4-11-2024 Κριτικάροντας τον Κώστα Καραμανλή : Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις και η άμεση αναγκαιότητα, για την “επανίδρυση του κράτους”, το οποίο έχει μεταπέσει, σε μια νεοαποικία χρέους. (Ο διάλογος, εφ’ όλης της ύλης, με την Άγκυρα, με προετοιμασμένη ατζέντα και η άμεση ριζοσπαστική αλλαγή του Συντάγματος, προκειμένου να αποκατασταθεί η εθνική κυριαρχία, αποτελούν τις επίκαιρες τρέχουσες προτεραιότητες, για την ελληνική κοινωνία).

 

Η χθεσινή (Δευτέρα, 4/11/2024) ομιλία του τέως πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή, στην Θεσσαλονίκη και τα θέματα, που αυτός έθιξε, σχετικά, με τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και τα πολύ σημαντικά εσωτερικά ζητήματα, τα οποία αφορούν την ελληνική κοινωνία, είναι η αφορμή, για το, παραπάνω, βίντεο, στο οποίο αναφέρομαι, στο βαρύτατο πρόβλημα των ελληνοτουρκικών σχέσεων, σε συνδυασμό, με την αδήριτη ανάγκη να επανιδρυθεί το ελληνικό κράτος, που έχει μεταπέσει, στην θλιβερή και καταπιεστική, για την κοινωνία μας, κατάσταση μιας νεοαποικίας χρέους.

Καθώς, παρακάτω, παρουσιάζω τα κυρία σημεία της χθεσινής ομιλίας του Κώστα Καραμανλή, είναι απαραίτητο οι αναγνώστες του σημερινού δημοσιεύματος να παρακολουθήσουν την επιχειρηματολογία, που αναπτύσσω, σε αυτό και η οποία επιχειρηματολογία έρχεται, σε αντίθεση, με τις κεντρικές θέσεις του Κώστα Καραμανλή.

Ας δούμε, όμως, τα κεντρικά σημεία της ομιλίας του Κώστα Καραμανλή.

«Οι προβληματισμοί και ανησυχίες που εκφράζονται για τα εθνικά μας θέματα είναι εύλογες και υπαρκτές. Τους δημιουργεί άλλωστε η επιθετικότητα και ο αυξανόμενος αναθεωρητισμός της Τουρκίας. Η ανάδειξή τους στην ουσία ενισχύει τις πάγιες εθνικές μας θέσεις, ιδίως όταν εκφράζονται από υπεύθυνα χείλη. Είναι λάθος να αντιμετωπίζονται ως επικριτικές, εφ’ όσον μάλιστα η χώρα παραμένει προσηλωμένη στην εθνική γραμμή». 

Σε αυτήν την θέση, επέμεινε ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής, μιλώντας, στην εκδήλωση, για την παρουσίαση του βιβλίου του δημοσιογράφου Βαγγέλη Πλάκα «Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και η Θεσσαλονίκη».

