Από τις αρχαίες ενεπίγραφες στήλες της Αττικής, στην ζημιογόνα Πράξη Προσχώρησης της Ελλάδας, στην ΕΟΚ, την 28-5-1979, την μεγάλη βλάβη, στο ΑΕΠ και την ολέθρια είσοδο της χώρας, στην ευρωζώνη, το 2002, στις ανοησίες του Κωνσταντίνου Καραμανλή και τις ιστορικές δηλώσεις του Ανδρέα Παπανδρέου, στις Κάννες, στις 27-6-1995, και από εκεί, στην Αθήνα και τον Πειραιά της περιόδου 1854 - 1965 (Ακρόπολη, οδός Ερμού, Κολωνάκι, Ολυμπιακός, Δημοτικό Θέατρο Πειραιά) και μετέπειτα : Η μεταμόρφωση της Αθήνας και του Λεκανοπεδίου της Αττικής, μέσα από το φωτογραφικό υλικό του 19ου και του 20ου αιώνα. (35).

 

61 πΧ - 60 πΧ. Το σωζόμενο τμήμα της ενεπίγραφης στήλης, από το σπήλαιο του Πάνα.

Η ενεπίγραφη μαρμάρινη στήλη, που χαράχθηκε από τρεις Αθηναίους εφήβους και βρέθηκε, μπροστά σε μια σπηλιά, που χρησιμοποιούνταν, ως κατοικία, από κάποιες ομάδες, κατά την Νεολιθική Εποχή. Πρόκειται, για το σπήλαιο στην Οινόη, αλλιώς γνωστό, ως σπήλαιο του Πανός. Τον 5ο αιώνα πΧ, το σπήλαιο άρχισε να λατρεύεται, ως ιερό του Πάνα, προς τιμήν του οποίου εναπόθεταν προσφορές, όπως ειδώλια και πήλινα αγγεία. Πιο συγκεκριμένα, στην επιγραφή αναφέρεται ότι στήθηκε, από τους νέους, «ἐπὶ Θεοφήμου ἄρχοντος», δηλαδή κατά την περίοδο, που ο Θεόφημος ήταν επώνυμος άρχων, στην Αθήνα, που ανταποκρίνεται στο 61 πΧ - 60 πΧ.  Η λατρεία του Πάνα έγινε, ιδιαίτερα, δημοφιλής, στην Αττική, μετά την μάχη του Μαραθώνα, καθώς διαδόθηκε ο μύθος ότι ο Πάνας, μαζί με άλλες θεότητες, πολέμησαν, στο πλευρό των Αθηναίων και συνέδραμαν στην νίκη τους. Η επιγραφή αποδεικνύει ότι η λατρεία αυτή διήρκεσε, πάνω από 3 αιώνες. Στο τμήμα της επιγραφής, που σώζεται το κείμενο υπενθυμίζει τον ιερό νόμο, που απαγόρευε την προσφορά στον θεό χρωματιστών υφασμάτων. Στην αρχαιότητα, ο συνηθέστερος τρόπος αποτύπωσης πληροφοριών, σε γραπτή μορφή, ήταν η χάραξή τους, σε επιφάνειες, από υλικά, όπως είναι ο πηλός, ή κάποια είδη λίθου, για παράδειγμα, το μάρμαρο. Αν και υπήρχε, επίσης, η δυνατότητα καταγραφής, σε περγαμηνή, δεν ήταν τόσο διαδεδομένη. Επιπλέον, το υγρό κλίμα της Ελλάδας δεν είναι ιδανικό, για την διατήρηση αρχαίων οργανικών υλικών, όπως είναι η περγαμηνή, με αποτέλεσμα τα σωζόμενα παραδείγματα κειμένων, σε περγαμηνή, στον ελλαδικό χώρο, να είναι ελάχιστα. Έτσι, αρχαία γραπτά κείμενα φτάνουν, μέχρι τις ημέρες μας, κυρίως, μέσω επιγραφών τους, σε λίθο. Στο αρχαιολογικό μουσείο του Μαραθώνα, φυλάσσονται μερικά ενδιαφέροντα τέτοια παραδείγματα επιγραφών.

