Άμεση είναι η αναγκαιότητα της θέσπισης του δικαιώματος, στην ευθανασία. (Οι εμετικές δηλώσεις του νεοφιλελεύθερου καθηγητή ιατρικής Σπύρου Πνευματικού, για τον περιορισμό του κόστους νοσηλείας, με την επιλογή της διακοπής των ιατρικών πράξεων, σε όσους είναι ετοιμοθάνατοι ασθενείς και τα ελλιπέστατα δικαιώματα των ίδιων των αρρώστων).

 

Αφίσες, που προπαγάνδιζαν, στην εποχή του ρατσιστικού καθεστώτος του εθνικοσοσιαλισμού, την υποτιθέμενη ως κακή, ύπαρξη των αναπήρων, με το επιχείρημα ότι απαιτεί μεγαλο κόστος, για τον κάθε υγιή Γερμανό πολίτη και την γερμανική κοινωνία. Αυτή η καθεστωτική καμπάνια, στήριξε το σιωπηρό σχεδιασμένο σχεδιασμο τον οποίο ο Adolf Hitler αποφάσισε να πραγματοποιήσει και εξέδωσε την σχετική διαταγή, περί "ευθανασίας", αποσκοπώντας·, στην εκκαθάριση, από τους, βαριά ανάπηρους ασθενείς, της γερμανικής φυλής, ήταν μέρος του σχεδίου "Lebensborn" και επιδίωκε την εξαφάνιση όλων εκείνων των Γερμανών, που έπασχαν, από βαριές και ανίατες σωματικές και πνευματικές ασθένειες και αναπηρίες και οι οποίοι, κατά τους ναζιστές, ήσαν ανάξιοι να ζουν μια τέτοια ζωή. 

Ήταν το "υπερίφημο" «Πρόγραμμα Τ-4», την πραγματοποίηση του οποίου διέταξε, με το παραπάνω έγγραφο, που φέρει την υπογραφή του, ο ίδιος ο ηγέτης της ναζιστικής Γερμανίας και το οποίο είναι το μόνο έγγραφο, που φέρει την υπογραφή του Adolf Hitler και σχετίζεται, άμεσα, με την πραγματοποίηση μιας γενοκτονίας. Για την γενοκτονία αυτή, που πραγματοποίησαν οι Γερμανοί ναζιστές, σε βάρος ενός τμήματος του γερμανικού λαού, δεν έχει γίνει, ευρέως, λόγος, αλλά η αλήθεια είναι ότι, μέσα στην Γερμανία, δολοφονήθηκαν κάπου 190.000 Γερμανοί πολίτες, σε συνθήκες μυστικότητας, σε διάφορες νευρολογικές κλινικές, σε νοσοκομεία, σε θεραπευτήρια, σε σανατόρια, σε παιδικές εξοχές και σε άλλους τόπους, όπου τα δυστυχή θύματα στέλνονταν, με την ενθάρρυνση των οικείων τους, από τις αρχές, για να ακολουθήσουν μια θεραπευτική αγωγή, ή να παραθερίσουν. Στην συνέχεια, μετά την "ευθανασία", που υφίσταντο, τα θύματα και αφού οι συγγενείς ενημερώνονταν, για το πόσο καλά περνούν οι άρρωστοι, κάποια στιγμή, ελάμβαναν μια επιστολή, υπό την μορφή ιατρικού πιστοποιητικού θανάτου, με την οποία ελάμβαναν γνώση ότι οι, υπό θεραπεία, ασθενείς είχαν πεθάνει, από αιτίες οι οποίες δεν είχαν καμμία σχέση, με αυτό, που, στην πραγματικότητα, είχε συμβεί. 

