Από τους Βάσκους και το Euskadi (3500 πΧ-1500 πΧ), στον δίσκο της Φαιστού, το 1700 πΧ, στις κόρες του Ερεχθείου το 520 πΧ, στον ναό της Νεμέσεως, το 490 πΧ, στο πορτογαλικό πλοίο του 1533, που βρέθηκε, στην αφρικανική έρημο, στην Αθήνα (1800-1979), στην συκοφαντούμενη ματωμένη ηρωική γενιά της δεκαετίας του 1940, στην Θεσσαλονίκη (1920-2024), στην εκπληκτική βίλα Ypsilon, στην Μεσσηνία, το 2024, στην γέφυρα του San Diego, της California, στο Βραδέτο Ζαγορίου, στο «πληροφοριακό δελτίο» της Ασφαλείας, για τον Τάσο Λειβαδίτη, το 1948, στο εσωτερικό διαβατήριο της “CCCP” και μετέπειτα : Η μεταμόρφωση της Αθήνας και του Λεκανοπεδίου της Αττικής, μέσα από το φωτογραφικό υλικό του 19ου και του 20ου αιώνα (106).

Νοεμβρίου 03, 2024

3500 πΧ - 1500 πΧ. Οι Βάσκοι και το Euskadi, δηλαδή η Χώρα των Βάσκων, η Βασκωνία, με τους οποίους έχω, κυριολεκτικά, δεσμούς αίματος, κάτι που η πρόσφατη εξέταση του DNA, που έκανα, δεν μπόρεσε να καταγράψει, λόγω της μοναδικότητας του σχετικού γονιδίου (την ομάδα 0R-, που σε αυτούς εμφανίζει υψηλότατη συχνότητα, της τάξεως του ένα προς δυο, 1/2 και θεωρείται ότι αυτός ο μικρός, σε πληθυσμιακό μέγεθος, τύπος αίματος πρωτοεμφανίστηκε, σε αυτούς), δεν είναι τόσο μοναδικοί, όσον πιστευόταν, μέχρι πρόσφατα, που οι γενετικές εξετάσεις του DNA, στον βασκικό πληθυσμό, ανέδειξαν μια νέα και διαφοροποιημένη εικόνα.

Οι Βάσκοι της βόρειας Ισπανίας και της νότιας Γαλλίας, ανέκαθεν, θεωρούσαν τους εαυτούς τους, ως έναν ξεχωριστό πληθυσμό, ενώ η μοναδική γλώσσα τους, που είναι άσχετη, από τις ινδοευρωπαϊκές γλώσσες, αλλά και από οποιανδήποτε άλλη, στον κόσμο, πάντα αποτελούσε πονοκέφαλο, για τους γλωσσολόγους.

Τώρα, για πρώτη φορά, με την βοήθεια της ανάλυσης του αρχαίου DNA, αποκαλύπτεται ότι οι Βάσκοι κατάγονται, από τους τοπικούς πληθυσμούς των κυνηγών-τροφοσυλλεκτών της Ιβηρικής Χερσονήσου, οι οποίοι αναμείχθηκαν, σταδιακά, με τους πρώτους γεωργούς, που ήλθαν, ως μετανάστες, από τα ανατολικά. Δηλαδή, από τους Πελασγούς αγρότες της Ελλάδας. Έτσι, μάλλον, καταρρίπτεται ο ισχυρισμός ότι οι Βάσκοι ήσαν ένας πληθυσμός καταγόμενος, αποκλειστικά, από αυτόχθονες κυνηγούς-συλλέκτες, απομονωμένος, εδώ και τουλάχιστον, 10.000 χρόνια - κάτι που, ίσως, τους δυσαρεστήσει! Μια διεθνής ομάδα γενετιστών, με επικεφαλής τον καθηγητή Ματίας Γιάκομπσον του σουηδικού Πανεπιστημίου της Ουψάλα, που έκαναν την σχετική δημοσίευση, στο περιοδικό της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών (PNAS) των ΗΠΑ, ανέλυσαν δείγματα DNA, από οκτώ σκελετούς της λίθινης εποχής, που βρέθηκαν, στο σπήλαιο Ελ Πορταγιόν, στην Αταπουέρκα της βόρειας Ισπανίας (καρδιά της χώρας των Βάσκων) και ζούσαν, πριν από 3.500, έως 5.500 χρόνια, σε μια εποχή, που η γεωργία είχε επικρατήσει, άρα, ήσαν γεωργοί. Η ανάλυση συμπέρανε ότι οι στενότεροι, γενετικά, συγγενείς των σημερινών Βάσκων ήσαν εκείνοι οι πρώτοι νεολιθικοί αγρότες της Ιβηρικής (Πελασγοί αγρότες της Ελλάδας) και όχι οι μεσολιθικοί αυτόχθονες κυνηγοί-τροφοσυλλέκτες, που προηγήθηκαν των γεωργών.

