Κριτικάροντας τον Κώστα Καραμανλή : Η "Ευρώπη" δεν υπάρχει, ενώ η Ελλάδα είναι ευρωτουρκική αποικία και η Δύση συρρικνώνεται. Δεν έχει καμμία σημασία το να είναι κάποιος “Δυτικός”, με, ή χωρίς αστερίσκους. Απλώς, η χώρα πρέπει, αργά, λελογισμένα, αλλά σταθερά, να κρατήσει τις αποστάσεις της, από τον Δυτικό Κόσμο, ισορροπώντας την θέση της, εντός των, εν εξελίξει, ταραχωδών παγκόσμιων ισορρoπιών.

 

Το σημερινό δημοσίευμα αφορά την δική μου κριτική, στις θέσεις του Κώστα Καραμανλή, σχετικά με το ουκρανικό ζήτημα και την θέση της Ελλάδας, στον κόσμο, έτσι όπως αυτές τις εξέθεσε ο ίδιος ο, τέως, πρωθυπουργός, κατά την διάρκεια της παρουσίασης του βιβλίου του Σταύρου Λυγερού, με τίτλο, «Οι αθέατες όψεις του πολέμου στην Ουκρανία». 

Η κριτική την οποία αναπτύσσω, λεπτομερώς, εκτίθεται, στο παραπάνω, βίντεο, το οποίο γύρισα, χθες, 19/6/2025 και εννοείται ότι, φυσικά, καθίσταται απαραίτητο, για το αναγνωστικό κοινό, να παρακολουθήσει, αρκετές φορές, ξανά και ξανά, το βίντεο αυτό, προκειμένου να βγάλει τα χρειαζούμενα συμπεράσματα και για τις πολιτικές θέσεις του Κώστα  Καραμανλή και βεβαίως, για το περιεχόμενο της κριτικής μου, στις, πολιτικά και στρατηγικά, αδιέξοδες θέσεις και προτάσεις που ανέπτυξε ο, τέως, πρωθυπουργός, αφού η κριτική ανάλυση, στην οποία προβαίνω, σε αυτές τις θέσεις του Κώστα Καραμανλή, έχει έναν ολιστικό χαρακτήρα και αφορά, γενικότερα, τις ευθύνες όλων όσων υπήρξαν πρωθυπουργοί και όσων απετέλεσαν και αποτελούν το πολιτικό προσωπικό του τύπου μας, από τον επάρατο Ιανουάριο του 1996, με την εξευτελιστική ελληνική ήττα, στα Ίμια, έως τις ημέρες μας, που η Ελλάδα, πλέον, έχει καταστεί μια αποικία χρέους, που διοικείται, απευθείας, από τους ευρωθεσμικούς δανειστές, που έχουν το πρώτο λόγο, στα όσα αφορούν την διακυβέρνηση του τόπου μας, με παράλληλους “συνέταιρους”, σε δεύτερο, αλλά όχι ασήμαντο ρόλο, τους κυβερνώντες, στην Αγκυρα. Και φυσικά, ο Κώστας Καραμανλής και ο Αντώνης Σαμαράς έχουν τις δικές τους βαρύτατες ευθύνες, για την θλιβερή κατάσταση, στην οποία έχει περιέλθει η χώρα μας.

Αλλά, για να ασκηθεί η κριτική, την οποία, με λεπτομέρειες, αναπτύσσω, στο αρχικό βίντεο, πρέπει, για λόγους αντικειμενικότητας, να παραθέσω την επιχειρηματολογία του κρινόμενου Κώστα Καραμανλή.

 Ετσι, λοιπόν, ο Κώστας Καραμανλής, στην ομιλία του, ανέδειξε τους κινδύνους, που προκύπτουν από τη γεωπολιτική αναβάθμιση της Τουρκίας, καθώς η Ελλάδα αποδυναμώνεται γεωπολιτικά, ενώ άσκησε κριτική και για τον ρόλο της κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη, στο ουκρανικό ζήτημα.

Για το Ουκρανικό ζήτημα ο, τέως, πρωθυπουργός είπε ότι «ορθώς, καταδικάζεται η, προ τριάμισι, περίπου, ετών, ρωσική εισβολή, στην Ουκρανία. Όμως, η συλλογική Δύση δεν είναι αθώα του αίματος, ούτε, για τις συνθήκες, που οδήγησαν, στην σύγκρουση, ούτε, για το συνεχιζόμενο δράμα, πρωτίστως, εις βάρος του ουκρανικού λαού. Η πυροδότηση των ταραχών του 2014, η απαξίωση των συμφωνιών του Μινσκ, η εμμονή να ενταχθεί η Ουκρανία, στην βορειοατλαντική Συμμαχία, με ξεκάθαρο αντιρωσικό πρόσημο, προφανώς, δεν δικαιολογούν την ρωσική επιθετικότητα. Σίγουρα, όμως, θέτουν και την Δύση, στο κάδρο των ευθυνών, για τον πρώτο, μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο, μεγάλο πόλεμο, επί ευρωπαϊκού εδάφους».

