Η αυτιστική συμπεριφορά των ευρωπαϊκών ελίτ ως ασφαλής εγγύηση, για την πορεία της Ε.Ε. προς την καταστροφή. (Ο στόχος των ξένων δανειστών για την αποδιοργάνωση του ελληνικού οικονομικού μοντέλου, η καταστροφή της ελληνικής παραγωγής, ο αφανισμός των μικρομεσαίων κοινωνικών στρωμάτων και το άτοπο της ελληνικής "αναπτυξιακής τράπεζας").

Το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος της 23ης Ιουνίου 2016 και η υπερψήφιση της εξόδου της Βρετανίας, από την (ούτως αποκαλούμενη) Ευρωπαϊκή Ένωση, έχει δυσμενείς επιπτώσεις, στην βιωσιμότητα αυτής της, εκ των προτέρων, προβληματικής θεσμικής κατασκευής, που επιχειρήθηκε, στον δυτικοευρωπαϊκό χώρο και επεκτάθηκε και στην ανατολική Ευρώπη, μετά την κατάρρευση του "υπαρκτού σοσιαλισμού". Έτσι, προφανώς και ανεξάρτητα, από το βρετανικό δημοψήφισμα και από κάθε άλλο ανάλογο δημοψήφισμα, σε οποιαδήποτε χώρα, που είναι μέλος της, η Ευρωπαϊκή Ένωση, ούτως, ή άλλως, είχε, μέσα στα δεδομένα στρατηγικά πλαίσια του ιστορικού χρόνου, ελάχιστες, έως ανύπαρκτες πιθανότητες επιβίωσης, αλλά η υπερψήφιση της εξόδου της Βρετανίας, από την πλειοψηφία του εκλογικού σώματος της χώρας αυτής, έχει επιδεινώσει, στο έπακρο, την κατάσταση, που επικρατεί, στο εσωτερικό της Ε.Ε., αφού είναι περισσότερο, από προφανές ότι αυτή η οικονομική ένωση, εξ αιτίας της προσπάθειάς της να μετατραπεί, σε πλήρη νομισματική ένωση, αντιμετωπίζει έντονα υπαρξιακά προβλήματα και οδηγείται, στην πλήρη αποδιοργάνωση.

Με αυτόν τον τρόπο και υπό το φως αυτών των δεδομένων, τα πράγματα σοβαρεύουν, σε βαθμό επικίνδυνο, για την αυτοαποκαλούμενη Ευρωπαϊκή Ένωση, μετά την απόφαση του βρετανικού εκλογικού σώματος και εν όψει των μακρόσυρτων θεσμικών διαδικασιών, που θα ακολουθήσουν, για την υλοποίηση της εξόδου της Βρετανίας και την απόκτηση μιας κάποιας ειδικής σχέσης, ανάμεσα στα δύο μέρη, ακριβώς, επειδή όποιες και όσες προσπάθειες και να γίνουν, αυτή η διαδικασία θα είναι επίπονη, θα οδηγήσει σε μακρόσυρτες τριβές και εκ των πραγμάτων θα δυσκολέψει την κατάσταση και τις σχέσεις, εντός και εκτός της Ε.Ε. Και αυτό δεν αφορά, μόνο την Βρετανία. Αφορά και τις άλλες χώρες της Ευρώπης, που δεν συμμετέχουν στην Ε.Ε., αλλά και τις υπόλοιπες χώρες του πλανήτη, οι οποίες έχουν σχέση μαζύ της, αφού η επίσημη εγκαθίδρυση της αμφιβολίας, ως προς την συγκρότηση και την ίδια την ύπαρξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που έθεσαν το βρετανικό δημοψήφισμα και η επικείμενη έξοδος της Βρετανίας, από την Ε.Ε., δεν μπορεί να αγνοηθεί, πλέον, από κανέναν. 

