Ιωσήφ Στάλιν (Иосиф Виссарионович Джугашвили Сталин 18/12/1878 - 5/3/1953). “In memoriam”, 146 χρόνια, από την γέννηση του μπολσεβίκου επαναστάτη και πρωτοπόρου έμπρακτου θεμελιωτή του σύγχρονου υβριδικού γραφειοκρατικού κρατικού καπιταλισμού.
Καθώς, σήμερα, κλείνουν 146 χρόνια, από την γέννηση του Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Τζουγκασβίλλι Στάλιν, το παρόν δημοσίευμα είναι το τέταρτο, στην σειρά, από το 2010, έως το 2024, που είναι αφιερωμένο, στον μπολσεβίκο ηγέτη. Υπάρχουν και άλλα σχετικά κείμενα, βέβαια, αλλά αυτά τα τέσσερα (τα τρία προηγούμενα και το σημερινό) τα θεωρώ και τα πιο σημαντικά, όσον αφορά τον άνδρα, την προσωπικότητά του, την δράση του την συνεισφορά του και το αποτύπωμα, που άφησε, στην ανθρώπινη κοινότητα και στην Ιστορία, μακριά και πέραν, από πολιτικές σκοπιμότητες και εξυπηρετικές συμφερόντων και ιδεοληψιών ιστορικές ερμηνείες, αφού η προσπάθεια, που καταβάλω, αποσκοπεί, στην ψυχρή και κυρίως, ψύχραιμη εξιστόρηση των γεγονότων, που συνθέτουν το έργο του Ιωσήφ Στάλιν, χωρίς να αποφεύγω να αναφέρω και την δική μου προσωπική άποψη, ως κατάληξη.
Χρήσιμο είναι να θυμίσω τα δημοσιεύματα του παρελθόντος, που αναφέρω και τα οποία, μαζί με το αρχικό βίντεο της τωρινής δημοσίευσης, που γύρισα χθες τις πρώτες μεταμεσονύκτιες ώρες, αποτελούν πολύ σημαντικές και παραμένουν, διαχρονικά, επίκαιρα, όσον αφορά το πολυσχιδές και τεράστιο - μπορώ να πω κολοσσιαίου - έργο του ανδρός. Γι’ αυτό και θεωρώ, εκ των ων ουκ άνευ, την παρακολούθηση και του αρχικού βίντεο αλλά και την αναδρομή, στα αναφερόμενα προηγούμενα αφιερώματα, στον Ιωσήφ Στάλιν.
Ας τα θυμίσω :
Α) Ο Στάλιν, η θεωρία του "σοσιαλισμού σε μια χώρα", οι μεταπολεμικές σταλινικές δίκες και η προαναγγελία της διάλυσης του "υπαρκτού σοσιαλισμού" , στις 7/10/2010.
Ο Ιωσήφ Στάλιν υπήρξε και είναι ο έμπρακτος θεμελιωτής του σύγχρονου υβριδικού γραφειοκρατικού καπιταλισμού στην κρατικοκαπιταλιστική του μορφή, έτσι όπως τον οικοδόμησε, στην “Σοβιετική Ένωση”, στην καθαρή κρατική εκδοχή του, αξιοποιώντας, βέβαια, την πολιτική κληρονομιά του ιδρυτή της “Ε.Σ.Σ.Δ.” Βλαντιμίρ Ίλιτς Ουλιάνωφ Λένιν.
Το κέντρο βάρους αυτής της ιστορικής πολιτικής κληρονομιάς, συγκεντρώνεται, στην πραγματιστική θεωρητική διαπίστωση του Λένιν ότι η εργατική τάξη δεν μπορεί αυθορμήτως και αφ’ εαυτής, ήτοι από μόνη της και με τις δικές της δυνάμεις, να αποκτήσει σοσιαλιστική πολιτική συνείδηση, παρά, μόνο, να εκφράσει, στην πράξη, μία συνδικαλιστική δράση, η οποία περιορίζεται, στην διεκδίκηση καλύτερων μισθών και συνθηκών εργασίας, με αποτέλεσμα να παραμένει εγκλωβισμένη σε αυτή την συνδικαλιστική πολιτική συνείδηση και να είναι αναγκαίο η σοσιαλιστική πολιτική συνείδηση να μεταγγιστεί, στην εργατική τάξη, από τους αστούς, τους μικροαστούς και κάποιους προλετάριους διανοούμενους, οι οποίοι ως κάτοχοι της επαναστατικής σοσιαλιστικής θεωρίας, οργανωμένοι, ως επικεφαλής των σοσιαλιστικών κομμάτων, θα μεταγγίσουν και θα μυήσουν τους εργάτες, στην σοσιαλιστική πολιτική συνείδηση.
