17 Νοεμβρίου 2020 : Μια αχρείαστη, άστοχη και αστόχαστη κυβερνητική απόφαση για την απαγόρευση των συγκεντρώσεων.

Η κυβέρνηση, προφανώς, θέλοντας να κάνει μια έμπρακτη επίδειξη πολιτικής πυγμής, αποφάσισε να απαγορεύσει την παραδοσιακά, καθιερωμένη πορεία, για την 47η επέτειο της εξέγερσης, κατά της, υπό την διαδικασία ελεγχόμενης, από τον Γεώργιο Παπαδόπουλο και τον Σπύρο Μαρκεζίνη, δικτατορίας των συνταγματαρχών, στο Πολυτεχνείο.

Αυτή η έμπρακτη επίδειξη πολιτικής πυγμής, προς τα κόμματα της κομμουνιστικής και της κομμουνιστογενούς αριστεράς, στην πραγματικότητα, είναι αχρείαστη και κυρίως, άστοχη και πιστεύω, αστόχαστη.

Είναι αχρείαστη, διότι η ουσιώδης κυριαρχία της έμπρακτης πολιτικής πυγμής της κυβέρνησης είναι δεδομένη, αναμφισβήτητη και διαρκώς παρούσα, στην πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας, μέσα από τον εκπληκτικό έλεγχο της πειθήνιας καθημερινής συμπεριφοράς του πληθυσμού, στα κυβερνητικά κελεύσματα, για την αντιμετώπιση της υγειονομικής κρίσης, λόγω του COVID-2019.

Είναι άστοχη, διότι η συγκέντρωση των πολιτών δεν αποτρέπεται. Μπορεί να διαλυθεί, αλλά, ούτως, ή άλλως, με μεγαλύτερο, ή μικρότερο όγκο, θα πραγματοποιηθεί και φυσικά, η κυβέρνηση, παρά την πολιτική πυγμή, που νομίζει ότι θα επιδείξει, στο τέλος, θα εμφανισθεί, στα μάτια της κοινής γνώμης, ως ηττημένη.

Αλλά, πέραν των παραπάνω, η απόφαση της κυβέρνησης είναι, κυρίως, αστόχαστη.

Και είναι αστόχαστη, διότι, ενώπιον μιας κουρασμένης και οικονομικά, εξουθενωμένης κοινωνίας, η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη παρουσιάζεται, ως μια κυβέρνηση που επιδεικνύει έναν αλαζονικό αυταρχισμό, ο οποίος, μάλιστα, την αδικεί, διότι την προσομοιάζει, με την κυβέρνηση του Σπύρου Μαρκεζίνη, ως μεταχειριζόμενη αστυνομικές πρακτικές εκείνης της ζοφερής περιόδου.

Όμως, το αστόχαστο περιεχόμενο της κυβερνητικής απόφασης, που αφορά την απαγόρευση της πορείας, για την επέτειο της εξέγερσης του Νοεμβρίου του 1973, δεν εξαντλείται, στα προλεγόμενα. Η κυβερνητική απόφαση, η οποία ελήφθη και επειδή οι κυβερνητικοί επιτελείς θεωρούν ότι μπορούσαν να την πάρουν, επειδή η αριστερή αντιπολίτευση είναι πολυδιασπασμένη και χωρίς την ύπαρξη διαύλων επικοινωνίας, μεταξύ των κομμάτων, που την απαρτίζουν, αυτό, που κατάφερε – προφανώς, λόγω και της φραστικής επίθεσης του Κυριάκου Μητσοτάκη, στο κοινοβούλιο, εις βάρος του ΚΚΕ -, είναι να προκύψει ένα, ομολογουμένως, μη αναμενόμενο κοινό κείμενο των κοινοβουλευτικών κομμάτων της αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΜΕΡΑ25), με το οποίο καταδικάζεται η κυβερνητική απόφαση, η οποία αντιμετωπίζεται, ορθότατα, ως επίδειξη αυταρχισμού.

Φυσικά, αυτή η κοινή δήλωση των τριών κομμάτων της κοινοβουλευτικής αριστεράς μπορεί να είναι ένα περιστασιακό γεγονός, αλλά αποδεικνύει ότι έχουν αποκατασταθεί και υπάρχουν, πλέον, δίαυλοι επικοινωνίας μεταξύ τους, κάτι που, έως πρόσφατα, δεν ήταν δεδομένο. Αυτό, τώρα και λόγω της κυβερνητικής απόφασης, φαίνεται να αλλάζει. 

Βέβαια, μένει να δούμε το, εάν πρόκειται να έχει συνέχεια. Δεν είναι δεδομένο ότι θα έχει. Και πολύ περισσότερο, δεν σημαίνει ότι θα προχωρήσει, σε κάτι το πιο ουσιαστικό (πχ, σε μελλοντικές κοινές δράσεις). Όμως, από μόνη της αυτή η κοινή δήλωση αναρριπίζει ελπίδες, στο αριστερό ακροατήριο του πληθυσμού της χώρας και μπορεί, υπό προϋποθέσεις, μεσομακροπρόθεσμα, να τις αναπτερώσει και να τις επεκτείνει, σε περισσότερα τμήματα του συνόλου των εξουθενωμένων πολιτών.

Ίδωμεν…