Από το 1947, στο 1979 και από εκεί, στο 2060 : Οι αλματώδεις εξελίξεις, στην εφαρμοσμένη τεχνολογία και στην παραγωγικότητα της εργασίας και τα ανοησιολόγα συμπεράσματα του ΟΟΣΑ, για τις επιπτώσεις τους, στα συνταξιοδοτικά συστήματα των χωρών - μελών του.

Ενώ η ελληνική κυβέρνηση ετοιμάζει, πυρετωδώς, το νέο ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό νομοσχέδιο, που υπολογίζει να ψηφιστεί, μέσα στον Ιανουάριο του 2020, μαζύ με τις σχετικές αναλογιστικές μελέτες, οι διεθνείς οργανισμοί συνεχίζουν την ενορχηστρωμένη πολιτική του εκφοβισμού των πληθυσμών, στις αναπτυγμένες χώρες του σύγχρονου γραφειοκρατικού καπιταλισμού, γύρω από τις μέλλουσες δημογραφικές εξελίξεις και τις - υποτιθέμενες ως - δυσμενείς επιτώσεις τους, στα συνταξιοδοτικά συστήματα των χωρών αυτών.

Τελευταίο δείγμα της πολιτικής του συνεχιζόμενου τρόμου είναι η Έκθεση του ΟΟΣΑ, με την οποία ο Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης κάνει σημαία του την (υποτιθέμενη) πίεση της ταχείας γήρανσης του πληθυσμού, στις χώρες, που είναι μέλη του, από το 1979 και μέχρι το 2060.

Οι υποθέσεις, για τις μελλοντικές εξελίξεις, στις οποίες προβαίνει ο ΟΟΣΑ, στηρίζονται, στην διαπίστωση ότι, από το 1979, μέχρι σήμερα, το μέγεθος των ατόμων, με ηλικία, άνω των 65 ετών, έχει αυξηθεί, στα επίπεδα του 31% εκείνων, που βρίσκονται, την ενεργή ηλικιακή ομάδα των 15 έως 64 ετών, από το 20%, που ήταν πριν 40 χρόνια.

Για την χώρα μας, η αντίστοιχη εκτίμηση είναι ότι το υπολογιζόμενο ποσοστό των ατόμων με ηλικία, άνω των 65 ετών, θα φθάσει, το 2020, στο 37,8% της ηλικιακής ομάδας των 15, έως 64 ετών και το 2060, στο 79,7%, συνοδευόμενο, από μια μείωση των ενεργών ηλικιών, άνω του 35%, όπως και σε άλλες χώρες (Ιαπωνία, Κορέα, Πολωνία, Λετονία, Λιθουανία), με μέσο όρο μείωσης των ενεργών ηλικιακών ομάδων, στις χώρες του ΟΟΣΑ, της τάξεως του 10%. Με την ουσιαστική διαφορά ότι, στην Ελλάδα, το 2018, η μέση ηλικία συνταξιοδότησης, παρά τις μεταβολές, κατά την περίοδο της μνημονιακής περιόδου, στην ασφαλιστική και στην συνταξιοδοτική νομοθεσία, είναι, για τους άνδρες τα 61,7 έτη (έναντι των 65,4, στις χώρες του ΟΟΣΑ) και για τις γυναίκες, τα 60 έτη (έναντι των 63,7, στις χώρες του ΟΟΣΑ).

Όπως έχουμε, σε αυτό εδώ το μπλογκ, επανειλημμένως, υποστηρίξει, το υπαρκτό πρόβλημα της γήρανσης των πληθυσμών, στις χώρες του αναπτυγμένου γραφειοκρατικού καπιταλισμού, από, καθαρά, παραγωγική και οικονομική πλευρά, αποτελεί ένα ψευδοπρόβλημα, για την οικονομική ανάπτυξη των χωρών αυτών, στον βαθμό, που η ραγδαία εξέλιξη της τεχνολογίας και των τεχνικών εφαρμογών της ρομποτικής, της βιοτεχνολογίας και των λοιπών ηλεκτρονικών συστημάτων ωθούν, σε αλματώδη άνοδο την παραγωγικότητα της εργασίας, την οποία παραγωγικότητα της εργασίας, και τα συναφή αποτελέσματά της, στην οικονομική ζωή, μπορούν να ωθήσουν, σε, ακόμη, μεγαλύτερα και δυσθεώρητα μεγέθη, αποσυνδέοντας, με την κατάλληλη πολιτική της ενίσχυσης των παραωγικών επενδύσεων και μάλιστα, σε πολύ σημαντικό βαθμό, την παραγωγική διαδικασία, από την ανθρώπινη εργασία.

Αυτή η αλματώδης αύξηση της εφαρμοσμένης τεχνολογίας, στην πράξη, σημαίνει ότι η σύνδεση της παραγωγής και της αύξησης του ΑΕΠ, με τις ηλικιακές ομάδες του πληθυσμού των αναπτυγμένων χωρών του γραφειοκρατικού καπιταλισμού, έτσι όπως υπολογίζεται, από τις εκθέσεις και τις μελέτες των μεγάλων συστημικών οργανισμών είναι μονομερείς και στερούνται επιστημονικού υποβάθρου, διότι δεν υπολογίζουν την καταλυτική επίδραση, που μπορεί να έχει - και θα έχει - αυτός ο παράγοντας, στην παραγωγική διαδικασία, κατά τον χρόνο, που θα περάσει, στις προσεχείς δεκαετίες.

