1880-1890. Η άρχουσα ελίτ και η εργατική τάξη, στην Βικτωριανή Αγγλία. 1912. Ο ελληνικός στολος, στην Μυτιλήνη. 1920. Επαγγελματίες στην Ιθάκη. 1/1940-5/1945. Πολωνία : Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στο Auschwitz και στο Majdanek. 4/10/1895-7/11/1944. Richard Sorge, ο πραγματικός “James Bond”. 1953. Ο Winston Churchill. 25-10-1971. Η “Λαϊκή Δημοκρατία” της Κίνας εντάσσεται, στον ΟΗΕ , μέσω της Αλβανίας. 30-10-2025. Ένα τρακάρισμα , στα καλά καθούμενα. 4-11-2025. Ο Zohran Mamdani δήμαρχος της Νέας Υόρκης και μετέπειτα (191).

Νοεμβρίου 10, 2025

1880. Αγγλία. Οικογένεια της εργατικής τάξης.

1890 (δεκαετία). Αγγλία. Βικτωριανό εσωτερικό.

1908. Millwood Township, Μινεσότα, ΗΠΑ. Μαθητές και δάσκαλος από την Σχολική Περιφέρεια 89.

8/11/1912. Μυτιλήνη. Χρειάστηκαν να περάσουν 80 χρόνια από την ίδρυση του ελληνικού κράτους, για να καταφέρουν, τελικά, οι Μυτιληνιοί να περάσουν και αυτοί, από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, στον εθνικό κορμό. Όχι πως περνούσαν άσχημα, δηλαδή, στα πλαίσια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ειδικά, τον τελευταίο αιώνα, μετά το 1849 και τις μεταρρυθμίσεις του «Τανζιμάτ», που έδωσαν την δυνατότητα, στους πλούσιους Μυτιληνιούς χριστιανούς, να αποκτήσουν γη και περιουσίες. Και όπως γράφει, χαρακτηριστικά, ο Ασημάκης Πανσέληνος, στο εμβληματικό του έργο «Τότε που ζούσαμε» : «Κι οι παρακόρες ακόμα είχαν ένα αίσθημα σιγουριάς κι αν έφευγε καμιά στην Αμερική γινόταν θρήνος από τους δικούς της... Όλοι μοχτούσαν κι έκαναν σερμαγιά, για να αντικρύσουν μια μέρα ενθουσιασμένοι και με γεμάτη σακούλα τη λευτεριά, που ήρθε στη Μυτιλήνη με τον ελληνικό στόλο, στις 8 Νοεμβρίου 1912 το πρωί, συνοδεμένη από οικονομικό έφορο και από στρατολόγο. (εκδόσεις Κέδρος, 1974, σελ. 28).

Μάιος 1919. Σμύρνη, υπό την ελληνική Κατοχή. Έτσι, την βλέπουν οι Τούρκοι.

1920. Επαγγελματίες στην Ιθάκη.

1920 (τέλος δεκαετίας). Μουρί Κισάμου Κρήτης. Γιακουμάκης βιολί, Παπαδάκης λαούτο.

1924. Καλαμάτα. Ο ποταμός Νέδας “πνίγει” την πόλη.

1933. Πόρος. Αγρότες.

1934. Ρόδος. Το ακρωτήριο Κουμ Μπουρνού, ή των Μύλων, λίγο πριν αρχίσει η ανέγερση του Ενυδρείου, το οποίο τελείωσε, το 1935 και ξεκίνησε την λειτουργία του, το 1936. Φαίνεται η οργανωμένη, τότε, πλαζ, με τις καμπίνες, σήμερα γεμάτη ομπρέλες το καλοκαίρι, αλλά ελεύθερη. Από τα κτήρια, που φαίνονται, σχεδόν, όλα κατεδαφίστηκαν και στην θέση τους, υπάρχουν, σήμερα, ξενοδοχεία.

1939. ΗΠΑ. Επαρχιακό κατάστημα.

1940. Edmonton, Alberta. Canada. Νεόνυμφοι.

Ιανουάριος 1940 - Μάιος 1945. Κρακοβία, καΗ κτεχόμενη Πολωνία. (Konzentrationslager Auschwitz‎‎). Οι ιστορικοί του Μνημείου εκτιμούν, σήμερα, ότι οι Γερμανοί δολοφόνησαν, περίπου, 1,1 εκατομμύριο από τους 1,3 εκατομμύρια ανθρώπους, που εγκλείσθηκαν, στο ΑAuschwitz.

1941 - 1945. Πολωνία. Το Majdanek, που βρίσκεται στα περίχωρα του Λούμπλιν της Πολωνίας, ιδρύθηκε το 1941 τόσο ως στρατόπεδο εργασίας όσο και εξόντωσης. Κατά τη διάρκεια της λειτουργίας του, έγινε μία από τις πιο διαβόητες τοποθεσίες των Ναζί θηριωδιών. Περισσότεροι από 78.000 άνθρωποι, μεταξύ των οποίων 60.000 Εβραίοι, δολοφονήθηκαν στο Majdanek, μέσω αερίων, πυροβολισμών, πείνας και ασθενειών. Το στρατόπεδο χρησίμευσε ως μια ζοφερή υπενθύμιση της βιομηχανικής κλίμακας δολοφονιών των Ναζί, όπου οι ζωές σβήστηκαν λλλλμε ανατριχιαστική αποτελεσματικότητα.

Αυτό που ξεχωρίζει το Majdanek από πολλά άλλα στρατόπεδα συγκέντρωσης και εξόντωσης είναι ότι συνελήφθη από τον Κόκκινο Στρατό σε μεγάλο βαθμό άθικτο τον Ιούλιο του 1944, πριν οι Ναζί έχουν την ευκαιρία να το καταστρέψουν. Αυτό σήμαινε ότι ο κόσμος σύντομα θα ερχόταν αντιμέτωπος με άμεσες και αδιάψευστες αποδείξεις για τη φρίκη που είχε συμβεί εκεί. Σοβιετικοί στρατιώτες ανακάλυψαν θαλάμους αερίων, κρεματόρια και αποθήκες γεμάτες με τα υπάρχοντα των θυμάτων - σωρούς από παπούτσια, ρούχα και προσωπικά αντικείμενα που είχαν αφαιρεθεί από τους ανθρώπους πριν δολοφονηθούν.

Σήμερα, το Majdanek στέκεται ως μία από τις καλύτερα διατηρημένες τοποθεσίες του Ολοκαυτώματος. Τα αχανή εδάφη του, σημαδεμένα από φράχτες συρματοπλέγματα και πύργους παρατηρητηρίου, χρησιμεύουν ως ένα έντονο μνημείο για τις ζωές που χάθηκαν Ένα από τα πιο ισχυρά σύμβολα του είναι το τεράστιο θολωτό μαυσωλείο, που κρατάει τις στάχτες των θυμάτων. Καθώς οι επισκέπτες περπατούν στο στρατόπεδο, η επίσημη παρουσία αυτών των υπολειμμάτων και η στοιχειωμένη, υπαίθρια επίδειξη των υποδομών του στρατοπέδου χρησιμεύουν ως μια βαθιά υπενθύμιση της κλίμακας και της φρίκης της γενοκτονίας. Το Majdanek παραμένει τόπος μνήμης και περισυλλογής, εξασφαλίζοντας ότι η μνήμη όσων χάθηκαν εκεί θα διατηρηθεί για τις επόμενες γενιές.

