Πώς και γιατί τα ρωσικά πυραυλικά συστήματα "Favorit" S-300 PMU-2 τερμάτισαν τις νατοϊκές και τις ισραηλινές επιθέσεις, στην Συρία. (Η εύθραυστη εκεχειρία στο Ιντλίμπ και το αναμενόμενο κακό τέλος των τζιχαντιστών).

Παρά την ύφεση, που έφερε η ρωσοτουρκική συμφωνία της 17/9/2018, στο Σότσι, για δημιουργία μιας νεκρής ζώνης, ανάμεσα στους τζιχαντιστές αντάρτες και τον στρατό του Μπασάρ αλ Ασάντ, στην επαρχία του Ιντλίμπ, την απόσυρση του βαριού οπλισμού των ανταρτών και την απομάκρυνσή τους, από την ζώνη αυτή, η υλοποίηση αυτής της συμφωνίας δεν είναι ομαλή, αφού οι τζιχαντιστές κάνουν ό,τι μπορούν, για να αποφύγουν την συμμόρφωσή τους, σε μια συμφωνία, στην οποία δεν συμμετείχαν και η οποία τους επιβλήθηκε, από την τουρκική πλευρά. Η εκεχειρία αυτή είναι εύθραυστη.

Κατόπιν τούτου, η αναζωπύρωση των μαχών είναι, πάντοτε, προ των πυλών, αφού είναι προφανές ότι ο σκοπός των Ρώσων και του συριακού καθεστώτος, το οποίο θεωρεί την συμφωνία αυτή, ως προσωρινή, είναι να εκδιώξουν τους αντάρτες, από την περιοχή του Ιντλίμπ, με, όσο είναι δυνατόν, μαλακό τρόπο, αλλά αυτό, επί του παρόντος, σκοντάφτει, στο γεγονός ότι οι τζιχαντιστές της ένοπλης οργάνωσης Χαγιάτ Ταχρίρ αλ Σαμ (που ελέγχει το 60% της επαρχίας και μαζύ με άλλες ένοπλες οργανώσεις τα 2/3 της - υποτιθέμενης, ως μέλλουσας - αποστρατιωτικοποιημένης ζώνης) και είναι παρακλάδι της αλ Κάϊντα, δεν είναι διατεθειμένοι, ούτε από την νεκρή ζώνη να απομακρυνθούν, αλλά και ούτε και τα βαριά όπλα τους να αποσύρουν, από αυτή.

Με αυτά τα δεδομένα, οι πιθανότητες, για να παύσει η ύφεση του μετώπου, στην επαρχία του Ιντλίμπ, όχι πολύ μακριά, από σήμερα, αυξάνονται, αφού αυτό που μπορεί να συμβεί, είναι, απλούστατα, μια συντονισμένη επίθεση του τουρκικού στρατού και των ανταρτικών οργανώσεων, που ελέγχει, κατά των ένοπλων της Χαγιάτ Ταχρίρ αλ Σαμ, ή - το πιθανότερο - μια συντονισμένη επίθεση του συριακού στρατού, ο οποίος καλεί τους πολίτες της επαρχίας να απομακρυνθούν, από τους αντάρτες, διότι "η μοίρα τους είναι σφραγισμένη" και της ρωσικής πολεμικής αεροπορίας, η οποία, πλέον, κυριαρχεί, στον συριακό εναέριο χώρο. (Το πώς και το γιατί κυριαρχεί, θα το δούμε  αμέσως, παρακάτω). 

Αλλά, πέρα από το τί γίνεται, στην επαρχία Ιντλίμπ και την ύφεση (όχι, όμως, την πλήρη αδρανοποίηση), στο, εκεί, μέτωπο του συριακού πολέμου, η αλήθεια είναι ότι πλήρης ύφεση έχει επέλθει και στο άλλο μέτωπο του εναερίου και του θαλάσσιου χώρου της νοτιοανατολικής Μεσογείου, αφού και οι νατοϊκές δυνάμεις έχουν αδρανοποιηθεί και - το κυριότερο - η ισραηλινή πολεμική αεροπορία έχει σιγήσει, παύοντας τους συνεχείς βομβαρδισμούς της κατά στόχων, μέσα στην Συρία, οι οποίοι αφορούν, είτε τους Ιρανούς, την Χεζμπολλάχ και σιιτικές ομάδες Ιρακινών, που δρούν, μέσα στο συριακό έδαφος, αλλά και κατά εγκαταστάσεων του συριακού στρατού.

