Πρίγκηπας Harry : Μεγάλο κωλόπαιδο αποδεικνύεται και ομολογεί ότι είναι ο Βρετανός πρίγκηπας, αφού μετρούσε, εν είδη κυνηγίου, έναν προς έναν, τους 25 ανθρώπους, που σκότωσε, στο Αφγανιστάν, βλέποντας τους, σαν πιόνια και όχι σαν άτομα. (Το πρόβλημα δεν βρίσκεται, τόσο, στο τότε, όσο στο τώρα, αφού εξακολουθεί να είναι αδιάφορος, για αυτές τις πράξεις του).

 

Αυτές τις μέρες κυκλοφορεί ένα βιβλίο του John Joseph Moehringer, για την ζωή του Βρετανού πρίγκηπα Harry, το οποίο περιγράφει, με χαρακτηριστικό τρόπο, μέσα από τις γραπτές αφηγήσεις του, οπως και από τον προβληματισμό και το σκεπτικό, που αναπτύσσει, στο βιβλίο του αυτό, το πόσο κακός και διεστραμμένος είναι ο χαρακτήρας του ανδρός, ο οποίος και λόγω του νεαρού της ηλικίας του (τουλάχιστον, 10 και πλέον, χρόνια, πριν), μπορεί να χαρακτηριστεί, ως ένα μεγάλο κωλόπαιδο, κάτι το οποίο, ουσιαστικά, ομολογεί αποδεικνύει ο ίδιος, αφηγούμενος διάφορα περιστατικά της ζωής του.

Ο πρίγκηπας Harry αποκαλύπτει, σε αυτό, που χαρακτηρίζεται, ως απομνημονεύματά του (αν και είναι πολύ μικρός, στην ηλικια του, για να χαρακτηρισθεί, ως απομνημόνευμα, το βιβλίο “Spare”, που, μόλις, εκδόθηκε, προφανώς, για να έχει αυτός και η οικογένειά του με την Meghan Markle και τα παιδιά τους, πολύ καλά εισοδήματα, από τις πωλήσεις του βιβλίου, που έχει την κατάλληλη διαφήμιση, ενώ έχει γίνει ανάρπαστο, από τις 10 του τρέχοντος, που κυκλοφόρησε), ότι σκότωσε 25 Ταλιμπάν, κατά την περίοδο, που υπηρετούσε, ως πιλότος ελικοπτέρου, στο Αφγανιστάν.

Όπως γράφει ο Harry, έβλεπε αυτούς, που σκότωνε, στο έδαφος της κατεχόμενης, από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, χώρα, ως απλούς στόχους και σαν πιόνια σκακιού, σύμφωνα με όσα του έμαθαν οι εκπαιδευτές του. Ο Harry, που είναι ο μικρότερος γιος του βασιλιά Καρόλου Γ' και της Νταϊάνας, υπηρέτησε για 10 χρόνια, στον βρετανικό στρατό και πήρε μέρος, σε δύο αποστολές, στο Αφγανιστάν, το 2007 - 2008, για 10 εβδομάδες και αρκετά χρόνια μετά, προφανώς, κατά την επίμαχη περίοδο, από τον Σεπτέμβριο του 2012, έως τον Ιανουάριο του 2013, ως πιλότος ελικοπτέρου, από τον Σεπτέμβριο του 2012, για να παραιτηθεί, από τις βρετανικές ένοπλες δυνάμεις, το 2015.

Έτσι, ο Harry, κατά την διάρκεια της εκπαίδευσης, που υπέστη, έμαθε να σκοτώνει τους εχθρούς και ότι αυτό αποτελούσε μέρος της δουλειάς, που είχε να κάνει, με την δικαιολόγηση των πράξεων, στις οποίες εκπαιδεύτηκε ότι «πυροβολούμε, όταν χρειάζεται, αφαιρούμε μια ζωή, για να σώσουμε μια ζωή».  

Στην δεύτερη αποστολή του, στο Αφγανιστάν, ο πρίγκηπας Harry γράφει ότι μπορούσε να καταγράφει τον αριθμό των θυμάτων, στις κάμερες, που είχε, ως εξαρτήματα, το ελικόπτερο Απάτσι. 

