Από το αφιέρωμα, στον Αλέκο Παναγούλη (Νοέμβριος 1968), στην Ακρόπολη του 1828, στο Κορινθιακό κράνος του 495 πΧ, στον Λέοντα Τολστόι, το 1897, στην Αθήνα (1910-1983), στον Πειραιά, το 1939, στο Kirkaldy House (“FACTS NOT OPINIONS”, 1874) στο φιλί, το 1882, στον κομήτη C/2003 A3, πάνω από τα Μετέωρα, στα Ιωάννινα, στην Πύλο και στο Αιγαίο, το 2024 και μετέπειτα : Η μεταμόρφωση της Αθήνας και του Λεκανοπεδίου της Αττικής, μέσα από το φωτογραφικό υλικό του 19ου και του 20ου αιώνα (109).

Νοεμβρίου 13, 2024

Νοέμβριος 1968. Αθήνα. Ο Αλέκος Παναγούλης σιδηροδέσμιος οδηγείται, στο στρατοδικείο, για την απόπειρα ανθρωποκτονίας του δικτάτορα Γεώργιου Παπαδόπουλου.

Αυτός ο άνθρωπος είχε αστείρευτο κουράγιο. Είχε φάει απίστευτο ξύλο, είχε υποστεί απίστευτα βασανιστήρια (τον είχαν κρεμασμένο και έσβηναν τα αναμμένα τους τσιγάρα, στο γυμνό κορμί του, τοποθετούσαν στην ουρήθρα του ζεματιστές βελόνες και πολλά άλλα).

Ο Θεόδωρος Θεοφιλογιαννάκος (δεξιά) και ο Στυλιανός Παττακός, το 1999.

Χαρακτηριστικό είναι και αυτό το κομμάτι της κατάθεσης του Αλέκου Παναγούλη, για όσα συνέβαιναν, στο ΕΑΤ-ΕΣΑ : «Η ανάκριση άρχισε κλιμακούμενη, από της περιοχής των γρονθοκοπημάτων, των εγκαυμάτων, της φάλαγγος και των ραβδισμάτων, μέχρι και της περιοχής των σεξουαλικών βασανιστηρίων. Ο Θεοφιλογιαννάκος, ο ίδιος προσωπικά, με χτύπησε, με ένα καλώδιο, κατ’ επανάληψη, σε όλο μου το σώμα. Υπάρχουν, ακόμη, στην περιοχή των ώμων μου, σημάδια, γιατί το άκρο του καλωδίου ήταν δεμένο, με σύρμα και δημιούργησε μεγαλύτερη πληγή. Και στην μια πλευρά και στην άλλη. Ο ίδιος ο Θεοφιλογιαννάκος υπήρξε μάρτυρας, όταν ο Μάλλιος και ο Μπάμπαλης μου είχαν περάσει σιδηρά βελόνη, στην ουρήθρα και εθέρμαιναν το, εκτός της ουρήθρας, μέρος». Ο Αλέκος Παναγούλης, επειδή έπρεπε να αντέχει τους πόνους, αλλά και να εξευτελίζει και παράλληλα, να εξαντλεί τους βασανιστές του, είχε καταστρώσει μια σαφή και επιτυχή στρατηγική αντιμετώπισής τους. Κατά την διάρκεια των βασανιστηρίων, που υφίστατο, τους έβριζε, συνεχώς, (όπως είχε παρατηρήσει, αυτό, που τους εξόργιζε ήταν, όταν τους αποκαλούσε προδότες, επίορκους και ατιμασμένους, που δεν δικαιούνται να φορούν την στολή του Έλληνα αξιωματικού), με αποτέλεσμα να εκνευρίζονται, να μανιάζουν και να παύουν να τον βασανίζουν, επαγγελματικά (δηλαδή, με συστηματικό τρόπο, που να παρατείνει την διαδικασία βασανισμού). Αυτό τους οδηγούσε, στο να χρησιμοποιούν, απότομη και εντεταμένη βια, γεγονός, που του προξενούσε λιποθυμία, η οποία, όμως, ήταν λυτρωτική, για τον ίδιο, επειδή διέκοπτε τους ξυλοδαρμούς και τα βασανιστήρια και του χρησίμευε να ανακτά τις δυνάμεις και το κουράγιο του. Υπάρχει και κάτι, που εγώ θυμάμαι, από αυτόν τον άνθρωπο και το καταγράφω, ως έμμεση μαρτυρία. Πριν ο Αλέκος Παναγούλης σκοτωθεί, την 1/5/1976, σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα και όταν, πλέον, η δικτατορία είχε αυτοκαταρρεύσει, ο νεκρός, πλέον, γείτονας και στενός φίλος της οικογένειάς μου, ο Παναγιώτης Μυρμήγκος, που εργαζόταν, ως σεφ, στις κουζίνες διαφόρων και πολλών, κατά καιρούς νυκτερινών κέντρων, στην Αθήνα και στην επαρχία, είχε συναντήσει, σε ένα από αυτά τα κέντρα, τον Αλέκο Παναγούλη και στην συζήτηση, που έγινε, μεταξύ τους, κάποια στιγμή, είπε στον Παναγούλη ότι δεν πιστεύει ότι είχε βασανιστεί. Τότε, ο Παναγούλης σήκωσε, ψηλά, τα ρούχα, που φορούσε και του έδειξε το κορμί του γυμνό, με αποτέλεσμα, όπως μας ομολόγησε ο φίλος μας, να μείνει άφωνος, από αυτό, που είδε. Ο μακαρίτης ο φίλος μας δεν είχε κανέναν λόγο να μας πει και δεν μας έλεγε ψέμματα. Είναι, άλλωστε, χαρακτηριστική η ρήση του διοικητή του ΕΑΤ-ΕΣΑ Θεόδωρου Θεοφιλογιαννάκου ότι ο Αλέκος Παναγούλης ήταν ο μόνος, που αντιστάθηκε, στο δικτατορικό καθεστώς της 21ης Απριλίου 1967.

