Από το 1842 και την πρώτη φωτογραφία της Ακρόπολης και την πανοραμική θέα των Αθηνών, το 1868, πίσω, στο 3000 πΧ, στον αρχαίο οικισμό του Ασκηταριού, στην Ραφήνα και από εκεί, στον “Κόκκινο Ντάννυ” του γαλλικού Μαΐου του 1968 και μετέπειτα : Η μεταμόρφωση της Αθήνας και του Λεκανοπεδίου της Αττικής, μέσα από το φωτογραφικό υλικό του 19ου και του 20ου αιώνα. (20).

 

1842. Η Ακρόπολη των Αθηνών. Η πρώτη σωζόμενη φωτογραφία της Ακρόπολης. 

Με την τεχνική της δαγκεροτυπίας, που είναι η πρώτη πρακτική και εμπορική εφαρμογή της φωτογραφίας.

1868. Πανοραμική θέα, από την Ακρόπολη.

Μπροστά, η Μητρόπολη Αθηνών (του 1842), και δίπλα το εκκλησάκι του 12 αιώνα Άγιος Ελευθέριος.
Από πάνω αριστερά, βλέπουμε τον λόφο του Στρέφη, το Πανεπιστήμιο Αθηνών (του 1837), τον Λυκαβηττό, το εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου δεν έχει χτιστεί, ακόμη. Θα κτιστεί, το 1870, επάνω, σε ερείπια άλλου ναού που προϋπήρχε.
Πιο δεξιά, είναι τα Παλαιά Ανάκτορα (η τωρινή βουλή) του 1836, η πλατεία Συντάγματος, χωμάτινη και ανηφορική ακόμη, το Μέγαρο Αντώνη Δημητρίου,(του 1842) (το σημερινό ξενοδοχείο Μεγάλη Βρεταννία).

1871. Η Κομμούνα του Παρισιού διακηρύσσει : «LA PATRIE EN DANGER» (Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΣΕ ΚΙΝΔΥΝΟ). 

Τότε, η έννοια της πατρίδας είχε τεράστιο αξιακό περιεχόμενο, για τους επαναστάτες.

Μάνος Ξυδούς : Ο κόκκινος Ντάννυ. 

Οι πουλημένες αναμνήσεις, από τον γαλλικό Μάιο του 1968. 

Αφορά τον, εβραϊκής καταγωγής (από την πλευρά του πατέρα του), Γερμανογάλλο Daniel Kohn—Bedit, που ήταν πρωταγωνιστική φυσιογνωμία, στην εξέγερση του Μαΐου του 1968, στο Παρίσι. 

Αρχικά, υπήρξε μέλος της Αναρχικής Ομοσπονδίας την οποία θα εγκαταλείψει, με μια ομάδα συμφοιτητών του, στο πανεπιστήμιο της Ναντέρ, για να ενταχθεί στο Μαύρο και το Κόκκινο.

Μετά τα γεγονότα του 1968, θα εκδιωχθεί από την Γαλλία και θα του απαγορευτεί η είσοδος, μέχρι το 1978. Στην δεκαετία του 1970, θα δραστηριοποιηθεί στο εναλλακτικό κίνημα. Και από, τότε, θα πάρει την κάτω βόλτα…

3000 - 2100 π.Χ. : Λεπτομέρεια, από μεγάλο αποθηκευτικό πίθο, με εγχάρακτη παράσταση σκύλου. Βρέθηκε, στο Ασκηταριό, στην περιοχή της Ραφήνας, όπου υπάρχει προϊστορικός οικισμός, που βρίσκεται 3 χλμ., νοτίως, του κέντρου της αρχαίας Αραφήν - της σημερινής πόλεως της Ραφήνας -, στην κορυφή, του ομώνυμου ακρωτηρίου, 1,7 χλμ., νοτιοανατολικά, του λιμένα της Ραφήνας. 

Κάποιοι μοναχοί (από την Μόνη Πεντέλης) μετέτρεψαν έναν αρχαίο τάφο, σε ασκηταριό – εξ ου και το όνομα της θέσεως. Ασκηταριό σημαίνει ερημητήριο. Ο αρχαίος τάφος έγινε μια τεχνητή σπηλιά, στα βράχια, κοντά στην θάλασσα. Γι’ αυτό και η χερσόνησος ονομάζεται και Καλόγερος. Παλαιότερα λεγόταν Αετός. Το πραγματικό όνομα του αρχαίου οικισμού, παραμένει άγνωστο. Το Ασκηταριό της Ραφήνας είναι κτισμένο, σε φυσική οχυρή θέση. Επικοινωνούσε, με την στεριά, με έναν στενό λαιμό, που στο τέλος, προστατεύθηκε και αυτός, με παχύτατο περίβολο.

