Ο ΣΥΡΙΖΑ και νεκρούς ανασταίνει! (Οι 210264 ψηφοφόροι, που συμμετείχαν στην εκλογή αρχηγού του νέου ΠΑΣΟΚ καταγράφουν ένα κόμμα με διψήφια ποσοστά και μια νεοσυντηρητική στροφή στις τάξεις της ελληνικής κοινωνίας, αλλά...).

Μια υποτιθέμενη και πιθανολογούμενη απεικόνιση της δυναμικής της "Δημοκρατικής Συμπαράταξης" (στην οποία πρέπει να προστεθεί - υποτίθεται - και η όποια δυναμική του "Ποταμιού"). Οι εκτιμήσεις αυτές είναι πρόωρες και ως εκ τούτου, απολύτως, παρακινδυνευμένες...



Όσο και αν ήταν μη αναμενόμενη και όσο και αν φαίνεται ακατανόητη, η συμμετοχή των 210264 ψηφοφόρων, στην εκλογική διαδικασία της 12ης Νοεμβρίου, αλλά και των 155560 ψηφοφόρων, στον β' γύρο της 19ης Νοεμβρίου, για την ανάδειξη νέου αρχηγού, στην "Δημοκρατική Συμπαράταξη", η οποία φιλοδοξεί να διαδεχθεί και να αντικαταστήσει το ΠΑΣΟΚ, στον χώρο της κεντροαριστεράς, η εξέλιξη αυτή, όσο δυσάρεστη και δυσμενής και αν είναι, μέσα στα πλαίσια της ζοφερής και ασταθούς πραγματικότητας, που έχει διαμορφωθεί, από την υπερεπταετή εφαρμογή των τριών Μνημονίων, δεν είναι καθόλου περίεργη.

Αντιθέτως, με δεδομένη την έλευση του 4ου Μνημονίου, του οποίου ένα τμήμα έχει, ήδη, προσυμφωνηθεί και έχει καταστεί γνωστό, στην ελληνική κοινωνία, αυτή η συντηρητική πολιτική στροφή αυτού του τμήματος του εκλογικού σώματος, η δυναμική του οποίου δείχνει ότι υπερβαίνει, κατά πολύ, τις ψήφους, που έλαβαν η "Δημοκρατική Συμπαράταξη" και "Το Ποτάμι", στις βουλευτικές εκλογές της 20/9/2015, έχει σαφέστατα φυσιολογικά χαρακτηριστικά.

Η αιτία αυτής της στροφής, επί το συντηρητικότερον, αυτού του τμήματος των ψηφοφόρων, καθώς και όλων εκείνων που έχουν μια συναφή στάση, με αυτούς, που συμμετείχαν στην ψηφοφορία της περασμένης Κυριακής, είναι πολύ απλή και συνοψίζεται, στην πρώτη φράση του τίτλου του παρόντος δημοσιεύματος :


Ο ΣΥΡΙΖΑ και νεκρούς ανασταίνει!

Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, αφού έχει καταστεί σαφέστατο και είναι, απολύτως, υπαρκτό το ρεύμα μιας αξιοσημείωτης τάσης επιστροφής ενός τμήματος των παλαιών ψηφοφόρων του, πάλαι ποτε, κραταιού ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι είχαν μετοικήσει, εκλογικά, στην κάλπη του ΣΥΡΙΖΑ και τώρα, πλέον, μετά την κοροϊδία, που υπέστησαν από τα ορφανά του ελληνικού σταλινισμού, έχουν αρχίσει να επανεξετάζουν την εκλογική τους συμπεριφορά.

Σε αυτά τα θολά (και υπό συγκρότηση) νερά ψαρεύει η εναπομείνασα πασοκική νομενκλατούρα, μαζύ με τα απομεινάρια των "ανανεωτών" οπαδών του Λεωνίδα Κύρκου και τα διάφορα σοσιαλδημοκρατικά και φιλελεύθερα κεντρώα (ακόμη και δεξιά) πολιτικά περιτρίμματα, που θέλουν να ανασυγκροτήσουν τον (αυτο)αποκαλούμενο χώρο της "Κεντροαριστεράς", ως ένα κόμμα, υπό την μορφή πολιτικής ομπρέλας, όπως ήταν, μέχρι πριν από λίγα χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ.

