Από την αρχαία Τίο, στον Εύξεινο Πόντο (7ος αιώνας πΧ-5ος αιώνας μΧ), στις ανασκαφές, στην Δήλο (1908-1913), στο πρώτο ελληνικό σοσιαλιστικό συνέδριο και την ίδρυση του ΣΕΚΕ (ΚΚΕ), το 1918, στην ύστερη αναρχοσοσιαλιστική φάση του Ίωνα Δραγούμη (1917-1919), στον Λαμπρό Κωνσταντάρα, στο αλβανικό μέτωπο, το 1941, στα ελληνικά film noir (1959-1960), στην Μύκονο, το 1974, στα παράνομα παρκαρισμένα οχήματα (4/8/2024), στην Πετρούπολη και μετέπειτα : Η μεταμόρφωση της Αθήνας και του Λεκανοπεδίου της Αττικής, μέσα από το φωτογραφικό υλικό του 19ου και του 20ου αιώνα (68).
1974 Μύκονος.
Η γριά κοιτάζει, γεμάτη, με απορίες, την νεαρή τουρίστρια. Απολύτως, λογικό. Πέραν του χάσματος γενεών, υπήρχε και χάσμα πολιτισμών.
7ος αιώνας πΧ - 5ος αιώνας μΧ : Η αρχαία ελληνική πόλη Τίος, σήμερα γνωστή, ως Filyos, από το αρχαίο όνομα του ποταμού.
Η πόλη βρίσκεται κοντά στις εκβολές του Βιλαίου (ή Φιλείου) ποταμού, στην δυτική άκρη των νότιων ακτών του Εύξεινου Πόντου, στον ποταμό Zongulak της σημερινής Τουρκίας.
Ως πρώτοι κάτοικοί της, θεωρούνται οι Καύκωνες. Τα αρχαϊκά χρόνια, στην Τίο, ήλθαν νέοι άποικοι και ιδρυτής της νέας πόλης, θεωρείται ότι ήταν ο ιερέας Τίος ο Μιλήσιος, τον 7ο αιώνα πΧ. Η Τίος ήταν κτισμένη, σε ιδανικό σημείο, για κατοίκηση, σε ένα από τα λιγοστά φυσικά λιμάνια, στις νότιες ακτές του Εύξεινου Πόντου, με πρόσβαση, μέσω ποταμού, στην ενδοχώρα. Το έδαφος της πεδιάδας, είναι πολύ εύφορο. Οι τριετείς ανασκαφές, που αποσκοπούν, στην αναβίωση της πόλης, στην ελληνορωμαϊκή νεκρόπολη της αρχαίας Τίου, έφτασαν στο αποκορύφωμά τους. Στην περιοχή, στην πόλη Çaycuma της βόρειας Τουρκίας, διεξάγονται ανασκαφές, με επικεφαλής τον καθηγητή Δρ. Şahin Yıldırım, και πρόεδρο του τμήματος ιστορίας της τέχνης του πανεπιστημίου του Bartin. Η ομάδα του Yıldırım απαρτίζεται, από 44 άτομα, τα οποία συμμετέχουν, ενεργά, στην διαδικασία της ανασκαφής. Ο Yıldırım επισημαίνει την μοναδικότητα της νεκρόπολης, η οποία δεν συγκρίνεται, με καμία άλλη αρχαία πόλη της περιοχής. Ενδεικτικά, ανέφερε, στην εφημερίδα Daily Sabah:
«Στις πρώτες ανασκαφές, στην περιοχή, την οποία ονομάζουμε και ανατολική νεκρόπολη της Τίου, ανακαλύψαμε μία απέραντη νεκρόπολη, η οποία καλύπτει την μεγάλη περίοδο, που ξεκινά από τα τέλη του 5ου αιώνα πΧ και φθάνει, έως τον 5ο αιώνα μΧ. Η αρχική ταυτότητα της νεκρόπολης, ανάγεται στον 1ο και τον 3ο αιώνα μΧ, δηλαδή, την Ρωμαϊκή Περίοδο. Διαπιστώθηκε ότι, η περιοχή κατασκευάστηκε, ως ένα οργανωμένο κοιμητήριο, το οποίο σχεδιάστηκε, με δρόμους, στενάκια και αναβαθμίδες, δηλαδή σύμφωνα, με τις προδιαγραφές μίας κανονικής πόλης…..
Μέχρι σήμερα, δεν έχουν βρεθεί παρόμοιες νεκροπόλεις αυτής της έκτασης, σε καμία αρχαία πόλη της Μαύρης Θάλασσας. Η περιοχή αυτή, κατέχει σπουδαία θέση, στην αρχαιολογία της Τουρκίας και της Μαύρης Θάλασσας…..