Η ίδρυσή του ανάγεται, σύμφωνα με τα υπάρχοντα αρχαιολογικά δεδομένα, τουλάχιστον στο τέλος της Νεολιθικής και τις αρχές της Πρωτοελλαδικής Περιόδου (3000 π.Χ.), κατά την οποία και άκμασε. Ανασκάφηκε την περίοδο 1954 - 1955 από τον αρχαιολόγο Δ. Ρ. Θεοχάρη, που τον είχε εντοπίσει έναν χρόνο, νωρίτερα (1953). Το υψηλότερο σημείο είναι περίπου 25 μ. επάνω από την επιφάνεια της θάλασσας.

Ο οικισμός είχε σχήμα ισόπλευρου τριγώνου, με μήκος άκρης περίπου 100 μ. και εμβαδόν, περίπου, 5.000 τ.μ. Η βόρεια και η ανατολική πλευρά σχηματίζονται, πλέον, από έντονα κεκλιμένα εδάφη. Στην νοτιοδυτική πλευρά υπήρχε τείχος μήκους περίπου 100 μ., από το οποίο ο Θεοχάρης μπόρεσε να αποκαλύψει 32 μ. Το τείχος είχε πάχος, περίπου, 2,50 μ. και αρχικώς, είχε ύψος περίπου 3 μ. Δεν βρέθηκαν τείχη στην βόρεια και ανατολική πλευρά. Πιθανόν κατέρρευσαν, από διάβρωση.

Από τον αρχαίο οικισμό του Ασκηταριού, στην Ραφήνα.

Από τον αρχαίο οικισμό του Ασκηταριού, η θαλάσσια περιοχή της νοτιοανατολικής Εύβοιας.

Από αυτό το ακρωτήριο, έχει κανείς καλή θέα, στον όρμο του Μαραθώνα, στα ανατολικά στην νότιο Εύβοια και στα νότια, στην Μακρόνησο και τα βουνά των αρχαίων Πρασιών (νυν, Πόρτο Ράφτη).

Μετά τις ανακαλύψεις του, στην Ραφήνα, ο αρχαιολόγος εστράφη, προς την περιοχή του Ασκηταριού, δίπλα, στην παραλία Μαρίκες. Ανακάλυψε τμήματα οικισμού (περίοδος, 3000 - 2200 π.Χ.) και μεταγενέστερη κατοίκιση (μυκηναϊκά χρόνια). 

Στην Μυκηναϊκή περίοδο, το Ασκητάριο επανακατοικήθηκε. Έχουν εντοπιστεί, μόνον, μερικά μικρά κτίρια. Τα λίγα θραύσματα χρονολογούνται, περίπου, από το 1500 πΧ, έως το 1300 πΧ. Το εντυπωσιακότερο, ίσως, όλων των αρχαιολογικών ευρημάτων του οικισμού είναι εγκαταστάσεις προϊστορικού χαλκουργείου, βόρεια των εκβολών του Μεγάλου Ρέματος! Στο χαμηλότερο στρώμα (φάση Α), ανακαλύφθηκαν στάχτες, οστά ζώων, θραύσματα αγγείων και μόνο λίγοι πέτρινοι τοίχοι. Με βάση την κεραμική, μπορεί να χρονολογηθεί, στο 3300 πΧ – 2800 πΧ. Τα αγγεία ήσαν μονόχρωμα, με παχειά τοιχώματα. Ο πηλός  που χρησιμοποιήθηκε, περιείχε άμμο και πέτρες και ήσαν πολύ γυαλισμένα, συνήθως, κοκκινωπά, ή καφέ και σπάνια, ανοικτόχρωμα. Μια χρωματική διαβάθμιση μπορεί να υποδηλώνει ακανόνιστη πυροδότηση. Είναι απλή χρηστική κεραμική, με υπο-νεολιθικό χαρακτήρα. Η τεχνική κατασκευής θυμίζει τα αρχαιότερα κυκλαδικά αγγεία και τρία θραύσματα αγγείων ομοιάζουν, με μοντέλα της αιγαιακής νεολιθικής. Για τον λόγο αυτόν, ο Θεοχάρης πρότεινε ότι ο οικισμός ιδρύθηκε, στο τέλος της Νεολιθικής Εποχής. Μόνο λίγα ευρήματα και αρχιτεκτονικά κατάλοιπα προέρχονται, από την φάση Β. Χρονολογείται, περίπου, στα 2800 πΧ - 2700 πΧ. Η κεραμική είναι μπλε-μαύρη, ή κόκκινη. Έχει συμπαγές βερνίκι. Ο πηλός, που χρησιμοποιήθηκε, ήταν πιο καθαρός, από τον προηγούμενο. Το πιο κοινό σχήμα αγγείου είναι το απλό, και μετά το λεγόμενο «gravy boat». Μεγάλα αγγεία, όπως πίθοι και αμφορείς, δεν ήσαν εφυαλωμένα. 

