Η δραχμή δεν είναι η μοίρα μας. Όμως, η επιστροφή σε αυτήν μπορεί να αποτελέσει, ceteris paribus, μια αναγκαία και χρήσιμη επιλογή μας. (Γιατί η ευρωζώνη θα καταρρεύσει, εάν η Ελλάδα υποχρεωθεί να βγει από αυτήν).

Στα τέλη του 2009, έχοντας να επιλέξει ανάμεσα στο ευρώ και την δραχμή, ο ΓΑΠ πήρε λάθος δρόμο, επιλέγοντας να βαδίσει το μονοπάτι προς το ευρώ, με αποτέλεσμα να οδηγήσει την Ελλάδα στο σημερινό αδιέξοδο. Επιλέγοντας έναν τρίτο ενδιάμεσο δρόμο, ο οποίος θα μπορούσε να οδηγήσει την χώρα είτε στην μία, είτε στην άλλη κατεύθυνση, θα μπορούσε να διαπραγματευθεί από θέση ισχύος, αποσπώντας, από τον γαλλογερμανικό άξονα, τα μεγαλύτερα δυνατά ανταλλάγματα (μεταξύ των οποίων και την διαγραφή του δημόσιου χρέους), υπέρ της ελληνικής οικονομίας και στην περίπτωση, που η Ελλάδα θα επέλεγε να μείνει στο ευρώ, όπως, επίσης και στην περίπτωση, που θα ακολουθούσε τον δρόμο της επιστροφής στο παλαιό εθνικό νόμισμα. Τώρα, τα έχει κάνει θάλασσα. Αυτό, όμως, μπορεί να διορθωθεί...



Αποτελεί η επιστροφή στην δραχμή μια κακή μας μοίρα; Σίγουρα, όχι. Μπορεί, όμως, να αποτελέσει επιλογή μας. Και όσο η ευρωζώνη μένει σε αυτή την κατάσταση της μακρόσυρτης αποδιοργάνωσης, στην οποία έχει εισέλθει και η οποία έχει δημιουργηθεί από την επαρχιωτική νοοτροπία της εθνικιστικής γερμανικής πολιτικοοικονομικής ελίτ, η επιστροφή στην δραχμή καθίσταται μια αδήριτη αναγκαιότητα, όσες δυσκολίες και αν έχει ένα τέτοιο εγχείρημα, το οποίο, με δεδομένη την ανικανότητα της πανικόβλητης ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ, αγγίζει τα όρια του τολμήματος.


Μια επιστροφή της Ελλάδας στην δραχμή, πέρα από τις όποιες δυσκολίες ενός τέτοιου εγχειρήματος, δεν μπορεί να γίνει διά μιάς, χωρίς, προηγουμένως, να έχει προηγηθεί μια διαπραγμάτευση με τους λοιπούς ευρωζωνίτες. Η διαπραγμάτευση αυτή θα πρέπει να έχει, ως μια εναλλακτική πρόταση, την επιστροφή της χώρας στην δραχμή, αλλά θα πρέπει, πρώτ' απ' όλα, να έχει, ως στόχο της, την παραμονή στο ευρώ και τον μετασχηματισμό της ευρωζώνης, σε μια ομοσπονδιακή δημοκρατική πολιτική/κρατική ένωση, με την απαραίτητη νομισματική χαλάρωση, που θα αποδομήσει την φυσιογνωμία του ευρώ, ως σκληρού νομίσματος, δια της μετατροπής του σε ένα φυσιολογικό μαλακό νόμισμα.