Η αιτία αυτής της αδράνειας και αυτής της σιγής είναι η παράδοση, στον συριακό στρατό, των οπλικών συστημάτων S-300.

Όπως φαίνεται έχει έλθει η ώρα το γνωστό κακοποιό κράτος της Μέσης Ανατολής να συμμαζευτεί. Οι ετσιθελικοί τραμπουκισμοί του, προϊόν της απίστευτης και εν πολλοίς, αδικαιολόγητης ανεκτικότητας της ρωσικής ηγεσίας, που του επέτρεπε να βομβαρδίζει τους μη αρεστούς, σε αυτό, στόχους, στην Συρία (και μάλιστα, σε προσυνεννόηση, με τους επιτόπιους Ρώσους στρατιωτικούς!), λαμβάνουν τέλος, ως αποτέλεσμα της προβοκατορικής δραστηριότητας του, στον εναέριο χώρο της νοτιοανατολικής Μεσογείου, έξω από τον συριακό εναέριο χώρο, που οδήγησε, στην κατάρριψη του ρωσικού αεροπλάνου, που επέστρεφε στην ρωσική στρατιωτική βάση, στο Χμεΐμ, με θύματα 15 Ρώσους στρατιωτικούς.

Παρά την αγχωμένη αντίδραση του John Bolton (του γνωστού στενού συνεργάτη του Αμερικανού προέδρου Donald Trump), ο οποίος χαρακτήρισε, την παράδοση των S-300, στις συριακές ένοπλες δυνάμεις, ως μια πολύ σοβαρή κλιμάκωση του πολέμου, ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Μπέντζαμιν Νετανιάχου και οι επιτελείς της ισραηλινής πολεμικής αεροπορίας, προβαίνοντας, σε κλασικές ασκήσεις θάρρους, καμώνονται ότι αυτά τα ρωσικά οπλικά συστήματα επίθεσης και αντιαεροπορικής άμυνας δεν τους απασχολούν, ενώ, κατά καιρούς, έχουν απειλήσει ότι θα τα κτυπήσουν, εάν και όταν εγκατασταθούν, στην Συρία, προκειμένου να μην ενταχθούν, στην συριακή αεράμυνα.

Ανοησίες. Αυτόν τον καιρό, που διανύουμε, οι S-300 εγκαθίστανται (εάν δεν έχουν εγκατασταθεί, ήδη), στην συριακή επικράτεια, που ελέγχει το καθεστώς του Μπασάρ αλ Ασάντ και οι Ισραηλινοί δεν έχουν πράξει το παραμικρό, ενώ οι νατοϊκοί κάνουν το κορόϊδο. Είναι σαφές ότι οι νατοϊκοί γνωρίζουν το τί έχουν να αντιμετωπίσουν, ενώ οι Ισραηλινοί δεν τολμούν, διότι, πλέον, δεν έχουν το πράσινο φως, από την Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν, να ασυδοτήσουν, όπως έπρατταν, μέχρι την κατάρριψη του ρωσικού αεροπλάνου. Όπως έχει πει η ρωσική πλευρά "με τις πράξεις μας προειδοποιήσαμε και έτσι όποιος βρεθεί μπροστά μας κακό του κεφαλιού του". Και ως εκ τούτου, όλοι αυτοί ποιούν την νήσσαν. 

