Οδεύοντας, προς το 2024, ο Βολοντιμίρ Ζελένσκι ομολογεί την ήττα, η Ουκρανία βρίσκεται, ενώπιον της κατάρρευσης, ως κράτους και κυρίως, ως έθνους, Κίεβο και Οδησσός πρόκειται να ενσωματωθούν, στην ρωσική επικράτεια, ενώ η Δύση και το NATO περιέρχονται, σε δυσχερέστατη θέση, στον ευρωπαϊκό χώρο.
Καθώς οδεύουμε, προς το τέλος του 2023, επιτέλους, ο Βολοντιμίρ Ζελένσκι ομολογεί την ουκρανική ήττα, στην λεγόμενη ουκρανική «αντεπίθεση» του τελευταίου εξαμήνου, λέγοντας, προχθές, Τρίτη 19/12/2023, ότι «Είπα ότι χρειάζομαι περισσότερα επιχειρήματα για να στηρίξω αυτήν την απόφαση», αναφερόμενος, στην εύρεση 500.000 νέων στρατιωτών, που απαιτεί η στρατιωτική ηγεσία της χώρας του, που θα κοστίσει, στον κρατικό προϋπολογισμό, 13,5 δισεκατομμύρια δολάρια.
Ο Ουκρανός πρόεδρος, αφού αναρωτήθηκε, «από πού προέρχονται τα χρήματα;», αναφέρθηκε, σε οικονομικές δυσκολίες, ως προς την επιστράτευση, αφού, όπως είπε, οι φόροι 6 φορολογουμένων στηρίζουν 1 στρατιώτη και προσέθεσε, στην συνέντευξη τύπου, που έδωσε, ότι ο ουκρανικός στρατός ηττήθηκε, επειδή οι στόχοι και οι κατευθύνσεις της αντεπίθεσης, αποκαλύφθηκαν, εκ των προτέρων. «Είχαμε δυσκολίες στο νότο, γιατί όλοι έλεγαν ποιοί ήσαν οι στόχοι μας. Όλους τους μήνες έλεγαν, πού πηγαίνουμε, τί ήταν καλύτερο· δεν πειράζει, είναι ζεστά, εκεί, στον νότο, ο χειμώνας αργεί, υπάρχουν αρκετά όπλα. Με την Ρωσία, που έχει περισσότερα όπλα, δεν λειτουργεί, με αυτόν τον τρόπο».
Ο ουκρανικός στρατός προσπάθησε, επί 6 μήνες, να επιτεθεί στο Ντόνετσκ, στο Μπαχμούτ και στην Ζαπορίζια, με ταξιαρχίες, που είχαν εκπαιδευτεί, από το ΝΑΤΟ και οπλισμένες, με νατοϊκό εξοπλισμό, αλλά η αποτυχία της αντεπίθεσης αυτής είναι πλήρης.
Μάλιστα αν πιστέψουμε τον Ρώσο υπουργό Άμυνας Σεγκέι Σόιγκου, από την ένταξη του πολέμου, στις 24 Φεβρουαρίου 2022, οι ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις έχουν χάσει 383.000 ανδρών, ενώ η παρατεταμένη αντεπίθεση των Ουκρανών, που ξεκίνησε, στις 4 Ιουνίου 2023, τους κόστισε 159.000 νεκρούς και βαριά τραυματίες στρατιώτες.
Θέλει, λοιπόν, ο Βολοντιμίρ Ζελένσκι 500.000 νέους στρατιώτες, για να συνεχίσει τον πόλεμο. Το πρόβλημα, που έχει, είναι το πού θα τους βρει· διότι, πολύ απλά, αυτός ο αριθμός υποψηφίων στρατιωτών, απλώς, δεν υπάρχει. Ο Κίριλ Μπουντάνωφ, που είναι επικεφαλής της Κύριας Διεύθυνσης Πληροφοριών της Ουκρανίας, λέει ξεκάθαρα ότι «Χωρίς κινητοποίηση είναι αδύνατο, χρειαζόμαστε χιλιάδες και δεν θα καλυφθούν από καμία προσπάθεια στρατολόγησης. Δεν έχουμε τόσο κόσμο», αφού όλοι όσοι ήθελαν να πολεμήσουν εντάχθηκαν, στον στρατό, μέσα στο πρώτο εξάμηνο του πολέμου και τώρα, δεν υπάρχει κανένα κίνητρο, για στράτευση, την οποία η ουκρανική νεολαία, προσπαθεί, με κάθε τρόπο και όπως μπορεί, να αποφύγει.