Είναι δεδομένο ότι ο γερμανικός κυβερνητικός συνασπισμός θα αντισταθεί σε μια τέτοια εξέλιξη. Αλλά η χώρα μας δεν είναι άοπλη ενώπιον της γερμανικής στενοκεφαλιάς, αφού μπορεί, έστω και τώρα, να πράξει αυτό, που δεν έκανε ο αφελής και πανικόβλητος ΓΑΠ, στις αρχές του 2010 : Να προχωρήσει, περιπτωσιολογικά, σε στάση πληρωμών, αρνούμενη να πληρώσει συγκεκριμένα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου, τα οποία βρίσκονται στα χέρια της ευρωπαϊκής μπατιροτραπεζοκρατίας, κηρύσσοντας κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, ζητώντας από την Ε.Κ.Τ. να προβεί σε έκδοση νομίσματος, για την χρηματοδότηση των αναγκών του ελληνικού κράτους και (σε περίπτωση άρνησης της Ε.Κ.Τ.) να προχωρήσει, χωρίς δεύτερη κουβέντα, σε εκτύπωση νομίσματος (ευρώ), χρησιμοποιώντας τα, εντός της χώρας, νομισματοκοπεία και μπλοκάροντας, κατά περίπτωση, στα συμβούλια της ευρωζώνης, την έκδοση αποφάσεων, οι οποίες θα έρχονταν σε αντίθεση με τα συμφέροντα της χώρας, ή/και για λόγους άσκησης περισσότερης πίεσης στους Μέρκελ - Σόϋμπλε - Ρέσλερ και στους λοιπούς ευρωζωνίτες, οι οποίοι δεν έχουν πολλά όπλα αντεπίθεσης, αφού η απειλή της εκδίωξης της Ελλάδας από την ευρωζώνη είναι μια απειλή χωρίς περιεχόμενο, εάν η ίδια δεν αποχωρήσει, οικεία βουλήσει.


Μπροστά σε μια τέτοια εξέλιξη, οι ευρωζωνίτες δεν θα μπορούσαν να κάνουν πολλά πράγματα, πέρα από το να διαπραγματευθούν την οικειοθελή αποχώρηση της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Και σε αυτή την περίπτωση, η Ελλάδα θα μπορούσε να βάλει, από θέση ισχύος, στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων τα όποια αιτήματά της, πρώτιστο των οποίων θα πρέπει να είναι η διαγραφή του δημόσιου χρέους της και η εξασφάλιση της παραμονής της στην Ευρωπαϊκή Ένωση (εάν και εφ' όσον αυτή επιβιώσει και εάν η χώρα μας κρίνει ότι εξακολουθεί να είναι συμφέρουσα η παραμονή της σε αυτήν).


Το αστείο στην όλη υπόθεση είναι ότι οι ευρωζωνίτες δεν μπορούν να δεχθούν ούτε την οικειοθελή άρνηση της Ελλάδας από την ευρωζώνη! Το γιατί δεν μπορούν να δεχθούν την ελληνική έξοδο από το κοινό νόμισμα, το έχω περιγράψει, εκτενώς, στο θέμα που έχω δημοσιεύσει στο μπλογκ μου, με τίτλο : "Δύο χρόνια από την αποφράδα ημέρα των εκλογών της 4/10/2009, που έφερε τον ευήθη ΓΑΠ στην εξουσία και οδήγησε την χώρα στην εξελισσόμενη παρούσα καταστροφή. (Ώρα να φύγει - αν και δεν έπρεπε να είχε έλθει)" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2011/10/4102009.html , αλλά δεν βλάπτει να δούμε και πάλι, από μια άλλη οπτική γωνία, τους λόγους, για τους οποίους οι ευρωζωνίτες δεν μπορούν να δεχθούν την ελληνική έξοδο από την ευρωζώνη, αφού μια ελληνική έξοδος θα οδηγήσει στην εξαφάνιση του ευρώ και της ζώνης του.


Είναι αλήθεια ότι στις Βρυξέλλες και πολύ περισσότερο στην Γερμανία συζητούν και ψάχνουν τρόπους, εναγωνίως, για να βγάλουν την Ελλάδα από την ευρωζώνη. Η γερμανική ελίτ δεν κρύβει καθόλου αυτή την επιθυμία της, αλλά, για να μπορέσει να την κάνει πραγματικότητα, είναι υποχρεωμένη να βγάλει από την ευρωζώνη την Γερμανία! Και αυτή είναι η μόνη δυνατή και αποτελεσματική απειλή, όχι τόσο έναντι της χώρας μας, αλλά έναντι των υπόλοιπων χωρών της ευρωζώνης.