1942. Χάρκοβο. Κατεχόμενη “σοβιετική” Ρωσία. Γερμανός στρατιώτης συλλαμβάνει αιχμάλωτη γυναίκα, που υπηρετούσε, στον Κόκκινο Στρατό.

Μάιος 1944. Ουγγαρία. Καθώς οι δυνάμεις των Ναζί κατέλαβαν την Ουγγαρία, μία από τις τελευταίες άθικτες εβραϊκές κοινότητες, στην Ευρώπη, αντιμετώπισε την ίδια τύχη, με εκατομμύρια, πριν από αυτές. Μέσα σε εβδομάδες, πάνω από 400.000 Ούγγροι Εβραίοι συγκεντρώθηκαν και στάλθηκαν, στο Άουσβιτς-Μπίρκενάου, σε μία από τις ταχύτερες μαζικές απελάσεις του Ολοκαυτώματος.

Ανάμεσά τους, ήταν και η Ruth Klein, 17χρονη μαθήτρια, από το Debrecen, που, κάποτε, ονειρευόταν να γίνει δασκάλα. Η οικογένειά της είχε ζήσει, ειρηνικά, πριν την κατοχή, αλλά όλα άλλαξαν, όταν εφαρμόστηκαν αντιεβραϊκά διατάγματα. Οι Εβραίοι αναγκάστηκαν να φορούν το κίτρινο Αστέρι του Δαβίδ, χωρίς περιουσία και περιορίζονται, σε υπερπλήρη γκέτο.

Τον Ιούνιο, η Ρουθ και οι γονείς της οδηγήθηκαν, σε ένα τραίνο βοοειδών, τα λίγα υπάρχοντά τους χωμένα, σε μικρά σακιά. Οι πόρτες του τρένου ήσαν κλειστές, από έξω, αφήνοντάς τις, στο σκοτάδι. Οι ημέρες περνούσαν, χωρίς φαγητό, ή νερό, ο αέρας έγινε ανυπόφορος. Τα παιδιά έκλαιγαν και οι προσευχές ανακατεύτηκαν, με την απελπισία.

Όταν έφτασαν, στο Άουσβιτς, ο διαβόητος αξιωματικός των SS Josef Mengele στάθηκε, στην πλατφόρμα, κάνοντας επιλογές, με ένα χτύπημα του χεριού του. Η Ρουθ χωρίστηκε, από τους γονείς της, οι οποίοι στάλθηκαν, απευθείας, στους θαλάμους αερίων. Της ανατέθηκε καταναγκαστική εργασία, σε εργοστάσιο πυρομαχικών.

Η Ρουθ επέζησε του πολέμου και απελευθερώθηκε, το 1945. Αργότερα, μετανάστευσε, στο Ισραήλ, όπου έγινε δασκάλα - εκπληρώνοντας το όνειρο, που, κάποτε, φαινόταν χαμένο, για πάντα. Οι τοίχοι της τάξης της έφεραν ένα, μόνο, μήνυμα: "Το να θυμάσαι, είναι να ζεις”.

Richard Sorge (Σαμπουντσί, Μπακού, Ρωσική Αυτοκρατορία 4/10/1895 ν.η. - 7/11/1944 Τόκυο, Ιαπωνία). "Ο δεινότερος κατάσκοπος, στην ανθρώπινη Ιστορία". (Ian Fleming). Ο πραγματικός “James Bond”.r

Στις 7 Νοεμβρίου 1944, η Ιαπωνία εκτελεί τον Γερμανό και Σοβιετικό Κομμουνιστή κατάσκοπο και δημοσιογράφο Ρίχαρντ Ζόργκε, τον αληθινό "Τζέημς Μποντ" της ΕΣΣΔ, που οι πληροφορίες του είχαν κρίσιμο ρόλο, στην διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

Γεννήθηκε, στο Μπακού το 1895, γιος του Γερμανού μηχανικού Γκούσταφ, που εργαζόταν, σε ορυχεία, στην, τότε, τσαρική Ρωσία, και της Ρωσίδας συζύγου του. Μεγάλωσε, στο Βερολίνο, όπου πήγε η οικογένεια, όταν ήταν τριών ετών.

Η οικογένεια του ήταν βαθιά συντηρητική, ο πατέρας του ένας εθνικιστής μεγαλοϊδεατιστής Γερμανός. Όταν έφυγε, για το μέτωπο, στον Α’ Παγκόσμιο, στα 18 του χρόνια, είχε επηρεαστεί, απο την ιδεολογία του πατέρα του.

Πολέμησε, στο Δυτικό Μέτωπο, ειδε τη φρίκη του πολέμου, τραυματίστηκε, σοβαρά και γύρισε σπίτι του, άλλος άνθρωπος, με άσβεστο μίσος, για τον εθνικισμό, τον μιλιταρισμό και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Αρχικά, εντάχθηκε στο Ανεξάρτητο Σοσιαλιστικό Δημοκρατικό Κόμμα, το αποσχισθέν αριστερό κομμάτι του SPD και κατά την διάρκεια των σπουδών του, λίγο πριν λάβει το διδακτορικό του, στις πολιτικές επιστήμες, στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Γερμανίας.

Χαρισματικός και γλωσσομαθέστατος (μιλούσε, άπταιστα, γερμανικά, ρώσικα, αγγλικά, γαλλικά, ιαπωνικά και καλά κινεζικά) είχε, ήδη, αρχίσει να εργάζεται, ως δημοσιογράφος, όταν ανέλαβε την φιλοξενία της σοβιετικής αποστολής, στο συνέδριο του Κόμματος, το 1924, λίγο πριν κλείσει τα 30 του χρόνια.

Στο συνέδριο, στρατολογήθηκε, για το διεθνές τμήμα της Κομιντέρν και μετακόμισε, με τη σύντροφό του, στη Μόσχα.

Το 1929, εντάσσεται, στις μυστικές υπηρεσίες της Σοβιετικής Ένωσης. Η πρώτη του αποστολή είναι, στην Βρετανία και ακολουθεί η επιστροφή, στην Γερμανία, με μία κύρια αποστολή να δηλώσει μετανοηθείς, να γραφτεί στο ναζιστικό κόμμα και να ξεκινήσει να εργάζεται, σε ναζιστικές εφημερίδες, ως δημοσιογράφος, "μέσα, στο στόμα του λύκου".

Στην συνέχεια, ταξιδεύει, στην Κίνα και την Ιαπωνία. Χτίζει το πρώτο σοβιετικό κατασκοπευτικό δίκτυο, στις δύο χώρες, συγκεντρώνει πληροφορίες, για τις κινήσεις του Τσαγκ Κάι Σεκ, κατά την διάρκεια του κινεζικού εμφυλίου πολέμου την δεκαετία του 1930.

