Από τα Δεκεμβριανά του 1944, στην Συμφωνία της Γιάλτας (Winston Churchill, Franklin Roosevelt, Иосиф Сталин), της 11-2-1945 και, αμέσως, μετά, στην Συμφωνία της Βάρκιζας, της 12-2-1945, στον Aδόλφο Xίτλερ, το 1935, στον αρχαίο Κομμό Ηρακλείου (1900 πΧ - 1200 πΧ), στον Μυκηναϊκό θολωτό τάφο των Αχαρνών (13ος-14ος αιώνες πΧ), στο δισκοπότηρο της Χίου (575 πΧ - 550 πΧ), στις αρχαίες Ρύπες Αχαΐας, τον 4ο αιώνα πΧ, στις ελληνικές αποικίες του Εύξεινου Πόντου (8ος πΧ - 3ος πΧ αιώνες), στην πρώην Θάλασσα της Αράλης (1986-2021), στην Αθήνα (1870-1989), στην Θεσσαλονίκη (1890-1974) και μετέπειτα : Η μεταμόρφωση της Αθήνας και του Λεκανοπεδίου της Αττικής, μέσα από το φωτογραφικό υλικό του 19ου και του 20ου αιώνα (119).

Δεκεμβρίου 12, 2024

4-11/2/1944 Γιάλτα, Μέγαρο του κτήματος «Λειβαδιά», “Ε.Σ.Σ.Δ.”. Winston Churchill, Franklin Roosevelt, Иосиф Сталин, στην διάσκεψη, που πραγματοποιήθηκε, για να κανονιστεί η επερχόμενη μεταπολεμική περίοδος.

“The Big Three”, όπως τους αποκαλούσαν, τότε. H διάσκεψη έγινε, στο Μέγαρο του κτήματος «Λειβαδιά», που, αρχικά, ανήκε, στον Λάμπρο Κατσώνη. Την επόμενη ημέρα (12/2/1945), υπογράφηκε - καθόλου, τυχαία - η Συμφωνία της Βάρκιζας.

Το Βασιλικό (Εθνικό) Θέατρο, στο κτήριο της οδού Αγίου Κωνσταντίνου, ύστερα, από κτύπημα.

Άγγλοι στρατιώτες, στην Πανεπιστημίου και Κριεζώτου.

Δεκέμβρης 1944 Αθήνα. Τα Δεκεμβριανά αποτέλεσαν μια αιματηρή σύγκρουση που άλλαξε την πορεία της ελληνικής ιστορίας.

Η βρετανική επέμβαση και η αδυναμία επίτευξης πολιτικού συμβιβασμού, άφησαν την χώρα διχασμένη, οδηγώντας, τελικά, στον Εμφύλιο Πόλεμο. Οι συνεχείς βομβαρδισμοί, οι σφοδρές συγκρούσεις, στους δρόμους και οι μαζικές απώλειες, σε ανθρώπινες ζωές, άφησαν την Αθήνα, με σοβαρές φυσικές και κοινωνικές πληγές, οι οποίες θα χρειάζονταν χρόνια, για να επουλωθούν. Οι καταστροφές, στις συνοικίες, όπως στην Καισαριανή, και οι χιλιάδες νεκροί, διαμόρφωσαν μια τραυματική μνήμη, που επηρέασε την πόλη και την χώρα, για δεκαετίες.

1934-1935 Γερμανία. Ο Αdolf Hitler, με ένα κοριτσάκι. Τότε, ήταν ήσυχος. Όταν αγρίεψε, τον έφεραν βόλτα οι “Big Three”…

1900 πΧ - 1200 πΧ. Κρήτη. Κομμός. Τα ερείπια της αρχαίας μινωικής πόλης, στην περιοχή έξω από το Ηράκλειο.

13ος πΧ - 14ος πΧ αιώνες. Ο Μυκηναϊκός Θολωτός Τάφος των Αχαρνών (Μενιδίου), στην περιοχή της Αττικής. Βρίσκεται, στην περιοχή του Κόκκινου Μύλου (θέση Λυκότρυπα), 3 χλμ, νότια, από το κέντρο της σημερινής πόλης.

Ανασκάφηκε, στα 1879, από αρχαιολόγους του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου Αθηνών, σε συνεργασία, με τον, τότε, Γενικό Έφορο Αρχαιοτήτων Π. Σταματάκη, μόλις τρία χρόνια, μετά από τις εντυπωσιακές ανακαλύψεις του Ερρίκου Σλήμαν, στις Μυκήνες.