«Δεύτερος μεγάλος χαμένος είναι η Ευρώπη, υιοθετώντας, άκριτα, έναν, εξόχως, επιθετικό προσανατολισμό, αντί να πρωταγωνιστήσει, στην αναζήτηση διεξόδου, από την κρίση, ενεπλάκη, με μεγάλο κόστος, ενεργειακό, οικονομικό και πολιτικό. Και μπορεί, μεν, οι ΗΠΑ να βρήκαν αγορές για τους υδρογονάνθρακές τους, μπορεί, πράγματι, να επέτυχαν την διεύρυνση του ΝΑΤΟ, με την ένταξη της Σουηδίας και της Φιλανδίας, η αλήθεια, όμως, είναι, πως η εξέλιξη των πραγμάτων δείχνει, προς μια, στρατηγικού χαρακτήρα, ήττα, για την συλλογική Δύση. Και σε επίπεδο εντυπώσεων και ως ενίσχυση της τάσης, προς έναν πολύ πιο πολυπολικό κόσμο, που, αυξανόμενα, αμφισβητεί την πρωτοκαθεδρία της Δύσης και των θεσμών, που αυτή επέβαλε, στο διεθνές σύστημα. Το “δυτικό κόμμα του πολέμου”, όπως, επιτυχώς, χαρακτηρίζει ο Λυγερός τους πολιτικούς και τις κυβερνήσεις, που, σχεδόν, υστερικά, υποστήριξαν, με μένος τον πόλεμο, την απόλυτη δαιμονοποίηση της Ρωσίας και την μανιχαϊστική ιδεολογικοποίηση της σύγκρουσης, στον άξονα καλού - κακού, έχουν τεράστια ευθύνη, για τις δυσάρεστες εξελίξεις. Για να τις συγκαλύψουν, μάλιστα, επιχειρούν την κλιμάκωση του πολέμου και την διασπορά φόβου, για την επικείμενη, τάχα, γενικευμένη ρωσική εισβολή, στην Ευρώπη. Η αλλαγή κυβέρνησης και στάσης των ΗΠΑ στο Ουκρανικό τους εκθέτει ακόμα περισσότερο».

Για την Ελλάδα, είπε ότι «έχει ιδιαίτερη σημασία η προσπάθεια, που γίνεται αυτήν την στιγμή, για την οικοδόμηση της αμυντικής ικανότητας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μιας ικανότητας, για την οποία η Ένωση αμφιταλαντεύτηκε, για πάρα πολλά χρόνια και που, τώρα, επιδιώκει να αποκτήσει, φοβάμαι, εσπευσμένα και σπασμωδικά, χωρίς ξεκάθαρη πολιτική βούληση και ολοκληρωμένο σχέδιο.

Σήμερα, η Ένωση οφείλει να κατανοήσει ότι οι κίνδυνοι, στην περιφέρειά της, είναι πολλοί και δεν προέρχονται μόνο, από ανατολάς, δηλαδή – όπως θεωρούν κάποιοι –, από την Ρωσία, αλλά και από τον νότο, δηλαδή από την Τουρκία και άλλους παράγοντες αστάθειας, στην περιοχή μας. Και θα πρέπει να αντιληφθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση ότι πια είναι μόνη της σε αυτό. Συνεπώς, οφείλει να οικοδομήσει έναν ισχυρό αμυντικό μηχανισμό, που θα έχει την δυνατότητα να παρεμβαίνει, όπου αυτό απαιτηθεί, στα σύνορά της, χωρίς εξαρτήσεις, από τις ΗΠΑ και άλλες χώρες, που δεν είναι μέλη της! Μόνο έτσι, θα μπορούν τα κράτη-μέλη της Ένωσης να αισθάνονται ασφαλή».