Παρά την επικίνδυνη σοβαρότητα της κατάστασης, που επικρατεί, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ως αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος, αυτό, που δεν σοβαρεύει, είναι το διανοητικό επίπεδο των πολιτικών και των οικονομικών ελίτ της Ε.Ε. Παραμένει να βρίσκεται σε ανύπαρκτα και πολύ αρνητικά ύψη, καθιστώντας τα πράγματα, ακόμη, σοβαρότερα. Και όπως έχει πει ο θυμόσοφος και επιρρεπής, στο οινόπνευμα, ο πρώην τροτσκιστής Jean-Claude Juncker : "Όταν τα πράγματα σοβαρεύουν, πρέπει να πεις ψέμματα".

Ως εκ τούτου, ακριβώς, επειδή οι ελίτ των χωρών της Ε.Ε. δεν θέλουν να αποδεχθούν και να αντιμετωπίσουν την ωμή και άκρως, δυσμενή, για τις ίδιες, πραγματικότητα, είναι διατεθειμένες να συνεχίσουν να παρουσιάζουν, ως αληθινά δεδομένα, τα μεγαλύτερα ψεύδη και τις πιο απίθανες παραμυθολογικές κατασκευές.

Οι ευρωπαϊκές ελίτ, με επί κεφαλής την γερμανική (η οποία έχει και πολύ μεγάλα συμφέροντα να υπερασπίσει, τα οποία συνοψίζονται, στα ετήσια περισσεύματα των 200 δισ.  € των εμπορικών συναλλαγών, που προκύπτουν, από το εξωτερικό εμπόριο της χώρας και στην επιτηδευμένη προστασία του γερμανικού τραπεζικού τομέα, ο οποίος βρίσκεται, σε κατάσταση αφανούς πτώχευσης), προτιμούν τον στρουθοκαμηλισμό και την εμμονική επιμονή στην συνέχιση της ίδιας πολιτικής συμπεριφοράς και των ίδιων πολιτικών κατευθυντήριων γραμμών, όπως, επίσης και στην συνέχιση της πρακτικής εξειδίκευσής τους, παρά την γνωστή τοις πάσι, ακολουθία των αδιέξοδων και καταστροφικών γεγονότων, που οδήγησαν, στην παρούσα οικτρή κατάσταση, στην οποία έχει περιέλθει η Ευρωπαϊκή Ένωση και η ευρωζώνη.

Ως εκ τούτου,  οι ευρωελίτ, η ευρωπαϊκή μπατιροτραπεζοκρατία και η γραφειοκρατία των Βρυξελλών, είναι διατεθειμένες να ακολουθήσουν την διαπίστωση του επί κεφαλής της Commission και να πουν τα ψέμματα, που, κατά την αντίληψή τους, πρέπει να πουν, προκειμένου να αντιμετωπίσουν - ως ασόβαροι που είναι - την σοβαρότητα της κατάστασης, που έχει προκύψει από τα δικά τους πεπραγμένα και από το βρετανικό δημοψήφισμα, το οποίο, όμως, δεν ήλθε από το κενό, όπως πολλοί, εξ αυτών, αρέσκονται να πιστεύουν.

Για τους λόγους αυτούς, οι ελίτ αυτές, με επικεφαλής τις ολιγαρχίες της ευρωζώνης, την ευρωμπατιροτραπεζοκρατία και την ευρωγραφειοκρατία, είναι διατεθειμένες να συνεχίσουν και να επαυξήσουν τον προπαγανδιστικό καταιγισμό, στον οποίο έχουν επιδοθεί, προκειμένου να πείσουν ότι το δικό τους στρατηγικό σχέδιο, το οποίο στηρίζεται, στις ευρωσυνθήκες και στην πολιτική των ισοσκελισμένων κρατικών προϋπολογισμών, με περίπου, μηδενικά ελλείμματα, παράγοντας διαρκή ύφεση, μόνιμη στασιμότητα, υψηλή ανεργία, περίπου πλήρη επενδυτική απαξία, πιστωτική συρρίκνωση και μόνιμους κινδύνους, για επικείμενη κατάρρευση του, αφανώς, πτωχευμένου τραπεζικού συστήματος, είναι ο μόνος σωστός και δυνατός οικονομικός και κοινωνικός σχεδιασμός, χωρίς οποιαδήποτε άλλη εναλλακτική λύση.