Το βασκικό γονιδίωμα έχει μια παρεμφερή ιστορία, με τους ανθρώπους της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης, οι οποίοι, επίσης, προήλθαν, από ένα ανακάτεμα των ντόπιων κυνηγών-συλλεκτών, με τους αγρότες-μετανάστες. Οι ερευνητές δήλωσαν ότι οι Βάσκοι - αφότου «γεννήθηκαν», από την επιμιξία των ντόπιων νομάδων και των αγροτών μεταναστών- έμειναν, σχετικά, απομονωμένοι, χάρη και στο δυσπρόσιτο της περιοχής τους, κατά τα τελευταία 5.000 χρόνια, αλλά όχι περισσότερο. Αυτοί οι πρώτοι Βάσκοι κατάφεραν να απομονωθούν, από όλες τις κατοπινές μεταναστεύσεις, στην Ιβηρική και έτσι, να διατηρήσουν μια διακριτή γενετική και πολιτισμική ταυτότητα. Όσον αφορά την σύγχρονη βασκική γλώσσα, το μυστήριο παραμένει. Μια εκδοχή - την οποία υποστηρίζει η νέα γενετική έρευνα - είναι ότι προήλθε, από μια γλώσσα, που μιλούσαν οι πρώτοι γεωργοί, στην Ιβηρική, προτού επικρατήσει η ινδο-ευρωπαϊκή γλωσσική οικογένεια. Μια εναλλακτική εκδοχή είναι ότι οι ρίζες των βασκικών βρίσκονται, σε μια γλώσσα, που μιλούσαν οι κιυνηγοί-συλλέκτες και η οποία διατηρήθηκε, ακόμη και μετά την επικράτηση της γεωργίας, στην Ιβηρική.

1700 πΧ. Ο δίσκος της Φαιστού, που ανακαλύφθηκε, το 1903, αποκωδικοποιήθηκε;

520 πΧ (κατασκευή). Αθήνα, Μουσείο Ακρόπολης). Η ανακατασκευασμένη (βρέθηκε κομματιασμένη) και επιχρωματισμένη, με τα αρχικά της χρώματα (που έχουν ξεθωριάσει), κόρη του Ερεχθείου. Εδώ, εικονίζεται αντίγραφό της. Το πρωτότυπο βρίσκεται, δίπλα, στο αντίγραφο.

520 πΧ Αθήνα. Η κόρη του Ερεχθείου «με τα αμυγδαλωτά μάτια», όπως την λέει ο κόσμος, θαμμένη, στην λεγόμενη «περσική τάφρο», όταν θάφτηκε, το 480 πΧ, όταν οι Πέρσες του Ξέρξη έκαψαν την Αθήνα και ανακαλύφθηκε 2368 χρόνια, μετά.

490 πΧ Ραμνούντας. Ο ναός της Νεμέσεως Κτίσθηκε, από τους Αθηναίους, μετά την νίκη τους, υπό την ηγεσία του Μιλτιάδη, επί των Περσών.

1533 Τα υπολείμματα του πορτογαλικού πλοίου Bon Jesus, που ξεκίνησε, από την Λισαβώνα και εξαφανίστηκε, βρέθηκαν, όπως αποκαλύφθηκαν και απεικονίζονται, στην αφρικανική έρημο!