Ας υποθέσουμε ότι ο γερμανικός κυβερνητικός συνασπισμός και οι λοιπές χώρες της ευρωζώνης, συμφωνούν να βγει η Ελλάδα, με την θέλησή της και με τα όποια ζητηθέντα ανταλλάγματα (ή και χωρίς αυτά), από την ευρωζώνη. Αυτό, που θα ακολουθήσει, δεν θα είναι τίποτε περισσότερο από την εξαφάνιση του ευρώ, από προσώπου γης, μαζί με την ζώνη του.


 Δεν είναι σχήμα λόγου, μια τέτοια εξέλιξη. Αν αποφασισθεί η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ και την ζώνη του, μια τέτοια απόφαση θα οδηγήσει, με μαθηματική ακρίβεια, στην κατάρρευση της ευρωζώνης και θα φέρει στην επιφάνεια μιαν άλλη στρατηγική της Γερμανίας και των πλεονασματικών χωρών, οι οποίες θα προτιμήσουν να προχωρήσουν γρήγορα στην δική τους έξοδο από την ευρωζώνη, για να αποφύγουν την κατάρρευση του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος και για να μην πληρώσουν τα σπασμένα, παρά το γεγονός ότι θα πληγεί η βιομηχανία τους.


Η έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη θα φέρει την Γερμανία μπροστά σε μια νέα κατάρρευση του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού συστήματος και θα την οδηγήσει στο να επανακεφαλαιοποιήσει την Ε.Κ.Τ., σε επίπεδο τουλάχιστον 300 δισ. € και να διασώσει τις γαλλικές, τις γερμανικές τράπεζες και τις λοιπές τράπεζες της ευρωζώνης, οι οποίες είναι εκτεθειμένες στο δημόσιο και στο ιδιωτικό ελληνικό χρέος.


Αυτό δεν θα είναι αρκετό. Η Γερμανία (και οι άλλες πλεονασματικές χώρες) θα πρέπει, μαζί με την Ε.Κ.Τ., να παράσχουν ρευστότητα, με απίστευτες ποσότητες χρήματος, σε ένα χρηματοπιστωτικό σύστημα, στα πλαίσια του οποίου ουδείς θα είναι διατεθειμένος να δανείσει οποιονδήποτε (όπως, άλλωστε συμβαίνει και σήμερα, μέσα στα πλαίσια της, ουσιαστικά, χρεωκοπημένης ευρωπαϊκής μπατιροτραπεζοκρατίας).


Ακόμα και αν οι Γερμανοί αποφασίσουν να καταβάλουν αυτό το τεράστιο κόστος, το κακό, γι' αυτούς και την ευρωζώνη, δεν σταματά σε αυτό το σημείο. Το πρόβλημα, που θα έχουν να αντιμετωπίσουν, είναι ότι, αμέσως, θα ακολουθήσουν την Ελλάδα και οι λοιπές χώρες της ευρωζώνης, οι οποίες θα απαγορεύσουν την εξαγωγή κεφαλαίων από αυτές, επειδή οι επενδυτές στις χώρες αυτές  θα τα ρευστοποιήσουν και θα προσπαθήσουν να τα βγάλουν έξω από αυτές. Οι περιορισμοί αυτοί θα καταστούν αναγκαίοι, για να μπορέσουν οι οικονομίες των χωρών αυτών να έχουν μια στοιχειώδη ρευστότητα, αφού, με την κατάργηση της ελευθερίας διακίνησης του κεφαλαίου, που σκοπό θα έχει την παραμονή των χωρών αυτών στο ευρώ,  οι αγορές θα οδηγήσουν στα επουράνια τα διαφορικά επιτόκια δανεισμού (spreads) αυτών των χωρών (της Ισπανίας, της Ιταλίας, το Βελγίου, της Γαλλίας, αλλά και της Αυστρίας και της Ολλανδίας, συμπεριλαμβανομένης και της Γερμανίας).