Η κωμικοτραγική διελκυστίνδα των "διαπραγματεύσεων", γύρω από την συνέχιση της αξιολόγησης του 3ου ελληνικού Μνημονίου, που, ήδη, ξεκίνησε, στην Αθήνα, είναι η καλύτερη απόδειξη της ασοβάρευτης συμπεριφοράς, που επιδεικνύουν και των εμμονών, από τις οποίες διακατέχονται οι ευρωπαϊκές ελίτ - και όχι μόνο αυτές, αφού και η γραφειοκρατία του Δ.Ν.Τ., μαζύ με την αμερικανική διοίκηση, παρά τις όποιες διαφοροποιήσεις, ακολουθούν την ίδια αδιέξοδη οικονομική και πολιτική στρατηγική, η οποία είναι σαφές και όσο περνάει ο καιρός καθίσταται ολοένα και περισσότερο καθαρό, ότι οδηγεί τον ευρύτερο δυτικό κόσμο, στην ήττα και στην περιθωριοποίηση.

Κλασικό παράδειγμα αυτής της αυτιστικής συμπεριφοράς του κουαρτέτου των ξένων δανειστών του ελληνικού δημοσίου, αποτελεί η τωρινή απόρριψη της πρότασης της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα, για την δημιουργία μιας αποκαλούμενης αναπτυξιακής τράπεζας, η οποία θα μπορούσε - υποτίθεται - να σώσει την ελληνική οικονομία, από την συνέχιση της κατρακύλας και φυσικά, την ίδια την κυβέρνηση, από την γοργή φθορά, που έχει υποστεί και θα συνεχίσει να υφίσταται.

Όχι, βέβαια, ότι η υλοποίηση αυτής της πρότασης θα άλλαζε, δραματικά, τα υπάρχοντα δυσμενή δεδομένα, για την ελληνική οικονομία. Κάθε άλλο. Όμως και αυτή η πρόταση απορρίφθηκε, από το κουαρτέτο των ξένων δανειστών, επειδή, όπως ισχυρίζονται οι εκπρόσωποι των ξένων δανειστών, η ύπαρξη αυτής της υποτιθέμενης ως αναπτυξιακής τράπεζας, μέσα στο ελληνικό χρηματοπιστωτικό σύστημα, θα λειτουργήσει ανταγωνιστικά και θα είναι ασύμβατη, με αυτό.

Άλλωστε, όπως έχει γίνει φανερό και από την σφοδρή αντιπαράθεση της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα, με τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος Γιάννη Στουρνάρα (τον γνωστό και ως σταλινογιάννη), για την Τράπεζα Αττικής (AtticaBank) και την διοίκησή της, η όλη υπόθεση αυτής της τράπεζας σχετίζεται, άμεσα, με την αναπτυξιακή τράπεζα, για την οποία κάνει λόγο η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και την οποία απορρίπτουν οι ξένοι δανειστές, με άμεσο όργανό τους, τον πιστό, σε αυτούς, Γιάννη Στουρνάρα. Φυσικά, όταν το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης (Γιάννης Δραγασάκης - Γιώργος Σταθάκης - Ευκλείδης Τσακαλώτος, Γιώργος Χουλιαράκης) ομιλούν, για "αναπτυξιακή τράπεζα", είναι προφανές ότι εννοούν μια τράπεζα, η οποία θα είναι ένα κυβερνητικό εργαλείο, το οποίο δεν θα προωθεί, έτσι απλά, την ανάπτυξη.

