Από το ευρώ, στην ελεύθερη κίνηση των προσώπων : Μια ματιά, στην εξωπραγματική επιθυμιοκρατία των ευρωπαϊκών ελίτ και στις αιτίες του αργού θανάτου της "Ευρωπαϊκής Ένωσης".

Φαίνεται απίστευτο, αλλά αυτό που απεικονίζει το ντοκουμέντο αυτό, είναι, απολύτως, αληθινό.Οι Βρετανοί αυτοαπασχολούμενοι, αλλά και ευρύτερα, οι εργαζόμενοι, που έλαβαν γνώση αυτής της κατάστασης, δεν έμειναν ανεπηρέαστοι, από την γνωστοποίηση αυτής της πραγματικότητας, που επικρατεί, στην ελληνική εισοδηματική κλίμακα και στην σύγκρισή της, με την αντίστοιχη βρετανική. Κάπως έτσι, η επικράτηση του Brexit, έφερε στην επιφάνεια, αυτό, που οι ευρωπαϊκές ελίτ, προσπαθούσαν, με κάθε τρόπο, να κρύψουν κάτω από το χαλί, αυτό, που, τώρα, πλέον, δεν μπορεί να κρυφτεί. Τον αργό θάνατο της "Ευρωπαϊκής Ένωσης", η οποία είναι ένα προϊόν μιας ελιτιστικής επιθυμιοκρατίας.






Η διαδικασία του Brexit πήρε μια αναβολή, η οποία μπορεί να φθάσει τους έξι μήνες, αλλά αυτή η αναβολή είναι μια απόφαση, η οποία αποδεικνύει τον μέγιστο πανικό, στον οποίο βρίσκονται οι ευρωπαϊκές ελίτ, μπροστά στο αδιέξοδο, στο οποίο έχουν βρεθεί.

Θέλουν όλες τους να βρουν έναν τρόπο, για να αποφύγουν αυτήν την διαδικασία. Προσπαθούν, μέσα από τις αναβολές, απελπισμένα, να ξημερώσει ένα καλύτερο αύριο. Να κερδίσουν, έστω, κάποιον χρόνο, μήπως και αλλάξουν τα πράγματα. Μήπως η βρετανική κοινωνία μεταγνωμίσει και στηρίξει την παραμονή της χώρας της, στην "Ευρωπαϊκή Ένωση". Όμως, παρά τους θεατρινισμούς της Theresa May (που θέλει, πάρα πολύ, να γίνει Αλέξης Τσίπρας, αλλά δεν μπορεί), της Angela Merkel, του Emmanuel Macron και των άλλων, το αδιέξοδο είναι εκεί και παραμένει.

Οι αιτίες, γι' αυτό το κακό, που έχει βρει την "Ευρωπαϊκή Ένωση" έχουν μεγάλο βάθος, είναι δυσεπίλυτες (έως, πρακτικά, ανεπίλυτες) και θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν, ακόμη και αν συνέβαινε ένα θαύμα και η πλειοψηφία των Βρετανών άλλαζε γνώμη.

Η περιπέτεια του Brexit, μέσα στην οποία έχει εισέλθει η "Ευρωπαϊκή Ένωση", δεν απεικονίζει τίποτε λιγότερο από την κατάσταση, στην οποία έχει περιπέσει όλα αυτά τα 18 χρόνια της λειτουργίας της ευρωπαϊκής νομισματικής ένωσης - της ευρωζώνης -, η οποία δεν έπραξε τίποτε άλλο, από αυτό, που μπορούσε. Και αυτό που μπορούσε η ευρωζώνη να πράξει, είναι το να μεταδώσει την δική της δραστική και θανατηφόρα τοξικότητα, στο σύνολο της "Ε.Ε.".