Φυσικά, αυτός ο, μπλανκιστικού τύπου, πραγματιστικός κοινωνικός και πολιτικός ελιτισμός δεν εξαντλείται, στο σημείο της οργάνωσης της επαναστατικής εξέγερσης, αλλά, εκ των πραγμάτων, μεταφέρεται και συνεχίζεται και μετά την επιτυχή επαναστατική εξέγερση, κατά των καπιταλιστών, στο επο στάδιο της οικοδόμησης της μετεπαναστατικής σοσιαλιστικής κοινωνίας, αφού η εργατική τάξη εξακολουθεί να μην μπορεί να αποκτήσει την απαραίτητη σοσιαλιστική συνείδηση.
Αυτή είναι η ολοκληρωμένη πολιτική κληρονομιά, που άφησε, πίσω του, ο Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν, που πέθανε, πρόωρα (στις 21/1/1924) και ενώ ο Ιωσήφ Στάλιν ήταν ο γενικός γραμματέας του κυβερνητικού μπολσεβίκικου/κομμουνιστικού κόμματος, από τον Απρίλιο του 1922, μετά την επαναστατική εξέργεση του Οκτωβρίου του 1917 στην Ρωσία και πάνω σε αυτήν την θεωρητική και πρακτική πολιτική κληρονομιά εργάστηκε και την οποία υλοποίησε και ολοκλήρωσε, στην πράξη, ο Ιωσήφ Στάλιν, στην μετεπαναστατική ρωσική και ευρύτερη “σοσιαλιστική” κοινωνία.
Αυτό είναι το ιστορικό έργο του Γεωργιανού μπολσεβίκου ηγέτη. Και φυσικά αυτό το έργο πήρε κοσμοϊστορικές διαστάσεις και είχε έναν σαφή επαναστατικό χαρακτήρα, αφού μετασχημάτισε καθ’ ολοκληρίαν, στην κυριολεξία, μια τεράστια, μια αχανή κοινωνία, όπως ήταν η μετεξεγερσιακή “σοβιετική” κοινωνία, προηγούμενο της οποίας δεν υπήρχε, μέσα στην παγκόσμια Ιστορία.
Αυτή η θεμελιακή και εκ βάθρων, ειδοποιός διαφοροποίηση, άλλωστε, είναι και το κρίσιμο κοινωνικό μέγεθος που προσδιορίζει αυτόν τον ριζικό κοινωνικό μετασχηματισμό, ως επαναστατικό.
Εδώ είναι, που απαιτείται μία εκκαθάριση των ψευδαισθήσεων, που υφίστανται, στις ανθρώπινες κοινωνίες, όσον αφορά τον ορισμό της επανάστασης, μέσα στην ιστορική εξέλιξη, καθότι, συνήθως, η επανάσταση θεωρείται, ως μία θετική και καθαρτήρια κοινωνική εξέλιξη. Όμως, δεν είναι έτσι, τα πράγματα, ιστορικά και πραγματιστικά.
Η επανάσταση, προφανώς και συνήθως, ορίζεται, ως ριζικός κοινωνικός μετασχηματισμός, αλλά αυτός ο μετασχηματισμός δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα είναι και πολλές φορές δεν είναι Θετικός. Πλείστες φορές αποκτά και αρνητικό πρόσημο, σε σχέση με τις προϋπάρχουσες κοινωνίες, ιδίως, όταν συγκρίνεται, με τις διακηρυκτικές αρχές των επαναστατών, όπως συμβαίνει, στην συγκεκριμένη περίπτωση των μπολσεβίκων, που εξέφρασαν αυτό, που αποκαλώ ως “γραφειοκρατικό επαναστατισμό”, στην μετεξεγερσιακή ρωσική κοινωνία.