Υπήρχαν, επίσης, ζωγραφισμένα αγγεία παρόμοια, με αυτά, που βρέθηκαν στην Σύρο και την Νάξο. Η φάση Γ της Πρωτοελλαδικής χρονολογείται, περίπου, στα 2700 πΧ - 2400 πΧ. Τα κεραμικά, που χρησιμοποιήθηκαν, είναι μια, περαιτέρω, εξέλιξη της προηγούμενης φάσης. Το γλάσο είναι, συνήθως, απλά, νερουλό και γυαλιστερό. Τα πιο συνηθισμένα αγγεία είναι τα κύπελλα, με διάμετρο 0,10 μ. - 0,15 μ., ακολουθούμενα, από ραμφόστομες φιάλες (τις λεγόμενες «σαλτσιέρες»). Υπάρχει μεγαλύτερη ποικιλία κεραμικών σχημάτων. Από την περίοδο αυτή ανασκάφηκαν οκτώ οικίες, στα βόρεια του ανασκαφικού χώρου, πέντε, εκ των οποίων ήταν ολοκληρωμένες. Από αυτήν την εποχή, χρονολογείται και το οχυρωματικό τείχος, στα νοτιοανατολικά. Τα σημαντικότερα κτίρια (σπίτια) έχουν ένα μεγάλο, κυρίως, δωμάτιο, με εστία, έναν μικρότερο προθάλαμο, έναν στενό διάδρομο και μια αυλή, με φούρνο, αλλά χωρίς βόθρο. Οι πόρτες δεν βρίσκονται, στον άξονα του κτιρίου. Όπως και στην αρχαία Κωλιάδα Άκρα (νυν, Άγιος Κοσμάς) Αττικής, οι τοίχοι του σπιτιού ήσαν, εν μέρει, κτισμένοι, από μικρές πέτρες με κονίαμα, με την τεχνική του ψαροκόκκαλου. Τα τείχη, γύρω, από την αυλή, ήσαν χαμηλότερα και πιθανότατα, κτίστηκαν, αργότερα. Η κύρια αίθουσα της  πρώτης οικίας ήταν πλακόστρωτη, αλλά, μερικώς, επιχρισμένη. Για τον λόγο αυτόν, δεν μπορεί, πλέον, να προσδιοριστεί η θέση της εστίας. Η εστία του πέμπτου σπιτιού ήταν, στην μέση του, κυρίως, δωματίου. Αποτελείτο από ένα πήλινο αγγείο, που στεκόταν, στο πήλινο δάπεδο. Κατά μήκος του δυτικού τοίχου, υπήρχαν πέντε βαθουλώματα βάθους 0,25 μ. και διαμέτρου 0,25 μ. Περιείχαν υπολείμματα φαγητού και θραύσματα αγγείων. Ένας παιδικός τάφος βρέθηκε, κάτω από το δάπεδο, μπροστά, από τον δυτικό τοίχο του προθάλαμου. Το παιδί θάφτηκε, οσε ένα πλακόστρωτο δάπεδο, με τραβηγμένα τα πόδια και τα χέρια, πίσω από τον λαιμό. Το σώμα είχε καλυφθεί με θραύσματα μεγάλου πίθου. Το έβδομο μικρό σπίτι  είχε μικρότερο, κυρίως, δωμάτιο, προθάλαμο και αυλή. Και εδώ, η εστία ήταν, στην μέση του, κυρίως, δωματίου. Η μπροστινή είσοδος του σπιτιού ήταν κλειστή, κατά την μεταγενέστερη κατασκευή της ενάτης οικίας. Άλλα κτίρια είναι, συχνά, ακανόνιστα, διαρρυθμισμένα και έχουν επικλινείς τοίχους. Περαιτέρω, υπολείμματα κτισμάτων βρέθηκαν, στα νότια της τοποθεσίας. Τμήμα πεταλόσχημου τείχους βρέθηκε, στα δυτικά, κοντά, στο οχυρωματικό τείχος. Πιθανότατα, ανήκε, σε αψιδωτό κτίριο. Τα λείψανα ενός παιδιού βρέθηκαν, σε δοκιμαστική τάφρο. Μάλλον, προέρχονται, από άλλη παιδική ταφή. Γύρω, στο 2300 πΧ, ο οικισμός εγκαταλείφθηκε.