«Μου φαινόταν ουσιώδες να μην φοβάμαι αυτόν τον αριθμό. Λοιπόν, ο αριθμός, για εμένα, είναι 25. Δεν είναι ένας αριθμός, που με γεμίζει ικανοποίηση, ούτε που με στενοχωρεί», αναφέρει ο Harry, ο οποίος θεωρούσε τα θύματα «πιόνια σκακιού, που αποσύρονται, από την παρτίδα», όπως έμαθε, στην εκπαίδευσή του, «επειδή είναι αδύνατον να σκοτώσεις έναν στόχο, αν τον θεωρείς άτομο» … «Είχα θέσει, ως στόχο, από την πρώτη ημέρα, να μην πέσω, ποτέ, για ύπνο, έχοντας αμφιβολίες, για το γεγονός ότι είχα κάνει αυτό, που έπρεπε, ότι είχα πυροβολήσει Ταλιμπάν και μόνο, Ταλιμπάν, χωρίς αμάχους, σε κοντινή απόσταση» … «Ήθελα να επιστρέψω στην Βρετανία, σώος, αλλά, ακόμη περισσότερο, ήθελα να επιστρέψω στο σπίτι μου, με την συνείδησή μου ακέραια».

 

Κατ’ ουσίαν, στους διάφοροι πόλεμοι, που διεξήγαγε η Βρετανία και η Δύση, λειτουργούν ως και αποτελούν ένα είδος ευχάριστου κυνηγιού, για τα μέλη της βασιλικής οικογένειας, για τις ένοπλες δυνάμεις και τις διάφορες παραστρατιωτικές οργανώσεις των Δυτικών και ιδιαίτερα, για τους πιλότους της πολεμικής αεροπορίας. Φυσικά, όταν γίνεται ένας πόλεμος και χρησιμοποιείται ένα σύγχρονο οπλοστάσιο, σαν αυτό της Δύσης, απέναντι σε πρωτόγονες δυνάμεις, επί του εδάφους, ουδείς σοβαρός άνθρωπος θα περίμενε κάτι διαφορετικό, αλλά αυτό, που εκπλήσσει - αν και ιστορικά, είναι κάτι το αναμενόμενο -, στο βιβλίο των λεγόμενων απομνημονευμάτων του Harry, είναι η ωμή η ειλικρίνεια και ο κυνισμός του πρίγκηπα, γεγονός, που παραπέμπει, στην νοοτροπία των παλαιών μεσαιωνικών πριγκίπων, όπως και στην νοοτροπία των μετά μεσαιωνικών πριγκίπων, στους αποικιακούς πολέμους, που διεξήγαγαν οι δυτικές αποικιακές και νεοαποικιακές δυνάμεις, όχι και πάρα πολλές δεκαετίες, από σήμερα.

Βέβαια, όλοι μας, όσοι, τουλάχιστον, έχουμε υποστεί την κλασική στρατιωτική εκπαίδευση, γνωρίζουμε ότι η ένταξη μας, στις ένοπλες δυνάμεις, γίνεται, υπό το ειδικό καθεστώς εξουσίασης και πειθαρχίας, που επικρατεί, στους κόλπους τους, το οποίο απαιτεί η στράτευση. Αυτό συμβαίνει, πολύ περισσότερο, στις ειδικές δυνάμεις, ανάμεσα στις οποίες είναι και οι πιλότοι της πολεμικής αεροπορίας, στους οποίους εντάχθηκε ο πρίγκιπας Harry και πολέμησε, έτσι όπως πολέμησε, στο Αφγανιστάν. Η περιγραφή του είναι, άκρως, ρεαλιστική. Έτσι εκπαιδεύονται οι πιλότοι της πολεμικής αεροπορίας, είτε είναι της Βρετανίας, είτε της Ελλάδας, είτε των ΗΠΑ, είτε του ΝΑΤΟ, είτε της Ρωσίας, είτε οποιουδήποτε άλλου κράτους, στην Δύση και στην Ανατολή.

