“Η Ελλάδα είναι η Δύση, στην Ανατολή”. Και η Ρωσία είναι μια αχανής, σε εδαφική έκταση, Ελλάδα, στην, ακόμη περισσότερο, αχανή Ευρασία. (Για να λύσουμε τον “Γόρδιο Δεσμό” του περιπεπλεγμένου, από τους παλαιότερους και σύγχρονους Δυτικούς, νήματος της Ιστορίας).
Αρχές του 7ου αιώνα μΧ : Η ανθρωπογεωγραφία των γλωσσών και της ομιλούμενης ελληνικής γλώσσας, στην Ευρώπη, στην νοτιοδυτική Ασία και στην βόρεια Αφρική, όταν η Δύση, δεν ήταν Δύση, την εποχή, που η ελληνοβυζαντινή Ανατολή, ήταν το προγονικό ενεργό φυλάκιο της σημερινής Δύσης…
Για να λύσουμε τον “Γόρδιο Δεσμό” του περιπεπλεγμένου, από τους παλαιότερους και σύγχρονους Δυτικούς, νήματος της Ιστορίας, καθώς και τους όποιους προβληματισμούς και τις απορίες υπάρχουν, σε πολλούς Έλληνες και εκφράζονται, ως θέσεις, από τους Δυτικούς, για το, εάν η νέα Ελλάδα είναι χώρα της Δύσης, ή της Ανατολής, γράφω μία συμπυκνωμένη πρόταση, που, ως, άκρως, περιγραφική, τα λέει όλα :
Η Ελλάδα είναι η Δύση, στην Ανατολή.
Ας μην τους αδικούμε, λοιπόν, σε όλα, τους Δυτικούς.
Γνωρίζουν, πολύ καλά, ότι το κεντρικό στοιχείο του σύγχρονου δυτικού πολιτισμού δεν είναι ο χριστιανικός ρωμαιοκαθολικισμός (και πολύ λιγότερο, ο προτεσταντισμός), που είναι ένα όχι ασήμαντο στοιχείο του, αλλά αυτό το στοιχείο αποτελεί ένα ιστορικό ορόσημο πολλών αιώνων, που λειτούργησε, ως ενεργότατο στοιχείο της συστοιχης μακραίωνης οπισθοδρόμησης της Δύσης και συνολικότερα, του δυτικού πολιτισμού.
Ξέρουν οι Δυτικές ελίτ, αλλά και ο απλός κόσμος, στην παλαιότερη και στην νεώτερη Δύση, πάρα πολύ καλά, ότι το κεντρικό στοιχείο του σύγχρονου Δυτικού πολιτισμού είναι ο ελληνορωμαϊκός κόσμος.
20ος αιώνας μΧ (κατά την πρώτη δεκαετία του, έως το 1910) : Η γλωσσική ανθρωπογεωγραφία της ευρύτερης περιοχής της χερσονήσου του Αίμου.
Απλώς, με την σύγχρονη Ελλάδα, υπάρχει το πρόβλημα και του μεσαιωνικού Βυζαντινού ελληνισμού, που είχε, ως κέντρο, την χριστιανική ορθοδοξία, η οποία υπήρξε, ως μακραίωνο στοιχείο οπισθοδρόμησης του ύστερου αρχαίου και του μεσαιωνικού ελληνισμού, από την κλασική αρχαιοελληνική παράδοση.
Πολύ περισσότερο, μάλιστα, υπάρχει το πρόβλημα της τουρκοκρατίας, που πήγε τον γηγενή ελληνισμό της ανθρωπογεωγραφίας του ελληνικού χώρου, ακόμη πιο πίσω, αλλά δεν απέσπασε τον λόγιο ελληνισμό, από την Δύση.
