Elecciones 28/4/2019 : Η ισπανική κοινωνία ενώπιον του ιστορικού παρελθόντος της, το οποίο είναι μεν, μακριά, αλλά... (Η επανεμφάνιση των φρανκιστών, μέσω του VOX, και η πύρρειος νίκη του PSOE, το οποίο βρίσκεται, ξανά αντιμέτωπο με την διαδικασία του pasokizacion).
Όσο και να φαίνεται ότι είναι, δεν είναι αδιάφορες οι ισπανικές βουλευτικές εκλογές της 28/4/2019. Κάθε άλλο. Μπορώ να πω ότι υπήρξαν πολύ ενδιαφέρουσες. Έως συναρπαστικές.
Βλέποντας τα, σχεδόν, τελικά εκλογικά αποτελέσματα, μπορούμε να αντιληφθούμε το γιατί :
20192016
* Unidos Podemos es PODEMOS-IU-EQUO
| Escrutado: | 99,99 % | |
|---|---|---|
| Escaños totales: | 350 | |
| Votos contabilizados: | 26.361.256 | 75,75 % |
| Abstenciones: | 8.436.948 | 24,25 % |
| Votos nulos: | 275.410 | 1,05 % |
| Votos en blanco: | 199.511 | 0,76 % |
| Partido | Escaños | Votos | % |
|---|---|---|---|
| PSOE | 123 | 7.480.755 | 28,68 % |
| PP | 66 | 4.356.023 | 16,7 % |
| Cs | 57 | 4.136.600 | 15,86 % |
| UNIDOS PODEMOS | 42 | 3.732.929 | 14,31 % |
| VOX | 24 | 2.677.173 | 10,26 % |
| ERC-SOBIRANISTES | 15 | 1.015.355 | 3,89 % |
| JxCAT-JUNTS | 7 | 497.638 | 1,91 % |
| PNV | 6 | 394.627 | 1,51 % |
| EH Bildu | 4 | 258.840 | 0,99 % |
| CCa-PNC | 2 | 137.196 | 0,53 % |
Δεν είναι, μόνο, η περιστασιακή, πρόσκαιρη (κατά την γνώμη μου) και εντελώς, χλωμή επιβίωση του PSOE, χάρη, στην ανατρεπτική πολιτική τακτική του Pedro Sanchez, ο οποίος κατέκτησε την πλειοψηφία της κομματικής βάσης, ανέτρεψε την συνεργατική, με την κυβέρνηση του Marianno Rajoy, πολιτική της προηγούμενης κομματικής ηγεσίας, οδήγησε το κόμμα του, στην ανακοπή της εκλογικής πτώσης του και σε μια μικρή εκλογική ανάκαμψη, η οποία, σε άλλους καιρούς, θα ήταν αναξιόλογη, αφού αυτή η νίκη επιτεύχθηκε, με ένα ποσοστό ψήφων (28,68%) ανάλογο, με εκείνο της ήττας του, μόλις επτά χρόνια πριν, στις βουλευτικές εκλογές του 2011, όταν η κατάρρευση του "ευρωπαϊστικού" μοντέλου βρισκόταν, ακόμη, στην αρχή της.
Αυτή είναι η μία διάσταση της εκλογικής αναμέτρησης της περασμένης Κυριακής. Και δεν είναι η πιο σημαντική. Μπορώ να πω ότι είναι η λιγότερο σημαντική, με δεδομένη την μεγάλη φθορά, που πρόκειται να υποστεί το ιστορικό κόμμα του Largo Caballero, εξ αιτίας της κυβερνητικής εξουσίας, που θα ασκήσει, κατά τον προσεχή χρόνο, είτε κυβερνήσει με τους, εκλογικά, καταποντισμένους Podemos του Pablo Iglesias, είτε με τους Ciudadanos του Albert Rivera.
Ο "ριζοσπαστισμός" του Pedro Sanchez φθάνει, πλέον, στα όριά του. Μπορεί η ηγεσία των Σοσιαλιστών να πανηγυρίζει, ισχυριζόμενη ότι απέφυγε την "pasokizacion" (την πασοκοποίηση) του κόμματός της, στην πραγματικότητα, όμως, αυτό, που κατάφερε, είναι να αναβάλει αυτή την διαδικασία, η οποία, όμως, είναι μπροστά της.
Η μεταμοντέρνα αναβίωση της Φάλαγγας των οπαδών του Francisco Franco, υπό το σχήμα του VOX, είναι η πιο σημαντική διάσταση των ισπανικών βουλευτικών εκλογών της 28/4/2019.
Δεν είναι ότι δεν αναμενόταν. Μετά τις τοπικές εκλογές, στην Ανδαλουσία, αναμενόταν. Είναι ότι η αναβίωση των εκσυγχρονισμένων φασιστών άργησε να φανεί.
