Από την 31η Δεκεμβρίου 2001, στην 1η Ιανουαρίου 2002 : Η πραγματική, αν και τότε αφανής χρεωκοπία του ελληνικού κράτους και της ελληνικής οικονομίας, λόγω της μετατροπής του ελληνικού δημοσιου χρέους, από δραχμικό, σε χρέος εκφρασμένο, σε ευρώ. (Μια λεπτομερής εξέταση των αριθμών, που είναι, ως μεγέθη, αμείλικτοι).

 




«Με μια μέθοδο συνεχούς πληθωρισμού, μια κυβέρνηση

μπορεί να κατάσχει, μυστικά και απαρατήρητα, ένα σημαντικό

μέρος, από τον πλούτο των πολιτών της».

Τζων Μαίηναρντ Κέυνς. 



Αυτό είναι, που συμβαίνει, εδώ και έναν, περίπου, χρόνο, με δεδομένο
ότι δεν υπάρχει αυτόματη τιμαριθμική αναπροσαρμογή των μισθών
και των συντάξεων. Και φυσικά, αυτό θα συνεχιστεί, επί πολύ, λόγω
και του πολέμου, στην Ουκρανία. Αλλά, πολύ πριν συμβεί αυτό, 
έγιναν και συνεχίζουν να γίνονται, πολύ χειρότερα πράγματα. 
Ας τα δούμε :

Η Ελλάδα, στις 31 Δεκεμβρίου του 2001, είχε δημόσιο χρέος 155,838 δισεκατομμύρια ευρώ, δηλαδή 107,176% του ΑΕΠ, με ΑΕΠ 146,400 δισεκατομμύρια ευρώ. Από τα 155,838 δισεκατομμύρια, που ήταν το συνολικό δημόσιο χρέος της χώρας, μόλις τα 38,011 δισεκατομμύρια ευρώ ήταν εκφρασμένο, σε ξένο νόμισμα, και το ποσόν αυτό, σε ποσοστό, ως προς το ΑΕΠ, έφθανε στο 25,96%. 

Το υπόλοιπο χρέος ήταν εκφρασμένο, σε δραχμές, τις οποίες εξέδιδε, μέσω της Τράπεζας της Ελλάδος και έτσι εξυπηρετούσε, άνετα, το τεράστιο κομμάτι του χρέους αυτού, το οποίο, ουσιαστικά, ήταν εθνική αποταμίευση και φυσικά, ακίνδυνο, γιατί ένα κράτος, που εκδίδει το νόμισμα του, δεν χρεοκοπεί.  

Αυτά, λοιπόν, τα 38,011 δισεκατομμύρια ευρώ ήσαν και το πραγματικό χρέος του ελληνικού κράτους και για να εξοφλείται, κανονικά, το χρέος αυτό, έπρεπε η χώρα να βρίσκει το ξένο συνάλλαγμα, ή από τις εξαγωγές, ή από δανεισμό. 

Αλλά την 1η Ιανουαρίου 2002, με το που εισήλθε η Ελλάδα στην ευρωζώνη και κατάργησε την δραχμή, αντικαθιστώντας την, με το ευρώ, τα πράγματα άλλαξαν, δραματικά. Εκείνη την ημέρα, το συνολικό δημόσιο χρέος των 155,838 δισεκατομμυρίων € μετατράπηκε, σε ευρώ, ένα νόμισμα, το οποίο, ακριβώς, επειδή δεν το εκδίδει το ελληνικό κράτος, ουσιαστικά, λειτουργεί, ως ένα ξένο νόμισμα. 

Εννοείται ότι μεγαλύτερη καταστροφή δεν θα μπορούσε να υπάρξει

Αλλά στις 12 η ώρα την νύχτα και 1 δευτερόλεπτο, μπήκε το 2002 και η Ελλάδα στην Ευρωζώνη. Εκείνη την στιγμή ακριβώς, ένα χρέος ύψους 151,8 δις ευρώ μετατράπηκε εξ ολοκλήρου, σε χρέος σε ξένο νόμισμα, το ευρώ. Ουδείς έλαβε υπόψη ότι, από την 1/1/2002 και πέρα, έπρεπε να πληρώνονται τόκοι και χρεωλύσια πρωτοφανών μεγεθών, από την εποχή της ελληνικής ανεξαρτησίας, τα οποία, έπρεπε, πλέον, να καταβάλλονται, σε ευρώ, δηλαδή, σε ένα ξένο νόμισμα, του οποίου την έκδοση δεν έκανε το ελληνικό κράτος· την κάνει η ΕΚΤ. 

Πού και πώς θα βρίσκονται τα ευρώ, για να κινηθεί η ελληνική οικονομία και το κράτος, η χώρα να αποπληρώνουν τα χρέη τους, αφού, από την 1/1/2002, άρχισε να αυξάνεται το χρέος;

Έτσι στην πραγματικότητα την 11 2002 χρεοκόπησαν και το ελληνικό κράτος και η ελληνική οικονομία μαζί. Μόνο που αυτή και η χρεοκοπία ήταν we διαφανής βουβή και αφανής, ουδείς στην έλαβε υπόψη της και ήταν, πλέον, θέμα χρόνου να χρεωκοπήσει η χώρα και επίσημα, για 5η φορά στην ιστορία της, με ξένο νόμισμα (το 1828, το 1843, το 1893 και το 1932, με χρυσό και τώρα, το 2002, με ευρώ). 

