Από την διάσπαση της ΚΝΕ, το 1989 και τα σημερινά χάλια του ΣΥΡΙΖΑ, στο νεοκλασικό οίκημα του 1900 της Έλλης Λαμπέτη, στον Παρθενώνα το, 1911, στις ανασκαφές, στην Αρχαία Αγορά, το 1931, στην Θεσσαλονίκη του 1941, στον όχι αθώο θάνατο της διανοούμενης Marilyn Monroe, το 1962, στην 90χρονη Sofia Loren, στα τραίνα (1964-2003) και μετέπειτα : Η μεταμόρφωση της Αθήνας και του Λεκανοπεδίου της Αττικής, μέσα από το φωτογραφικό υλικό του 19ου και του 20ου αιώνα (89).

 

Σεπτέμβριος 1989. Σκίτσο του Κώστα Μητρόπουλου.

Αφορά την διάσπαση της ΚΝΕ, με την διαγραφή του Γραμματέα Γιώργου Γράψα και του Κεντρικού Συμβουλίου της νεολαιίστικης οργάνωσης του ΚΚΕ, εξ αιτίας του σχηματισμού της κυβέρνησης συνεργασίας του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου (ΚΚΕ και ΕΑΡ) των Χαριλάου Φλωράκη και Λεωνίδα Κύρκου, με την Νέα Δημοκρατία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, με πρωθυπουργό τον Τζαννή Τζαννετάκη.

20/9/2024 Σκίτσο του ΑΝΚΥR (;)

«Εκρήξεις», στον ΣΥΡΙΖΑ, που βαράει μπιέλα…

1877.

2023.

Dakota, Deadwood (ΗΠΑ). H κεντρική οδός, τότε και τώρα.

1900. Πορτραίτο γυναίκας, από τον Καύκασο.

1906. Αθήνα. Το νεοκλασικό οίκημα της Έλλης Λαμπέτη, στις οδούς Δελφών και Διδότου, που έγινε ξενοδοχείο.

Πρόκειται για ένα από τα πιο εμβληματικά κτίρια της περιοχής. Βρίσκεται στην οδό Δελφών γωνία με Διδότου και το σχεδίασε ο Κρίστιαν Χάνσεν στις αρχές του περασμένου αιώνα.

Ενα κτίριο με πλούσια ιστορία συνδεδεμένη, με την Έλλη Λαμπέτη, που έφυγε, από την ζωή, το 1983. Εκεί, όπου έχει αφήσει την σφραγίδα της η σπουδαία Ελληνίδα ηθοποιός. Μάλιστα, από έξω, κοσμεί το οίκημα η  λεπτεπίλεπτη, μαρμάρινη προτομή της. Το έργο, που φιλοτέχνησε, το 1999, ο γλύπτης Αναστάσιος Γκιόκας, μετά από διαγωνισμό, που προκήρυξε ο δήμος Αθηναίων, στολίζει την είσοδο του ψηλοτάβανου νεοκλασικού αρχοντικού, στο οποίο έζησε, για πάρα πολλά χρόνια, μία από τις σημαντικότερες ηθοποιούς του ελληνικού θεάτρου. Η πολυμελής οικογένεια θα ζήσει, στο μεγάλο νεοκλασικό, που η Έλλη Λούκου (όπως ήταν το πραγματικό όνομα της) θα περάσει μεγάλο μέρος των νεανικών της χρόνων. Τα χρόνια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου κυλούν, μέσα στους λευκούς τοίχους και τα ψηλά ταβάνια αυτού του σπιτιού. Μέσα σε αυτό το αρχοντικό, η Λαμπέτη θα βιώσει την απόρριψη, μετά από τις εξετάσεις του Εθνικού, εκεί, θα πάρει και την απόφαση της να αλλάξει το όνομά της. Τελικά, το 1941, η μεγάλη ηθοποιός καταφέρνει να περάσει, στην σχολή της Μαρίκας Κοτοπούλη. Δύο χρόνια, αργότερα, κάνει την πρώτη της θεατρική εμφάνιση και πολύ σύντομα εγκαταλείπει το πατρικό της. Όταν, ακόμη, η Λαμπέτη ήταν, στην ζωή, την δεκαετία του 1970, οι εφημερίδες της εποχής φιλοξενούσαν άρθρα, για το σπίτι της οδού Δελφών, όπου η διάσημη ηθοποιός υποδεχόταν τους φίλους της και έκανε μεγάλες κοσμικές συγκεντρώσεις. Είχε εγκατασταθεί, ξανά, στο μεγάλο αρχοντικό, χρόνια μετά τον χωρισμό της, από τον Δημήτρη Χορν, φτιάχνοντας, εκεί, τον προσωπικό παράδεισό της.