Αυτή η τράπεζα θα μοιράζει χρήμα, για δουλειές και θα αποτελεί ένα πολύ σημαντικό κομματικό εργαλείο, για τους σημερινούς κυβερνητικούς εταίρους, αλλά οι ξένοι δανειστές και ο Γιάννης Στουρνάρας προσπαθούν να αποτρέψουν μια τέτοια εξέλιξη. Ως εκ τούτου, η κυβέρνηση άφησε το πεδίο ανοικτό, στους εισαγγελείς, που είναι αρμόδιοι, για την διαφθορά και το οικονομικό έγκλημα να διερευνήσουν, διεξοδικά, τις επιχειρηματικές δραστηριότητες της εταιρείας της συζύγου του Γιάννη Στουρνάρα, η οποία πήρε δουλειές, από, εμφανώς, αμφιλεγόμενες, ως προς την νομιμότητά τους, συνεργασίες με το ελληνικό κράτος, πριν, αλλά και κατά την εποχή, που ο Γιάννης Στουρνάρας ήταν υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης των σαμαροβενιζέλων. Προφανώς, η υπόθεση έχει ενδιαφέρον, αφού στον χώρο των "ευρωπαϊστών" αστών και γραφειοκρατών έχει ξεσπάσει ένας ανελέητος πόλεμος όλων εναντίον όλων, αλλά αυτό είναι κάτι το δευτερεύον, σε σχέση, με αυτό, που, στο παρόν κείμενο επιχειρώ να παρουσιάσω.

Έτσι, πέρα από το όποιο παρασκήνιο, που υφίσταται, γύρω από την υπόθεση της ελληνικής αναπτυξιακής τράπεζας, καθίσταται σαφές ότι όλα αυτά, που λένε και πράττουν οι ξένοι δανειστές, είναι μπούρδες. Τα πεπραγμένα τους έχουν οδηγήσει την ελληνική οικονομία, στην σαρωτική πτώση της και στην καταστροφή, αφού έχουν οδηγήσει, στην απαξίωση περιουσίες, οι οποίες σύμφωνα, με τον μνημονιακό δημοσιογράφο και παλαιό "εσωτερικάριο" Αλέξη Παπαχελά, φθάνουν, στο 1 τρισ. € (και πιθανότατα, αυτός ο αριθμός είναι υποεκτιμημένος), ενώ η κατακρήμνιση του ελληνικού ΑΕΠ, όλα αυτά τα χρόνια της κατακλυσμιαίας κρίσης, έχει ξεπεράσει το 26%.

Δεν είναι η επαναφορά της ελληνικής οικονομίας, στην αναπτυξιακή διαδικασία, αυτό, που ενδιαφέρει τους ξένους δανειστές (την Ε.Κ.Τ., την Commission, τον E.S.M και το Δ.Ν.Τ.). Δεν είναι αυτός ο στόχος τους, όπως άλλωστε, δεν είναι αυτός ο στόχος των εγχώριων παπαγαλακίων και των υποτακτικών των ξένων δανειστών. Η ανάταξη και η αναπτυξιακή επανεκκίνηση της ελληνικής οικονομίας - η οποία, ειρήσθω εν παρόδω, αποτελεί ένα έργο το οποίο είναι εύκολο και απολύτως δυνατό και θα συμβεί, σε ελάχιστους μήνες, από την στιγμή, που θα αποφασισθεί και θα υλοποιηθεί, ως ενεργός σχεδιασμός -, δεν είναι στις προτεραιότητες των ξένων δανειστών και των εντόπιων συνεργατών τους.

Στόχος των ξένων δανειστών, στην επίτευξη του οποίου αυτοί επικουρούνται, από τους εντόπιους, πάσης φύσεως και προελεύσεως, "ευρωπαϊστές" συνεργάτες τους, είναι η αποδιοργάνωση της ελληνικής οικονομίας και η καταστροφή της ελληνικής παραγωγής, ως λειτουργικό οικονομικό μοντέλο, ως παραγωγική δομή και ως κοινωνική ιδιοσυστασία. Αυτό σημαίνει ότι ο βασικός κορμός της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, δηλαδή η θάλασσα των ατομικών και μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων και σχεδόν ολόκληρη η συγκροτημένη και πολυάριθμη κοινωνική κατηγορία, η οποία στηρίζει και βιοπορίζεται, μέσα από αυτή την παραγωγική οικονομική διάρθρωση και δομή της χώρας μας, πρέπει να υποστεί μια δραματική συρρίκνωση και να πυκνώσει, ακόμη περισσότερο, την, ήδη, τεράστια ουρά των ανέργων και να οδηγηθεί, στην μετάπτωση και την κοινωνική και οικονομική υποβάθμισή της, στην κατηγορία των κακοπληρωμένων μισθωτών, ή/και στην μετανάστευση. 

