Έχει νόημα η Ιστορία; ΟΧΙ, δεν έχει κανένα δικό της νόημα η Ιστορία. Εμείς της δίδουμε το νόημα, που της αποδίδουμε. Και αυτό είναι, πραγματικά και κυριολεκτικά, επικίνδυνο, όπως μας έμαθε ο Karl Popper. (Ένα φιλοσοφικό ερώτημα, με άμεσες πραγματιστικές επιπτώσεις).

Έχει νόημα η Ιστορία;

Το ζήτημα αυτό, με την μορφή του ερωτήματος, που με απασχολεί, στο παρόν δημοσίευμα και το οποίο εκθέτω, εκτεταμένα, στο, παραπάνω, χθεσινό βίντεο της 31 Οκτωβρίου 2024, φαίνεται - και είναι - φιλοσοφικού περιεχομένου, αλλά δεν πρόκειται, μόνο, περί αυτού. 

Η Ιστορία και το, Περί αυτής ερώτημα θεμελιακό ερωτήματα αφορούν φορά και την πραγματική μας ζωή, αφού η Ιστορία, ως παρελθόν, αλλά και ως ενεργό παρόν, αποτελεί ένα πραγματικό και πρακτικό ζήτημα, για όλους εμάς.

Οι άξονες, μέσα στους οποίους κινούμαι, στην απόπειρα μου να απαντήσω και να τεκμηριώσω την άποψή μου, όσον αφορά το θεμελιώδες ερώτημα, που σχετίζεται, με το αν η Ιστορία έχει νόημα, είναι τρεις, αφορούν εμάς τους ίδιους, ως κοινωνικά όντα, που είμαστε οι παραγωγοί, υπό την έννοια των δημιουργών αφού η Ιστορία, δεν επαναλαμβάνεται, όπως, συνήθως και εσφαλμένα, λέγεται, αλλά δημιουργείται, από εμας, μέσα από την ένταξή μας, σε κοινωνίες και σε, επί μέρους, κοινωνικές ομάδες, διαστρωματώσεις και τάξεις, που δρουν με συγκεκριμένη, κατά περίσταση, σταθμισμένη ισχύ, αλλά, επίσης (και μάλιστα, κυριότατα), με, κατά περίπτωση, σταθμισμένα συμφέροντα.

Karl Popper (Wien 28/7/1902 - Kenley 17/9/1994).

Οι άξονες αυτοί είναι, φυσικά, αλληλοσυνδεόμενοι και είναι τέσσερεις. 

Ας τους δούμε :

Α) Η Ιστορία δεν έχει νόημα. 

Αυτό μας δίδαξε, από την περίοδο των δεκαετιών του 1930 και του 1940, ο Γερμανοεβραίος αστός φιλόσοφος Karl Popper. Και ο Popper έχει δίκιο.

Β) Εμείς είμαστε εκείνοι, που δίνουμε νόημα, στην Ιστορία. Και αυτό είναι, άκρως, επικίνδυνο.

Και είναι, άκρως, επικίνδυνο, επειδή αυτό το πράττουμε, με βάση την ισχύ του καθενός, από εμάς και κυρίως, μέσω μαγμάτων, που συνδέουν και συγχέουν τις πραγματικότητες, με τις ψευδαισθήσεις μας, ως συλλογικών όντων (μέσα στις κοινωνίες και στις κοινωνικές ομάδες συμφερόντων, στις οποίες έχουμε ενταχθεί, ή, επηρεαζόμαστε, από αυτές).

Γ) Το σχήμα αυτό ερμηνείας της Ιστορίας είναι, εκ των πραγμάτων, αλισυτελές. 

Εν τέλει, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο άνθρωπος, ως συλλογικό ον, είναι ένα βιολογικό τέρας, που συνδυάζει ένα εγγενές χαοτικό μείγμα ισχυρότατων συναισθηματικών επιρροών, που είναι γεννήτριες του εγγενούς ανορθολογισμού του και της απόπειράς του να προσεγγίσει μια ρεαλιστική αντίληψη του κόσμου του, γεγονός το οποίο είναι, εκ κατασκευής, ελαττωματικό.

Δ) Τελικά, όμως, υπάρχει λύση. Δυσχερέστατη, μεν, αλλά όχι, δε, εντελώς, ανέφικτη, λαμβανομένου υπόψιν ότι, σε τελική ανάλυση, η Ιστορία είναι τα γεγονότα, έτσι όπως αυτά συνέβησαν και έτσι αποκτά έναν αφηγηματικό χαρακτήρα, το περιεχόμενο του οποίου είναι, ή μπορεί να είναι ελέγξιμο και επιβεβαιώσιμο, όσο δεν διαψεύδεται.

Ελπίζω και θεωρώ ότι υπήρξα σαφής.  

Ως εκ τούτου, δεν σκοπεύω να κουράσω, περισσότερο, το όποιο αναγνωστικό κοινό του παρόντος δημοσιεύματος, αφήνοντας και προτρέποντας τους αναγνώστες να δουν και να παρακολουθήσουν το περιεχόμενο του αρχικού βίντεο.

Αξίζει η προσπάθεια…