Το φάντασμα του φουσκωμένου δημοσιονομικού ελλείμματος του 2009 ξανακτυπά την κυβέρνηση του ΓΑΠ και την Eurostat, που οργάνωσαν την πλαστογράφησή του. (Ο Γιώργος Προκοπάκης και ένας ενδιαφέρων διάλογος, που ναυάγησε).

Το πολλαπλώς ταλαιπωρημένο ελληνικό δημοσιονομικό έλλειμμα του 2009, υπέστη πολλές διαχειριστικές ατασθαλίες. Η κυβέρνηση Καραμανλή το ξεφούσκωνε, εμφανίζοντάς το, ως 6,2% του ΑΕΠ, ενώ η κυβέρνηση του ανόητου ΓΑΠ και η Eurostat του Walter Radermacher το φούσκωσαν, στο 15,8% του ΑΕΠ, επιβάλλοντας και νέες μεθοδολογίες, προκειμένου να χρεωκοπήσουν την ελληνική οικονομία και να την βάλουν στον "μηχανισμό στήριξης", δηλαδή, υπό το καθεστώς της αναγκαστικής διαχείρισης της τρόϊκας των δανειστών. Δυστυχώς, τον σκοπό τους τον πέτυχαν. Αν και η αλήθεια είναι ότι η κατάσταση μπορούσε να σωθεί, αφού η αλήθεια, ως προς το μέγεθος του ελλείμματος αυτού, βρίσκεται κάπου, στην μέση...




Αυτή η απίθανη ιστορία, με το μαγείρεμα του μεγέθους του ελληνικού δημοσιονομικού ελλείμματος του 2009, θα κυνηγάει, εσαεί, το μνημονιακό στρατόπεδο της χώρας. Η νέα έκθεση, που έχει συνταχθεί, από στελέχη της ΕΛΣΤΑΤ και του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, η οποία υπολογίζει ότι το δημοσιονομικό έλλειμμα του 2009 φουσκώθηκε, κατά 14,7 δισ. €, προκειμένου να τεθεί η χώρα, κάτω από το καθεστώς της αναγκαστικής διαχείρισης των δανειστών της, δείχνει ότι το φάντασμα αυτής της υπόθεσης δεν θα αφήσει ήσυχους τους εντόπιους διαχειριστές και αβανταδόρους αυτής της λαθροχειρίας, η οποία ξεκίνησε, ως ένας πολιτικάντικος χειρισμός της νεόκοπης κυβέρνησης του αφελούς και ανίδεου, περί τα οικονομικά, ΓΑΠ, μετά την θριαμβευτική νίκη του ΠΑΣΟΚ, στις βουλευτικές εκλογές της 4/10/2009, που σκοπό είχε να εκθέσει και να κατεξευτελίσει την κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, για την τρέχουσα οικονομική της διαχείριση, κατά το τελευταίο έτος της διακυβέρνησής της, με αποτέλεσμα να ακολουθήσει μια χιονοστιβάδα, η οποία οδήγησε, έξι μήνες μετά, στην ελληνική χρεωκοπία.

Η αλήθεια είναι ότι αυτή η λαθροχειρία δεν πρόκειται να αφήσει, σε ησυχία, ούτε τους ξένους - τους ευρωζωνίτες, αλλά και το Δ.Ν.Τ., από όπου μας προέκυψε ο Ανδρέας Γεωργίου, ο φερτός πρόεδρος της ΕΛΣΤΑΤ - μαγειρευτές του φουσκωμένου ελληνικού δημοσιονομικού ελλείμματος του 2009. Ο Βάλτερ Ραντεμάχερ και η παρέα του στην Eurostat, είναι πολύ πιθανό - και πρέπει - να λογοδοτήσουν, για όσα έχουν πράξει και επί αυτού του θέματος, διότι το δημοσιονομικό έλλειμμα του 2009, ήταν προϊόν σκοπούμενης αυξομείωσης των, επί μέρους, στοιχείων του και της τελικής διόγκωσης του συνολικού του μεγέθους, προκειμένου να φουσκωθεί το έλλειμμα αυτό και να προστεθούν, επί πλέον, βάρη στον προϋπολογισμό του 2009, τα οποία μπορεί να φθάνουν (θεωρητικά), ως τάξη μεγέθους, μέχρι τα 14,7 δισ. €. Προφανώς, είναι λιγότερα, από αυτό το ποσόν, αλλά, στην δεδομένη συγκυρία, ήσαν αρκετά, για να βουλιάξουν την χώρα, στην ανοικτή χρεωκοπία.

Βέβαια, οι αυξομειώσεις των, επί μέρους ποσών, του ελληνικού κρατικού προϋπολογισμού του 2009, που έφθασαν, το ελληνικό δημοσιονομικό έλλειμμα, στα 36,2 δισ. €, και οι διαρκείς επαναπροσδιορισμοί  του ύψους του ελληνικού ΑΕΠ, οδήγησαν, σταδιακά, το δημόσιο έλλειμμα του 2009, από το 6,2% του ΑΕΠ, που υπολόγιζε η κυβέρνηση Καραμανλή στις 2/10/2009, στο 12,7%, στις 20/10/2009, στο 14,6%, στα τέλη Μαρτίου 2010 και στο 15,8%, αμέσως μετά τις νομαρχιακές και δημοτικές εκλογές του Νοεμβρίου 2010.

