Η “Wagner”, ο Γιεβγκένι Πριγκόζιν και ο Βλαντιμίρ Πούτιν : Οι εσωτερικές παθογένειες του ρωσικού στρατού βγαίνουν, στην επιφάνεια, ενώ ο Ρώσος πρόεδρος, ως νέος τσάρος, ομιλεί, για ιστορικές αναλογίες, με το 1917, αν και η υπόθεση θυμίζει την τριήμερη “Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών “ της 1/7/1934 και την “εκκαθάριση“ των S.A. (Sturmabteilung) του Ernst Röhm, από τα S.S. του Sepp Dietrich.

 

Με την χθεσινή διαμαρτυριακή εξέγερση του ηγέτη της παραστρατιωτικής μισθοφορικής στρατιωτικής οργάνωσης “Wagner” Γιεβγκένι Πριγκόζιν, στην Ρωσία, η οποία εξέγερση φαίνεται ότι πήρε τη μορφή ενός οπερετικού πραξικοπήματος, θα μπορούσε να πει κανείς ότι αυτά συμβαίνουν και στις καλύτερες αυταρχικές οικογένειες. 

Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα και η αλήθεια είναι ότι οι πληροφορίες, για το τί έχει συμβεί, είναι συγκεχυμένες, αλλά μπορώ να εκτιμήσω και να γράψω, με την πείρα της γνώσης του ιστορικού παρελθόντος, σχετικά, με τις παρόμοιες καταστάσεις και τα αντίστοιχα περιστατικά, ότι η προσπάθεια του Γιεβγκένι Πριγκόζιν να εκφράσει την διαμαρτυρία του και να ανατρέψει την στρατιωτική ηγεσία της Μόσχας, έχει αποτύχει, εν τη γενέσει της, διότι, απλούστατα, δεν επικράτησε, ακαριαία (όπως πχ συνέβη, με τα πραξικοπήματα της 21/4/1967 και της 25/11/1973, στην Ελλάδα, ή το στρατιωτικό πραξικόπημα του Augusto Pinochet, την 11/9/1973, στην Χιλή), δεν στηρίζεται, από τον ρωσικό στρατό, τις Ένοπλες Δυνάμεις - των οποίων η παραστρατιωτική ύπαρξη της μισθοφορικής Wagner, αποτελεί ένα, καθόλου ασήμαντο τμήμα των παθογενειών τους - του ρωσικού κράτους και δεν βρίσκει, σε επαναστατική, ή εξεγερσιακή κατάσταση, την ρωσική κοινωνία. 

Βέβαια, αυτή η παραστρατιωτική οργάνωση, η οποία έχει μια περίεργη “αιμομικτική” θεσμική σχέση, με τις ρωσικές Ένοπλες Δυνάμεις και ιδίως, με τον ρωσικό στρατό, έχει μια όχι ασήμαντη δύναμη πυρός, αλλά αυτή δεν είναι ικανή, ούτε είναι και τόσο δυνατή, ώστε να μπορέσει να επικαθορίσει τις αποφάσεις, που λαμβάνονται και που, τώρα, έχουν ληφθεί, στην Μόσχα, προφανώς, εδώ και κάποιο καιρό και έχουν προκαθορίσει την τύχη του Πριγκόζιν, ο οποίος, στην καλύτερη, για τον ίδιο, περίπτωση, απλώς, παραγκωνίζεται και στην χειρότερη, αντιμετωπίζει την ποινή της ισόβιας κάθειρξης και του θανάτου, για ένοπλη στάση, εν ώρα πολέμου. 

Το γεγονός ότι η τύχη του είχε προαποφασιστεί, εδώ και καιρό, από τον παλιό του φίλο Βλαντιμίρ Πούτιν και την ρωσική στρατιωτική ηγεσία του Σεργκέι Σοϊγκού και του Γκεννάντι Γκερασίμωφ, οδήγησε τον Γιεβγένι Πριγκόζιν, στην κίνηση της απελπισμένης εξέγερσης στο Ροστώφ και απλώς, κατέστησε τις εξελίξεις, γύρω από τον εαυτό του, να οδηγηθούν, στο χειρότερο, για τον ίδιο, σημείο. 