Η αλήθεια είναι ότι εκεί, που έχουν απλώσει τα δίκτυα τους, υπάρχει ψαριά, γεγονός το οποίο κατέδειξε η συμμετοχή στις δύο ψηφοφορίες, για την ανάδειξη αρχηγού στην "Δημοκρατική Συμπαράταξη", που, με την (επαν)εκλογή της Φώφης Γεννηματά κατέληξαν να αποτελέσουν μια ενδοπασοκική υπόθεση, αφού απέναντι στην πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, αντίπαλός της αναδείχτηκε, από την πρώτη ψηφοφορία, ένα άλλο στέλεχος της πασοκικής νομενκλατούρας, ο "βενιζελικός" Νίκος Ανδρουλάκης.

Αλλά, όσο και αν αυτή η ψαριά έχει περιεχόμενο, άλλο τόσο είναι δεδομένο το γεγονός ότι η δεξαμενή της δεν είναι ανεξάντλητη, αφού είναι περιορισμένα τα περιθώρια της αλίευσης των παλαιών ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ, που, στις περασμένες βουλευτικές εκλογές, μετανάστευσαν, στον ΣΥΡΙΖΑ, λόγω της εισαγωγής της καταιγιστικής και συνάμα, ολέθριας μνημονιακής πολιτικής, που ακολούθησε, από το 2010 και μετά, η πασοκική νομενκλατούρα, η οποία, ανερυθρίαστα και χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, πρόδωσε τα συμφέροντα της κοινωνικής βάσης, που την ανέδειξε, ως κυρίαρχη πολιτική δύναμη, στα χρόνια, που ακολούθησαν, μετά την πτώση της δικτατορίας των συνταγματαρχών.

Το δυστύχημα, για όλους αυτούς, που έχουν αντιληφθεί την δυνατότητα να επιβιώσουν, πολιτικά, με την εκμετάλλευση και την άντληση ψήφων, από αυτή την πολιτική δεξαμενή, την οποία τροφοδοτεί η δυσαρέσκεια, που πυροδοτείται, από την εξαθλιωτική πολιτική, που ακολουθεί η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, είναι ότι και η δική τους κεντροαριστερή (υποτιθέμενη, ή πραγματική) πολιτική, ουδόλως, διαφέρει από την τρέχουσα και την μέλλουσα οικονομική και κοινωνική πολιτική της παρούσας κυβέρνησης των Αλέξη Τσίπρα και Πάνου Καμμένου.

Για να κατανοήσουμε του λόγου το αληθές, αρκεί να δούμε, κάποια από τα στοιχεία του προϋπολογισμού του 2018, που κατέθεσε, στην βουλή, ο υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος, τα οποία έχουν υπαγορεύσει οι ξένοι δανειστές και στα οποία οι πολιτικοί, που θέλουν να συγκροτήσουν την αποκαλούμενη κεντροαριστερά, ως ενιαίο πολιτικό φορέα, ουδόλως, διαφωνούν και είναι πρόθυμοι να υπηρετήσουν, ως μέλλοντες κυβερνήτες, για την ευόδωση τους.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα, που αντιμετωπίζει η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, προκειμένου να κλείσει την τωρινή τρίτη, στην σειρά, αξιολόγηση του 3ου Μνημονίου, είναι το θηριώδες μέγεθος των κόκκινων και των, εν γένει, προβληματικών δανείων, που έχουν χορηγήσει οι ελληνικές τράπεζες των τραπεζών, τα οποία η κυβέρνηση αποδέχτηκε, μέσω του Μνημονίου, να μειωθούν, με πωλήσεις, ρευστοποιήσεις και διαγραφές, την ίδια στιγμή που τα προβλεπόμενα πόσα, έως το 2019, είναι αστρονομικά και φθάνουν τα 7,4 δισ. €, από πωλήσεις, τα 11,5 δισ. €, από ρευστοποιήσεις και τα 13,9 δισ. €,  από διαγραφές. 