Όλα αυτά γίνονται απτά και απολύτως, φανερά, όταν συνδυάσουμε τα δημογραφικά και λοιπά στοιχεία, που παρουσιάζει η Έκθεση του ΟΟΣΑ, στην οποία αναφερόμαστε, με τα δεδομένα, που προκύπτουν, από το σχήμα του πίνακα του Robert Reich Αμερικανού οικονομολόγου και πρώην υπουργού Εργασίας των Η.Π.Α., κατά την περίοδο της προεδρίας του Bill Clinton, το οποίο σχήμα παρουσιάζει την εξέλιξη της παραγωγικότητας της εργασίας, της κατανάλωσης και των ωριαίων μισθών, εντός της μακράς χρονικής περιόδου, που ξεκινάει, από το 1947, μέχρι το 2011.

Τον πίνακα αυτόν, βέβαια, τον έχουμε ξαναπαρουσιάσει, αλλά τα συμπεράσματα, που βγαίνουν, από την σύγκρισή του, με τα δημογραφικά και κοινωνικοασφαλιστικά στοιχεία, που προκύπτουν, από την Έκθεση του ΟΟΣΑ, είναι καθοριστικά και καταδεικνύουν, αφοπλιστικά, τις μεθοδευμένες ανοησίες, που γράφουν οι μισθωμένοι οικονομέτρες και λοιποί οικονομολόγοι του Οργανισμού, αυτού, όπως και των άλλων υπερεθνικών οργανισμών, που η διεθνής γραφειοκρατική καπιταλιστική ελίτ έχει δημιουργήσει, προς παραπλάνηση των κοινωνιών, που διοικούνται, από αυτήν.

Η αλματώδης εκτίναξη της παραγωγικότητας, την οποία καταγράφει, κατα την χρονική περίοδο 1947 - 2011, ο πίνακας του Robert Reich, που παρουσιάζεται, στην αρχή αυτού, εδώ, του δημοσιεύματος, εξηγεί το πραγματικό γεγονός της απορρόφησης των επιπτώσεων της αύξησης του ποσοστών των μη ενεργών ηλικιακών ομάδων, από το 20%, στο 31%, των παραγωγικών ηλικιακών ομάδων, από το 1979, έτσι όπως αυτή η αύξηση καταγράφεται, στην Έκθεση του ΟΟΣΑ, στην οποία, εδώ, αναφερόμαστε. 

Και φυσικά, με δεδομένο ότι ο πίνακας του Robert Reich ξεκινάει να καταγράφει τα στοιχεία που παρουσιάζει, λίγο μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, καθίσταται σαφές ότι η αύξηση της παραγωγικότητας έχει απορροφήσει και την αντίστοιχη αύξηση των μη ενεργών ηλικιών, σε σχέση με τις παραγωγικές ηλικίες, η οποία, προφανώς, έχει υπάρξει, κατά την περίοδο 1947 - 1978, η οποία αύξηση δεν έχει καταγραφεί, στην Έκθεση του ΟΟΣΑ.

Και μόνον, η ύπαρξη αυτών των στοιχείων, που προκύπτουν, από τον παρουσιαζόμενο πίνακα, είναι αρκετά να καταρρίψουν την έωλη "επιχειρηματολογία" των οικονομολόγων των μεγάλων οργανισμών του σύγχρονου γραφειοκρατικού καπιταλιστικού κόσμου και των μισθωμένων, από την διεθνή οικονομική και πολιτική ελίτ, think tanks, που κινδυνολογούν, ασύστολα, παρουσιάζοντας, ως καταστροφικούς κινδύνους, πιθανότητες ύπαρξης αρνητικών σεναρίων, τα οποία, φυσικά, έχει διαψεύσει η ίδια η ρέουσα πραγματικότητα, κατά την διαδρομή των παρελθουσών δεκαετιών.  

Θα πρέπει να το υπενθυμίσουμε, για πολλοστή φορά :

Το σύγχρονο, αλλά και χρονίζον, οικονομικό πρόβλημα του γραφειοκρατικού καπιταλισμού της εποχής μας (τουλάχιστον, από το 1980 και πολύ περισσότερο, από το 2008 και μετά) δεν είναι παραγωγικό. 

Το όποιο παραγωγικό ζήτημα παρουσιάζεται, το λύνει η αλματώδης πρόοδος της εφαρμοσμένης τεχνολογίας και η, επίσης, αλματώδης αύξηση της παραγωγικόπτητας της εργασίας. Αυτά τα μεγέθη. ουδόλως, παρουσιάζονται, σε αυτές τις οικονομοτεχνικές μελέτες του ΟΟΣΑ και των άλλων διεθνών οργανισμών. 

Λες και η τεχνολογική πρόοδος, η εφαρμοσμένη τεχνολογία και η συναφής παραγωγικότητα της εργασίας θα μείνουν στάσιμες, κατά την διάρκεια των μελλοντικών δεκαετιών!

Έτσι το σύγχρονο πρόβλημα (το οποίο και αυτό εκκινεί, τουλάχιστον, από το 1980) είναι πρόβλημα διανομής της παραγωγής. Ένα πρόβλημα, το οποίο έχει την βάση του, στην, ομοίως, αλματώδη μεγέθυνση της ανισότητας του πλούτου.

 Η ασθενέστατη και σαφέστατα καταγεγραμμένη, στον πίνακα του Robert Reich λιμνάζουσα κατανάλωση, η οποία προκύπτει, από την στασιμότητα των πραγματικών μισθών, κατά την περίοδο, που ξεκίνησε, από το 1989 και μετά.

Όλα τα άλλα είναι επινοημένες ανοησίες, οι οποίες δεν διαδίδονται, αφελώς, αποδεικνύει του λόγου το αληθές.