Τα ψηλοτάβανα δωμάτιά του είναι άνετα επιπλωμένα με ωραία παλιά πράγματα, αλλά και με μοντέρνους, αναπαυτικούς καναπέδες. Λέγεται ότι τα πάντα στο σπίτι αυτό ήταν εμπωτισμένα με την έντονη καλλιτεχνική προσωπικότητα, με μία νότα ελεγχρόμενου χάους (η Λαμπέτη ήταν ακατάστατη) και άκρατης δημιουργικότητας. Στο σπίτι της οδού Δελφών, της Έλλης Λαμπέτη υπήρχε, πάντα, μια «επιμελημένη αταξία». Είναι η «φωλιά ενός ζωντανού ανθρώπου», που «όταν δεν παίζει πιάνο, ή διαβάζει, ή ακούει κλασική μουσική, τότε, σκέπτεται πώς θα επιπλώσει και θα διακοσμήσει το εξοχικό της σπίτι, στο Πήλιο», γράφει περιοδικό της εποχής. Στην Δελφών, αυτή η επιμελημένη αταξία εκφράζεται, σύμφωνα με εκείνο το παλιό δημοσίευμα, «με εφημερίδες και περιοδικά, στο πάτωμα, δύο πολυμεταχειρισμένα παπουτσάκια του χορού, πάνω σε μια καρέκλα, σκόρπιες νότες, πάνω στο πιάνο, ενθύμια, από το θέατρο, ένα βάζο, με φρέσκες τουλίπες της περασμένης εβδομάδας – άψυχα, άσχετα πράγματα, που, όμως, αναδίνουν μια ζεστασιά και, παρόλο, που είναι ακατάστατα, δημιουργούν την εντύπωση ενός περίεργου κράματος γαλλικής φινέτσας και εγγλέζικης αρχοντιάς».

1911. Ακρόπολη. Γυναίκα φωτογραφίζει τον Παρθενώνα.

25/5/1931 Αθήνα, Αρχαία Αγορά. Από τις πρώτες ανασκαφές, στον αρχαιολογικό χώρο.

1941 Θεσσαλονίκη. Η παραλιακή Λεωφόρος Νίκης. (Πριν, ή, κατά την διάρκεια της ξενικής Κατοχής).

1950 Κως. Το λιμάνι.

1952 Ζαγοροχώρια Ηπείρου. Η στιγμή, που το πρώτο λεωφορείο φθάνει, στο Πάπιγκο.

1957. Μαρία Καλογεροπούλου (Κάλλας).

1962. Marilyn Monroe. Η τελευταία φωτογραφία της, πριν πεθάνει, στις 4, ή στις 5 Αυγούστου 1962.

Δεν ήταν τυχαία η Norma Jeane Mortenson (η Marilyn Monroe. Ήταν διανοούμενη, βιβλιοφάγος, με μια τεράστια βιβλιοθήκη και ένα άτομο προοδευτικό και βρισκόταν, στην αριστερά του Δημοκρατικού Κόμματος. Έξι δεκαετίες, μετά τον τραγικό θάνατό της, οι συνθήκες παραμένουν θολές σε αντιφάσεις και συνωμοσίες. «Αυτά που έμαθα ήταν πληροφορίες που άλλαξαν εντελώς αυτά που νομίζαμε ότι γνωρίζαμε, για τον μυστηριώδη θάνατό της», αναφέρει ο συγγραφέας Anthony Summers και αφηγητής του «The Mystery of Marilyn Monroe: The Unheard Tapes».

Για χρόνια, όσοι βρίσκονταν, κοντά στην θρυλική ηθοποιό, αναρωτιόντουσαν, μήπως ο θάνατός της, ήταν μια σκόπιμη αυτοκτονία, ή μία τυχαία υπερβολική δόση βαρβιτουρικών - η οποία έχει, επισήμως, ανακοινωθεί, ως αιτία θανάτου της - ή, ίσως και ανθρωποκτονία.

Στα έγγραφα της σκηνοθέτιδας Εmma Cooper, ο Summers - ​​ο συγγραφέας του βιβλίου του 1985 «Goddess: The Secret Lives of Marilyn Monroe» - ξεθάβει ηχογραφήσεις από τις περισσότερες, από 650 συνεντεύξεις, που έκανε, κατά την διάρκεια των δεκαετιών, με τους φίλους και τους συμπρωταγωνιστές της, Monroe, καθώς και κυβερνητικούς αξιωματούχους, για να αποκαλύψουν όσα περισσότερα μπορούν, για τα δεινά της βασανισμένης ντίβας.

«Οι κασέτες, που έχω συγκεντρώσει, ενώ έγραφα το βιβλίο, δεν έχουν ακουστεί ποτέ, από το κοινό», λέει ο Summers. «Αυτό, που δείχνουν τα στοιχεία, είναι ότι [οι συνθήκες, γύρω από τον θάνατό της] καλύφθηκαν, λόγω της σχέσης της, με τους αδελφούς Kennedy».