Το 1933 ταξιδεύει, στην Ιαπωνία, με στόχο να χτίσει ένα πλήρες κατασκοπευτικό δίκτυο, με το κωδικό όνομα "Ράμζαϋ" (Ραμσής). Οι πληροφορίες του δίνουν κρίσιμα στοιχεία, στην ΕΣΣΔ.

Γυρίζει, στο Βερολίνο, με στόχο να διεισδύσει, ακόμη περισσότερο, στο ναζιστικό κόμμα. Δεν δούλευε, μόνο, για εφημερίδες και πρακτορεία, αλλά, ακόμη και για την θεωρητική γεωπολιτική επιθεώρηση των ναζί. Η επιτυχία του Ζόργκε, στο να διαβρώσει τους ναζιστικούς μηχανισμούς, χωρίς να γίνει αντιληπτός, έφτασε, στο σημείο να παρακάθεται ο ίδιος ο Γιόζεφ Γκαίμπελς, στο αποχαιρετιστήριο δείπνο, πριν φύγει, ξανά, για την Ιαπωνία.

Με το προφίλ του φανατικού ναζί και αντικομμουνιστή και εχθρού της ΕΣΣΔ δημοσιογράφου, φθάνει, στην Ιαπωνία, το 1933. Αρχίζει να χτίζει δίκτυο πληροφοριών, το πρώτο τέτοιο δίκτυο σοβιετικών, στην καρδιά της Ιαπωνίας. Το δίκτυο του Ζόργκε θα καταφέρει, σε έναν, μόλις, χρόνο, να φθάσει, μέχρι το γραφείο του, τότε, πρωθυπουργού της Ιαπωνίας, Φουμιμάρο Κονόε, ενώ οι πληροφορίες διασταυρώνονται και μέσω της γερμανικής πρεσβείας, στο Τόκυο. Οι προσκείμενοι, στους ναζί, Ιάπωνες πολιτικοί, εργαζόμενοι, στην γερμανική πρεσβεία, στο Τόκυο, ο ναζί πρέσβυς, Χέρμπερτ φον Ντίρκσεν και ο ναζί στρατιωτικός ακόλουθος, στρατηγός Οτ, όλοι, χωρίς να το αντιληφθούν, είναι πηγές, για τις πληροφορίες, με τις οποίες ο Ζόργκε ενημερώνει συνέχεια την ΕΣΣΔ.

Το 1935, ενημερώσει την Μόσχα, ότι οι Ιάπωνες δεν σχεδιάζουν να επιτεθούν, στην ΕΣΣΔ. Αυτές οι πληροφορίες θα αμφισβητηθούν, από τις υπηρεσίες της ΕΣΣΔ, ιδιαίτερα, το 1939, όταν ξεκινούν συγκρούσεις στα σοβιετο-ιαπωνικά σύνορα. Όμως, εκείνος επιμένει ότι, παρ’ όλα αυτά, οι Ιάπωνες δεν σκοπεύουν να κλιμακώσουν (και έτσι έγινε).

Τέλη του 1940 μαθαίνει και αρχές του 1941, επιβεβαιώνει τις προετοιμασίες της Επιχείρησης Μπαρμπαρόσα. Ενημερώνει, αμέσως, την Μόσχα. Ήταν τέτοια η ακρίβεια του δικτύου του Ζόργκε, που έδωσε και πιθανή ημερομηνία και έπεσε, από την αρχή, ελάχιστα, έξω : Αρχικά, 15 Ιουνίου 1941 και μετά, με νέο μήνυμα, 22 Ιουνίου 1941. Όμως οι υπηρεσίες της ΕΣΣΔ και ο ίδιος ο Ιωσήφ Στάλιν δεν θεώρησαν αξιόπιστες τις πληροφορίες.

Η επίθεση των ναζί θα ξεκινήσει, τελικά, 22 Ιουνίου 1941, ακριβώς, στην ημερομηνία, που είχε δώσει ο Ζόργκε. Συνεχίζει να στέλνει κρίσιμες πληροφορίες, στην ΕΣΣΔ (ακόμη και για το Περλ Χάρμπορ, ενημέρωσε την ΕΣΣΔ ότι επίκειται και αυτή η επίθεση δύο μήνες πριν).

Με την ακρίβεια που αποδείχθηκε ότι έχουν οι πληροφορίες του, από την ναζιστική εισβολή, στην ΕΣΣΔ, οι Σοβιετικές υπηρεσίες δεν τολμούν, πια, να τις αμφισβητήσουν και έτσι αξιοποιούνται, για κρίσιμες αποφάσεις, για την έκβαση του πολέμου.

Οι πληροφορίες του Ζόργκε ότι η Ιαπωνία δεν έχει άμεσο σκοπό να επιτεθεί, στην ΕΣΣΔ, αν πρώτα δεν καταλάβουν οι ναζί, την Μόσχα, ήταν, ουσιαστικά, ο λόγος, που η σοβιετική στρατιωτική διοίκηση μπόρεσε να μεταφέρει τις 18 σιβηριανές μεραρχίες, αποτελούμενες, από 400.000 άνδρες, μαζί με περισσότερα, από 1.000 άρματα μάχης και 1.000 αεροπλάνα, από την Άπω Ανατολή, στο δυτικό μέτωπο. Αυτές οι εφεδρείες είχαν σημαντικό ρόλο, στην ενίσχυση των δυνάμεων της ΕΣΣΔ και στην τελική νίκη τους.

Από το 1941, οι Γερμανικές και Ιαπωνικές υπηρεσίες αρχίζουν εκτεταμένες έρευνες, για να ανακαλύψουν την πηγή, που δίνει πληροφορίες, στην ΕΣΣΔ.

Τελικά, είναι οι Ιάπωνες, που θα καταφέρουν να φτάσουν, στον Ζόργκε. Συλλαμβάνεται, στις 18 Οκτωβρίου του 1941, στο Τόκυο, βασανίζεται, για ημέρες και στο τέλος παίρνει πάνω του όλη την ευθύνη. "Σε όλη μου την ζωή, δεν συνάντησα κανέναν άλλον, τόσο σπουδαίο άνθρωπο", είπε ο Μιτσουσάντα Γιοσικάουα, εισαγγελέας, στην δίκη του.

7 Νοεμβρίου του 1944, στις 10:20, το πρωί, τοπική ώρα, εκτελέστηκε, δι’ απαγχονισμού, στο προαύλιο της φυλακής Σούγκαμο. Τα τελευταία του λόγια ήταν: "Ζήτω το Κομμουνιστικό Κόμμα, η Σοβιετική Ένωση, ο Κόκκινος Στρατός". Ήταν 49 χρονών.

Χρειάστηκε να φθάσουμε, στο 1964, για να αναγωνρίσει η ΕΣΣΔ τον ρόλο του, όταν και του αποδόθηκε ο τίτλος του Ήρωα της Σοβιετικής Ένωσης. Στο νεκροταφείο "ΤΑΜΑ", μια πλάκα από μαύρο μάρμαρο, με ένα πεντάγωνο αστέρι, γράφει "ΡΙΧΑΡΝΤ ΖΟΡΓΚΕ, Ήρωας της Σοβ. Ένωσης". Δίπλα, σε μια άλλη πέτρα, με σκαλιστά ανάγλυφα γράμματα : "Εδώ αναπαύεται ένας ήρωας, που έδωσε τη ζωή του, στον αγώνα ενάντια στον πόλεμο, για την ειρήνη, σε ολόκληρο τον κόσμο!".

