29/6/2023 Άργησε να αναγνωρίσει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι, πλέον, εδώ και καρό, χρήσιμος, στην κοινωνία, όμως, τελικά, παραιτήθηκε ο Αλέξης Τσίπρας, από την προεδρία του κόμματος, το μέλλον του οποίου διαγράφεται σκοτεινό, θυμίζοντας κάτι, από τις μετεκλογικές εξελίξεις των βουλευτικών εκλογών της 20/11/1977 και την τύχη της παλαιάς Ένωσης Κέντρου Νέες Δυνάμεις - ΕΔΗΚ. (Λέει, ανακριβώς, ότι είναι ο πρώτος αριστερός πρωθυπουργός της χώρας, αλλά η αλήθεια είναι ότι, προηγήθηκε ο Ανδρέας Παπανδρέου).

 

Δεν είχα κανένα σκοπό να ασχοληθώ, τώρα, με τον ηττημένο ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα. Η διεξαγωγή των δυο διαδοχικών βουλευτικών εκλογών της 21/5/2023 και της 25/6/2023 άλλαξαν τις προτεραιότητες, αφού υποβίβασαν τον ΣΥΡΙΖΑ, σε ένα β’ τάξεως μεσαίο κόμμα, όπως, περίπου, ήταν και παρέμεινε το ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη, ενώ η ενδυνάμωση της Νέας Δημοκρατίας του Κυριάκου Μητσοτάκη και η τεράστιων διαστάσεων πολιτική της κυριαρχία, μαζί με τον δεδομένο και οδεύοντας, προς πλήρη εμπέδωση, μητσοτακικό καθεστωτισμό, είναι, κατά την γνώμη μου, τα πρωταρχικά προβλήματα της χώρας.

Τελικά, με μια έκτακτη σημερινή εμφάνιση, στο Ζάππειο, ο Αλέξης Τσίπρας, αν και άργησε, παραιτήθηκε, από την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ, γεγονός το οποίο, αν και ως πιθανό,  ήταν αναμενόμενο, όμως, δεν ήταν δεδομένο. Και για μένα, ήταν το λιγότερο πιθανό.

Ο Αλέξης Τσίπρας συνέδεσε την παραίτηση, που υπέβαλε, από την αίθουσα του Ζαππείου, με την εκκίνηση της διαδικασίας δημιουργίας ενός “νέου ΣΥΡΙΖΑ”, του οποίου το πολιτικό περιεχόμενο, την κατεύθυνση και το προσδιοριστικό του στίγμα  απέφυγε να αναλύσει, έστω και με λίγα λόγια. Δήλωσε ότι θα είναι παρών, από άλλη θέση και δεν θα συμμετάσχει, στις διαδικασίες εκλογής της νέας ηγεσίας του φερόμενου, ως “νέου ΣΥΡΙΖΑ” και ως εκ τούτου δεν θα θέσει υποψηφιότητα, αν και ως επικεφαλής της ηγετικής ομάδας του κόμματος, αυτός και η ηγετική προεδρική πλειοψηφία, προφανώς, έχουν αποφασίσει το τί θα πράξουν, σε πόσο χρονικό διάστημα, με ποιές διαδικασίες, σε ποιά πολιτική και ιδεολογική κατεύθυνση θα βαδίσουν και από άποψη πολιτικής γεωγραφίας, χωροταξικά, σε ποιόν χώρο σκοπεύουν να κατευθυνθούν .

Στην πραγματικότητα, αυτό που εννοούν, αλλά αποφεύγουν ο Αλέξης Τσίπρας και η ηγετική ομάδα να πουν, είναι ότι, διαπίστωσαν, έστω και πολύ αργά, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έπαυσε να θεωρείται ότι είναι χρήσιμος, στην κοινωνία και γι’ αυτόν το λόγο απορρίφθηκε, μαζικά, απο το εκλογικό σώμα.

Τα πολλά λόγια και η παρελθοντολογία, θεωρώ ότι είναι, πλέον, άχρηστη, αφού η, εντελώς, πρόσφατη διπλή εκλογική διαδικασία κατέδειξε ότι, εδώ και τουλάχιστον, τρία χρόνια, ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα νεκρό σώμα, γεγονός, το οποίο ουδείς (ούτε οι αντίπαλοί του, που νόμιζαν ότι αντιμετώπιζαν έναν καθόλου ακίνδυνο πολιτικό οργανισμό, ούτε και οι ίδιοι οι Συριζαίοι ηγέτες, όπως και η βάση τους, που θεωρούσαν ότι ήσαν αξιόμαχοι) είχε αντιληφθεί.

