρχουν και σήμερα.
Στο βάθος, ο Λυκαβηττός.

1930. Ηράκλειο Κρήτης. Τα πρώτα ταξί.

1932. Κάτοικοι στις Κουκουβάουνες. Η σημερινή Μεταμόρφωση Αττικής.

Παλαιό αρβανιτοχώρι, που ιδρύθηκε τον 15ο αιώνα μΧ.

1930 (δεκαετία). Αθήνα. Βοτανικός. Οδός Σπύρου Πάτση.

Από τις ωραιότερες βόλτες, στην προπολεμική Αθηνα, ήταν κατά μήκος της Ιεράς Οδού, από την οδό Πειραιώς, μέχρι την Σπύρου Πάτση και κατά μήκος της Κωνσταντινουπόλεως.

Εκεί, βρίσκονταν τα κέντρα, τα «θεάματα» και οι κήποι. Το δίωρο, επτά με εννέα, ήταν, κατεξοχήν, για περίπατο. Νεαροί, κορίτσια, γυναίκες, παιδιά, γέροι, γριούλες και ατέλειωτη… μαρίδα εμφανίζονταν, από κάθε γωνιά.

Τότε, έκαναν χρυσές δουλειές οι πλανόδιοι μικροπωλητές, πασατεμπάδες, παγωτατζήδες, στραγαλατζήδες, λεμοναδοπώλες…

Τα τραπεζάκια γέμιζαν εύθυμες συντροφιές. Τότε, ανθούσαν και τα φλερτάκια, με νεανίες, που ξεποδαριάζονταν, κατά μήκος της Ιεράς Οδού.

Τα καταστήματα της συνοικίας ήσαν ένα πραγματικό μωσαϊκό.

Πλάι στο μπαρ, ξεφύτρωνε το μαγέρικο, πλάι στο μαγέρικο, ο καφενές, το αριστοκρατικότερο «Οινοεστιατόριον», ή «Καφεζυθοπωλείον», η απλή ταβέρνα, το «Ζαχαροπλαστείον», το υπαίθριο θέατρο, ή ο ρομαντικός κήπος. Εκεί, το καφενεδάκι «Ελβετικόν» του Γερολυμάτου, γεμάτο ταβλαδόρους, εκεί και η ταβέρνα «Υπόγειος Παράδεισος» του Δημητρίου.

Στην, δε, οδό Κωνσταντινουπόλεως, το ζυθεστιατόριο «Δάσος» του Βλάχου, το οποίο είχε κήπο, με λεύκες, λυγαριές και ακακίες.

Στα δυτικά της οδού Κωνσταντινουπόλεως, υπήρχε το θέατρο «Βοτανικός», όπου ο Κόττας, ο καραγκιοζοπαίκτης της συνοικίας, με όλο τον θίασο, επί σκηνής, τον πονηρό Καραγκιόζη, τον αφελή μπαρμπα-Γιώργο, το Κολλητήρι, τον Χατζηαβάτη, διασκέδαζε την τακτική του πελατεία, με κωμικοδράματα και ιλαροτραγωδίες! Αλλά η περιοχή διέθετε και θερινό κινηματογράφο, το «Περουζέ».

Ζωηρότατη ήταν η κίνηση και «εις το, μέχρι της οδού Πειραιώς ―παρά την Λαχαναγοράν―, τμήμα».

Η Λαχαναγορά βρισκόταν, στο ανασκαμμένο, σήμερα, οικόπεδο, στην γωνία, που συμβάλλουν η οδός Πειραιώς, με την Ιερά Οδό. Εκεί, ήταν το καφενεδάκι «Λουκαντζίκος», ο «Βύρων», το οινομαγειρείο του Παπαδάτου και τα καφενεία «Προβολεύς», «Λεύκα», «Συνάντησις», «Ένωσις» και «Εμπορικόν Κέντρον».

25/11/1935 Αθήνα. Περίπτερο, στην πλατεία Κάνιγγος.

1936 Αθήνα. Κολωνάκι. Οδός Αριστίππου.

Η Οδός Αριστίππου, στο ύψος της οδού Μαρασλή (τότε Αριστομένους).

22/7/1943 Αθήνα. Κατοχή. Νέοι και νέες, που συνελήφθησαν, από τις γερμανικές αρχές Κατοχής, λόγω της συμμετοχής τους, σε αντικατοχική διαδήλωση, έχουν οδηγηθεί, με τα χέρια, πάνω στα κεφάλια, έξω από την Ortskommandantur (την Κομαντατούρα) της οδού Κοραή.