Ο Ίαν Φλέμινγκ, δημιουργός του Τζέιμς Μποντ, αποκάλεσε τον Ζόργκε τον "δεινότερο κατάσκοπο, στην ανθρώπινη Ιστορία". Αν ήταν στην υπηρεσία της Δύσης, σήμερα, θα παρακολουθούσαμε ταινίες και σειρές, για την συγκλονιστική ιστορία του.

Απρίλιος 1945. Το Sachsenhausen, που βρίσκεται, κοντά, στο Βερολίνο της Γερμανίας, ήταν ένα, από τα μεγαλύτερα και πιο διαβόητα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Ναζί. Ιδρύθηκε, το 1936, χρησιμοποιήθηκε, κυρίως, για πολιτικούς κρατούμενους, Εβραίους, Ρομά, Σοβιετικούς αιχμαλώτους πολέμου και άλλους, που θεωρούνται εχθροί του ναζιστικού καθεστώτος. Ενώ το κύριο στρατόπεδο στέγαζε μια ποικιλία κρατουμένων, το Sachsenhausen είχε, επίσης, αρκετά υποστρατόπεδα, ένα, από τα οποία, ήταν αφιερωμένο, στον εγκλεισμό των γυναικών.

Οι γυναίκες, που κρατούνταν, στο Sachsenhausen, αντιμετώπισαν τις ίδιες βάναυσες συνθήκες, με τους άνδρες ομόλογούς τους. Υποβλήθηκαν, σε καταναγκαστική εργασία, συμπεριλαμβανομένης της εργασίας, σε εργοστάσια πυρομαχικών, όπου, συχνά, εκτέθηκαν, σε επικίνδυνες χημικές ουσίες και εργάζονταν πολλές ώρες, με μικρή ξεκούραση. Πολλές στάλθηκαν, για να εργαστούν, σε κοντινά εργοστάσια, και κάποιες χρησιμοποιήθηκαν, σε ιατρικά πειράματα των Ναζί, τα οποία έγιναν, χωρίς συγκατάθεση και με φρικιαστικά αποτελέσματα. Αυτά τα πειράματα, που πραγματοποιήθηκαν, υπό το πρόσχημα της επιστημονικής έρευνας, προκάλεσαν τεράστια δεινά και συχνά, είχαν, ως αποτέλεσμα, τον θάνατο.

Εκτός από την σωματική εργασία, οι γυναίκες υπέμειναν συνεχή κακομεταχείριση, από τους φρουρούς των SS. Οι μερίδες τροφίμων ήσαν ελάχιστες και οι συνθήκες διαβίωσης ανθυγιεινές. Η πείνα, η ασθένεια και η εξάντληση είχαν βαρύ τίμημα, στις κρατούμενες. Καθώς ο πόλεμος προχωρούσε, οι συνθήκες, στο Sachsenhausen, χειροτέρευσαν και πολλές γυναίκες υπέκυψαν, στην σκληρή μεταχείριση, που υπέμειναν.

Τον Απρίλιο του 1945, καθώς ο Κόκκινος Στρατός προχωρούσε, προς το Βερολίνο, οι Ναζί άρχισαν να εκκενώνουν το στρατόπεδο, αναγκάζοντας πολλούς κρατούμενους, σε πορείες θανάτου, σε άλλες τοποθεσίες. Κατά την διάρκεια αυτής της περιόδου, πολλές γυναίκες έμειναν, πίσω, αδύναμες. Όταν οι σοβιετικές δυνάμεις απελευθέρωσαν το Sachsenhausen, ανακάλυψαν τα απομεινάρια του στρατοπέδου, συμπεριλαμβανομένων των στρατώνων γυναικών, που ήσαν, σε κακή κατάσταση. Πολλές από τις γυναίκες, που είχαν μείνει, πίσω, ήσαν αδυνατισμένες και χρειάζονταν επείγουσα ιατρική περίθαλψη, καθώς είχαν στερηθεί τροφή και κατάλληλη θεραπεία.

Τα σοβιετικά στρατεύματα βρήκαν εκατοντάδες επιζώντες, ορισμένοι, από τους οποίους είχαν υποφέρει, από την πορεία θανάτου, ή τις βάναυσες συνθήκες, στο στρατόπεδο. Αυτές οι γυναίκες ήσαν, μεταξύ των λίγων τυχερών, που επέζησαν, από την φρίκη του στρατοπέδου, αλλά είχαν τις σωματικές και συναισθηματικές ουλές των εμπειριών τους. Πολλοί είχαν χάσει μέλη της οικογένειάς τους, ή είχαν χωριστεί, από τους αγαπημένους τους, κατά την διάρκεια της δίωξης των Ναζί.

Σήμερα, το Μνημείο Sachsenhausen στέκεται ως τόπος μνήμης, για τα θύματα του Ολοκαυτώματος, συμπεριλαμβανομένων των γυναικών, που φυλακίστηκαν, εκεί. Ο τόπος μνήμης περιλαμβάνει ένα αφιερωμένο τμήμα, για να τιμήσει τις γυναίκες, που υπέφεραν και πέθαναν, στο Sachsenhausen, καθώς και τις πολλές άλλες που έπεσαν θύματα καταναγκαστικής εργασίας, ιατρικών πειραματισμών και θηριωδίας του στρατοπέδου. Εκθέματα, στο μνημόσυνο, τις εμπειρίες των γυναικών, που κρατούνταν, εκεί, το έργο τους, την αντίστασή τους, στον απανθρωπισμό και την φρίκη, που αντιμετώπισαν, υπό τηνναζιστική κυριαρχία.

Το τμήμα Γυναικείας Κατασκήνωσης Sachsenhausen του μνημείου χρησιμεύει ως σημαντική υπενθύμιση της βίας και των διώξεων που αντιμετώπισαν οι γυναίκες, κατά την διάρκεια του Ολοκαυτώματος. Αναδεικνύει την ανθεκτικότητα των γυναικών, που επέζησαν και την σημασία της διατήρησης των ιστοριών τους, για τις επόμενες γενιές. Με την ανάμνηση των δεινών αυτών των γυναικών, το μνημόσυνο εξασφαλίζει ότι οι εμπειρίες τους δεν θα ξεχαστούν και τιμά το θάρρος τους, μπροστά, σε απίστευτες αντιξοότητες.