Για την Άγκυρα, τόνισε ότι «η δημιουργία αυτού του ευρωπαϊκού αμυντικού μηχανισμού είναι ένας πάγιος στόχος της Ελλάδας. Η ασφάλεια ήταν, ίσως, ο σοβαρότερος λόγος, για τον οποίο η χώρα μας εντάχθηκε, στην τότε ΕΟΚ. Όμως, για να έχει αυτός ο μηχανισμός αξιοπιστία, θα πρέπει η Ένωση να μην έχει δύο μέτρα και σταθμά, αλλά να πείθει ότι λειτουργεί, πράγματι, στην βάση αρχών, αξιών και του Διεθνούς Δικαίου. Δεν μπορεί η Ευρωπαϊκή Ένωση να κρατάει ίσες αποστάσεις, σε ό,τι αφορά την Τουρκία, που κατέχει, περίπου, το 37% ενός κράτους μέλους της, της Κύπρου, και απειλεί, καθημερινά, με πόλεμο, ένα άλλο κράτος μέλος της, την Ελλάδα. Είναι εξωφρενικό να ακούμε, αυτόν τον καιρό, από κορυφαίους Ευρωπαίους αξιωματούχους, ότι η Τουρκία πρέπει να συμμετάσχει, στους αμυντικούς μηχανισμούς της Ένωσης, γιατί αποτελεί πυλώνα, για την ασφάλεια και την σταθερότητα της Ευρώπης! Αυτά θα πρέπει να απαντηθούν. Καμία αξιοπιστία δεν μπορεί να έχει η Ένωση, όταν δαιμονοποιεί την Ρωσία, ενώ κατευνάζει την Τουρκία».

Όσον αφορά την χώρα μας, ο Κώστας Καραμανλής είπε ότι «η Ελλάδα οφείλει να καταδεικνύει αυτήν την ασυνέπεια και να αναδεικνύει τον αναθεωρητισμό, την επιθετικότητα και τον αποσταθεροποιητικό ρόλο της Τουρκίας, στην περιοχή, το ρόλο του επιτήδειου ουδέτερου, που, διαχρονικά, παίζει και τον αυταρχισμό, που επικρατεί στο εσωτερικό της. Δεν μπορεί να προσπαθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση να αυτονομηθεί, αμυντικά, από τις ΗΠΑ και να εξαρτηθεί, αμυντικά, από την Τουρκία. Αν θέλει η Ένωση να αποκτήσει μια αληθινά αυτόνομη αμυντική ικανότητα, οφείλει να πάρει τις γενναίες εκείνες αποφάσεις, που θα της επιτρέψουν να πατήσει, στα δικά της πόδια και όχι να εξαρτάται, πάλι, από τρίτους!  Και μάλιστα, από μια Τουρκία, που έχει αποδείξει ότι χρησιμοποιεί, εκβιαστικά, τον όποιο μοχλό πίεσης έχει, απέναντι, στην Ευρώπη! Ποιός πυλώνας σταθερότητας μπορεί να είναι η Τουρκία, για την ασφάλεια της Ευρώπης; Που παρεμβαίνει στρατιωτικά, σε όλες τις γειτονικές της χώρες και τις απειλεί, με πόλεμο, προκειμένου να χαράξει δικές της ζώνες επιρροής και να υπερασπιστεί αυτά, που θεωρεί, ιστορικά της δικαιώματα! Στην Συρία, στο Ιράκ, στην Λιβύη, στον Καύκασο, στα Βαλκάνια, όπως στην Αλβανία και το Κόσοβο, Καμία συμμετοχή δεν μπορεί να έχει η Τουρκία, στους μελλοντικούς αμυντικούς μηχανισμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εάν συμβεί αυτό, θα αναδειχθεί η βαθιά υποκρισία της Ευρώπης. Όμως, θα ακυρωθεί και η όποια μελλοντική δυνατότητα να μας στηρίξει, έμπρακτα, η Ευρωπαϊκή Ένωση, απέναντι, στην τουρκική επιθετικότητα. Όπως δεν μπορεί να ενταχθεί η Τουρκία, στους ευρωπαϊκούς χρηματοδοτικούς μηχανισμούς, για την άμυνα, να χρησιμοποιήσει δηλαδή ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις, για να επενδύσει, στην επιθετικότητά της, εναντίον μας και εναντίον της Κύπρου και να εξυπηρετήσει τους δικούς της επεκτατικούς σκοπούς, στην περιοχή και όχι, φυσικά, την ευρωπαϊκή ασφάλεια και σταθερότητα. Ούτε, προφανώς, θα μας προστατεύσουν οι όποιες αόριστες παραινέσεις της τεθούν, για εποικοδομητική στάση, στο Κυπριακό και στο Αιγαίο, ως δήθεν όροι, για την ένταξή της, στην ευρωπαϊκή αμυνα».

