Συριακός εμφύλιος πόλεμος : Ρωσία και Η.Π.Α. ενώπιοι ενωπίοις, μετά την κατάρρευση του Ισλαμικού Κράτους και τα αδιέξοδα του αμερικανικού σχεδιασμού, λόγω της απαγόρευσης πτήσεων, που έχει επιβληθεί στην αμερικανική πολεμική αεροπορία. (Ο "Satan 2", ως αποτελεσματικό εργαλείο άσκηση στρατιωτικής τρομοκρατίας).

"Satan 2". Ο νέος υπερηχητικός βαλλιστικός πύραυλος της ρωσικής πολεμικής βιομηχανίας, ο οποίος δοκιμάστηκε, με επιτυχία, ύστερα από εντολή του Βλαντιμίρ Πούτιν, είναι ένας πραγματικός "σατανάς", αφού μπορεί να εξαφανίσει από τον χάρτη ολόκληρες περιοχές, ίσες με την έκταση της Βρετανίας, ή της Γαλλίας, όπως και τις δύο ακτές των Η.Π.Α. Τώρα, που η στρατιωτική αντιπαράθεση, στο συριακό μέτωπο, μετά την κατάρρευση του "Ισλαμικού Κράτους", φέρνει ενώπιους ενωπίοις τους στρατιωτικούς μηχανισμούς των Ρώσων και των Αμερικανών και το ρίσκο μιας εκτεταμένης στρατιωτικής εμπλοκής των δύο υπερδυνάμεων, η ρωσική ηγεσία φροντίζει να φέρει και πάλι στην επιφάνεια, με την απαραίτητη ωμότητα, την πολιτική της άσκησης στρατιωτικής τρομοκρατίας, απέναντι, στους αντιπάλους της, οι οποίοι δεν είναι άλλοι από τις αμερικανικές ελίτ και τους συμμάχους της, στην Δύση. Και πραγματικά, μέσω του "Satan 2" και με την επίδειξη των καταστροφικών του δυνατοτήτων, ο Ρώσος πρόεδρος δείχνει το πολύ ζοφερό μέλλον, που θα έχουν αμερικανικές και οι δυτικές ελίτ και οι κοινωνίες τους, εάν οι ηγεσίες τους δεν προσέξουν και εάν διαβούν τον Ρουβικώνα, αγνοώντας τα συμφέροντα της χώρας του και τις συναφείς επιθυμίες της ρωσικής ελίτ, έτσι όπως αυτές εκφράζονται από την κυβέρνηση της Μόσχας...



Η κατάρρευση των σουνιτών τζιχαντιστών του Ισλαμικού Κράτους, παρά το γεγονός ότι δεν είναι πλήρης, αφού θύλακες των μαχητών του υπάρχουν ακόμη και αντιστέκονται, μαζύ με την σαρωτική ήττα των Κούρδων του βορείου Ιράκ, από την, σιιτική κυβέρνηση της Βαγδάτης, που βρίσκεται κάτω από την ιρανική επιρροή και στηρίχθηκε στην βοήθεια της Τουρκίας, την ίδια στιγμή, που οι στηριζόμενοι, από τις Η.Π.Α., Κούρδοι της Συρίας βρίσκονται κάτω από την ασφυκτική πίεση του τουρκικού στρατού, που δεν πρόκειται να τους επιτρέψει, σε συνεργασία, με τους Ιρανούς και την ιρακινή κυβέρνηση, να κεφαλαιοποιήσουν την ήττα των τζιχαντιστών και να ιδρύσουν ένα κουρδικό κράτος, στα συριακά εδάφη, αναδεικνύει, για μία, ακόμη, φορά τα αδιέξοδα, στα οποία έχει περιέλθει η Ουάσινγκτων, από την τεράστια και συνάμα, εξευτελιστική ήττα, που υπέστη, στο συριακό μέτωπο.