Στην ουσία, η "Ευρωπαϊκή Ένωση", με την εισαγωγή της ευρωπαϊκής νομισματικής ένωσης ως ενός κεντρικού θεσμικού πλαισίου των λειτουργιών της, κατέστησε σαφή την βούληση των ευρωπαϊκών ελίτ, που την δημιούργησαν, ως ένα εξωπραγματικό και καθαρά, επιθυμιοκρατικό/βολονταριστικό θεσμικό οικοδόμημα, το οποίο υποτάσσει την πολιτική - που αποτελεί τον κεντρικό πυλώνα, στον οποίο απευθύνονται οι πολίτες και κυρίως, η κοινωνία, ως σύνολο, μαζύ με τις επί μέρους, ομάδες, που την συγκροτούν -, στην οικονομία, η οποία νοείται, ως "ελεύθερη αγορά" και στην πράξη δεν είναι τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο, από την ελεγχόμενη και φυσικά, κατευθυνόμενη ολιγοπωλιακή αγορά των μεγάλων επιχειρήσεων.

Αυτήν την δική τους στρεβλωμένη πραγματικότητα δημιούργησαν οι ευρωπαϊκές ελίτ και σε αυτήν την επιθυμιοκρατική πραγματικότητα έχει εγκλωβισθεί όλα αυτά τα χρόνια η "Ευρωπαϊκή Ένωση", η οποία δεν αποτελεί τίποτε άλλο από το πρακτικό οικοδόμημα της κυρίαρχης σύγχρονης ιδεολογίας του ψευδεπίγραφου "υπαρκτού ευρωπαϊσμού", στο οποίο καλούνται να υποταχθούν όλες οι ευρωπαϊκές κοινωνίες.

Ας δούμε, ένα-ένα, τα δύο στοιχεία της επιθυμιοκρατίας των ευρωελίτ, που οδήγησαν την παλαιά Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (την Ε.Ο.Κ.), στο σημερινό θανατηφόρο αδιέξοδο, με την μεταμόρφωσή της, σε "Ευρωπαϊκή Ένωση" ("Ε.Ε.") :

2001 - 2017 : Η καθαρή επενδυτική θέση της Ελλάδας, στα χρόνια του ευρώ. Παράδειγμα, προς αποφυγήν. Και δεν είναι το μόνο.





Το πρώτο στοιχείο και το κυριότερο όλων, είναι το ευρώ.

Το ευρώ, ως ένας παγωμένος μηχανισμός συναλλαγματικών ισοτιμιών, ο οποίος εμφανίζεται, ως ένα τεχνητό νόμισμα, το οποίο κυκλοφορεί και συνδέει οικονομίες με άνιση και ασύμμετρη ανάπτυξη έχει δημιουργήσει μια οικονομική περιοχή, η οποία δεν μπορεί να στηρίξει ένα ενιαίο νόμισμα.

Στην Ελλάδα και στις χώρες του ευρωπαϊκού νότου, το ευρώ είναι ένα πολύ ανατιμημένο νόμισμα, με αποτέλεσμα οι βιομηχανίες και ευρύτερα, οι παραγωγικές μονάδες, που λειτουργούν, σε αυτόν τον χώρο, δεν μπορούν να επιβιώσουν, στον ανταγωνισμό, ενώ οι φθηνές εισαγωγές, που, σωρηδόν, λόγω του χαμηλού κόστους, εισρέουν, εντός των οικονομιών των χωρών αυτών, οδηγούν τους καταναλωτές, μετά την αρχική καταναλωτική ευφορία, σε μικρότερα επίπεδα εισοδημάτων, εξ αιτίας του γεγονότος ότι, οι αντίστοιχες επιχειρήσεις, που απευθύνονται, στην ίδια αγορά, με τα εισαγόμενα προϊόντα, οδηγούνται, στον μαρασμό και οι περισσότερες οδηγούνται, στην συρρίκνωση των λειτουργιών τους, ή στο κλείσιμο.

Από την άλλη πλευρά, στην Γερμανία (και στις άλλες χώρες του βορρά), το ευρώ είναι ένα πολύ υποτιμημένο νόμισμα, με αποτέλεσμα την ενίσχυση των αντίστοιχων εξαγωγών, βοηθώντας τα μέγιστα, την εξαγωγική της βιομηχανία, ενώ, παράλληλα, οδηγεί, σε σημαντική αύξηση των εισαγόμενων προϊόντων, με αποτέλεσμα οι καταναλωτές να μην έχουν καμμία ουσιαστική ωφέλεια, από αυτή την οικονομική διαδικασία.