Εξειδικεύοντας ο, τέως, πρωθυπουργός ανέφερε  ότι «η ανοιχτή στήριξη της Ελλάδας, στην Ουκρανία δεν εξασφάλισε, αυτομάτως, υποστήριξη, για τα δικά μας δίκαια. Ζητήθηκαν, από εμάς, πολύ περισσότερα, από όσα μπορούσαμε να κάνουμε, ενώ ήταν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία, για να αναδειχθούν οι δικοί μας περιορισμοί, στην παροχή βοήθειας, εξαιτίας των τεράστιων απαιτήσεων και αναγκών, που θέτει, σε μας, η, απολύτως, αντίστοιχη απειλή που αντιμετωπίζουμε».

Επίσης, ο Κώστας Καραμανλής, προχωρώντας σε μια σφοδρή κριτική στην εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη, ανέφερε ότι «δεν μπορεί και δεν πρέπει η Διακήρυξη των Αθηνών Περί Φιλίας και Καλής Γειτονίας και η λογική των “ήρεμων νερών” να εμποδίζουν την ανάδειξη του νέο-οθωμανικού, αναθεωρητικού και επιθετικού χαρακτήρα της Τουρκίας. Είναι εξωφρενικό να αναστέλλεται η ηλεκτρική διασύνδεση των νησιών μας, καταμεσής του Αιγαίου. Και μάλιστα, σε θαλάσσιες περιοχές, που είναι αδιανόητο να υπάρχουν διεκδικήσεις, εκ μέρους της Τουρκίας! Πού; Μέσα στο Αιγαίο; Πίσω από μία συστάδα ελληνικών νησιών; Η όποια κίνηση, εναντίον μας και εναντίον ιταλικών σκαφών μισθωμένων, από γαλλική εταιρεία, για ένα καλώδιο, ανάμεσα από ελληνικά νησιά, καταδεικνύει το μέγεθος της τουρκικής επιθετικότητας και της καταχρηστικής συμπεριφοράς της. Με το να επιμένουμε, στην διατήρηση μιας εξωραϊσμένης εικόνας, παρά τα όσα συμβαίνουν, εταίροι και σύμμαχοι δεν αντιλαμβάνονται το μέγεθος της αποθράσυνσης της Τουρκίας ότι λειτουργεί, ως νταής και ταραξίας, απέναντί μας, αλλά μένουν με την εντύπωση ή, χειρότερα ακόμη, προσποιούνται, ότι έχουν εξομαλυνθεί οι σχέσεις μας και είναι μόνο τεχνικά τα ζητήματα, μεταξύ μας. Αντιθέτως, είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία, για να αναδειχθεί, προς τα έξω, ο πραγματικός και εξόφθαλμα, αποσταθεροποιητικός ρόλος της Τουρκίας στην περιοχή και όχι να περνούν λανθασμένα μηνύματα αδυναμίας της Ελλάδας, ή ανοιχτών ζητημάτων, στην καρδιά του Αιγαίου! Διαφορετικά, αποδίδουμε λόγο, στην Άγκυρα, για οτιδήποτε αφορά την παραμικρή λειτουργία της Ελλάδος, μεταξύ των νησιών της, θέτοντας, έτσι ουσιαστικά, υπό αίρεση, την εδαφική μας συνοχή. Το ίδιο ισχύει και για το σχέδιο δημιουργίας ενός ολοκληρωμένου θαλάσσιου πάρκου, στην καρδιά του Αιγαίου, το οποίο δεν μπορεί να διολισθήσει, σταδιακά, σε ένα σχέδιο, που αποκλείει νησιά, από τον αρχικό σχεδιασμό, ώστε να καταλήξει να αποφεύγει να ενσωματώσει περιοχές, όπου η κυριαρχία και τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας δεν μπορούν να αμφισβητηθούν, από κανέναν.

Ένα πράγμα θέλω να τονίσω. Στις εν λόγω περιοχές, στην καρδιά του Αιγαίου, πίσω από ελληνικά νησιά, είναι αδιανόητο να αφήνεται να εννοηθεί ότι θα μπορούσε άλλη χώρα να διεκδικήσει κυριαρχικά δικαιώματα, πέραν της Ελλάδας! Επ’ ουδενί!

Δεν υπάρχουν εκκρεμή ζητήματα, προς διαπραγμάτευση, με την Τουρκία, σε τέτοιες περιοχές και αυτό θα πρέπει να γίνει σαφές, με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο, προς κάθε κατεύθυνση!