Δυστυχώς, για τους ανόητους σχεδιαστές της εφαρμοσμένης, στην περιοχή, αμερικανικής πολιτικής, τα χειρότερα δεν έχουν παρέλθει. Βρίσκονται μπροστά τους και η φορά των πραγμάτων καθιστά αναπότρεπτα και αναπόφευκτα αυτά τα επερχόμενα χειρότερα και η καταλυτική ήττα των Κούρδων του Μασούντ Μπαρζανί, στο "ιρακινό" Κουρδιστάν, που αφήνει ακάλυπτους τους μαχητές του YPG, δηλαδή τους μαρξιστές - λενινιστές Κούρδους της Συρίας (οι οποίοι είναι ομογάλακτοι του PKK), που ενισχύονται, από την Ουάσιγκτων, είναι το πρώτο βήμα του ολέθρου, που αναμένει τον αμερικανικό στρατηγικό σχεδιασμό, ο οποίος, ομολογουμένως, υπήρξε, απολύτως, παιδαριώδης, αφού στηρίχθηκε, σε μια ισορροπία δυνάμεων, η οποία, εδραζόμενη, στην αμερικανική παντοκρατορία, έχει παύσει, εδώ και κάποια χρόνια, να υπάρχει.

Επί της ουσίας, η κατάσταση, στο ανατολικό μέτωπο του πολέμου, στην Συρία, μετά την κατάρρευση των σουνιτών τζιχαντιστών του Ισλαμικού Κράτους, είναι πολύ απλή και εξαιρετικά, δυσμενής, για τους Αμερικανούς και τους συμμάχους τους, οι οποίοι στηρίζονται, στην Ουάσιγκτων, η οποία τους χρησιμοποιεί και τους παρέχει όση βοήθεια μπορεί, η οποία, βέβαια, είναι, ασφυκτικά, περιορισμένη, αφού οι σχεδιαστές της αμερικανικής πολιτικής δεν μπορούν να αναπτύξουν, επί του εδάφους, τις ένοπλες δυνάμεις της χώρας τους, ή/και των συμμάχων τους, στο ΝΑΤΟ, ούτε μπορούν να παράσχουν, στους Κούρδους μαχητές και στο υπόλοιπο τμήμα των σουνιτών συμμάχων τους του αυτοαποκαλούμενου "Ελεύθερου Συριακού Στρατού" και της al Nusra, την απαραίτητη αεροπορική στήριξη. Το γιατί συμβαίνει αυτό, δεν είναι δύσκολο να γίνει κατανοητό. Αντιθέτως, είναι πανεύκολο.

Η ενεργός παρουσία των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων και η καταλυτική εμπλοκή τους, στο συριακό μέτωπο, υπέρ του συριακού στρατού του Μπασάρ αλ Άσαντ, ανέτρεψε την ισορροπία των δυνάμεων και κατέστρεψε, εκ θεμελίων, τον αμερικανικό στρατηγικό σχεδιασμό. Αυτό ήταν, που, βλακωδώς, οι Αμερικανοί επιτελείς δεν ανέμεναν να συμβεί και το οποίο τελικώς, συνέβη.

Βέβαια, κακώς, δεν ανέμεναν οι σχεδιαστές της αμερικανικής πολιτικής την ενεργό στρατιωτική ανάμειξη των Ρώσων, στην Συρία και τούτο διότι η Ρωσία έχει υπογράψει αμυντικό σύμφωνο, με την χώρα αυτή, στην οποία έχει μια πολύ σημαντική στρατιωτική βάση στην Λατάκεια, όπως επίσης, έχει και επενδυμένα μεγάλα συμφέροντα, τα οποία σχετίζονται, με την ενέργεια και τις οδούς διέλευσής της. Η ρωσική ελίτ δεν μπορούσε να μείνει απαθής, σε όσα συμβαίνουν εκεί, χωρίς να υποστεί η ίδια μια τεράστια ζημιά. Ως εκ τούτου, αφού δεν μπορούσε να πράξει αλλιώς, δεν θέλησε να μείνει απαθής. 

Έτσι, η ρωσική κυβέρνηση αποφάσισε να δράσει. Και αυτό ήταν, απολύτως, αναμενόμενο, για όλους όσους έχουν τον κοινό νου. Για όλους, πλην των σχεδιαστών της αμερικανικής στρατηγικής πολιτικής, που αποδείχτηκαν κοινοί βλάκες.

Ο Βλαντιμίρ Πούτιν έλαβε, τότε, που έκρινε εκείνος ότι έπρεπε, την σχετική απόφαση (κατά την γνώμη μου, μάλιστα, άργησε πολύ να την λάβει) και η Ρωσία επενέβη, ενεργά, στην συριακή σύγκρουση, την στιγμή, κατά την οποία οι δυνάμεις του Μπασάρ αλ Άσαντ άρχισαν να κάμπτονται. Και αυτή η ενεργή ρωσική στρατιωτική παρουσία, με τους συνεχείς βομβαρδισμούς των δυνάμεων των αντικαθεστωτικών, άλλαξε, πλήρως, τα δεδομένα της σύγκρουσης, οδηγώντας τους υποστηριζόμενους, από την Ουάσινγκτων, αντάρτες, στην άτακτη υποχώρηση και στην ήττα.