Μέχρι, πριν την εξέγερσή του, μπορούσε να διαπραγματευτεί την τύχη του, πάντα, ευρισκόμενος, βέβαια, σε δύσκολη θέση και να αποδεχθεί, χωρίς, περαιτέρω, διαδικασίες, τον ομαλό και ήσυχο παραγκωνισμό του, από τον παλιό του φίλο, που είναι ο πρόεδρος της Ρωσίας και το πραγματικό αφεντικό της χώρας. Τώρα, μετά την εξέγερση, ο Γιεβγένι Πριγκόζιν δεν έχει κανένα σοβαρό περιθώριο διαπραγμάτευσης, πέραν, από την παράδοση και μάλιστα, άνευ όρων. 

Αυτό είναι, που θα δούμε, τις επόμενες ώρες και ημέρες, να εξελίσσεται, με μεγαλύτερη, ή μικρότερη ταχύτητα, από την στιγμή, που οι στρατιωτικές δυνάμεις της Wagner δεν ήσαν ικανές να καταλάβουν, όχι, βέβαια, την αχανή Ρωσία, αλλά τα βασικά στρατιωτικά κέντρα, που αποτελούν την πραγματική υλική δύναμη της εξουσίας, στην χώρα, η ελίτ της οποίας φαίνεται ότι στηρίζει, ή δεν αντιμάχεται την εξουσία του Βλαντιμίρ Πούτιν. 

Ο ίδιος ο Ρώσος πρόεδρος και οι άνθρωποι του, μιλούν για ένα πισώπλατο χτύπημα, στην Ρωσία και στον ρωσικό στρατό, που θυμίζει τα γεγονότα του 1917 και πιθανώς, ο Βλαντιμίρ Πούτιν αναφέρεται, στην Φεβρουαριανή Επανάσταση εκείνου του έτους και μάλλον, όχι, στην Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 των Μπολσεβίκων. 

Αλλά η αλήθεια είναι ότι το οπερετικό πραξικόπημα του Γιεβγένι Πριγκόζιν θυμίζει, περισσότερο την εκκαθάριση των SA του Ernst Röhm, την Ιουλίου 1934 και την “Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών”, που εξαπέλυσε η ναζιστική ηγεσία, υπό τον Adolf Hitler, κατά της κομματικής παραστρατιωτικής οργάνωσης του Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος NSDAP, των SA (Sturmabteilung), των οποίων ηγείτο ο Ernst Röhm και η οποία ήταν ένα μέρος της περιβόητης “Συμφωνίας του Deutschland”, ανάμεσα, στον στενό κύκλο της ηγεσίας των ναζιστών, υπό τον Adolf Hitler, με την Reichswehr, για την παράδοση της κυβερνητικής εξουσίας στον ίδιο τον Hitler και το ναζιστικό κόμμα. Αυτή η συμφωνία είχε, ως όρο, την εξουδετέρωση της κομματικής παραστρατιωτικής οργάνωσης των SA, έναν όρο, που ο Hitler εφάρμοσε, αφού, στις 30 Ιανουαρίου 1933, ορκίστηκε καγκελάριος, πήρε την εξουσία και σταδιακά, μεθόδευσε (αφού, με μαεστρία, είναι η αλήθεια, ο Adolf Hitler, ιδρύοντας τα SS, με αρχηγό τον Sepp Dietrich, με τα οποία αντικατέστησε τα SA) την εξόντωση της ηγεσίας των SA, μέχρι και του ίδιου του Ernst Röhm, που ήταν παλιός προσωπικός του φίλος (και τον οποίο, η αλήθεια είναι ότι προσπάθησε, εκείνη την νύχτα της 1/7/1934 να διασώσει, συναντώντας τον, πρόσωπο με πρόσωπο και κατά μόνας, στο θέρετρο του Bad Wiesee, όπου παραθέριζε ο αρχηγός των SA  - και από τον οποίο ο Adolf Hitler, παραπλανητικά, είχε ζητήσει, τηλεφωνικά, να συγκαλέσει, για σύσκεψη, όλη την ηγεσία των SA, για να τους μιλήσει -, πλην όμως, η συζήτηση των δυο φίλων κατέληξε, πολύ άσχημα, με αποτέλεσμα ο Adolf Hitler να φύγει εξαγριωμένος, ζητώντας να εκτελέσουν τον συλληφθέντα αρχηγό των SA), αλλά και όλων των άλλων συντηρητικών στρατιωτικών, πολιτικών και κομματικών αντιπάλων των ναζιστών, στην Γερμανία, που είχαν καταλογογραφηθεί και προγραφεί, ως επικίνδυνοι, για το ναζιστικό καθεστώς. 