«Ποτέ δεν νιώσαμε πολίτες της Ουκρανίας» ομολογεί ο Μπουντάνωφ. Και αυτή η ομολογία , όση πίκρα και αν κρύβει, αποτελεί μια σκληρή πραγματικότητα· ίσως, κάπως καθ’ υπερβολήν, αλλά αυτή η διαπίστωση έχει ισχυρή και στέρεη εθνική και κοινωνική βάση, στην Ουκρανία (και εδώ, χρήσιμο είναι να θυμηθούμε και την μακρινή, στο παρελθόν, κριτική, που άσκησε, στον δημιουργό του ουκρανικού κράτους Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν, τον Οκτώβριο του 1918, μέσα από τις γερμανικές φυλακές, η Rosa Luxembourg, για την πράξη του αυτή).
Το τεράστιο και ανυπέρβλητο πρόβλημα, που έχει, εδώ και καιρό δημιουργηθεί, είναι ότι Ουκρανία έχει μείνει, πλέον, χωρίς πραγματικούς “προστάτες”, απέναντι, στην Ρωσία.
Όπως είπε, την περασμένη εβδομάδα, άλλωστε και ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν, που, για πρώτη φορά, ανέφερε ότι “η Οδησσός είναι ρωσική πόλη” γεγονός, το οποίο σημαίνει ότι η όποια μέλλουσα κολοβή, εδαφικώς, Ουκρανία - εάν, παραμείνει, ως κράτος, και ό,τι απομείνει, από το κράτος αυτό - δεν πρόκειται να έχει πρόσβαση, στον Ευξείνου Πόντο.
Έτσι, συνέχισε ο Ρώσος πρόεδρος «ο μόνος εγγυητής της κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας της Ουκρανίας ήταν η Ρωσία. Όταν η Ρωσία δημιούργησε την Σοβιετική Ένωση, απλώς παρέδωσε, μαζί με τον πληθυσμό της, τεράστια ιστορικά ρωσικά εδάφη, τεράστιες δυνατότητες και επένδυσε κολοσσιαίους πόρους, σε ολόκληρη αυτή την επικράτεια".
Ο Πούτιν, μάλιστα, ανέφερε ότι τα δυτικά εδάφη της σημερινής Ουκρανίας, προσαρτήθηκαν, από τον Στάλιν, μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και ανέφερε την ιστορική ανακρίβεια ότι επρόκειτο, για μέρος των πολωνικών εδαφών, όπως το Λβωφ, για την απώλεια των οποίων η Πολωνία αποζημιώθηκε, με τον διάδρομο του Ντάντσιχ και ανατολικά γερμανικά εδάφη και ότι προσαρτήθηκαν, επίσης, στην Ουκρανία, ουγγρικά και ρουμανικά εδάφη. (Το τελευταίο είναι ακριβές).
«Οι άνθρωποι, που ζουν, εκεί», είπε ο Βλαντιμίρ Πούτιν «θέλουν να επιστρέψουν, στην ιστορική τους πατρίδα, ενώ εκείνες οι χώρες, που έχασαν αυτά τα εδάφη, κυρίως η Πολωνία, κοιμούνται και ονειρεύονται, με την σκέψη να τα ανακτήσουν».