Ο τάφος είναι χτισμένος, στην πλαγιά τεχνητού λόφου, είναι υπόγειος και αποτελείται, από τρία μέρη : από ένα μακρύ κατηφορικό διάδρομο, μήκους 27 και πλάτους 3 μ., τον «δρόμο», από το «στόμιο», δηλαδή μια πιο στενή είσοδο του τάφου, βάθους 3,35 και πλάτους 1,55 μ. και από τον, κυρίως, ταφικό θάλαμο, κυκλικής κάτοψης. Για την κατασκευή του μνημείου, έχει χρησιμοποιηθεί δομικό υλικό, που λατομεύτηκε στην περιοχή. Τα τοιχώματα του δρόμου είναι κτισμένα, με σχετικά μικρές πέτρες ακανόνιστου σχήματος. Ο ταφικός θάλαμος είναι κατασκευασμένος, κατά τον εκφορικό τρόπο δόμησης και αυτός, με σχετικά μικρές πέτρες, που έχουν υποστεί ελάχιστη επεξεργασία. Η θόλος, που σχηματίζεται, έχει σχήμα κωνικό, θυμίζοντας τεράστια κυψέλη μελισσών. Η διάμετρος του δαπέδου του θαλάμου είναι 8,35 και το ύψος του θαλάμου, μέχρι τον τελευταίο λίθο, που συγκρατεί τα τοιχώματα της θόλου και στερεώνει ολόκληρη την κατασκευή - την λεγόμενη κλείδα –, είναι 8,74 μ. Το υπέρθυρο, στην είσοδο του στομίου, αποτελείται, από έναν ογκώδη επιμήκη λίθο. Πάνω από αυτό, στην θέση, όπου, σε άλλους θολωτούς τάφους, υπάρχει το λεγόμενο ανακουφιστικό τρίγωνο, έχουν τοποθετηθεί τέσσερις μικρότεροι επιμήκεις ογκόλιθοι, παράλληλοι, μεταξύ τους και με μικρά κενά ενδιάμεσα. Τα τοιχώματα του δρόμου, που συγκρατούσαν το χώμα, στα πλαϊνά είναι κτισμένα με αργολιθοδομή. Εξωτερικά, η θόλος είναι καλυμμένη, με χώμα, που σχηματίζει τύμβο. Μέσα στον τάφο, βρέθηκαν πολυάριθμα αντικείμενα της μυκηναϊκής περιόδου : πήλινα και λίθινα αγγεία, χάλκινα όπλα, ελεφαντοστέινα αντικείμενα, σφραγιδόλιθοι, από ημιπολύτιμους λίθους, κοσμήματα, από χρυσό, άργυρο, χαλκό, υαλόμαζα και φαγεντιανή. Από τα πιο αξιόλογα ευρήματα του τάφου είναι μία ελεφαντοστέινη λύρα και μία ελεφαντοστέινη κυλινδρική πυξίδα. Η λύρα, η καλύτερα διατηρημένη, από τις δύο, που βρέθηκαν. μέσα στον ταφικό θάλαμο, ήταν οκτάχορδη, ή επτάχορδη, διακοσμημένη, με ανάγλυφες σφίγγες, στην βάση της και αποτελεί σπάνιο και πολύτιμο εύρημα, για την γνώση της μουσικής, στην αρχαιότητα. Η πυξίδα έφερε πώμα και ήταν διακοσμημένη, με ανάγλυφα αγριοκάτσικα, σε δύο ζώνες, ενώ το πώμα έφερε τέσσερα αγριοκάτσικα, σε ακτινωτή διάταξη. Επίσης, στον θάλαμο, βρέθηκαν πολλοί χαυλιόδοντες κάπρου, που θα συνέθεταν ένα μυκηναϊκό οδοντόφρακτο κράνος. Ο πλούτος των ευρημάτων του θολωτού τάφου του Μενιδίου, μαρτυρά την υψηλή οικονομική και κοινωνική θέση των κατόχων του, αλλά και το επίπεδο και την εξαίρετη καλλιτεχνική αίσθηση του μυκηναϊκού πολιτισμού. Επιπλέον, η ύπαρξη τεσσάρων αμφορέων, από την Χαναάν της Παλαιστίνης, μαρτυρεί τις εμπορικές επαφές, που είχαν αναπτύξει οι κάτοχοι του τάφου, με την Ανατολή. Ο τάφος ήταν οικογενειακός και θα ανήκε, σε τοπικό άρχοντα (τοπάρχη) της περιοχής. Το κέντρο του μυκηναϊκού οικισμού, του οποίου ο άναξ και η οικογένειά του ήσαν θαμμένοι, στον θολωτό τάφο Αχαρνών, δεν έχει εντοπιστεί, με απόλυτη βεβαιότητα. Το 1947, η έρευνα Άγγλων αρχαιολόγων, στην περιοχή της Νεμέσεως, ένα χιλιόμετρο ανατολικά-νοτιοανατολικά του θολωτού τάφου, έφεραν, στο φως, ίχνη μυκηναϊκής κατοίκησης, που, πιθανότατα, συνδέονται, με τον άρχοντα των Αχαρνών, που τάφηκε, εδώ. Από τα ευρήματα του τάφου και τις κατασκευαστικές του λεπτομέρειες, οι αρχαιολόγοι τον χρονολογούν στην Υστεροελλαδική ΙΙΙ εποχή (14ος-13ος αιωνες π.Χ.).

Αξίζει να αναφέρουμε πως, στην επίχωση του δρόμου του τάφου, βρέθηκαν ευρήματα, που μαρτυρούν λατρεία αφηρωισμένων νεκρών, όπως ομοιώματα πήλινων αλόγων και ασπίδων και διάφορα χαρακτηριστικά αγγεία, όπως αμφορείς, οινοχόες, λουτήρια και μυροδοχεία. Τα ευρήματα αυτά φθάνουν, μέχρι την Κλασική Εποχή (5ος αι. π.Χ.), οπότε και η προσφορά τους διακόπτεται, απότομα. Ο λόγος πρέπει να αναζητηθεί, στην ερήμωση και στην εγκατάλειψη της Αττικής, από τους κατοίκους της, εξαιτίας του Πελοποννησιακού πολέμου, στα 431 π.Χ. Όπως γνωρίζουμε, από τις πηγές, ο βασιλιάς των Σπαρτιατών Αρχίδαμος εισέβαλε, στην Αττική, από το πέρασμα, μεταξύ του όρους Αιγάλεω και της Πάρνηθας, εγκαταστάθηκε, με το στρατό του, στις Αχαρνές και έκαψε τα κτήματα των κατοίκων τους. Τα σπουδαιότερα ευρήματα του Θολωτού Τάφου του Μενιδίου εκτίθενται, σήμερα, στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, στην μυκηναϊκή αίθουσα Νο 3.

575 πΧ - 550 πΧ. Χιώτικο δισκοπότηρο, με δύο αντικριστές σφίγγες και μελανόμορφο στυλ. Φυλάσσεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης. Η χιακή αρχαϊκή κεραμική εμφανίστηκε, στα μέσα του 7ου αιώνα πΧ και έφθασε, στην ακμή της, στην χρονική περίοδο 630 πΧ - 550 πΧ.

Το άνδηρο των ναών και το κτήριο Γ.

Ο Μεγάλος Μαρμαρινός Λέων.

Το άνω μέρος επιτύμβιας στήλης.

Ζεύγος χρυσών ενωτίων.

Χρυσή δανάκη, ο χαιρώνειος οβολός.

Χρυσό δακτυλίδι.

Πήλινη υδρορροή, σε σχήμα λεοντοκεφαλής.

Κορινθιακό κιονόκρανο.

Μικρός Μαρμάρινος Λέων.

Λεπτομέρεια, από χρυσό περιδέραιο.

4ος αιώνας πΧ. Αρχαίες Ρύπες Αχαΐας (στην σημερινή Τραπεζά Αιγίου). Άκμασε, κατά τους πρώιμους αρχαϊκούς χρόνους και μετείχε, στον αποικισμό της κάτω Ιταλίας, ιδρύοντας τον Κρότωνα.

3ος αιώνας πΧ. Αϊ Χανούμ, ελληνιστικό βασίλειο της Βακτριανής. Τελετουργική πλακέτα, που απεικονίζει την Κυβέλη, αρχαία μητέρα θεά της Ανατολίας.

8ος πX - 3ος αιώνες πΧ. Οι ελληνικές αποικίες του Εύξεινου Πόντου.

13ος αιώνας μΧ - 17ος αιώνας μΧ. Ινγκουσετία, Ρωσία. Τεράστιοι πέτρινοι πύργοι, που κτίστηκαν, από το τοπικό φύλο των αυτοχθόνων Ινγκούς, στην περιοχή του βόρειου Καυκάσου.

7/5/1974 Λευκωσία. Ο πρόεδρος Μακάριος και ο υπουργός των Εξωτερικών των ΗΠΑ Henry Kissinger.

Δυο μήνες και οκτώ ημέρες, αργότερα, θα ακολουθήσει το πραξικόπημα των δικτατόρων των Αθηνών και ο όλεθρος, στην μεγαλόνησο.

1986 - 2021 Η, πρώην, Θάλασσα της Αράλης (τέως Ε.Σ.Σ.Δ.), στα σύνορα Καζακστάν και Ουζμπεκιστάν, όπως ήταν, το 1986 και όπως έχει καταλήξει να είναι, το 2021. Κάποτε, ήταν η 4η μεγαλύτερη λίμνη στον κόσμο.

Τώρα, έχει συρρικνωθεί, κατά 90%, λόγω της ακατάσχετης άρδευσης και έχει ερημωθεί και έχουν εμφανισθεί τα ναυαγισμένα πλοία.

1900 Κωνσταντινούπολη. Εμίνονου.

1960 (δεκαετία). Το υπερωκεάνιο «OLYMPIA», σε θαλασσοταραχή.

1870 Αθήνα. Οδός Αιόλου.

1890 Αθήνα. Βασιλίσσης Σοφίας και Ηροδότου (Πλατεία Ρηγίλλης).

1890 Αθήνα. Από τα προπύλαια της Ακρόπολης. το Αστεροσκοπείο και η δυτική Αθήνα.

Αριστερά, βλέπουμε το Αστεροσκοπείο Αθηνών, δεξιά η οδός Πειραιώς, το φωταέριο «Γκάζι», στο βάθος, ο ελαιώνας «όλη η δυτική Αθήνα» και το όρος Αιγάλεω.

1896 Αθήνα. Το Ζάππειο.

1903 Αθήνα. Στο βάθος, η Ακρόπολη.

1906 Αθήνα, οδός Πανεπιστημίου. Αναβάτης, με γαϊδουράκι, με φόντο την «Μεγάλη Βρετανία».

1908 Αθήνα. Η θέα, από τον Λυκαβηττό.
Από την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, στην κορυφή του Λυκαβηττού, βλέπουμε το σημείο του θέατρου, στο βάθος, την Πεντέλη, δεξιά, την λεωφόρο Κηφισίας, την Μεσογείων, και οι γύρω περιοχές, ακόμη, χωράφια.

1934 Αθήνα. O Λόφος των Νυμφών, με το Αστεροσκοπείο και τον ναό της Αγίας Μαρίνας.

Το πανηγύρι της Αγίας Μαρίνας, στις 17 Ιουλίου, επί της οδού Αποστόλου Παύλου.

Στην κορυφή του λόφου, το Αστεροσκοπείο Αθηνών, κτίστηκε, στις 28 Ιουνίου του 1842, με βάση τα σχέδια του Δανού αρχιτέκτονα Θεόφιλου Χάνσεν και χρηματοδότηση του Γεώργιο Σίνα.

Το Εθνικό Αστεροσκοπείο Αθηνών, το πρώτο ερευνητικό κέντρο της νεότερης Ελλάδας, λειτουργεί, αδιάλειπτα, από το 1842, προσφέροντας τις υπηρεσίες του, στην επιστήμη και την κοινωνία.

Ο δημόσιος χαρακτήρας του υφίσταται, ήδη, από το 1846, έτος πρώτης λειτουργίας του στον Λόφο των Νυμφών, στο Θησείο, ενώ η πορεία του είναι συνυφασμένη, με την ίδια την ιστορία της νεότερης Ελλάδας.

Η πορεία του Κέντρου σηματοδοτείται, από φωτισμένους και καταξιωμένους επιστήμονες, που μεταλαμπάδευσαν, στην Ελλάδα, την επιστημονική μεθοδολογία και άνοιξαν τον δρόμο, προς την γνώση.

1930 (δεκαετία). Το πρώτο αυτοκίνητο, ελληνικής κατασκευής

1935 Αθήνα. Θεμελίωση της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος.

1950 (δεκαετία). Γλυφάδα, οδός Κονδύλη. Η πιάτσα των ταξί.

1952 Αθήνα. Πανεπιστημίου και Κοραή.

1957 Αθήνα, Αμπελόκηποι. Λεωφόρος Κηφισίας.

1959 Αθήνα. Εργασίες αποξήλωσης των γραμμών του τραμ, στην οδό Πανεπιστημίου.

Το τεράστιο έγκλημα του Κωνσταντίνου Καραμανλή…

1961 Αθήνα. Αεροφωτογραφία Λεωφόρων Καβάλας (Αθηνών) και Κηφισού.

1962 Αθήνα. Πειραιώς και Μενάνδρου. “Οικία Τσοποτού”.

Τα σημάδια, που διακρίνονται, στους τοίχους του κτηρίου, είναι, από τα Δεκεμβριανά του 1944. Κτίστηκε, το 1870, κατεδαφίστηκε, το 1971.

1964 Αθήνα. Η Μαρία Φαραντούρη, ανάμεσα, στα μέλη της πρώτης ορχήστρας του Μίκη Θεοδωράκη.

Δίπλα της, οι Κώστας Παπαδόπουλος, Λάκης Καρνέζης και όρθιοι, πίσω, οι Βαγγ Παπαγγελίδης, Γιάννης Διδίλης, Ευαγόρας Παπαδοπουλος.

1970 (δεκαετία). Ζωή Λάσκαρη, Λάμπρος Κωνσταντάρας, Γιώργος Ζαμπέτας.

1989 Αθήνα. Οδός Αιόλου. Στο βάθος, η Ακρόπολη.

1926 Ρόδος, Μανδράκι. Αγώνες δρόμου.

1933 Ιωάννινα. Το καφενείο «ΤΟ μικρό ΖΑΠΠΕΙΟΝ».

Έγινε, στο τζαμί της Καλούτσιανης της οθωμανικής εποχής.

1939 Κάλυμνος. Το λιμάνι, με ιταλικό κρουαζιερόπλοιο.

1940 Παραμυθιά. Πλήρωμα της RAF, στο αεροδρόμιο.

1944 Παραμυθιά. Νεαροί ένοπλοι της ΕΠΟΝ.

30/4/1952 Ελασσόνα.

1900 Πειραιάς, Τουρκολίμανο (από το 1967 Μικρολίμανο).

Η Φανάρι, ή λιμένας Κουμουνδούρου, πρώην Τουρκολίμανο και στην αρχαιότητα, Λιμένας Μουνιχίας, αποτελεί, σήμερα, τουριστική τοποθεσία και περιλαμβάνεται, στην ευρύτερη συνοικία της Καστέλλας.

Βρίσκεται, στα βορειοανατολικά της Πειραϊκής χερσονήσου, συνορεύοντας, με την συνοικία του Νέου Φαλήρου.

Σήμερα, λόγω των καφετεριών και των κέντρων νυχτερινής διασκέδασης, έχει δώσει ώθηση, στην εντατικοποίηση της νυκτερινής διασκέδασης. Με το όνομα Φανάρι, φέρονταν, κατά τους βυζαντινούς χρόνους, πιθανώς, από την ύπαρξη φάρου, ή φανού, στην είσοδό του.

Τουρκολίμανο λέγονταν, από τους χρόνους της ελληνικής επανάστασης του 1821 και μετά, ενώ λιμένας Κουμουνδούρου, λεγόταν, στους νεότερους χρόνους, επειδή στο νότιο άκρο του υπήρχε η έπαυλη του Κουμουνδούρου, μετά την κατεδάφιση της οποίας ανεγέρθηκε ο Ναυτικός Όμιλος Ελλάδος.

Το 1925, η ειδική επιτροπή, που συστάθηκε, τότε, για την διόρθωση τοπωνυμιών και σημείων του Πειραιά, ονομάτισε, επίσημα, τον λιμένα αυτόν, επαναφέροντας την αρχαία ονομασία Λιμένας Μουνιχίας.

Η νέα, όμως, ονομασία δεν κατάφερε να καθιερωθεί, λόγω του κακόηχου, στην νεοελληνική, έναντι του επικρατέστερου Τουρκολίμανο, μέχρι το 1967, όταν ο, τότε, δήμαρχος Αριστείδης Σκυλίτσης, με απόφασή του, καθιέρωσε το νέο όνομα Μικρολίμανο, μετά και από παρασχεθείσα συνδρομή Υπηρεσιών (Ταχυδρομείου, Τηλεγραφείου κ.κλπ), που έπαψαν, από τότε, να εξυπηρετούν την περιοχή, με προγενέστερη ονομασία.