Σύμφωνα με όσα έχουν συμφωνηθεί με τους ξένους δανειστές, οι πλειστηριασμοί, το πρώτο τρίμηνο του 2018, θα πρέπει να ξεπεράσουν τους 700, ανά μήνα και στην πορεία, πρέπει να αυξηθούν, δραματικά, ούτως ώστε, στο τέλος του έτους, να φθάσουν, στον αριθμό των 18000 και στην συνέχεια, αυτός ο αριθμός να διατηρηθεί, επί σειρά ετών. Όλα αυτά σημαίνουν ότι οι πλειστηριασμοί θα πέσουν σαν μια διαρκής ορμητική καταιγίδα, πάνω, στις ιδιοκτησίες των ιδιωτών, οι οποίες θα κληθούν να κλείσουν τις χαώδεις τρύπες της ελληνικής μπατιροτραπεζοκρατίας, με αποτέλεσμα την δραματική ένταση των κοινωνικών αντιπαραθέσεων και την περαιτέρω, επιβάρυνση του δηλητηριώδους κοινωνικού και πολιτικού κλίματος της χώρας.

Αλλά η ακανθώδης και ζοφερή, για την ελληνική κοινωνία, "επίλυση" των χαωδών ανοιγμάτων των ισολογισμών της μπατιροτραπεζοκρατίας, δεν είναι το μόνο μη επιλύσιμο πρόβλημα, που αντιμετωπίζει η παρούσα κυβέρνηση και το οποίο θα αντιμετωπίσουν (προφανώς, με όμοιο τρόπο) και οι κεντροαριστεροί της διευρυμένης "Δημοκρατικής Συμπαράταξης". Το, διαρκώς, αυξανόμενο ύψος του ελληνικού δημοσίου χρέους επιβάλλει και άλλα αιματηρά και ουδόλως, ανεκτά, από την ελληνική κοινωνία, μέτρα.

Αυτό συμβαίνει επειδή και η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, αλλά και όποια άλλη βρεθεί στην θέση της, τον Αύγουστο του 2018 και μετά, επιθυμεί να μην υπογράψει, ανοικτά και ομολογημένα, ένα 4ο Μνημόνιο. Και για να συμβεί κάτι τέτοιο, πρέπει, με την βοήθεια των ξένων δανειστών, να καταστεί δυνατή η δανειοδότηση του ελληνικού δημοσίου, από τις διεθνείς χρηματαγορές. Και αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο, εάν η διεθνής μπατιροτραπεζοκρατία, που θα κληθεί να αναχρηματοδοτήσει το δημόσιο χρέος της χώρας μας, δεν πεισθεί ότι θα πάρει, πίσω τα δανεικά.


Έτσι, προκειμένου να σχηματισθεί ένα μαξιλαράκι ασφαλείας, σε ρευστό χρήμα, ύψους 20 δισ. €, εντός του 2018, ούτως ώστε να πεισθούν οι διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές, να δανείσουν το ελληνικό δημόσιο, όταν λήξει το 3ο Μνημόνιο, η κυβέρνηση θα δανειστεί ένα ποσό, που μπορεί να υπερβεί τα 20 δισ.  €, ήτοι 13,2 δισ.  € το 2017  (7,7 δισ. €, μετά την δεύτερη αξιολόγηση και άλλα 5,5 δισ. €, όταν ολοκληρωθεί η τρίτη αξιολόγηση), συν άλλα, περίπου 7 δισ. €, μέχρι τον Αύγουστο του 2018.


Κάπως έτσι ελπίζουν οι κυβερνώντες και οι ξένοι δανειστές ότι θα μπορέσει να χρηματοδοτηθεί το ελληνικό δημόσιο χρέος, το οποίο και εξ αυτού του λόγου, από τα 326,358 δισ. €, το 2016, θα φθάσει, στα 334,700 δισ. €, ενώ το 2018, υπολογίζεται ότι θα εκτοξευτεί, στα 344,900 δισ. €, το 2018, για να κυμανθεί - σύμφωνα με τους πιο αισιόδοξους υπολογισμούς -, κάπου στο 185% του ΑΕΠ.

