Από το βαγόνι του Σουλτάνου Abdülhamid II, στην δεκαετία του 1900, στο γραμματόσημο, με τον Άντολφ Χίτλερ, το 1937, στην “Madame Ortance”, του Νίκου Καζαντζάκη, στο εργοστάσιο της ΕΛΑΪΣ, στην οδό Πειραιώς, στο Νέο Φάληρο, το 1946, στον γάμο της Marilyn Monroe και του Arthur Miller, το 1956, με τον Pelé, στην Ακρόπολη, το 1973, στα τραίνα (1984-2010) και μετέπειτα : Η μεταμόρφωση της Αθήνας και του Λεκανοπεδίου της Αττικής, μέσα από το φωτογραφικό υλικό του 19ου και του 20ου αιώνα. (48).

 

1900 (δεκαετία). Το τελευταίο βαγόνι, στο οποίο πήγαινε, για να καπνίσει ο έκπτωτος και εξόριστος σουλτάνος, στην οθωμανική Θεσσαλονίκη, Abdülhamid II. 

Τώρα, το βαγόνι αυτό βρίσκεται, στην Αθήνα, στο αμαξοστάσιο του Ρέντη και γίνεται συζήτηση, για την επιστροφή του, στην Θεσσαλονίκη.

Ο Σουλτάνος, Χαλίφης του Ισλάμ, Υπηρέτης των δυο Ιερών Προσκυνημάτων, Ηγέτης των πιστών, Καίσαρας - Αυτοκράτορας - των Ρωμαίων και Μέγας Χάνος Abdülhamid II (21 Σεπτεμβρίου 1842 - 10 Φεβρουαρίου 1918). 

Ήταν ο 34ος Σουλτάνος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που ανατράπηκε, στις 26 Απριλίου του 1909, από το “ITTIHAT VE TERAKKI”, το ”Κομιτάτο Ένωση και Πρόοδος” των Jön Türkler, ή Genç Türkler, δηλαδή των Νεοτούρκων. Τον διαδέχθηκε ο αδελφός του Mehmed V Reşad, που υπήρξε όργανο του Κομιτάτου.

Το Κομιτάτο ξεκίνησε, την εξέγερση, στην Θεσσαλονίκη, με την υποστήριξη του στρατού, τον Ιούλιο του 1908, για την εφαρμογή του Συντάγματος του 1876 και αποτέλεσε την έναρξη ενός βαθύτατου και επεκτεινόμενου ρήγματος και στην διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ένας, από τους συντελεστές του κινήματος, ήταν και ο Mustafa Kemal, που, από το 1907, υπηρετούσε, στο 3ο Σώμα Στρατού, στην Θεσσαλονίκη.

 

1910 (δεκαετία). Θεσσαλονίκη. Το Συντριβάνι.

Σε μια ημέρα ηλιόλουστη και με τον ήλιο, στην κορυφή, το τραμ πηγαίνει, με κατεύθυνση, προς την σημερινή οδό Εθνικής Αμύνης.

 1890 (δεκαετία). Σμύρνη.

Παραλία.

21/7/1921 Το θωρηκτό “ΛΗΜΝΟΣ”, στην Σμύρνη.

1933. Οδός Σταδίου. Φάλαγγα οργανωμένων φασιστών της οργάνωσης “Εθνική Ένωσις, Ελλάς” προχωράει, σε σχηματισμό, κατά την κάθοδο των μελών της, στην Αθήνα.

1937. Γερμανικό γραμματόσημο, με τον Adolf Hitler.

Adeline Guitard - “Madame Ortance” (Γαλλία 1863 - Ιεράπετρα Κρήτης 2/8/1938).

1938. Ιεράπετρα. Ο τάφος της θρυλικής Γαλλίδας πόρνης “Madame Ortance” του “Αλέξη Ζορμπά” του Νίκου Καζαντζάκη.

1946. Πειραιάς. Νέο Φάληρο. Οδός Πειραιώς. ΕΛΑΪΣ.

Εξωτερική άποψη του εργοστασίου της ΕΛΑΪΣ. 

Ίδρυση το 1920. Πώληση το 2016.