Το πώς έγιναν όλα αυτά, το έχουμε πει πολλές φορές, όλα αυτά τα χρόνια, αλλά δεν βλάπτει να πούμε και πάλι, ορισμένα πράγματα, γύρω από την όλη ιστορία του δόλιου φουσκώματος του ελληνικού δημόσιου ελλείμματος του 2009.

Όλα ξεκίνησαν, όταν έγινε, ελαφρά την καρδία, η ανακοίνωση, από τον καινούργιο υπουργό Οικονομικών Γιώργο Παπακωνσταντίνου, της εκτίμησης, για την εκτίναξη του δημοσιονομικού ελλείμματος της χώρας, κατά το 2009, από το 6,2% του ΑΕΠ, στα επίπεδα του 12,7% του ΑΕΠ.

Η ανακοίνωση αυτή οδήγησε στις σφοδρές αντιδράσεις της Ε.Κ.Τ., αφού, ανοήτως, ο Ζαν-Κλωντ Τρισέ ανακοίνωσε, προκειμένου να πιέσει την κυβέρνηση του ΓΑΠ, ότι τα ελληνικά κρατικά ομόλογα, από 1/1/2011, δεν θα γίνονται αποδεκτά, ως μέσα πληρωμών. Αυτή η ηλίθια ανακοίνωση του επικεφαλής της ευρωμπατιροτραπεζοκρατίας οδήγησε στις σφοδρές αντιδράσεις των διεθνών χρηματοπιστωτικών αγορών, με αποτέλεσμα τα ελληνικά διαφορικά επιτόκια να ξεπεράσουν τις 200 και τις 300 μονάδες βάσης. Έτσι, το παιχνίδι, μέσα στα πλαίσια των κανόνων, που είχαν συμφωνηθεί, στην ευρωζώνη, είχε, πλέον, χαθεί, για την Ελλάδα.

Ο συμβατικός δρόμος των Συνθηκών της ευρωζώνης ήταν μονόδρομος και οδηγούσε, στην χρεωκοπία της χώρας. Αλλά η κήρυξη της Ελλάδας, σε καθεστώς ανοικτής χρεωκοπίας και η θέση της σε πτώχευση, υπονόμευε την ίδια την ύπαρξη της ευρωζώνης, αφού αυτή η διαδικασία θα υπονόμευε τα συμφέροντα των δανειστών και θα κατέστρεφε την εμπιστοσύνη τους, στην ίδια την υπόσταση της ευρωζώνης, η οποία εμφανιζόταν, ως ένας θεσμός αναξιόπιστος.

Το αποτέλεσμα ήταν να παρακαμφθεί, όπως-όπως και εντελώς, πρόχειρα, η διαδικασία της επίσημης χρεωκοπίας του ελληνικού δημοσίου και στην θέση της να κατασκευασθεί ένα καθεστώς μιας μη διακηρυγμένης, μιας ανεπίσημης χρεωκοπίας, η οποία, αντί για καθεστώς πτώχευσης (στο οποίο, άλλωστε, ουδέποτε έχει τεθεί κάποιο κράτος) έλαβε την μορφή της αναγκαστικής διαχείρισης της περιουσίας και των μηχανισμών διοίκησης του ελληνικού κράτους και της ελληνικής οικονομίας, από ένα τρικέφαλο σχήμα, στο οποίο συμμετείχαν οι δανειστές, που θα χρηματοδοτούσαν το ελληνικό κράτος. Δηλαδή η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Ε.Κ.Τ. και το Δ.Ν.Τ. - το τελευταίο, λόγω της (υποτιθέμενης) τεχνογνωσίας του, στην διαχείριση τέτοιων καταστάσεων.

Αυτή η μορφή της αναγκαστικής διαχείρισης, κάτω, από τους υπαλλήλους της τρόϊκας, υποτίθεται ότι θα διασφάλιζε τα συμφέροντα των δανειστών του ελληνικού δημοσίου. Όσο αυτά ήταν δυνατόν να διασφαλισθούν.

Αλλά, για να σταθεί δυνατόν να κηρυχθεί η χώρα, σε ένα καθεστώς ουσιαστικής χρεωκοπίας, το οποίο θα την οδηγούσε, στο ιδιότυπο καθεστώς της αναγκαστικής διαχείρισης, που προαναφέραμε, πρωτ' απ' όλα, θα έπρεπε να συμφωνήσουν οι ενδιαφερόμενοι και να καταλήξουν, εκεί, που, στο τέλος, κατέληξαν. Αυτό δεν ήταν τόσο εύκολο. Αντιθέτως, υπήρξε δύσκολο, στον βαθμό, που η νεαρή - τότε - γερμανική κυβέρνηση των Χριστιανοδημοκρατών της Αγκέλα Μέρκελ και των Ελεύθερων Δημοκρατών του Γκίντο Βεστερβέλλε, διαφωνούσε, με την ίδια την ιδέα της "ελληνικής διάσωσης", αρνούμενη, επί μακρόν, να δει τις επιπτώσεις της ελληνικής χρεωκοπίας και της επιστροφής στην δραχμή, στο σύνολο της ευρωζώνης.