Εντός ολίγων ημερών από την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη, η Γερμανία θα βρεθεί μπροστά στο αμείλικτο ερώτημα, που αφορά την διάσωση, ή μη, της ευρωζώνης και θα κληθεί να καταβάλει ουκ ολίγα τρισεκατομμύρια ευρώ, για να σώσει ό,τι έχει απομείνει από αυτήν.


Φυσικά, θα αρνηθεί να το πράξει. Και θα προτιμήσει να προχωρήσει στο "κρυφό" εναλλακτικό σχέδιό της. Θα ανακοινώσει την επιστροφή της στο μάρκο. (Αν αυτό της επιτραπεί από τις Η.Π.Α., οι οποίες θα είναι η εναλλακτική πηγή διάσωσης της ευρωζώνης, με ένα νέο πρόγραμμα Marshall. Κάτι τέτοιο είναι που, ουδόλως, επιθυμούν οι γερμανικές ελίτ).


Η απειλή της εκδίωξής μας από το ευρώ δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια, άνευ περιεχομένου, προσπάθεια κατατρομοκράτησης του ελληνικού πληθυσμού και της ελίτ που τον διοικεί, έτσι ώστε να αποδεχθούν, πλήρως και αυτός και εκείνη (αν και εκείνη την έχει αποδεχθεί) την διαχείριση των οικονομικών και των πόρων της χώρας από τους δανειστές.
 

Ας δούμε, τώρα, το παρακάτω κείμενό μου, που το δημοσίευσα, υπό την μορφή σχολίων, στις 14, 15 και 16/11/2011, στο άρθρο του κ. Χαρίδημου Τσούκα, που δημοσιεύτηκε στο μπλογκ του "ΕΝΑΡΘΡΗ ΚΡΑΥΓΗ", με τίτλο : "Η δραχμή είναι η μοίρα μας" http://htsoukas.blogspot.com/2011/11/blog-post_12.html :


"Αρχίζετε, αγαπητέ κύριε Χαρίδημε, να προσαρμόζεσθε σε μια κατάσταση, η οποία οδεύει προς το να γίνει πραγματικότητα και η οποία καθίσταται αναγκαία, λόγω της επαρχιωτικής εθνικιστικής νοοτροπίας του γερμανικού κυβερνητικού συνασπισμού, του δογματισμού, που τον διακατέχει και της υπεράσπισης των κοντόθωρων συμφερόντων, που αυτός ο συνασπισμός εκπροσωπεί.


Πράγματι, η επαναφορά του μη οθνείου νομίσματος (της δραχμής), έχει καταστεί απολύτως, αναγκαία, όσο η κατάσταση στην ευρωζώνη μένει ως έχει, γεγονός το οποίο οδηγεί στην έξοδο της χώρας μας από το ευρώ (με αποτέλεσμα και την διάλυση της ευρωζώνης). Η δραχμή, λοιπόν, είναι προ των πυλών. Και αυτό όχι επειδή φταίμε εμείς (ο διοικούμενος, από την σύγχρονη ανόητη πολιτικοοικονομική και πνευματική ελίτ, πληθυσμός της χώρας μας), αλλά επειδή αυτή η ελίτ, διακατεχόμενη από την αριστοτελική ακρισία, ενέταξε την Ελλάδα στην θεσμικά χαοτική ευρωζώνη - μια ζώνη σκληρού νομίσματος -, χωρίς η ελληνική οικονομία να πληροί ούτε ένα κριτήριο, για την εισοδό της σε αυτήν, με αποτέλεσμα, η αλλαγή της νομισματικής βάσης του ελληνικού δημόσιου χρέους (που, από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, υπερέβαινε το 100% του ΑΕΠ της χώρας), με την μετατροπή του από ένα χρέος δραχμικό, σε χρέος σε ευρώ, σε συνδυασμό με το συστηματικά - προς χάρη των γερμανικών συμφερόντων - υπερτιμημένο ευρώ (το οποίο έχει τρέχουσα ισοτιμία 1 προς 1,37 δολλάρια, ενώ η πραγματική του ισοτιμία είναι 1 προς 0,95 δολλάρια), να οδηγήσει το ελληνικό δημόσιο και την ελληνική οικονομία στην πλήρη χρεωκοπία. (Ο εθνικιστής συμφεροντολόγος και ημιπαράφρων Volfgang Schaueble ισχυρίζεται ότι η Ελλάδα χρειάζεται μια δεκαετία λιτότητας, για να καταστήσει ανταγωνιστική την οικονομία της, αλλά δεν λέει ότι με ένα τόσο ακριβό ευρώ, η ελληνική οικονομία θα διαλυθεί πολύ πριν καταστεί ανταγωνιστική και ουδέποτε θα εισέλθει σε αναπτυξιακή τροχιά).