1945. Η απελευθέρωση των στρατοπέδων συγκέντρωσής ήταν μία, από τις πιο κομβικές και οδυνηρές στιγμές του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, σηματοδοτώντας, τόσο το τέλος, στα δεινά των κρατουμένων, που είχαν υποστεί απίστευτη φρίκη, όσο και την αρχή ενός μακρού, επίπονου ταξιδιού, προς την ίαση. Καθώς οι συμμαχικές δυνάμεις προέλασαν, στην κατεχόμενη, από τους Ναζί, Ευρώπη, την άνοιξη του 1945, συνάντησαν την πραγματική κλίμακα των θηριωδιών των Ναζί - στρατόπεδα συγκέντρωσης, στρατόπεδα εργασίας και στρατόπεδα θανάτου, όπου εκατομμύρια άνθρωποι, συμπεριλαμβανομένων Εβραίων, Ρομά, πολιτικών κρατουμένων, ατόμων, με ειδικές ανάγκες και άλλοι, είχαν υποστεί καταναγκαστική εργασία, πείνα, βασανιστήρια, ιατρικά πειράματα, και μαζική εξόντωση.

Η απελευθέρωση αυτών των στρατοπέδων έλαβε χώρα, σε στάδια, καθώς διαφορετικές συμμαχικές δυνάμεις κινούνταν, σε όλη την Ευρώπη. Τον Ιανουάριο του 1945, ο Κόκκινος Στρατός απελευθέρωσε το Άουσβιτς, το μεγαλύτερο και πιο διαβόητο, από τα στρατόπεδα θανάτου των Ναζί, που βρίσκεται, στην Πολωνία. Εκεί, οι Σοβιετικοί βρήκαν, περίπου, 7.000 επιζώντες κρατούμενους, οι οποίοι ήσαν πολύ αδύναμοι, για να έχουν εκκενωθεί, κατά την διάρκεια της υποχώρησης των Ναζί. Οι στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού έμειναν έκπληκτοι, από αυτό, που συνάντησαν και βρήκαν μια σκηνή συντριπτικής καταστροφής - σωρούς, από ρούχα και αντικείμενα και τα απομεινάρια αμέτρητων άλλων, που είχαν χαθεί, στο στρατόπεδο.

Καθώς οι σοβιετικές δυνάμεις κινούνταν, στην Ανατολική Ευρώπη, οι Αμερικανικές και Βρετανικές δυνάμεις απελευθέρωσαν, επίσης, πολλά άλλα στρατόπεδα, στην Δύση. Buchenwald, Dachau, Mauthausen και Bergen-Belsen, ήσαν, μεταξύ των πιο αξιοσημείωτων στρατοπέδων, που απελευθερώθηκαν, από τον αμερικανικό στρατό και τις Βρετανικές δυνάμεις, κατά τους τελευταίους μήνες του πολέμου. Μέχρι να φτάσουν οι Σύμμαχοι, πολλά στρατόπεδα είχαν εκκενωθεί, από τους Ναζί, με τους αιχμαλώτους, που εξαναγκάστηκαν στις περιβόητες πορείες θανάτου, ή, που μεταφέρθηκαν, σε άλλα στρατόπεδα. Ωστόσο, σε μέρη, όπως το Bergen-Belsen, όπου οι Ναζί δεν είχαν, ακόμη, εκκενώσει τους κρατούμενους, οι απελευθερωτές βρήκαν δεκάδες χιλιάδες επιζώντες να ζουν, σε συνθήκες απίστευτης ταλαιπωρίας.

Κατά την άφιξή τους, οι απελευθερωτές βρέθηκαν αντιμέτωποι, με σκηνές βαθιάς ανθρώπινης δυστυχίας : απομακρυσμένοι επιζώντες πολύ αδύναμοι, για να σταθούν, άλλοι πολύ άρρωστοι, για να κατανοήσουν τί τους συνέβη και μάζες, από νεκρά σώματα, διασκορπισμένα, σε όλο το στρατόπεδο. Πολλοί επιζώντες ήσαν τόσο υποσιτισμένοι, που δεν μπόρεσαν να επεξεργαστούν, σωστά, το γεγονός ότι είχαν απελευθερωθεί. Τα σώματά τους, καταστραμμένα, από την πείνα και τις ασθένειες, που τα άφησαν ευάλωτα, σε, περαιτέρω, ασθένειες και θάνατο. Οι συναισθηματικές και ψυχολογικές πληγές, που άφησαν χρόνια διώξεων, βίας και τραύματος, ήσαν βαθιές και η διαδικασία συμβίωσης, με τα γεγονότα, που είχαν ζήσει, ήταν, συχνά, μακρά και επώδυνη.

Το Bergen-Belsen, το οποίο απελευθερώθηκε, από τις βρετανικές δυνάμεις, στις 15 Απριλίου 1945, λειτουργεί, ως ένα, από τα πιο οδυνηρά παραδείγματα αυτών των δεινών. Όταν έφτασαν τα βρετανικά στρατεύματα, βρήκαν 13.000 πτώματα, διάσπαρτα, σε όλο το στρατόπεδο, και πολλοί, από τους επιζώντες, ήσαν πολύ αδύναμοι, για να σταθούν, ή να μιλήσουν. Το στρατόπεδο είχε γίνει παγίδα θανάτου, όπου ο συνδυασμός υπερπληθυσμού, ασθένειας (συμπεριλαμβανομένης επιδημίας τύφου) και έλλειψης τροφής, είχε σκοτώσει δεκάδες χιλιάδες κρατούμενους. Μεταξύ των επιζώντων, ήταν η αδελφή της Άννας Φρανκ, Margot Frank, η οποία πέθανε, λίγες ημέρες πριν την απελευθέρωση. Η ίδια η Anne Frank είχε χαθεί, στο Άουσβιτς, μήνες, νωρίτερα.

Η απελευθέρωση των στρατοπέδων ήταν μια στιγμή ανάμεικτων συναισθημάτων, για τους επιζώντες. Για πολλούς, σηματοδότησε το τέλος χρόνων δεινών και βαρβαρότητας. Αλλά, για άλλους, ήταν η αρχή μιας μακράς διαδικασίας συμβιβασμού, με την φρίκη, που είχαν υπομείνει. Το συναισθηματικό τίμημα του Ολοκαυτώματος άφησε τους επιζώντες, με σοβαρά τραύματα και πολλοί είχαν χάσει τις οικογένειές τους, τα σπίτια τους και την αίσθηση ασφάλειας. Οι επιζώντες δεν έμειναν, μόνο, να αντιμετωπίσουν τις σωματικές πληγές της πείνας, της ασθένειας και της βίας, αλλά και τις ψυχολογικές ουλές όσων είχαν δει και βίωσαν.

Για τους επιζώντες των στρατοπέδων συγκέντρωσης, η απελευθέρωση ήταν μια γλυκιά στιγμή ανακούφισης. Μερικοί επανενώθηκαν, με μέλη της οικογένειας, που επέζησαν, από τον πόλεμο, αλλά πολλοί ανακάλυψαν ότι οι οικογένειές τους είχαν αφανιστεί, στα στρατόπεδα, ή είχαν χαθεί, στις σφαγές του Ολοκαυτώματος. Πολλοί επιζώντες έγιναν εκτοπισμένοι (DPs), ζώντας, σε προσωρινά στρατόπεδα, που είχαν δημιουργηθεί, από τους Συμμάχους, ενώ περίμεναν, για μετεγκατάσταση, ή επαναπατρισμό. Αυτά τα στρατόπεδα, που υπήρχαν τα χρόνια, μετά τον πόλεμο, έγιναν μέρη μετάβασης, καθώς οι επιζώντες προσπάθησαν να ξαναχτίσουν τις ζωές τους, μετά την γενοκτονία.