Κάποια στιγμή, στις 11/2/2010, η γερμανική κυβέρνηση συμφώνησε, σε ένα πακέτο "διάσωσης" της ελληνικής οικονομίας, το οποίο, ουσιαστικά, ήταν ένα πακέτο διάσωσης των γαλλογερμανικών τραπεζών, ύστερα, από ασφυκτικές πιέσεις του Νικολά Σαρκοζύ, ο οποίος, προηγουμένως - μαζύ με τους άλλους ευρωζωνίτες -, είχε αποσπάσει, τον Ιανουάριο του 2010, την δέσμευση, από τον αφελή, ανόητο και αδαή ΓΑΠ, ότι δεν επρόκειτο να κηρύξει στάση πληρωμών του ελληνικού κράτους.

Από εκεί και πέρα, έμειναν να κανονιστούν οι λεπτομέρειες, γύρω από τον "μηχανισμό διάσωσης", οι οποίες, τελικώς, ανακοινώθηκαν, στις 25/3/2010, με την πλήρη συμφωνία του ΓΑΠ, ο οποίος, όμως, δεν μπορούσε να ανακοινώσει την ένταξη της Ελλάδας, στον μηχανισμό αυτόν. Η ελληνική κοινή γνώμη αντιδρούσε, σε μια τέτοια προοπτική, ενώ ο ΓΑΠ είχε, την ελπίδα ότι θα μπορούσε να διασωθεί, πολιτικά.

Κάπου εκεί οργανώθηκε και η ελληνική χρεωκοπία, με κεντρικό όπλο την εμφάνιση ενός, ακόμη, περισσότερο, από όσο είχε παρουσιασθεί, διευρυμένου δημοσιονομικού ελλείμματος, το οποίο η ελληνική στατιστική υπηρεσία, η οποία πέρασε, ουσιαστικά, στα χέρια της γραφειοκρατίας της Eurostat και του Δ.Ν.Τ., το διόγκωσε, στα επίπεδα του 13,6% του ΑΕΠ, με την προοπτική μιας μεταγενέστερης διεύρυνσής του. Έτσι, υπό το βάρος ενός εμφανιζόμενου, ως ανέξελεγκτου, τεράστιου δημοσιονομικού ελλείμματος, οι διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές, στις αρχές Απριλίου του 2010, έκοψαν την πίστωση στο ελληνικό κράτος, θεωρώντας ότι είναι χρεωκοπημένο, παρά το γεγονός ότι η Ε.Κ.Τ., δια του, τότε, διοικητή της Ζαν-Κλωντ Τρισέ, αναίρεσε την βλακώδη δήλωση του ιδίου, που είχε γίνει τον Νοέμβριο του 2009 και με την οποία είχε πει ότι τα ελληνικά κρατικά ομόλογα δεν θα γίνονταν δεκτά, ως μέσα πληρωμών, από την Ε.Κ.Τ., από την 1/1/2011.

Αυτή την βλακώδη και διαλυτική, για την ελληνική οικονομία, δήλωση του Τρισέ, που έγινε, ύστερα από την ανακοίνωση του αυξημένου ελληνικού δημοσιονομικού ελλείμματος, από τους ΓΑΠ και Παπακωνσταντίνου και η οποία δήλωση έβαλε την ταφόπλακα της χρεωκοπίας, στην ελληνική οικονομία, την αναίρεσε, λοιπόν, ο ίδιος ο Τρισέ, την ίδια ημέρα, που συμφωνήθηκε η δημιουργία του "μηχανισμού διάσωσης" της ελληνικής οικονομίας, οπότε ανακοίνωσε ότι τα ελληνικά κρατικά ομόλογα θα γίνονταν δεκτά, ως μέσα πληρωμών, από την Ε.Κ.Τ. και μετά από την 1/1/2011.

Όμως, η ζημιά είχε γίνει. Ήταν, πια, αργά, αφού η δήλωση αυτή, συνδυάστηκε, με την ανακοίνωση της δημιουργίας του "μηχανισμού διάσωσης" της ελληνικής οικονομίας, με την ύπαρξη ενός εμφανιζόμενου, ως ανεξέλεγκτου, δημοσιονομικού ελλείμματος, το οποίο τροφοδοτούσε τον πολλαπλασιασμό ενός δημόσιου χρέους, το οποίο, εκ των πραγμάτων, ήταν, επίσης, τεράστιο (πάνω από 120% του ΑΕΠ) και καθίστατο ανεξέλεγκτο και αδύνατο να εξυπηρετηθεί, σε οποιονδήποτε χρονικό ορίζοντα, αφού η Ε.Κ.Τ. και ο "μηχανισμός διάσωσης", ο οποίος ήταν βραχυχρόνιος, δεν εγγυώντο την εξυπηρέτηση του χρέους αυτού. 

Έτσι, με εργαλείο την δημοσιοποίηση του αναθεωρημένου και διογκωμένου δημοσιονομικού ελλείμματος, αμέσως, μετά την σύνοδο των ηγετών της ευρωζώνης, που έγινε, στις 25/3/2010 και με την οποία έγιναν όλες οι σχετικές ανακοινώσεις, που προαναφέρθηκαν, οργανώθηκε η πλήρης αποκοπή του ελληνικού κράτους, από τον δανεισμό των διεθνών χρηματοπιστωτικών αγορών. Οι ΓΑΠ και Παπακωνσταντίνου (εικονικά, ή πραγματικά) απέφυγαν την άμεση ένταξη της Ελλάδας, στον νέο μηχανισμό, που έγινε, κατά παράβαση όλων των Συνθηκών της ευρωζώνης, με την φρούδα ελπίδα ότι οι διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές δεν θα κρατούσαν, στα ύψη, τα ελληνικά διαφορικά επιτόκια δανεισμού.