Στην ουσία, ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν άχρηστος, για την κοινωνία, από τα γεγονότα του καυτού και δραματικού καλοκαιριού του 2015, με την μετατροπή του ΟΧΙ, στο Μνημόνιο του δημοψηφίσματος της 5/7/2015, σε ΝΑΙ, στο Μνημόνιο, αλλά, ως συνήθως, η κοινωνία αργεί να ανταποκριθεί, στις συνθήκες, που βιώνει και τα συμπεράσματα, στα οποία, κάποια στιγμή, καταλήγει, έρχονται με ικανή χρονική υστέρηση.

Έτσι συνέβη και στην συγκεκριμένη περίπτωση. Το εκλογικό σώμα και η κοινωνία αυτό, που έπρεπε να καταλάβουν το καλοκαίρι του 2015, δηλαδή την παύση κάθε χρησιμότητας του ΣΥΡΙΖΑ, το κατάλαβαν, κατά την διάρκεια της πρώτης τετραετίας της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας και σιωπηλά και ησύχως, εγκατέλειψαν τον ΣΥΡΙΖΑ, με αποτέλεσμα την μαζική καταψήφισή του, στις δυο πρόσφατες εκλογικές διαδικασίες από το 31,53% του Ιουλίου του 2019, στο 20,07% του περασμένου Μαΐου και τώρα, στο 17,83%.

Όλα αυτά θυμίζουν το μετεκλογικό κλίμα των βουλευτικών εκλογών της 20/11/1977 και την σαρωτική πτώση της Ένωσης Κέντρου Νέες Δυνάμεις/ΕΔΗΚ του Γεωργίου Μαύρου, από το 20,42% των βουλευτικών εκλογών  της 17/11/1974, κατακρημνίστηκε, στο 11,95%, άλλαξε ηγεσία, με την εκλογή του Ιωάννη Ζίγδη, στην θέση του Γεωργίου Μαύρου, αλλά δεν απέφυγε την τελική απορρόφησή της, από το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος ήταν αυτός ο πρώτος αριστερός πρωθυπουργός της χώρας (που εξελέγη, με το ΠΑΣΟΚ, λαμβάνοντας 48,07%, στις βουλευτικές εκλογές της 18/10/1981) και όχι ο Αλέξης Τσίπρας, όπως είπε σήμερα, στο Ζάππειο, ο παραιτηθείς αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ.

Βέβαια, τώρα, ο ΣΥΡΙΖΑ (αυτός ο ονομασθείς, προσωρινώς, “νέος ΣΥΡΙΖΑ”) δεν έχει, ως, αλματωδώς, ανερχόμενο αντίπαλο διεκδικητή, το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, που είχε, το 1977, η εκλιπούσα, πλέον, ΕΔΗΚ (Ένωση Δημοκρατικού Κέντρου). Έχει, ως διεκδικητή του ορφανιζόμενου χώρου, το “κουτσό άλογο” του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ του άχρωμου Νίκου Ανδρουλάκη, με το 11,85% και αυτό το γεγονός του δίνει σοβαρές ελπίδες επιβίωσης.

Όμως, υπάρχουν δυσκολίες και αβεβαιότητες, οι οποίες είναι πολύ επώδυνες και επικίνδυνες. 

Η πρώτη και κυριότερη αφορά το γεγονός ότι, μετά τον Αλέξη Τσίπρα, στον οποίο οφείλεται και ουσιαστικά, “ανήκει”, στην μεγίστη πλειοψηφία του, αυτό το ποσοστό του 17,83% των βουλευτικών εκλογών της 25/6/2023. Και αυτό δεν πρέπει να υποτιμάται και ούτε να θεωρείται, ως δεδομένο ότι θα στηρίξει και θα ψηφίσει και πάλι ένα “διάδοχο” σχήμα, στην θέση του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να είναι ο Αλέξης Τσίπρας αρχηγός του όποιου “νέου” κόμματος διαδεχθεί τον τωρινό ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτό συμβαίνει, επειδή, απλούστατα, δεν υπάρχει κάποιος έτοιμος, ή κάποιοι έτοιμοι διάδοχοι του παραιτηθέντος αρχηγού, που να μπορούν να σταθούν και να γινουν αποδεκτοί, από την κοινωνία, στην οποία υποτίθεται ότι θα πρέπει να απευθυνθούν και να καταξιωθούν. Και ένα τέτοιο εγχείρημα είναι δύσκολο. Πολύ πιο δύσκολο, από όσο φαίνεται (και ομολογουμένως, φαίνεται).