Το ερώτημα, που γεννιέται, από την συμπεριφορά των Ισραηλινών, είναι το γιατί, με την μη έγκαιρη ενημέρωση του Ρώσου πιλότου, οδήγησαν το ρωσικό αεροπλάνο, στην κατάρριψή του, από την συριακή αεράμυνα. Η απάντηση δεν είναι δύσκολη και σχετίζεται, με την συγκυρία. 

Οι επιχειρησιακές ανάγκες της ισραηλινής αεροπορίας, κατά την συγκεκριμένη χρονική στιγμή, που πετούσε το ρωσικό αεροπλάνο, είναι που οδήγησαν τα πολεμικά αεροσκάφη του Ισραήλ, τα οποία κτυπούσαν στόχους, στην Συρία, να το χρησιμοποιήσουν, ως κάλυμμα, απέναντι, στις βολές της συριακής αντιαεροπορικής άμυνας, προκειμένου να προστατευθούν. Αυτό ήταν το μεγάλο, αλλά και αναγκαστικό λάθος των Ισραηλινών πιλότων και της ισραηλινής επιχειρησιακής ομάδας, που κατηύθυνε τα αεροσκάφη αυτά, από το κέντρο επιχειρήσεων. 

Κάπως έτσι, την πάτησαν οι Ισραηλινοί και μαζύ τους οι νατοϊκοί, αφού, παράλληλα και μια γαλλική φρεγάτα κτυπούσε στόχους, στην Συρία, εντείνοντας την σύγχυση. 

Από εκεί και πέρα, ο υπουργός Άμυνας του Ισραήλ Άβιντγκορ Λίμπερμαν και το αμερικανικό Πεντάγωνο κάνουν την ανάγκη φιλοτιμία και έχουν παύσει τις δραστηριότητές τους, κατά των συμμάχων του Μπασάρ αλ Ασάντ και του συριακού στρατού. όμως, παράλληλα, προσπαθούν να υποβαθμίσουν τις δυνατότητες των ρωσικών πυραυλικών συστημάτων "Favorit" S-300 PMU-2, σε μια χαρακτηριστική επίδειξη ασκήσεων θάρρους, στηριζόμενοι στα αεροπλάνα stealth, τύπου F-35, εκ των οποίων, η ισραηλινή πολεμική αεροπορία έχει μόλις 12, αριθμός ο οποίος είναι, απολύτως, ανεπαρκής.

Ο πολύ μεγάλος αριθμός των πολεμικών αεροπλάνων του Ισραήλ αποτελείται, από F-16, τα οποία είναι ένας πολύ εύκολος στόχος, για τα πυραυλικά συστήματα του S-300, ενώ είναι, πλήρως, ευάλωτα και σε κατώτερης ποιότητας οπλικά συστήματα, όπως έχει διαπιστωθεί, κατά την διάρκεια των παλαιών ισραηλινών επιχειρήσεων, στην Συρία. Αυτή η πραγματικότητα είναι, τραγική και ασυμμάζευτη, για την ισραηλινή στρατιωτική και πολιτική ηγεσία. 

(Και φυσικά, η ελληνική πλευρά ελάχιστη βοήθεια προσέφερε στους Ισραηλινούς, με την εκπαίδευσή τους, στα παλαιά οπλικά συστήματα S-300, που έχει αγοράσει ο Άκης Τσοχατζόπουλος - ο οποίος τιμωρήθηκε και γι' αυτή του την ενέργεια, ως υπουργός Εθνικής Άμυνας -, στα τέλη της δεκαετίας του 1990, μετά την κρίση των Ιμίων, από την Ρωσία του Μπορίς Γέλτσιν. Η έκδοση αυτών των οπλικών σταστημάτων κρίνεται - και είναι - απαρχαιωμένη, σε σχέση, με αυτό το μοντέλο των πυραυλικών συστημάτων, που μετέφερε η Ρωσία, στην συριακή επικράτεια).