Ως εκ τούτου, αγαπητέ κύριε Χαρίδημε, σφάλλετε όταν αποδίδετε αποκλειστικά το πρόβλημα στην ελληνική μικροπολιτική. Προφανώς και η ελληνική μικροπολιτική έχει το μερίδιό της σε αυτό το πρόβλημα, που ταλανίζει την ελληνική κοινωνία. Αλλά αυτό το μερίδιο είναι μικρό και η οποιαδήποτε βελτιωτική αναδόμηση της ελληνικής πολιτικής ελίτ, ή η αντικατάστασή της από τεχνοκράτες των Βρυξελλών και της Φραγκφούρτης, είτε αυτοί μιλούν ελληνικά, είτε όχι, δεν λύνει το πρόβλημα. Πολύ περισσότερο όταν αυτοί εκπροσωπούν τα συμφέροντα της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας, του γαλλογερμανικού άξονα και της ευρωμπατιροτραπεζοκρατίας και όχι τα συμφέροντα του ελληνικού πληθυσμού.


Αρεστόν, ή όχι, το κέντρο, η καρδιά και η μέγιστη έκταση του τρέχοντος ελληνικού προβλήματος έχει να κάνει με το τεράστιο ελληνικό δημόσιο χρέος, το οποίο δεν είναι βιώσιμο (ούτε και με την συμφωνία της 26-27/10/2011, η οποία είναι η ταφόπλακα του ευρώ και της ζώνης του) και με το υπερτιμημένο ευρώ - όπως, επίσης, έχει να κάνει και με την μαζική διαδικασία αποεπένδυσης, που έχει πλήξει την ελληνική (και την ευρωζωνική) οικονομία και η οποία μόνο με εκτεταμένες δημόσιες επενδύσεις μπορεί να ανατραπεί.


Όμως, όλα αυτά, για να γίνουν, απαιτούν την κρατικοποίηση της ελληνικής (και της ευρωπαϊκής) μπατιροτραπεζοκρατίας, προκειμένου να διαγραφεί το ελληνικό (και το διευρωζωνικό) δημόσιο χρέος, να ισορροπήσει το ευρώ στα πραγματικά του επίπεδα και να τροφοδοτηθεί η οικονομία με δημόσιες επενδύσεις.


Ποιός θα τα κάνει αυτά, εντός ευρωζώνης; Ουδείς φαίνεται διατεθειμένος να τα κάνει. Ουδείς έχει ένα τέτοιο πολιτικό και οικονομικό πρόγραμμα. (Θα μπορούσε ο Francois Hollande να έχει και να πυροδοτήσει ένα τέτοιο πρόγραμμα, αν εκλεγεί στις προσεχείς γαλλικές προεδρικές εκλογές, αλλά η Γαλλία είναι σε ασθενή θέση, έναντι της Γερμανίας, ενώ η Βρετανία, που θα μπορούσε να πειθαναγκάσει την γερμανική ελίτ, έχει επιλέξει να μένει εκτός ευρωζώνης).


Αυτό είναι το ανεπίλυτο πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας και όσο αυτό δεν αντιμετωπίζεται, η επιστροφή στην δραχμή (την οποία, εγκληματικά, κατήργησαν οι Κώστας Σημίτης και Λουκάς Παπαδήμος, το 2002, βιάζοντας και δολοφονώντας την κοινή λογική και παραποιώντας, συνάμα, τα ελληνικά στατιστικά στοιχεία, με την πλήρη συνενοχή της γαλλογερμανικής ελίτ) είναι αναπόφευκτη και αναγκαία.