“Η Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών” της 1ης Ιουλίου 1934, που, στην πραγματικότητα, κράτησε τρεις ημέρες, άλλαξε το καθεστωτικό εξουσιαστικό τοπίο, στην Γερμανία και μετέτρεψε τον καγκελάριο Adolf Hitler, σε παντοδύναμο δικτάτορα.

Κάτι ανάλογο υπέβοσκε τους τελευταίους μήνες, ανάμεσα στην επίσημη στρατιωτική ηγεσία της Μόσχας  και τον ηγέτη της μισθοφορικής παραστρατιωτικής οργάνωσης Wagner και προσωπικό φίλο του Βλαντιμίρ Πούτιν, Γιεβγκένι Πριγκόζιν. 

Αυτή την κατάσταση ο Πούτιν προσπάθησε να την διαχειριστεί, με διακριτικό τρόπο ο Βλαντιμίρ Πούτιν, όσο το Μπαχμούτ δεν είχε καταληφθεί από την Wagner και μετά, από τον ρωσικό στρατό, στον οποίο η Wagner παρέδωσε την κατακτημένη περιοχή, μετά, από πολύμηνες μάχες, με τον ουκρανικό στρατό, αλλά φαίνεται ότι τον τελευταίο καιρό ο Γιεβγκένι Πριγκόζιν είχε καταστεί ανεξέλεγκτος και έπαυσε να έχει κάποια αξία χρήσης, για τον Ρώσο πρόεδρο. 

Φαίνεται ότι τύχη του Πριγκόζιν είχε προαποφασιστεί. Δηλαδή ο ίδιος, ως μια σημαντική προσωπικότητα της Ρωσίας, είχε τελειώσει και για την ακρίβεια, τον είχαν τελειώσει. Απλώς απέμενε το επόμενο βήμα, το οποίο θα ήταν η, με κάποιο τρόπο, εκδίωξή του, από την παραστρατιωτική μισθοφορική στρατιωτική οργάνωση της Wagner, η οποία και αυτή, ουδόλως, αποκλείεται να αποκτήσει έναν νέο ρόλο, μέσα στο ρωσικό στρατιωτικό οικοδόμημα, στο οποίο είναι, πιθανότατα, τυπικά και ατύπως, μόνον, μερικώς, ενσωματωμένη. Ο Γιεβγκένι Πριγκόζιν φαίνεται ότι προσπάθησε να προλάβει τις εξελίξεις αλλά ο περιορισμός του κινήματος, στο Ρόστωφ και η έλλειψη οποιασδήποτε ανταπόκρισης, υπέρ του, από τις ρωσικές στρατιωτικές δυνάμεις και την ρωσική κοινωνία, του έχουν στερήσει κάθε πραγματική δύναμη αντίστασης και ανατροπής των δεδομένων στην ηγεσία της χώρας. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν έπαυσε να τον ακούει, με αποτέλεσμα, όπως φαίνεται να περιφέρεται, μαζί με κάποιες, από τις στρατιωτικές δυνάμεις της Wagner, στην ρωσική ύπαιθρο, προσπαθώντας να φθάσει, στην Μόσχα, όπου τον αναμένει ο ρωσικός στρατός.