Βρίσκεται, στην οδό Πειραιώς και 'Καραολή και Δημητρίου', ο δρόμος του Σταδίου Γ. Καραϊσκάκη.

Η ΕΛΑΪΣ είναι ελληνική ανώνυμη εταιρεία, με δράση, στον ελαιοπαραγωγικό τομέα και θυγατρική της Unilever. Υπήρξε εισηγμένη, στο Χρηματιστήριο Αξιών Αθηνών, από τις 26 Φεβρουαρίου 1941, έως το 2007.

Το 1962 εκχωρήθηκε το 20% του μετοχικού της κεφαλαίου, στην πολυεθνική εταιρεία Unilever Ν.V. Το 1970, συμπληρώνοντας 50 χρόνια λειτουργίας, η εταιρεία παρουσίασε τα υψηλότερα κέρδη, στην ιστορία της, ενώ η συμμετοχή της Unilever, από 20%, αυξήθηκε, σε 45%. Το 1982 η Unilever απέκτησε την πλειοψηφία των μετοχών της εταιρείας Ελαΐς ΑΕ, ενώ, από το 1984 άρχισε να δραστηριοποιείται και στον εισαγωγικό τομέα, φέρνοντας, στην ελληνική αγορά, προϊόντα του μητρικού ομίλου.

Το 1991 η εταιρεία προχώρησε, σε μια επένδυση, που αυτοχρηματοδοτούνταν και δημιούργησε μονάδα φυσικού εξευγενισμού, βελτιώνοντας την ποιότητα των προϊόντων της και μειώνοντας, παράλληλα, το κόστος παραγωγής τους.

Στα τέλη του 1998, απέκτησε, από την εταιρεία Κίκιζας ΑΒΕΕ, τα προϊόντα ντομάτας, με την επωνυμία Pumaro και Πελαργός, καθώς και το εργοστάσιο παραγωγής τους, στην Γαστούνη του νομού Ηλείας, έναντι 118.000.000.000 δρχ. 

Λίγο αργότερα, εξαγόρασε και τα προϊόντα ντομάτας της βιομηχανίας ζυμαρικών Στέλλα ΑΕ, αντί 398.000.000 δρχ.

Γιατί η Ελαΐς – Unilever πουλάει το εργοστάσιο στην Πειραιώς και τα ελαιόλαδα.

Στα τέλη του 2016, η Ελαΐς-Unilever προχώρησε, σε συμφωνία παραχώρησης του δικαιώματος χρήσης του σήματος Becel ProActiv, για τα γαλακτοκομικά προϊόντα (γάλα, γιαούρτι), για την ελληνική αγορά, στην Δέλτα Τρόφιμα. Τα προϊόντα γάλακτος παράγονται, στις εγκαταστάσεις της Δέλτα, στην Σίνδο και αντίστοιχα, τα γιαούρτια, στις μονάδες, στον Άγιο Στέφανο.

Με την πώληση του εργοστασίου, στην Πειραιώς, η Ελαΐς θα διατηρεί δύο μονάδες παραγωγής, στον Ρέντη και την Γαστούνη, ενώ το χαρτοφυλάκιο των τροφίμων θα περιοριστεί, στα σήματα : Knorr, Hellmann's, Poumaro καθώς και τα παγωτά Algida, ΕΒΓΑ και Ben & Jerry, που παράγονται, σε εργοστάσιο, στην Ιερά Οδό.

Η επίσημη ανακοίνωση.

Σε συνέχεια της επαναξιολόγησης, σε παγκόσμιο επίπεδο, των στρατηγικών επιλογών της Unilever, για την κατηγορία των μαργαρινών, η ΕΛΑΪΣ-Unilever Hellas, σήμερα γνωστοποιεί την πρόθεσή της, να προχωρήσει, στην πώληση των ελαιολάδων της. Η πώληση θα αφορά τις μάρκες Άλτις, Ελάνθη και Solon.

Η μεταφορά των μαρκών αναμένεται να περιλαμβάνει το εργοστάσιο ελαιολάδου στην Πειραιώς, καθώς και τους εργαζόμενους, σε αυτήν την προϊοντική κατηγορία.