Η απελευθέρωση σηματοδότησε, επίσης, την αρχή μιας παγκόσμιας εκκαθάρισης, με την κλίμακα του Ολοκαυτώματος. Καθώς η πλήρης έκταση των θηριωδιών έγινε ξεκάθαρη, ο κόσμος αναγκάστηκε να αντιμετωπίσει την φρίκη της συστηματικής γενοκτονίας της ναζιστικής Γερμανίας. Οι Δίκες της Νυρεμβέργης, που ξεκίνησαν, τον Νοέμβριο του 1945, επεδίωξαν να φέρουν τους Ναζί εγκληματίες πολέμου, ενώπιον της δικαιοσύνης, για τα εγκλήματά τους, κατά της ανθρωπότητας, εγκλήματα πολέμου Οι εικόνες των απελευθερωμένων στρατοπέδων και οι μαρτυρίες των επιζώντων, χρησίμευαν, ως ανεξίτηλη υπενθύμιση των βάθους της σκληρότητας, που είχε επιβληθεί, σε αθώους ανθρώπους.

Σήμερα, η απελευθέρωση των στρατοπέδων συγκέντρωσης μνημονεύεται, ως μια κομβική στιγμή της ανθρώπινης ιστορίας. Μνημόσυνα και μουσεία, σε όλο τον κόσμο, τιμούν τα θύματα του Ολοκαυτώματος, διατηρώντας την μνήμη όσων χάθηκαν και αποτίοντας φόρο τιμής, στην ανθεκτικότητα και την επιβίωση όσων έζησαν. Οι επιζώντες, τώρα, μέρος της φθίνουσας γενιάς μαρτύρων, συνεχίζουν να μοιράζονται τις ιστορίες τους, διασφαλίζοντας ότι η φρίκη του Ολοκαυτώματος δεν θα ξεχαστεί, ποτέ και ότι οι μελλοντικές γενιές θα πάρουν τα μαθήματα της ανοχής, της συμπόνιας και των κινδύνων του μίσους και του ολοκληρωτισμού.

Η απελευθέρωση των στρατοπέδων συγκέντρωσης δεν είναι, απλώς, μια ιστορία, για το τέλος του πολέμου, αλλά μια ιστορία επιβίωσης, ανθεκτικότητας και το μακρύ και επίπονο ταξίδι, προς την θεραπεία και την δικαιοσύνη. Λειτουργεί, ως μια έντονη υπενθύμιση της ανάγκης προστασίας της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, για όλους τους ανθρώπους, ώστε να μην επαναληφθούν, ποτέ, τέτοιες θηριωδίες.

1949 - 2025. Το Αρχαιολογικό Μουσείο Κισσάμου Κρήτης.

1953. Ο Βρετανός πρωθυπουργός, Ουίνστον Τσώρτσιλ, φορώντας ρόμπες στέψης μαζί με τον γιο του Ράντολφ και τον εγγονό του Γουίνστον. (Marina Amaral - Photo Colorization).

1968. Κερατσίνι. Η οδός Παναγή Τσαλδάρη, από την συμβολή, με την λεωφόρο Σαλαμίνος.

25/10/1971. Νέα Υόρκη, ΟΗΕ. Επιστροφή της Κίνας στα Ηνωμένα Έθνη: Η λαμπρότητα των Αλβανών διπλωματών.

Η 26η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών πέρασε με συντριπτική πλειοψηφία πρόταση που υπέβαλε η Αλβανία, υποστηριζόμενη από 24 άλλες χώρες, αποκαθιστώντας όλα τα νόμιμα δικαιώματα της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας στα Ηνωμένα Έθνη. Από το 1963 έως το 1971, η Αλβανία αγωνίστηκε για το δικαίωμα εκπροσώπησης της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας για οκτώ συναπτά έτη. Στην επίπονη διαδικασία της κατάκτησης αυτής της μεγάλης διπλωματικής νίκης, η λαμπρότητα τριών Αλβανών διπλωματών είναι αξέχαστη: Νέστι Νάσε, Ρέις Μαλίλε και Σωκράτ Πλάκα.

Nasty Nase (1922–1995).

Ο Νέστι Νάσε γεννήθηκε στην Κορυτσά. Μετά από στρατιωτική καριέρα, εντάχθηκε στο Υπουργείο Εξωτερικών, υπηρετώντας ως πρεσβευτής της Αλβανίας στη Βουλγαρία (1952–1953) και πρεσβευτής στη Σοβιετική Ένωση (1958–1961). Από το 1954 έως το 1956, ο Νέστι Νάσε έγινε ο πρώτος πρεσβευτής της Αλβανίας στην Κίνα μετά την ίδρυση διπλωματικών σχέσεων. Από το 1963 έως το 1966, ο Νέστι Νάσε υπηρέτησε ξανά ως πρεσβευτής της Αλβανίας στην Κίνα. Μετά τη λήξη της θητείας του, διορίστηκε Υπουργός Εξωτερικών, υπηρετώντας μέχρι το 1982.

Τον Οκτώβριο του 1971, κατά την διάρκεια της πρώτης φάσης της συζήτησης για την Κίνα, στην 26η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, ο Νέστι Νάσε, ως επικεφαλής της αλβανικής αντιπροσωπείας στον ΟΗΕ, μίλησε επανειλημμένα υπέρ της Κίνας, δίνοντας έμφαση στην αρχή «Μια Κίνα».

Στις 5 Οκτωβρίου, ο Νάσε απευθύνθηκε, στα Ηνωμένα Έθνη, δηλώνοντας: «Για περισσότερα από 20 χρόνια, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ αντιμετωπίζει το ζήτημα της αποκατάστασης των νόμιμων δικαιωμάτων της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας και της απέλασης εκπροσώπων του καθεστώτος Chiang Kai-shek. "Η χώρα μας έχει επανειλημμένα τονίσει ότι χωρίς τη συμμετοχή της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, κανένα από τα σημαντικά θέματα του σήμερα δεν μπορεί να επιλυθεί".

Στις 6 Οκτωβρίου, ο Νέστι Νάσε μετέφερε στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ την αποφασιστική στάση της κινεζικής κυβέρνησης. Στην ομιλία του, ανέφερε τη δήλωση της κινεζικής κυβέρνησης: Εάν προκύψει κατάσταση "δύο Κίνα" ή "μία Κίνα, μία Ταϊβάν", "η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας θα αρνηθεί αποφασιστικά να έχει σχέσεις με τα Ηνωμένα Έθνη. "

Ομιλία στην 26η συνεδρίαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ εκφώνησε ο Νέστη Νάσε.