Έτσι, ο Ρώσος πρόεδρος κατέληξε, στο αυτονόητο συμπέρασμα ότι, «μόνο η Ρωσία θα μπορούσε να είναι ο εγγυητής της εδαφικής ακεραιότητας της Ουκρανίας. Αν δεν θέλουν, δεν χρειάζεται. Η Ιστορία θα τα βάλει όλα στην θέση τους. Δεν θα επέμβουμε, αλλά δεν θα εγκαταλείψουμε τους δικούς μας. Αυτό πρέπει να καταλάβουν όλοι: στην Ουκρανία, όσοι είναι επιθετικοί, προς τη Ρωσία, στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ. Αν θέλουν να διαπραγματευτούν, ας διαπραγματευτούν. Αλλά εμείς θα το κάνουμε αυτό, με βάση τα συμφέροντά μας».
Ως εκ τούτου, ο ρωσοουκρανικός πόλεμος δεν οδεύει, σε καμμία άλλη κατεύθυνση, εκτός, από την συνέχισή του, μέχρι τελικής πτώσεως της Ουκρανίας, φυσικά.
Ο Πούτιν λέει ότι αφήνει την Δυτική Ουκρανία, στο έλεος των γειτόνων της, προφανώς, για να πιέσει, με τον τρόπο του, για την υποταγή του ουκρανικού κράτους, χωρίς την συνέχιση του πολέμου και εγγυώμενος ότι το κράτος αυτό θα επιβιώσει, υπό την σκεπή της Ρωσίας.
Δεν ξέρω αν αυτό το μήνυμα απευθύνεται, στον Βολοντιμίρ Ζελένσκι, αλλά έχω την γνώμη ότι δεν απευθύνεται, σε αυτόν. Απευθύνεται στους επίδοξους αντικαταστάτες του προέδρου της Ουκρανίας, τους οποίους, ουσιαστικά, προτρέπει να τον παραμερίσουν, μαζί με την κυβερνώσα, τώρα, ελίτ αυτής της χώρας.
Το αν αυτό το “κλείσιμο του ματιού” πρόκειται να βρει αποδέκτες, στην ουκρανική ολιγαρχία, είναι ένα ζήτημα, που τίθεται, στα υπ’ όψιν, αλλά, έως τότε και για όσο η Ουκρανία δεν συνθηκολογεί, άνευ όρων, ο Ρώσος πρόεδρος δεν ενοχλείται και “αφήνει την Ιστορία να βάλει τα πράγματα, στην θέση τους”.
Μόνο, που την Ιστορία, την οποία προσεπικαλείται ο Βλαντιμίρ Πούτιν, την γράφει ο ίδιος.
Και αυτό είναι, που έχει την κρίσιμη σημασία του.
Τα μέτωπα της αντεπίθεσης του ουκρανικού στρατού. Μιας αντεπιθεσης που κατάρρευσε…
Με λίγα λόγια, η Ρωσία έχει σαρώσει την επιθετική δυναμικότητα της Ουκρανίας, η οποία έχει χάσει και δεν έχει τον απαραίτητο αριθμό ανθρώπων, αρμάτων μάχης και πυραύλων για την αεράμυνα, ενώ τελειώνουν και οι οβίδες πυροβολικού. Κατόπιν τούτων, δεν μένει κανείς, για να συνεχίσει τις μάχες και τον πόλεμο.
Και αφού ο Βλαντίμιρ Πούτιν άρχισε να μιλάει, για την Οδησσό, πιο κάτω, από αυτόν, έχει αρχίσει η συζήτηση, για την κατάληψη του Κιέβου και πολλών άλλων πόλεων «της Ουκρανίας, που ξέρουμε», όπως ανέφερε ο διορισμένος από τη Μόσχα κυβερνήτης της Ζαπορίζια Γιεβγκένι Μπαλίτσκι. «Οι πόλεις αυτές περιμένουν την απελευθέρωση τους. Και περιμένουν, για έναν δίκαιο τίτλο, γιατί, στην Ουκρανία εκείνη την εποχή (του Β’ παγκόσμιου πολέμου), υπήρχαν πολλές πόλεις, που το άξιζαν. Θα απελευθερώσουμε την Οδησσό – μια ηρωική πόλη -, θα απελευθερώσουμε το Κίεβο. Αυτές είναι οι πόλεις μας».
