Κίνδυνος! Για την διάλυση της Ουκρανίας και την ενεργή χρήση πυρηνικού πλήγματος, ως μέσου “αποτροπής του πολέμου”, ομιλούν, ανοικτά, οι εκπρόσωποι των αμερικανικών και των ρωσικών ελίτ, ήτοι ο αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων των ΗΠΑ στρατηγός Mark Milley και ο έμπιστος σύμβουλος των Ρώσων προέδρων Μπορίς Γέλτσιν και Βλαντιμίρ Πούτιν, Σεργκέι Καραγκάνωφ. (Και πιθανότατα κάποιος από τους δυο, δεν μπλοφάρει)…

 

Πάνω: Βλαντιμίρ Πούτιν και Σεργκέι Καραγκάνωφ. Κάτω : Mark Milley.

Ενώ η περιβόητη αντεπίθεση των ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων, που στηρίζονται, σε αμερικανικό και, γενικά, δυτικής προέλευσης εξοπλισμό, έχει αρχίσει, από τις 4 Ιουνίου 2023, την ώρα, που εμείς, εδώ, ασχολούμεθα, με τις βουλευτικές εκλογές, που θα επιβεβαιώσουν και πρόκειται να διευρύνουν την θριαμβευτική νίκη της Νέας Δημοκρατίας του Κυριάκου Μητσοτάκη και θα ευτελίσουν, ακόμη περισσότερο, τον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα, οι εξελίξεις, στα πεδία των μαχών βαίνουν, αρνητικά και εις βάρος του καθεστώτος του Κιέβου. 

Όντας ψύχραιμος και ψυχρός ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν, μιλώντας, στο Οικονομικό Φόρουμ της Αγίας Πετρούπολης (του Λένινγκραντ της παλαιάς “καλής σοβιετικής” εποχής, υποστήριξε ότι η Ουκρανία θα ξεμείνει, σύντομα, από τον δικό της στρατιωτικό εξοπλισμό, καθιστάμενη, πλήρως, εξαρτημένη, από τον εξοπλισμό της Δύσης. 

Ο Πούτιν ανέφερε αυτό, άλλωστε, που βγαίνει, ως συμπέρασμα, από όσα, όχι με ευχαρίστηση, αναφέρουν και αποδέχονται οι δυτικές και οι ίδιες οι ουκρανικές πηγές πληροφόρησης, οι οποίες περιγράφουν, ως “δυσκολίες” και “δυσχέρειες”, όλα όσα εκτυλίσσονται, στα μέτωπα του πολέμου  και ο Ρώσος ηγέτης, επίσης, είπε ότι η Ουκρανία δεν έχει καταφέρει να σημειώσει πρόοδο, στην αντεπίθεσή της, τονίζοντας ότι ο ουκρανικός στρατός "δεν έχει καμία πιθανότητα, απέναντι, στον ρωσικό", ισχυριζόμενος ότι οι απώλειες της Ουκρανίας είναι, σημαντικά, περισσότερες, από 10 προς 1, σε σχέση, με τις ρωσικές απώλειες. Ο Πούτιν δήλωσε επίσης, ότι τα δυτικά τανκ καταστρέφονται, στην Ουκρανία και ότι δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι θα καταστραφούν και τα μαχητικά αεροσκάφη F-16, τα οποία, εάν αναπτυχθούν, εκτός των συνόρων της Ουκρανίας και χρησιμοποιηθούν, σε πολεμικές ενέργειες, τότε «μπορεί να σκεφτούμε πώς και πού να απαντήσουμε. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα καταστραφεί και άλλος δυτικός εξοπλισμός στην Ουκρανία. Υπάρχει κίνδυνος να παρασυρθεί το ΝΑΤΟ στη σύγκρουση», πρόσθεσε ο Πούτιν, χωρίς να τείνει ότι πολυνοιάζεται. 

Συνεχίζοντας, υποστήριξε ότι η Μόσχα δεν έκλεισε τις πόρτες, για την διπλωματία, αφού, ποτέ δεν απέρριψε τον διάλογο, τον οποίο, εκείνοι (οι Δυτικοί και βασικά, οι ΗΠΑ) αποφάσισαν να τον διακόψουν, αλλά, όπως συμπλήρωσε ο Ρωσος ηγέτης, «στο τέλος θα τον θελήσουν». Είπε, μάλιστα, ότι ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ Donald Trump, αν και εισήγαγε πολλές κυρώσεις, κατά της Ρωσίας, «δεν αποκλείω ότι θα μπορούσαμε να είχαμε ακολουθήσει τον δρόμο της ειρηνικής επίλυσης, στην Ουκρανία, υπό διαφορετική διοίκηση, στις ΗΠΑ. Είμαστε έτοιμοι, για επαφές με την αμερικανική κυβέρνηση, τώρα, όμως, δεν υπάρχουν, σχεδόν, καθόλου επαφές». 

Ο Βλαντιμίρ Πούτιν απέδωσε τις ουκρανικές επιθέσεις, σε ρωσικό έδαφος, στην προσπάθεια να προκαλέσουν την αντιδραση της Ρωσίας και υποστήριξε ότι "ο εχθρός δεν έχει επιτυχίες στο μέτωπο. Οι επιθέσεις, σε ρωσικά εδάφη, έχουν σκοπό την απόσπαση των δυνάμεων, από άλλα μέτωπα. Η Ρωσία θα μπορούσε, αν το θέλαμε, να καταστρέψει τμήματα του κεντρικού Κιέβου, ως απάντηση στις προκλήσεις, αλλά επέλεξε να μην το κάνει, για διάφορους λόγους. «Τα πυρηνικά όπλα κατασκευάσθηκαν, για να διασφαλίσουν την ασφάλεια μας, με την ευρύτερη έννοια του όρου και την ύπαρξη του ρωσικού κράτους, αλλά εμείς… δεν έχουμε τέτοια ανάγκη, για να τα χρησιμοποιήσουμε. Η χρήση πυρηνικών όπλων είναι, θεωρητικά, εφικτή, σε περίπτωση κινδύνου για το έδαφός μας, αλλά δεν υπάρχει τέτοια ανάγκη. Έχουμε περισσότερα τέτοια όπλα, από ό,τι έχει το ΝΑΤΟ. Τακτικά πυρηνικά όπλα βρίσκονται, ήδη, στην Λευκορωσία. Ενδέχεται να χρησιμοποιήσουμε πυρηνικά όπλα, μόνο, σε περίπτωση απειλής, κατά των ρωσικών εδαφών", εννοώντας ότι οι ουκρανικές επιθέσεις, στο Μπέλγκοροντ, δεν θεωρούνται, ως σοβαρές. Και σε αυτό, έχει δίκιο.

