Η κυβέρνηση υποτίθεται ότι υπολογίζει το μέγεθος της φοροδιαφυγής, γύρω στα 41 δισεκ. €, ενώ, στην πραγματικότητα, η φοροδιαφυγή και η παραοικονομία υπερβαίνουν, κατά πολύ, τα 100 δισεκ. €. Γι’ αυτό και οι Κυριάκος Μητσοτάκης και Κωστής Χατζηδάκης ετοιμάζονται να τσακίσουν την αυτοαπασχολούμενη μεσαία τάξη και την ευρύτερη κοινωνία, με βαριά φορολογία, προχωρώντας, στην, περαιτέρω, υλοποίηση της διαδικασίας προλεταριοποίησής τους. (Αν τους επιτραπεί).

Ψάχνοντας - υποτίθεται - οι κυβερνώντες να βρουν την έκταση της φοροδιαφυγής, την οποία, σκοπίμως, συγχέουν, με την έκταση της παραοικονομίας, στην ελληνική οικονομία, προσπαθούν να την περιορίσουν, στα επίπεδα του 20%, έως 30% του ΑΕΠ, δηλαδή, κάπου ανάμεσα, στα 40, έως 60 δισεκ. €, λαμβάνοντας υπόψη το μέγεθος του ΑΕΠ, σε τρέχουσες τιμές, το 2022, ήτοι τα 208,030 δισεκ. €.

Βέβαια, δέχονται ότι η ακριβής μέτρηση της έκτασης της φοροδιαφυγής και της παραοικονομίας είναι, εκ φύσεως, δυσχερής … έως αδύνατη, όπως ομολογούν, αλλά αφήνουν  επιχειρούν μια έμμεση εκτίμηση, παρατηρώντας την επίδραση της φοροδιαφυγής, σε άλλα οικονομικά μεγέθη και κυρίως, στο συνολικό εισόδημα, που δηλώνουν τα νοικοκυριά στις φορολογικές τους δηλώσεις, το οποίο υπολείπεται, σημαντικά, από την κατανάλωσή τους, με βάση τα στοιχεία των εθνικών λογαριασμών της ΕΛΣΤΑΤ. 

Η απόκλιση αυτή, όσον αφορά το 2022, υπολογίζεται ότι φθάνει στα 41,6, έως 60 δισεκ. €. Από αυτά τα μεγέθη να αφαιρούν τα τεκμαρτά ενοίκια, τα οποία η ΕΛΣΤΑΤ συνυπολογίζει, στην κατανάλωση και τις ληξιπρόθεσμες οφειλές, προς το Δημόσιο, που υποτίθεται ότι τονώνουν την κατανάλωση, ενώ αποτελούν καταγεγραμμένες φορολογικές υποχρεώσεις.

Έτσι, οι κυβερνώντες εμφανίζονται να καταλήγουν ότι το μέγεθος της παραοικονομίας κινείται, στα 40 δισεκ. €, κάτι που, προφανώς, δεν ισχύει, αφού, σε αυτούς τους υπολογισμούς, δεν περιλαμβάνονται η φοροδιαφυγή και η φοροαποφυγή των νομικών προσώπων, που αντανακλώνται, στην αύξηση των καταθέσεων των επιχειρήσεων, σε σύγκριση, με τα καθαρά κέρδη τα οποία δηλώνουν και στο μέγεθος του ονομαζόμενος, ως κενού ΦΠΑ, το οποίο παραμένει αναλογικά το τρίτο υψηλότερο, στην ευρωζώνη και υπερδιπλάσιο του μέσου όρου της “Ευρωπαϊκής Ένωσης” (παρά το γεγονός του περιορισμού του, στην τελευταία 15ετια), σε συνδυασμό, με το μεγάλο μέγεθος των παρουσιαζόμενων αποθεμάτων και τις ληξιπρόθεσμες οφειλές, στο Δημόσιο, οι οποίες, στην πραγματικότητα, εντάσσονται, στην ευρεία έννοια του εκτεταμένου “σκιώδους” τομέα της ελληνικής οικονομίας.

Το μεγάλο μέγεθος της παραοικονομίας προκύπτει, εμμέσως και από τα στοιχεία της αγοράς εργασίας, αφού υφίσταται μια σημαντική διαφορά της τάξης του 17%, ανάμεσα στο ύψος της απασχόλησης, όπως αποτυπώνεται στο ενεργό εργατικό δυναμικό, όπως το παρουσιάζει η ΕΛΣΤΑΤ και στην απασχόληση που θα έπρεπε να εμφανίζεται, με βάση το μέγεθος του ΑΕΠ. 

