21/12/2024 Η κατάσταση, στην Συρία, η στρατηγική νίκη των «συμπέθερων, από την Άγκυρα», η αναξιοπιστία και η αποτυχία της Μόσχας, το άτυπο καθεστώς συγκυριαρχίας των ευρωθεσμών δανειστών και της τουρκικής κυβέρνησης, στην ελληνική επικράτεια και το πρόβλημα της συροτουρκικής και της συροκυπριακής ΑΟΖ.

Και σήμερα θα ασχοληθώ, με την κατάσταση, στην Συρία, την στρατηγική νίκη των «συμπέθερων από την Άγκυρα», την αποτυχία της Ρωσίας και την έμπρακτη και παταγώδη αποτυχία της Μόσχας και την αναξιοπιστία της ρωσικής ηγεσίας, ως εταίρου και συμμάχου, αλλά και με τα ελληνικά ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, που συναρτώνται, με την Συρία, η οποία, έτσι κι αλλιώς, βρίσκεται στη γειτονιά μας, όσο κι αν αυτό ο πληθυσμός της χώρας μας έχει καθυστερήσει πολύ να το καταλάβει. 

Τι συμβαίνει; Ας το δούμε :

Α) Όσον αφορά την κατάσταση, στην Συρία, αυτό, που πρέπει να σημειώσω, είναι ότι, στο βίντεο, με το οποίο αρχίζει το σημερινό δημοσίευμα, υπάρχει μια, κατά την γνώμη μου, εξαιρετική ανάλυση της κατάστασης και των δεδομένων, επί του συριακού εδάφους, έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί, μετά την, περίπου, αστραπιαία ανατροπή του καθεστώτος του Μπασάρ αλ Άσαντ και την ουσιαστική κυριαρχία, στο μεγαλύτερο μέρος των συριακών εδαφών, των τζιχαντιστών απογόνων της αλ Κάιντα, του Ισλαμικού Χαλιφάτου και της αλ Νούσρα και φυσικά, είναι πολύ χρήσιμο οι αναγνώστες του παρόντος δημοσιεύματος να παρακολουθήσουν το αρχικό βίντεο και να επαναλάβουν την πράξη τους αυτή αρκετές φορές, διότι όσα περιγράφονται, σε αυτό, είναι, ακριβώς, αυτά που συμβαίνουν. Έτσι οι τζιχαντιστές, με την αμέριστη βοήθεια της Άγκυρας, εξαπλώθηκαν, ξαφνικά, από την περιοχή του Ιντλίμπ και κατέλαβαν, ταχύτατα, ένα μεγάλο τμήμα της συριακής επικρατείας και προφανώς, θα πρωταγωνιστήσουν, στο στήσιμο μιας κάποιας κυβέρνησης, εάν καταφέρουν να ομονοήσουν· κάτι που δεν είναι, καθόλου, βέβαιο, καθώς, στην ουσία, ο συριακός εμφύλιος πόλεμος συνεχίζεται, η χώρα έχει καταληφθεί, από διάφορες ομάδες τζιχαντιστών, οι οποίες λειτουργούν, ως καπετανάτα των αρχηγών τους και αυτό δείχνει ότι η κλασική πολιτική καρεκλομαχία, για την άσκηση της εξουσίας, που απαντάται. στα κράτη εκείνα όπου υπάρχει ομαλή πολιτική ζωή, εδώ, στην Συρία, η καρεκλομαχία λαμβάνει άγρια μορφή, επειδή οι τοπικοί και οι ευρύτεροι ανταγωνισμοί δεν διεξάγονται, με τον κλασικό πολιτικό τρόπο, αλλά εξελίσσονται, σε πολεμικές συγκρούσεις, ακριβώς, επειδή οι αντιμαχόμενες πλευρές και τα καπετανάτα, που έχουν εγκαθιδρυθεί, στην συριακή επικράτεια, επειδή κατέχουν όπλα και έτσι οι  αντιμαχίες εξελίσσονται,- σε ένοπλες συγκρούσεις.