  

Οι επιλογές του Κιέβου δεν δικαιώνονται, αφού οι ουκρανικές δυνάμεις έχουν υποστεί συντριπτικά πλήγματα, από τις 4 Ιουνίου, τόσο, σε ανθρώπινες ζωές, όπου εκτιμάται ότι έχουν χάσει, πάνω από 7.500 στρατιώτες, όσο και σε στρατιωτικό εξοπλισμό, με δεκάδες γερμανικά Leopard και αμερικανικά Bradley να έχουν καεί. Τα γερμανικά Leopard υπέστησαν βαρύτατα πλήγματα στην Ουκρανία και η ωμή αλήθεια είναι ότι ο ρωσικός στρατός τα αποδεκάτισε και ως εκ τούτου, τα τανκς δεν άλλαξαν τον ρου της ιστορίας, ενώ η Ρωσία είναι έτοιμη να δώσει απάντηση και στα F-16, τα οποία πρόκειται να καταστρέψει, όπως τα τανκς και πλήθος άλλων οπλικών συστημάτων. Τα HIMARS λειτουργούν, με GBS, το οποίο αντιμετώπισαν οι δυνάμεις ηλεκτρονικού πολέμου της Ρωσίας, με μεγάλη επιτυχία, οι πύραυλοι storm shadow, σχεδόν, σε ποσοστό 80% καταρρίπτονται και δεν υπάρχει οπλικό σύστημα της Δύσης, που η Ρωσία δεν μπόρεσε να αχρηστεύσει, με επιτυχία.

Σε σχέση, με αυτήν την μεγάλη, ομολογουμένως, επιτυχία των ρωσικών στρατιωτικών και αεροδιαστημικών δυνάμεων, ο Βλαντιμίρ Πούτιν πρόσθεσε ότι οι στρατιωτικοί του εμπειρογνώμονες ανέμεναν αυτές τις επιτυχίες, προσθέτοντας ότι τα όπλα και ο εξοπλισμός του ΝΑΤΟ «καίγονται όμορφα».

Και ενώ οι Ουκρανοί τα παίζουν, όλα για όλα, οι Ρώσοι, που ισχυρίζονται ότι έχουν κρατήσει ανέπαφες τις γραμμές άμυνας, επιχειρούν να στείλουν ένα μήνυμα κανονικότητας και σταθερότητας, στα εδάφη, που επιδιώκει να ανακαταλάβει το Κίεβο, ανακοινώνοντας εκλογές, για τον ερχόμενο Σεπτέμβριο, στις ουκρανικές επαρχίες, που έχουν, ήδη, προσαρτήσει και μοιράζουν χρηματικά bonus, σε 10.000 Ρώσους στρατιώτες, που κατάφεραν να εξουδετερώσουν γερμανικά τανκ Leopard και αμερικανικά οχήματα Bradley στην διάρκεια των μαχών. 

Αλλά, για αναγκαστική αντεπίθεση, κάνει λόγο και δημοσίευμα της Washington Post, που αναφέρει τα ίδια, ότι δηλαδή η Ουκρανία δεν μπορούσε να καθυστερήσει την αντεπίθεση, λόγω της ανάγκης να δείξει, στην Δύση, ότι μπορεί να έχει σημαντικές επιτυχίες, στα πεδία των μαχών, πριν έλθει ο χειμώνας και αν και οι Ουκρανοί ηγέτες γνώριζαν ότι η αντεπίθεση θα συνεπαγόταν «μεγάλες απώλειες ζωών και στρατιωτικού εξοπλισμού», η έναρξη της επίθεσης δεν μπορούσε να αναβληθεί, διότι το Κίεβο πιέζεται να δείξει, στους Δυτικούς ηγέτες, ότι ο ουκρανικός στρατός είναι ικανός να πολεμήσει και να έχει επιτυχίες. Το δημοσίευμα αναφέρει ότι η μελλοντική στήριξη, προς την Ουκρανία, θα βρεθεί, στο επίκεντρο της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ, που θα πραγματοποιηθεί, τον Ιούλιο, στην Λιθουανία και ότι, όπως αναφέρεται, επίσης, στον δυτικό τύπο, η αντεπίθεση αυτή των Ουκρανών θα κρίνει τα πάντα, από την συνέχιση της βοήθειας των ΗΠΑ και της Δύσης, έως την λήξη του πολέμου και την έναρξη ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων. 

Το Politico, μάλιστα, ανέφερε ότι Αμερικανοί αξιωματούχοι είχαν προειδοποιήσει τους Ουκρανούς ομολόγους τους ότι το Κίεβο έπρεπε να κάνει σημαντικές προόδους, στο πεδίο της μάχης στο εγγύς μέλλον, έτσι ώστε η Ουάσιγκτον να μπορεί να συνεχίσει να του παράσχει το ίδιο μέγεθος βοήθειας, όπως έχει πράξει έως σήμερα. Αν και οι ΗΠΑ υποστηρίζουν πως θα στηρίξουν, για όσο χρειαστεί, την Ουκρανία, κάτι που το επανέλαβε, άλλωστε, ο υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ, Lloyd Austin, στην σύνοδο των υπουργών Άμυνας του ΝΑΤΟ, τονίζοντας ότι ο πόλεμος θα είναι μαραθώνιος και όχι σπριντ, όμως, έχουν προειδοποιήσει το Κίεβο ότι θα πρέπει να πετύχει σημαντικές νίκες, προκειμένου η Δύση να συνεχίσει την βοήθεια που παρέχει, χωρίς φειδώ. 

Οι Ουκρανοί μιλούν, για στρατιωτικές επιτυχίες, στο μέτωπο, αν και αναγνωρίζουν ότι δέχονται τεράστια αντίσταση, από τον ρωσικό στρατό και σε κάθε περίπτωση, οι διάφοροι στρατιωτικοί αναλυτές τονίζουν ότι οι μεγάλες μάχες δεν έχουν, ακόμη, ξεκινήσει και ότι πρόκειται να ακολουθήσουν, ενώ τεράστιες είναι οι απώλειες των Ουκρανών (500 νεκροί, μόνο, στο Ντόνετσκ, μέσα σε μια ημέρα),  και ενώ οι ρωσικές δυνάμεις απέκρουσαν όλες τις αντεπιθέσεις των Ουκρανών, στο μέτωπο της πρώτης γραμμής, οι οποίοι είχαν μεγάλες απώλειες, όπως υποστηρίζει το υπουργείο Άμυνας της Ρωσίας. Σύμφωνα με αυτό, ο ρωσικός στρατός απέκρουσε πολλές αντεπιθέσεις του ουκρανικού στρατού, σε διάφορες κατευθύνσεις, στην πρώτη γραμμή του μετώπου και επισημαίνεται ότι οι Ρώσοι έχουν προκαλέσει μεγάλες απώλειες στους Ουκρανούς, ιδιαίτερα, στο μέτωπο του Ντόνετσκ και όπως αναφέρεται, η Ρωσία χρησιμοποίησε επίγειες και αεροπορικές δυνάμεις, καθώς και πυρά πυροβολικού, για να απωθήσει τους Ουκρανούς, με το αποτέλεσμα, που προανέφερα, ενώ οι Ρώσοι κατέστρεψαν 5 τανκ, πολλά τεθωρακισμένα οχήματα και άλλα είδη στρατιωτικού εξοπλισμού των Ουκρανών. 

