2002 - 2022 και μετέπειτα : Η Κίνα γίνεται και θα εξελιχθεί, εαν δεν ανασχεθεί, σε παγκόσμια οικονομική και στρατιωτική υπερδύναμη, ενώ η παρακμάζουσα Δύση βγάζει τα μάτια της, με την Ρωσία.

Ενώ η Δύση βγάζει τα μάτια της, με την Ρωσία (η οποία ειρήσθω, εν παρόδω, αποτελεί και αυτή, κατά την γνώμη μου, όπως και κατά την γνώμη όλων των ανεξάρτητων και αντικειμενικών παρατηρητών, ένα αναπόσπαστο και πολύ σημαντικό κομμάτι της Δύσης), είναι η Κίνα, που, όπως φαίνεται και από τον παραπάνω πίνακα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ο οποίος δείχνει την εξέλιξη της συμμετοχής των ΑΕΠ της Κίνας, των ΗΠΑ και της Ευρώπης, ως ποσοστών του παγκόσμιου ΑΕΠ, μετρούμενα, σε μονάδες αγοραστικής δύναμης, κατά την περίοδο 2002 έως 2022) οδεύει, ασταμάτητα, στο να γίνει παγκόσμια και κυρίαρχη υπερδύναμη και στον οικονομικό τομέα, όπως έχει αρχίσει να συμβαίνει τώρα, με αρχή το 2014, αλλά και μελλοντικά και στον στρατιωτικό τομέα, αφού είναι φυσικό και επόμενο η σώρευση της οικονομικής δύναμης να οδηγεί, στην αναμενόμενη αντίστοιχη αύξηση της στρατιωτικής ισχύος του Πεκίνου, έναντι όλων των ανταγωνιστών του.

Άλλωστε, ήδη, ο μέσος ενήλικος, στην Κίνα, είναι πλουσιότερος, από τον αντίστοιχο ενήλικο, στην Ευρώπη, όπως προκύπτει, από την ετήσια έκθεση της ελβετικής τράπεζας Credit Suisse, για τον παγκόσμιο πλούτο, η οποία έκθεση αξιολογεί το μέσο επίπεδο πλούτου των νοικοκυριών, σε όλον τον κόσμο. 

Σύμφωνα, με τα υπάρχοντα στοιχεία, οι Κινέζοι έχουν, σήμερα, επίπεδο πλούτου 26.752 δολαρίων, ανά ενήλικο, σε σύγκριση, με τα 26.690 δολάρια, για την Ευρώπη, στην οποία συμπεριλαμβάνονται όλες οι ευρωπαϊκές χώρες - δηλαδή και οι πτωχότερες. Η Κίνα, μάλιστα, κατέχει την πρώτη θέση, σε παγκόσμιο επίπεδο, όσον αφορά την ταχύτερη μέση αύξηση του πλούτου, καθώς ο πλούτος του μέσου Κινέζου έχει αυξηθεί περισσότερο, από 8πλάσια, τα τελευταία 20 χρόνια (ήτοι, από 3111 δολάρια, το 2000, σε 26.752 δολάρια, το 2021).

Από όλα τα προαναφερόμενα, προκύπτει ότι, όσον αφορά τις ΗΠΑ και την Δύση, γενικότερα, αυτή η κατάσταση δεν είναι δυνατόν να συνεχιστεί, χωρίς στο τέλος της τρέχουσας δεκαετίας και στις αρχές, έως τα μέσα της επόμενης, να αμφισβητηθεί, έμπρακτα και στην πραγματικότητα, η κυριαρχία της Ουάσινγκτων, στον πλανήτη και χωρίς οι ΗΠΑ και η Δύση να υποβαθμιστούν, σε έναν σημαντικό, μεν, αλλά δευτερεύοντα παράγοντα, στην παγκόσμια σκηνή.