Στις 18 Οκτωβρίου, στην ομιλία του, ο Νέστορος Νάσε επανέλαβε: «Αυτό που κάνουμε τώρα δεν είναι ούτε να αποδεχτούμε ένα νέο μέλος ούτε να αποκλείσουμε άλλη χώρα. " Έχουμε να κάνουμε με ένα θεμελιώδες ζήτημα εκπροσώπησης για μια χώρα που είναι εδώ και καιρό μέλος των Ηνωμένων Εθνών, και αυτό το ζήτημα πρέπει να επιλυθεί με απλή πλειοψηφία ψήφων στη Γενική Συνέλευση... Ένας τόπος που αλλάζει το όνομα του δεν έχει καμία επίδραση στη συμμετοχή του. "

Η παθιασμένη ομιλία του Νέστορος Νάσε στην Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ έθεσε γερές βάσεις για τη συνεχή πρόοδο των «Δύο Αλβανικών Προτάσεων».

Ο Reis Malile γεννήθηκε στο Γκινοκάστρα. Αποφοίτησε από τη Σχολή Ιστορίας του Κρατικού Πανεπιστημίου Τιράνων και μιλούσε άπταιστα αρκετές ξένες γλώσσες. Ξεκίνησε τη διπλωματική του καριέρα το 1948, υπηρετώντας ως Πρώτος Γραμματέας της Αλβανικής Πρεσβείας στη Σοβιετική Ένωση και Διευθυντής του Τμήματος Χωρών της Ανατολικής Ευρώπης στο Υπουργείο Εξωτερικών της Αλβανίας. Το 1955, μετά την ένταξη της Αλβανίας στα Ηνωμένα Έθνη, ο Reis Malile έγινε ο πρώτος Μόνιμος Πρέσβης της Αλβανίας στον ΟΗΕ. Από το 1961 έως το 1963, διετέλεσε πρεσβευτής της Αλβανίας στην Κίνα. Από το 1963 έως το 1982, διετέλεσε αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών της Αλβανίας.

Κατά την διάρκεια της 26ης συνεδρίασης της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών το 1971, αφού ο Νέστι Νάσε επέστρεψε νωρίς στην Αλβανία λόγω εργασιακών δεσμεύσεων, ο Reis Malile ανέλαβε το έργο της αντιπροσωπείας έως ότου η Γενική Συνέλευση τελικά ψήφισε την υιοθέτηση του "Δύο Ψήφισμα για τους Αλβανούς". Η εκτεταμένη εμπειρία του από την εργασία στα Ηνωμένα Έθνη και η βαθιά κατανόηση της κατάστασης στην Κίνα παρείχαν ουσιαστική βοήθεια για την επανένωση της Κίνας στα Ηνωμένα Έθνη.

Πριν από την ψηφοφορία της 25ης Οκτωβρίου, οι Ηνωμένες Πολιτείες ζήτησαν επανειλημμένα αναβολή. Ο Reis Malile ηγήθηκε της Αλβανικής αντιπροσωπείας, μαζί με άλλες χώρες που υποστήριξαν το ψήφισμα, για να υποστηρίξουν το θέμα τους και να διασφαλίσουν ότι η ψηφοφορία θα διεξαχθεί την προγραμματισμένη ημερομηνία. Στην τελευταία του ομιλία πριν την ψηφοφορία, ο Reis Malile χρησιμοποίησε την τελευταία ευκαιρία για να επαναλάβει ότι «υπάρχει μόνο μία Κίνα, η οποία είναι η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, που ιδρύθηκε το 1949, και η επαρχία της Ταϊβάν είναι αναπόσπαστο κομμάτι της Κίνας... "Δεν υπάρχει αμφιβολία για την αποδοχή της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας στα Ηνωμένα Έθνη, αλλά μάλλον για την αποκατάσταση όλων των νόμιμων δικαιωμάτων της σε αυτήν την οργάνωση, επειδή η Κίνα είναι ένα από τα ιδρυτικά μέλη αυτής της οργάνωσης. "

Λίγες ημέρες μετά την ψηφοφορία, η κινεζική αντιπροσωπεία έφτασε στα γραφεία του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη και έγινε δεκτή από φιλικές χώρες. Η αλβανική αντιπροσωπεία, υπό την ηγεσία του Malileh, και η κινεζική αντιπροσωπεία αποτελούμενη από τους Huang Hua, Qiao Guanhua και άλλους, έλαβαν τελικά μέρος μαζί στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, εγκαινιάζοντας έτσι μια στενή και φιλική συνεργασία μεταξύ Κίνας και Αλβανίας στα Ηνωμένα Έθνη.

Σωκράτη Πλάκα (1932–2009)

Ο Σωκράτης ο Πρεσβύτερος γεννήθηκε στο Φέρι. Αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο της Μόσχας με δίπλωμα και μιλούσε άπταιστα γαλλικά. Μετά την αποφοίτησή του εντάχθηκε στο Υπουργείο Εξωτερικών, όπου διετέλεσε Διευθυντής του Τμήματος Διεθνών Οργανισμών. Από το 1975 έως το 1982, διετέλεσε πρεσβευτής της Αλβανίας στη Γιουγκοσλαβία. Από το 1982 έως το 1991, διετέλεσε Αναπληρωτής Υπουργός Εξωτερικών της Αλβανίας.

Τις δεκαετίες του 1960 και του 1970, ο Σωκράτ Πλάκα, ως σημαντικό μέλος της αλβανικής αντιπροσωπείας, συμμετείχε στην 25η έως 28η συνεδρίαση της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών, μαρτυρώντας τις επίπονες προσπάθειες της Αλβανίας και την τελική νίκη στην αποκατάσταση της νόμιμης χώρας της Κίνας στα Ηνωμένα Έθνη.

Σύμφωνα με τις μνήμες του, εκείνη την περίοδο, πολλές χώρες, με πρωτοβουλία της Αλβανίας, ζήτησαν την αποκατάσταση των νόμιμων δικαιωμάτων της Κίνας στα Ηνωμένα Έθνη. Ως εκ τούτου, "το ζήτημα της Κίνας ήταν ένα σημαντικό ζήτημα στην ατζέντα του ΟΗΕ για την Κίνα και βασικός δείκτης της αποτελεσματικότητας αυτού του διεθνούς οργανισμού. " Αν και μερικές μεγάλες δυνάμεις υποστήριξαν τη θεωρία των "δύο Κίνας", η αποστολή της Αλβανίας στα Ηνωμένα Έθνη ήταν πάντα να υποστηρίξει την ιδέα ότι υπάρχει μόνο μία Κίνα, δηλαδή η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας. Η Ταϊβάν είναι αναπόσπαστο τμήμα της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας".

Στις 25 Οκτωβρίου 1971, όταν ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας, ο Σωκράτης Πλάκα, μη μπορώντας να συγκρατήσει τη συγκίνησή του, είπε αμέσως στους εκπροσώπους των ΗΠΑ, η έδρα των οποίων ήταν δίπλα του στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, στα γαλλικά: «Η απόφαση αυτή είναι μεγάλη απώλεια για εμάς. "Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής".