2ος αιώνας μΧ. Εντυπωσιακή επιγραφή, που βρέθηκε, στον Μαραθώνα και φιλοξενείται, στο ομώνυμο αρχαιολογικό μουσείο και συγκεκριμένα, στην περίοδο του Ηρώδη του Αττικού.

Η επιγραφή είναι έμμετρη, δηλαδή είναι γραμμένη σε ποιητική γλώσσα. Σε αυτήν, περιγράφεται η μεγαλόπρεπη υποδοχή του Ηρώδη, κατά την επιστροφή του, στην Αθήνα, το 175 μΧ, μετά από την μακροχρόνια αυτοεξορία του. Στο κείμενο, περιγράφεται το εορταστικό κλίμα της επιστροφής του. Ο ίδιος έρχεται, ως ιερέας του Διονύσου, συνοδευόμενος, από θεότητες, και αντικρίζει μια πομπή αποτελούμενη, από όλον τον λαό της Αθήνας, με συνοδεία ιερέων και χορωδιών, που ψέλνουν ύμνους.

1854. Ο χαμένος Πύργος της Ακρόπολης.

Οι φωτογραφίες, από το 1854, απεικονίζουν τον Ιερό Βράχο διαφορετικό, από ό,τι είναι, σήμερα. Ανάμεσα, στα αρχαία κτίσματα, διακρίνεται ένας ψηλός τετράγωνος πύργος (ο φράγκικος πύργος), ο οποίος βρισκόταν, απέναντι, από τον ναό της Αθηνάς Νίκης. Ο πύργος ανήκε, στην διάσημη οικογένεια της Φλωρεντίας, Ατσαγιόλι, η οποία πήρε το όνομά της, επειδή ασχολήθηκε, με το εμπόριο ατσαλιού και βασίλεψε, στο Δουκάτο των Αθηνών, για 73 χρόνια.

Την περίοδο της κυριαρχίας τους, στην Αθήνα, μετέτρεψαν τα Προπύλαια, σε παλάτι και η αρχαία είσοδος σφραγίστηκε. Για να ανέβει κάποιος, στην Ακρόπολη, έπρεπε να περάσει, από έναν ελικοειδή δρόμο, που κατέληγε, στο πίσω μέρος της σημερινής εισόδου. Μέσα στο παλάτι, είχε χτιστεί και ένα καθολικό εκκλησάκι.

Το 1874 ο Ερρίκος Σλήμαν, ο Γερμανός αρχαιολόγος, που ανέσκαψε την Τροία, χρηματοδότησε την κατεδάφιση του πύργου και από τότε, τα Προπύλαια πήραν την σημερινή τους μορφή.
Κάτω από τα τείχη, το Ωδείο Ηρώδου του Αττικού (Ηρώδειο), με το τείχος ακόμα, του Χασεκή, «Σερπετζέ».

28 Μαΐου 1979 : Η Ελλάδα υποδουλώνεται, με την υπογραφή, στο Ζάππειο Μέγαρο, από τον, τότε, πρωθυπουργό, τον - διαχρονικά, ολέθριο, για την χώρα και τον λαό της - Κωνσταντίνο Καραμανλή, της λεόντειας Συνθήκης Προσχώρησης της χώρας μας, στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα.