1800 (αρχές δεκαετίας). Αθήνα, Μοναστηράκι. Οδός Άρεως.
Αριστερά, η Βιβλιοθήκη του Αδριανού. Ήταν μεγάλη βιβλιοθήκη, στην αρχαία Αθήνα. Ονομάστηκε έτσι, επειδή ιδρύθηκε, από τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Αδριανό.
Σήμερα, σώζεται η δυτική άποψη του πρόπυλου, με κίονες κορινθιακού ρυθμού.
Μπροστά, στις κολώνες, διακρίνεται το εκκλησάκι Άγιος Ασώματος, (κατεδαφισμένο, σήμερα).
Το δίπλα κτήριο είναι οι φυλακές της Παλιάς Στρατώνας, το οποίο έχει σημαδέψει την ιστορία της πρωτεύουσας, από την εποχή που οικοδομήθηκε, το 1780, μέχρι και το 1929, που άρχισε η κατεδάφιση του.
Δεξιά, στο βάθος, είναι το τείχος της Ακρόπολης, με τον Φράγκικο πύργο (θα υπάρχει, έως το 1874).
Είναι, αμέσως μετά, τον ηλεκτρικό σταθμό, αριστερά, δίπλα, από το τζαμί Τζισταράκη.

1898. Η Αθήνα, από το Παναθηναΐκό στάδιο.
Αριστερά, είναι ο λόφος Αρδηττού και ο ποταμός (ρέμα) Ιλισός, με τις γέφυρες, για τα εξοχικά κέντρα (παντρεμενάδικα), στις όχθες του ποταμού, στο (βατραχονήσι), εκεί, που, σήμερα, βρίσκονται οι εγκαταστάσεις του Εθνικού Γυμναστικού Συλλόγου.
Ο δρόμος, μπροστά, είναι η σημερινή διασταύρωση των λεωφόρων - σήμερα - Βασιλέως Κωνσταντίνου, (μπροστά, από τον λόφο και το στάδιο) και η Βασιλίσσης Όλγας, ο χωματόδρομος, που πάει, προς την Ακρόπολη.
Στο μέσον, διακρίνεται το Ολυμπιείο, δεξιά η περιοχή του Ζαππείου, πάνω αριστερά, ο λόφος του Φιλοπάππου, και δεξιά, η Ακρόπολη.

1900. Καλαμάτα.

1912 Τα Πηγάδια. Πόλη της Καρπάθου. (Ιταλική Κατοχή).

1870 Αθήνα. Το Αδριάνειο Υδραγωγείο του 2ου μΧ αιώνα. Επί της οθωμανικής Κατοχής, περιέπεσε, σε αχρηστία και ξεχάστηκε. Ανακαλύφθηκε, εκ νέου, το 1871, ανακατασκευάστηκε και λειτούργησε, έως την δεκαετία του 1960.

1880 Αθήνα. Ιππήλατα τραμ.

1896 Αθήνα, Παναθηναϊκό στάδιο. Ολυμπιακοί αγώνες. Η εκκίνηση του ποδηλατικού αθλήματος αντοχής.

1900 Αθήνα. Οδοκαθαριστές, με κάρο, στην οδό Πανεπιστημίου. Δεξιά, το Οφθαλμιατρείο. Αριστερά η Σινιαία Ακαδημία (πίσω, από το δέντρο) και στην συνέχεια, το Πανεπιστήμιο.

1900 Αθήνα. Πλατεία Συντάγματος.
1900 (αρχές δεκαετίας), Αθήνα, Μοναστηράκι. Το τζαμί Τζισταράκη.

1908 Αθήνα. Ιλισός ποταμός (ρέμα χείμαρρος).
Άποψη της κοίτης του Ιλισού, από την τρίτοξη πέτρινη γέφυρα του Όθωνα.
Δεξιά, διακρίνεται το εκκλησάκι της Αγίας Φωτεινής.
Στο βάθος, η πηγή Καλλιρρόη και οι καταρράκτες του Ιλισού.
Το σημείο παραμένει, σχεδόν, το ίδιο, έως και σήμερα, ακάλυπτο, μέσα, στο πράσινο, ενώ υπάρχει πρόσβαση, για επίσκεψη. Βρίσκεται, λίγο πιο κάτω, από το Παναθηναϊκό Στάδιο, οδοί Καλλιρρόης και Βουλιαγμένης.

