2019 - 2029 : Ελληνικό συνταξιοδοτικό σύστημα, ώρα μηδέν : Πού θα βρεθούν 210 δισ. €, για να το χρηματοδοτήσουν; Δεν θα βρεθούν. (Χωρίς αποκατάσταση της νομισματικής κυριαρχίας του ελληνικού κράτους και χωρίς εθνικό νόμισμα, έρχεται κατάρρευση).

Ότι η κατάσταση, που επικρατεί, στο ελληνικό ασφαλιστικό σύστημα, είναι απελπιστική, όσο η χώρα παραμένει, στην ευρωζώνη και τελεί υπό το καθεστώς του ιδιότυπου νεοσυντηρητικού κεϋνσιανού φιλελευθερισμού, το οποίο επιβάλλει, στην χώρα, τους μνημονιακούς κανόνες του αέναου μηδενικού κοινωνικοασφαλιστικού ελλείμματος, είναι κάτι που το έχουμε περιγράψει και σε παλαιότερες αναρτήσεις, σε αυτό, εδώ, το μπλογκ.

Η ελληνική οικονομία, μεσομακροπρόθεσμα, βρίσκεται, σε πολύ δύσκολη θέση, με δεδομένο το τέλμα, στην παραγωγικότητα και την ταχεία αρνητική πορεία των δημογραφικών δεικτών της ελληνικής κοινωνίας, που οδηγούν, στο συμπέρασμα ότι η δυνητική οικονομική ανάπτυξη της χώρας, μακροπρόθεσμα και σε ετήσια βάση, δύσκολα, θα φθάσει τα επίπεδα του 1%. 

Στην πραγματικότητα, ακόμη και αυτή η πρόβλεψη είναι πολύ αισιόδοξη, εάν δεχθούμε ότι η παρούσα κυβέρνηση και αυτές που θα την διαδεχθούν, πρόκειται να εφαρμόσουν τις πολιτικές των "μεταρρυθμίσεων", που προτείνουν το ΔΝΤ και οι διάφοροι εντόπιοι και διεθνείς οικονομικοί οργανισμοί, ήτοι η περαιτέρω απελευθέρωση της οικονομίας, με την, ακόμη, μεγαλύτερη συρρίκνωση του ελληνικού δημοσίου, των διαφόρων επαγγελμάτων, την συνέχιση των μειώσεων των συντάξεων κλπ.

Εντός των πλαισίων του μείγματος του νεοσυντηρητικού κεϋνσιανού φιλελευθερισμού, που έχουν επιβάλλει, με τις μνημονιακές πολιτικές, οι ευρωδανεστικοί θεσμοί, στην χώρα μας και παρά τα σκληρά μέτρα, που έχουν, μέχρι τώρα, ληφθεί, η συνταξιοδοτική δαπάνη εξακολουθεί να βρίσκεται, στα υψηλά επίπεδα του 17% του ελληνικού ΑΕΠ, ποσοστό το οποίο είναι το μεγαλύτερο, στην "Ευρωπαϊκή Ένωση", ενώ ο κρατικός προϋπολογισμός συμμετέχει, στην χρηματοδότηση του συνταξιοδοτικού συστήματος φθάνει, στο 10% του ΑΕΠ, την ίδια στιγμή, που, ο μέσος όρος, στον "ευρωενωσιακό" χώρο, φθάνει, στο 2,5% του ΑΕΠ του χώρου αυτού. 

Όλα αυτά, συνδυαζόμενα, με το γεγονός ότι στο ελληνικό ασφαλιστικό σύστημα, 1 συνταξιούχος αντιστοιχεί, σε 1,5 εργαζόμενο και με, επίσης, δεδομένη την, ήδη, συμβαίνουσα πληθυσμιακή συρρίκνωση της χώρας, καθιστούν το ασφαλιστικό σύστημα μη βιώσιμο, ακόμη και εάν η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη το ιδιωτικοποιήσει, εκτεταμένα. (Δεν πρόκειται να το πράξει, τουλάχιστον, τώρα. Η ιδιωτικοποίηση την οποία έχει εξαγγείλει και την οποία πρόκειται να εφαρμόσει, με την ψήφιση του νέου ασφαλιστικού νόμου, τον Ιανουάριο του 2020, θα αφορά, μερικώς, την επικουρική ασφάλιση και ουδόλως την κύρια).

Έτσι, με δεδομένο το πολύ πραγματικό γεγονός ότι, σε επίπεδο φορολογίας, το 60% των πολιτών εμπίπτουν, στο αφορολόγητο, αλλά και το γεγονός ότι οι φόροι που καλούνται να πληρώσουν, πολλοί εξ όσων καλούνται να πληρώσουν, είναι πολύ μικροί, οι δημόσιες δαπάνες, για το συνταξιοδοτικό σύστημα της χώρας, κρίνονται - και είναι -, ως πολύ υψηλές. Και θα γίνουν υψηλότερες, με τα ψίχουλα των φοροελαφρύνσεων, που επιχειρεί η κυβέρνηση, αλλά και με την μείωση των ασφαλιστικών εισφορών, που εξαγγέλει ότι θα περιέχονται, στο ασφαλιστικό νομοσχέδιο, το οποίο προετοιμάζει και το οποίο, όπως είπαμε, θα φέρει στην βουλή, στις αρχές του ερχόμενου χρόνου. 

Το ελληνικό κράτος, υπ' αυτές τις συνθήκες, καλείται, εντός της ερχόμενης δεκαετίας, να καταβάλει, περίπου, 210 δισ. €, γεγονός το οποίο, με δεδομένη την παρούσα, αλλά και την, δυναμικώς, εξελισσόμενη, κατά την διάρκεια αυτής της δεκαετίας, οικονομική ισορροπία, φαντάζει ως εξωπραγματικό.

Εντός της παρούσας οικονομικής και νομισματικής πολιτικής, που καθορίζεται, από τις Βρυξέλλες, με τους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και τα υψηλά πρωτογενή δημοσιονομικά πλεονάσματα της τάξεως του 3,5% του ελληνικού ΑΕΠ, έως το 2022 και του 2,2%, ετησίως, μέχρι το 2060 και χωρίς την επαναφορά της νομισματικής κυριαρχίας του ελληνικού κράτους, με την αντικατάσταση του ευρώ, από ένα νέο τοπικό νόμισμα, το ελληνικό συνταξιοδοτικό σύστημα αδυνατεί να χρηματοδοτηθεί, με αυτό το, εντός της ερχόμενης δεκαετίας, προβλεπόμενο ποσόν των 210 δισ. € και να παραμείνει, στα σημερινά επίπεδα συντάξεων, που είναι, ήδη, πολύ χαμηλά.

Με λίγα λόγια, έρχεται κατάρρευση. Αυτή είναι η σκληρή η αμείλικτη και αδυσώπητη πραγματικότητα, που έχει να αντιμετωπίσει ο συνταξιουχικός κόσμος του παρόντος και του μέλλοντος, αλλά και η ελληνική κοινωνία, με τα επίπεδα της οικονομικής υπανάπτυξης, που, ήδη, υφίστανται και τα οποία την απειλούν, στο παρόν και στο μέλλον.

Το ελληνικό ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό σύστημα οδηγείται, προς την ώρα μηδέν. Όλα τα άλλα, πέραν από προπαγανδιστικά ψεύδη, είναι άνευ ουσίας και σημασίας...