Όλα τα άλλα, παίζουν ένα δευτερεύοντα ρόλο στην εξελισσόμενη ελληνική τραγωδία. Όσο και αν οι χειρισμοί της περιόδου Οκτωβρίου 2009 - Μαΐου 2010 ήσαν βλακώδεις και καταστροφικοί. Όσο και αν οι χειρισμοί αυτής της περιόδου θα μπορούσαν να είχαν συμμαζέψει τα πράγματα, αν ήσαν διαφορετικοί και εφ' όσον στο ελληνικό κυβερνητικό επιτελείο δεν βρισκόταν ο γνωστός τοις πάσι "άρχοντας του χάους" και η ομάδα της παιδικής χαράς, που προέβη στην εντελώς ερασιτεχνική διαχείριση της κρίσης (Γιώργος Παπακωνσταντίνου, Φίλιππος Σαχινίδης, Λούκα Κατσέλη, αλλά και η Στέλλα Μπαλφούσια).


Από εκεί και πέρα, το κούρεμα του ελληνικού δημόσιου χρέους ήταν αναγκαίο και αναπόφευκτο, ευθύς εξ αρχής, με το ξέσπασμα της κρίσης τον Οκτώβριο του 2009, αμέσως μόλις ο Παπακωνσταντίνου προέβη στην βλακώδη ανακοίνωση του ελληνικού δημοσιονομικού ελλείμματος του 2009.


Η καθυστέρηση της απόφασης για το κούρεμα αυτό, το οποίο πρέπει να φθάσει μέχρι την πλήρη (σχεδόν) διαγραφή του, περιέπλεξε τα πράγματα στην ευρωζώνη και τα κατέστησε μη διαχειρίσιμα, οδηγώντας στην αποδόμηση της ευρωζώνης (η Ιταλία είναι ουσιαστικά χρεωκοπημένη, η Ισπανία - παρά το μικρό της χρέος - η Ιρλανδία και η Πορτογαλία θα χρειασθούν ανάλογη μείωση του χρέους τους, ενώ, οσονούπω, ακολουθούν η Σλοβενία, η Κύπρος, το Βέλγιο, η Γαλλία κλπ), στην διαρκή φτωχοποίηση του ελληνικού πληθυσμού και στην καταστροφή του παραγωγικού ιστού της χώρας μας.


Αφού, λοιπόν, τα έκαναν τόσο χάλια, φώναξαν και τον Λουκά Παπαδήμο, που είναι υπεύθυνος για την παρούσα καταστροφή και συνέβαλε τα μέγιστα στην οργιαστική προπαγάνδα εξαπάτησης του ελληνικού πληθυσμού, που διοργάνωσε και ενορχήστρωσε το βλάκιστο και διακατεχόμενο από μια βλαχομπαρόκ επαρχιωτική νοοτροπία και λογική, "ευρωπαϊστικό"/κοσμοπολιτικό τμήμα της ελληνικής πολιτικοοικονομικής και πνευματικής ελίτ, προκειμένου ο πληθυσμός αυτός να αποδεχθεί την ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη και ο οποίος μας έλεγε, πριν λίγες ημέρες, ότι το κούρεμα είναι καταστροφή, για να διαχειρισθεί αυτό στο οποίο ουδέποτε πίστεψε!


Έτσι, αντί η ελληνική κυβέρνηση να χρησιμοποιήσει το κούρεμα του ελληνικού δημόσιου χρέους, σαν διαπραγματευτικό χαρτί, προς όφελος της χώρας, αυτή η διετής καθυστέρηση, έφερε την χώρα σε μειονεκτική θέση και την οδήγησε να παρακολουθεί, εκ του μακρόθεν, τους άλλους να διαπραγματεύονται αυτήν την υπόθεση, προφανώς, εξυπηρετώντας τα δικά τους συμφέροντα (και όχι αυτά του ελληνικού πληθυσμού) και αφυδατώνοντας την όλη διαδικασία μείωσης του τοκογλυφικής υφής και συστάσεως ελληνικού δημόσιου χρέους, υπέρ της τοκογλυφούσας μπατιροτραπεζοκρατίας.