Κάτι τέτοιο, φυσικά, δεν συνέβη. Τα ελληνικά spreads έφθασαν και ξεπέρασαν τις 474 μονάδες βάσης (από 118 μονάδες βάσης, που ήσαν στα τέλη Σεπτεμβρίου του 2009), με αποτέλεσμα, στις 25/4/2010, ο ΓΑΠ να ανακοινώσει, από το Καστελλόριζο, με πανηγυρικό τόνο, την ένταξη της Ελλάδας, στον νέο μηχανισμό, που οδήγησε την χώρα, στο Μνημόνιο της Πρωτομαγιάς του 2010 και στην καταστροφή, που ακολούθησε και η οποία εξακολουθεί και θα εξακολουθήσει, για πολύ, ακόμη, να συνεχίζεται.

Όπως είπαμε, το μαγείρεμα των ελληνικών δημοσιονομικών στοιχείων συνεχίστηκε, μέχρι και μετά τις τοπικές εκλογές του Νοεμβρίου του 2010 και όπως λέει η τωρινή έκθεση των στελεχών του Γ.Λ.Κ. και της ΕΛΣΤΑΤ, οι αλχημείες, γύρω από αυτά, εντοπίζονται, σε μεθοδεύσεις, γύρω από τον τακτικό προϋπολογισμό του 2009, που αφορούν την μείωση των εσόδων του, η οποία έφθασε, στα 10,71 δισ. €, αλλά και στην μεγάλη αύξηση των δαπανών του, κατά 5,6 δισ. €. Ανάλογες είναι και οι πρακτικές, που αφορούν τον προϋπολογισμό των δημοσίων επενδύσεων, όπου και εκεί τα έσοδα, παρουσιάζουν μια πτώση της τάξεως των 1,7 δισ. € και οι δαπάνες αυξάνονται, κατα, 0,788 δισ. €. Στα εξοπλιστικά προγράμματα, μάλιστα, οι δαπάνες, στο στάδιο των εκτιμήσεων αυξάνονται κατά 657 εκατομμύρια €, αλλά η αύξηση αυτή μειώνεται, κατά 230 εκατομμύρια €, όταν αποτιμώνται οι πραγματοποιήσεις των αποτελεσμάτων. Στο τέλος, οι συντάκτες της έκθεσης αυτής θέτουν το θέμα της δραματικής πτώσης του περισσεύματος των αποτελεσμάτων των οργανισμών κοινωνικής ασφάλισης, των Ο.Τ.Α. και των άλλων Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου. Αυτό το αποτέλεσμα, παραδοσιακά, βελτίωνε το έλλειμμα της Γενικής Κυβέρνησης, αλλά το 2009, από την εκτίμηση ενός περισσεύματος της τάξεως των 6,6 δισ. €, περάσαμε, σε μια εκτίμηση, για περίσσευμα, κάτω από 2 δισ. €, το οποίο, στην συνέχεια, στο τέλος του 2010, μετατράπηκε, σε έλλειμμα 2,4 δισ. €.

 Φυσικά, δεν είναι το σύνολο των παρουσιαζόμενων, εδώ, μεγεθών προϊόν μαγειρέματος. Είναι δεδομένο ότι ο προϋπολογισμός του 2009 και φυσικά και το δημόσιο έλλειμμα, παρουσίασαν υπερβάσεις, οι οποίες δεν ήσαν, καθόλου, ασήμαντες. Ήσαν πολύ σημαντικές. Αλλά, πέραν των υπερβάσεων, αφού, πιθανότατα, αυτές έφθασαν το δημόσιο έλλειμμα του 2009, κάπου στο 10% του ΑΕΠ, με όσα έπραξαν οι Ραντερμάχερ, Γεωργίου και σια, πέρα από το παραδοσιακό φούσκωμα (λογιστικό και πραγματικό) των αριθμών, αυτό που άλλαξε, είναι ο τρόπος του υπολογισμού των μακροοικονομικών μεγεθών του προϋπολογισμού και του δημόσιου ελλείμματος, κατά το 2009, στα οποία προσετέθησαν, για πρώτη φορά, μεγέθη, τα οποία, προηγουμένως, δεν εμετρώντο, ως μεγέθη, που αποτελούν τμήματα του προϋπολογισμού, με αποτέλεσμα, όπως έχουμε πει, στο δημοσίευμα, που έχω αναρτήσει, στο παρόν μπλογκ, με θέμα : Από το φουσκωμένο δημοσιονομικό έλλειμμα του 2009, στο ψευδεπίγραφο "πρωτογενές πλεόνασμα" του 2013. (Ένα οδοιπορικό στις στατιστικές αλχημείες της Eurostat και στις σπαραξικάρδιες εκκλήσεις των κυβερνητικών εταίρων των Αθηνών, για βοήθεια) , όπως επίσης και σε πολλά άλλα, από την αρχή της ελληνικής κρίσης, την χρεωκοπία της ελληνικής οικονομίας, η οποία ήταν σκοπούμενη, αφού ο τελικός στόχος των ευρωζωνιτών ήταν να εντάξουν και να κρατήσουν την Ελλάδα, στον "μηχανισμό διάσωσης", που είχαν δημιουργήσει. 

