Ο Κώστας Σπέρας, το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδος και η δράση του παλαιού αναρχοσυνδικαλιστή, στην εποχή των - κατά τον Antonio Gramsci - τεράτων του Μεσοπολέμου και της ξενικής Κατοχής.

Ότι η εποχή του Μεσοπολέμου ήταν (όπως και η σημερινή εποχή) η εποχή των τεράτων, για να θυμηθούμε και τον Antonio Gramsci, δεν νομίζω ότι είναι κάτι, το οποίο μπορεί να αμφισβητηθεί. Η έκρηξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ήλθε, απλώς, να επικυρώσει την κατάσταση αυτή, η οποία, στην σύγχρονή της version, αναμένει τον δικό της πλανητικό πόλεμο, ή ένα πλέγμα τέτοιων πολέμων, προκειμένου να επικυρώσει την δική της παρουσία (αν και κάτι τέτοιο είναι, απολύτως, απαραίτητο και μπορεί να αποφευχθεί).

Το παραπάνω κείμενο του πρώην αναρχοσυνδικαλιστή Κώστα Σπέρα, που δημοσιεύτηκε, στην εφημερίδα "Εθνική Σημαία", που ήταν όργανο του ελληνικού Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος, που ίδρυσε, τον Δεκέμβριο του 1932, ο Γεώργιος Μερκούρης, πρώην υπουργός και πρώην αντιπρόεδρος του Λαϊκού Κόμματος του Παναγή Τσαλδάρη, με τον οποίο διαφώνησε, με αποτέλεσμα να αποχωρήσει, από την κομματική ναυαρχίδα της συντηρητικής/βασιλικής παράταξης, είναι και αυτό, μέσα στα πλαίσια των καιρών, ένα αυθεντικό προϊόν εκείνης της παλαιάς έκδοσης της εποχής των τεράτων.

Το πότε γράφτηκε αυτό το κείμενο, από τον Κώστα Σπέρα, δεν προκύπτει, από αυτό το απόκομμα της εθνικοσοσιαλιστικής εφημερίδας. Προφανώς, έχει γραφεί, μετά τον Δεκέμβριο του 1932, που ιδρύθηκε το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδος και επίσης, προφανώς, έχει γραφεί κατά την διάρκεια του 7ου Συνεδρίου της ΓΣΕΕ, με δεδομένη την απαξιωτική (και ορθή) κριτική, στις προσκηνιακές και στις παρασκηνιακές δραστηριότητες της εργατιστικής συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, στην οποία συμπεριλαμβάνονται - ορθώς, αποκαλούμενοι, ως εργατοπατέρες - οι συντηρητικοί, οι ρεφορμιστές και οι κομμουνιστές συνδικαλιστές, ενώ, παράλληλα, οι κομμουνιστές καταγγέλονται και ως επιδοματούχοι της Μόσχας, κάτι, που ο Κώστας Σπέρας, ως παλαιό στέλεχος του ΣΕΚΕ/ΚΚΕ είναι σαφές ότι γνώριζε, εκ των ένδον και το οποίο, άλλωστε, αποδείχτηκε, επισήμως και χωρίς δυσκολία, μετά την πτώση της "Σοβιετικής Ένωσης", που επήλθε τον Δεκέμβριο του 1991, ως αποτέλεσμα των στρατηγικών βλακειών που διέπραξε η ύστερη "σοβιετική" ηγεσία, υπό τον Μιχαήλ Γκορμπατσώφ.

Η ουσία του παραπάνω κειμένου δεν βρίσκεται, στο περιεχόμενο των ορθών καταγγελιών του πρώην αναρχοσυνδικαλιστή Κώστα Σπέρα, αλλά στο γεγονός ότι ο αρθρογράφος χάνει το δίκιο του, όχι, απλώς, επειδή η κριτική του, στην συνδικαλιστική γραφειοκρατία των εργατών, γίνεται, μέσα από το όργανο του ελληνικού εθνικοσοσιαλισμού, αλλά, κυρίως, επειδή η εναλλακτική λύση, που προτείνει, τελικώς, δεν διαφέρει, επί της ουσίας, από την πρακτική των εργατιστών συνδικαλιστών γραφειοκρατών, οι οποίοι, φυσικά δρούσαν (και συνεχίζουν να δρουν και στις ημέρες μας), ως ένα χωριστό εξουσιαστικό κοινωνικό στρώμα, από τους μισθωτούς - και τους μη μισθωτούς - εργαζομένους, εξυπηρετώντας τα προσωπικά και διαστρωματικά τους συμφέροντα.

Φυσικά, αυτή η κατάσταση δεν θα μπορούσε να είχε διαφορετική εξέλιξη, από την στιγμή, που ο Κώστας Σπέρας προβαίνει στην διατύπωση της αναγκαιότητας να συρθεί η ελληνική εργατική τάξη, στο - υποτιθέμενο ως - στερεό έδαφος του ελληνικού Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος, του οποίου τις αρχές, όπως, σαφώς, προκύπτει, από το παραπάνω κείμενό του, ο αρθρογράφος έχει, δυστυχώς, εκείνη την εποχή, αποδεχθεί.

