Το Ισραήλ παραμένει εγκλωβισμένο - από την αρχή της καταχρηστικής ύπαρξής του -, στην αργή και βασανιστική διαδικασία του “Sudden Death”. Και μάλιστα, φροντίζει να την επιτείνει. (Ενώ το Πεκίνο κατάφερε συμφωνία, για τον σχηματισμό κυβέρνησης ενότητας όλων των παλαιστινιακών οργανώσεων, η ισραηλινή ηγεσία δυναμιτίζει τις εξελίξεις. Κακό του κεφαλιού της)…

 

Το Πεκίνο κατάφερε, πριν λίγες ημέρες, να συμφωνήσουν όλες οι παλαιστινιακές οργανώσεις (οι εκπρόσωποι των οποίων, στην κινεζική πρωτεύουσα, εμφανίζονται, στην φωτογραφία), στον σχηματισμό κυβέρνησης εθνικής ενότητας. Αυτό, όμως, δεν άρεσε, στην ισραηλινή κυβέρνηση, που προχώρησε, στην προχθεσινή εκτέλεση, στην Τεχεράνη του ηγέτη της Χαμάς Ισμαήλ Χανίγια και συνάμα, στην Βυρηττό, του ηγετικού στελέχους της Χεζμπολάχ Μουσίν Σουκρ (ή Φουάντ Σουκρ ή Χατζί Μοχσέν), που θεωρείται ένας από τους κορυφαίους στρατιωτικούς αξιωματούχους της οργάνωσης και στενός συνεργάτης του ηγέτη της Χασάν Νασράλα, εδώ και 40 χρόνια, τουλάχιστον.

Αυτήν την διαδικασία της παλαιστινιακής ενότητας είναι, που δυναμιτίζει η ισραηλινή κυβέρνηση.

Για μένα, είναι σαφές ότι, εδώ και πολλά χρόνια τώρα· δηλαδή ολόκληρες δεκαετίες και συγκεκριμένα, από το 1947, με την καταχρηστική ίδρυσή του, ως κράτους, το Ισραήλ, παρά τις στρατιωτικές νίκες του, έχει εισέλθει, σε μια αργότατη, μακροχρόνια και βασανιστική διαδικασία “sudden death”, ήτοι ενός ξαφνικού θανάτου, την έλευση του οποίου ουδείς μπορεί να προβλέψει. 

Η διαδικασία αυτού του “αιφνίδιου θανάτου”, που, εάν  αυτός προκύψει, στην πράξη, θα είναι ακαριαίος, δηλαδή την μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή, το Ισραήλ θα είναι μια ζώσα κοινωνία και στην επόμενη στιγμή θα περάσει, στην ανυπαρξία, φυσικά, δεν είναι μοιραία, αλλά οι πράξεις της τρομοκρατημένης, πλέον, ισραηλινής ελίτ δείχνουν ότι τα μέλη της και η κυβέρνηση εθνικής ενότητας, που έχει σχηματίσει ο Μπενιαμίν Νετανιάχου, έχουν υπόψη τους τον, άμεσα υπαρκτό κίνδυνο τερματισμού της επιβίωσης του ισραηλινού κράτους και δυστυχώς και της ισραηλινής κοινωνίας και επιμένουν να θεωρούν, ματαίως, ότι μπορούν να τον αποφύγουν, με την συνεχή λήψη στρατιωτικών μέτρων, κατά των Αράβων της κατεχόμενης Παλαιστίνης και των γειτονικών αραβικών χωρών.

18/9/1978. Ο Αιγύπτιος πρόεδρος Ανουάρ Σαντάτ και ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Μεναχέμ Μπέγκιν αγκαλιάζονται, ενώ ο, τότε, πρόεδρος των ΗΠΑ Jimmy Carter χειροκροτεί, κατά την διάρκεια της επίσημης ανακοίνωσης της συμφωνίας ειρήνης, μεταξύ των δύο χωρών. Η επίσημη υπογραφή της Συνθήκης της Ουάσινγκτων έγινε, στις 26/3/1979.