Και όλα αυτά, χωρίς οι Ρώσοι να θέτουν κάποιον χρονικό ορίζοντα, για την επίτευξη των στόχων τους, οι οποίοι, όπως και η φορά των γεγονότων, στον πόλεμο της Ουκρανίας, σοκάρουν τους Δυτικούς, οι οποίοι είναι, πλέον, ανίκανοι και αδύναμοι να πράξουν οτιδήποτε, αφού είναι προφανές ότι η Ρωσία, με την αποδιοργάνωση των ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων, που έχει καταφέρει να φέρει, σε πέρας, δεν θα εγκλωβισθεί, σε συμφωνίες, σαν αυτές του Μινσκ, που, απλώς, έδωσαν χρόνο, στους Δυτικούς, να ανασυγκροτήσουν, στρατιωτικά, την Ουκρανία.
Η Ουάσινγκτων και οι ευρωπαϊκές πρωτεύουσες είχαν την ευκαιρία, τότε, να βρουν ένα modus vivendi, με την Μόσχα. Λόγω οίησης και υπεροψίας, δεν το θέλησαν. Έτσι, τώρα, θα πληρώσουν τα σπασμένα - τα έχουν πληρώσει, ήδη, πάρα πολύ, αλλά πρόκειται να συνεχίσουν να τα πληρώνουν - ειδικά, στον ευρωπαϊκό γεωστρατηγικό χώρο, όπως προκύπτει, από τους δυο πρώτους απεικονιστικούς της μεταπολεμικής κατάστασης χάρτες, από την άποψη των αεροδιαστημικών και των εδαφικών ισορροπιών, ανάμεσα, στο ΝΑΤΟ και την νικήτρια του ουκρανικού πολέμου Ρωσία.
Με λίγα λόγια, οι Δυτικοί - και κυρίως, οι Αμερικανοί και το ΝΑΤΟ, οδεύουν, προς τον πλήρη εξευτελισμό τους και γίνονται ρεζίλι, ενώ η Ουκρανία βυθίζεται, στο χάος και είναι καταδικασμένη να διαλυθεί, εάν η Μόσχα αποφασίσει να διαλύσει, εντελώς, το ουκρανικό κράτος.
Αυτό, που συμβαίνει, είναι ότι έχουμε μπροστά μας, την κοινωνική και την πολιτική κατάρρευση της Ουκρανίας, ως κράτους και κυρίως, ως έθνους.
Αυτή είναι η δυστυχής αλήθεια και η τρέχουσα και μέλλουσα σκληρή πραγματικότητα, για την χώρα αυτή.
Πιθανότατα, θα πάρει χρόνο, για να τελειώσει αυτή η τραγωδία, αν και ο Τσετσένος Ραμζάν Καντίρωφ λέει ότι όλα θα τελειώσουν, κάπου, ανάμεσα στην ερχόμενη άνοιξη, έως τον Ιούλιο του 2024.
Μου φαίνεται ότι είναι πολύ αισιόδοξη αυτή η πρόβλεψη. Η Μόσχα δεν βιάζεται και τώρα έχει τις απαραίτητες στρατιωτικές δυνάμεις - που, για πολύ χρονικό διάστημα, προηγουμένως, δεν είχε - προκειμένου να τελειώσει τον πόλεμο.
Όμως, δεν βάζει χρονικούς περιορισμούς, στην επίτευξη των στόχων της. Έτσι οι στόχοι αυτοί μπορεί να επιτευχθούν αύριο, κιόλας, αλλά μπορεί να φθάσουμε και στο 2025 και στο 2026. Η ιστορία που εξελίσσεται, στα μέτωπα του πολέμου της Ουκρανίας, θα δείξει την πορεία των πραγμάτων και την κατάληξη του πολέμου αυτού.
Εμείς δεν έχουμε κάτι άλλο να κάνουμε, πέρα από το να μείνουμε παρατηρητές αυτών των κακών και τραγικών εξελίξεων…
Σχόλια