Ελλάδα - Κύπρος - Ισραήλ : Μια στρατιωτική συνεργασία, που, όμως, είναι επισφαλής. Kαι ως προς αυτό, δεν χρειάζονται αυταπάτες.

 

Έγινε, χθες Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2025, η τριμερής συνάντηση Κυριάκου Μητσοτάκη Ανδρέα Χριστοδουλίδη και Μπέντζαμιν Νετανιάχου, που αφορά, ανάμεσα σε πολλά άλλα και την στρατιωτική συνεργασία Ελλάδας - Κύπρου- Ισραήλ, μια συνεργασία, η οποία έχει βάθος χρόνου, στο παρελθόν και το ζήτημα είναι να δούμε, κατά πόσο βάθος χρόνου έχει στο έχει και μέλλον. 

Το τρέχον θέμα αφορά την συγκρότηση μιας ταξιαρχίας ταχείας επέμβασης, η οποία θα αποτελείται από στρατιωτικό προσωπικό 1000 ανδρών, από την Ελλάδα και άλλους τόσους, από το Ισραήλ, καθώς και 500 ανδρών, από την Κύπρο, η οποία θα υποστηρίζεται, από πολεμικά αεροπλάνα και πολεμικά πλοία των τριών κρατών, για την προστασία των υποθαλάσσιων καλωδίων, που θα συνδέσουν τις τρεις χώρες, από οποιονδήποτε κίνδυνο.

Όπως αναφέρω και στο, παραπάνω, βίντεο που έχω προσαρτήσει, στην παρούσα δημοσίευση, η Άγκυρα έχει εκφράσει την απόλυτη εναντίωσή της, σε αυτήν την συνεργασία, διότι αντιλαμβάνεται ότι στρέφεται εναντίον της και περιορίζει τις δυνατότητες δράσης της, αφού ο επιτηρούμενος χώρος προστασίας εκτείνεται, από την νοτιοανατολική Μεσόγειο, έως το νότιο Αιγαίο και αυτό, που ενοχλεί, ακόμη περισσότερο, την τουρκική κυβέρνηση είναι το γεγονός ότι τα πολεμικά πλοία, που θα στηρίξουν την ταξιαρχία θα έχουν βάση, την Κύπρο, την Ρόδο και την Κάρπαθο, γεγονός το οποίο αποτελεί κόκκινο πανί, για τους κυβερνήτες του τουρκικού κράτους, που επικαλούνται την Συνθήκη των Παρισίων, του 1947, για την παραχώρηση της Δωδεκανήσου, από την Ιταλία, στην Ελλάδα, με την πρόβλεψη της αποστρατικοποίησης των νησιών, που την αποτελούν.

Οι ισχυρισμοί της Άγκυρας στερούνται λογικού νοήματος - πέραν του γεγονότος ότι, στην Συνθήκη αυτήν, η Τουρκία δεν υπήρξε συμβαλλόμενο μέρος -, επειδή είναι η τουρκική πλευρά, που αποτελεί άμεσο κίνδυνο, για την εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας, πολύ περισσότερο, διότι απειλεί, με την χρήση στρατιωτικής βίας, με το ψήφισμα του 1995, από την τουρκική εθνοσυνέλευση, περί casus belli, εάν η ελληνική πλευρά επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα, στο Αιγαίο, από τα 6 ναυτικά μίλια, στα 12. 

Η Άγκυρα μπορεί και χρησιμοποιεί αυτήν την απειλή, εξαιτίας του γεγονότος ότι το ελληνικό κράτος έχει περιέλθει, σε κατάσταση αδυναμίας, διότι έχουν ανατραπεί, πλήρως, οι συσχετισμοί των δυνάμεων, που υπήρχαν, ανάμεσα, στην Ελλάδα και την Τουρκία, έως, περίπου, τα μέσα της δεκαετίας του 1990, υπέρ της Άγκυρας, καθώς η Τουρκία έχει καταστεί μια ισχυρή περιφερειακή δύναμη, στην περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου και φυσικά, στο Αιγαίο.

Έτσι, η συγκρότηση αυτής της ταξιαρχίας ταχείας επέμβασης αποτελεί ένα σημαντικό πρόβλημα, για την Άγκυρα, δεδομένου ότι η παρουσία του Ισραήλ - και πίσω, από το Ισραήλ, της Ουάσινγκτων - αποτελεί έναν κίνδυνο, για την ίδια και για τις δυνατότητες χειρισμού που έχει, στον συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο.

Υπό τις παρούσες συνθήκες, αυτή η στρατιωτική συνεργασία, ανάμεσα. στα τρία κράτη, είναι, κατ’ αρχήν, θετική, αλλά δεν πρέπει να καλλιεργεί φρούδες ελπίδες, αφού πρόκειται, για μία συνεργασία, η οποία στηρίζεται, στο συμφέρον, όπως συμβαίνει, γενικώς, στις διεθνείς σχέσεις, γεγονός, το οποίο σημαίνει ότι δεν είναι το Ισραήλ εκείνο, που θα μπορέσει να περισώσει την εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας, παρά, μόνον, η ίδια, διότι αυτού του είδους στρατηγικός συνεταιρισμός είναι επισφαλής.

Αυτό, βέβαια, σημαίνει ότι η Ελλάδα θα πρέπει να προχωρήσει, σε μια πλήρη ανατροπή των πολιτικών, που ακολούθησα η πολιτικοοικονομική ολιγαρχία της χώρας μας, κατά την διάρκεια των περασμένων δεκαετιών, που οδήγησαν την Ελλάδα. σε αυτή την τραγική κατάσταση, στην οποία βρίσκεται, σήμερα και προφανώς, δεν είναι η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη αυτή, που θα προβεί, σε αυτήν την απαιτούμενη ριζική ανατροπή.

Οι αυταπάτες δεν βοηθούν καθόλου και ως εκ τούτου, είναι απαραίτητο, όσο το δυνατόν γρηγορότερα, να ανατραπεί αυτή η τεράστια ανισορροπία ισχύος, που υφίσταται, σε βάρος της χώρας μας και η ανατροπή αυτή προϋποθέτει την αναθεώρηση του δόγματος ασφαλείας, όσον αφορά την προστασία της ελληνικής εδαφικής ακεραιότητας και φυσικά, την ανατροπή της ελληνικής οικονομικής επενδυτικής και αναπτυξιακής πολιτικής η οποία, επίσης, προϋποθέτει την έξοδο της Ελλάδας, από την ευρωζώνη και την επιστροφή της, στην χρήση του εθνικού της νομίσματος, με την αντικατάσταση που ευρώ, από αυτό το εθνικό νόμισμα, την νέα δραχμή, ή όπως αλλιώς και αν ονομασθεί.

Η εναλλακτική οδός, που απομένει, εάν δεν πραγματοποιηθούν τα, παραπάνω, είναι η συνέχιση και η εντατικοποίηση της δορυφορικής σχέσης των Αθηνών, ως προς την Άγκυρα. 

Και ως προς αυτό, δεν χρειάζονται αυταπάτες, διότι τα δεδομένα είναι αμείλικτα.

Έτσι, αυτό, που δεν είναι απαραίτητο, όσον αφορά την παρούσα δημοσίευση, είναι ότι δεν χρειάζεται η επέκταση του κειμένου της και οι αναγνώστες είναι πολύ χρήσιμο να παρακολουθήσουν το αρχικό βίντεο, το οποίο είναι, αρκούντως, κατατοπιστικό.