1908 Αθήνα, Κολωνάκι. Οδός Πλουτάρχου 8.

1917 Αθήνα. Από τον λόφο των Μουσών.

1920 Αθήνα. Αιόλου και Σοφοκλέους. Έξω, από το πολυκατάστημα «ΔΡΑΓΩΝΑΣ».
Το θυμάμαι…

1920 Κάλυμνος. Το λιμάνι.

19ος αιώνας (τέλη) - 20ος αιώνας (δεκαετία 1930). Τότε, το 38% των οχημάτων ήσαν ηλεκτρικά, το 40% ήσαν ατμοκίνητα και μόνο, το 22% ήσαν βενζινοκίνητα.
Η τεράστια μετακίνηση, στην παραγωγή των βενζινοκίνητων οχημάτων συνέβη όταν προέκυψε ο κινητήρας εσωτερικής καύσης, η κατασκευή του οποίου έδωσε την ευκαιρία, στην Ford και στις άλλες εταιρείες, να παραγάγουν βενζινοκίνητα οχήματα, στην μισή τιμή. Έτσι, κατέρρευσαν οι αγορές, για τα ηλεκτρικά και τα ατμοκίνητα οχήματα.

1924. Ο Ρώσος ποιητής Σεργκέι Γεσένιν (3/10/1895 - 28/12./1925).

«Αντίο, καλέ μου φίλε, αντίο.
Στην καρδιά μου, για πάντα, θα μείνεις.
Ας είναι ο μοιραίος χωρισμός να προβλέπει
Πως θα συναντηθούμε, ξανά, κάποια μέρα, ψηλά.
Ας μην υπάρξουν λόγια, ή χειραψίες,
Μέτωπα θλιμμένα, μέσα, στην τύψη –
Το να πεθαίνεις, σε τούτη την ζωή, δεν είναι καινούργιο,
Και ακόμη πιο πολύ, φυσικά, το να ζεις».

«Αντίο», του Ρώσου λυρικού ποιητή, από τους πιο γνωστούς του 20ού αιώνα. Δημοσίευσε την πρώτη του ποιητική συλλογή, το 1916, και είχε την πλήρη υποστήριξη του Αλεκσάντρ Μπλοκ και του Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι. Αρχικά, υποστήριξε την οκτωβριανή επανάσταση, πολύ σύντομα, όμως, απογοητεύτηκε, από τους μπολσεβίκους. Αυτοκτόνησε, στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου, γράφοντας το αρχικό ποίημα, για το οποίο, επειδή δεν είχε αρκετό μελάνι, χρησιμοποίησε το αίμα του. Είχε, ήδη, περιπέσει στο αλκοόλ, όντας, προφανώς, καταθλιπτικός, προκαλώντας, συχνά, επεισόδια, που τον έφερναν αντιμέτωπο, με την μπολσεβικική αστυνομία.

1924. Πειραιάς.

1929 Πειραιάς. Η περιοχή του τελωνείου.

1936 Σαλαμίνα. Άνδρες, σε καφενείο.

1947. Η Σοφία Βέμπο, στις ΗΠΑ.

1928. Μαραθώνας. Κατασκευή φράγματος.

1930 (δεκαετία). Αεροφωτογραφία του Τουρκολίμανου (από το 1967, Μικρολίμανου), και Νέο Φάληρο.
Κάτω, βλέπουμε το Μικρολίμανο, ή Φανάρι, ή λιμένας Κουμουνδούρου, πρώην, Τουρκολίμανο και στην αρχαιότητα, Λιμένας Μουνιχίας.
Ο Φαληρικός όρμος και η παραλία του Νέου Φαλήρου, με τις όμορφες προβλήτες, που υπήρχαν, έως τα τέλη του 1960, όπου και έγινε η πλάτυνση του παραλιακού.
Επί της παραλίας, βρίσκονται τα ξενοδοχεία «Μέγα» και «Ακταίον».
Αριστερά, διακρίνεται το (τότε, ποδηλατοδρόμιο, ή γήπεδο Φαλήρου), «σημερινό Καραϊσκάκη», που θα χτιστεί, το 1953, στην αρχική του μορφή.
Δίπλα, φαίνονται οι γραμμές του τραίνου (σταθμός), η οικία Βλάγκαλη, και πιο δεξιά, οι εκβολές του Κηφισού ποταμού, το σημερινό νότιο άκρο της εθνικής οδού Αθηνών - Λαμίας.
Η όμορφη παραλιακή του Νέου Φαλήρου, είναι η σημερινή Λεωφόρος Εθνάρχου Μακαρίου.