Αυτό, που συμβαίνει, στην συριακή επικράτεια και το οποίο έχουν, με μεγίστη πικρία, ομολογήσει οι αποτελούντες το αμερικανικό στρατιωτικό επιτελείο, που ασχολείται με τα τεκταινόμενα, στην περιοχή, είναι απλούστατο και συνάμα, πρωτοφανές : 

Οι σχεδιαστές της αμερικανικής πολιτικής έχουν βρεθεί, υπό το καθεστώς της έμπρακτης απαγόρευσης των πτήσεων των αμερικανικών αεροπλάνων, που έχει επιβληθεί,  από τις ρωσικές ένοπλες δυνάμεις, με την μεταφορά, στην Συρία των ρωσικών πυραυλικών συστημάτων S-400, η ύπαρξη των οποίων εγγυάται το ότι, εάν οι αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις στείλουν πολεμικά αεροπλάνα να πετάξουν, στον συριακό εναέριο χώρο, χωρίς την έγκριση της ρωσικής κυβέρνησης, αυτά θα καταρριφθούν.

Στην Συρία, δεν μπορεί να πετάξει, ούτε πουλί, χωρίς την ρωσική έγκριση. Ως εκ τούτου, οι Αμερικανοί στρατιωτικοί επιτελείς δεν μπορούν να προβούν σε εναέριες στρατιωτικές επιχειρήσεις. Δεν μπορούν να προβούν σε ταχεία μεταφορά στρατευμάτων, στο συριακό έδαφος. Και φυσικά, στην συριακή επικράτεια, δεν μπορούν να στηρίξουν καμμία εισβολή στρατιωτικών δυνάμεων, δικών τους, ή/και των συμμάχων τους, στο ΝΑΤΟ. Και τούτο επειδή οποιαδήποτε τέτοια απόπειρα θα συντριβεί άμεσα. Οι αμερικανικές και οι συμμαχικές απώλειες θα είναι τεράστιες και η ήττα τους θα είναι εξευτελιστική.

Με αυτά τα δυσάρεστα, για τις αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις, δεδομένα, δεν αποτελεί καμμία έκπληξη το γεγονός ότι η Ουάσινγκτων εξακολουθεί να μην στέλνει στρατιωτικές δυνάμεις και να περιορίζεται, στο να ενισχύει τους εντόπιους εχθρούς του καθεστώτος, στην Συρία, τους οποίους έχει καταστήσει αντιπροσώπους της. Και φυσικά, είναι να γελάει κανείς, με αυτή την κατάντια και τον ξεπεσμό των, έως πρόσφατα, παντοδύναμων και ως εκ τούτου, υπερφίαλων και αλαζόνων Αμερικανών ηγετών και επιτελών.

Κάπου, εδώ αρχίζουν τα χειρότερα, για τους Αμερικανούς και τους επιτόπιους συμμάχους τους, στην ανατολική Συρία, αφού η ήττα των μαχητών του Ισλαμικού Κράτους φέρνει αντιμέτωπους τους συμμάχους της Ουάσιγκτων, τους Αμερικανούς και τους νατοϊκούς (κυρίως Βρετανούς) στρατιωτικούς και λοιπούς συμβούλους, που τους υποστηρίζουν και τους βοηθούν, με τον στρατό του Μπασάρ αλ Άσαντ, αλλά και με τους Ιρανούς "Φρουρούς της Επανάστασης", όπως επίσης και με τους μαχητές της Χεζμπολάχ του Λιβάνου, που μάχονται, στο πλευρό του καθεστώτος του Σύρου προέδρου.

Όλοι αυτοί, όμως, δεν αποτελούν ένα υπολογίσιμο αντίπαλο δέος, για τους Αμερικανούς και τους συμμάχους τους. Αυτοί, από μόνοι τους, είναι αντιμετωπίσιμοι. Το βασικό και μη διαχειρίσιμο πρόβλημα, για το αμερικανικό επιτελείο, είναι οι ρωσικές ένοπλες δυνάμεις, οι οποίες επιχειρούν, επί του συριακού εδάφους και έχουν οδηγήσει, τον αμερικανικό σχεδιασμό, σε πλήρες αδιέξοδο.