Βέβαια, ο Κώστας Σπέρας, όπως προκύπτει, από τα υπάρχοντα στοιχεία, αν και αρθρογράφησε στην "Εθνική Σημαία" δημοσιεύοντας κάποια τμήματα της Ιστορίας του εργατικού κινήματος, την οποία είχε συγγράψει και η οποία, ως προς την αφήγηση των γεγονότων - όσο μπόρεσα να την παρακολουθήσω - είναι ορθή, υποστήριξε, για κάποια περίοδο, το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα, στο οποίο είναι πιθανόν και να εντάχθηκε, αλλά, όμως, δεν ανέπτυξε κάποια συγκεκριμένη συνδικαλιστική δράση, ως μέλος του εργατικού τμήματος του κόμματος αυτού, ούτε και κάποια άλλη, εμφανώς, αποτυπωμένη κομματική δράση, ενώ, μάλιστα, κάποια στιγμή η αρθρογραφία του, στην "Εθνική Σημαία", διακόπτεται. Και όπως δείχνουν τα πράγματα, κάποια στιγμή έκοψε τους δεσμούς του, με το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδος, το οποίο, άλλωστε, ουδέποτε, κατάφερε, όσο διάστημα ήταν νόμιμο, να αποκτήσει δεσμούς, με την εργατική τάξη (με την κήρυξη της αγγλόφιλης δικτατορίας της 4ης Αυγούστου του 1936, από τον Ιωάννη Μεταξά, αυτό το κόμμα του Γεώργιου Μερκούρη ετέθη εκτός νόμου και διαλύθηκε, για να επανασυσταθεί, το 1941, με την έναρξη της τριπλής ξενικής Κατοχής, κατά την διάρκεια της οποίας ήταν το μόνο επίσημο κόμμα, στην κατεχόμενη χώρα μας).

Αλλά, όπως έχουμε και άλλες φορές γράψει, η πολιτική πορεία του Κώστα Σπέρα είχε πολλά σκαμπανεβάσματα, αφού ο παλαιός αναρχοσυνδικαλιστής, μέσα σε όλες του τις οβιδιακές μεταμορφώσεις και μετατοπίσεις, ουδέποτε ξέχασε το αναρχοσυνδικαλιστικό παρελθόν του, γεγονός το οποίο περιγράφεται, στα απομνημονεύματα του Σπύρου Πρίφτη (Άγι Στίνα), που, όπως γράφει, τον συνάντησε, το 1938, επί του καθεστώτος της δικτατορίας του Μεταξά, στο Τμήμα Μεταγωγών Πειραιά, όπου ο Σπέρας βρισκόταν, επειδή εργαζόταν, σε παράνομη χαρτοπαικτική λέσχη.

Εκεί, ο Κώστας Σπέρας, με εξελισσόμενο τον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο και την κοινωνική επανάσταση, που ξέσπασε, με αφορμή το στρατιωτικό πραξικόπημα του Francisco Franco, θα θυμηθεί τον αναρχοσυνδικαλιστή εαυτό του και θα υπερασπισθεί, με φανατισμό, το έργο των Ισπανών αναρχικών της CNT και της FAI.

Στην διάρκεια της δικτατορίας του Μεταξά, δεν θα έχει καμμία πολιτική δράση, ενώ, στην διάρκεια της Κατοχής, δεν θα έχει καμμία δράση δωσιλογικού περιεχομένου, παρά τα όσα προσπάθησαν να του φορτώσουν οι σταλινικοί, οι οποίοι, τελικά τον δολοφόνησαν, στις 15 Σεπτεμβρίου 1943, με αποκεφαλισμό, επειδή είχαν παλιούς λογαριασμούς μαζύ του και επειδή, εκείνη την εποχή ήταν, σε επαφή με τον ΕΔΕΣ του Ναπολέοντα Ζέρβα για την δημιουργία ανταρτικού κινήματος, κατά των κατακτητών.

Όπως είπαμε, ο Κώστας Σπέρας, με τις δικές του μικρές δυνάμεις, προσπάθησε να αψηφίσει την εποχή των τεράτων, μέσα στην (και ανάμεσα στα) οποία ζούσε. Ήταν φυσικό και επόμενο να βρεθεί ενώπιον των τραγικών αδιεξόδων της πολιτικής και κοινωνικής μοναξίας του και να γίνει βορά των τεράτων αυτών, με τα οποία ενεπλάκη, καταλήγοντας να γίνει ένα - μικρό και μη σημαίνον - τμήμα τους.

Και γι' αυτό το τέλος του φαινόταν, ως προδιαγεγραμμένο. Αν και θα μπορούσε να το αποφύγει...