Εκείνη την αποφράδα ημέρα, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δηλώνει : “Η Ελλάς προσέρχεται, στην Ευρώπη, με την βεβαιότητα ότι, στα πλαίσια της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, εμπεδώνεται, για όλα τα μέρη, η εθνική ανεξαρτησία, κατοχυρώνονται οι δημοκρατικές ελευθερίες, επιτυγχάνεται η οικονομική ανάπτυξη και γίνεται, με την συνεργασία όλων, κοινός καρπός η κοινωνική και οικονομική πρόοδος. Η ενωτική διαδικασία της Ευρώπης προχωρεί αμετάκλητη. Βρισκόμαστε, στο σημείο, που δεν έχει επιστροφή. Χρειάστηκε πολύ αίμα και πολύς χρόνος, για να συνειδητοποιήσουν οι Ευρωπαίοι την ταυτότητά τους, τις κοινές ρίζες τους και την κοινή τους αποστολή. Η ενοποίηση, έστω και αν βραδύνει, κινείται, με χαρακτήρα νομοτελειακό. Παρά την διαφορά απόψεων, όσον αφορά τον ρυθμό, την μορφή και την έκταση της ενοποιήσεως, η λογική της ιστορίας κατέστησε την ένωση κατηγορηματική προσταγή. Εξίσου, θεμελιώδης, για την επιβίωση της Ευρώπης, είναι η σταδιακή οικονομική της ενοποίηση, που θα εξασφαλίσει την αξιοποίηση ενός τεράστιου δυναμικού φυσικών και ανθρώπινων πόρων. Θα οργανώσει την οικονομία, γύρω από τον άνθρωπο, αντί τον άνθρωπο, γύρω, από την οικονομία. Θα πραγματοποιήσει την ιδέα της πολυδιάστατης αναπτύξεως και θα προαγάγει την ποιότητα της ζωής, ενώ, παράλληλα, θα υπηρετήσει, σε διεθνή κλίμακα, την ιδέα της οικονομικής δικαιοσύνης και της προαγωγής των λιγότερο ανεπτυγμένων χωρών”. 

27/6/1995 Ο Ανδρέας Παπανδρέου, με τις δηλώσεις του, μετά την σύνοδο κορυφής των ηγετών της “Ευρωπαϊκής Ένωσης”, στις Κάννες, περιγράφει τα πραγματικά δεδομένα και τις μέλλουσες εξελίξεις, ως είχαν και ως, μετά, από αυτόν (έναν χρόνο, αργότερα, θα πεθάνει, αφού η άσχημη πορεία της υγείας του, θα τον υποχρεώσει, σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι της ελληνικής Ιστορίας, να παραιτηθεί, από την πρωθυπουργία, στις 16/1/1996), προσδιορίστηκαν, ως τις ημέρες μας και πολύ μετά, από αυτές, δεδομένων των υπαρχουσών ισορροπιών, στην ελληνική κοινωνία. Δυστυχώς, δεν προχώρησε, στο, λογικώς, επόμενο “δια ταύτα”. Αν προχωρούσε, τα πράγματα, σήμερα, θα ήσαν, πολύ διαφορετικά και ευεργετικά, για την ελληνική κοινωνία…