Αλλά και για τα F-35, που έχει η ισραηλινή πολεμική αεροπορία, τα πράγματα δεν είναι πολύ καλύτερα. Τα λίγα αεροπλάνα αυτού του τύπου έχουν να αντιμετωπίσουν τεράστια προβλήματα, με τους S-330, διότι έχουν απέναντί τους, ένα ολοκληρωμένο και πολλαπλό σντιαεροπορικό σύστημα, το οποίο, με τα ραντάρ του, ανιχνεύει και εντοπίζει τους στόχους του, από πολλές διαφορετικές κατευθύνσεις.

Επίσης, αυτό που είναι δεδομένο, είναι ότι τα πολεμικά αεροπλάνα, που χρησιμοποιούν την τεχνολογία stealth, έχουν μειωμένη απόδοση, στο πεδίο της μάχης, εξ αιτίας αυτής της τεχνολογίας, όταν το αεροπλάνο χρησιμοποιεί το ραντάρ του, αφού η χρήση αυτή το καθιστά λιγότερο αόρατο, την ίδια στιγμή, που, αναγκαστικά, δεν κουβαλάει πολλά όπλα, τα οποία είναι υποχρεωμένο να κρύβει μέσα στο κύτος του.

Όπως λένε οι ειδικοί τα F-35, προδίδονται, μόλις ανοίξουν τις πόρτες τους, για να ρίξουν τους πυραύλους τους, ενώ και οι χαμηλές συχνότητες, που χρησιμοποιούν βοηθούν τα εξειδικευμένα οπλικά συστήματα, που έχει απέναντί του, να το εντοπίσουν. Ό,τι και να λέγεται, οι S-300, πιθανότατα, μπορούν να ανιχνεύσουν αόρατους στόχους, με τεχνολογία stealth και παρά το γεγονός ότι η στόχευσή τους, δεν είναι ακριβής, η αλήθεια είναι ότι οι πύραυλοι που εκτοξεύουν, κατά 100 παράλληλων στόχων, με βεληνεκές 300 χλμ μπορούν να αναπρογραμματισθούν, κατά την διάρκεια της πτήσης τους. 

Έτσι τα 12 F-35 της ισραηλινής πολεμικής αεροπορίας (που το καθένα κοστίζει 100 εκατομμύρια δολλάρια, ενώ, μέχρι το 2024, το Ισραήλ περιμένει άλλα 50), πρέπει να συνοδεύονται, από αεροπλάνα ηλεκτρονικού πολέμου, προκειμένου να μπλοκάρουν τα συστήματα του S-300, αλλά αυτά τα αεροπλάνα δεν έχουν την τεχνολογία stealth, με αποτέλεσμα να είναι, τα ίδια, εύκολοι στόχοι, για την, ρωσικής προελεύσεως, αντιπυραυλική άμυνα. Μπορεί, λοιπόν, το Ισραήλ να έχει - και έχει - αεροπλάνα προηγμένου ηλεκτρονικού πολέμου, αλλά αυτά είναι, απολύτως, ευάλωτα.

Στην ουσία, το ισραηλινό κράτος αντιμετωπίζει άμεσο κίνδυνο, για την ίδια την ύπαρξή του. Γι' αυτό και έχει σιγήσει.

Τον ίδιο κίνδυνο αντιμετωπίζει και η νατοϊκή αρμάδα, στην νοτιοανατολική Μεσόγειο και οι βάσεις των Βρετανών και των Αμερικανών, στην Κύπρο. Γι' αυτό και οι Δυτικοί έχουν παύσει να κτυπούν στόχους, στο έδαφος της Συρίας.

Άλλωστε, από τις 24/9/2018, ο Ρώσος υπουργός Άμυνας Σεργκέϊ Σοϊγκού έχει ξεκαθαρίσει ότι κανένα πολεμικό αεροπλάνο δεν θα μπορεί, πλέον, να κτυπά στόχους στην Συρία, αφού η ρωσική στρατιωτική διοίκηση θα μπλοκάρει τα συστήματα πλοήγησης, ραντάρ και επικοινωνιών τους.

Και η αλήθεια είναι ότι άργησε.

Ως εκ τούτου, η συνέχεια, στον συριακό πόλεμο, από εδώ και πέρα, θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον...