Από την Πτολεμαϊκή Αίγυπτο των Λαγιδών (305 πΧ-30 πΧ), στον Πύργο της Βασιλίσσης Αμαλίας, στα Νέα Λιόσια-Ίλιον (1852-1856-2024), στην Αθήνα (1840-1982), στην Θεσσαλονίκη (1910-2024), στην ιστορία του Μετρό της Θεσσαλονίκης (1987-1999) και στα εγκαίνιά του, την 29-11-2024, στο Βαμβακόφυτο Σερρών (1932-1963), στα SS των Εσθονών και των Φινλανδών (1941-1943), στην δραματική πτώση των γεννήσεων, στην Νότια Κορέα (1960-2024), στον απόκρημνο «Δρόμο του Ατλαντικού», στο Όσλο, στο άγαλμα της βασίλισσας της Παλμύρας Ζηνοβίας (240 μΧ-275 μΧ), στην Λαττάκεια της Συρίας και μετέπειτα : Η μεταμόρφωση της Αθήνας και του Λεκανοπεδίου της Αττικής, μέσα από το φωτογραφικό υλικό του 19ου και του 20ου αιώνα (115).

305 πΧ - 30 πΧ. Η Πτολεμαϊκή Αίγυπτος των Λαγιδών. 

Από τον Πτολεμαίο Α’ τον Λάγου, στην Κλεοπάτρα Α’.

340 πΧ Βεργίνα. Ο λεγόμενος «Τάφος του Θρόνου», μέσα στον διπλό θάλαμο της Αιγαίας. Πιθανολογείται ότι είναι τάφος, με τον θρόνο της βασίλισσας Ευρυδίκης, γιαγιάς του Αλεξάνδρου του Μεγάλου). Ανακαλύφθηκε, συλημένος, τυχαία, το 1987.

30 πΧ (κατασκευή). Verona, Ιταλία. Ρωμαϊκό αμφιθέατρο, στην Piazza Bra. Εξακολουθεί να χρησιμοποιείται, ως χώρος διεξαγωγής παραστάσεων Όπερας μεγάλης κλίμακας. Είναι ένα, από τα καλύτερα διατηρημένα κτίσματα του είδους του.

 

1852-1856 (κατασκευή. Ίλιον (Νέα Λιόσια). Ο Πύργος της Βασιλίσσης, στο κτήμα των 2.500 στρεμμάτων. Υπήρξε καθοριστικός για την, μετέπειτα, φυσιογνωμία των Νέων Λιοσίων και η επιρροή του ήταν, πολύ σημαντική, στην δημιουργία της πόλης. Σήμερα, λειτουργεί, ως μουσείο.

Η βασίλισσα Αμαλία (Amalie von Oldenburg, Ολδεμβούργο, Μεγάλο Δουκάτο του Ολδεμβούργου 21/12/1818 - Βαμβέργη‎‎, Βαυαρία 20/5/1875) στο εσωτερικό του Πύργου, στο Ίλιον.

Για τους παλαιότερους, ο Πύργος Βασιλίσσης στα Νέα Λιόσια (το σημερινό Ίλιον, που πήρε αυτή την ονομασία, με αφορμή την ομονυμη ονομασία της περιοχής, στους αιώνες της ελληνικής αρχαιότητας), ήταν ένα ζωντανό παραμύθι. Σύμφωνα με τις διηγήσεις, την δεκαετία του 1950, τα παιδιά περίμεναν πώς και πώς, να φτάσουν οι Απόκριες, να φορέσουν τις στολές τους και να κάνουν εκδρομή, στον Πύργο της Αμαλίας, παριστάνοντας τους βασιλιάδες και τις πριγκίπισσες. Σήμερα, το κτίσμα συνεχίζει να δέχεται επισκέπτες, από όλη την Αττική, που έρχονται στο Ίλιον, για να γνωρίσουν την ιστορία του. Ποιά ήταν η βασίλισσα Αμαλία και γιατί επέλεξε το συγκεκριμένο τόπο, για να χτίσει την εξοχική κατοικία της; Το 1832 ο Βαυαρός Πρίγκιπας Όθων ορίστηκε Βασιλιάς της Ελλάδας και το 1837, έρχεται, στην Ελλάδα, με την σύζυγό του, Αμαλία. Τα χρονικά της εποχής αναφέρουν, πως δεν κατάφερνε να συνηθίσει το κλίμα της χώρας, που ήταν, πολύ θερμό, για τα δικά του δεδομένα. Ο βασιλιάς ήταν φιλάσθενος και πολλές φορές αναγκάστηκε να επιστρέψει στην Βαυαρία, για λόγους υγείας. Η βασίλισσα Αμαλία ήταν εκείνη, που τον αναπλήρωνε τις περιόδους της απουσίας του. Μια ιδιαίτερα δραστήρια γυναίκα και έντονη προσωπικότητα. Ο χρονικογράφος, ο Αλέξιος ντε Βαλόν, σε κάποιο, από τα άρθρα του, στο γαλλικό περιοδικό «Revue des deux mondes», την περιγράφει, ως γοητευτική και σπινθηροβόλο γυναίκα, με πνεύμα. Αναφέρει, δε, πως ασκούσε μεγάλη επιρροή, στον βασιλιά και πως είχε καταφέρει να αλλάξει τον Όθωνα και να μειώσει την ισχυρογνωμοσύνη του. H ενεργητικότητά της, όμως, ενισχυόταν, από το γεγονός, πως δεν κατάφερε να γίνει μητέρα, πράγμα, που το επιθυμούσε πολύ. Ο καημός της μεταμορφωνόταν, σε δημιουργικότητα και στράφηκε, σε μια σειρά, από έργα και πρωτοβουλίες, όπως η δημιουργία του βασιλικού κήπου, ή οι δεντροστοιχίες, στους δρόμους της Αθήνας, για παράδειγμα. Σε κάποια από τα ταξίδια του Όθωνα, στην πατρίδα του, η Αμαλία αποφάσισε να χτίσει μια εξοχική κατοικία και ένα τεράστιο αγρόκτημα, στην περιοχή, που εκείνη την εποχή, ονομαζόταν Δραγουμάνο. 

Μετά από προσεκτική μελέτη έξι σημείων στην Αττική, η συγκεκριμένη τοποθεσία κρίθηκε, ως η πιο κατάλληλη, λόγω του ότι βρισκόταν, ανάμεσα, στο ρέμα της Φλέβας και στον Κηφισό. Το κλίμα φαινόταν πως ήταν ιδανικό, για αμπελοκαλλιέργειες και βρισκόταν, μόλις, λίγα χιλιόμετρα από το ιστορικό κέντρο της Αθήνας. Κάπως έτσι, προέκυψε και ο Πύργος, που χτίστηκε, στο μέσον του αγροκτήματος των 2500 στρεμμάτων, για την δημιουργία του οποίου, σύμφωνα με τον ιστορικό Δ. Σουρμελή, αγοράστηκαν, από το 1846, μέχρι το 1861, δεκάδες αγροτεμάχια, που ανήκαν, μέχρι τότε, σε αθηναϊκές οικογένειες, σε ξένους και ντόπιους κτηματίες. Αρχιτέκτονας ήταν, πιθανότατα, ο Florimont Boulanger, απόφοιτος της Σχολής Καλών Τεχνών των Παρισίων, που “αντέγραψε” πύργο Hohen Schwangau της Βαυαρίας, στον οποίο γεννήθηκε ο Όθωνας, σύμφωνα με επιθυμία της Αμαλίας. Οι εργασίες ανέγερσης του Πύργου ξεκίνησαν, το 1852 και διήρκεσαν τέσσερα χρόνια. Ο ρυθμός του ήταν νεογοτθικός, με πολυγωνικούς πυργίσκους, επάλξεις, τοξωτά παράθυρα. Μέσα στο κτήμα, υπήρχε μεγάλος κήπος, έκτασης 40 στρεμμάτων, με εκατοντάδες οπωροφόρα δέντρα, ενώ οι αμπελώνες είχαν έκταση 180 στρεμμάτων. Τα αναπτυγμένα δέντρα των φυτωρίων έφθαναν, περίπου, τα 15.000 (ελαιόδεντρα, μουριές, φιστικιές, αμυγδαλιές κ.ά.). Τα καλλωπιστικά φυτά, γύρω και πάνω, στους επτά λόφους, ανέρχονταν, σε 80.000. Παράλληλα, αναπτύχθηκε, σε μεγάλο βαθμό και η κτηνοτροφία. Οπως αναφέρουν τα ιστορικά συγγράμματα, είχαν αγοραστεί σαράντα γαλακτοφόρες αγελάδες, από την Αγγλία, την Ελβετία και το Ολδενβούργο, όπως και χοίροι εκλεκτού είδους, πρόβατα μερινός, όρνιθες, χήνες και πάπιες, από τις Ινδίες και την Αφρική. Εκτρέφονταν, ακόμη και φασιανοί, καμηλοπαρδάλεις, αλλά και καθαρόαιμα αραβικά άλογα. 

Έξι φυσικούς λόφους είχε το κτήμα και λέγεται πως η Αμαλία, που ασπαζόταν την Μεγάλη Ιδέα, φρόντισε να δημιουργηθεί και ένας έβδομος, τεχνητός λόφος, σε μια συμβολική κίνηση. Τον ονόμασε “Επτάλοφο”, ώστε να θυμίζει κάτι, από την ιστορία της Κωνσταντινούπολης, ονομασία που, σίγουρα, θα συγκινούσε και θα ικανοποιούσε τις λαϊκές τάξεις της εποχής. Λέγεται πως, παρά την εξαιρετική ομορφιά του αγροκτήματος και του Πύργου, ο Όθωνας δεν είχε ενθουσιαστεί. 

Μετά την εκθρόνιση του βασιλιά Όθωνα Α’, ιη εγκατάσταση κηρύχθηκε, ως εθνική περιουσία, «επιφυλαττομένων των, τυχόν, δικαιωμάτων αποζημιώσεως, παντός τρίτου» και έγιναν πολλές προσπάθειες να αξιοποιηθεί, από ιδιώτες, μιας και ο βασιλιάς Γεώργιος Α’ και οι διάδοχοί του, δεν έδειχναν κανένα ενδιαφέρον, για την απόκτησή του. Τελικά, η Αμαλία κατάφερε να τον μεταβιβάσει, στον βαρώνους Σίμωνα Σίνα, για να καταλήξει, μετά το θάνατό του, στον Γεώργιο Παχύ. Με την πάροδο των δεκαετιών, ο Πύργος Βασιλίσσης απαξιώθηκε και εγκαταλείφθηκε, ενώ δεν έλειψαν οι φθορές και οι λεηλασίες. Το θετικό είναι πως, κατά τη διάρκεια της λειτουργίας του, άρχισε να οικοδομείται η ευρύτερη περιοχή μιας και οι εργάτες, οι κηπουροί και οι φροντιστές του κτήματος έπρεπε να μένουν, κοντά στον τόπο εργασίας τους. Εκείνη την εποχή, πραγματοποιήθηκε η μελέτη «Σχέδιον του χωρίου νέα Λιόσια», στα ενδότερα οικοδομικά τετράγωνα του οποίου, θα έμεναν ανώτεροι αξιωματικοί και στην περίμετρο οι εργάτες, με τις οικογένειές τους.

1840 Αθήνα. Η πόλη και η Ακρόπολη, μέσα από τα μάτια του Lord George Byron.

Αυθεντική γκραβούρα επιχρωματισμένη, στο χέρι, με ακουαρέλα. Μέθοδος χαρακτικής : Ατσαλογραφία. Χαράκτης : J. Cousins.

1860 (δεκαετία). Αθήνα. Η Ακρόπολη, με τον φράγκικο Πύργο.

1869 Αθήνα. Ακρόπολη

1870 Αθήνα. Η πλατεία Δεξαμενής, στο Κολωνάκι, από την έκδοση του James Stuart (χαλκογραφία).

Το κτίσμα, με τις κολώνες, δεν υπάρχει, σήμερα. Έχουν μείνει, στο έδαφος, μόνον, οι βάσεις, από τις δυο κολώνες.

1890 Αθήνα. «Μάνα και παιδί». Έργο του Νικόλαου Γύζη.

1895. Η πλατεία Συντάγματος, από την οδό Ερμού.

1900 Αθήνα, Μοναστηράκι. Ο ηλεκτρικός σταθμός Μοναστηρακίου, εγκαινιάστηκε, στις 17 Μαΐου 1895.

Καλοντυμένοι κύριοι, αλλά και παραδοσιακοί φουστανελάδες, αναμένουν, στην αποβάθρα, το τραίνο.

Το σημείο, με την σκάλα, παραμένει ίδιο, έως και σήμερα.

1900 Αθήνα. Οδός Πανεπιστημίου.

Ιππήλατο τραμ περνάει, μπροστά από την Εθνική Βιβλιοθήκη, στην Πανεπιστημίου, ενώ είναι, ακόμη, χωματόδρομος.

Απρίλιος 1902 Πειραιάς. Καταστήματα, στην προκυμαία.

1906 Αθήνα. Περιήγηση, στον ναό του Ολυμπίου Διός.

1906 Αθήνα. Προσέλευση θεατών, στο Παναθηναϊκό στάδιο, για την Μεσολυμπιαδα.

1906 Αθήνα. Πλάκα.

1907 Αθήνα. Λιτανεία, στην οδό Πανεπιστημίου!

22/11/1940. Ο ελληνικός στρατός, στην Κορυτσά.

3/8/1914 Αθήνα. Το εξώφυλλο του εβδομαδιαίου περιοδικού «ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ».

1920 (δεκαετία). Αθήνα. Πλανόδιοι μανάβηδες, επιδεικνύουν τα εμπορεύματά τους.

1920 (τέλη δεκαετίας). Αθήνα. Η Λεωφόρος Βασιλίσσης Σοφίας, από την Ρηγίλλης, έως την Ριζάρη.

1924 Αθήνα. Αφίσα εκπτώσεων, από το καταστημα των ΑΦΩΝ ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΙΥΥ

1925 Κηφισιά. Χιονισμένα τοπία και χιονοπόλεμος.

1920 (δεκαετία). Αθήνα. Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, με παρέα φίλων, ή συμμαθητών.

1930 (αρχές δεκαετίας). Αθήνα. Πλατεία Συντάγματος.

Η, κάτω, πλατεία γεμάτη τραπεζάκια, όταν, ακόμη, καταλάμβανε μεγαλύτερο μέρος.

Απέναντι, η οδός Σταδίου και το Μέγαρο Μετοχικού Ταμείου Στρατού, (Έτος κατασκευής : το 1928 - 1938).

Δεξιά, το Μέγαρο Βούρου (Έτος κατασκευής: 1873. Κατεδάφιση : 1963), με το ζαχαροπλαστείο του Ζαχαράτου.

Αριστερά το Μέγαρο Γιαννοπούλου, «Grand Hotel», Έτος κατασκευής: 1863, Κατεδάφιση: 1963.

1934 Αθήνα. Ομόνοια.

1935 Αθήνα. Οδός Σταδίου.

1944 Αθήνα. Μαυραγορίτες, επί το έργον.

1950 (τέλη δεκαετίας). Αθήνα. Η Χιλιανή τραγουδίστρια Rosita Serrano, που αιχμαλώτισε την προσοχή του αθηναϊκού κοινού.