Εννοείται ότι ο Κωσταντίνος Καραμανλής έλεγε βλακείες. Ο, παραπάνω, πίνακας, που προσδιορίζει την πραγματική εξέλιξη του ελληνικού ΑΕΠ, από το 1970, έως το 2008 (η συνεχής γραμμή, στον πίνακα), σε αντιδιαστολή, με την εξέλιξη του ελληνικού ΑΕΠ, εάν η ελληνική οικονομία δεν είχε εισέλθει, στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, το 1981 (η διακεκομμένη γραμμή, στον ίδιο πίνακα), καταγράφει, ψυχρά την μεγίστη και μακροχρόνια βλάβη, που υπέστη η ελληνική οικονομία, εξ αιτίας της ένταξης της Ελλάδας, στην ΕΟΚ, η οποία μεγίστη βλάβη, εξελίχθηκε, σε όλεθρο, με την κατάργηση της δραχμής και την είσοδο της Ελλάδας, στην ευρωζώνη, το 2002. Η “ενωμένη Ευρώπη”, για την οποία, μιλούσε, ανοητολογώντας ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ήταν και εξακολουθεί να είναι, μια εγκεφαλική κατασκευή, ένα φάντασμα, που “επιβιώνει”, ως ζόμπι. Η σημερινή άθλια κατάσταση, στην οποία βρίσκεται η χώρα μας, ενταγμένη, καταρχήν, από την 1/1/1981, στην Ευρωπαΐκή Οικονομική Κοινότητα, κάτι που δεν έπρεπε να συμβεί (και δυστυχώς, ο Ανδρέας Παπανδρέου, κατά τις περιόδους Οκτωβρίου 1981 - Ιουνίου 1989 και Οκτωβρίου 1993 - Ιανουαρίου 1996, που κυβέρνησε το ελληνικό κράτος, ως πρωθυπουργός, δεν θέλησε να την βγάλει την Ελλάδα, από την ΕΟΚ, αλλά, απλώς, τροποποίησε την ετεροβαρή, εις βάρος της χώρας μας, Πράξη Προσχώρησης της Ελλάδας, στην ΕΟΚ, που είχε υπογράψει, όπως-όπως και στο γόνατο, η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, γεγονός, που λειτούργησε, ως μια προσωρινή ανακούφιση, η οποία, όμως, υπήρξε ανεπαρκής, παρά τις προγραμματικές του θέσεις, περί σύναψης ειδικής σχέσης, με την ΕΟΚ και ενώ αρνείτο, ορθότατα, την ένταξη της Ελλάδας, σε αυτήν, κάτι, που, στα στερνά του, αντελήφθη, και περιέγραψε, με πλήρη  σαφήνεια και με ωμότητα, στις 27/6/1995, ως ο τελευταίος πρωθυπουργός του ελληνικού κράτους, όπως προκύπτει, από το, παραπάνω, ιστορικής σημασίας βίντεο, στην σύνοδο των ηγετών της “Ευρωπαϊκής Ενωσης”, που δεν υπήρξε υποτελής, σε κανέναν και ουδείς είχε το επίπεδο και το πολιτικό και επιστημονικό ανάστημα και την ανάλογη βαρύτητα των λόγων του Ανδρέα, ώστε να τολμήσει να του αντιλέξει ο,τιδήποτε), αποδεικνύει του λόγου το αληθές, με αποτέλεσμα, στην συνέχεια, η καταστροφή να λάβει θηριώδεις διαστάσεις, αφού, από την 1/1/2002, ο Κώστας Σημίτης, χωρίς να υφίσταται καμμία βασική προϋπόθεση, προχώρησε, καταργώντας το εθνικό νόμισμα της χώρας - την δραχμή -, στην ολέθρια ένταξη της ελληνικής οικονομίας, στο ευρώ και την ζώνη του, με φυσικό επακόλουθο την χρεωκοπία του ελληνικού κράτους και της οικονομίας της χώρας μας, η οποία οδηγείται, τελούσα, πλέον, από την εποχή της ελληνικής χρεωκοπίας του 2010, υπό ένα καθεστώς νεοαποικιακής χρεωδουλείας, ταχέως, στην κατάσταση μιας τριτοκοσμικής χώρας.

1900. Οδός Ερμού. Από το ύψος της οδού Βουλής, ο εμπορικότερος δρόμος, από τις απαρχές της Αθήνας. 

Ο σημερινός όμορφος πεζόδρομος του κέντρου, όταν ήταν, ακόμη, χωματόδρομος και γεμάτος, με άμαξες. Ο πρώτος δρόμος είναι η οδός Νίκης. Στο τέλος της Ερμού, δεξιά, είναι το Μέγαρο Κορομηλά, το οποίο θα κατεδαφιστεί, το 1963, και θα γίνει το σημερινό Υπουργείο Οικονομικών. Αριστερά, στο τέλος της Ερμού, είναι το ξενοδοχείο «Grand Hotel d' Angleterr», (μετέπειτα Ξενοδοχείο της Αγγλίας), που θα κατεδαφιστεί, το 1960, (ήταν το ζαχαροπλαστείο Παπασπύρου). Στο βάθος, τα Ανάκτορα (η τωρινή βουλή).

1900. Κολωνάκι. Πλουτάρχου και Ξενοκράτους, (κατσικάδικα).

10/3/1925 Ολυμπιακός Πειραιώς.