Επίσης, αυτό που διαπιστώνεται, από τα φορολογικά στοιχεία, είναι ότι δεν υπάρχει ουσιώδης συσχέτιση των δηλωθέντων εισοδημάτων, με την πορεία, δηλαδή με τις αυξομειώσεις, της οικονομικής δραστηριότητας. Έτσι, το 2020, που υποτίθεται ότι ήταν ένα έτος μεγάλης ύφεσης, λόγω των μέτρων, για τον COVID2019, δηλώθηκαν 1,3 δισεκ. €, περισσότερα, από το 2019, γεγονός, που απλούστατα, σημαίνει ότι τα υφιστάμενα φορολογικά στοιχεία είναι της πλάκας, κάτι που όλοι γνωρίζουν και φυσικά, το ύψος των δηλούμενων εισοδημάτων φαίνεται ότι συνδυάζεται, με τα περιθώρια που αφήνει το, εκάστοτε, νομικό καθεστώς, για την ελαχιστοποίηση της φορολογικής επιβάρυνσης, χωρίς το μέγεθος της οικονομικής δραστηριότητας να παίζει κανέναν ρόλο.

Έτσι, παρα το γεγονός ότι οι δημόσιες δαπάνες, ως ποσοστό του ΑΕΠ στην Ελλάδα, βρίσκονται, πάνω από τον μέσο όρο των χωρών της “Ευρωπαϊκής Ένωσης”, τα έσοδα, από άμεσους, φόρους υστερούν, κατά πολύ, με δεδομένο το γεγονός ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει προβεί, στην μείωση των άμεσων φόρων (πχ ΕΝΦΙΑ) και έχει στηριχθεί, στους έμμεσους φόρους, για να κρατήσει ένα αυξημένο επίπεδο δημοσίων εσόδων. 

Αυτή κατάσταση πρόκειται να παύσει. Ο Κωστής Χατζηδάκης πρόκειται να φέρει ένα καθεστώς σκληρής και βαριάς νέας φορολογίας, με νέους φόρους, οι οποίοι υποτίθεται ότι θα αντιμετωπίζουν και το ζήτημα της φορολογικής δικαιοσύνης, δηλαδή ότι για την κάλυψη του φορολογικού κενού, ανάμεσα στην Ελλάδα και στην “Ευρωπαϊκή Ένωση”, το κράτος δεν θα βασίζεται, μόνο, στην άντληση εσόδων από ομάδες με ανελαστικές φορολογικές επιλογές, όπως συμβαίνει τώρα, κυρίως, με θύματα τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους, οι οποίοι, από τα 84 δισεκ. €, που δήλωσαν τα φυσικά πρόσωπα, το φορολογικό έτος 2021, έχουν δηλώσει τα 66 δισεκ. €, ποσόν, που αντιστοιχεί, στο 78% του συνόλου, ενώ, από επιχειρηματική δραστηριότητα δηλώθηκαν, μόλις, 5,88 δισεκ. €, ήτοι το 7% του συνόλου των φυσικών προσώπων και το 80% των νοικοκυριών, που ασκούν επιχειρηματική δραστηριότητα, δηλώνει εισοδήματα μικρότερα από 10.000 €. 