Η απουσία των οπαδών του στρατηγού Franco, ως οργανωμένου μαζικού κόμματος, όλα αυτά τα, περίπου, 40 χρόνια, από τον θάνατο του πολιτικοστρατιωτικού ηγέτη του ισπανικού φασισμού και της πολυετούς μετεμφυλιακής δικτατορίας, ήταν αφύσικη. Αυτό το κενό είναι που κάλυψε το VOX.
Όλα τα υπόλοιπα, που έχουν να κάνουν, με τις ισπανικές βουλευτικές εκλογές (εξαιρουμένης της αντοχής των αυτονομιστικών κομμάτων, στην Καταλωνία, παρά τις απηνείς διώξεις των ηγεσιών τους, από το ισπανικό κράτος) είναι δευτερεύοντα.
Μπορούμε, άραγε, να πούμε ότι η ισπανική κοινωνία θα αναμετρηθεί, με το παρελθόν της;
Μέχρι σε ένα σημείο, ναι. Από εκεί και πέρα, όχι.
Στην Ισπανία, σήμερα, μπορεί να αναγεννάται μια σύγχρονη εκδοχή του φρανκισμού, όμως, αντιστοίχως, δεν υπάρχει, ως πρωταγωνιστικό στοιχείο, η C.N.T., η F.A.I. και το μαζικό αναρχικό εργατοαγροτικό κίνημα της προεμφυλιακής περιόδου (ούτε καν, κάτι, που να μοιάζει με όλα αυτά). Ο Buenaventura Durruti της εποχής μας δεν είναι παρών. Δεν υπάρχει. Ως εκ τούτου, το παρελθόν της ισπανικής κοινωνίας απέχει, αρκετά, από το αναβιώσει.
Όμως, η αλήθεια είναι ότι η "Ευρωπαϊκή Ένωση" συνεχίζει να παράγει τέρατα, στις χώρες, που είναι μέλη της. Και θα συνεχίσει να το πράττει, μέχρι την στιγμή, που θα καταρρεύσει και θα εξαφανισθεί, από το ιστορικό προσκήνιο, χωρίς να αφήσει πίσω της ούτε την σκόνη αυτής της κατάρρευσης.
Ως εκ τούτου, η τερατογονία της "Ε.Ε.", σε χώρες, σαν την Ισπανία, με αυτό το ιστορικό παρελθόν, που η τελευταία κουβαλάει, μπορεί να οδηγήσει την ισπανική κοινωνία, σε πλήρη αναμέτρηση, με το παρελθόν της, εκτός εάν η ισπανική ελίτ διαπράξει αυτό, που είναι αναγκαίο να διαπράξει και να βγάλει την Ισπανία, από την ευρωζώνη, η οποία έχει οδηγήσει την οικονομία της χώρας σε ένα βαρύτατο αναπτυξιακό αδιέξοδο, αφού η ισπανική παραγωγή δεν είναι ανταγωνιστική, ευρισκόμενη στην προκρούστεια κλίνη ενός πανάκριβου ευρώ, το οποίο έχει γονατίσει την ισπανική βιομηχανία, η οποία χάνει, διαρκώς, θέσεις, στις διεθνείς αγορές και στην παγκόσμια κατάταξη.
Το δράμα, για την Ισπανία είναι ότι δεν είναι το PSOE, ο Pedro Sanchez και οι Podemos (πιθανότατα, ούτε καν, το VOX), η λύση αυτού του, τεχνικά, απλού, αλλά και κοινωνικά, δυσεπίλυτου προβλήματος. Το ισπανικό Σοσιαλιστικό Κόμμα, μπορεί να καταφύγει, σε διάφορα τεχνάσματα, προκειμένου να διασωθεί, αλλά λύσεις, εκτός ευρώ, δεν έχει και δεν θέλει να έχει.
Αυτό σημαίνει ότι το PSOE, κυβερνώντας, με όποιους συμμάχους επιλέξει να κυβερνήσει, θα οδηγηθεί, στην μοιραία πασοκοποίησή του και λιγότερο, ή περισσότερο αργά, θα αποσαθρωθεί.
Μπορούμε, άραγε, να πούμε ότι η ισπανική κοινωνία θα αναμετρηθεί, με το παρελθόν της;
Μέχρι σε ένα σημείο, ναι. Από εκεί και πέρα, όχι.