Οπως φαίνεται, οι εξελίξεις πρόκειται να πάρουν έναν, εντελώς  αρνητικό δρόμο, για τον Γιεβγκένι Πριγκόζιν, ο οποίος δεν φαίνεται να μπορεί να ελέγξει την ρωσική ελίτ, την ρωσική στρατιωτική ιεραρχία και τον Ρώσο πρόεδρο, την υποστήριξη του οποίου, μετά το καταδικαστικό του διάγγελμα, προς τον ρωσικό λαό, στο οποίο κατηγορεί τον Πριγκόζιν, για ένοπλη στάση και προδοσία, έχει χάσει, οριστικά· και μαζί με αυτ την και κάθε ελπιδα, για την πολιτική και πιθανώς και την προσωπική του επιβίωση.

Στην παρούσα φάση, λοιπόν, αυτά είναι που μπορώ να γράψω όσον αφορά το στασιαστικό κίνημα του Γιεβγκένι Πριγκόζιν είναι ότι αυτό έχει ηττηθεί. Απλώς, μένει να δούμε το σενάριο των εξελίξεων, από εδώ και πέρα, ενώ, πάντοτε, στην Ουκρανία ο πόλεμος μαίνεται, με συνεχείς ρωσικούς αεροδιαστημικούς βομβαρδισμούς κρίσιμων στρατιωτικών εγκαταστάσεων των ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων, στα κέντρα φύλαξης και διαχείρισης της οπλικής βοήθειας, που δέχεται το καθεστώς του Κιέβου, από το ΝΑΤΟ και τις υπόλοιπες Δυτικές δυνάμεις. 

Αυτό, που πρέπει να γίνει κατανοητό, είναι ότι, όσα συμβαίνουν, με τον Γιεβγκένι Πριγκόζιν και την Wagner, στην Ρωσία, όπως φαίνεται, ουδόλως, επηρεάζουν, ή, αν επηρεάζουν, το κάνουν, ελάχιστα, τις εξελίξεις, στην Ουκρανία, οι οποίες εξακολουθούν να παραμένουν δυσάρεστες για το καθεστώς του Κιέβου. 

Αλλά μια και πιάσαμε την Ιστορία, με την ρωσική επανάσταση του 1917 και στις δύο της φάσεις, η οποία, ως προσομοίωση των παρόντων γεγονότων, στην Ρωσία, είναι, τουλάχιστον, ατυχής, αν δεν γίνεται, μόνον, για προπαγανδιστικούς λόγους του νεοτσαρικού καθεστώτος του Βλαντιμίρ Πούτιν. Χρήσιμο είναι να αντιληφθούμε ότι δεν πρόκειται, όπως επαναλαμβάνω, περί αυτού, αφού δεν υπάρχει, όπως υπήρξε τον Φεβρουάριο και τον Οκτώβριο του 1917, οποιαδήποτε προεπαναστατική, ή επαναστατική φάση, μέσα στα πλαίσια της ρωσικής κοινωνίας και ειδικότερα, του εργατικού προλεταριάτου και των αγροτικής προελεύσεως, στρατιωτών, όπως συνέβη και στις δύο φάσεις της επανάστασης και στην αρχή της φάσης τον Φεβρουάριο του 1917 αλλά και στην δεύτερη φάση της, με το δυναμικό πλειοψηφικό, στον χώρο του προλεταριάτου, πραξικόπημα των Μπολσεβίκων του Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν, των αριστερών Σοσιαλεπαναστατών και των, πάντοτε, μειοψηφούντων Ρώσων αναρχικών. 