Για χάρη της, η πάστα Σεράνο πήρε το όνομά της.

1953 Πειραιάς. Βαρύ ζεϊμπέκικο.

1957 Αθήνα. Ο Αλέκος Αλεξανδράκης και η Αλίκη Γεωργούλη, στον γάμο τους.

Έμειναν μαζί, μέχρι το 1960.

Ιούνιος 1957 Αθήνα. Η Elizabeth Taylor, πάνω, σε γαϊδουράκι, κοντά, στην περιοχή της Ακρόπολης.

1958 Αθήνα. Ο Jules Dassin ξεναγεί, στην Ακρόπολη τον Marlon Brando και την γραμματέα του Alice Merchiak.

1960 Αθήνα. Αστικό λεωφορείο, για Σπάτα, εκείνη την εποχή.

1960 Παλαιό Φάληρο, Εδέμ. Ρέμα Πικροδάφνης.

1961 Αθήνα. Η Έρρικα και η Μαργαρίτα Μπρόγιερ, στα «Αστέρια».

1965 ΗΠΑ. Ο Μανώλης Χιώτης και η Μαίρη Λίντα.

1966 Αθήνα. Πλατεία Συντάγματος.

Από την οδό Καραγιώργη Σερβίας, βλέπουμε την πλατεία, μπροστά είναι το σημείο, που κάνουν πιάτσα τα ταξί  και σήμερα.

Δεξιά, η οδός Όθωνος, με την αφετηρία των λεωφορείων.

1968 Πειραιάς. Νέο Φάληρο.

Το παλιό θέατρο των ΕΗΣ, με φόντο τον λόφο της Καστέλας.
Αριστερά, εκτείνεται η Ακτή Δηλαβέρη και δεξιά, είναι ο σταθμός του Νέου Φαλήρου.
Πίσω από το θέατρο, διακρίνεται ο ναός της Παναγίας Μυρτιδιώτισσας.

1971 Αθήνα. Οδός Αρδηττού, λίγο πριν το Παναθηναϊκό στάδιο.

1973 Αθήνα. Ο στιχουργός Γιώργος Κανελλόπουλος, σε ηλικία 20 ετών.

21/10/1975 «ΦΑΝΤΑΖΙΟ». Βαγγέλης Βουλγαριδης.

25/5/1980 Νέα Φιλαδέλφεια. Η Καστοριά έχει πάρει το Κύπελλο Ελλάδος, στο ποδόσφαιρο, νικώντας τον Ηρακλή Θεσσαλονίκης, με 5-2 και ο πρόεδρος της ομάδας της Καστοριάς Γιώργος Χαλκίδης, γουναράς, από την Βασιλειάδα, αγκαλιάζει τον στενό του συνεργάτη, στο διοικητικό συμβούλιο, Κώστα Εμμανουηλίδη. 

Πίσω του, ο Τάσος Αγγελίδης και μπροστά του, ο Πέτρος Αναστασίου, επίσης, μέλη του ΔΣ.

1980 (δεκαετία). Αθήνα. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Δημήτρης Χορν, ο Παύλος Μπακογιάννης και ο Παναγιωτης Λαμπρία.

1982 Αθήνα. Στο βάθος το Α’ νεκροταφείο Αθηνών.

1910 (δεκαετία). Θεσσαλονίκη. Παιδί πουλάει γλυκά, στο λιμάνι.

1930 (δεκαετία). Θεσσαλονίκη. Η οδός Βενιζέλου.

1935 Θεσσαλονίκη. Διασταύρωση Τσιμισκή, με Αγίας Σοφίας.

1950 (δεκαετία). Θεσσαλονίκη. Διασταύρωση Τσιμιτσκή και Βενιζέλου.

1960 (δεκαετία). Θεσσαλονίκη. Παντοπωλείο, στην οδό Μουσών.

2024. Θεσσαλονίκη.