Στην Ισπανία, σήμερα, μπορεί να αναγεννάται μια σύγχρονη εκδοχή του φρανκισμού, όμως, αντιστοίχως, δεν υπάρχει, ως πρωταγωνιστικό στοιχείο, η C.N.T., η F.A.I. και το μαζικό αναρχικό εργατοαγροτικό κίνημα της προεμφυλιακής περιόδου (ούτε καν, κάτι, που να μοιάζει με όλα αυτά). Ο Buenaventura Durruti της εποχής μας δεν είναι παρών. Δεν υπάρχει. Ως εκ τούτου, το παρελθόν της ισπανικής κοινωνίας απέχει, αρκετά, από το αναβιώσει.
Όμως, η αλήθεια είναι ότι η "Ευρωπαϊκή Ένωση" συνεχίζει να παράγει τέρατα, στις χώρες, που είναι μέλη της. Και θα συνεχίσει να το πράττει, μέχρι την στιγμή, που θα καταρρεύσει και θα εξαφανισθεί, από το ιστορικό προσκήνιο, χωρίς να αφήσει πίσω της ούτε την σκόνη αυτής της κατάρρευσης.
Ως εκ τούτου, η τερατογονία της "Ε.Ε.", σε χώρες, σαν την Ισπανία, με αυτό το ιστορικό παρελθόν, που η τελευταία κουβαλάει, μπορεί να οδηγήσει την ισπανική κοινωνία, σε πλήρη αναμέτρηση, με το παρελθόν της, εκτός εάν η ισπανική ελίτ διαπράξει αυτό, που είναι αναγκαίο να διαπράξει και να βγάλει την Ισπανία, από την ευρωζώνη, η οποία έχει οδηγήσει την οικονομία της χώρας σε ένα βαρύτατο αναπτυξιακό αδιέξοδο, αφού η ισπανική παραγωγή δεν είναι ανταγωνιστική, ευρισκόμενη στην προκρούστεια κλίνη ενός πανάκριβου ευρώ, το οποίο έχει γονατίσει την ισπανική βιομηχανία, η οποία χάνει, διαρκώς, θέσεις, στις διεθνείς αγορές και στην παγκόσμια κατάταξη.
Το δράμα, για την Ισπανία είναι ότι δεν είναι το PSOE, ο Pedro Sanchez και οι Podemos (πιθανότατα, ούτε καν, το VOX), η λύση αυτού του, τεχνικά, απλού, αλλά και κοινωνικά, δυσεπίλυτου προβλήματος. Το ισπανικό Σοσιαλιστικό Κόμμα, μπορεί να καταφύγει, σε διάφορα τεχνάσματα, προκειμένου να διασωθεί, αλλά λύσεις, εκτός ευρώ, δεν έχει και δεν θέλει να έχει.
Αυτό σημαίνει ότι το PSOE, κυβερνώντας, με όποιους συμμάχους επιλέξει να κυβερνήσει, θα οδηγηθεί, στην μοιραία πασοκοποίησή του και λιγότερο, ή περισσότερο αργά, θα αποσαθρωθεί.
Έτσι, αυτό, που μένει να δούμε, είναι τα ζητήματα τακτικής, που θα ακολουθήσουν οι Ισπανοί σοσιαλιστές. Δηλαδή το αν ο Pedro Sanchez θα καταφύγει, σε νέες βουλευτικές εκλογές, οι οποίες, όμως, θα ευνοήσουν τους φρανκιστές του Santiago Abascal και το κεντροδεξιό κόμμα των Ciudadanos, που θα λεηλατήσουν το παλαιό και πρώην κραταιό Partido Popular του Pablo Casado (ένα κόμμα, που πνίγηκε μέσα στον οχετό των σκανδάλων του μαύρου χρήματος και της "μνημονιακής" διαχείρισης, που επέβαλε η "Ευρωπαϊκή Ένωση") και όχι το PSOE, το οποίο υπολείπεται, κατά 53 έδρες από την αυτοδυναμία, την οποία δεν πρόκειται να φθάσει.
Ό,τι και να κάνει το PSOE, όμως - με δεδομένο το γεγονός ότι η Ισπανία, όπως προκύπτει από τα εκλογικά αποτελέσματα, είναι κάτι παραπάνω, από διχοτομημένη και πάει, για βρούβες -, η διαδικασία του pasokizacion είναι μπροστά, στο Σοσιαλιστικό Κόμμα και όχι πίσω του.
Ως εκ τούτου και στην Ισπανία, οι μέλλουσες εξελίξεις πρόκειται να είναι συναρπαστικές.
Σχόλια
Ο διάδοχός του, το σημερινό VOX, είναι ένα μεταμοντέρνο νεοφασιστικό κόμμα, το οποίο είναι περισσότερο εξωστρεφές, από την παλαιά Φάλαγγα του Jose Antonio Primo de Rivera και τον φρανκισμό, αφού εμφανίζεται, ως "ευρωπαϊστικό".
Τα όποια όριά του φαινομένου αυτού θα τα δούμε.