24/4/1937 Αθήνα. Η Ακρόπολη.

24/4/1937 Αθήνα. Ο Λυκαβηττός.

12/6/1937 Αθήνα. Η Καπνικαρέα (η εκκλησία της Θεοτόκου του 10ου αιωνα), στην οδό Ερμού.

1930 (δεύτερο ήμισυ της δεκαετίας). Πειραιάς - Πέραμα. Το τραμ, κατά την διαδρομή του, στην στάση Σκουπίδια. Λειτούργησε, από το 1936, έως τις 4/4/1977.

1938. Το τραμ, στο Πέραμα, στο γεφυράκι, που υπήρχε, πάνω από την παραλία, λίγο πριν το ναυτικό φυλάκιο.

1939 Νέο Φάληρο. Ο Ατμοηλεκτρικός Σταθμός, με τον Κηφισό και την σιδηροδρομική γραμμή Αθηνών - Πειραιά.

Στην βάση της αεροφωτογραφίας, ο οικισμός του Μοσχάτου και στο βάθος, τα εργοστάσια της οδού Πειραιώς, ο οικισμός Απόλλωνα και ο συνοικισμός του Αγίου Ιωάννη Ρέντη.

1900-1939. Κεφαλονιά. Έρισσος. Μητέρα, αγκαλιά, με το μικρό της.

1930 (δεκαετία) - 1991. Το εσωτερικό διαβατήριο, στην “Σοβιετική Ενωση”.

1937 Αθήνα. Η πλατεία Συντάγματος, αργά, το βράδυ.

1958 Αθήνα. Η πλατεία Συντάγματος.

1940 Αθήνα. Το Μουσείο Μπενάκη, στην οδό Κουμπάρη.

1941. Σοφία Βέμπο.

1940-1941. Η ρεαλιστική απεικόνιση της ματωμένης ηρωικής γενιάς των Ελλήνων της δεκαετίας του 1940.

(Το, αμέσως παρακάτω, επόμενο καθήκι και οι collaborateurs, που τον συνοδεύουν, υπήρξαν η θλιβερή, ελεεινή και τρισάθλια εξαίρεση του κανόνα. Δεν είναι ο κανόνας, όπως προσπαθεί να μας πείσει ο ανεκδιήγητος Μενέλαος Χαραλαμπίδης)…

1943 Αθήνα. Ο δωσίλογος ασφαλίτης και συνεργάτης των γερμανικών αρχών Κατοχής Αλέξανδρος Λάμπου, που αποστρατεύτηκε, το 1929, από την Χωροφυλακή, για να επανέλθει, στην ενεργό δράση, με την ίδρυση των Ταγμάτων Ασφαλείας, από την κατοχική κυβέρνηση του Ιωάννη Ράλλη.

Οργάνωσε και συμμετείχε, στα βασανιστήρια και στις δολοφονίες πολλών αντιστασιακών, μεταξύ των οποίων και της Ηλέκτρας Αποστόλου. Στο μπλόκο της Κοκκινιάς «έφαγε» κόσμο, κυκλοφορώντας με μια εικόνα της παναγίας, φωνάζοντας ότι “θα πιω αίμα, για χάρη της”. Καταδικάστηκε, από το δικαστήριο Δωσίλογων, δυο φορές, σε θάνατο, αλλά αποφυλακίστηκε, με βασιλικό διάταγμα, το 1952. Δυστυχώς…

1900 Ρόδος, Παλαιά Πόλη. Η Πύλη των Κανονιών.
1912 Ρόδος. Το χωριό Λάρδος.