Γερμανικές κατασκευές πολυβολείων, στον αρχαίο οικισμό του Ασκηταριού.

Ανασκάφηκαν δύο συνοικίες οικισμού, με συνολικά 11 οικίες, που ποικίλουν, σε τυπολογία και μέγεθος, καθώς και ένα τμήμα του τείχους, μήκους 32 μ.. Εντοπίστηκαν, επίσης, το πρωτοελλαδικό νεκροταφείο, σε χαμηλότερο επίπεδο του ακρωτηρίου, το οποίο, ωστόσο, δεν ανασκάφηκε, λόγω της ύπαρξης ναρκών, από την Wehrmacht των Γερμανών και την κατασκευή αμυντικών έργων της. 

Ευρέθησαν επιχρίσματα τοίχων των τάφων, οστά και τμήματα κυκλαδικών λαβών, που αποτελούσαν τυπικά κτερίσματα, σε πρωτοκυκλαδικούς και πρωτοελλαδικούς τάφους.

Περισσότερα, από 35 χαρακτηριστικά ευρήματα, αποκλειστικά αγγεία, υπάρχουν, σήμερα, στις προθήκες του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου (αίθουσα 3). Πρόκειται, για κεραμικά αγγεία και θραύσματα (σαλτσιέρες, κανάτα, με λαβή διακοσμημένη, με σχέδιο ψαροκόκκαλου, κύπελλα με και χωρίς πόδια, πίθους και αμφορείς). Ένας πίθος, ύψους 1,20 μ., έχει εγχάρακτη απεικόνιση ενός σκύλου, στον λαιμό του. Παρόμοιες απεικονίσεις ευρέθησαν και στην Αίγυπτο. Κατά τον Θεοχάρη, ίσως, είναι ιδεόγραμμα. Ένα αγγείο, σε σχήμα κρατήρα, ύψους περίπου 0,30 μ. ήταν ένα από τα λίγα ζωγραφισμένα κεραμικά, που βρέθηκαν, στο Ασκηταριό. Βρέθηκε, επίσης, μια πήλινη εσχάρα, με τέσσερα πόδια, ένα τετράποδο αντικείμενο, που, πιθανότατα, χρησιμοποιούνταν, για να κρατούν σουβλάκια, για μπάρμπεκιου και ένα μεγάλο πήλινο αγγείο, για την φωτιά της εστίας. Τα μόνα μεταλλικά αντικείμενα, που βρέθηκαν, ήσαν μια χάλκινη βελόνα μήκους 8 εκατ., μια ράβδος, από μόλυβδο, ένα κομμάτι φύλλου χαλκού και ένα σωληνοειδές αντικείμενο μολύβδου. Βρέθηκαν πέτρες φρεζαρίσματος και πέτρες λείανσης, πέτρινο τσεκούρι, λεπίδες και πυρήνες, από πυριτόλιθο, τμήμα μαρμάρινης μορφής και θραύσμα μαρμάρινου δίσκου. Η μικρή πόλη, στο Ασκηταριό (θα στέγαζε 35-50 οικογένειες) αναπτύσσεται, με οδούς και ανοικτούς χώρους (πλατείες), που διαχωρίζουν, μερικές φορές, τις οικίες. Κάθε μιά τους, αναπτύσσεται, αυτόνομα. Σχεδόν, ποτέ, με την χρήση μεσοτοιχίας, προσαρμοσμένη, στις ανάγκες του κάθε νοικοκυριού. Οι σημαντικότερες είναι η πρώτη και Πέμπτη, όπου ευρέθησαν και σημαντικά κινητά ευρήματα.