Αυτό, που έκανε, ειδικά, ο βυζαντινισμός, είναι ότι, σε λόγιο επίπεδο, μετέτρεψε τον μεσαιωνικό και τον μεταμεσαιωνικό ελληνικό κόσμο, σε ένα στοιχείο, σε ένα προκεχωρημένο φυλάκιο της Δύσης - ακόμη και στην “άνυδρη” εποχή της τουρκοκρατίας (που και αυτή είναι μια μη ελληνική και μη χριστιανική εκδοχική συνέχεια του Βυζαντίου, που, όμως, αποκολλήθηκε, μετά την εποχή του Μωάμεθ του πορθητή, από την “ανατέλουσα” Δύση) και μόνο, μέσα, από την απλή παρουσία των αρχαίων κτισμάτων, στον ελληνικό ανθρωπογεωγραφικό χώρο -, μέσα στην Ανατολή.
Πολλή φασαρία γίνεται, τώρα, που γράφονται αυτές οι γραμμές, για την, παραπάνω η απεικόνιση της ελληνικής σημαίας, που γνωρίζουμε. Καταρχήν, πρέπει να γράψω ότι αυτή η σημαία είναι σημαία του ελληνικού κράτους και ως εκ.τούτου, ως μη κρατιστής, δεν θεωρώ ότι αποτελεί κάτι το άξιον λόγου.
Θα θυμίσω, βέβαια, ότι συνυπήρχε - και ανεπίσημα, υπάρχει - και μια δεύτερη εκδοχή της κρατικής ελληνικής σημαίας, με σκέτο τον σταυρό. Αυτή η σημαία δεν χρησιμοποιείται, πλέον και ουσιαστικά, καταργήθηκε, επίσημα, από την κυβέρνηση του παλαιού Κωνσταντίνου Καραμανλή, το 1975.
Όμως, το ζήτημα της τωρινής κρατικής ελληνικής σημαίας μετατρέπεται, σε άξιον λόγου ζήτημα, επειδή αυτή η σημαία έχει γίνει αποδεκτή και έχει υιοθετηθεί, από την ελληνική κοινωνία, ήδη, μετά, από την εποχή της ελληνικής επανάστασης της δεκαετίας του 1820 και στους δύο, σχεδόν, αιώνες, που ακολούθησαν, μέχρι σήμερα. Αυτό το (δυστυχώς, ή ευτυχώς· ανάλογα πώς το κρίνει κάποιος) γεγονός, που καθιστά αυτή την σημαία, ως ένα σύμβολο του ελληνικού έθνους κάνει το σύμβολο αυτό, τουλάχιστον εκ μέρους μου, σεβαστό. Γενιές Ελλήνων και Ελληνίδων έδωσαν έδωσαν το αίμα τους υπερασπιζόμενες αυτό το σύμβολο· κάτι, που δεν μπορεί να το αγνοήσουμε.
Φυσικά, αυτό το το γεγονός δεν καθιστά και αυτό το σύμβολο, ως “ιερό“, έτσι όπως θέλουν οι κρατιστές. Ο αρχαίος και ο νέος ελληνισμός, στην τεράστια, στην πολυαίωνη ιστορική του πορεία, χρησιμοποίησε διάφορα, πολλά και ποικίλα σύμβολα και διάφορες σημαίες, για να εκφράσει την παρουσία του, ως εθνικού κοινωνικού σώματος, τα οποία, μέσα στην πορεία του χρόνου, έχουν, ακόμη και ξεχαστεί, αποτελώντας μια υποσημείωση, στις ιστορικές έρευνες των ελληνικών σπουδών.
Άλλωστε, δεν πρέπει να ξεχνάμε και την “αμαρτωλή” ιστορία αυτής της σημαίας, που κατέστη ένα σύμβολο του νέου ελληνισμού.
Είναι πολύ διδακτική.
Απόγονος αυτού του, συμπερασματικά και ολικά, μεικτού και αντιφατικού μακραίωνου ιστορικού παρελθόντος είναι η σημερινή Ελλάδα.
Πιο “σοβαροφανής” είναι η στάση των Δυτικών, απέναντι, στην Ρωσία, που πολλοί την θεωρούν, όντως, ως Ανατολή.
Είναι για να γελάει κανείς, διότι ουδείς μπορεί να φανταστεί τον δυτικοευρωπαϊκό πολιτισμό, χωρίς του γίγαντες της ρωσικής λογοτεχνίας.