Ο πρώην πρόεδρος της Ρωσίας και τώρα, αναπληρωτής πρόεδρος του Συμβουλίου Ασφαλείας της χώρας Ντμίτρι

 Μεντβέντεφ είναι, όπως πάντοτε, πολύ πιο ωμός, από τον Βλαντιμίρ Πούτιν, ξεκαθαρίζει ότι ο πόλεμος, με την “ναζιστική”, όπως την αποκάλεσε, Ουκρανία, πρόκειται να είναι μόνιμος, σχολιάζοντας την τοποθέτηση του γενικού γραμματέα του ΝΑΤΟ, Jens Stoltenberg ότι η Ουκρανία δεν πρόκειται να ενταχθεί στην Συμμαχία, όσο διαρκεί ο πόλεμος, με την Ρωσία, αλλά και ότι οι πόρτες της Συμμαχίας παραμένουν ανοιχτές, ξεκαθάρισε, με ωμότητα, ότι η Ρωσία δεν θέλει την Ουκρανία, στο ΝΑΤΟ και ότι, εάν υπάρξει ένα νέο πολιτικό καθεστώς, στο Κίεβο, τότε, είναι σίγουρο ότι αυτό δεν πρόκειται να ζητήσει την ένταξη της Ουκρανίας, στο ΝΑΤΟ.

 

Τους Αμερικανούς ο Βλαντιμίρ Πούτιν τους έχει γραμμένους, στα αρχείδια του… 

Από την άλλη πλευρά, στην Ουάσινγκτων, στα τέλη Μαρτίου, ο Αμερικανός στρατηγός Mark Milley, που δεν είναι τυχαίος, αφού είναι ενεργός αρχηγός του Γενικού Επιτελείου των Ενόπλων Δυνάμεων των ΗΠΑ, δήλωσε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής θα διπλασιάσουν τον στρατιωτικό τους προϋπολογισμό, στην περίπτωση, που το καθεστώς του Κιέβου χάσει τον πόλεμο, με την Ρωσία (κάτι, που, για μένα, είναι δεδομένο και απλώς, είναι θέμα χρόνου και μάλιστα, την αχρείαστη επιμήκυνση αυτού του χρόνου είναι, που καταλογίζω, ως προσωπική του υπαιτιότητα, στον Βλαντιμίρ Πούτιν).

Στην περίπτωση αυτή (την οποία, επαναλαμβάνω ότι θεωρώ, ως βέβαιη), ο Mark Milley υπογράμμισε ότι «η μη υποστήριξη της Ουκρανίας, τώρα, θα οδηγούσε σε τεράστια αύξηση των μελλοντικών αμυντικών προϋπολογισμών», ομολογώντας, ουσιαστικά, ότι η Ουκρανία κινδυνεύει να γίνει μια εύκολη λεία, για τους Ρώσους 

Ο Mark Milley πρόσθεσε, ευθέως, ότι «θα προκαλούσε μια παγκόσμια σύγκρουση, που έχει αποφευχθεί, μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου» και είπε, ενώ κατέθετε ενώπιον του αμερικανικού Κογκρέσου, στις 23 Μαρτίου 2023, ότι «εάν αυτή η τάξη, που βασίζεται σε κανόνες, η οποία διανύει το 80ό έτος της, ακυρωθεί, τότε να προσέχετε πολύ», και συνέχισε ότι «θα διπλασιάσουμε τους αμυντικούς προϋπολογισμούς σε εκείνη την περίπτωση, γιατί δεν θα μπούμε, απλώς, σε μια εποχή ανταγωνισμού μεγάλων δυνάμεων. Θα ξεκινήσει μια εποχή σύγκρουσης μεγάλων δυνάμεων και αυτό θα είναι, εξαιρετικά, επικίνδυνο, για ολόκληρο τον κόσμο». 

Φυσικά, η τοποθέτηση του Αμερικάνου στρατηγού ότι υπάρχουν πραγματικοί κανόνες, που ισχύουν, εξίσου, για όλους, είναι για γέλια, αλλά η θέση του ότι η Ουάσινγκτων θα χρειαστεί να διπλασιάσει τις «αμυντικές» δαπάνες της, είναι σοβαρός και σημαντικός,  απειλώντας να το κάνει, ενώ  υποτίθεται ότι προειδοποιεί, για μια επερχόμενη παγκόσμια σύγκρουση, που προκαλείται αποκλειστικά από τις ίδιες τις ΗΠΑ, που είναι η μόνη χώρα, στον κόσμο, με, σαφέστατα, δηλωμένη και έμπρακτη στρατηγική «κυριαρχίας πλήρους φάσματος», όπως αποκαλείται η εφαρμοζόμενη αμερικανική στρατηγική. 

Αναλύοντας τα αστρονομικά ποσά, που απαιτούνται, πρέπει να ειπωθεί ότι το ποσό, για το Πεντάγωνο, ανέρχεται, επίσημα, σε 842 δισεκατομμύρια $, 69 δισεκατομμύρια $, περισσότερα από τα 773 δισεκατομμύρια $ που ζήτησε ο στρατός, για το 2023. Όμως, οι συνολικές δαπάνες, για την εθνική «άμυνα», συμπεριλαμβανομένης της πρόβλεψης, για τα πυρηνικά όπλα, ανεβαίνουν, στα 886 δισεκατομμύρια $, την ίδια στιγμή, που, σε αυτά τα ποσά, δεν περιλαμβάνεται η βοήθεια, για την Ουκρανία, η οποία ανερχόταν, σε περίπου 113 δισεκατομμύρια $, στις αρχές του τρέχοντος έτους, ενώ, τώρα, πλησιάζει, στα 150 δισεκατομμύρια $ και δεν φαίνεται ότι πρόκειται να σταματήσει· αντίθετα, μάλιστα, πρόκειται να αυξηθεί, έτι περαιτέρω και μάλιστα, κατά πολύ, με δεδομένο το γεγονός ότι ο στρατηγός Mark Milley έχει περιγράψει τον πόλεμο, στην Ουκρανία, ως «σημαντικό εθνικό συμφέρον» και «θεμελιώδες για τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Ευρώπη και την παγκόσμια ασφάλεια». 