Όταν μάλιστα, το θράσος της Τουρκίας δεν έχει τέλος, όπως φαίνεται και από τον Θαλάσσιο Χωροταξικό Σχεδιασμό, που κατέθεσε, χθες, στην UNESCO, όπου παρουσιάζει το μισό Αιγαίο να ανήκει, στην δική της ευθύνη χωροταξικού σχεδιασμού! Όπως και στην ΑΟΖ Ελλάδας και Κύπρου, στην Ανατολική Μεσόγειο. Επιπλέον, τον μεγαλύτερο παραλογισμό τον ζήσαμε, με το διαβόητο και νομικώς, παντελώς, ανυπόστατο Τουρκο–λιβυκό Μνημόνιο. Μια οριοθέτηση, που δεν στηρίζεται πουθενά, νομικά! Και που εξαλείφει, τελείως, τα νησιά μας, από τον χάρτη, για να καταστεί εφικτή! Αυτός ο παραλογισμός θα έπρεπε να καταδειχθεί και να αξιοποιηθεί, πιο επίμονα, πιο έντονα. Θα έπρεπε να είχαμε κινηθεί, πιο δυναμικά, για την ενίσχυση των δικών μας ερεισμάτων, στην Λιβύη. Πρόκειται, για μια χώρα, με την οποία έχουμε άμεση γειτνίαση και με την οποία οι ΑΟΖ μας συνορεύουν, σε αντιδιαστολή, με την Τουρκία, που δεν έχει καμιά γειτνίαση. Οφείλει η Ελλάδα να διαμορφώσει ολοκληρωμένη και προληπτική εξωτερική πολιτική, απέναντί της, με στήριξη των συμμάχων και της επιρροής της, εκεί;και όχι να αιφνιδιάζεται από τις πρωτοβουλίες και κινήσεις άλλων».

Τέλος, ο Κώστας Καραμανλής ανέφερε ότι «τα επισημαίνω, με έμφαση, όλα αυτά, διότι βλέπω ορατό έναν σοβαρό κίνδυνο : Σταδιακά, βήμα – βήμα, ανεπαισθήτως (κατά Κωνσταντίνο Καβάφη), να περιέλθει η χώρα σε μη αναστρέψιμη κατάσταση ομηρίας, έναντι της Τουρκίας. Με απλά λόγια, τίποτα να μη μπορεί να γίνει, στην περιοχή, χωρίς την έγκρισή της, έστω και αν παραβιάζονται, βάναυσα, το Διεθνές Δίκαιο, οι Διεθνείς Συνθήκες, τα ισχυρά θεμελιωμένα δίκαια της Ελλάδας. Αυτό πρέπει να αποφευχθεί πάση θυσία».

Αυτά είπε ο Κώστας Καραμανλής.

Όμως, προσθέτω εγώ, πιο πράγμα να αποφευχθεί; Αυτό που έχει γίνει, ήδη, εδώ και δεκαετίες; Το δεδομένο, πλέον, γεγονός ότι η Αθήνα είναι ένα παρακολούθημα της τουρκικής πολιτικής, στον χώρο του Αιγαίου και της νοτιοανατολικής Μεσογείου;

Οι θέσεις του, τέως, πρωθυπουργού διακρίνονται, από μία αφέλεια προσωπική και πολιτική. Προειδοποιεί ότι θα γίνουν όλα όσα έχουν, ήδη, γίνει και έτσι καθίσταται αιθεροβάμων.

Δεν χρειάζεται να επεκτείνω το κείμενο του παρόντος δημοσιεύματος. Κάτι τέτοιο θα ήταν κουραστικό. Αλλά όλα όσα χρειάζεται να ειπωθούν, ως κριτική, απέναντι στις θέσεις του Κώστα Καραμανλή, τα παρουσιάζω, λεπτομερώς, στο αρχικό βίντεο του τωρινού δημοσιεύματος.

Ως εκ τούτου, επαναλαμβάνω ότι είναι απαραίτητο το αναγνωστικό κοινό να παρακολουθήσει αυτό το αρχικό βίντεο, προκειμένου να δει τις αιτίες, για τις οποίες η χώρα μας βρίσκεται στην παρούσα θλιβερή κατάσταση, που την έχει οδηγήσει, στο να γίνει μια πραγματική μπανανία. 

Δηλαδή, με λίγα λόγια, η ελληνική κοινωνία υφίσταται την διοίκηση ενός καθεστώτος νεοαποικιακού χαρακτήρα, που δεν μπορεί να διορθωθεί. Μπορεί μόνον να εκκαθαρισθεί και να ανατραπεί. 

Αφήνω λοιπόν τους αναγνώστες να διαβάσουν τις θέσεις του Κώστα Καραμανλή και να παρακολουθήσουν το αρχικό βίντεο, για να δουν να δουν την λεπτομερειακή κριτική, που γίνεται σχετικά με τις θέσεις αυτές, καθώς και το τί πρέπει να γίνει.