Τα στοιχεία αυτά, που προστέθηκαν, από τον Βάλτερ Ραντερμάχερ και τα υπόλοιπα στελέχη της Eurostat, αλλά και του Δ.Ν.Τ., αφορούν τα χρέη 17 ΔΕΚΟ, τα οποία εντάχθηκαν, στο δημόσιο χρέος της χώρας, με σπουδή, χωρίς καμμία μελέτη και χωρίς κανένα κριτήριο. 

Επίσης, αφορούν και την προσμέτρηση, στο ελληνικό δημόσιο χρέος του SWAP, που συνήψε η κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη, το 2001, με την Goldman Sachs, προκειμένου να κρύψει τμήμα του ελληνικού δημόσιου χρέους και να εντάξει την Ελλάδα, αλχημικώ τω τρόπω και εν γνώσει, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, στην ευρωζώνη.

Τέλος αφορούν και την πρόσθεση, συλλήβδην, όλων των χρεών (νόμιμων και παράνομων) των νοσοκομείων, χωρίς αυτά να περάσουν, από τον έλεγχο του Ελεγκτικού Συνεδρίου και χωρίς να κατανεμηθούν, στα δεδουλευμένα έτη, στα οποία έγινε η ανάληψη της σχετικής υποχρέωσης.

Όπως είναι φυσικό, όλα αυτά εκτόξευσαν, στα ύψη, το ελληνικό δημόσιο έλλειμμα και το χρέος, χωρίς να εκπονηθούν οι απαραίτητες στατιστικές μελέτες, προκειμένου να ικανοποιηθούν τα πολύπλοκα και πολλά - τουλάχιστον 15 - κριτήρια, που θέτει το Ευρωπαϊκό Σύστημα Εθνικών Λογαριασμών, το περίφημο ESA, το οποίο, άλλωστε, αποτελεί προτιμώμενο σχέδιο αναφοράς και μια δέσμη πιθανών σχέδιων δράσης και όχι κάποιον υποχρεωτικό κοινοτικό κανονισμό, με αποτέλεσμα οι περισσότερες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να αποφεύγουν να το εφαρμόζουν και γι' αυτόν τον λόγο, δεν ακολουθείται από τις στατιστικές υπηρεσίες των χωρών της Ε.Ε. και της ευρωζώνης, αν και έχει 19 χρόνια ζωής, αφού η εφαρμογή του είναι θέμα πολιτικής επιλογής.

Στην Ελλάδα, λοιπόν, ο Βάλτερ Ραντερμάχερ, ο Ανδρέας Γεωργίου και όλη αυτή η γραφειοκρατική δομή, που βρίσκεται πίσω τους και τους στηρίζει, αποφάσισαν να εφαρμόσουν αυτά, που οι άλλες χώρες δεν εφάρμοσαν, χωρίς να λάβουν υπόψη τους, ούτε καν τα κριτήρια του ESA!

Το αποτέλεσμα ήταν, εκ των προτέρων, γνωστό και φυσικά, επιδιωκόμενο :

Το ελληνικό δημόσιο έλλειμμα του 2009 φουσκώθηκε, εκτροχιάστηκε και οδήγησε τις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές, στο να αντιμετωπίσουν το ελληνικό κράτος, ως χρεωκοπημένο, εκτοξεύοντας, στα επουράνια τα επιτόκια. του ελληνικού κρατικού δανεισμού.

Με αυτόν τον τρόπο και με δεδομένη την ουσιαστική χρεωκοπία του ελληνικού κράτους και της ελληνικής οικονομίας, ο ΓΑΠ οδηγήθηκε, στις 23/4/2010, στην απόφαση να εντάξει την Ελλάδα, στον "μηχανισμό στήριξης", βρίσκοντας την απαραίτητη πρόφαση, η οποία συνοψίστηκε, στο γελοίο σύνθημα της "σωτηρίας της χώρας, από την χρεωκοπία".

Για να υπογράψει, στην συνέχεια ο μοιραίος αυτός άνθρωπος, το Μνημόνιο και να παραδόσει την χώρα και τον πληθυσμό της, στις διαστροφικές διαθέσεις των δανειστών, οι οποίοι έγιναν, ακόμη περισσότερο διαστροφικοί, επειδή αντιλήφθηκαν ότι δεν υπάρχει περίπτωση να εισπράξουν ένα κάποιο αξιόλογο μέρος, από τα χρεωστούμενα, αφού, για να διασωθεί η Ελλάδα, στην πραγματικότητα, θα πρέπει να υπάρξει γενναία λύση στο δημόσιο χρέος της, με διαγραφή του, κατά 50% και ακόμη, περισσότερο, στα δάνεια του επίσημου τομέα.

Από τον Νοέμβριο του 2009, όταν, δηλαδή, διαπίστωσε ότι τα έκανε σκατά, ο ΓΑΠ, σχεδίαζε, στα παρασκήνια - και ενώ, δημόσια, έλεγε το αντίθετο -, να φέρει το  Δ.Ν.Τ. όπως λέει ο Dominique Strauss-Kahn. Τελικά, έφερε την τρόϊκα των δανειστών και έκανε την Ελλάδα αποικία...