Ωστόσο, ο διπλασιασμός του αμερικανικού αμυντικού προϋπολογισμού είναι μια πολύ μεγάλη κλιμάκωση, που μένει ασαφής, με δεδομένο ότι οι παγκόσμιες στρατιωτικές δαπάνες, για το 2022, έφθαναν, περίπου, στα 2,1 τρισεκατομμύρια $, που σημαίνει ότι οι ΗΠΑ βρίσκονται, ήδη, στο 40% και τα επόμενα χρόνια μπορεί να ωθήσει αυτό το ποσοστό, κοντά στο 60% των παγκόσμιων αμυντικών δαπανών, με περικοπές, στις επενδύσεις, για την υγειονομική περίθαλψη, για τις υποδομές, για την εκπαίδευση και σε όλες τις άλλες δαπάνες, που περιλαμβάνονται, στον αμερικανικό ομοσπονδιακό προϋπολογισμό, γεγονός, το οποίο θα απαιτούσε, καθώς ο στρατός ξοδεύει, τώρα περίπου το 15% του συνολικού ομοσπονδιακού προϋπολογισμού των ΗΠΑ, ότι αυτός ο απαιτούμενος διπλασιασμός θα σήμαινε, προφανώς, ότι το ποσοστό θα ξεπεράσει το 30%. 

Όμως, αυτά τα μυθώδη μεγέθη είναι πολύ κοντά, σε αυτά, που ξόδευε η “Σοβιετική Ένωση” όσον τον γενικό στρατιωτικό προϋπολογισμό της και αναγκάζει και τους άλλους να αυξήσουν το ίδιο και περισσότερο, δραστικά, τις δικές τους στρατιωτικές δαπάνες, με την Κίνα ο στρατιωτικός προϋπολογισμός της θα άγγιζε τα 500 δισεκατομμύρια $ και με τον στρατιωτικό προϋπολογισμό της Ρωσίας, να φθάσει, στα 200 δισεκατομμύρια $ και φυσικά, αυτός ο νέος Ψυχρός Πόλεμος μπορεί να είναι πολύ πιο επικίνδυνος από τον παλιό. 

Αλλά και η Μόσχα, παρά την υποτιθέμενη, ως ψύχραιμη, στάση του Ρώσου προέδρου, έχει και άλλες διόδους, για να εκφράσει και να ασκήσει την πολιτική του πυρηνικού εκβιασμού και της κατατρομοκράτησης των Δυτικών ελίτ, για το σπάσιμο των αντιστάσεών τους.

Μια τέτοια σοβαρή δίοδος των προθέσεων της Μόσχας, ως παράδειγμα, είναι ο πολύπειρος προεδρικός σύμβουλος για θέματα εξωτερικής πολιτικής, από την εποχή του Μπορίς

Γέλτσιν και τώρα, του Βλαντιμίρ Πούτιν και άνθρωπος που βρίσκεται, κοντά, στον υπουργό Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ, ο Σεργκέι Καραγκάνωφ εμφανίστηκε, στις 13 Ιουνίου 2023, με ένα ωμότατα, απειλητικό άρθρο, το οποίο, σαφέστατα εκφράζει την ηγεσία του Κρεμλίνου, στο ρωσικό εβδομαδιαίο Profile magazine, με τον τίτλο : «Η χρήση πυρηνικών όπλων μπορεί να σώσει την ανθρωπότητα από μια παγκόσμια καταστροφή» και στην αγγλόφωνη “Russia in Global Affairs”, με τον τίτλο : «Μια δύσκολη, αλλά απαραίτητη απόφαση». 

Όπως γράφει, γίνεται, όλο και πιο ξεκάθαρο, ότι μια σύγκρουση, με την Δύση, δεν μπορεί να τελειώσει, ακόμη και αν η Ρωσία καταφέρει μια μερική, ή και μια συντριπτική νίκη, στην Ουκρανία. Τα σενάρια είναι μια πραγματικά μερική νίκη αν απελευθερωθούν τέσσερις περιοχές. Η νίκη θα είναι, ελαφρώς, μεγαλύτερη, εάν απελευθερώσουν ολόκληρη την Ανατολική και τον Νότο της σημερινής Ουκρανίας, μέσα στον επόμενο  χρόνο, ή σε δύο χρόνια. Αλλά θα παραμείνει ένα μέρος της, με έναν, ακόμη, πιο πικραμένο υπερεθνικιστικό πληθυσμό γεμάτο όπλα – μια πληγή που αιμορραγεί, απειλώντας, με επικίνδυνες επιπλοκές και έναν νέο πόλεμο. Ίσως, η χειρότερη κατάσταση μπορεί να προκύψει,  εάν, με τίμημα τεράστιων απωλειών, απελευθερώσουν ολόκληρη την Ουκρανία και παραμείνουν, σε ερείπια, με έναν πληθυσμό, που το μεγαλύτερο, ποσοστό του, τους μισεί. 

Η «λύτρωσή» του θα διαρκέσει περισσότερο, από μια δεκαετία, γράφει ο Καραγκάνωφ. Οποιαδήποτε επιλογή, ειδικά η τελευταία, θα αποσπάσει την προσοχή της χώρας μας από το να κάνει ένα επειγόντως απαραίτητο βήμα, για να μετατοπίσει την πνευματική, οικονομική και στρατιωτικοπολιτική εστίασή της, στα ανατολικά της Ευρασίας. Η κόντρα, με τη Δύση  θα συνεχιστεί, χωρίς προοπτικές, στο ορατό μέλλον, ενώ η σημερινή Ουκρανία, κυρίως οι κεντρικές και δυτικές περιοχές της, θα εξαντλήσουν τους διαχειριστικούς, ανθρώπινους και οικονομικούς πόρους της Ρωσίας. Η κόντρα, με την Δύση, θα συνεχιστεί, καθώς αυτή θα υποστηρίξει έναν χαμηλής έντασης ανταρτοπόλεμο. 

 Μια πιο ελκυστική επιλογή θα ήταν η απελευθέρωση και η εκ νέου ενσωμάτωση της Ανατολής και του Νότου της Ουκρανίας και ο εξαναγκασμός των υπολοίπων να παραδοθούν, ακολουθώντας την πλήρη αποστρατιωτικοποίηση και την δημιουργία ενός φιλικού ουδέτερου κράτους. Αλλά αυτό θα ήταν δυνατό μόνο, εάν και όταν μπορέσουν να κάμψουν την  βούληση της Δύσης να υποκινεί και να υποστηρίζει

 την χούντα του Κιέβου, και την αναγκάσουν

να υποχωρήσει στρατηγικά. 

Και αυτό θα οδηγήσει, στο πιο σημαντικό, αλλά, σχεδόν, αδιαπραγμάτευτο θέμα, αφού τους εξοργίζει η αποδυνάμωσή τους. Η υποκείμενη, ακόμη και θεμελιώδης, αιτία της σύγκρουσης, στην Ουκρανία και πολλών άλλων εντάσεων στον κόσμο, καθώς και της συνολικής αύξησης της απειλής πολέμου, είναι η επιταχυνόμενη αποτυχία των σύγχρονων κυρίαρχων δυτικών ελίτ και κυρίως, των κομπραδόρων στην Ευρώπη (Οι Πορτογάλοι αποικιοκράτες χρησιμοποίησαν τη λέξη «κομπραδόρ» για ν’ αναφερθούν σε τοπικούς εμπόρους που εξυπηρετούσαν τις ανάγκες τους) – οι οποίες συγκροτήθηκαν, από την πορεία παγκοσμιοποίησης των τελευταίων δεκαετιών.  