1929 Ρόδος, Μανδράκι. Το τζαμί του Μουράτ Ρεΐς.

1947-1949. Ένοπλοι του Δημοκρατικού Στρατού, σε καφενείο, κάπου, στην ορεινή Ελλάδα.

1948 Αθήνα, κάπου στο κέντρο της πόλης, με θέα την Ακρόπολη.

28/10/1948 Αρεόπολη. Μαθητική παρέλαση.

15/6/1948. Αθήνα. Πληροφοριακό δελτίο της Ασφαλείας, για τον νεαρό, τότε, ποιητή Τάσο Λειβαδίτη.

1949 Αθήνα. Τραμ περνάει μπροστά, από το Παναθηναϊκό στάδιο.

1950 Αθήνα. Οδός Σταδίου και Κοραή. Πλατεία Κλαυθμώνος.
Από το ύψος της οδού Κοραή (σημερινός πεζόδρομος), η οδός Σταδίου, με ζωηρή κίνηση, από κόσμο και αυτοκίνητα.
Δεξιά, το δεύτερο κτήριο είναι η Εθνική Τράπεζα, (υπάρχει και σήμερα).

1930. Γάμος, στον Ζιάκα Γρεβενών.

1920 (δεκαετία). Θεσσαλονίκη. Αλλατίνη Χαν, στην οδό Φράγκων.

1957. Θεσσαλονίκη.

28/10/1950 Θεσσαλονίκη. Η παρέλαση, στην παραλιακή Λεωφόρο Νίκης.

2024 Θεσσαλονίκη. (Πλησίον του σημείου της προηγούμενης φωτογραφίας).

2024 Θεσσαλονίκη. Μέσα κάτω, από την Καμάρα.

2024. Θεσσαλονίκη.

1930. Η Χαλκίδα και ο Εύριπος, από ψηλά.

1950. Χαλκίδα.

1950. Η αλωνιστική μηχανή. Πατουκιζα

1953 Κέρκυρα. Βενετσιάνικη κατοικία.

1954-1974. Ζαγόρι, Βραδέτο. Η “Σκάλα του Βραδέτου”, με τα 1.100 σκαλοπάτια.

Γνωστό και ως «Μπαλκόνι του Ζαγορίου», σε ύψος 1.340 μέτρων, στις νοτιοδυτικές πλαγιές του όρους Τύμφη, μία ανάσα, από την χαράδρα του Βίκου, το Βραδέτο είναι, ευρέως, γνωστό, για την περίεργη πέτρινη σκάλα του, που χτίστηκε, μέσα, σε 20 χρόνια.

1956. Κόρινθος. Τραίνο, στον σιδηροδρομικό σταθμό.

2024 Κόρινθος. Ο Ισθμός, οι γέφυρες και η θάλασσα του Αργοσαρωνικού.

1950 (δεκαετία). Λεωφορείο ΚΤΕΛ Κορινθίας.

1960 Αμοργός, Κατάπολα. καΐκι, φορτωμένο, με σταφύλια, φθάνει, στο λιμάνι, το σούρουπο.

1956. Ο, τότε, διάδοχος του θρόνου, ο μετέπειτα, βασιλιάς Κωνσταντίνος Β’, αρχίζει, σε ηλικία 15 ετών, την στρατιωτική του εκπαίδευση.

1960 Αγία Μόνη Τρικάλων. Πλύσιμο μάλλινων.

1961 Βαμβακόφυτο Σερρών. Μαθητές.

1962. Ο Vittorio de Sica και η Μαρία Κάλλας.

Mark Damon, Rika Dialina, Lidia Alfonsi, Mario Bava, Michèle Mercier, Glauco Onorato, Boris Karloff, Jacqueline Pierreux, Milly Monti, Susy Andersen, Massimo Righi.

1963. Η Ρίκα Διαλυνά και η Susy Andersen, στην cult κινηματογραφική ταινία “Black Sabbath”, του μαιτρ των ιταλικών ταινιών τρόμου Mario Bava.