Αυτό που έχει σημασία είναι ότι ο Ιωσήφ Στάλιν προέβη σε εκείνους τους ριζοσπαστικούς κοινωνικούς μετασχηματισμούς, που άλλαξαν, εντελώς, το πρόσωπο και την δομή της σοβιετικής κοινωνίας, σφυρηλατώντας, την πράξη, τον σοσιαλισμό της μαρξιστικής θεωρίας, ως ένα κοινωνικό σύστημα, το οποίο - μιλώντας, με πραγματικούς και όχι, με ιδεολογικούς όρους - ορίζεται, ως γραφειοκρατικός κρατικός καπιταλισμός στην καθαρή του μορφή.
Μπορεί αυτή η μορφή του γραφειοκρατικού καπιταλισμού κρατικού καπιταλισμού, μετά το θάνατο του Ιωσήφ Στάλιν, το 1953, οι απώτεροι διάδοχοί του, το 1991, να πήραν την πρωτοβουλία και να διέλυσαν την “Ε.Σ.Σ.Δ.”, αλλά, στην πραγματικότητα, αυτό που συνέβη, στην μετασοβιετική ρωσική κοινωνία είναι να την αντικαταστήσουν, με ένα νέο υβριδικό κατασκεύασμα του γραφειοκρατικού καπιταλισμού, αλλά η αλήθεια, επίσης, είναι ότι ο μαρξισμός λενινισμός σταλινισμός, ως κοινωνικό και οικονομικό μοντέλο, επιβιώνει, στις ημέρες μας, όχι, πλέον, με έδρα την Μόσχα αλλά το Πεκίνο.
Εκεί, στην αχανή κομμουνιστική Κίνα, το κλασικό σταλινικό μοντέλο του καθαρού γραφειοκρατικού κρατικού καπιταλισμού λειτουργεί, στις βασικές του πραγματιστικές παραδοχές, μέσα από ένα διαφορετικό υδρίδιο αυτού του γραφειοκρατικού κρατικού καπιταλισμού, που έχει ενσωματώσει και τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις του Ντενγκ Ξιαοπίνγκ, με τις βασικές παραμέτρους του, όμως, άθικτες, όσον αφορά το μονοκομματικό καθεστώς του κυβερνώντος κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος και την οικονομία του κεντρικού σχεδιασμού, που έχει, επίσης, ως κινητήριο μοχλό και κεντρικό του πυρήνα, το ΚΚΚ.
Η ουσία είναι ότι αυτή η υβριδική εκδοχή του σταλινικού γραφειοκρατικού κρατικού καπιταλισμού είναι, άκρως, επιτυχής, με δεδομένο το γεγονός ότι η κλασική ρήση του Ντενγκ Ξιαοπίνγκ («δεν έχει σημασία αν η γάτα είναι κόκκινη, ή μαύρη. Σημασία έχει η γάτα να πιάνει ποντίκια»· ειρήσθω, όμως, εν παρόδω, στην Κίνα, η “γάτα” είναι κόκκινη)
Η Κίνα έχει αφήσει πίσω της, οριστικά, την υπανάπτυξη, οι Κινέζοι, που ζουν, κάτω από τα όρια της φτώχειας έχουν μηδενισθεί, οι δισεκατομμυριούχοι της πλήθυναν –έγιναν περισσότεροι και από τους Αμερικανούς!-, οι εταιρείες της υψηλής τεχνολογίας σαρώνουν και η χώρα αυτή είναι, εδώ και πολλά χρόνια , το παγκόσμιο εργοστάσιο και η ισχυρότερη οικονομία του κόσμου, ως κρατικοκαπιταλιστική οικονομία κεντρικού σχεδιασμού, υπό την στιβαρή μονοκομματική καθοδήγηση και εξουσία του Κ.Κ. Κίνας.
Καλό, ή κακό, αυτό δεν είναι, καθόλου, λίγο. Μπορούμε να συμφωνούμε, ή να διαφωνούμε, με αυτήν την ζώσα υβριδική εκδοχή του μαρξιστικού λενινιστικού σταλινικού μοντέλου οικονομίας και κοινωνίας· εγώ διαφωνώ.
Αλλά η όποια συμφωνία, ή διαφωνία, επ’ αυτού, δεν έχει καμμία πρακτική σημασία.
Σχόλια