Αυτή η αποτυχία συνοδεύεται,; από γρήγορες αλλαγές, πρωτοφανείς στην ιστορία, στην παγκόσμια ισορροπία δυνάμεων υπέρ της Παγκόσμιας Πλειοψηφίας, με την Κίνα και εν μέρει την Ινδία, να ενεργούν ως οικονομικοί μοχλοί της και την Ρωσία να επιλέγεται από την Ιστορία, ως ο στρατιωτικός-στρατηγικός πυλώνας της. Αυτή η αποδυνάμωση εξοργίζει, όχι μόνο τις αυτοκρατορικές-κοσμοπολίτικες ελίτ (Biden), αλλά και τις αυτοκρατορικές-εθνικές (Trump). Οι χώρες τους χάνουν την, επί πέντε αιώνες,  ικανότητά τους να διοχετεύουν τον πλούτο, σε όλο τον κόσμο, επιβάλλοντας, με ωμή βία, πολιτικές και οικονομικές εντολές και πολιτιστική κυριαρχία.  

Δεν θα υπάρξει λοιπόν, γρήγορο τέλος, στην εξελισσόμενη δυτική αμυντική και επιθετική αντιπαράθεση. Αυτή η κατάρρευση ηθικών, πολιτικών και οικονομικών θέσεων έρχεται από τα μέσα της δεκαετίας του 1960, διακόπηκε από την διάλυση της “Σοβιετικής Ενωσης”, αλλά συνεχίστηκε και την δεκαετία του 2000. (Η ήττα στο Ιράκ και το Αφγανιστάν και η έναρξη της κρίσης του δυτικού οικονομικού μοντέλου το 2008 ήταν σημαντικά ορόσημα) 

Για να σταματήσει αυτή τη χιονοστιβάδα καθοδικής ολίσθησης, η Δύση έχει συνενωθεί, προσωρινά. Οι Ηνωμένες Πολιτείες μετέτρεψαν την Ουκρανία, σε μια επιθετική γροθιά, με σκοπό να προκαλέσει μια κρίση και έτσι να δέσουν τα χέρια της Ρωσίας, δηλαδή του στρατιωτικού-πολιτικού πυρήνα του μη δυτικού κόσμου, που απελευθερώνεται, από τα δεσμά της νεοαποικιοκρατίας και ακόμη καλύτερα, να την διαλύσουν, αποδυναμώνοντας, έτσι ριζικά, την ανερχόμενη εναλλακτική υπερδύναμη, την Κίνα. Από την πλευρά της Ρωσίας, αυτή καθυστέρησε το προληπτικό χτύπημα, είτε γιατί παρεξήγησε το αναπόφευκτο μιας σύγκρουσης, είτε γιατί συγκέντρωνε δυνάμεις. 

Επιπλέον, ακολουθώντας την σύγχρονη, κυρίως, δυτική, στρατιωτικοπολιτική σκέψη, η Ρωσία έθεσε, απερίσκεπτα, ένα πολύ υψηλό όριο, για την χρήση πυρηνικών όπλων, αξιολόγησε, λανθασμένα, την κατάσταση, στην Ουκρανία και δεν ξεκίνησε την στρατιωτική επιχείρηση, εκεί, με αρκετή επιτυχία.

Στην πορεία, οι αποδυναμωμένες Ηνωμένες Πολιτείες εξαπέλυσαν μια σύγκρουση, για να αποτελειώσουν την Ευρώπη και άλλες εξαρτημένες χώρες, σκοπεύοντας να τις ρίξουν, στις φλόγες της αντιπαράθεσης, μετά την Ουκρανία. Οι τοπικές ελίτ, στις περισσότερες από αυτές, έχουν χάσει τον προσανατολισμό τους και πανικόβλητες, από τις αποτυχημένες εσωτερικές και εξωτερικές θέσεις τους, οδηγούν, υπάκουα, τις χώρες τους, στην σφαγή. Επιπλέον, το αίσθημα μιας μεγαλύτερης αποτυχίας, η αδυναμία, η αιώνια ρωσοφοβία, η πνευματική υποβάθμιση και η απώλεια στρατηγικής κουλτούρας κάνουν το μίσος τους, ακόμη, πιο βαθύ από αυτό των Ηνωμένων Πολιτειών. 

 Το πιο σημαντικό είναι ότι η κατάσταση θα χειροτερέψει εκεί. Η ανακωχή είναι δυνατή, αλλά η ειρήνη δεν είναι. Ο θυμός και η απελπισία θα συνεχίσουν να αυξάνονται εναλλάξ. Αυτός ο φορέας κίνησης της Δύσης δείχνει, ξεκάθαρα, μια διολίσθηση, προς τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο και ήδη, αρχίζει και μπορεί να ξεσπάσει, τυχαία, σε μια πλήρη καταιγίδα, ή λόγω της αυξανόμενης ανικανότητας και ανευθυνότητας των σύγχρονων κυρίαρχων κύκλων, στην Δύση. Η πρόοδος της τεχνητής νοημοσύνης και η ρομποτοποίηση του πολέμου αυξάνουν τον κίνδυνο, ακόμη και ακούσιας κλιμάκωσης. Στην πραγματικότητα, οι μηχανές μπορούν να ξεφύγουν, από τον έλεγχο των σαστισμένων ελίτ. 

Η κατάσταση επιδεινώνεται από τον «στρατηγικό παρασιτισμό», κατά την διάρκεια των 75 ετών σχετικής ειρήνης, οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει την φρίκη του πολέμου και έχουν πάψει να φοβούνται τα πυρηνικά όπλα. Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης έχει εξασθενήσει παντού, αλλά ιδιαίτερα στη Δύση. Στα πολλά χρόνια της ιστορίας της πυρηνικής στρατηγικής, ο φόβος ήταν που εξασφάλιζε, σχετική ειρήνη, για τα τελευταία τρία τέταρτα του αιώνα. Αυτός ο φόβος δεν υπάρχει, τώρα. Αυτό, που συμβαίνει, τώρα, είναι αδιανόητο, σύμφωνα με προηγούμενες ιδέες, για την πυρηνική αποτροπή Σε μια έκρηξη απεγνωσμένης οργής, οι κυρίαρχοι κύκλοι μιας ομάδας χωρών έχουν εξαπολύσει έναν πόλεμο πλήρους κλίμακας, στο υπογάστριο μιας πυρηνικής υπερδύναμης. 