Γύρω από την έκθεση των στελεχών του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους και της ΕΛΣΤΑΤ, που θέτει, ξανά, επί τάπητος, ένα μέρος από τις αλχημείες, που διαπράχθηκαν, γύρω από το ελληνικό δημόσιο έλλειμμα του 2009, ο Γιώργος Προκοπάκης, ανέβασε στην προσωπική του σελίδα, στο Facebook, ένα, άκρως, επικριτικό δημοσίευμα, υπερασπιζόμενος, με νύχια και με δόντια, τις πρακτικές και τα αποτελέσματά τους, που ακολουθήθηκαν και πραγματοποιήθηκαν, από τους δανειστές και τα επιτόπια όργανά τους, στην Ελλάδα.

Στο δημοσίευμα αυτό, που έχει τίτλο : Στα βράχια - με λαϊκισμό του κερατά , παρενέβην, σχολιαστικά, επικρίνοντας τις απόψεις, που εξέφραζε ο Γιώργος Προκοπάκης. Αυτό το έπραξα, με την απαιτούμενη ευγένεια, βέβαια, αφού ήμουν φιλοξενούμενος και ως εκ τούτου, οφείλω να σέβομαι τον συνομιλητή, που με φιλοξενεί, όπως και τους όποιους άλλους συμμετέχουν, στον διάλογο.

Όμως, ο διάλογος έλαβε έναν εκρηκτικό χαρακτήρα, αν και αυτό συνέβη, μονομερώς, διότι αυτός, που εξεράγη και χρησιμοποίησε, ανοίκειες φράσεις και χαρακτηρισμούς ήταν ο ίδιος ο αγαπητός Γεώργιος και όχι εγώ. Φυσικά, η συμπεριφορά του (η οποία οδήγησε στο απότομο τέλος της συζήτησης, αφού, από ένα σημείο και μετά, μου έκοψε το δικαίωμα να σχολιάζω και να απαντώ, σε όσα έγραφε, ο ίδιος και οι άλλοι συμμετέχοντες στην συζήτηση) ουδόλως με ενόχλησε, αφού το εκρηκτικό ταπεραμέντο του Γιώργου Προκοπάκη είναι γνωστό.

Αλλά η ουσία της συζήτησης δεν έχει να κάνει, με τα όποια καπρίτσια του αγαπητού Γεωργίου (Προκοπάκη), ή τα δικά μου. Έχει να κάνει, με τα μαγειρέματα, που έγιναν, στο ελληνικό δημόσιο έλλειμμα του 2009, προκειμένου να υποχρεωθεί η χώρα να ενταχθεί στον "μηχανισμό στήριξης της ελληνικής οικονομίας". Η ουσία είναι ότι τα δημοσιονομικά στοιχεία μαγειρεύτηκαν. Από τον Κώστα Καραμανλή, προς την μια κατεύθυνση και από τον χαζογιώργη και τους ευρωζωνίτες, προς την, εντελώς, αντίθετη, προκειμένου να γίνει δυνατή η εξυπηρέτηση διαφορετικών στοχεύσεων. Από εκεί και πέρα, όλα τα άλλα είναι άνευ ουσίας και κρύβουν τις ευθύνες, εκατέρωθεν.

Αυτές οι επισημάνσεις έκαναν τον Γιώργο Προκοπάκη να εκνευριστεί. Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι το έπραξε αναίτια, αλλά δεν είναι έτσι, αφού η αντίδρασή του έχει αιτία και αυτή έχει να κάνει με το ταπεραμέντο του, το οποίο υπήρξε εκρηκτικό. Και εξακολουθεί να παραμένει έτσι.

Αλλά, η ουσία των λεγομένων δεν αλλάζει. Για τον λόγο αυτόν, παρέπεμψα τον Γιώργο Προκοπάκη, στα λεπτομερή στοιχεία του κειμένου μου, για το οποίο έχω κάνει λόγο και προηγουμένως [Από το φουσκωμένο δημοσιονομικό έλλειμμα του 2009, στο ψευδεπίγραφο "πρωτογενές πλεόνασμα" του 2013. (Ένα οδοιπορικό στις στατιστικές αλχημείες της Eurostat και στις σπαραξικάρδιες εκκλήσεις των κυβερνητικών εταίρων των Αθηνών, για βοήθεια)], για να πιεί το "πικρόν ποτήριον" της διάψευσης των ισχυρισμών του, επισημαίνοντάς του ότι το ζήτημα του πραγματικού δημοσιονομικού ελλείμματος του 2009 δεν έχει λήξει. Υπάρχουν πολλά να εξετασθούν, ως προς αυτή την κουρελού (του Καραμανλή, του Παπαθανασίου, του Κοντοπυράκη, του ΓΑΠ, του Παπακωνσταντίνου, του Γεωργίου, του Ραντερμάχερ κλπ), διότι, στην πράξη, ακόμη, δεν έχει πλήρως καταμετρηθεί, ως αληθές μέγεθος. Αυτή η πλήρης καταμέτρησή του, μένει να γίνει. Και ελπίζω ότι θα γίνει.

Στον Γιώργο Προκοπάκη, όλα αυτά δεν ήσαν αρεστά και άρχισε, να υποβάλει, με το γνωστό οργίλο ταπεραμέντο του, το οποίο τον κάνει και χάνει το όποιο δίκιο μπορεί να έχει, ερωτήματα, με μεγάλη δόση αφέλειας, τα οποία, μάλιστα, τα υπέβαλε, χωρίς να είναι ο ίδιος αφελής, ίσως, επειδή και ο ίδιος δεν γνωρίζει το τί είναι αυτό, που θέλει να υπερασπιστεί.  Έτσι, με ρώτησε και είχε την απαίτηση να του πω ποιό είναι το πραγματικό μέγεθος του δημοσιονομικού ελλείμματος του 2009.