Β) Η νίκη των τζιχαντιστών υπήρξε επειδή, οι σύμμαχοι του Άσαντ τον εγκατέλειψαν. Και οι, μεν,  Πέρσες, όπως και η Χεζμπολάχ είναι προφανές ότι δεν προστάτευσαν το καθεστώς το συριακό καθεστώς, το οποίο, ούτως ή άλλως, ήταν ετοιμόρροπο, εδώ και πολύ καιρό, επειδή είχαν το πρόβλημα και έχουν το πρόβλημα με το Ισραήλ καιυποχρεώθηκαν να αποσύρουν τον στρατό τους, από τα συριακά εδάφη, με αποτέλεσμα το πεδίο να μείνει ελεύθερο, στους σουνίτες τζιχαντιστές και η Περσία να χάσει, οριστικά, όπως φαίνεται, τον διάδρομο που είχε σχηματίσει, στα συριακά εδάφη, προς την Μεσόγειο θάλασσα, πολλούς αιώνες μετά από την ήτττα του, τότε, περσικού κράτους, από τον αυτοκράτορα του Βυζαντίου Ηράκλειο, τον 7ο αιώνα μΧ. Αλλά όλα αυτά θα είχαν αποφευχθεί, εάν η Ρωσία στεκόταν στο πλευρό του Άσαντ, κάτι, που έπαψε να πράττει τους τελευταίους μήνες, με αποτέλεσμα την κατάρρευση του συριακού καθεστώτος και και εξαιτίας του γεγονότος ότι η περιοχή του Ιντλίμπ, όπου είχαν εγκατασταθεί οι τζιχαντιστές, δεν υπέστη τα ανήλεη κτυπήματα των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων, στο παρελθόν (και τώρα), με αποτέλεσμα αυτός ο θύλακας να διογκωθεί και να πράξει όσα έπραξε, το, αμέσως, προηγούμενο χρονικό διάστημα, καταλαμβάνοντας, εύκολα, την εξουσία, στην Συρία. Εννοείται, βέβαια, ότι, για μία ακόμη φορά, αποδεικνύεται ότι η Μόσχα δεν είναι αξιόπιστος εταίρος και σύμμαχος. Ανά πάσα στιγμή είναι ικανή να σε εγκαταλείψει και να σε αφήσει, στο έλεος των αντιπάλων σου, εφόσον κρίνει, ή νομίζει ότι, έτσι την συμφέρει, αφού συνεχίζει να αφήνει, στο έλεος των αντιπάλων τους, τους συμμάχους της, όπως πράττει, διαχρονικά, από το 1989, με την ανατροπή των καθεστώτων και την εγκατάλειψη των χωρών του “υπαρκτού σοσιαλισμού”, στην κυριαρχία των Δυτικών. Βέβαια, υπάρχει και η δικαιολογία του ουκρανικού πολέμου, που οδήγησε στην συγκέντρωση όλων των στρατιωτικών δυνάμεων της Μόσχας, στα πεδία των ουκρανικών μαχών και αυτό έχει μία βάση, ως δικαιολογία. Αλλά, επίσης, η αλήθεια είναι ότι η Μόσχα είχε την δυνατότητα να διαλύσει τους θύλακες της αλ Κάιντα, στο Ιντλίμπ, χωρίς να έχει στρατεύματα επιτοπίως. Με τους πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς, που διαθέτει, μπορούσε τα σαρώσει τους τζιχαντιστές, σε μικρό χρονικό διάστημα, ακόμη και με την χρήση τακτικών πυρηνικών όπλων, αφού, προηγουμένως, βέβαια, προειδοποιούσε τον άμαχο πληθυσμό να απομακρυνθεί. Μάλιστα η ρωσική ηγεσία δεν ενδιαφέρθηκε, ούτε καν για τους νεκρούς Ρώσους στρατιωτικούς, στα μέτωπα της Συρίας, στα μέσα της δεκαετίας του 2010 και φυσικά, δεν έχει κανέναν σκοπό να εξηγήσει, στους συγγενείς των θυμάτων, το τί έχει συμβεί, με τη Συρία και το πώς και για ποιόν λόγο η θυσία αυτών των ανθρώπων πήγε στράφι. Δεν αποκλείεται να κάνει τα ίδια και στην Ουκρανία ο Βλαντιμίρ Πούτιν, αλλά, στην περίπτωση αυτή, όπως είπε ο Donald Trump, οι η Ρώσοι στρατιωτικοί, που έχουν σκοτωθεί και σακατευθεί, στα πεδία των μαχών, πλησιάζουν τις 600.000 ανθρώπους και φυσικά, το Κρεμλίνο θα υποχρεωθεί να δώσει λόγο και εξηγήσεις στην ρωσική κοινωνία για ό,τι πράξει. στην Ουκρανία, όπου τα περιθώρια, για την Μόσχα στενεύουν και οι όποιες άλλες οδοί αποκλείονται, με μόνη εναλλακτική λύση την υποχρέωση να οδηγήσει το Κίεβο, στην πλήρη συνθηκολόγηση και στην παράδοση άνευ όρων.