 Αυτός ο φόβος πρέπει να αναβιώσει. Διαφορετικά, η ανθρωπότητα είναι καταδικασμένη. Αυτό, που αποφασίζεται, στα πεδία των μαχών στην Ουκρανία, δεν είναι, μόνο, και όχι τόσο, το πώς θα μοιάζει η Ρωσία και η μελλοντική παγκόσμια τάξη πραγμάτων, αλλά, κυρίως, αν θα υπάρχει ο κόσμος, ή ο πλανήτης θα μετατραπεί, σε ραδιενεργά ερείπια, δηλητηριάζοντας τα λείψανα της ανθρωπότητας. 

Κάμπτοντας την βούληση της Δύσης να συνεχίσει την επιθετικότητα, όχι μόνο θα σωθεί η Ρωσία, αλλά και τελικά, θα απελευθερωθεί ο κόσμος, από τον πέντε αιώνων δυτικό ζυγό, αλλά θα σωθεί και η ανθρωπότητα. Οι Δυτικές ελίτ θα ωθηθούν, προς μια κάθαρση και προς την εγκατάλειψη της προσπάθειάς τους, για ηγεμονία, θα αναγκασθούν να υποχωρήσουν, πριν συμβεί μια παγκόσμια καταστροφή. Η ανθρωπότητα θα έχει μια νέα ευκαιρία, για ανάπτυξη.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι βρίσκεται μπροστά μας ένας σκληρός αγώνας. Πρέπει να επιλυθούν τα εναπομείναντα εσωτερικά προβλήματα : Την απαλλαγή, επιτέλους, από τον δυτικοκεντρισμό στα μυαλά και την δυτική διευθυντική τάξη, τους κομπραδόρους και την χαρακτηριστική τους σκέψη. (Η Δύση, ουσιαστικά, βοηθά, σε αυτό). 

 Είναι καιρός να ολοκληρωθεί το τριών αιώνων ταξίδι, στην Ευρώπη, το οποίο ήταν πολύ χρήσιμο και βοήθησε στην δημιουργία του σπουδαίου ρωσικού πολιτισμού. Η ευρωπαϊκή κληρονομιά, φυσικά, θα διατηρηθεί, προσεκτικά. Αλλά είναι καιρός οι Ρώσοι να πάνε, στις ρίζες τους, στον πραγματικό ρωσικό εαυτό, να αρχίσουν να χρησιμοποιούν την συσσωρευμένη εμπειρία και να χαράξουν την δική τους πορεία. Το υπουργείο Εξωτερικών έκανε πρόσφατα ένα σημαντικό βήμα, για όλους τους Ρώσους, αποκαλώντας την Ρωσία, στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής, κράτος-πολιτισμό. Θα πρόσθετα: ένας πολιτισμός πολιτισμών, ανοιχτός στον Βορρά και στον Νότο, στη Δύση και στην Ανατολή. 

Η κύρια κατεύθυνση ανάπτυξης, σήμερα, είναι ο Νότος και ο Βορράς, αλλά, πρωτίστως, η Ανατολή. Η αντιπαράθεση, με την Δύση, στην Ουκρανία, ανεξάρτητα, από το πώς θα τελειώσει, δεν πρέπει να αποσπάσει την Ρωσία, από την στρατηγική εσωτερική κίνηση  (πνευματική, πολιτιστική, οικονομική, πολιτική και στρατιωτικοπολιτική), προς τα Ουράλια, την Σιβηρία και τον Μεγάλο Ωκεανό. 

 Η Ρωσία χρειάζεται μια νέα στρατηγική Ουραλίων-Σιβηρίας, που συνεπάγεται πολλά έργα πνευματικής εξύψωσης, συμπεριλαμβανομένης, φυσικά, της δημιουργίας ενός τρίτου κέντρου, στην Σιβηρία. Αυτό το κίνημα πρέπει να γίνει μέρος των προσπαθειών, που είναι τόσο επειγόντως απαραίτητες σήμερα, για να εκφραστεί το ρωσικό όνειρο – την εικόνα της Ρωσίας και του κόσμου που θέλουμε να δούμε. 

 

Εγώ και πολλοί άλλοι έχουμε γράψει, αναφέρει ο Σεργκέι Καραγκάνωφ, πολλές φορές ότι, χωρίς μεγάλη ιδέα, τα μεγάλα κράτη χάνουν το μεγαλείο τους, ή, απλώς, εξαφανίζονται. Η ιστορία είναι σπαρμένη, με τις σκιές και τους τάφους των δυνάμεων, που έχασαν τη μεγάλη ιδέα. Πρέπει να δημιουργηθεί, από πάνω, χωρίς αναμονή να έρθει, από κάτω, όπως κάνουν οι ανόητοι, ή οι τεμπέληδες. Πρέπει να ταιριάζει με τις θεμελιώδεις αξίες και τις φιλοδοξίες των ανθρώπων και το σημαντικότερο, να οδηγήσει όλους, μπροστά. 

 Αλλά είναι ευθύνη της ελίτ και της ηγεσίας της χώρας να το εκφράσουν. Η καθυστέρηση, για να γίνει αυτό, ήταν απαράδεκτα,() μεγάλη. Αλλά, για να έρθει το μέλλον, είναι απαραίτητο να υπερνικηθεί η αντίσταση των σατανικών δυνάμεων του παρελθόντος – της Δύσης, η οποία, αν δεν συντριβεί, σχεδόν, σίγουρα και αναπόφευκτα, θα οδηγήσει τον κόσμο, σε έναν πόλεμο, πλήρους κλίμακας, πιθανώς, στον τελευταίο, για την ανθρωπότητα, παγκόσμιο πόλεμο. 

Και αυτό οδηγεί, στο πιο δύσκολο μέρος αυτού του άρθρου. 

Μπορεί η Ρωσία να συνεχίσει να παλεύει, για άλλον ένα χρόνο, δύο ή τρεις, θυσιάζοντας χιλιάδες και χιλιάδες, από τους καλύτερους ανθρώπους και συντρίβοντας δεκάδες και εκατοντάδες χιλιάδες άλλους που ζουν στις περιοχές, που,  τώρα, ονομάζονται Ουκρανία και έχουν πέσει στην τραγική ιστορική παγίδα. Αλλά αυτή η στρατιωτική επιχείρηση δεν μπορεί να τελειώσει, με μια αποφασιστική νίκη, χωρίς να αναγκάσει την Δύση να υποχωρήσει, στρατηγικά, ή ακόμη και να παραδοθεί, και να αναγκαστεί να εγκαταλείψει τις προσπάθειες να αναστρέψει την ιστορία και να διατηρήσει την παγκόσμια κυριαρχία και να επικεντρωθεί, στον εαυτό της και την τρέχουσα πολυεπίπεδη κρίση της. Σε γενικές γραμμές, πρέπει να «την κάνει» έτσι, ώστε η Ρωσία και ο κόσμος να προχωρήσουν ανεμπόδιστα. 