Έτσι, μετά την κατάρρευση των σουνιτών τζιχαντιστών του ISIS, οι στρατιωτικές δυνάμεις όλων των εμπλεκομένων μερών, δηλαδή επί της ουσίας, των Ρώσων και των Αμερικανών βρίσκονται αντιμέτωπες, με αποτέλεσμα οι Αμερικανοί να έχουν δεχθεί τις "περιποιήσεις" των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων, όσες φορές αποτόλμησαν να ενεργήσουν με οποιονδήποτε τρόπο, που το ρωσικό επιτελείο έκρινε ότι δεν ήταν αποδεκτός.

Προφανώς, οι Αμερικανοί επιτελείς θα προτιμούσαν η περιοχή, που βρίσκεται ανατολικά του Ευφράτη ποταμού και η οποία έχει περιέλθει, στο μεγαλύτερο μέρος της, στον στρατό του Μπασάρ αλ Άσαντ, να καταληφθεί, από τους αντικαθεστωτικούς και τους Κούρδους, προκειμένου να μπορέσει να προκύψει μια εδαφική διάσπαση της Συρίας και για να σταθεί δυνατόν να περιέλθουν, στα χέρια τους, οι μισές πετρελαιοπηγές της Συρίας, οι οποίες βρίσκονται σε αυτή την περιοχή.

Ο σχεδιασμός της Ουάσιγκτον, μετά την αποτυχία του Ισλαμικού Κράτους (το οποίο δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είναι δημιούργημα του αιμοσταγούς διδύμου Barack Hussein Obama και Hillary Clinton - από τους οποίους, μετά και την χθεσινή φονική τρομοκρατική επίθεση, στην Νέα Υόρκη, με τουλάχιστον 8 νεκρούς και πολλούς τραυματίες, οι Αμερικανοί πολίτες πρέπει να ζητήσουν λογαριασμό - και εντάχθηκε, μέσα στον αρχικό αμερικανικό σχεδιασμό, που προέβλεπε την δημιουργία ενός εμβόλιμου "Σουνιστάν", αποτελούμενου από συριακά και ιρακινά εδάφη, με την έκταση, που κατακτήθηκε από τους μαχητές του πρώην κρατούμενου των Αμερικανών Αμπού Μπακρ αλ Μπαγκνταντί, ο οποίος απελευθερώθηκε, για να επιτελέσει το έργο, που, προφανώς, του ανατέθηκε) και την κατάρρευσή του, άλλαξε περιεχόμενο, προσαρμοζόμενος, στις νέες δυσμενείς συνθήκες που δημιούργησε η ενεργός ρωσική στρατιωτική εμπλοκή, στον πόλεμο της Συρίας.

Έτσι, τώρα, η Ουάσινγκτων επιθυμεί, μέσα από την κατάληψη των πετρελαιοπηγών της περιοχής, να διασφαλιστεί η χρηματοδότηση του κουρδικού κράτους, αλλά και ενός σουνιτικού αραβικού κράτους, το οποίο εξακολουθεί η αμερικανική ηγεσία να θέλει να δημιουργήσει, όπως-όπως και όσο είναι δυνατόν, στην περιοχή, με την ενίσχυση τους και από ιρακινά εδάφη.

Εννοείται, βέβαια, ότι ο αμερικανικός σχεδιασμός στηρίζεται σε έναν λογαριασμό, που γίνεται χωρίς τον ξενοδόχο. Και ξενοδόχος, στην Συρία, δεν είναι, μόνον - ούτε, καν, κυρίως -, ο Μπασάρ αλ Άσαντ. Ξενοδόχος, στο συριακό ξενοδοχείο, την σήμερον ημέραν, είναι ο Βλαντιμίρ Πούτιν, ο οποίος δεν πρόκειται να επιτρέψει, στους ηττημένους, στο πεδίο της μάχης, να κερδίσουν ούτε ένα ψίχουλο, από τα λάφυρα του πολέμου. 