Βέβαια, οι συνθήκες της ειδικής εξουσίασης και της πειθαρχίας, που επικρατούν, στις ένοπλες δυνάμεις, μπορεί να εξασθενούν τις ανθρώπινες αντιστάσεις, στην σκληρή βία. Και φυσικά, αυτό το γεγονός, συμβαίνει πολύ περισσότερο, στις πιεστικές συνθήκες των πολεμικών επιχειρήσεων, αν και πάντοτε, υπάρχει η δυνατότητα της άρνησης της ανάληψης συγκεκριμένων πολεμικών επιχειρήσεων, με τις όποιες συνέπειες έχει αυτή η πράξη, ή η χαλαρή συμμετοχή σε αυτές. Και φυσικά, πάντοτε, υπάρχει η γνώση ότι ένας φόνος είναι, σε κάθε περίπτωση, ένας φόνος, όπως και αν αυτή η πράξη δικαιολογείται, από τον πράξαντα. Δηλαδή, είτε είναι δίκαιη, είτε όχι, ο κάθε φόνος, ακόμη και ως άμυνα, αποτελεί μια κακή, μια χείριστη πράξη, κάτι το οποίο οφείλει να γνωρίζει ο δράστης.

Ο πρίγκηπας Harry είναι προφανές, από την αφήγησή του, στα ονομασθέντα, ως απομνημονεύματά του, είχε και τότε, όπως έχει και τώρα, συνείδηση της κακότητας των φόνων, που διέπραξε, αλλά προτίμησε και προτιμά, ακόμη και σήμερα, να δικαιολογεί τους φόνους, που διέπραξε, ως πιλότος, στο Αφγανιστάν, την περίοδο 2012 - 2013. Και φυσικά, δέκα χρόνια, πριν από το σήμερα, ο νέος, στην ηλικία, πρίγκηπας Harry μπορεί να έχει μια κάποια δικαιολογία, επικαλούμενος το νεαρό της ηλικίας του, αν και όλο το σύμπλεγμα των όσων αφηγείται δείχνει ότι αδιαφορούσε, για τους φόνους, που διέπραττε και λειτουργούσε, με πλήρη συνείδηση, ως εναέριος κυνηγός κεφαλών, που ενδιαφερόταν, για τον αριθμό των θυμάτων του, τον οποίο μέτρησε και προφανώς, ενδιαφερόταν, για τα νούμερα των θυμάτων του, τα οποία θα τα θεωρούσε, ως επιτυχία του.

Αλλά το πρόβλημα, όσο και ήταν υπαρκτό και τότε, που διέπραττε τους 25 φόνους Αφγανών ανταρτών, τώρα, δέκα χρόνια μετά, είναι πολύ χειρότερο, διότι, στην ηλικία, πια, των 38 ετών, ισχυριζόμενος ότι ο αριθμός των 25 Αφγανών, που σκότωσε, εκείνη την εποχή, δεν είναι ένας αριθμός, που τον γεμίζει ικανοποίηση, ούτε που τον στενοχωρεί, δείχνει ότι αδιαφορεί, για όσα έπραξε, τα οποία, μάλιστα, τα εκθέτει, στην δημοσιότητα, ως ένα επίτευγμα, αποδεικνύοντας αυτό, που έγραψα, γι’ αυτό το τέκνο μιας δυσλειτουργικής οικογένειας, στην οποία ο πατέρας του Κάρολος ήταν συνέχεια, με την γκόμενα (την τωρινή του σύζυγο Καμίλα) και η μητέρα του Νταϊάνα έτρεχε, στους ψυχιάτρους και στους, κατά καιρούς, εραστές· ότι, δηλαδή, ο πρίγκηπας Harry εξελίχθηκε, με την μεσολάβηση και του ασταθούς ψυχολογικού υποστρώματος, που διαμορφώθηκε, στον χαρακτήρα του και υπήρξε και εξακολουθεί να είναι ένα κακομαθημένο κωλόπαιδο, το οποίο ουδέποτε αισθάνθηκε την ανάγκη να εκφράσει την αρμόζουσα λύπη, για του 25 φόνους, που διέπραξε, στο Αφγανιστάν.

Και δεν την εξέφρασε αυτήν την λύπη, έστω και εκ των υστέρων, διότι ουδέποτε λυπήθηκε, για τους 25 ανθρώπους, που σκότωσε.

Γι’ αυτό και ήταν, είναι και θα παραμείνει κωλόπαιδο.