Η υπόθεση, με τις γνωστές και ομολογουμένως, εμετικές θέσεις του καθηγητή ιατρικής Σπύρου Πνευματικού, που παραπέμπουν, σε μια εκσυγχρονισμένη παραλλαγή της καμπάνιας, για το κακό, μεγάλο και μη αναγκαίο δαπανηρό κόστος των, βαριά, ανιάτων και ετοιμοθάνατων ασθενών, δεν σχετίζονται, αν και θυμίζουν τις άθλιες πρακτικές του καθεστώτος της ναζιστικης δικτατορίας, στην Γερμανία,  καθιστούν, όμως, επίκαιρο και άμεσα, αναγκαίο να συζητηθεί, δημόσια, στην ελληνική κοινωνία και τελικά, να θεσπιστεί, με νόμο, η ευθανασία και το δικαίωμα των ίδιων των ασθενών να αποφασίσουν αυτή την επιλογή [και - στις βαρύτατες περιπτώσεις, που ο ίδιος ο ασθενής δεν μπορεί και δεν πρόκειται, κάποια στιγμή, να μπορέσει να αποφασίσει - των συγγενών τους, μετά από ψύχραιμη και ορθολογισμένη κρίση ενός ειδικού ιατρικού συμβουλίου, να δικαιούνται να αποφασίσουν την επιλογή της ευθανασίας, αντί μιας ευτελιστικής, επίπονης, ψυχοφθόρας, απάνθρωπης, βαριά, υποβιβάστηκες, για την ανθρώπινη ιδιότητα και ανυπόφορης παράτασης του βίου τους, που είναι (και κρίνεται) άπελπις].

Η ευθανασία, οπωσδήποτε, ως επιλογή και απόφαση ενός ανίατου φθίνοντος, ραγδαία, ασθενούς, ο οποίος δεν έχει, πρακτικά, κανένα βιώσιμο προσδόκιμο, ή μιας στοιχειωδώς, αξιοπρεπούς υποφερτής ζωής, αποτελεί ένα βασικό ανθρώπινο δικαίωμα. 

Αυτό το αυτονόητο ανθρώπινο δικαίωμα και η θέσπισή του, στην κοινωνία μας δεν συζητείται, καν και η κείμενη νομοθεσία το απαγορεύει, ενώ έπρεπε αυτό το ζήτημα να έχει ρυθμιστεί, εδώ και πολλές δεκαετίες και τούτο, επειδή θα αντιδράσει, σφοδρότατα, η Ορθόδοξη Εκκλησία και ένα, όχι ασήμαντο, συντηρητικό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας, αν και η προσωπική μου γνώμη είναι ότι το θέμα της νομικής καθιέρωσης του δικαιώματος, για ευθανασία, δεν αποτελεί ταμπού. 

Η κοινωνία μας και μπορεί και χρειάζεται να συζητήσει και να αντιμετωπίσει το θέμα της ευθανασίας, το οποίο είναι και πρέπει να αναγνωρισθεί, ως ατομικό δικαίωμα και οι δηλώσεις του, καταφανώς, νεοφιλελεύθερου πρώην, πλέον υποψηφίου βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας, στην Εύβοια Σπύρου Πνευματικού, αφού ο αρχηγός του κόμματος Κυριάκος Μητσοτάκης, πράττοντας σωστά, έθεσε, εκτός του προεκλογικού αγώνα, τον υποψήφιο βουλευτή, αν και είναι γόνος μιας παλαιάς ισχυρής πολιτικής οικογένειας, στην εκλογική του περιοχή, είναι μια καλή και χρήσιμη ευκαιρία, για να ανοίξει μια τέτοια δημόσια συζήτηση.