Γ) Φυσικά, η Άγκυρα έχει καταφέρει να έχει μια ανέλπιστη, ανέξοδη και εύκολη στρατηγική νίκη, με την στήριξη και την επικράτηση των Σύρων τζιχαντιστών και την επικράτησή τους, στο μεγαλύτερο κομμάτι της χώρας αυτής. Αυτό δεν μπορεί κανείς να το αρνηθεί, αν και τα προβλήματα, που πρόκειται να υπάρξουν, δεν θα είναι λίγα, με δεδομένο το γεγονός ότι οι Κούρδοι, στην επαρχία της βορειοανατολικής Συρίας είναι, σε κατάσταση εξέγερσης και πιθανότατα, σχηματισμού, ακόμη και ανεξάρτητου κράτους, ή, έστω, μιας περιφερειακής αυτονομίας, κάτι, που η Άγκυρα, φυσικά, ουδόλως, το επιθυμεί, με δεδομένη την ύπαρξη ενός μεγάλου αριθμού Κούρδων, στην δική της επικρατείας. Πάντως, στην παρούσα φάση, αυτό που έχει να κάνει η Άγκυρα είναι να διαχειριστεί την στρατηγική της νίκη, με την απαραίτητη σύνεση, χωρίς να προκαλέσει την αμερικανική αντίδραση και όπως φαίνεται, θα κάνει τους κατάλληλους συμβιβασμούς, με την Ουάσινγκτων, αλλά από θέση πολύ μεγαλύτερης ισχύος από ότι, στο παρελθόν.