Αλλά, για να γίνουν όλα τα παραπάνω, προκειμένου να πεισθούν οι διεθνείς μπατιροτραπεζίτες να δανείσουν το ελληνικό δημόσιο, το κόστος, που καλείται να πληρώσει η ελληνική κοινωνία είναι, πολύ μεγαλύτερο, από τα μέτρα διάσωσης των ελληνικών τραπεζών, διότι η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη, έναντι των ξένων δανειστών, να συμβάλει και η ίδια, στον σχηματισμό των ταμειακών αποθεμάτων, στα οποία αναφερόμαστε. Έτσι, σύμφωνα, με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η ελληνική κυβέρνηση, την περίοδο 2017 - 2018, πρέπει να εξοικονομήσει 4,8 δισ. € (3,2 δισ. €, το 2017 και 1,6 δισ. €, το 2018), από ιδιωτικοποιήσεις της δημόσιας περιουσίας και άλλα 4,4 δισ. € (1,4 δισ. €, το 2017 και 3 δισ. €, το 2018), από δημοσιονομική προσαρμογή, ήτοι, από περικοπές των δημοσίων δαπανών και από αύξηση των λοιπών δημοσίων εσόδων. Δηλαδή, με λίγα λόγια, η εκποίηση της δημόσιας περιουσίας θα πάει σύννεφο.

Η ουσία είναι ότι, μετά από 7 και πλέον, χρόνια "μεταρρυθμίσεων", οι οποίες συμπυκνώθηκαν, σε μια ατέρμονη διαδικασία εσωτερικής υποτίμησης, η ελληνική οικονομία εξακολουθεί να είναι μια οικονομία, που έχει μια φθίνουσα και αδύναμη βιομηχανία, που δεν έχει εξαγωγική δυναμική και δεν μπορεί να υποκαταστήσει τις εισαγωγές, στις οποίες η χώρα παραμένει να είναι ευάλωτη, με μια γεωργία, που δεν αντέχει, στον διεθνή ανταγωνισμό, με αποτέλεσμα η χώρα να συνεχίζει να στηρίζεται, στην παραγωγή υπηρεσιών, οι οποίες είναι, εκτός ανταγωνισμού, ή/και έχουν χαμηλή ανταγωνιστικότητα.

Έχοντας υπόψη αυτή την κατάσταση, όλη αυτή η κατακρημνιστική διαδικασία, που οδήγησε την ελληνική οικονομία, από το 2014 και μετά, στην παρούσα φάση της νεκροφανούς στασιμότητας, η οποία θα μακροχρονίσει, με διάφορα, κατά περιόδους, σκαμπανεβάσματα, ήταν φυσικό και επόμενο να οξύνει τις ταξικές ανισότητες, να φέρει και να επεκτείνει την φτώχεια, στην ελληνική κοινωνία, η οικονομία της οποίας θα διακρίνεται από την ασταθή ανάπτυξη, την διογκωμένη φορολογία, την μείωση των κρατικών δαπανών, την φυγή των νέων, στο εξωτερικό, την παρατεταμένη υποκατανάλωση, την διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων και φυσικά, την θεσμοποίηση της παρατεταμένης πενίας εκτεταμένων στρωμάτων του ελληνικού πληθυσμού.

Έτσι έχουν τα πράγματα, η προοπτική εξέλιξη των οποίων θα είναι πολύ χειρότερη, στα χρόνια που θα ακολουθήσουν. Ως εκ τούτου και με δεδομένη την φανατική πίστη και προσήλωση, στα δόγματα του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού", η οικονομική και η κοινωνική πολιτική της πολύφερνης κεντροαριστεράς, που, μέσω της "Δημοκρατικής Συμπαράταξης", επιθυμεί να αντικαταστήσει το ΠΑΣΟΚ και να κληρονομήσει την παλαιά κραταιά εκλογική του πελατεία, είναι και θα είναι το ίδιο - αλλά και ακόμη, περισσότερο - υποταγμένη στα κελεύσματα των ξένων δανειστών, με την πολιτική της τωρινής κυβέρνησης των ορφανών του ελληνικού σταλινισμού.