Απόηχοι της Ιστορίας

Στο ταξίδι της Κίνας για επιστροφή στα Ηνωμένα Έθνη, οι Αλβανοί διπλωμάτες ήταν στην πρώτη γραμμή. Επιλεγμένοι προσεκτικά από την αλβανική κυβέρνηση, αυτοί οι ειδικευμένοι διπλωμάτες συμβουλεύτηκαν ενεργά εκπροσώπους διαφόρων χωρών, μεσολάβησαν σε διαφορές και ακούραστα εκπροσώπησαν εκείνους που υποστήριξαν την Κίνα, μιλώντας εκ μέρους της Κίνας στον ΟΗΕ. Η αφοσίωσή τους συνέβαλε σημαντικά στην επιστροφή της Κίνας στον ΟΗΕ, υποστηρίζοντας αποτελεσματικά μια διεθνή δίκαιη τάξη, επιδεικνύοντας τους στόχους και τις αρχές του Χάρτη του ΟΗΕ και αντικατοπτρίζοντας τα φιλικά συναισθήματα της Αλβανίας προς την Κίνα.

Η Αλβανία ήταν υπερήφανη που υποστήριξε τη νόμιμη επαναφορά της Δημοκρατίας της Κίνας στον ΟΗΕ.

1993. Ο Αντώνης Σαμαράς, ως αρχηγός της “Πολιτικής Άνοιξης”.

30/10/2025. Όλα τα είχαμε, το τρακάρισμα μας έλειπε…

Ένας αμελής οδηγός βυτιοφόρου της “ALFA PETROL”, τράκαρε το παρκαρισμένο αυτοκίνητό μου, στην οδό Ηροδότου, στο ύψος της οδού Μακαρίου, στο Ίλιον.

4/11/2025. Νέα Υόρκη. Εκλογική νίκη του Ζohran Mamdani (Ζόχραν Μαμντάνι), που εξελέγη δήμαρχος της αμερικανικής μεγαλούπολης, με το 50,4% των ψήφων του εκλογικού σώματος.

(Του Βλάση Αγκτζίδη).

Η νίκη του Ζόραν Μαμντάνι στη Νέα Υόρκη προκάλεσε μεγάλο κύμα δημοσιεύσεων και σχολίων. Κατά αρχάς να πούμε ότι ο Μαμντάνι κέρδισε τις εκλογές εξαιτίας του φιλολαϊκού του προγράμματος και της ξεκάθαρα ταξικής τοποθέτησης υπέρ του ταπεινού κόσμου της εργασίας.

Οι ελλαδικές μας προσεγγίσεις κατά τομεγαλύτερο βαθμό κινήθηκαν αυθαιρετώντας γύρω από τις ιδεοληψιες του καθενός. Απ' τα Δεξιά υπήρξε μια καταστροφολογική προσέγγιση για τον φιλοχαμασίτη μουσουλμάνο που άλωσε την Πόλη απ' τα μέσα, ενώ αρκετοί απ' τα Αριστερά θριαμβολογησαν γιατί ένας φτωχός περιθωριοποιημενος, μουσουλμάνος μετανάστης κατάφερε να κερδίσει την εξουσία στη μητρόπολη του καπιταλισμού

Και οι δύο προσεγγίσεις είναι λανθασμένες.

Κατ' αρχάς ο Ζόραν Μαμντάνι δεν είναι καθόλου το πρότυπο του φτωχού περιθωριοποιημένοι μετανάστη. Αντιθέτως προέρχεται από οικογένεια διανοουμένων που βρίσκεται ταξικά στα πάνω στρώματα της μεσαίας αστικής τάξης.

Η μητέρα του Μαμντάνι

-----------------------------------------

Η μητέρα του, όπως μας πληροφορεί ο Spiro N. Taraviras είναι η Mira Nair, 68 ετών, είναι μια από τις πιο καταξιωμένες ανεξάρτητες σκηνοθέτιδες της γενιάς της, μια σκηνοθέτιδα που μετέτρεψε τα περιορισμένα budgets σε κριτικά αγαπημένα και εμπορικά επιτυχίες, αρνούμενη να συμβιβαστεί με την καλλιτεχνική της όραση.

H Μira Nair έγινε γνωστή με το πρώτο της εργο Salaam Bombay!, που ήταν μια σκληρή απεικόνιση των παιδιών των δρόμων στη Βομβάη. Γυρίστηκε με προϋπολογισμό μόλις 450.000 δολάρια και απέφερε έσοδα περίπου 7,4 εκατομμυρίων δολαρίων παγκοσμίως.

Η ταινία κέρδισε μια υποψηφιότητα για Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας, κέρδισε το αξιόλογο Caméra d’Or στις Κάννες και έγινε η δεύτερη ταινία της Ινδίας που ψηφίστηκε για Όσκαρ.

Με τα έσοδα, η Nair ίδρυσε το Salaam Baalak Trust, έναν μη κερδοσκοπικό οργανισμό που συνεχίζει να παρέχει υποστήριξη στα παιδιά των δρόμων στο Δελχί και τη Βομβάη

Ο πατέρας

---------------------

Ο πατέρας του Ζόραν Μαμντάνι, ο Μαχμούντ, είναι ένας διακεκριμένος πολιτικός επιστήμων, ανθρωπολόγος και ερευνητής του ισλαμικού φαινομένου, καθώς και της αμερικανικής συμβολής στην εμφάνιση της εξτρεμιστικής του εκδοχής. Ο Μαχμούντ Μαμντάνι σ' ένα πολύ σημαντικό βιβλίο του χρησιμοποιεί την εμπειρία του και τη διορατικότητά του για να απαντήσει στο ερώτημα που πολλοί Αμερικανοί θέτουν μετά την 11η Σεπτεμβρίου: Πως συνέβη αυτό;

Απεδειξε με αδιάσειστα στοιχεία τον τρόπο με τον οποιο η CIA συγκρότησε το φονταμενταλιστικό Ισλαμ στα μέσα της δεκαετίας του '80 ώστε να το χρησιμοποιήσει κατά των Σοβιετικών στο Αφγανιστάν και να υποκινήσει αντάρτικο στις σοβιετικές χώρες της Κεντρικής Ασίας..

Το ενδιαφέρον των πληροφοριών που παραθέτει ο Μαχμούντ Μαμντάνι είναι ότι την υλοποίηση αυτού του πρότζεκτ το είχε αναλάβει ο Αμπντουλάχ Αζάμ, ο ιδρυτής της Χαμάς.

Ποια είναι η θέση του Ζοραν Μαμντάνι

------------------------------------------------------------------

Η προσπάθεια των δημοκρατικών πολιτών που προέρχονται απ' τις μουσουλμανικές κοινότητες είναι να αντιμετωπίσουν τους ισλαμιστές και να περιορίσουν την ισλαμική πίστη στον προσωπικό χώρο του καθένα ..

Νομίζω σ αυτό το ρεύμα ανήκει ο Μαμντάνι καθώς οι διάφοροι μουσουλμάνοι δήμαρχοι σε βρετανικές πόλεις...

Δύσκολο αλλά εφικτό .... Με την έννοια ότι το πολιτικό φονταμενταλιστικο Ισλάμ εμφανίστηκε δυναμικά από το 80.

Ο ρόλος όμως του Μαμντάνι είναι να καταφέρει να υλοποιήσει το κοινωνικό του πρόγραμμα. Εκεί θα κριθεί η ειλικρίνεια των προθέσεών του και η δυνατότητα να κάνει κάτι διαφορετικό από τον προκάτοχο του....