Ιστορικές αναλογίες της παρούσας κατάστασης, στην Ρωσία, όπως περιέγραψα, υπάρχουν, με την χιτλερική Γερμανία του καλοκαιριού του 1934 και της “Νύχτας των Μεγάλων Μαχαιριών και αυτό που έχει, τώρα, συμβεί, στην Ρωσία, είναι ένα ρήγμα, στα παγόβουνα του ρωσικού καθεστώτος, που κατέστη ορατή όταν ο Γιεβγκένι Πριγκόζιν αμφισβήτησε την πραγματική ηγεσία των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων και πρόλαβε, πριν τον θέσουν εκτός μάχης, με ομαλό τρόπο, να δημοσιοποιήσει την διαμαρτυριακή του εξέγερση, μεταφέροντας την, στο πεδίο της ένοπλης αντιπαράθεσης - την οποία, ακόμη και τώρα, η ρωσική ηγεσία να αποτρέψει -, όπου, από κάθε άποψη, ο, κατ’ ουσίαν, απελπισμένος Γιεβγκένι Πριγκόζιν είναι χαμένος. αυτό από αυτές 

Δεν μπορούσε να ήταν αποδεκτό το γεγονός της απομάκρυνσης της ρωσικής στρατιωτικής ηγεσίας, όσο η ιεραρχία των ρωσικών Ενόπλων Δυνάμεων δεν αποδέχεται μια τετοια ανατροπή, κάτι το οποίο, προφανώς, ενστερνίστηκε και ο Βλαντιμίρ Πούτιν. Από εκείνη την στιγμή, ο Γεβγκένι Πριγκόζιν είχε τελειώσει. 

Προσπάθησε, χθες (24/6/2023) να το προλάβει, αλλά βρέθηκε αδύναμος, μπροστά, στην, σαφέστατα, υπέρτερη δύναμη και υπεροχή των αντιπάλων του, στους οποίους συγκαταλέγεται και ο παλιός προσωπικός του Φιλος, ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν, ο οποίος νομίζω ότι, ακόμη και αν ήθελε (που είναι σαφές ότι δεν θέλει), δεν μπορούσε, πλέον, να κάνει τίποτα για τον υποτιθέμενο παλαιό του φίλο. 

Έτσι έχουν τα πράγματα και προς αυτή την κατεύθυνση κοιμούνται. Και αναγκαίο είναι και ωφέλιμο να περιμένουμε. Η ρωσική ιστορία, πάντοτε, περιείχε και φυσικά, εξακολουθεί να περιέχει, ένα πλουσιότατο παρασκήνιο συνωμοσιών, μηχανορραφιών και αποτελείτο και αποτελείται, από ίντριγκες, πάσης μορφής και φύσεως. Δεν θα μπορούσε και σήμερα, να είναι διαφορετικά. Και δεν είναι.

(Τα τελευταία νέα είναι ότι ο Γιεβγκένι Πριγκόζιν δήλωσε ότι έδωσε εντολή, στους 5.000 μαχητές του, οι οποίοι κατευθύνονταν, προς την Μόσχα, να επιστρέψουν, στις βάσεις τους για να αποφευχθεί η αιματοχυσία. Ο ίδιος δήλωσε ότι οι άνδρες του είχαν προχωρήσει, περίπου, 200 χιλιόμετρα, προς την κατεύθυνση της πρωτεύουσας, κατά το τελευταίο 24ωρο και ότι τους ζήτησε να γυρίσουν πίσω, στις βάσεις τους, αφού, προηγουμένως, κατήγγειλε ότι όλα αυτά ήσαν μια πορεία, για την δικαιοσύνη, διότι - προφανώς, οι ηγέτες των ενόπλων δυνάμεων - σκόπευαν να διαλύσουν την Wagner. Προφανώς, συνετίστηκε και αποδέχτηκε την ήττα του. Φαίνεται, προς το παρόν, ότι δεν θα έχει την κακή τύχη του Ernst Röhm, αν και οι μαχητές της Wagner αμνηστεύθηκαν όλοι, πλην του Γιεβγκένι Πριγκόζιν, ο οποίος καταζητείται, από την Ρωσική Υπηρεσία Ασφαλείας, την αντικαταστάτρια της Κα Γκε Μπε της παλαιάς “σοβιετικής” εποχής, με βάση το γνωστό επίσημο κατηγορητήριο της ένοπλης στάσης και της προδοσίας).

Έτσι, έχουν, επί του παρόντος, τα πράγματα. Και αργότερα, ανάλογα, με τις εξελίξεις, βλέπουμε.