Και ενώ η δυναμική αναπτυξιακή πορεία της Κίνας πρέπει να ανασχεθεί, όσο το δυνατόν συντομότερα, εάν οι ΗΠΑ και η Δύση θέλουν να διατηρήσουν, στο προβλεπτό μέλλον, την πλανητική τους κυριαρχία, η παρακμάζουσα Δύση συγκρούεται, στα εδάφη της Ουκρανίας, με την ανερχόμενη μεν, αλλά και δευτερεύουσα, στην παγκόσμια σκηνή, Ρωσία, κατά την περίοδο, που οι δύο αυτές συγκρουόμενες πλανητικές δυνάμεις θα έπρεπε να συνεργαστούν, για να αντιμετωπίσουν τον, δυναμικά, ανερχόμενο κινέζικο γίγαντα, ο οποίος, φυσικά, έχει κάθε λόγο να χαίρεται, για αυτή την εξέλιξη, η οποία δρα θετικά και προς μεσομακροπρόθεσμο συμφέρον της ανερχόμενης κινεζικής υπερδύναμης.

Στην συγκεκριμένη αυτή περίπτωση, λειτουργεί η παράλογη, εξωπραγματική και ανορθολογική συλλογιστική του ιουδαιοχριστιανικού ρητού “μωραίνει ο Κύριος, ον βούλεται, απωλέσαι”, αλλά αυτό δεν είναι ένα πρωτοφανές και αναπάντεχο συστατικό στοιχείο των δυτικών δεξαμενών σκέψεων και των ηγετικών κέντρων, που επιλέγουν και λαμβάνουν τις σχετικές κρίσιμες αποφάσεις.

Πολλές φορές και ιδίως, κατά την διάρκεια του 20ού αιώνα, όπως και του αιώνα που ζούμε, και οι διάφορες δυτικές ηγετικές ελίτ έχουν πάρει τις λάθος αποφάσεις στις λάθος κρίσιμες στιγμές της ευρωπαΐκής και της παγκόσμιας ιστορίας, αν αναλογιστούμε τον πρώτο και τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, όπως και την αμετροεπή συλλογιστική και λογική, που επικράτησε, στην Ουάσιγκτον και στην Δύση, μετά την αφελή αυτοδιάλυση της “Σοβιετικής Ένωσης”, στις αρχές της δεκαετίας του 1990 και όχι, μόνον, όσον αφορά την περιφρονητική αντιμετώπιση, που επέδειξαν απέναντι στην μετασοβιετική Ρωσία, αλλά, κυρίως, επειδή ενέταξαν, στον παγκόσμιοποιητικό οικονομικό σχεδιασμό τους και την μικρής εμβέλειας και ασθενική, οικονομικά, τότε, μεταμαοϊκή Κίνα, χωρίς να λάβουν, υπόψη τους, τον ασκό του Αιόλου, τον οποίον  άνοιξαν, μετατρέποντας μια αχανή τριτοκοσμική κοινωνία, σε έναν σε έναν απίστευτων διαστάσεων βιομηχανικό γίγαντα, ο οποίος, αναπτύσσοντας με φρενήρη τρόπο την οικονομία του, παράλληλα με την δημιουργία δικής του τεχνολογίας, τον οποίο γίγαντα, τώρα, βρίσκουν μπροστά τους και θα συνεχίσουν να τον βρίσκουν μπροστά τους, ενώ ίδιοι οι Δυτικοί θα βλέπουν, από μακριά, την σκόνη του, σε ένα όχι μεγάλο χρονικό διάστημα, από σήμερα.

Αλλά, έτσι είναι η ζωή. Οι βλακείες πληρώνονται. Και πολύ περισσότερο πληρώνονται οι στρατηγικές βλακείες. Και σε αυτές τις στρατηγικές βλακείες οι ηγεσίες της Δύσης επιδόθηκαν καθόλη την προηγούμενη τριακονταετία. 

Τώρα, έρχεται και πλησιάζει η ώρα ο παρακμάζων δυτικός συνασπισμός να πληρώσει τον δέοντα λογαριασμό, ως συνέπεια των στρατηγικών βλακειών, που διέπραξε, προς χάριν των μεσοπρόθεσμων συμφερόντων των πολυεθνικών εταιρειών, με το στήσιμο του σκηνικού και της λειτουργίας της παγκοσμιοποίησης, στην οποία, με κανέναν τρόπο, δεν έπρεπε να εντάξουν την, κεντρικά, διευρυνόμενη, από την κομμουνιστική γραφειοκρατία του Πεκίνου, οικονομία της Κίνας.

Ας πρόσεχαν…