Επίσης, καθώς η διατήρηση παραγωγικών εγκαταστάσεων, στην Ελλάδα, παραμένει στρατηγική επιλογή, η Unilever αποφάσισε να μεταφέρει πρόσθετη παραγωγή προϊόντων οικιακής φροντίδας, στο εργοστάσιο του Ρέντη. Με αυτόν τον τρόπο, το συγκεκριμένο εργοστάσιο διατηρεί την ανταγωνιστικότητά του, ανάμεσα, στα εργοστάσια της Unilever, στην Ευρώπη.

Η Ελλάδα (υποτίθεται ότι) παραμένει προτεραιότητα, για την Unilever και η αναδιάρθρωση αυτή του προϊοντικού της χαρτοφυλακίου, αναμένεται να συμβάλει, στην βελτίωση των προοπτικών ανάπτυξης και κερδοφορίας της τοπικής εταιρείας, ενώ θα δώσει την ώθηση, για εστίαση σε στρατηγικές κατηγορίες και επένδυση, σε νέα προϊόντα, στην τοπική αγορά.

Στην πραγματικότητα, όλα αυτά σημαίνουν, όσον αφορά την πολυεθνική εταιρεία, ότι “τα μαζεύουμε, σιγά-σιγά και φεύγουμε”…

1948 Αθήνα. Η Φωκίωνος Νέγρη, με … πάπια!

Λίγο πιο πάνω, από την οδό Επτανήσου.

1949. Η νεαρή, τότε, Έλλη Λαμπέτη και ο συγγραφέας Γρηγόριος Ξενόπουλος.

Εκείνη την χρόνια, η Λαμπέτη έπαιζε, στο θεατρικό έργο του Ξενόπουλου “Οι φοιτητές”.

Αιμίλιος Βεάκης (13/12/1884 - 29/6/1951).

Θεωρείται, ως ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες ηθοποιούς. Ο άνθρωπος αυτός, που υπήρξε ένας σκληρός σταλινικός, ενταγμένος, στο ΕΑΜ, στο τέλος της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου 1936, έγραψε, το παρακάτω ποίημα, για τον Ιωάννη Μεταξά, τον Ιανουάριο του 1941, προφανώς, όταν πληροφορήθηκε τον θάνατο του, τότε, πρωθυπουργού, στις 29/1/1941.

Ας το δούμε και είναι αρκετό το να κατανοήσουμε ότι το γεγονός της σύνταξης αυτού του ποιήματος, μέσα, σε εκείνη την, έντονα, φορτισμένη χρονική περίοδο, δεν αποτελεί μια παραδοξότητα.

Θρήνοι και κλάψες όχι, 

στη θανή σου, 

Νίκης πολεμικά μονάχα 

θούρια!

Μέσα μας παιάνες θ’ αντηχά 

η φωνή σου,

φτερούγισμα καινούριο, 

ορμή καινούρια.

Ο θάνατός σου εσφράγισε 

τη Νίκη 

με φωτεινή ακατάλυτη 

σφραγίδα.

Μεσημεριού λαμπράδα 

η αμφιλύκη!

Κ’ είν’ έργο πια το που ήταν 

πριν ελπίδα.

Στη σκοτεινιά δεν έσβυσε 

το φως σου. 

Οραμα φωτεινό μπροστά του 

απλώθη: 

Θρίαμβος των όπλων –νίκη! 

– ο στοχασμός σου, 

φυλής αναστημένης 

αιώνιος πόθος. 

Ακόμα και στις ύστερες 

στιγμές σου, 

στην ύστατη που 

σε φωτούσε αχτίδα, 

Δεν νοιάστηκες για σένα. 

Οι Ελληνές σου 

στερνή σου ανάσα και 

στερνή σου ελπίδα.

Εργο σου νικηφόρο 

να κορώσεις 

την εθνική ψυχή, πυρή 

λαμπάδα, 

και στις μελλούμενες γενιές 

να δώσεις 

ασύγκριτη μια δοξασμένη 

Ελλάδα.

Θρήνοι και κλάψες για 

το θάνατό σου 

δε στέκουν, όχι, 

εσέ δε σου ταιριάζουν.

