Το γερμανικό Συνταγματικό Δικαστήριο, για την μερικώς αντισυνταγματική πολιτική των προγραμμάτων ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ και τα παθήματα, που υφίσταται η "Ευρωπαϊκή Ένωση" ακριβώς επειδή δεν είναι κράτος. (Μια, περί κράτους, αναδρομή, από τον Georg Jellinek, στον Αριστόβουλο Μάνεση και τον Μιχαήλ Μπακούνιν).

Ο Georg Jellinek, ο Αριστόβουλος Μάνεσης και ο Μιχαήλ Μπακούνιν εξέτασαν την έννοια του κράτους, ως προς την οποία ο, μεν, πρώτος έδωσε έμφαση στην νομική υπόσταση του κράτους ως νομικής προσωπικότητας ενός λαού, η οποία, προφανώς έχει εξουσιαστική ισχύ και ασκείται σε έναν τόπο, ενώ οι δύο τελευταίοι, χαρακτηρίζοντας την έννοια της νομικής προσωπικότητας, ως δευτερεύον, ή και ως μη αναγκαίο συστατικό στοιχείο της έννοιας του κράτους, εστίασαν, στο κεντρικό σημείο/στοιχείο, το οποίο προσδιορίζει, εξ αρχής, το κρατικό φαινόμενο και το οποίο κεντρικό σημείο/στοιχείο είναι η οργάνωση μιας αυτοδύναμης εξουσίας, η οποία προσδιορίζει και επιχειρεί να επιβάλει τους κανόνες της κοινωνικής συμβίωσης, οι οποίοι κανόνες, όμως, για τον Μιχαήλ Μπακούνιν (αλλά και τον Karl Marx) δεν είναι ουδέτεροι, αλλά έχουν, ως ένα εφαρμοσμένο σύστημα κανόνων δικαίου, σαφές ταξικό περιεχόμενο, ακριβώς επειδή, στον χώρο της κοινωνίας υφίστανται ηγεμονεύουσες ελίτ, οι οποίες προσδιορίζουν, σημαινόντως, το κράτος, ως όργανο εξυπηρέτησης των συμφερόντων τους.

Έχοντας υπόψη όλα αυτά, είναι να γελάει κανείς, με τα παθήματα και τα μεγάλα χουνέρια, που υφίσταται αυτό το μη κρατικό μόρφωμα, που αυτοαποκαλείται, ως "Ευρωπαϊκή Ένωση", τα οποία οφείλονται, στο απλούστατο γεγονός ότι δεν είναι ούτε ευρωπαϊκή, αλλά - κυριότατα - ούτε και αποτελεί ένωση, αφού όπως διαπίστωσε, πολύ σωστά, για πολλοστή φορά, το Συνταγματικό Δικαστήριο της Γερμανίας, στην ιστορική απόφασή του, της 5/5/2020, με την οποία έκρινε, μερικώς αντισυνταγματική την πολιτική των προγραμμάτων της ποσοτικής χαλάρωσης (τα οποία είναι γνωστά, ως QE ή, ακριβέστερα, ως Public Sector Purchase Programmes), που ακολούθησε η ΕΚΤ, επί εποχής Mario Draghi - βάσει των οποίων η μπατιροτραπεζοκρατία της Φραγκφούρτης έχει αγοράσει, έως τώρα, πάνω από 2 τρισ. € δημοσίου χρέους των χωρών της ευρωζώνης - δεσμευόμενο, όχι μόνον από το αόριστο "πνεύμα", αλλά και από το "γράμμα" του νόμου, η "Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχει εξελιχθεί σε ομοσπονδιακό κράτος" και ότι, ως εκ τούτου, "ορισμένες εντάσεις είναι οργανικά ενταγμένες και προβλεπόμενες στο οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης".

Το γερμανικό Ακυρωτικό Δικαστήριο, μάλιστα, αφού ζήτησε εξηγήσεις, από την ΕΚΤ, επειδή έκρινε ότι η Φραγκφούρτη δεν τήρησε τους κανόνες της αναλογικότητας, οι οποίες εξηγήσεις πρέπει να υποβληθούν, εντός τριμήνου και να αποδεικνύουν ότι τηρήθηκε η αρχή της αναλογικότητας, κατά την εφαρμογή των προγραμμάτων ποσοτικής χαλάρωσης, ήλθε σε ευθεία σύγκρουση με το Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, το οποίο είχε χαρακτήρισει, καθ' όλα νόμιμη την πολιτική των προγραμμάτων της ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ. 