Αυτοί οι απλοί λόγοι θα οδηγήσουν την Ελλάδα έξω από την ευρωζώνη και θα καταστήσουν αδήριτη αναγκαιότητα την δραχμή. Και αυτοί οι λόγοι σχετίζονται, αποκλειστικά, με την θεσμική συγκρότηση του ευρώ και της ζώνης του.


Άλλωστε, αυτή ίδια η διαδικασία, που αποδομεί το ευρώ, θα οδηγήσει, αργά και βασανιστικά, άλλες χώρες της ευρωζώνης εκτός αυτής, ακόμα και αν η Ελλάδα, μαζοχιστικώ τω τρόπω, επιμείνει να κρατάει το ευρώ ως νόμισμά της.


Η Ιταλία (μια μεγάλη βιομηχανική χώρα, η 7η οικονομία στον κόσμο και με τεράστια παραγωγική βάση, η οποία δεν συγκρίνεται με την δική μας) θα οδηγηθεί, εκ των πραγμάτων, λόγω και του χρέους της, αλλά και λόγω του σκληρού ευρώ, εκτός ευρωζώνης. Θα το επιλέξει και θα καταργήσει το ευρώ, ως νόμισμα της χώρας, προκειμένου να σώσει την παραγωγική της βάση και προκειμένου να απαλλαγεί από το πνιγηρό δημόσιο χρέος της (ανέρχεται, περίπου, στα 1.901.000.000.000,00 € και αγγίζει το 120% του ΑΕΠ της), το οποίο και αυτή, λόγω της βλακείας της πολιτικοοικονομικής της ελίτ, το μετέτρεψε από λιρέττες σε ευρώ.


Σε μια τέτοια ευρωζώνη, η οποία θα καταρρεύσει, η Ελλάδα δεν έχει θέση. Ούτε και θα την ρωτήσουν, άλλωστε...


(Περιμένω, αγαπητέ κύριε Χαρίδημε, με μεγάλο ενδιαφέρον, τις απόψεις σας για το παρδαλό κυβερνητικό σχήμα του κ. Λουκά).




Ceteris paribus. Ορθόν το λεχθέν. Αν η ευρωζώνη δεν αλλάξει, δραστικότατα, αν δεν μετασχηματισθεί σε ομοσπονδία, η Ελλάδα θα βγεί από το ευρώ. Και όχι μόνον αυτή. Οι εξελίξεις αυτού του καιρού προδιαγράφουν την πορεία των πραγμάτων, αν αυτά αφεθούν στην τύχη τους. Και η πορεία αυτή δεν είναι άλλη από αυτή που, εδώ και σχεδόν δύο χρόνια περιγράφω (σχεδόν μονομανώς, όπως λέει ο αγαπητός κ. Τσούκας). Δηλαδή η επιστροφή στα εθνικά νομίσματα και η διάλυση της ευρωζώνης. (Και γι' αυτό δεν θα φταίει ουδείς άλλος, εκτός από την επαρχιωτική εθνικιστική νοοτροπία του γερμανικού κυβερνητικού συνασπισμού και της γερμανικής πολιτικοοικονομικής ελίτ).


Αλλά, όσον αφορά το ευρώ και την ζώνη του, δεν έχει χαθεί κάθε ελπίδα επιβίωσης. Τα πράγματα έχουν δυσκολέψει κατά πολύ, σε σχέση με την αρχή της "ευρωπαϊκής κρίσης χρέους", που εκδηλώθηκε, με την ελληνική χρεωκοπία, αλλά παίρνουν επιδιόρθωση.


Αυτή η επιδιόρθωση έχει να κάνει με το τέταρτο μεγάλο πρόβλημα της ευρωζώνης (τα άλλα τρία, όπως έχω γράψει, αφορούν α) τα δημόσια χρέη των χωρών της ευρωζώνης, β) την ουσιαστική πτώχευση του χρηματοπιστωτικού της συστήματος και γ) την κατάρρευση των επενδύσεων στην ευρωζώνη), που αφορά την θεσμική της ανοργανωσιά και την ανάγκη υπέρβασής της, με τον μετασχηματισμό της, από μια ατελέστατη νομισματική ζώνη και μια ελλιπέστατη οικονομική ένωση, σε μια ομοσπονδιακή ένωση αμερικανικού τύπου.