Απαντώντας, δεν απέφυγα να του πω ότι αυτό, που ξέρω, είναι ότι το μέγεθος του ελλείμματος του 2009, πρέπει να κυμαίνεται, γύρω στο 10% (κάτι λιγότερο, ή κάτι περισσότερο) του ελληνικού ΑΕΠ, αν και δεν γνωρίζουμε, ακόμη, ούτε το απόλυτο μέγεθος του ελλείμματος, ούτε το απόλυτο μέγεθος του ΑΕΠ, αφού και η καραμανλική διαχείριση, όπως και η διαχείριση των ΓΑΠ - Γεωργίου - Ραντερμάχερ, άλλαξαν τα σχετικά στοιχεία, γύρω από αυτά τα μεγέθη, κάπου 20 φορές (αν έχω μετρήσει σωστά). Σε κάθε περίπτωση, πάντως, το δημοσιονομικό έλλειμμα ήταν υψηλό.

Το ερώτημα, που θα ήταν σωστό, σε αυτό το σημείο, να υποβάλλει ο Γιώργος Προκοπάκης, δεν είναι το εάν ξέρω, ή δεν ξέρω το ύψος του ελλείμματος – διότι, για να μπορέσει να κυλίσει η συζήτηση, θα μπορούσαμε να συμφωνήσουμε, σε ένα κάποιο αριθμητικό μέγεθος, ακόμη και σε αυτά τα μεγέθη που κατέληξαν οι Ραντερμάχερ και σια.

Το σωστό ερώτημα, λοιπόν, είναι το εάν αυτό το δημοσιονομικό έλλειμμα ήταν, δεδομένων των συνθηκών (και αν ναι, μέχρι ποιόν βαθμό ήταν) αναγκαίο, ως αποτέλεσμα της βαθιάς διεθνούς οικονομικής ύφεσης του 2008, εάν είχε "καλή" σύνθεση (εάν, δηλαδή είχε αναπτυξιακό χαρακτήρα, ή όχι) και το εάν έπρεπε να αντιμετωπισθεί διαφορετικά, από τον τρόπο, που αντιμετωπίστηκε (εάν δηλαδή, έπρεπε να χρησιμοποιηθεί και σε ποιόν βαθμό, έπρεπε να χρησιμοποιηθεί το seigniorage, σε συνεννόηση, με την Ε.Κ.Τ., ή ακόμη και εάν η Ε.Κ.Τ. δυστροπούσε).

Το δεύτερο ερώτημα, που έθεσε ο Γιώργος Προκοπάκης, κτυπάει θύρες ανοικτές, διότι το ελληνικό κράτος υπερδανείστηκε το 2009, ως αποτέλεσμα της κρίσης, αλλά και κυρίως, του γεγονότος ότι η Ελλάδα εισήλθε στην ευρωζώνη, ενώ δεν θα έπρεπε να εισέλθει, αφού το ελληνικό δημόσιο χρέος ήταν, ήδη, από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, μεγαλύτερο από το 100% του ΑΕΠ της χώρας, με αποτέλεσμα το ελληνικό δημόσιο από το 2002, που μπήκε στην ευρωζώνη (με ευθύνη όλων - εντόπιων και ξένων) να υποχρεώνεται, λόγω της μετατροπής του παλαιού δραχμικού – κατά 80% και άνω –  δημόσιου χρέους, σε ένα δημόσιο χρέος, που μετατράπηκε σε ευρώ, να δανείζεται σε αυτό το νόμισμα, το οποίο λειτουργεί, ως ένα ξένο νόμισμα.

Από εκεί και πέρα, η ελληνική χρεωκοπία ήταν δεδομένη. Υπόκωφα και σιωπηρά, επήλθε την 1/1/2002 και επισημοποιήθηκε, με εκκωφαντικό τρόπο, τον Απρίλιο του 2010, ως αποτέλεσμα της εσωτερίκευσης των αποτελεσμάτων της διεθνούς ύφεσης, στην ευρωζώνη και της τραγικής διαχείρισης των απόνερων της ύφεσης αυτής (νάναι καλά, ο χαζογιώργης και η παρέα του, μαζύ με τους ευρωζωνίτες, βεβαίως – βεβαίως).

Στην συζήτηση - όσο αυτή ήταν δυνατό να διεξαχθεί και φυσικά, πριν την απότομη διακοπή της από τον Γιώργο Προκοπάκη - ένας συνομιλητής, υπήρξε επικριτικός, σε όσα έγραψα, για το θέμα της πλαστότητας των χρεών των νοσοκομείων, με τα οποία φόρτωσαν οι ΓΑΠ και Παπακωνσταντίνου τον προϋπολογισμό και το δημόσιο έλλειμμα του 2009, με σκοπό να φουσκώσουν τις δαπάνες και μέσω αυτών το δημόσιο έλλειμμα. Όμως, η αλήθεια είναι αυτή και πρέπει να πω ότι, όταν αμφισβητείται το ύψος  των χρεών των νοσοκομείων και εφ’ όσον οι δαπάνες αυτές δεν έχουν περάσει, από το Ελεγκτικό Συνέδριο και δεν έχουν νομιμοποιηθεί, είναι προφανές ότι δεν αποτελούν στοιχεία του τρέχοντος δημοσιονομικού ελλείμματος. Πάντα, έτσι ήταν. Έπρεπε να έλθουν ο ΓΑΠ, ο Γεωργίου και ο Ραντερμάχερ, για να αλλάξει αυτή η «αριθμητική» και να προστεθούν όλα, χύδην, νόμιμα και παράνομα. Αλλά αυτό είναι και το λιγότερο, στην όλη υπόθεση.