Η αρχαία πόλη της Τίου, ιδρύθηκε, από Έλληνες άποικους. Η αρχαία ελληνική πόλη της Τίου, σήμερα γνωστή, ως Filyos, από το αρχαίο όνομα του ποταμού, θεωρείται ότι ιδρύθηκε, από τον ιερέα Τίο τον Μιλήσιο, κατά τον 7ο αιώνα πΧ. Η ιστορία της ίδρυσής της, είναι συνυφασμένη, με το χρονικό του ελληνικού αποικισμού, κατά την διάρκεια του οποίου ιδρύθηκαν σημαντικά κέντρα του εμπορίου και του πολιτισμού, κατά μήκος των ακτών της Μεσογείου και της Μαύρης Θάλασσας. Σύμφωνα με ιστορικές περιγραφές, η Τίος πήρε το όνομά της, από τον Τίο τον Μιλήσιο, γιο της Κυβέλης, ο οποίος θεωρείται ότι ίδρυσε την πρώτη αποικία. Η στρατηγική θέση της πόλης, στην ακτή της Μαύρης Θάλασσας, την ανέδειξε σε σημαντικό κέντρο ναυτιλίας και εμπορίου. Συν τω χρόνω, η Τίος αναπτύχθηκε και ευδοκίμησε, αποκτώντας σημαντικό ρόλο, στις οικονομικές και πολιτισμικές ανταλλαγές της περιοχής. Την πλούσια ιστορία της Τίου αφηγούνται τα αρχαιολογικά της ευρήματα, τα οποία αποκαλύπτουν ένα συνδυασμό, από ελληνικές, ρωμαϊκές και ύστερες βυζαντινές επιρροές».
Η Τίος ξεχωρίζει, για τα στοιχεία του αρχιτεκτονικού και αστικού της σχεδιασμού, όπως, χαρακτηριστικά, είναι η απουσία οχυρωματικού περιβόλου, κατά την διάρκεια της Ρωμαϊκής Εποχής, η οποία την έκανε εύκολο στόχο εισβολών και ληστρικών επιδρομών, ιδιαίτερα από τους Γότθους. Η πόλη επιβίωσε, παρά τις προκλήσεις, ενώ, αργότερα, οι Ρωμαίοι αποκατέστησαν τις ζημιές και συνέχιζαν να χρησιμοποιούν την νεκρόπολή της. Η αντοχή της Τίου φαίνεται και στα πλούσια αρχαιολογικά της ευρήματα, τα οποία αναδεικνύουν μία κοινότητα, με ισχυρούς οικογενειακούς δεσμούς, γεγονός που υποδηλώνεται, τόσο από τις επιγραφές, όσο και από τις ανθρωπολογικές μελέτες των σκελετικών ευρημάτων.
1896. Αθήνα. Ολυμπιακοί Αγώνες.
Ο Ούγγρος κολυμβητής Alfred Hayos-Guttman, με έμβλημα των Ολυμπιακών Αγώνων. Οι αγώνες κολύμβησης πραγματοποιήθηκαν, στο λιμάνι της Ζέας, στις 30/3/1896.
Εργάτης, δίπλα, σε ανορθωμένο λέοντα.
1908. Δήλος.
1913. Δήλος.
Ανάσυρση λιθοπλίνθου, από την δεξαμενή.
4-10/11/1918 Πειραιάς. Το πρώτο ελληνικό Σοσιαλιστικό Συνέδριο.
Καρπός αυτού του Συνεδρίου, μια εβδομάδα, αργότερα, είναι η ίδρυση του ΣΕΚΕ, (που, το 1924 μετονομάστηκε, σε ΚΚΕ).
Ίων Δραγούμης (2/9/1878 - 31/7/1920). Εκ των σφοδρότατων πολιτικών και κυρίως, θεωρητικών αντιπάλων και εχθρών του Ελευθέριου Βενιζέλου και του βενιζελισμού.
Όμως, ο Ίων Δραγούμης, κατά την τελευταία του περίοδο φαίνεται ότι προσανατολίστηκε, σε αναρχικές και πρώιμες φιλομπολσεβικικές θέσεις και άρχισε να στρέφεται, προς τον σοσιαλισμό (όχι τον εθνικοσοσιαλισμό, όπως, κακώς, αναφέρεται) : «Τώρα μπαίνω σε μια σοσιαλιστική και ανθρωπιστική περίοδο. Αρχίζω να λαβαίνω συνείδηση του αναρχισμού μου (1917-1919) και προχωρώ».
1941, Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, στο αλβανικό μέτωπο.
1952. Αθήνα. Το σπίτι με τις Καρυάτιδες.
Ζωγραφικό έργο (υδατογραφία) του Γιάννη Τσαρούχη.
1956 Δελφοί. Ένα κορίτσι, στην βρύση.
1960. Ο Αλέκος Αλεξανδράκης και ο Τίτος Βανδής, σε σκηνή του δεύτερου (χρονολογικά) εκπληκτικού ελληνικού film noir «Έγκλημα στα παρασκήνια».
Και οι δυο ταινίες, σε σενάρια του Γιάννη Μαρή, δεν έχουν να ζηλέψουν, από τις αντίστοιχες ξένες ταινίες.
1960. Η Αλίκη Βουγιουκλάκη, στα γυρίσματα της κινηματογραφικής ταινίας της ΦΙΝΟΣ ΦΙΛΜΣ, «Μανταλένα».
1968. Αμπελόκηποι.
1960 (τέλη δεκαετίας). Γαλάτσι. Η διασταύρωση των λεωφόρων Γαλατσίου και Βεΐκου.
10/1/2004. Το IC 28, για Πύργο Ηλείας, στην Κακιά Σκάλα.
Σχόλια