 Ως εκ τούτου, είναι απαραίτητο να αφυπνιστεί το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, που έχει χάσει η Δύση και να πειστεί ότι οι προσπάθειές της να φθείρει την Ρωσία εξοπλίζοντας Ουκρανούς είναι αντιπαραγωγικές για την ίδια την Δύση.  Θα πρέπει να καταστήσουμε την πυρηνική αποτροπή και πάλι πειστικό επιχείρημα, μειώνοντας το όριο για τη χρήση πυρηνικών όπλων που έχει τεθεί σε απαράδεκτα υψηλά επίπεδα, και ανεβάζοντας, γρήγορα, αλλά συνετά, την σκάλα αποτροπής-κλιμάκωσης.  

Τα πρώτα βήματα έχουν ήδη γίνει, από τις σχετικές δηλώσεις του Ρώσου προέδρου και άλλων ηγετών : η εξαγγελθείσα ανάπτυξη πυρηνικών όπλων και των φορέων τους, στην Λευκορωσία και η αυξημένη ετοιμότητα μάχης των δυνάμεων στρατηγικής αποτροπής. Αλλά υπάρχουν πολλά σκαλιά, σε αυτή την κλίμακα. Εχω μετρήσει καμιά δεκαριά. Τα πράγματα μπορεί, επίσης, να φτάσουν, στο σημείο, που θα πρέπει να παροτρυνθούν οι Ρώσοι και όλοι τους άνθρωποι καλής θέλησης να εγκαταλείψουν τους τόπους διαμονής τους, κοντά σε εγκαταστάσεις, που μπορεί να γίνουν στόχοι χτυπημάτων, σε χώρες, που παρέχουν άμεση υποστήριξη στο καθεστώς των ανδρείκελων του Κιέβου. 

Ο εχθρός πρέπει να γνωρίζει ότι η Ρωσία  είναι έτοιμη να πραγματοποιήσει ένα προληπτικό χτύπημα, ως αντίποινα, για όλες τις τρέχουσες και προηγούμενες επιθετικές του ενέργειες, προκειμένου να αποτρέψει μια διολίσθηση, στον παγκόσμιο θερμοπυρηνικό πόλεμο.  

Έχω πει και γράψει πολλές φορές, αναφέρει ο Σεργκέι Καραγκάνωφ, ότι εάν οικοδομηθεί, σωστά, μια στρατηγική εκφοβισμού και αποτροπής, ακόμη και χρήσης πυρηνικών όπλων, ο κίνδυνος ενός πυρηνικού, ή οποιουδήποτε άλλου χτυπήματος «αντιποίνων», στην ρωσική επικράτεια, μπορεί να μειωθεί, στο απόλυτα ελάχιστο. 

Μόνο ένας τρελός που, πάνω από όλα, μισεί την Αμερική, θα έχει τα κότσια να αντεπιτεθεί προς «υπεράσπιση» των Ευρωπαίων, θέτοντας, έτσι, την χώρα του, σε κίνδυνο και θυσιάζοντας την υποτιθέμενη Βοστώνη, για το υποτιθέμενο Πόζναν. Και οι ΗΠΑ και η Ευρώπη, το γνωρίζουν πολύ καλά, αλλά προτιμούν, απλώς, να μην το σκέφτονται. 

Οι ίδιοι οι Ρώσοι ενθαρρύνουν αυτήν την αστοχία, με την δική τους φιλειρηνική ρητορική. Από την μελέτη της ιστορίας της αμερικανικής πυρηνικής στρατηγικής, προκύπτει ότι, αφού η “ΕΣΣΔ” απέκτησε την πειστική ικανότητα να ανταποκρίνεται σε ένα πυρηνικό χτύπημα, η Ουάσινγκτων, αν και μπλόφαρε δημόσια, δεν εξέτασε, σοβαρά, την δυνατότητα χρήσης πυρηνικών όπλων, κατά της “σοβιετικής” επικράτειας. Εάν σκέφτηκαν ποτέ, μια τέτοια πιθανότητα, την σκέφτηκαν σοβαρά, μόνο, ενάντια στην «προέλαση» των “σοβιετικών” στρατευμάτων, στην ίδια τη Δυτική Ευρώπη. Γνωρίζω ότι οι καγκελάριοι Κολ και Σμιτ έτρεξαν, στα καταφύγιά τους, μόλις τέθηκε το ζήτημα μιας τέτοιας χρήσης, κατά την διάρκεια στρατιωτικών ασκήσεων. 

Πρέπει η Ρωσία να ανεβεί, αρκετά, γρήγορα την σκάλα αποτροπής-κλιμάκωσης. Δεδομένου του φορέα της δυτικής ανάπτυξης – της επίμονης υποβάθμισης των περισσότερων από τις ελίτ της – κάθε επόμενη απόφαση της Δύσης θα είναι ακόμη, πιο ανίκανη και πιο ιδεολογικά φορτισμένη, από τις προηγούμενες. 

 Αν δεν κάνουν πίσω; 

Δεν μπορούμε να περιμένουμε πιο υπεύθυνους και λογικούς ηγέτες να έρθουν, στην εξουσία, εκεί, στο εγγύς μέλλον. Αυτό μπορεί να συμβεί, μόνο, μετά από μια κάθαρση, αφού έχουν εγκαταλείψει τις Θ φιλοδοξίες τους. Δεν πρέπει να επαναλάβουμε το «ουκρανικό σενάριο». Για ένα τέταρτο του αιώνα, δεν ακούγαμε αυτούς, που προειδοποιούσαν ότι η επέκταση του ΝΑΤΟ θα οδηγούσε, σε πόλεμο. Προσπαθήσαμε να καθυστερήσουμε και να «διαπραγματευτούμε». Ως αποτέλεσμα, έχουμε μια σφοδρή ένοπλη σύγκρουση. 

Η τιμή της αναποφασιστικότητας, τώρα, θα είναι υψηλότερη, κατά μια τάξη μεγέθους. 

 Τί γίνεται, όμως, αν δεν κάνουν πίσω; Κι αν έχουν χάσει, εντελώς, το ένστικτο της αυτοσυντήρησης; 

Σε αυτή την περίπτωση, θα πρέπει να χτυπήσουμε ένα σωρό στόχους, σε μια σειρά, από χώρες, για να φέρουμε, στην λογική, αυτούς, που έχουν χάσει τα μυαλά τους. Ηθικά, αυτή είναι μια τρομερή επιλογή, καθώς θα χρησιμοποιήσουμε το όπλο του Θεού, καταδικάζοντας έτσι τον εαυτό μας σε σοβαρές πνευματικές απώλειες. Αλλά αν δεν το κάνουμε αυτό, όχι μόνο μπορεί να πεθάνει η Ρωσία αλλά, πιθανότατα, ολόκληρος ο ανθρώπινος πολιτισμός θα πάψει να υπάρχει. 

Αυτή την επιλογή θα πρέπει να την κάνουμε μόνοι μας.  