1968 Αθήνα. Ραδιόφωνο της εποχής.

12/11/2024 Πέθανε, σε ηλικία 87 ετών, ο Κρητικός ολιγάρχης Βαρδής Βαρδινογιάννης, που υπήρξε, στα νιάτα του και αντιστασιακός, στο δικτατορικό καθεστώς, φυλακίστηκε και αποτάχτηκε, από το Πολεμικό Ναυτικό, για να ακολουθήσει, στην συνέχεια, επιχειρηματική καριέρα.

Υπήρξε ένα από τα πρόσωπα, που συγκεκριμενοποιούν το περιεχόμενο της έννοιας της πολιτικοοικονομικής διαπλοκής, στην ελληνική κοινωνία.

1828 Αθήνα, Αττική. Η Ακρόπολη των Αθηνών.

495 πΧ Κόρινθος (κατασκευή). Κορινθιακό κράνος.

11/11/2024 Νέα Υόρκη ΟΗΕ. Το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας, για το ψήφισμα, για την καταδίκη του φασισμού και του ναζισμού, που κατέθεσε η Ρωσία. Το υπερψήφισαν 116 κράτη, το καταψήφισαν 54, απείχαν 11.

Η “ελληνική” κυβέρνηση, μαζί με τις χώρες της Δύσης, το καταψήφισε…

1897. Γιάσναγια Πολλιάννα, Ρωσία. Ο Λέων Τολστόι.

1910 Αθήνα. Πλάκα, οδός Κέκροπος.

Τα σπίτια δεξιά, υπάρχουν και σήμερα.

Το αριστερό κτήριο, σήμερα, είναι το ξενοδοχείο «NEFELI», (νέο κτήριο), και δίπλα, το θέατρο «Μπέλλος».

Στο βάθος, η Ακρόπολη.

1917 Αθήνα. Νεαρός, με το άλογό του. Οδός Διδότου, από την Ασκληπειού, προς την Ζωοδόχου Πηγής.

1930 (δεκαετία). Αθήνα. Μερική άποψη Ζαππείου, Παναθηναϊκού Σταδίου και Ολυμπιείου.

1930. Στην πλώρη του ελληνικού φορτηγού ατμοπλοίου «DIAMANDO».