Άλλη δυσκολία, η οποία είναι τεράστια και χαώδης, αφορά τις ασθενικότατες κοινωνικές αναφορές, συνδέσεις και συναρθρώσεις του κόμματος, γεγονός, το οποίο, οδήγησε, στο σπάσιμο της διογκωμένης, από την ελληνική χρεωκοπία του 2010, μέχρι το 2015 και μερικώς, μέχρι το 2019, πολιτικής φούσκας του ΣΥΡΙΖΑ. Ως εκ τούτου και ο “νέος” ΣΥΡΙΖΑ πρόκειται να αντιμετωπίσει το ίδιο βασικό πρόβλημα, το οποίο δεν έχει το ΠΑΣΟΚ.

Η τρίτη δυσκολία του ΣΥΡΙΖΑ έχει να κάνει, με την πολιτική χωροταξία, στην οποία θα επιλέξει να εγκατασταθεί. 

Θα παρουσιάζεται, ως ένα “αριστερό” κόμμα; 

Θα μείνει να αυτοπαρουσιάζεται, ως ένα “ριζοσπαστικό” κόμμα; 

Θα φιλοδοξήσει η ηγετική προεδρική πλειοψηφία να αλλάξει, όχι, μόνο, την ονομασία του όποιου “νέου” κόμματος, αλλά και την πολιτική γεωγραφική του θέση και το πολιτικό του στίγμα, οδηγώντας το, στην λεγόμενη σοσιαλδημοκρατική κεντροαριστερά και σε μια, εκ νέου, απόπειρα κατασπάραξης του ΠΑΣΟΚ, το οποίο, όμως, “είναι πολύ σκληρό, για να πεθάνει”; Ή θα επιδιώξει συνεργασίας, ή σύμπραξης, ή συγχώνευσης, με το ΠΑΣΟΚ;

Όλα αυτά, φυσικά, εγκυμονούν τον κίνδυνο διάσπασης, στον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ. Βέβαια, ο ΣΥΡΙΖΑ, στο παρελθόν, έχει υποστεί διασπάσεις και έχει καταφέρει να απορροφήσει τους κραδασμούς. 

Αλλά, εάν - κάτι που είναι πολύ πιθανό - γίνει απόπειρα να παύσει ο ΣΥΡΙΖΑ να προσδιορίζεται, ως “ριζοσπαστικό”, ή, ακόμη και “αριστερό” κόμμα, μετακινούμενο, στον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, ή, ακόμη και του κέντρου, η διάσπαση, που θα ακολουθήσει, μπορεί να αποκτήσει (όχι, κατ’ ανάγκην, βεβαια), σοβαρά χαρακτηριστικά, με την γνωστή “Ομπρέλα” του Ευκλείδη Τσακαλώτου και των άλλων, να καραδοκεί.

Με όλα αυτά δεδομένα, ο “νέος” ΣΥΡΙΖΑ, μετά τον Αλέξη Τσίπρα, εισέρχεται σε αχαρτογράφητα ύδατα και αποκτά ένα, εξαιρετικά, αβέβαιο μέλλον, το οποίο έχει δυσμενείς προοπτικές και αρνητικές αβεβαιότητες, που μπορεί να οδηγήσουν, στην εξαφάνισή του, από τον πολιτικό χάρτη της χώρας.

Αλλά, ας μη βιαζόμαστε. Ας περιμένουμε να δούμε το πώς θα εκτιλυχθεί, στην εφαρμογή του, ο όποιος σχεδιασμός έχει, στο μυαλό της η ηγετική προεδρική πλειοψηφία, η οποια αφήνεται να εννοηθεί (και να απειλεί) ότι πρόκειται “να σπάσει αυγά”. και τις αντιδράσεις, που θα υπάρξουν.

Και στην πορεία του χρόνου θα έχουμε να πούμε αρκετά.