Παρά τις όποιες φρούδες ελπίδες και τις αυταπάτες της Ουάσιγκτων, ο Βλαντιμίρ Πούτιν δεν έχει κανέναν σοβαρό λόγο, για να επιτρέψει, στους Αμερικανούς και τους νατοϊκούς και τους Άραβες συμμάχους τους, να διατηρήσουν οποιοδήποτε έρεισμα, ή οποιαδήποτε βάση, στην περιοχή. Και φυσικά δεν θα το πράξει, διότι δεν υπάρχουν εκείνα τα ανταλλάγματα, που θα μπορούσαν να αποδεχθούν να δώσουν οι Αμερικανοί και οι Δυτικοί, ούτως ώστε να τον πείσουν να τους κάνει οποιεσδήποτε παραχωρήσεις, στην Συρία. 

Έχοντας αυτά τα δεδομένα υπόψη, καθίσταται, απολύτως, κατανοητή η σαφής προειδοποίηση, την οποία έστειλε το ρωσικό στρατιωτικό επιτελείο, στους σχεδιαστές της αμερικανικής πολιτικής, στην Ουάσινγκτων, ότι δεν πρόκειται να γίνουν ανεκτά οποιαδήποτε πυρά (βομβαρδισμοί κλπ), που θα προέρχονται, από τις θέσεις των συμμάχων των Η.Π.Α., στην επίμαχη περιοχή, που βρίσκεται, στα ανατολικά του Ευφράτη. Και βέβαια, ο Βλαντιμίρ Πούτιν δεν θα αφήσει τις πετρελαιοπηγές, στα χέρια των συμμάχων των Αμερικανών.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε, άλλωστε, ότι η ρωσική ηγεσία δεν είναι μόνη της, στον πόλεμο της Συρίας. Πέρα από τον Μπασάρ αλ Άσαντ και το μπααθικό καθεστώς, που διεκδικούν να επανακαταλάβουν κάθε σπιθαμή του συριακού εδάφους, που κατέχουν οι αντικαθεστωτικοί, έχει, ως άμεσους στρατηγικούς συμμάχους της, τους Ιρανούς, ως άμεσους τακτικούς συμμάχους της, τους Τούρκους και επίσης, ως, εκ του μακρόθεν (αλλά, ουδόλως, απαθείς) τους Κινέζους, οι οποίοι εξαρτώνται, πλήρως, από τα πετρέλαια του Ιράν και της Συρίας και δεν βλέπουν, με καθόλου, καλό μάτι την αμερικανική παρουσία, στην περιοχή την επιστασία της οποίας έχουν αφήσει, στην Μόσχα, αλλά δεν θα διστάσουν να εμπλακούν, άμεσα, εάν χρειασθεί, αφού έχουν απειλήσει την Ουάσιγκτων, με πόλεμο, εάν οι Η.Π.Α. στείλουν στρατό, στην Συρία. 

Ως εκ τούτου, ο Ρώσος πρόεδρος δεν έχει την ευχέρεια να ικανοποιήσει την οποία παράκληση της Ουάσιγκτων, στους ηγέτες της οποίας, άλλωστε, δεν έχει καμμία εμπιστοσύνη. 

("Ήταν λάθος μας, που σας δείξαμε εμπιστοσύνη", έχει πει, δημοσίως, ο Βλαντιμίρ Πούτιν, αναφερόμενος, στις σχέσεις της χώρας του, με τις Η.Π.Α. και την Δύση, στην ύστερη περίοδο της "Σοβιετικής Ένωσης" και στην πρώτη μετασοβιετική εποχή, η οποία έληξε, με την άνοδο του, στην εξουσία, τον Αύγουστο του 1999. "Αυτό το λάθος δεν θα το ξανακάνουμε". Και φυσικά, ο Ρώσος ηγέτης έχει δίκιο).

Ο Βλαντιμίρ Πούτιν δεν πρόκειται να αφήσει τους Αμερικανούς και τους αντιπάλους του Άσαντ να κρατήσουν, όχι, μόνο, τις πετρελαιοπηγές της διεκδικούμενης περιοχής, αλλά ούτε ένα - μικρό, έστω - τμήμα της συριακής επικράτειας. Και φυσικά, πέρα από τον Πούτιν, είναι και οι Ιρανοί, που δεν θα επιτρέψουν κάτι τέτοιο, σε όλους αυτούς, αφού η Τεχεράνη αντιλαμβάνεται ότι, με την συγκυριαρχία της, στην Συρία του Μπασάρ αλ Άσαντ και τον καθοριστικό ρόλο, που παίζει, στο Ιράκ, μέσω της σιιτικής πλειοψηφίας του πληθυσμού της χώρας αυτής, η οποία, χάρη στις απίθανες ηλιθιότητες της Ουάσινγκτων, όλα τα προηγούμενα χρόνια, οδηγείται, στο να μεταστραφεί, σε έναν δορυφόρο της περσικής ηγεσίας, θα κυριαρχήσει σε όλη την περιοχή και θα βρει  μια στρατηγική διέξοδο προς την Μεσόγειο. 