Η ελληνική κοινωνία μάτωσε. Και μάτωσε, παρά πολύ. Έχασε, περίπου, 400.000 ανθρώπους. Το έθνος υποδουλώθηκε, αλλά αντιστάθηκε, με νύχια και με δόντια, με απαράμιλλο θάρρος. Η μεγίστη, η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων και των Ελληνίδων εκείνης της ηρωικής εποχής, δεν δωσιλόγησε, παρά τα όσα ισχυρίζονται διάφοροι όψιμοι ψευδο«αναθεωρητές» της Ιστορίας, κατά την περίοδο της τριπλής ξενικής Κατοχής…

1934 Βερολίνο. Η Πύλη του Βρανδεμβούργου (Brandenburger Tor).

1982 Βερολίνο. Η Πύλη του Βρανδεμβούργου (Brandenburger Tor).

2023 Βερολίνο. Η Πύλη του Βρανδεμβούργου (Brandenburger Tor).

1938 Κέρκυρα. Γυναίκες, σε ελαιώνα.

1940 Δουβλίνο. Παιδιά, μέσα στις λάσπες, στην Cumberland Street.

1941. Φινλανδική αφίσα της εποχής της “Σοβιετικής” εισβολής.

Δεκέμβριος 1947. Γάμος, στο Λουζέστι (το Ελάφιον) Καλαμπόκας.

1940-1950 (δεκαετίες). Αθήνα. Πλατεία Μοναστηρακίου. Τραμ, επί της οδού Ερμού.

Τα ηλεκτρικά τραμ (16 καθήμενων και 14 όρθιων επιβατών), αποσύρθηκαν, από το 1953, έως τον Οκτώβριο του 1960, τα τελευταία. Είχαν αντικαταστήσει τα ιππήλατα τραμ, που υπήρχαν, από το 1882, έως το 1908 (οχήματα, με 16-20 θέσεις, τα οποία έσερναν 2 ή 3 άλογα).

Πίσω από το τραμ, είναι ο Ναός της Παναγίας της Παντάνασσας, ο Ναός Κοιμήσεως της Θεοτόκου, του 10ου αιώνα.

Ο ναός, κάποτε, ήταν μοναστήρι και λεγόταν το «Μεγάλο Μοναστήρι», αργότερα, ως μοναστηράκι και έτσι, τελικά, πήρε και το γνωστό όνομα η περιοχή.

Μπροστά, είναι η οδός Ερμού και δεξιά, είναι το σημείο, που, αργότερα, θα γίνει η γνωστή πλατεία.

Τα κτήρια, στην φωτογραφία, υπάρχουν και σήμερα.

1950 Αθήνα. Πλατεία Ομονοίας και 3ης Σεπτεμβρίου.

Αρκετή κίνηση, από κόσμο, τραμ και διάφορα οχήματα, επί της 3ης Σεπτεμβρίου.

Λίγο πιο κάτω, είναι η πλατεία Λαυρίου ο τερματικός σταθμός του τρένου «θηρίου», που ένωνε Κηφισιά, με Αθήνα και Λαύριο.

Στην αριστερή γωνία, επί της πλατείας και 3ης Σεπτεμβρίου, είναι το ξενοδοχείο «ΜΕΓΑ», που θα κατεδαφιστεί, σύντομα και είναι το σημείο, που θα ανεγερθεί, αργότερα, το ξενοδοχείο «Ομόνοια» και μετέπειτα, το σημερινό «Hondos Center».

Στην δεξιά γωνία, το νεοκλασικό τριώροφο μέγαρο είναι το «παράρτημα ξενοδοχείον ΤΟ ΠΑΓΚΕΙΟΝ», (Δεκέμβριος του 1870).

Στο ισόγειο του κτηρίου, παλαιότερα, φιλοξενούσε το γνωστό καφενείο Ζαχαράτου - Καπερώνη (το κτήριο αυτό και το διπλανό του, υπάρχουν και σήμερα).

Απρίλιος 1951 Αθήνα. Ομόνοια.

1953. Η Έλλη Λαμπέτη και ο Δημήτρης Χορν, στην ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη «Κυριακάτικο Ξύπνημα», με συμπρωταγωνιστή τους, τον Γιώργο Παπά.

Τα εξωτερικά γυρίσματα της ταινίας έγιναν, στην Αθήνα και τα εσωτερικά, στο Κάιρο της Αιγύπτου. Εκεί, η Λαμπέτη αρρώστησε, από αμοιβάδες, με αποτέλεσμα να χάσει αρκετά κιλά, κάτι που, άλλωστε, είναι και ορατό.