1939 Πειραιάς. Κατασκευή της Λεωφόρου βασιλέως Γεωργίου του Α’.

1939 Πειραιάς. Η οδός και η γέφυρα Ρετσίνα.

1939 Πειραιάς. Η οδός Ρετσίνα, στην συμβολή της, με την οδό Αλιπέδου.

1966 Αθήνα, Μοναστηράκι. Οδός Άρεως.

Στο βάθος, είναι η πλατεία Μοναστηρακίου, διακρίνεται η εκκλησία της Παναγίας, ή Ναός Κοιμήσεως της Θεοτόκου, του 10ου αιώνα.

Δεξιά, είναι το τζαμί Τζισταράκη (ή Τζισδαράκη), του 1759.

Σήμερα, λειτουργεί, ως παράρτημα του Μουσείου Ελληνικής Λαϊκής Τέχνης και στεγάζει την Συλλογή Κεραμικής του Β. Κυριαζόπουλου.

1968 Αθήνα, Σύνταγμα. Η διασταύρωση των οδών Λέκκα και Περικλέους.

Το σημείο βρίσκεται τρία στενά, πιο κάτω, από την πλατεία Συντάγματος.

1970 (αρχές δεκαετίας). Η Βίκυ Λέανδρος και ο Γιώργος Ζαμπέτας.

1983 Αθήνα, Θέατρο «Μίνωα». Η Ζωή Λάσκαρη και η Μάρθα Καραγιάννη, στην καλοκαιρινή παράσταση “Οι άντρες προτιμούν τις ξανθές”.

1874 Βρετανία, Kirkaldy House. “FACTS NOT OPINIONS”.

H κτισμένη αυτή επιγραφή, στην προμετωπίδα της οικίας του Σκωτσέζου μηχανικού David Kirkaldy, που ήταν αφοσιωμένος, στην ακρίβεια και την αντικειμενικότητα, υπενθυμίζει την σημασία των γεγονότων, στον κόσμο μας, εντός του οποίου διεξάγεται η πάλη, ανάμεσα, στην αντικειμενική παρατήρηση και την υποκειμενική ερμηνεία των γεγονότων.

1882. Αuguste Rodin. «Το φιλί». Μαρμάρινο γλυπτό.

1895 ΗΠΑ. Ο Thomas Edison, με το πρώτο ηλεκτρικό του αυτοκίνητο.

1916. Καλαμπάκα.

1920 Χαλκίδα. Η παραλία.

1933 Παρίσι. Οι υπερρεαλιστές Τριστάν Τζαρά, Πωλ Ελυάρ, Αντρέ Μπρετόν, Χανς Αρπ, Σαλβαδόρ Νταλί, Υβ Τανγκί, Μαξ Ερνστ, Ρενέ Κρεβέλ, Μαν Ραίη.

1949 Μακρόνησος. Μάνος Κατράκης, Γιάννης Ρίτσος, Μάνθος Κέτσης.

1950 Ήπειρος. Το λεωφορείο αγκομαχεί, για να περάσει τον στενό λασπωμένο ακριανό δρόμο, για να φθάσει, στην Ακροσπηλιά Άρτας.

1950 (δεκαετία). Σίφνος.

Νοέμβριος 1960 Βαρκελώνη, Καταλωνία. Ο Jean-Paul Chartre και η Simone de Beauvoir.

1964 Αρεόπολη Λακωνίας. Η πλατεία.

Στο βάθος, το χωριό Κουκούνι.

1978 Cannes. Ο Κώστας Καζάκος, η Τζένη Καρέζη, ο Μιχάλης Κακογιάννης, η Τατιάνα Παπαμόσχου, η Ειρήνη Παππά και ο Κώστας Καρράς στο φεστιβάλ των Καννών.

1981 Πόρτο Χέλι. Ο γύρος της Πελοποννήσου, με παπάκι Honda, στα 72cc.

1988 Αμοργός. Το παλαιό DODGE λεωφορείο.

3/6/2003 Καλάβρυτα. Η ατμάμαξα του Οδοντωτού.

15/10/2024 (ώρα 20:54:33) Μετέωρα. Ο κομήτης C/2023 A3, πάνω από την μόνη Αγίας Τριάδας.