Πάνω, το σήμα της ομάδας και κάτω, οι ιδρυτές του συλλόγου. Προχθές, Τετάρτη 29/5/2024, το πάλεψε και το πήρε, κερδίζοντας την ιταλική Fiorentina, το κύπελλο του “UEFA Europa Conference League” (αντίστοιχο του παλαιού τριτοκλασάτου “Κυπέλου Διεθνών Εκθέσεων” και μετά, “Κυπέλου UEFA”), στο ποδόσφαιρο.

1929 και 1930. Γαλάτσι. Κατασκευή υδραγωγείου της Ούλεν, νυν, ΕΥΔΑΠ.

Η εγκατάσταση άρχισε να λειτουργεί τον Δεκέμβριο του 1931, με δύο βασικούς, για την εποχή, νεωτερισμούς : την απολύμανση του νερού, με χλώριο και την χρησιμοποίηση θειικού αργιλίου, για την επιτάχυνση της διαύγασης του νερού. Η μονάδα επεκτάθηκε, διαδοχικά, το 1952 και το 1964 και βρίσκεται, σε υψόμετρο 159 μ. Η διυλιστική της ικανότητα είναι, περίπου, 540.000 κ. μ. νερού, ημερησίως, και τροφοδοτεί το κέντρο της Αθήνας και τον Δήμο του Πειραιά.

Το Ούλεν είναι, από το όνομα της αμερικάνικης εταιρείας του Henry Ulen, (1871- 1963), που έδρασε, στην Ελλάδα, από τα μέσα της δεκαετίας του 1920, και κατασκεύασε το δίκτυο ύδρευσης της πρωτεύουσας, τα φράγματα και τις τεχνητές λίμνες του Μαραθώνα, στην Αττική και την Κερκίνη, στις Σέρρες.

1930 (αρχές δεκαετίας). Πλατεία Συντάγματος. Η κάτω πλατεία γεμάτη τραπεζάκια, όταν, ακόμη, καταλάμβανε μεγαλύτερο μέρος. 

Απέναντι, η οδός Σταδίου και το Μέγαρο Μετοχικού Ταμείου Στρατού (έτος κατασκευής : το 1928 - 1938). Δεξιά, το Μέγαρο Βούρου (έτος κατασκευής : 1873, κατεδάφιση : 1963), με το ζαχαροπλαστείο του Ζαχαράτου. Αριστερά, το Μέγαρο Γιαννοπούλου, «Grand Hotel» (έτος κατασκευής : 1863, κατεδάφιση : 1963).

1930. Πειραιάς. Το Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά είναι ένα νεοκλασικό κτίριο, που κτίσθηκε, σε σχέδια του αρχιτέκτονα Ιωάννη Λαζαρίμου και εγκαινιάστηκε, στις 9 Απριλίου του 1895. 

To θέατρο έχει χωρητικότητα 600 θέσεων και βρίσκεται, στο κεντρικότερο σημείο της πόλης του Πειραιά. Ειδικότερα, για την εποχή, που αποφασίστηκε να ανεγερθεί, στα τέλη του 19ου αιώνα, θεωρείται οραματική η ιδέα και μόνο, της δημιουργίας ενός τέτοιου μεγέθους θεάτρου. Οι κάτοικοι του Πειραιά, το 1883, όταν λήφθηκε η σχετική απόφαση, έφθαναν, μόλις, τους 27.000.. Το κέντρο του Πειραιά αραιοκατοικημένο, με όμορφα δυώροφα κτίρια. Η λεωφόρος Ηρώων Πολυτεχνείου, (Λεωφόρος Σωκράτους, τότε), με ράγες του τραμ.

1945. Ο Μανώλης Γλέζος και ο Λάκης Σάντας, στα νειάτα τους. Τα ξημερώματα της 31ης Μαΐου 1941, θα αφαιρέσουν την γερμανική σημαία, από την Ακρόπολη.

1965. Τζένη Ρουσέα, Άννα Βενέτη, Βάσω Μεταξά, Κώστας Μουσούρης, στο έργο του Άντον Τσέχωφ «Οι τρεις αδελφές». (Θέατρο Κώστα Μουσούρη).