1965 Σπέτσες, με το υφαντουργείο “ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ”, παραθαλάσσια, στο κέντρο της photo.

1967 Νέα Υόρκη, Central Park. O Νίκος Κούρκουλος και ο γιος του Άλκης, μωρό.

1969 Θεσσαλονίκη. Ο Θανάσης Βέγγος, στον Λευκό Πύργο, με την κούκλα - σωσία του, σε ρόλο κασκαντέρ, για τα γυρίσματα της ταινίας «Θου Βου. Επιχειρήσις Γης Μαδιάμ».

1969 (κτίσμα). San Diego California. H γέφυρα, που ενώνει το San Diego, με το νησί Colorado, στην Ειρηνικό Ωκεανό.

1970-1971. Αμφίπολη. (Στην μέση, ο … αρκούδος)!

1971. Ο, τότε, 15χρονος Björn Andrésen, στην ταινία του Luchino Visconti “Θάνατος στην Βενετία”.

Κινηματογραφική διασκευή του ομώνυμου συγγράμματος του Γερμανού συγγραφέα Paul Thomas Mann.

1970 (τέλος δεκαετίας). Αθήνα. Η Λεωφόρος Βασιλίσσης Σοφίας. Δεξιά, το πολεμικό μουσείο και στο βάθος, το Χίλτον.

1971. Λαύριο.

1975. Καβάλα.

15/1/1962 Αθήνα. Η Ζωή Λάσκαρη (Κουρούκλη), με τον Ντίνο Ηλιόπουλο, τον Παντελή Ζερβό και θαυμαστές, στην πρεμιέρα της ταινίας “O Ατσίδας”, στον κινηματογράφο «Σελέκτ».

1979 Αθήνα. Θέατρο “Διάνα”. Η Ζωή Λάσκαρη, ο Κώστας Καρράς και η Άννα Φόνσου, στην πρεμιέρα της θεατρικής παράτασης «Η κυρία του Μαξίμ», σε σκηνοθεσία Κώστα Μπάκα.

1980 (δεκαετία). Διαφήμιση του εντούρο, που κατασκεύασε η “Suzuki”.

2024 Μεσσηνία (κοντά, στην Σχίζα των Μεσσηνιακών Οινουσσών. Η βίλα «Ypsilon» στην Πελοπόννησο κατάφερε να κερδίσει το βραβείο «Building of the Year» του περιοδικού Archdaily, ανάμεσα σε 3.000 διεθνείς συμμετοχές.

Κτισμένη, σε ένα απόμακρο σημείο της Πελοποννήσου, προσφέρει την δυνατότητα, στους ενοίκους της, να απολαμβάνουν το βουνό, αλλά και την θέα της θάλασσας.

Το 150 τετραγωνικών μέτρων οίκημα φιλοτεχνήθηκε, από την αρχιτεκτονική εταιρεία LASSA. Οι προσόψεις της πολυτελούς βίλας έχουν κλίση, προς τα μέσα, για να δώσουν, στις τρεις αυλές, το πλεονέκτημα της σκιάς ενώ η μία, από αυτές, διαθέτει και πισίνα, στο σχήμα του ματιού. Η δεύτερη μπορεί να λειτουργήσει, ως καθιστικό και το έδαφος της τρίτης έχει επενδυθεί, με χαλίκι.

«Ο άξονας των σκεπασμένων στεγών ευθυγραμμίζεται τέλεια, με το νησί Σχίζα, προς τον νότο και ένα χωριό, προς τα ανατολικά. Μια άλλη απαίτηση ήταν να σχεδιάσουμε την διαρρύθμιση, που να ενεργοποιεί όλη την περιφέρεια του κτιρίου, αντί να ευνοεί, μόνο, την πανοραμική θέα, στην θάλασσα», δήλωσε ένας, από τους υπεύθυνους αρχιτέκτονες του έργου.

29/10/2024 Valencia, Ισπανία. Δεν πρέπει να παίζουμε, με τους ποταμούς. Εκεί, έπαιξαν και παίζουν. Τα αποτελέσματα είναι η νέα πλημμύρα και οι, τουλάχιστον, 262 πνιγμένοι…