Η Marilyn Monroe και οι Κennedies.

Το καλοκαίρι του 1962, όταν ο Ψυχρός Πόλεμος, μεταξύ των ΗΠΑ και της “Σοβιετικής Ένωσης”, βρισκόταν, σε εξέλιξη, τόσο ο  υπουργός Δικαιοσύνης (Γενικός Εισαγγελέας, αποκαλείται, στις ΗΠΑ) Robert Kennedy, όσο και ο, τότε, Πρόεδρος John Kennedy, τερμάτισαν, ξαφνικά, τους ταυτόχρονους έρωτές τους, με την Monroe, όπως επισημαίνει ο Summers.

Εκείνη την εποχή, σύμφωνα με τις συνεντεύξεις, που έχει, στην διάθεσή του, οι μυστικές υπηρεσίες φοβόντουσαν ότι η Monroe είχε αναπτύξει επαφές, με κομμουνιστές ομογενείς, που συνδέονταν, με τον Κουβανό ηγέτη Fidel Castro. 

Οι αξιωματούχοι, που είχαν ηχογραφήσει, κρυφά, συνομιλίες, μεταξύ της Monroe και των αδελφών Kennedy - είχαν συναντηθεί στο Μαλιμπού της Καλιφόρνια, το σπίτι του ηθοποιού Peter Lawford, ο οποίος ήταν παντρεμένος, με την αδερφή των Kennedy την Patricia, εκείνη την εποχή και ανησυχούσαν ότι η ηθοποιός, ίσως και να μοιράζεται κυβερνητικά μυστικά και πώς γνώριζε, πάρα πολλά, από την επαφή, που είχε, με τους Kennedy.

Ο Summers ισχυρίζεται, στο ντοκιμαντέρ, πως είναι πολύ πιθανό, οι Kennedy να είπαν ότι μπορεί να δημοσιοποιήσει τις συζητήσεις, για τα πυρηνικά θέματα και σκέφτηκαν ότι πρέπει να το σταματήσουν όλο αυτό και πως δεν μπορούν να ασχοληθούν άλλο, με την Marilyn.

Αλλά η ξαφνική απόρριψη των Kennedy, δεν άρεσε, στην, ήδη, ταλαιπωρημένη, ψυχικά, σταρ.

«Ο Robert Kennedy την φώναξε την νύχτα του θανάτου της, από το σπίτι του ηθοποιού Peter Lawford », αφηγείται, στο ντοκιμαντέρ, ο ειδικός παρακολούθησης Reid Wilson. Ο Wilson, ένας σεβαστός πράκτορας, είχε προσληφθεί, από τον ιδιωτικό ντετέκτιβ Fred Otash, για να παρακολουθεί την Monroe και τους Kennedy, μέσω κρυφών ηλεκτρονικών συσκευών, που είχαν τοποθετηθεί, στο σπίτι του Lawford. 

«Μη με ενοχλείς, άσε με ήσυχη, μείνε μακριά, από την ζωή μου, νιώθω σαν ένα κομμάτι κρέας», θυμάται ο Wilson, στις φράσεις της Monroe.

Είναι σαφές ότι υπάρχει θέμα…

1962. Sofia Loren και Vitrorio de Sica.

2020. Sofia Loren.

1965. Σκίτσο του Παύλου Παυλίδη.

1974 «Τραστ». Σκίτσο του Νίκου Ζήκου.

1974. Σκίτσο του Βασίλη Χριστοδούλου.

1975. Σκίτσο του Κ. Βλάχου.

1975. Σκίτσο του Παύλου Παυλίδη.

1979 «ΡΟΜΑΝΤΣΟ». Σκίτσο του Κ. Βλάχου.

1979 «ΡΟΜΑΝΤΣΟ». Σκίτσο Κ. Βλάχου.

1964. Η υπερταχεία, από Κόρινθο, για Πάτρα και Ολυμπία.

1987 Κόρινθος. Η Α/Α GANZ MAVAG Α-6367 Ουγγαρίας, για Τρίπολη - Καλαμάτα.

1989 Καλαμάτα. Η Α-6464 (429) έτοιμη, για αναχώρηση.

1990 Μύλοι Αργολίδας. Περιμένοντας, στον σιδηροδρομικό σταθμό.

6/9/2003. Η Α-9107, Στο γεφύρι του Καϊάφα, με πορεία, προς Πύργο.

27/9/2003. Η Α-9107, στον Αλφειό, με πορεία, προς Πύργο, Πάτρα, Κόρινθο και Αθήνα.

26/12/2003. Διασταύρωση IC, στον σταθμό Διακοπτού.

26/3/2005 Παρανέστι, Σιδηροδρομικός Σταθμός. Η Λβ 964 εκδρομική αμαξοστοιχία του ΣΦΣ.