 

1987-1989 Θεσσαλονίκη. Το έργο του Μετρό υποτίθεται ότι ξεκίνησε, με μια … τρύπα, που άνοιξε, στην Θεσσαλονίκη, το 1987, ο, τότε, δήμαρχος της πόλης Σωτήρης Κούβελας.

3/2/1999 Θεσσαλονίκη. Ο, τότε, υπουργός Δημοσίων Έργων Κώστας Λαλιώτης δείχνει το σχεδιαζόμενο Μετρό της πόλης, στον χάρτη. 

29/11/2024 Το Μετρό, στην Θεσσαλονίκη, πάνω από 30 χρόνια, μετά. Ο αρχαιολογικός χώρος, στον σταθμό Ελευθέριου Βενιζέλου.

1936. Γάμος, κάπου, στην ελληνική επαρχία.

1936 Ρόδος, Ιταλική Κατοχή. Ο Νεομαράς (Νιοχώρι) και η Πόλη.

1965. Ρόδος. Μαθήτρια.

1950 (δεκαετία). Τζουμέρκα. Το Λεωφορείο «Καρνάβαλος».

1955 Ποτίδαια, Σάλι.

1932. Βαμβακόφυτο Σερρών.

1950 (δεκαετία). Βαμβακόφυτο Σερρών. Παρέες πιτσιρικιών.

1960 (δεκαετία). Βαμβακόφυτο Σερρών. Παρέα εφήβων.

1963 Βαμβακόφυτο Σερρών. Κτηνοτροφία και γεωργία.

1960 Ιωάννινα. Στην αγορά.

1980 Κέα.

Μάιος 2002. Βατερά Λέσβου. Το ζευγάρι των αγγειοπλαστών Νικόλα και Μυρσίνης Χαχάδακη.

2024. Η γέφυρα Ρίου - Αντιρρίου.

1941 Ταλίν. Αφίσα των Εσθονών SS.

1/6/1943 Χάνκο, Φινλανδία. Φινλανδοί στρατιώτες των Waffen SS της 5ης SS Panzer Division, κατά την επιστροφή τους, από το μέτωπο του Β’ παγκοσμίου πολέμου.

Πολέμησαν, στο ανατολικό μέτωπο, στην πολιορκία του Λένινγκραντ και στην μάχη του Χαρκόβου. Αργότερα, η Μεραρχία αυτή, στην οποια εντάχθηκαν και εθελοντές, από την Ολλανδία και την Δανία, ενώ συμμετείχαν και Γερμανοί, πολέμησε, στην μάχη του Κουρσκ, στην μάχη του Δνείπερου, σε στρατιωτικές επιχειρήσεις, στην ευρύτερη Ουκρανία, στην Λευκορωσία και στην Ουγγαρία.

1950 Κάιρο, Αίγυπτος. Και όμως…

1960 - 2024. Νότια Κορέα. Η δραματική συρρίκνωση των γεννήσεων απειλεί την κοινωνία της χώρας αυτής, με κατάρρευση.

2024 Όσλο, Νορβηγία. Ο απόκρημνος «Δρόμος του Ατλαντικού». 

Ο πιο επικίνδυνος δρόμος, στον πλανήτη.

2024 San Francisco, ΗΠΑ. Το ξενοδοχείο «Hyatt Regency».

2024 Λαττάκεια, Συρία. Στο λιμάνι δεσπόζει το άγαλμα της βασίλισσας της Παλμύρας Ζηνοβίας (240 μΧ - 275 μΧ).

Υπήρξε ευρυμαθής και ελληνομαθής, ως θεατρόφιλη, παρακολουθούσε το ελληνικό θέατρο, μιλούσε ελληνικά, λατινικά, αραμαϊκά, αιγυπτιακά και τις τοπικές διαλέκτους της περιοχής. Ισχυριζόταν ότι η καταγωγή της προερχόταν, από την βασίλισσα Κλεοπάτρα Ζ’ της Αιγύπτου.