Το ίδιο θα πράξουν και οι Τούρκοι, οι οποίοι, αν και δεν έχουν πρόβλημα, με τους αντικαθεστωτικούς Άραβες σουνίτες, δεν είναι διατεθειμένοι να αποδεχθούν τα αμερικανικά σχέδια και ειδικά, την δημιουργία ενός κουρδικού κράτους, στην περιοχή, ιδιαίτερα, τώρα, μετά την ήττα των Κούρδων, στο βόρειο Ιράκ. Μια ήττα, στην επέλευση της οποίας ο ρόλος των Τούρκων υπήρξε σημαντικός. 

Αν οι Αμερικανοί επιμείνουν, να στηρίζουν, με τις μικρές ειδικές δυνάμεις, που έχουν αποστείλει και οι οποίες παρέχουν, στους Κούρδους του YPG και στους αντικαθεστωτικούς του "Ελεύθερου Συριακού Στρατού", όπως και στις άλλες δυνάμεις (al Nusra κλπ), σημαντική τακτική, επιμελητειακή και επικοινωνιακή υποστήριξη και το κυριότερο, μια κάποια σχετική - έστω και περιορισμένη - ομπρέλα προστασίας, από τις ρωσικές ένοπλες δυνάμεις, η Μόσχα θα συνεχίσει έναν πόλεμο, εναντίον της Ουάσινγκτων, στο συριακό μέτωπο και φυσικά, θα συντρίψει τις αμερικανικές δυνάμεις, οι οποίες είναι μικρές και απολύτως, ανεπαρκείς.

Αυτές οι βοηθητικές δυνάμεις των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων και οι πράκτορες της CIA και των άλλων μυστικών υπηρεσιών των συμμάχων των Αμερικανών, βρίσκονται, κυριολεκτικά, στο έλεος των Ρώσων και, φυσικά, όπως έχουμε πει, δεν μπορούν να υποστηριχθούν, από τις Η.Π.Α., αφού η ρωσική κυριαρχία, στον εναέριο χώρο της Συρίας είναι απόλυτη, λόγω των αντιπυραυλικών συστημάτων S-400 και την, εν τοις πράγμασι, απαγόρευση πτήσεων, που έχει επιβληθεί, στην αμερικανική πολεμική αεροπορία. Οι Αμερικανοί θα υποστούν πανωλεθρία. Και αυτή η διαμορφωμένη κατάσταση είναι κάτι που, προφανώς, οι επιτελείς, στην Ουάσινγκτων, δεν το αγνοούν. Προφανώς, το γνωρίζουν. Και μάλιστα, πολύ καλά.

Ως εκ τούτου, με το καλό, ή με το άγριο, οι Αμερικανοί θα τα μαζέψουν και θα φύγουν, έτσι, όπως, πήγαν, διότι είναι, απολύτως, αναξιόπιστοι και φυσικά, αντιμετωπίζονται, από την ρωσική ηγεσία, ως αυτό, που είναι. Δηλαδή, ως εχθροί, οι οποίοι μπορούν να συνετισθούν, μόνο όταν βρίσκονται κάτω από το καθεστώς του τρόμου, που τους επιβάλλεται από την προοπτική της χρήσης της ωμής βίας, από έναν αντίπαλο, τον οποίο δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν, επειδή δεν είναι της τάξεως ενός Σαντάμ Χουσεΐν, ή ενός Slobodan Milošević.

Έτσι, οι σχεδιαστές της αμερικανικής πολιτικής ευρισκόμενοι ενώπιον της απόλυτης καταστροφής, ξαναθυμήθηκαν τα χημικά όπλα του συριακού καθεστώτος και την χρήση τους και με όπλο την απόφανση μιας επιτροπής του Ο.Η.Ε., με την οποία αποδίδεται η χρήση τέτοιων όπλων, στον στρατό του Μπασάρ αλ Άσαντ, ζητούν την αποπομπή ανατροπή του Σύρου προέδρου και επιχειρούν, προπαγανδιστικά, να εκθέσουν την Μόσχα.