Θούρια μονάχα ο νικητής 

στρατός σου 

και του λαού τα πλήθη 

ας αλαλάζουν».

1955. Ο Ορέστης Μακρής και η μικρή Μαρία Καλαμιώτου, στην ταινία “Η κάλπικη λίρα”.

«Αν στα χαρίζω τα νοίκια, θα μου δώσεις ένα φιλάκι;»

«Θα σας δώσω … από τότε, που πέθανε ο πατερούλης μου, κανείς δεν μου έχει χαρίσει, τίποτα, εκτός από σας»,

«Θες να σε λέω κορούλα μου, να πάρω, στην καρδιά σου, την θέση του πατερούλη σου;»

29/6/1956. Η Marilyn Monroe και ο συγγραφέας Arthur Miller τελούν τον γάμο τους, σε ένα δικηγορικό γραφειο, στην Νέα Υόρκη.

Ο γάμος έγινε μακριά, από τα φώτα της δημοσιότητας, για να γίνει πρώτο θέμα. Η Monroe, θέτοντας, σε κίνδυνο, την καριέρα της, θα υπερασπισθεί, δυναμικά, τον Arthur Miller, απέναντι, στην Επιτροπή McCarthy, όταν αυτός κλήθηκε να καταδώσει ονόματα κομμουνιστών, στον χώρο των λογοτεχνών και υμθα τον αθωώσει. (Το FBI του Edgar Hoover, θα την κατατάξει, στις τάξεις των κομμουνιστών και των πιθανών πρακτόρων της “Σοβιετικής Ενωσης”).

1957 Νέα Υόρκη. Ο Γιώργος Ζαμπέτας, με την παρτενέρ του Ανθούλα Αλιφραγκή, σε ελληνικό κέντρο.

1960. Η Μάρω Κοντού, με τον διευθυντή φωτογραφίας της “Finos Films” Αριστείδη Καρύδη-Φουκς, την ημέρα του γάμου τους.

1967 (καλοκαίρι). Η Νόρα Βαλσάμη (Ελεωνόρα Βαλσαμίδου), σε μια σκηνή της κινηματογραφικής ταινίας «Κάτι κουρασμένα παλικάρια».

1970. Αναψυκτήριο ''Green Park''. Οδός Μαυροματαίων. Πεδίον του Άρεως.

Στο νότιο άκρο του Πεδίου του Άρεως, επί της οδού Μαυροματαίων 22, με τα επιβλητικά κτίρια του Μεσοπολέμου, με διακοσμητικά στοιχεία Αρ Νουβό.

Το πριν του Green Park τοποθετείται, γύρω στα τέλη της δεκαετίας του 1950 και είναι το ζαχαροπλαστείο, που τους καλοκαιρινούς μήνες σφύζει, από ζωή.

Στον κήπο, λειτουργούσε βαριετέ, με δύο παραστάσεις την ημέρα και κονφερασιέ, τον Όμηρο Αθηναίο. Κάθε Πέμπτη, μαζευόταν η νεολαία, στο υπόγειο, για διαγωνισμούς χορού.

Εκεί, έχουν χορέψει ο Μεταξόπουλος, ο Σειληνός, η Σπεράντζα Βρανά, η Μάγια Μελάγια κ.α.

Το αναψυκτήριο κλείνει το 2008 και έτσι, περνάμε, στο μετά του Green Park.

1970 (δεκαετία). Τζιτζιφιές, Λεωφόρος Ελευθερίου Βενιζέλου (Θησέως).

Η Λεωφόρος Θησέως, στο τελείωμά της, στην Λεωφόρο Ποσειδώνος.

Το διώροφο σπίτι, αριστερά, υπάρχει και σήμερα.

Στο βάθος, ο Φαληρικός όρμος.

1973. Ο θρυλικός Pelé, στην Ακρόπολη.

1984. Η Dedietrich 6404, στον Πλάτανο, στις πλαγιές του Πάρνωνα, στον νόμο Αρκαδίας.

2010. Το τραίνο, στο φαράγγι της Ανδρίτσας του νομού Αργολίδας.

2010. Η Α 9111, στην Τρίπολη.