«Ανοιχτοί οι δίαυλοι επικοινωνίας, αλλά με σταθερές θέσεις, πάντοτε διατυπωμένες με απόλυτη διαύγεια. Δεν ευσταθεί ο ισχυρισμός ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ήταν έτοιμος να μπει σε εφ’ όλης της ύλης διαπραγμάτευση με την Τουρκία όπως ακούγεται από κάποιες πλευρές τελευταία. Ο ιδρυτής της ΝΔ πίστευε ότι η μόνη διαφορά με την Τουρκία, η οριοθέτηση δηλαδή της υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο θα έπρεπε να επιλυθεί σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο και τις διεθνείς συνθήκες, αν χρειαστεί και με προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης βάσει συνυποσχετικού. Και ήταν η Τουρκία που υπαναχώρησε τότε. Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια. Με άλλα λόγια ο υπαινιγμός ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής θα ήταν διατεθειμένος να συζητήσει επί θεμάτων που μονομερώς και αυθαίρετα επιχειρεί να προσθέτει διαχρονικά η Τουρκία στην ατζέντα είναι ανακριβής, έωλος και ίσως εκ του πονηρού. Οι παρακαταθήκες του Κωνσταντίνου Καραμανλή έχουν ξεχωριστή σημασία και σήμερα. Διότι μπορεί πράγματι το δημοκρατικό πολίτευμα να είναι στέρεα εδραιωμένο στην χώρα μας, μπορεί πράγματι να έχει αυξηθεί σημαντικά ανά τον κόσμο ο αριθμός των χωρών με δημοκρατικό καθεστώς, όμως κίνδυνοι για την δημοκρατία και κυρίως την ποιότητά της ελλοχεύουν και πρέπει να αντιμετωπιστούν με αποτελεσματικότητα προτού προξενήσουν ανεπανόρθωτες βλάβες. Η περιθωριοποίηση μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού ωθεί αυξανόμενο αριθμό πολιτών στην αποχή και άρνηση της πολιτικής διαδικασίας. Ακόμα χειρότερα στα μάτια πολλών το σύστημα έχει απωλέσει την νομιμοποίησή του.

Μεταβάλλονται είτε σε ‘φυγάδες της πολιτικής’ δηλαδή απορρίπτουν την συμμετοχή τους στα κοινά, είτε σε ‘πολιτικούς νομάδες’ εγκαταλείποντας ιστορικά κόμματα και στρέφονται σε πιο ακραίες φωνές και σχήματα. Η δε δυσαρέσκεια και απογοήτευσή τους οδηγεί και τον δημόσιο βίο σε όλο και μεγαλύτερη οξύτητα, επιθετικότητα, λεκτική και όχι μόνο βία, τραυματίζοντας και με αυτόν τον τρόπο την σταθερότητα και την δημοκρατική διαδικασία. 

Κατεπείγουσα είναι η ανάγκη η Δύση να διαμορφώσει ένα νέο κοινωνικό – οικονομικό μοντέλο που θα απαντά στις αγωνίες, τα αδιέξοδα, τον αποκλεισμό που αισθάνονται ιδίως οι λιγότερο ευνοημένοι πολίτες.

Κανένα πολιτικό σύστημα, ακόμα και η κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν μπορεί να επιβιώσει επί μακρόν, αν δεν έχει ισχυρή νομιμοποίηση και αξιοπιστία στα μάτια της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών. Και ρίχνουν λάδι στην φωτιά όσοι υπεροπτικά και αλαζονικά υποτιμούν τους δυσαρεστημένους και διαμαρτυρόμενους πολίτες ως οπισθοδρομικούς, ψεκασμένους ή εξτρεμιστές. Είναι σοκαριστική αποκάλυψη πρόσφατης έρευνας της κοινής γνώμης, ότι το 50% των ερωτηθέντων να δηλώνουν ότι αισθάνονται ‘εκτός των τειχών’ εκτός κοινωνίας δηλαδή, αποκλεισμένοι και απροστάτευτοι. Το ογκούμενο χάσμα μεταξύ λίγων εχόντων και πολλών μη εχόντων είναι βόμβα στα θεμέλια της δημοκρατικής ομαλότητας και σταθερότητας και μάλιστα όχι βραδυφλεγής.