Έτσι το γερμανικό Συνταγματικό Δικαστήριο χαρακτήρισε την απόφαση αυτή του "Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου", ως, μεθοδολογικά, ανυποστήρικτη, γράφοντάς την, στα παλαιότερα των υποδημάτων των Γερμανών ανώτατων δικαστών, οι οποίοι έπραξαν αυτό, που έπραξαν, έχοντας πλήρες δίκιο, στην δική τους απόφαση, η οποία ανατρέπει, ως είναι φυσικό και υπερισχύει της απόφασης του Δικαστηρίου της "Ευρωπαϊκής Ένωσης", ακριβώς επειδή η απόφαση του γερμανικού Ακυρωτικού είναι μια απόφαση, που στηρίζεται, στο συνταγματικό δικαιϊκό σύστημα της Γερμανίας, η οποία είναι κράτος, ενώ η απόφαση του Δικαστηρίου της "Ευρωπαϊκής Ένωσης" δεν αποτελεί απόφαση, η οποία στηρίζεται, σε κάποιο κρατικό σχήμα. Η "Ευρωπαϊκή Ένωση" δεν αποτελεί κράτος, αλλά έναν θεσμό, ο οποίος μπορεί να έχει το στοιχείο της νομικής προσωπικότητας, ως σύστημα διακυβερνητικής/διακρατικής συνεργασίας, αλλά δεν εκφράζει, πρωτογενώς, κανέναν λαό. 

Και δεν εκφράζει κανέναν λαό η "Ευρωπαϊκή Ένωση", ακριβώς επειδή ευρωπαϊκός λαός δεν υφίσταται, ούτε ως πλάσμα δικαίου, ούτε ως πραγματικότητα. 

Για τον λόγο αυτόν, οι όποιες εξουσίες έχουν δοθεί, στα όποια όργανά της, κατά παραχώρηση των κρατών, που την αποτελούν και ως εκ τούτου, η άσκηση αυτών των εξουσιών υπόκειται, στα Συντάγματα των κρατών αυτών. Και φυσικά υπόκειται, στον έλεγχο των εθνικών δικαστών, με ποινή την ακύρωση των πράξεών τους, ή και της ίδιας εξουσίας των κοινοτικών οργάνων, όπως συνέβη, στην περίπτωση της Βρετανίας, η οποία τον περασμένο Φεβρουάριο εγκατέλειψε την "Ευρωπαϊκή Ένωση".

Έτσι, με εφαλτήριο την δεδομένη εθνική κυριαρχία της Γερμανίας (και των άλλων κρατών της "Ευρωπαϊκής Ένωσης") το γερμανικό Συνταγματικό Δικαστήριο, που εδρεύει, στην Καρλασρούη, όπως και τα άλλα δικαστήρια της χώρας αυτής, αν και δέχονται την αρχή της υπεροχής του ενωσιακού δικαίου, έναντι του εθνικού, τελικώς, καταλήγουν, πολύ σωστά, πράττοντας, στο ότι αυτή η αναγνώριση της υπεροχής του "ευρωπαϊκού" δικαίου γίνεται, στον βαθμό, που, κατά την κρίση των γερμανικών δικαστηρίων, δεν παραβιάζονται τα βασικά στοιχεία του γερμανικού Συντάγματος (του αποκαλούμενου, ως Θεμελιώδους Νόμου), όπως επίσης, υπό την προϋπόθεση ότι δεν παραβιάζεται η αρχή της δοτής αρμοδιότητας.

Αυτή η αρχή της δοτής αρμοδιότητας, απλούστατα, σημαίνει ότι η "Ευρωπαϊκή Ένωση" μπορεί και πρέπει να ενεργεί, αποκλειστικώς και μόνον, μέσα στα όρια των αρμοδιοτήτων, που της έχουν παραχωρηθεί και της έχουν ανατεθεί, από τις Συνθήκες, που, με δυναμικό τρόπο, την έχουν δημιουργήσει και της επιτρέπεουν να κειτουργεί.

Τέλος, το γερμανικό Συνταγματικό Δικαστήριο έκρινε ότι το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΚΤ δεν έλαβε, υπόψη του, τις αρνητικές επιπτώσεις των προγραμμάτων ποσοτικής χαλάρωσης, οι οποίες, όπως λένε οι Γερμανοί ανώτατοι δικαστές, αυξάνονται όλο και πιο πολύ, με την αόριστη χρονική επέκτασή τους. 

Έτσι το γερμανικό Ακυρωτικό Δικαστήριο προχώρησε, σε μία συνολική πολιτική και οικονομική αξιολόγηση της λειτουργίας, των ωφελειών και των επιπτώσεων των προγραμμάτων ποσοστικής χαλάρωσης, καταλήγονται, στο συμπέρασμα ότι η ΕΚΤ δεν προέβη, μη παρέχοντας την αναγκαία προς τούτο τεκμηρίωση, στην αρμόζουσα και ως εκ τούτου απαραίτητη συνολική αξιολόγηση των αποτελεσμάτων των προγραμμάτων αυτών.

Ως εκ τούτου, το τελικό συμπέρασμα, από όλα αυτά, είναι αυτό, που, ήδη, έχουμε τονίσει. Η "Ευρωπαϊκή Ένωση" υφίσταται όσα υφίσταται και θα εξακολουθήσει, σταθερά, να κινδυνεύει, με - σταδιακή, ή εξ ολοκλήρου ξαφνική - κατάρρευση, επειδή δεν είναι κράτος. Και όσο δεν είναι κράτος.

Όλα τα υπόλοιπα είναι άνευ ουσίας (και συνουσίας).