Καλό, είναι εδώ, να διαβάσουμε τις δηλώσεις του καθηγητή Ορθοπαιδικής Σπύρου Πνευματικού, στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΙ, στην εκπομπή του Άρη Πορτοσάλτε, στην οποία ο καθηγητής πρόταξε και πρότεινε να μειωθεί το κόστος στα νοσοκομεία και στο σύστημα υγείας, με την διαλογή ασθενών και συγκεκριμένα, των καρκινοπαθών, στην βάση της αναλογίας «κόστους-οφέλους» (cost benefit ratio) : 

«Πρέπει να δούμε την αξιολόγηση των πράξεων. Πόσες απ’ αυτές τις πράξεις που κάνουμε κάθε μέρα χρειάζονται; Δηλαδή ένα κόστος τεραστίων διαστάσεων μπορεί να γίνει αν περιορίσουμε μερικά πράγματα απ’ αυτά που δεν χρειάζονται να γίνουν. Δεν σημαίνει ότι δεν αγαπάμε τον άρρωστο αν πάμε και του πούμε ότι δεν έχει νόημα να κάνουμε αυτό για σας. Ένας καρκινοπαθής τελικού σταδίου δεν είναι υποχρεωτικό... Δεν θα τα καταφέρει…. Γιατί; Γιατί είναι πάρα πολύ δύσκολο να μπορέσουμε να αντεπεξέλθουμε στα έξοδα που χρειάζονται για την αντιμετώπιση ορισμένων ανθρώπων. Υπάρχει ένα σημείο που δεν έχεις λόγο να κάνεις κάτι παραπάνω. Θα μου πει κάποιος ότι ο καλός Θεός έχει αποφασίσει διαφορετικά. Μα πράγματι, αλήθεια είναι αυτό το πράγμα, στο τέλος της ημέρας όμως τι θα γίνει; …. Αυτά τα πράγματα τα έχουν δει… Η Αμερική είναι ένα τρομακτικό παράδειγμα. Ψάχνουν τα πάντα, ψάχνουν το κόστος των πράξεων, το cost benefit ratio σε μία πράξη κτλ. Όταν είχαμε πάει με τη γυναίκα μου στις αρχές της δεκαετίας του ’90 στην Αμερική, η πρώτη συζήτηση που είχαμε ακούσει είναι πόσο ακριβό είναι το αμερικάνικο σύστημα. Γιατί ήταν τόσο ακριβό; Γιατί όλοι φτάνανε στο νοσοκομείο, σε όποια κατάσταση κι αν ήταν και γινόντουσαν τα πάντα για όλους. Και με αυτό τον τρόπο ανακαλύψανε ότι μετά από λίγο καιρό δεν θα μπορούσαν υπηρεσίες σε κανέναν. Άρα θα πρέπει να κάνουν μια σχετική επιλογή το πόσο μπορούν να ξοδέψουν. Ακούγεται λίγο κυνικό, αλλά δεν είναι κυνικό, είναι ανθρώπινο».

Ο Σπύρος Πνευματικός, έστω και με απάνθρωπο τρόπο, που έχει, ως κύριο μέλημα το βαρύτατο οικονομικό κόστος των ετοιμοθάνατων ασθενών και την αποφυγή του κόστους αυτού, θέτει, επί τάπητος, έστω και άθελά του, την χρήσιμη, αναγκαία και επιβαλλόμενη συζήτηση, μέσα στην κοινωνία μας, για το σημαντικότατο ζήτημα της επιλογής της ευθανασίας, ως δικαιώματος, που πρέπει να καθιερωθεί και να θεσπιστεί, με τις απαραίτητες ασφαλιστικές δικλείδες, ως νόμος.

Πολύ φοβάμαιτε, ότι αυτή η αναγκαία ψύχραιμη δημόσια συζήτηση δεν πρόκειται να γίνει. (Πολύ περισσότερο, τώρα, μέσα στην καρδιά της προεκλογικής περιόδου των βουλευτικών εκλογών της 25/6/2023, αφού χρησιμοποιείται, ως όπλο, στον αδυσώπητο εκλογικό επικοινωνιακό ανταγωνισμό των κομμάτων. Και ως εκ τούτου, το δικαίωμα της επιλογής της ευθανασίας δέντρα πρόκειται να νομοθετηθεί. 

Δυστυχώς.