Εξ ίσου σοβαρό θέμα είναι η αυξανόμενη έλλειψη σεβασμού στους θεσμούς. Η ανομία, η κάθε μορφής εγκληματικότητα, από την παιδική βία και τον χουλιγκανισμό ως τη δράση του οργανωμένου εγκλήματος δείχνουν καθαρά ότι η νομιμότητα αμφισβητείται όλο και περισσότερο. Το ίδιο συμβαίνει με την δικαιοσύνη. Πλανάται σε πολλές ευρωπαϊκές κοινωνίες μια αίσθηση μεροληψίας προς τους ισχυρούς, και αυστηρότητας προς τους αδύναμους. Ακόμα και κράτη μέλη της ΕΕ μπαίνουν στον πειρασμό να χειραγωγήσουν την δικαιοσύνη. Θα έπρεπε να είναι αδιανόητο κι όμως συμβαίνει. Η καθυστέρηση στην απόδοση δικαιοσύνης οξύνει την κατάσταση ακόμα περισσότερο. Αν όμως οι πολλοί δεν εμπιστεύονται την δικαιοσύνη, ναρκοθετείται το δημοκρατικό πολίτευμα. Η πίστη στην δικαιοσύνη είναι θεμελιώδης προϋπόθεση για την λειτουργία της δημοκρατίας. Όπως έλεγε ο Αλέξανδρος Χάμιλτον, ένας εκ των ιδρυτών πατέρων των ΗΠΑ ‘Πιστεύω ότι το πρώτιστο καθήκον της κοινωνίας είναι η δικαιοσύνη’».

Εννοείται ότι σφάλλει ο Κώστας Καραμανλής. (Ούτε τα όσα λέει, για τον θείο του, είναι ορθά).

Βέβαια, ο τέως πρωθυπουργός και τέως πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας περιορίζει την δυνατότητα χειρισμών της κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη, σε ότι αφορά τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και πράττει, ορθώς, διότι αυτή η κυβέρνηση δεν είναι, καθόλου, κατάλληλη - μάλιστα, όπως, πάντοτε, τονίζω, σε κάθε ευκαιρία, είναι, απολύτως, ακατάλληλη και επικίνδυνη - να διαχειριστεί τον σκληρό πυρήνα των ελληνοτουρκικών σχέσεων και καλώς, πράττει, αλλά οι βασικές του θέσεις, όσον αφορά τον διάλογο, με την Άγκυρα, εδράζονται, σε ακατάλληλο υπόβαθρο, ενώ εσφαλμένες είναι, όχι οι διαπιστώσεις του, για το βαρύτατο εσωτερικό πολιτικό πρόβλημα, που αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία, αλλά οι απόπειρες, μέσω των οποίων επιχειρεί να παρουσιάσει - εμμέσως και όχι ευθέως -, ως προτάσεις, που είναι αποσπασματικές και αναποτελεσματικές, αφού ουδεμία αναφορά κάνει, στην αναγκαιότητα της “επανίδρυσης του κράτους”, η οποία έχει άμεση προτεραιότητα και την οποία, ο ίδιος ο Κώστας Καραμανλής ανέδειξε, ως κεντρικό προεκλογικό σύνθημα της Νέας Δημοκρατίας, στις βουλευτικές εκλογές της 7/3/2004, μέσω των οποίων έγινε πρωθυπουργός, επί μια πενταετία, χωρίς να μείνει συνεπής, σε αυτήν την προεκλογική του δέσμευση, την οποία πέταξε, στον σκουπιδοτενεκέ. 

Και φυσικά, τα σημερινά χάλια της ελληνικής κοινωνίας έχουν την προέλευσή τους και σε αυτήν την κομβική ανακολουθία του Κώστα Καραμανλή, που βολεύτηκε, με την πρωθυπουργία και άφησε, στην άκρη, την επανίδρυση του κράτους, την οποία, προφανώς, ουδέποτε είχε πραγματική πρόθεση να πραγματοποιήσει.

Με αυτά τα θέματα ασχολούμαι, εκτενώς, στο αρχικό βίντεο του παρόντος δημοσιεύματος και για τον λόγο αυτόν, προκειμένου να μην κουράσω το αναγνωστικό κοινό, σταματώ εδώ, το κείμενο της ανάρτησης και προτρέπω, για μια, ακόμη, φορά, το αναγνωστικό κοινό να παρακολουθήσει αυτό το βίντεο, το οποίο αποτελεί ένα χρήσιμο άκουσμα της επιχειρηματολογίας, που παραθέτω.