Η βασική δομή αυτών των οικιών είναι:

Τετράγωνος θάλαμος, όπου και η εστία, πολλάκις με την μορφή πήλινου ταψιού τοποθετημένου στο έδαφος (Οικία Ε), τηγάνου (Οικία Ζ), κ.α.

Στενός προθάλαμος.

Υποτυπώδης πρόδομος, με παραστάδες (προεκτάσεις των τοίχων του προθαλάμου).

Αυλή, όπου βρίσκεται ο ιπνός (= φούρνος), ή ο βόθρος. (Αυλή έχουν τα μεγαλύτερου μεγέθους κτίσματα).

1905. Το Χατζηκυριάκειο ίδρυμα.

Κόσμος, στην παραλία, περιμένει την άφιξη της βασίλισσας Ann της Βρετανίας (σύζυγο του βασιλιά Edward VII), αδελφής του βασιλιά της Ελλάδας Γεωργίου Α’.

1911-1912. Η ναυπήγηση, στην Γερμανία των ελληνικών αντιτορπιλικών «Κεραυνός» και «Νέα Γενιά.

1960. Παραλία Βουλιαγμένης. (Λαιμός).

Στο βάθος, η περιοχή της Βουλιαγμένης, αρκετά, αραιοκατοικημένη ακόμη.

1962. Λεωφόρος Βουλιαγμένης.

Το πλάνο είναι, από την οδό Περραιβού.

Η αρχή της λεωφόρου, από την λεωφόρο Καλλιρρόης (η συνέχεια της Αρδητού).
Στην διασταύρωση, βρίσκεται η τρίτοξη «γέφυρα του Όθωνα».

Πίσω, ακριβώς, από τα κτίρια, δεξιά είναι η εκκλησία της Αγίας Φωτεινής.

Πάνω αριστερά, είναι το τείχος που περιβάλει το «Ολυμπιείο», το ''τείχος του Χασεκή''.
Τα σπίτια δεξιά, αργότερα, θα κατεδαφιστούν, για την διαπλάτυνση της λεωφόρου.

Πάνω, διακρίνεται το «Ζάππειο Μέγαρο» και ο Λυκαβηττός.

1966. Η καπνοβιομηχανία «Κεράνης».

Η Καπνοβιομηχανία «Κεράνης» ήταν μια από τις πρώτες ελληνικές καπνοβιομηχανίες και έδρευε, στον Πειραιά, στην οδό Αθηνών 39, (Πειραιώς).

Ιδρύθηκε, μετά από τις βιομηχανίες «Καρέλια» και «Παπαστράτος», το 1926, από τον Γεώργιο Α. Κεράνη και τον Σοφοκλή Φλέγκα. Αργότερα (1939), εισάγεται στο Χρηματιστήριο Αξιών Αθηνών.

Γνωστές μάρκες τσιγάρων Κεράνης ήσαν τα «Παλλάς» το «Έθνος» και το «Άρωμα».

Αργότερα, η καπνοβιομηχανία αποφασίζει να δραστηριοποιηθεί και στα διεθνή σήματα, υπογράφοντας συμβόλαιο, για την παραγωγή του «KENT», στην Ελλάδα και στην συνέχεια, του «PALL MALL».

Στις εποχές ακμής, είχαν φθάσει να εργάζονται, στην εταιρεία, περίπου, 2.500 υπάλληλοι. Μετατράπηκε, αργότερα, σε συμμετοχική εταιρεία και άρχισε δραστηριότητες, στο εμπόριο ποτών, τροφίμων, ενώ είχε εξαγοράσει και τις ιχθυοκαλλιέργειες «Γαλαξίδι».

Το 1998, η εταιρεία «Κεράνης Συμμετοχών Α.Ε.Β.Ε.» πωλήθηκε, τέθηκε, υπό καθεστώς πτώχευσης και έκλεισε, οριστικά, το 2006. 

1976 Μάιος. Η Oriana Fallaci, η μητέρα του, η Αθηνά Παναγούλη, και ο Γιάννης Ρίτσος, πάνω από το διαφανές φέρετρο του Αλέκου Παναγούλη.