Αυτή η δομική κατάσταση, στην οποία εξακολουθεί να βρίσκεται η ελληνική οικονομία, παρά τα σκληρά και πολυετή μέτρα των Μνημονίων, θεωρείται, από τους ξένους δανειστές και την κυβέρνηση, ως στρέβλωση, που δημιουργεί μια άλλη στρέβλωση, που έχει μετατοπίσει την ελληνική οικονομία, υπέρμετρα, στην αυτοαπασχόληση, με αποτέλεσμα να συνεχίσει να κατέχει την πρώτη θέση στον ΟΟΣΑ και στην “Ευρωπαϊκή Ένωση”, με έναν μεγάλο αριθμό πολύ μικρών επιχειρήσεων, που θεωρούνται, ως αντιπαραγωγικές, διότι υποτίθεται ότι λειτουργούν, εις βάρος της μισθωτής εργασίας και των επιχειρήσεων με μεγαλύτερο μέγεθος, αφού δεν μπορούν να καινοτομήσουν, όπως πράττουν οι μεγάλες επιχειρήσεις, δεν είναι εξωστρεφείς και η ελληνική οικονομία καταλήγει σε μία κινούμενη άμμο χαμηλής παραγωγικότητας και επενδύσεων, με αποτέλεσμα οι μη ανταγωνιστικοί μισθοί, οδηγούν το εξειδικευμένο εργατικό δυναμικό, στην φυγή, στο εξωτερικό, ενώ οι επενδύσεις, που θα έδιναν ώθηση στην παραγωγικότητα και στους μισθούς, δεν έρχονται, λόγω έλλειψης αυτού του εξειδικευμένου εργατικού δυναμικού και λόγω του ανταγωνιστικού μειονεκτήματος, που υποτίθεται ότι αντιμετωπίζουν οι μεγαλύτερες και καινοτόμες επιχειρήσεις.

Όλα αυτά, όμως, είναι εκείνα τα οποία ήλθαν να αντιμετωπίσουν τα Μνημόνια, αλλά όπως ήταν φυσικό, δεν τα αντιμετώπισαν, αφού αφορούν την ίδια την δομή της ελληνικής οικονομίας, αρκούμενοι οι ευρωθεσμικοί δανειστές, στα εισπρακτικά μέτρα. 

Ως εκ τούτου, το υποτιθέμενο αυτό δομικό πρόβλημα, παραμένει αυτοτροφοδοτούμενο και ανακυκλούμενο, γι’ αυτό και η αντιμετώπιση του ζητήματος της παραοικονομίας θεωρείται, ως επιβεβλημένη και για την υποτιθέμενη ανάπτυξη, αλλά και για την πραγματική μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα της ελληνικής οικονομίας, εντός της ευρωζώνης. 

Ουσιαστικά δηλαδή βρισκόμαστε και πάλι, στην αρχή και του υποτιθέμενου προβλήματος, το οποίο, επίσης, υποτίθεται ότι οδήγησε την χώρα, στην χρεωκοπία τον Απρίλιο του 2010. 

Ως εκ τούτου, οι Κυριάκος Μητσοτάκης και Κωστής Χατζηδάκης πρόκειται να υποχρεωθούν, εκ των πραγμάτων, από τους ευρωθεσμικούς δανειστές και κυρίως, από την γερμανική κυβέρνηση, να λάβουν σκληρά μέτρα φορολογίας, όχι, μόνο, στην κατεύθυνση της λεγόμενης πάταξης της φοροδιαφυγής, αλλά και με επιβολή νέων φόρων, προκειμένου να προωθηθεί η υποτιθέμενη, ως επίλυση του προβλήματος της ελληνικής οικονομίας και το οποίο, απλούστατα, αφορά την συγκρότηση του εργατικού δυναμικού, στην χώρα μας, με την αύξηση του ποσοστού της μισθωτής εργασίας, μέσα στα πλαίσια της ελληνικής παραγωγής και την εξαφάνιση των λεγομένων μικρών αντιπαραγωγικών επιχειρήσεων. 

Τελικά, κατά την γνώμη μου, αυτό, που πρόκειται να επιτύχουν, είναι αυτό, που “πέτυχαν”, μέχρι τώρα. 

Δηλαδή μια τρύπα, στο νερό. 

Παρά ταύτα, θα υποχρεωθούν να συνεχίσουν την διαδικασία προλεταριοποίησης της ελληνικής κοινωνίας και την δραστική συρρίκνωση της αυτοαπασχολούμενης ελληνικής μεσαίας τάξης, εάν, βέβαια, η ελληνική κοινωνία τους επιτρέψει κάτι τέτοιο. 

Δεν είναι εύκολη μια τέτοια κοσμογονία, γιατί, αν ήταν εύκολη, θα την είχαν, ήδη, επιτύχει όλα αυτά τα 13 χρόνια, που πέρασαν, από την εποχή της ελληνικής χρεωκοπίας του Απριλίου του 2010. Αλλά πρόκειται να την επιχειρήσουν.

Δεν θεωρώ ότι θα πετύχουν πολλά πράγματα. Αλλά αυτό είναι κάτι που πρέπει να περιμένουμε να το δούμε στην πράξη. 

Και θα το δούμε.