Και φυσικά, η παλαιά λόγια Ρωσία (μαζί, με την μεγάλη μάζα των Ρώσων), είναι, με την σειρά της, μια Ελλάδα, τεράστιων γεωγραφικών διαστάσεων, ως προκεχωρημένο φυλάκιο της Δύσης, στην αχανή Ευρασία.
Έτσι, το ελληνίζον και εξελληνιζόμενο Βυζάντιο, το 988, μαζί με τον μαζικό εκχριστιανισμό του ρωσικού λαού με ένα τελείως αντιφατικό τρόπο, απέκοψε την νεαρή Ρωσία από την Ανατολή και την προσανατόλισε οριστικά προς την Δύση, που είχε, τότε, καταρρεύσει και βρισκόταν, σε καθεστώς “ανάρρωσης”, καθιστώντας την, μέσα από μια, επίσης, μακραίωνη χρονική περίοδο, που συνοδεύτηκε, από την γιγαντιαία εδαφική επέκταση του ρωσικού βασίλειου, που κατέστη, συν τω χρόνω, αυτοκρατορία, ως προκεχωρημένο φυλάκιο της Δύσης, στην αχανή Ευρασία, όπως, μόλις, προανέφερα.
Αυτό, για καθαρά πολιτικούς και γεωστρατηγικούς λόγους, οι πλείστοι Δυτικοί πολιτικοί αναλυτές και - λιγότερο - οι Δυτικοί ιστορικοί, προσπαθούν, πεισματικά, να το αναιρέσουν, αλλά όσοι, εξ αυτών το αποπειρώνται, ευρίσκονται, εκτός πραγματικότητας και μεροληπτούν, λόγω της μακράς - και πλέον, άγονης και επιζήμιας - αντιπαλότητας της σύγχρονης Δύσης (με επικεφαλής τις ΗΠΑ), με την Ρωσία.
Όλοι αυτοί οι Δυτικοί αναλυτές πολιτικοί αναλυτές, ιστοριογράφοι και ιστορικοί εθελοτυφλούν, διότι, εάν δούμε τα πράγματα ψύχραιμα και αντικειμενικά, θα καταλήξουμε στο φυσιολογικό συμπέρασμα ότι η πρόσφατη “σοβιετική” και μετασοβιετική Ιστορία της Ρωσίας έχει, πλέον, καταστήσει την κοινωνία της να είναι ένα, απ’ ευθείας, γνήσιο - αν και μερικώς, εκτρωματικό - τέκνο του Δυτικού κόσμου, μέσα από την πραγματωμένη και ευθέως, απροσχημάτιστη, ως δυτικόστροφη, ιδεοληπτική, έμπρακτα, ριζοσπαστική βουλησιαρχία των Μπολσεβίκων και του Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν, ετσι όπως αυτή η βουλησιαρχία έλαβε σάρκα και οστά, μέσα, στην περίοδο της ηγεσίας του, ανωτέρω, ζωγραφισμένου και εικονιζόμενου Γεωργιανού μπολσεβίκου ηγέτη της “ΕΣΣΔ” Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Στάλιν, ο οποίος μετέτρεψε, μέσα σε 20 χρόνια, την, σε ημιμεσαιωνική κατάσταση, ευρισκόμενη, το 1917, προεπαναστατική τσαρική Ρωσία, σε μια κρατικοκαπιταλιστική βιομηχανική δύναμη, που, όταν, στις 5/3/1953, ο Στάλιν πέθανε, είχε μετεξελιχθεί, σε πλανητική υπερδύναμη.
Όλα αυτά έγιναν ακριβώς επειδή ο μπολσεβικισμός ως γνήσιο τέκνο του δυτικού πολιτισμού ριζοσπαστικοποίησε, πρωτίστως, την πολιτική, κοινωνική και οικονομική θέσμιση της Ρωσίας, γεγονός το οποίο άλλαξε, τάχιστα και εκ των βάθρων της, την πραγματικότητα, στην Ρωσία.
Σχόλια