'Ενας άλλος συνομιλητής - ο δημοσιογράφος Βασίλης Βασιλόπουλος - ανέφερε ότι αυτά τα στοιχεία, που παρουσίασαν οι ΓΑΠ και Παπακωνσταντίνου, την ορθότητα των οποίων υπερασπίζεται ο Γιώργος Προκοπάκης, ήταν η «μόνη βάση συζήτησης» του 2009 – 2010, ως προς το δημοσιονομικό έλλειμμα του 2009. Όμως, όταν γίνει αντιληπτό το απλούστατο γεγονός ότι αυτή η βάση συζήτησης γινόταν (και εξακολουθεί να γίνεται), πάνω σε εσφαλμένες παραδοχές και σε, ακόμη πιο εσφαλμένες παραμέτρους αντιμετώπισης των υπαρκτών προβλημάτων, με ευθύνη όλων και με μεγαλύτερη ευθύνη του Ζαν-Κλωντ Τρισέ και της νεαρής, τότε, γερμανικής κυβέρνησης συνασπισμού των Χριστιανοδημοκρατών, με τους Ελεύθερους Δημοκράτες, τότε, θα γίνει κατανοητό, το μέγεθος του εγκλήματος, που διέπραξαν – και εξακολουθούν να διαπράττουν – οι ευρωζωνίτες και οι εντόπιοι μπράβοι τους.

Για να μην κάνω τον, μετά Χριστόν, προφήτη, βρήκα ένα παλαιό κείμενό μου της εποχής της κρίσης, το οποίο είναι ένα από τα πολλά εκείνης της εποχής, στα οποία έκανα λόγο, για τις λαθροχειρίες του ΓΑΠ και της ασυνάρτητης παρέας, που είχε φέρει μαζύ του και την οποία είχε εγκαταστήσει, ως κυβέρνηση του τόπου. Στο κείμενο αυτό, στο οποίο και παρέπεμψα τον Γιώργο Προκοπάκη και τους άλλους συνομιλητές (Η διεθνής χρηματοπιστωτική φούσκα, το ελληνικό bailout και οι ανεπάρκειες του απρόβλεπτου ΓΑΠ, που έφεραν την νέα κατοχή), παροτρύνοντάς τους να το δουν και λέγοντάς τους ότι είναι, πολλαπλώς, χρήσιμο να διαβαστεί, για να δούμε και την περίφημη βάση της συζήτησης, εκείνη την εποχή, για την οποία μιλάει ο Βασίλης Βασιλόπουλος. (Περιττό να πω ότι είμαι πολύ ευτυχής, για το κείμενο αυτό).

Κάπου εκεί ο Γιώργος Προκοπάκης εξεράγη, κυριολεκτικά. Και φυσικά, από εκεί και πέρα, ο διάλογος, ουσιαστικά, ναυάγησε, αφού το εκρηκτικό του ταπεραμέντο, τον οδήγησε, σε ανοίκειους χαρακτηρισμούς, στους οποίους καταφεύγουν μικρά παιδιά. Για να μου αποκλείσει, στην συνέχεια, την δυνατότητα να προβαίνω σε απαντήσεις, μέσω σχολίων, στην ανάρτησή του. Φυσικά, η σελίδα του στο Facebook, όπως και οπουδήποτε αλλού, του ανήκει και έχει αναφαίρετο δικαίωμα να πράττει όπως επιθυμεί.

Όμως, πέρα από το τί πράττει και το τί δεν πράττει ο Γιώργος Προκοπάκης, στο διαδίκτυο, η ουσία της όλης υπόθεσης είναι ότι η τρόϊκα των δανειστών, η οποία επέβαλε την παρουσία της, στα πράγματα της ελληνικής οικονομίας δεν ήταν μοιραίο να έλθει. Μπορούσε να μην έλθει, ακόμη και μέσα στα πλαίσια της κλασικής, αλλά και της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης της ελληνικής οικονομίας.

Αυτή είναι η απλή αλήθεια. Και αυτή η απλή αλήθεια - την οποία παρέστησαν ως πολύπλοκη, προκειμένου να μην γίνει κατανοητή, από το ευρύ κοινό - γίνεται, πλέον, ολοένα και περισσότερο, κατανοητή, όσο και αν η ανόητη εντόπια "ευρωπαϊστική" ελίτ και οι ιδεοληπτικοί εκπρόσωποί της αρνούνται να το παραδεχθούν, επιδεικνύοντας ένα πείσμα, το οποίο παραπέμπει, σε συμπεριφορές ανθρώπων οι οποίοι, παρά την χρονική ενηλικίωσή τους, δεν έχουν, ως προσωπικότητες, ολοκληρωθεί.

Δεν πειράζει, που δεν έχουν ολοκληρωθεί. Θα τους ολοκληρώσει, η εμπειρία και η σκληρή πραγματικότητα...