Το δεύτερο στοιχείο είναι η περίφημη (κυρίως, για τις μεγάλες και μεσαίες επιχειρήσεις) ελεύθερη κυκλοφορία των προσώπων.

Όμως, αυτή την ελεύθερη κυκλοφορία των προσώπων, οι ευρωελίτ δεν την εννοούν και δεν την προωθούν, ως ελευθερία της κυκλοφορίας επισκεπτών και τουριστών. Κάθε άλλο. Οι ευρωελίτ εννοούν και προωθούν, στην πράξη, την ελεύθερη κίνηση των προσώπων, στην "Ευρωπαϊκή Ένωση", ως ελεύθερη κίνηση των εργαζομένων και ανέργων, είτε αυτοί προέρχονται από τις χώρες της "Ε.Ε.", είτε από άλλες χώρες, με βασικό στόχο, την δημιουργία του απαραίτητου εφεδρικού βιομηχανικού στρατού των ανέργων και των υποαπασχολουμένων, προκειμένου το εργασιακό κόστος να πιέζεται και να μένει, σε ικανοποιητικά επίπεδα, για την, κάθε είδους, εργοδοσία.

Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι η όλη διαδικασία, που αφορά την ελεύθερη διακίνηση των προσώπων ξεκίνησε, με την είσοδο των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης, στην "Ευρωπαϊκή Ένωση", ύστερα από την κατάρρευση του "υπαρκτού σοσιαλισμού", με σκοπό την απορρόφηση της μεγάλης ανεργίας, που προέκυπτε, από την διάλυση των κρατικών επιχειρήσεων, στις χώρες των πρώην κομμουνιστικών χωρών, οι οποίες κρατικές επιχειρήσεις εξασφάλιζαν σίγουρες και ασφαλείς θέσεις εργασίας, που η ένταξη στον δυτικής μορφής, γραφειοκρατικό καπιταλισμό, κατέστρεψε.

Κάπως έτσι, οι χώρες της Δυτικής Ευρώπης αντάλλαξαν την εξαγωγή των προϊόντων τους, προς την Ανατολική Ευρώπη, με την απορρόφηση της ανεργίας των χωρών του πρώην "υπαρκτού σοσιαλισμού". Μόνο που η όλη διαδικασία δεν έμεινε, μόνο, σε αυτό το επίπεδο. Πέραν της απορροφήσεως της ανεργίας της Ανατολικής Ευρώπης, η "Ευρωπαϊκή Ένωση" (δηλαδή οι κυρίαρχες ελίτ) αποφάσισε να απορροφήσει και την ανεργία των τριτοκοσμικών χωρών, με αποτέλεσμα την δραματική αντίδραση των ευρωπαϊκών πληθυσμών και την υποχρεωτική αναδίπλωση των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων.

Η απόφαση της πλειοψηφίας του βρετανικού λαού, υπέρ της εξόδου της χώρας του, από την "Ευρωπαϊκή Ένωση", είναι προϊόν αυτών των χαοτικών καταστάσεων, στις οποίες περιήλθε η "Ε..Ε.", μετά την εισαγωγή του ευρώ. Μπορεί η Βρετανία να προτίμησε να μείνει, έξω από την ευρωπαϊκή νομισματική ένωση, αλλά η χαοτική κατάσταση, στην οποία οδηγήθηκε η ευρωζώνη, σε συνδυασμό με την ελληνική κρίση και οι αρνητικές επιπτώσεις της ελεύθερης κίνησης των προσώπων, στις χώρες της "Ευρωπαϊκής Ένωσης", στην βρετανική αγορά εργασίας, οδήγησαν, στο δημοψήφισμα της 23/6/2016, την πλειοψηφία του βρετανικού εκλογικού σώματος, σε αυτή την δραματική απόφαση, η οποία, όσο και αν καθυστερεί να εφαρμοστεί, δείχνει τον δρόμο, τον οποίο η "Ευρωπαϊκή Ένωση" βαδίζει.

Και αυτός ο δρόμος, όπως πολλές φορές έχουμε γράψει, είναι ένας.

Ο δρόμος, προς την καταστροφή...