Εδώ εντοπίζεται και το βαρύτερο πρόβλημα, που αντιμετωπίζει το πολύ φιλόδοξο εγχείρημα της διεύρυνσης και ουσιαστικά, της δημιουργίας του ενιαίου πολιτικού φορέα και ενός κόμματος της κεντροαριστεράς, με όχημα την "Δημοκρατική Συμπαράταξη" και με κύρια δεξαμενή, την παλαιά εκλογική βάση του ΠΑΣΟΚ, όπως αυτή είχε διαμορφωθεί, πριν από την διαλυτική, για το κόμμα αυτό και για τον ευρύτερο πολιτικό χώρο της "Kεντροαριστεράς", ελληνική χρεωκοπία του 2010.

Αυτή η δυσμενής πραγματικότητα και η ακόμη δυσμενέστερη μακροχρόνια προοπτική της εξέλιξη, σε συνδυασμό, με τις ιδεολογικές και πολιτικές δεσμεύσεις της πασοκικής νομενκλατούρας, των ιδεολογικών ορφανών του Λεωνίδα Κύρκου και των λοιπών πολιτικών γκρουπούσκουλων του κεντρώου χώρου, που προσπαθούν να συγκροτήσουν έναν ενιαίο και μεγάλο πολιτικό φορέα, δυσχεραίνουν, στο έπακρο και καθιστούν επισφαλές - ακόμη, μέχρι θνησιγενείας - το σύνολο του εγχειρήματος, παρά το γεγονός ότι η παρούσα δυναμική του, οδηγεί την "Δημοκρατική Συμπαράταξη", σε επίπεδα ποσοστών, άνω του 10%.

Αυτή η δυναμική, καταγράφεται, ανενδοίαστα, από την συμμετοχή των εκλογέων, στις ψηφοφορίες, για την ανάδειξη αρχηγού, σε αυτόν τον, υπό διεύρυνση, πολιτικό οργανισμό και οι οποίοι ανταποκρίθηκαν, στο κάλεσμα των πυρήνων των πολιτικών γραφειοκρατιών, για την (κατ' αρχήν) συντήρηση της "Δημοκρατικής Συμπαράταξης", ως ενιαίου πασοκικού χώρου, με την υπέρβαση της κομματικής διάσπασης, που επέβαλε, στα τέλη του 2014, ο ΓΑΠ, με σκοπό να υπονομεύσει τον, τότε, πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελο Βενιζέλο - στον οποίο, το 2012, είχε παραδώσει, το, υπό κατάρρευση, παλαιό κραταιό κόμμα, αφού προηγουμένως, το είχε οδηγήσει στην κοινωνική και πολιτική κατακρήμνιση και στην διάλυση - και (δευτερευόντως), για την διεύρυνσή της, όπως προκύπτει από το γεγονός ότι, άνω του 85% αυτών, που συμμετείχαν, στην διαδικασία των ψηφοφοριών, ήσαν οι παλαιοί ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι προσδιόρισαν την εκλογική διαδικασία, ως μία, κατά βάση, ενδοπασοκική υπόθεση.

Όμως, αυτή η προοπτική, για την πολιτική διεύρυνση, την κοινωνική ενδυνάμωση και την εκλογική απογείωση της "Δημοκρατικής Συμπαράταξης", όπως προαναφέραμε, αποδομείται, από τις σκληρές "ευρωπαϊστικές" πολιτικές θέσεις των πολιτικών γραφειοκρατιών, οι οποίες ομνύουν, στο όνομα του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού", με τον ίδιο τυφλό δογματισμό, που οι κνίτες όμνυαν (και εξακολουθούν να ομνύουν), στο όνομα της "Σοβιετικής Ένωσης" και του "υπαρκτού σοσιαλισμού", που κατέρρευσαν, σαν τραπουλόχαρτα.

Αυτοί, που αποτελούν τον σκληρό πυρήνα αυτών των πολιτικών γραφειοκρατιών, παρά την μεγάλη σπορά των αυταπατών, που έχουν καλλιεργήσει, στην ελληνική κοινωνία, έχουν να αντιμετωπίσουν και την μη υπερβάσιμη - την, ουσιαστικά, ανυπέρβλητη - πραγματικότητα, δηλαδή το, ομοίως, σκληρό παρόν, αλλά και το, ακόμη, σκληρότερο, μέλλον, που επιφυλάσσει, στην ελληνική κοινωνία, η συμμετοχή της χώρας μας, στο ευρώ και την ζώνη του, όπως, επίσης και στην (προπαγανδιστικώς και δια σφετερισμού) αυτοαποκαλούμενη Ευρωπαϊκή Ένωση.