Απλώς, το 2002 η ελληνική χρεωκοπία κουκουλώθηκε, από το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα και την ευρωζώνη, λόγω της αλόγιστης κερδοσκοπίας, που ήταν προϊόν της ξέφρενης παγκοσμιοποίησης των αγορών, με αποτέλεσμα να έρθει η επισημοποίηση αυτής της χρεωκοπίας, με την σειρά της, τον Απρίλιο του 2010. Προφανώς, καθυστέρησε αυτή η επισημοποίηση της ελληνικής χρεωκοπίας, αλλά ήρθε, ως αναπότρεπτο φυσικό φαινόμενο.

Από τότε ζούμε υπό το καθεστώς χρεω δουλειάς το οποίο επιβλήθηκε από τα μνημόνια που υπέγραψαν ως μπράβοι των ξένων δανειστών Οι ελληνικές κυβερνήσεις οι ιστορίες ιστό δύο γυναίκες η στο διηνεκές. Και φυσικά να συνεχίσουμε να δούμε αυτή την κατάσταση η οποία, όπως έχω ξαναγράψει, χειροτερεύει, ολοένα και περισσότερο, αφού  το επιτόκιο δανεισμού του ελληνικού δεκαετούς κρατικού ομολόγου είναι, στο 3,94% και οδεύει προς το να βρεθεί, στο ύψος, που βρισκόταν, λίγο πριν τον Απρίλιο του 2010, όταν εισήλθαμε, στην μνημονιακή περίοδο. 

Αυτό, λοιπόν, που κατάφερε η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, μετά από 3 και πλέον, χρόνια, που βρίσκεται, στην εξουσία, είναι ότι έφτασε το δεκαετές ελληνικό ομόλογο, σε προμνημονιακά επίπεδα. Και αφού γιγάντωσε το ελληνικό δημόσιο χρέος, το οποίο, όπως έχω γράψει, έχει φτάσει, στα 397 δισεκατομμύρια €, το φουσκώνει, ακόμη περισσότερο, αφού η παρούσα κυβέρνηση οδεύει, προς το να καταστήσει τον ελληνικό δανεισμό μη διαχειρίσιμο.

Δυστυχώς, αυτή είναι η ιστορική, η παρούσα και η μέλλουσα να προκύψει πραγματικότητα. 

Το ευρώ χρεωκόπησε και συνεχίζει να χρεωκοπεί, το ελληνικό κράτος, την ελληνική οικονομία και την ελληνική κοινωνία.

Όλα τα άλλα είναι άνευ ουσίας και σημασίας…

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

21/5/2023 : Ολέθρια συντριβή - στα όρια της διάλυσης - του ΣΥΡΙΖΑ, (με 20,07%), όπου πέφτει η αυλαία, με την πληρωμή του λογαριασμού της σύγχρονης “Συμφωνίας της Βάρκιζας” του καλοκαιριού του 2015. Τεράστια η προσωπική νίκη του Κυριάκου Μητσοτάκη και της Νέας Δημοκρατίας, με 40,78%, (ΠΑΣΟΚ 11,53%, ΚΚΕ 7,20%, Ελληνική Λύση 4,46%, ΝΙΚΗ 2,93%, Πλεύση Ελευθερίας 2,87%, ΜΕΡΑ25 2,59%), ακριβώς, επειδή στερούντο αντιπάλου. (Και φυσικά, οι δημοσκοπήσεις, πήγαν όλες, στα σκουπίδια).

Βουλευτικές εκλογές 25/6/2023 : Ο Αλέξης Τσίπρας, που, στις 8/6/2016, πούλησε, στον Λάτση, την έκταση στο Ελληνικό, με 92 € το τμ, ενώ το 2014 έλεγε ότι “αν υπογράψω ιδιωτικοποιήσεις στο Ελληνικό, τότε καλύτερα να ψηφίσετε Σαμάρα”, δεν δικαιούνται αυτός και η ηγετική ομάδα του ψευδεπώνυμου ΣΥΡΙΖΑ να ομιλούν, για την τωρινή εκλογική καταστροφή του κόμματος, που, φυσικά, πρόκειται να έχει και συνέχεια…

Μιλώντας, για “το στάδιο, στο οποίο δεν θα χρειάζεται να υπάρχουν αφεντικά και δούλοι, επειδή οι σαΐτες θα υφαίνουν μόνες τους”. Από αυτόν τον ορισμό του Αριστοτέλη, για το καθεστώς της ελεύθερης κοινωνίας (που νοείται ως αναρχική/αντιεξουσιαστική), στον μουτουαλισμό του Pierre-Joseph Proudhon και από την δραστική μείωση του χρόνου εργασίας, που περίμενε ο John Maynard Keynes, στο σήμερα και στους μελλοντικούς καιρούς).