Όπως πολλές φορές έχουμε γράψει, προφανώς, ο Άσαντ, το καθεστώς του και ο συριακός στρατός δεν έχουν κανένα δισταγμό να χρησιμοποιήσουν τα χημικά όπλα, που κατέχουν, κατά των αντιπάλων τους και κατά του άμαχου πληθυσμού. Δεν πρέπει να ξεχνάμε, άλλωστε, ότι το καθεστώς των Σύρων αλεβιτών, που έχει εγκατασταθεί, στην χώρα, είναι μειοψηφικό και η ίδια η ανικανότητα του να αντιμετωπίσει την ανταρσία δείχνει ότι ο συριακός πληθυσμός, που στην πλειοψηφία του είναι σουνιτικός, δεν επιθυμεί να παραμείνει, υπό την εξουσία του Μπασάρ αλ Άσαντ και του κόμματος Μπάαθ, στο οποίο κυριαρχούν οι αλεβίτες.

Ως εκ τούτου, το καθεστώς είναι υποχρεωμένο να ασκήσει την μέγιστη βία, που μπορεί και να επιδείξει την πλήρη ωμότητα, από την οποία διακατέχεται. Πιθανότατα, λοιπόν, οι ένοπλες δυνάμεις του έχουν πράξει όσα κατηγορούνται και έχουν χρησιμοποιήσει χημικά όπλα, στα πεδία των μαχών, στις πόλεις και στην ύπαιθρο, όπως το έχουν πράξει και οι αντικαθεστωτικοί αντάρτες, σύμφωνα με μια πρόσφατη ομολογία της αμερικανικής κυβέρνησης. 

Φυσικά, από ένα σημείο και πέρα, αυτή η χρήση του χημικού οπλοστασίου του συριακού στρατού έχει γίνει, με την αποδοχή της Μόσχας, η οποία έχει δώσει το σχετικό OK, προκειμένου, ανάμεσα στα άλλα, να τρομοκρατήσει και να πτοήσει το ηθικό των Αμερικανών και των Δυτικών συμμάχων τους, ως προς το μέχρι πού είναι ικανή να φθάσει και να καταδείξει το ακραίο μέγεθος της βίας, που μπορεί να μεταχειρισθεί, εάν και όταν το κρίνει αναγκαίο. Όπως έχουμε, ήδη, γράψει, το δόγμα της χρήσης του πρώτου πυρηνικού πλήγματος, το οποίο έχουν υιοθετήσει οι ρωσικές ένοπλες δυνάμεις και το οποίο έχει επισημοποιήσει ο Βλαντιμίρ Πούτιν, από το 2014 και μετά, στα πλαίσια του οποίου εντάσσεται και ο φονικός βαλλιστικός πύραυλος "Satan 2", δεν αφήνει οποιαδήποτε περιθώρια παρερμηνειών.

Ως εκ τούτου, οι αντιπερισπασμοί των Η.Π.Α. και της Δύσης δεν πρόκειται να έχουν καμμία τύχη. Ο στρατός του συριακού καθεστώτος θα συνεχίσει τις μάχες, με την σαρωτική υποστήριξη της ρωσικής πολεμικής αεροπορίας και οι S-400 θα συνεχίσουν να καλύπτουν τον συριακό εναέριο χώρο, από οποιαδήποτε αμερικανική αεροπορική επιδρομή (γεγονός, που οι Ισραηλινοί, ως παθόντες, το γνωρίζουν, πολύ καλά). Και φυσικά, όλοι αυτοί θα γευθούν το πικρό ποτήρι της σαρωτικής ήττας, που υπέστησαν, σε έναν πόλεμο, που οι ίδιοι άρχισαν, όταν εξαπέλυσαν, στον απλό συριακό λαό, τους ανέμους, τις θύελλες και τους δαίμονες, ανοίγοντας το μεσανατολικό Κουτί της Πανδώρας.

Για όσα παθαίνουν οι μαθητευόμενοι μάγοι της  Ουάσινγκτων και οι κολαούζοι τους, στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες της Δύσης, δεν τους φταίει κανείς, παρά μόνο οι εαυτοί τους. 

Ας πρόσεχαν...