Μπορούν να το καταφέρνουν, έως τώρα, λόγω της προδοσίας του παλαιστινιακού εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, από σημαντικές αραβικές ελίτ και βασικά, της αιγυπτιακής, η οποία παίζει έναν πολύ σημαντικό ρόλο, στην ενίσχυση του κράτους του Ισραήλ, με την μακρόχρονη μεσοβέζικη συμπεριφορά της, από την εποχή της Συμφωνίας του Camp David, που οδήγησε, μεν, στην εκτέλεση του προέδρου Ανουάρ ελ Σαντάτ, από ένα κομάντο της πολυπληθούς οργάνωσης των Αδελφών Μουσουλμάνων, που παραμένει να έχει τεθεί, εκτός νόμου, χωρίς αυτό να μειώνει την επιρροή της, στην αιγυπτιακή κοινωνία, αλλά η αιγυπτιακή ελίτ εξακολουθεί όλες αυτές τις δεκαετίες, που πέρασαν, από το 1979, να αποτελεί, αντικειμενικά, τον, εν τοις πράγμασι, εγγυητή της επιβίωσης του Ισραήλ, σε ένα περιφερειακό μεσανατολικό πλαίσιο ασφαλείας.

Αυτή η πραγματική ισορροπία, επί του εδάφους της Μέσης Ανατολής, μαζί με το γεγονός ότι το Ισραήλ είναι πυρηνική δύναμη, ακριβώς, επειδή η ισραηλινή ελίτ φοβάται την έλευση του ξαφνικού θανάτου της, είναι, που επιτρέπει, στο Ισραήλ να επιβιώνει, ενώ έχει απέναντί του, τον Αραβικό Κόσμο των 22 (+1) κρατών και των 456.520.777 ανθρώπων, σε μια εδαφική έκταση 13.132.327 τετραγωνικών χιλιομέτρων, αλλά και ευρύτερα, τον μουσουλμανικό κόσμο των 1.800.000.000 ανθρώπων.

Παρά ταύτα, αλλά και εξ αιτίας τους, η πρόβλεψη, για το μέλλον του Ισραήλ, σε μακροπρόθεσμο επίπεδο, εξακολουθεί να παραμένει, εξαιρετικά, δυσμενής, αφήνοντάς του ελάχιστες πιθανότητες επιβίωσης, που, στην πραγματικότητα, ταυτίζονται, με την αδιάλειπτη υποστήριξη και την επιρροή της Δύσης (στην οποία συμπεριλαμβάνω και την Ρωσία, ειδικά, όσον αφορά το Ισραήλ), στην διεθνή σκηνή. 

Όμως, τα δεδομένα, στις παγκόσμιες ισορροπίες, αλλάζουν, γρήγορα και δραματικά, ούτως ώστε η διαρκής προσκόλληση της ισραηλινής ελίτ, στο αμερικανικό και δυτικό άρμα, να καθίσταται προβληματική, ως σανίδα σωτηρίας του ισραηλινού κράτους.

Προφανώς, το προχθεσινό (30/7/2024) διπλό ισραηλινό χειρουργικό κτύπημα, σε Τεχεράνη και Βυρηττό, αποτελεί μια αδιαμφισβήτητη επίδειξη της ισχύος του Ισραήλ, αλλά δεν έγινε δυνατό, αυτοδύναμα, από τις ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις. 

Είναι προφανέστατο ότι αυτό το διπλό κτύπημα καθοδηγήθηκε και κυρίως, επιτεύχθηκε, από τις αμερικανικές στρατιωτικές αεροδιαστημικές δυνάμεις εντοπισμού και προσβολής των δυο στόχων, όπως συνέβη και σε άλλες περιπτώσεις. Η επιμελημένη ακρίβεια της επίτευξης της εξόντωσης των στόχων του διπλού κτυπήματος έχει σαφέστατη αμερικανική υπογραφή.

Όμως, ακόμη και αυτές οι εντυπωσιακές (και εντυπωσιοθηρικές) επιτυχίες, ουδόλως, αλλάζουν τα πραγματικά δεδομένα, στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, με επίκεντρο την Παλαιστίνη, το Ιράν, το Ιράκ και τον Λίβανο. Και αυτή η δεδομένη πραγματικότητα παραμένει να είναι πολύ σκληρή και δυσμενής, για τις ισορροπίες και το status του Ισραήλ, διαμορφώνοντας μια δυσχερή και δυσμενή κατάσταση, από την οποία η ισραηλινή κυβέρνηση εθνικής ενότητας δεν δύναται να αποδράσει. 

Αντίθετα, από όσα προσδοκεί η ισραηλινή ελίτ τα, επί του εδάφους πραγματικά δεδομένα επιδεινώνονται, για αυτήν, με όσα διαπράττει. 

Ως εκ τούτου, είναι πολλά αυτά, που έχουμε να δούμε, στην συνέχεια του παλαιστινιακού και του ευρύτερα, μεσανατολικού δράματος.

Δυστυχώς…