Δ) Αλλά υπάρχει και μια σοβαρή ελληνική εμπλοκή, στην όλη συριακή κρίση, με δεδομένο ότι η Συρία βρίσκεται, στην γειτονιά της πατρίδας μας και φυσικά, η επικράτηση της Άγκυρας μέσω των τζιχαντιστών, στην Δαμασκό, είναι πάρα πολύ πιθανό - και όχι, μόνον, πιθανό, αλλά βέβαιο - ότι η ανατροπή του συσχετισμού των δυνάμεων, στην περιοχή, υπέρ της Άγκυρας, πρόκειται να φέρει περιπέτειες, στην Ελλάδα και στην Κύπρο, με δεδομένο το γεγονός ότι η κυβέρνηση του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν πρόκειται να οδηγήσει την όποια νέα συριακή κυβέρνηση υπάρξει (αν και όταν υπάρξει ), σε μια συμφωνία, για το μοίρασμα των Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών, στην περιοχή αυτή της Μεσογείου, εις βάρος, φυσικά, της Ελλάδας και κυρίως, της Κύπρου. Με αυτή την κατάσταση, που δημιουργείται, τα όσα έχει αρχίσει να λέει η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη ότι δεν θα αναγνωρίσει τουρκοσυριακά Μνημόνια, γύρω από το την διανομή των Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών, σε αυτήν την θαλάσσια περιοχή, είναι, άνευ ουσίας, εξαιτίας του απλού γεγονότος ότι, στην πραγματικότητα και στην πράξη, αυτό που συμβαίνει είναι ότι η Ελλάδα είναι ένα “κράτος” περιορισμένης κυριαρχίας, καθώς βρίσκεται, κάτω από την πλειοψηφική κυριαρχία των ξένων ευρωθεσμικών δανειστών, αλλά και την άτυπη συγκυριαρχία της Άγκυρας, στην ελληνική επικράτεια, αφού το ελληνικό Δημόσιο δεν μπορεί να δράσει, στο Αιγαίο, πέραν από τα 6 ναυτικά μίλια της ελληνικής αιγιαλίτιδας ζώνης και στις ηπειρωτικές, αλλά και στις νησιωτικές ακτές, αφού η Άγκυρα έχει επιβάλει, στην πράξη, ο,τιδήποτε γίνεται, είτε στο ανατολικό, είτε στο δυτικό Αιγαίο, να γίνεται, με την άδεια των τουρκικών αρχών, όπως συνέβη, ακόμη και με άσχετα θέματα, από τις Αποκλειστικές Οικονομικές Ζώνες Ελλάδας και Τουρκίας και την υφαλοκρηπίδα, ή τα χωρικά ύδατα. Αυτό συνέβη, στην περίπτωση ποντισμού καλωδίου, στην περιοχή της Κάσου, όπου το ελληνικό Δημόσιο έχει μισθώσει ένα ιταλικό πλοίο, για να κάνει τις σχετικές εργασίες για την πόντιση του καλωδίου, για την ηλεκτρική σύνδεση Ελλάδας και Κύπρου, με αποτέλεσμα να εμποδιστεί, από το τουρκικό Πολεμικό Ναυτικό, το οποίο απαίτησε, από τον κυβερνήτη του ιταλικού πλοίου, να αναγνωρίσει ότι η περιοχή αυτή, στην οποία ήθελε να κάνει τις απαραίτητες εργασίες, ανήκει στην τουρκική αρμοδιότητα, γεγονός που σημαίνει ότι έπρεπε να ζητήσει άδεια, από τις τουρκικές αρχές, για να προχωρήσει σε αυτές τις εργασίες, που να είχε να κάνει. Και βέβαια, ο καπετάνιος του ιταλικού πλοίου υποχρεώθηκε να ζητήσει την άδεια των τουρκικών αρχών, προφανώς, με την σιωπηρή συγκατάνευση της Αθήνας, γεγονός, που σημαίνει ότι, πλέον, η Ελλάδα δεν είναι μόνο μία νεοαποικία χρεωδουλείας, στους ευρωθεσμικούς δανειστές, αλλά δανειστών αλλά και της Άγκυρας με ένα άτυπο καθεστώς συγκυριαρχίας, όπου υπάρχει και συμμετοχή της Άγκυρας. Δυστυχώς, έτσι έχουν τα πράγματα και η οποιαδήποτε ωραιοποίηση αποπροσανατολίζει την κοινωνία και φυσικά, δεν λύνει τα προβλήματα, τα οποία πρόκειται να γίνουν πολύ χειρότερα, από ό,τι είναι σήμερα. Γι’αυτό, λοιπόν, επαναλαμβάνω ότι πρέπει οι αναγνώστες να παρακολουθήσουν πολλές φορές το αρχικό βίντεο, με το οποίο ξεκινάει η παρούσα δημοσίευση και να αντιληφθούν το απλούστατο γεγονός ότι η χώρα μας δεν είναι ανεξάρτητη. 

Δεν χρειάζεται να επεκτείνω άλλο το κείμενο. Νομίζω ότι και όσα έχω γράψει είναι κατατοπιστικά και ακόμη, περισσότερο κατατοπιστικά είναι όσα περιέχονται, στο αρχικό βίντεο, στο οποίο παραπέμπω, για μία, ακόμη, φορά, τους αναγνώστες.