Και εδώ βρίσκεται η τεράστια δυσκολία του εγχειρήματος, αφού, ούτε οι δομές υπάρχουν, ούτε η νοοτροπία, ούτε η κοινότητα συμφερόντων, ούτε η ανάλογη κοινή ευρωπαϊκή εθνική συνείδηση στους λαούς της ευρωζώνης και της Ε.Ε., με αποτέλεσμα να απαιτούνται, επειγόντως και ταυτοχρόνως, ένας George Washington και ένας Franklin Delano Roosevelt μαζί, χωρίς ουδείς να είναι διαθέσιμος, γι' αυτόν τον ρόλο.


Όμως, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Και πεθαίνει τελευταία, διότι η Ιστορία δεν είναι μοίρα, ούτε απλό καθίζημα των προηγουμένων διεργασιών. Η Ιστορία είναι κοινωνική δημιουργία, μια δημιουργία, στην οποία πάντοτε ενεδρεύει το απρόβλεπτο (επί τα χείρω, ή επί τα βελτίω).


Ως εκ τούτου, το ευρώ και η ζώνη του μπορούν να έχουν την ευκαιρία επιβίωσής τους, δια του ριζικού μετασχηματισμού τους. Αλλιώς, θα έχουν την τύχη της αλήστου μνήμης "Ε.Σ.Σ.Δ.". (Δείτε στο μπλογκ μου και το θέμα : “Την τύχη της "Ε.Σ.Σ.Δ." επιφυλάσσουν οι γερμανικές ελίτ στην ευρωζώνη. Οι αιτίες των γερμανικών αρνήσεων για την έκδοση κοινών ομολόγων των κρατών της ευρωζώνης και ο στραγγαλισμός των οικονομιών των ευρωπαϊκών κρατών” http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/12/german-no-to-eurobonds.html ).


(Τελικά, μπορεί να απέχουν πολύ οι απόψεις μας, αγαπητέ κύριε Χαρίδημε, αλλά κάπου έχουν αρχίσει, κάπως, να πλησιάζουν. Και αυτό οφείλεται, σε έναν βαθμό και στην σχεδόν μονομανή - αλλά παράλληλα και χρήσιμη, βάσει του παλαιού γνωμικού, που, σοφώτατα, μας έχει διδάξει ότι : "repetitio est mater studentiae" - επιχειρηματολογία μου για την μη βιωσιμότητα του ελληνικού δημόσιου χρέους, παρά την, έως πρόσφατα, διαρκή και μονότονη κυβερνητική και ευρωζωνική καταστροφολογική προπαγάνδα (η οποία κατευθυνόταν από την ευρωπαϊκή μπατιροτραπεζοκρατία, παπαγαλάκι της οποίας υπήρξε - και παραμένει - ο κ. Λουκάς Παπαδήμος), γύρω από το απόλυτο κακό της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους. Κάτι είναι και αυτό)."



 (Σχόλιά μου http://htsoukas.blogspot.com/2011/11/blog-post_12.html?showComment=1321301318719#c7471483378355422034 και http://htsoukas.blogspot.com/2011/11/blog-post_12.html?showComment=1321304693700#c1137493915982129112 και http://htsoukas.blogspot.com/2011/11/blog-post_12.html?showComment=1321304821892#c2490194777836303164 και http://htsoukas.blogspot.com/2011/11/blog-post_12.html?showComment=1321362604913#c3921057398647708364 και http://htsoukas.blogspot.com/2011/11/blog-post_12.html?showComment=1321387925918#c6306189512847008751 και http://htsoukas.blogspot.com/2011/11/blog-post_12.html?showComment=1321475585072#c7705017524363546206 στο προαναφερθέν άρθρο του κ. Χαρίδημου Τσούκα).