Ακόμη και φίλοι και συμπαθούντες δεν θα μας στηρίξουν, στην αρχή.  Αν ήμουν Κινέζος, δεν θα ήθελα η τρέχουσα σύγκρουση να τελειώσει, πολύ σύντομα και απότομα, γιατί απασχολεί τις αμερικανικές δυνάμεις και δίνει, στην Κίνα, την ευκαιρία να προετοιμαστεί, αποτελεσματικά, για μια αποφασιστική μάχη – άμεση ή, σύμφωνα με τις καλύτερες επιθυμίες του Λάο Τσου, αναγκάζοντας τον εχθρό να υποχωρήσει, χωρίς μάχη. Εάν η Ρωσία εξαπέλυε πυρηνικό χτύπημα, οι Κινέζοι θα το καταδίκαζαν, αλλά θα χαίρονταν, επίσης  εγκάρδια.

Θα ήμουν, επίσης, αντίθετος, στην χρήση πυρηνικών όπλων, διότι η αναβάθμιση της αντιπαράθεσης, στο πυρηνικό επίπεδο, θα σήμαινε στροφή, σε μια περιοχή, στην οποία η χώρα μου (Κίνα) είναι ακόμα αδύναμη. Επιπλέον, η αποφασιστική δράση δεν συνάδει, με τη φιλοσοφία της κινεζικής εξωτερικής πολιτικής, η οποία δίνει έμφαση, στους οικονομικούς παράγοντες (κατά την οικοδόμηση στρατιωτικής ισχύος) και αποφεύγει την άμεση αντιπαράθεση. Θα υποστήριζα τον σύμμαχο, ασφαλίζοντας την αυλή του, αλλά θα κρυβόμουν πίσω του, χωρίς να ανακατεύομαι, στον αγώνα. (Αλλά ίσως δεν καταλαβαίνω αρκετά καλά αυτή τη φιλοσοφία και αποδίδω λανθασμένα κίνητρα στους κινέζους φίλους μας). Εάν η Ρωσία εξαπέλυε πυρηνικό χτύπημα, οι Κινέζοι θα το καταδίκαζαν, αλλά θα χαίρονταν επίσης εγκάρδια, καθώς θα είχε καταφερθεί ένα ισχυρό πλήγμα στη φήμη και τη θέση των Ηνωμένων Πολιτειών. 

Και ποιά θα ήταν η αντίδρασή μας, αν το Πακιστάν χτυπούσε την Ινδία, ή το αντίστροφο; Θα ήμασταν τρομοκρατημένοι και λυπημένοι, που το πυρηνικό ταμπού έχει σπάσει. Και τότε, θα ξεκινούσαμε να βοηθάμε τους πληγέντες και να κάνουμε τις απαραίτητες αλλαγές, στο πυρηνικό μας δόγμα. Για την Ινδία και άλλες χώρες της Παγκόσμιας Πλειοψηφίας, συμπεριλαμβανομένων των πυρηνικών (Πακιστάν, Ισραήλ), η χρήση τους είναι, επίσης, απαράδεκτη, τόσο, για ηθικούς, όσο και για γεωστρατηγικούς λόγους. 

Εάν χρησιμοποιηθούν και μάλιστα «με επιτυχία», αυτό θα σπάσει το πυρηνικό ταμπού – την ιδέα ότι δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν, σε καμία περίπτωση και ότι η χρήση τους θα οδηγήσει, αναπόφευκτα, σε έναν παγκόσμιο πυρηνικό Αρμαγεδδώνα. Δύσκολα μπορούμε να βασιστούμε, στην γρήγορη υποστήριξη, ακόμη και αν πολλές χώρες, στον Παγκόσμιο Νότο, θα ένιωθαν ικανοποίηση, από την ήττα των πρώην καταπιεστών τους, οι οποίοι λήστεψαν, διέπραξαν γενοκτονίες και επέβαλαν μια ξένη κουλτούρα. 

 Αλλά, τελικά, οι νικητές δεν κρίνονται. 

Και οι σωτήρες εισπράττουν την ευγνωμοσύνη. Η ευρωπαϊκή πολιτική κουλτούρα δεν θυμάται καλά πράγματα. 

Είναι πολύ πιθανό να νικήσουμε. 

Αλλά ο υπόλοιπος κόσμος θυμάται, με ευγνωμοσύνη, πώς βοηθήσαμε τους Κινέζους να απελευθερωθούν, από την βάναυση ιαπωνική κατοχή και πώς βοηθήσαμε τις αποικίες να απελευθερωθούν, από τον αποικιακό ζυγό. Εάν δεν καταλάβαμε, αμέσως, θα υπάρξουν ακόμη περισσότερα κίνητρα για να ασχοληθούμε, με την αυτοβελτίωσή μας. 

 Ωστόσο, είναι πολύ πιθανό να καταφέρουμε να νικήσουμε, να φέρουμε τον εχθρό μας, στην λογική και να τον αναγκάσουμε να υποχωρήσει, χωρίς να καταφύγουμε, σε ακραία μέτρα και λίγα χρόνια αργότερα, να πάρουμε θέση, πίσω από την Κίνα, όπως, τώρα, βρίσκεται πίσω μας, υποστηρίζοντάς την, στον αγώνα της, με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Σε αυτή την περίπτωση, θα είναι δυνατό να αποφευχθεί ένας μεγάλος πόλεμος. Μαζί θα κερδίσουμε, προς όφελος όλων, συμπεριλαμβανομένων των ανθρώπων, που ζουν, στις δυτικές χώρες. 

 Και τότε, η Ρωσία και η ανθρωπότητα θα αντιμετωπίσουν όλες τις δυσκολίες και θα βαδίσουν, στο αύριο, που φαίνεται φωτεινό, πολυπολικό, πολυπολιτισμικό, πολύχρωμο και δίνει ευκαιρίες, σε χώρες και λαούς να χτίσουν το δικό τους και κοινό μέλλον. 

Αυτά λένε και και γράφουν οι Βλαντιμίρ  Πούτιν Mark Milley και κυρίως, ο Σεργκέι Καραγκάνωφ, ο οποίος, σε πολύ σημαντικό βαθμό, όντας μέλος της γελτσινικής και της πουτινική ρωσικής ελίτ έχει σαφέστατη γνώση και του παρασκηνίου και των ιστορικών δεδομένων της τελευταίας τριακονταπενταετίας. 

Δεν χρειάζεται να γράψω περισσότερα και να κουράσω, ακόμη πιο πολύ τους αναγνώστες, αυτών των γραμμών, αλλά νομίζω ότι είναι ορατό ότι η συντριπτική ουκρανική ήττα, η οποία θα έρθει πολύ αργά, ή και πολύ γρήγορα, ανοίγει την πόρτα σε ένα παγκόσμιο φρενοκομείο. 

Και αυτή την πόρτα πρέπει να αποφύγουμε να την διαβούμε πάση θυσία και πάση δυνάμει…