Αυτή την αδυσώπητη πραγματικότητα, δυστυχώς, για όλο αυτό το σύνολο των κεντροαριστερών και των λοιπών πολιτικών γραφειοκρατιών, όλοι αυτοί, όπως και η εντόπια "ευρωπαϊστική" ελίτ, δεν μπορούν να την υπερβούν, παρά τις συναφείς αυταπάτες των  ψηφοφόρων τους.

Περασμένα, ναι. Ξεχασμένα, όχι. Διότι η οικονομία, η στρατηγική πολιτική και η διαμορφούμενη, εξ αυτών, πραγματικότητα, δεν συγχωρούν, όσες δεκαετίες και αν περάσουν. Και φυσικά, τιμωρούν τους επιλήσμονες...



Όπως, επίσης, η πασοκική γραφειοκρατία - η οποία δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τιμωρείται επειδή εγκατέλειψε, προδίδοντας τις ορθές και ιστορικά, πλέον, δικαιωμένες στρατηγικές πολιτικές θέσεις του ΠΑΣΟΚ, που συνοψίζονταν, στην άρνηση της εισόδου της Ελλάδας, στην Ε.Ο.Κ. και στην διαμόρφωση μιας ειδικής σχέσης της χώρας μας, με την Κοινότητα -, θα δυσκολευθεί να αντιμετωπίσει τους δεξιούς, τους κεντρώους και τους αριστερούς γραφειοκράτες και εκλογείς, οι οποίοι, συμμετείχαν, στην όλη διαδικασία, προκειμένου, μέσω ενός πολιτικοεκλογικού ρεσάλτου, να κατακτήσουν τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ ... χωρίς το ΠΑΣΟΚ.

Κάπως έτσι, την πάτησαν ο Σταύρος Θεοδωράκης και ο Γιώργος Καμίνης, διότι, έστω και σπαραγμένο, το ΠΑΣΟΚ, δηλαδή ο εκλογικός του πυρήνας, ο οποίος, με την υπέρβαση της αντιπαράθεσης "βενιζελικών" και "γιωργοπαπανδρεϊκών", καθώς και με την επιστροφή ενός (μικρού, έστω, αλλά, απολύτως, ορατού και καταγεγραμμένου) τμήματος των παλαιών ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ που, το 2015 και το 2012, είχαν ψηφίσει τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι εδώ.

Αυτή η εξέλιξη, προφανώς, θα οδηγήσει πολλούς από τους ψηφοφόρους, που επέλεξαν τον Σταύρο Θεοδωράκη, τον Γιώργο Καμίνη και τους άλλους υποψηφίους, που δεν πέρασαν, στον δεύτερο γύρο, στην κάλπη άλλων κομμάτων. Και κυρίως, της Νέας Δημοκρατίας του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Και φυσικά, η εκλογή της Φώφης Γεννηματά, αυτού του άχρωμου, άοσμου και βεβαρημένου, με τις αμαρτίες του παλαιού ΠΑΣΟΚ, τέκνου της πασοκικής νομενκλατούρας, αφαιρεί και δεν προσθέτει ψήφους, στον νέο πολιτικό οργανισμό, που φιλοδοξεί να καλύψει τον χώρο της "Κεντροαριστεράς".

Έτσι, παρά το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει ό,τι μπορεί, για να αναστήσει τους πεθαμένους, αυτοί δυσκολεύονται να ανταποκριθούν, διότι τα πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα. Η ίδια η πραγματικότητα δεν τους ευνοεί, παρά τις όποιες αναλαμπές, που τους επιτρέπουν και που στο μέλλον, θα τους επιτρέψουν, πρόσκαιρα, να παρουσιάσουν, οι αυταπάτες και η σύγχυση, που επικρατεί, στις τάξεις της ελληνικής κοινωνίας.

Ως εκ τούτου, οι μέλλουσες εξελίξεις, στον χώρο αυτόν και σε ολόκληρο το πολιτικό τοπίο της χώρας μας, δεν πρόκειται να είναι χωρίς ενδιαφέρον.

Κάθε άλλο, μάλιστα...