1953. Η Σμαρούλα Γιούλη, ο Ορέστης Μακρής και ο Γιώργος Φούντας, στην ταινία «ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΗΣ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ» σε σκηνοθεσία Μαρίας Πλυτά.

24/6/1953 Ernesto Guevara de la Serena. Ταυτότητα.

1937 Πειραιάς. Το ατμόπλοιο “Ακρόπολις”, στο λιμάνι.

1950 (δεκαετία) Πειραιάς. Το νεοκλασικό κτήριο της οδού Λουδοβίκου 5-7, που κάηκε προχθές (7/10/2024).

1955. Ιωάννινα.

1955. Kim Novak.

Zει ακόμη.

1956 Cannes. O Pablo Picasso, στο ατελιέ του.

1957 - 1976. Η χρονική περίοδος λειτουργίας αυτής της λεωφορειακής γραμμής!

1957 Ηράκλειο Κρήτης. Στα Λιοντάρια, στην Κρήνη Μοροζίνι.

1960 Αθήνα. Οδός Αθηνάς και Ευριπίδου.

Το κτήριο υπάρχει και σήμερα.

Εμπορικά καταστήματα, στην οδό Αθηνάς 51, συμβολή, με την οδό Ευριπίδου : αποθήκη σιγαρέττων και ειδών περιπτέρου των αδελφών Ε. Κομματά, έτοιμα ενδύματα Γεωργίου Ταλούμη, υποδήματα Γεωργίου. Κατάστημα σιδηρικών των αδελφών Δημητριάδου και Π. Ζάχου.

1959 Αρναία. Μπροστά, στο σημερινό δημαρχείο.

1962. Αρναία.

1963-1964. Οικογένεια, στο Μοσχάτο.

Απρίλιος 1970 Σπάτα. Ο Φιλοποίμην Φίνος και ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, στα εγκαίνια των νέων studios της ΦΙΝΟΣ ΦΙΛΜΣ, στην περιοχή.

1970 (δεύτερο μισό της δεκαετίας). Θεσσαλονίκη. Στον Λευκό Πύργο.

1975 Πειραιάς. Η συμβολή των οδών Μαίζωνος και Μαδύτου.

1977 Αθήνα. Πλάκα. Οδός Φλέσσα.

Από την πλευρά της οδού Αδριανού, ο γνωστός δρόμος, με τις ντίσκο “Καρυάτιδες”, από τις πιο δημοφιλείς disco της Αθήνας, με χειμερινή αίθουσα, στον 1ο όροφο, αλλά και καλοκαιρινή πίστα, στην ταράτσα και κάτω από τις disco “Καρυάτιδες”, υπήρχε η disco η “Μeka”, πιο δίπλα υπήρχε η ταβέρνα “ο Κόκορας”, όπου τραγουδούσαν μεγάλα ονόματα, με μαέστρο τον Λίνο Κόκκοτο.

Τα περισσότερα κτήρια υπάρχουν και σήμερα.

Στο βάθος, το τείχος της Ακρόπολης.

1985. Μοναστηράκι. Οδός Άρεως.

Από δεξιά, βλέπουμε την Βιβλιοθήκη του Αδριανού και στο τέλος της Άρεως, επί της πλατείας Μοναστηρακίου, αριστερά, είναι ο σταθμός του ηλεκτρικού «Μοναστηράκι», δεξιά το τζαμί Τζισταράκη του 1759 και ο Ναός της Παναγίας της Παντάνασσας, του 10ου αιώνα.

Απέναντι, στο βάθος, είναι η οδός Ερμού και στην ευθεία, η οδός Αθηνάς.

2009 Κίνα. Μπάιλονγκ Ο μεγαλύτερος ανελκυστήρας, στον κόσμο.

1961 «ΡΟΜΑΝΤΣΟ». Σκίτσο του Π. Παυλίδη.

1963 «ΡΟΜΑΝΤΣΟ». Σκίτσο του Π. Παυλίδη.

1963. Σκίτσο του Δ. Κωστιδάκη.

1965. Σκίτσο του Βασίλη Χριστοδούλου.

1967. Σκίτσο του Π. Παυλίδη.

1968. Σκίτσο του Κ. Βλάχου.

1982 «Τραστ». Σκίτσο του Νίκου Ζήκου.

1965. Η υπερταχεία, από Πάτρα, στον Ισθμό της Κορίνθου.

1988. Βαλύρα Μεσσηνίας.

13/6/1988. Το μικτό, από Τρίπολη, για Καλαμάτα, στο ΙΣΣΑΡΙ, διασταύρωση, με το 425.

11/2/2006. Σταθμός Λαρίσης.