Αυτή είναι η ωμή και πικρή αλήθεια, που λίγοι τολμούν να αναφέρουν και την οποία επιχειρεί, επίμονα, διαρκώς και μονότονα, να συγκαλύψει και να κρύψει ο προπαγανδιστικός ορυμαγδός, στον οποίο - ομολογουμένως, όχι ανεπιτυχώς - έχει επιδοθεί η εντόπια "ευρωπαϊστική" ελίτ, υπό τις οδηγίες και τις διαταγές των ξένων δανειστών.

Κλασικό παράδειγμα της ανακολουθίας, της προπαγανδιστικής παραμυθολογίας, που ξεπερνά, κατά πολύ, τα ψεύδη του μυθομανούς βαρώνου Munchausen και της υποκριτικής ασυναρτησιολογίας, στις οποίες επιδίδονται, συστηματικά και κατ' επάγγελμα οι ξένοι δανειστές και οι εκπρόσωποί τους, είναι η περίπτωση της Γερμανίας, με τις 2 εθνικές και τις πολύ περισσότερες περιφερειακές αναπτυξιακές τράπεζες - οι οποίες αγγίζουν τον αριθμό των 17, έχοντας ένα ενεργητικό το οποίο ξεπερνάει το 1 τρισ. € - που επιδίδονται, σε προφανέστατο ανταγωνισμό με τις υπόλοιπες τράπεζες, ενώ έχουν εγκεκριμένες τις κρατικές εγγυήσεις τους, από την γραφειοκρατία της Commission και την Ε.Κ.Τ., δυνάμει του περιβόητου "Συμφώνου Κατανόησης ΙΙ", που έχει συνομολογηθεί, ανάμεσα στην γερμανική κυβέρνηση και την Commission, ήδη, από το 2002 και χωρίς να τεθεί κανένα εμπόδιο, από την Ε.Κ.Τ.

Εννοείται ότι τα στελέχη της μπατιροτραπεζοκρατίας του κεντρικού ιδρύματος της Φραγκφούρτης δεν έλεγξαν και δεν σκοπεύουν να ελέγξουν τις δραστηριότητες αυτών των αναπτυξιακών περιφερειακών τραπεζών, οι οποίες είναι, με βάση τους κανόνες της τραπεζικής, αφανώς μπατιριμένες και περιγράφονται, ως ειδικά πιστωτικά ιδρύματα, τα οποία είναι ανεξέλεγκτα, με την πείσμονα κάλυψη και την ανοικτή προστασία της ομοσπονδιακής κυβέρνησης της Angela Merkel, των προκατόχων της και όσων ακολουθήσουν, μετά την απομάκρυνσή της από την καγκελαρία (που είναι, σφοδρότατα, πιθανό ότι δεν θα αργήσει).

Με δεδομένη αυτή την απίστευτη υποκρισία των ξένων δανειστών, γίνεται κατανοητό αυτό, που, ήδη, περιέγραψα, στο παρόν κείμενο και στο οποίο, μονότονα, επιμένω, όλα αυτά τα χρόνια της διαβόητης "ελληνικής κρίσης", από την εποχή, που οι ευρωζωνικές ελίτ, εσκεμμένα και με απόλυτη δολιότητα, εκτροχίασαν την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας και με πλήρη συνείδηση και ωμή ψυχρότητα, οδήγησαν το ελληνικό κράτος, προς την χρεωκοπία, για να επιβάλουν, στην χώρα και στον πληθυσμό της, το νεοκατοχικό και νεοαποικιακό καθεστώς των Μνημονίων, το οποίο, ουσιαστικά, επέκτειναν, μέσα από την καθιέρωση του "Δημοσιονομικού Συμφώνου", σε όλη την ευρωζώνη, φιλοδοξώντας να το επιβάλουν και σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ο στόχος των ξένων δανειστών δεν είναι η ανάταξη της ελληνικής οικονομίας, ούτε η ανάπτυξή της. Στόχος τους είναι η αποδιοργάνωση της σημερινής παραγωγικής και κοινωνικής της δομής και η αλλαγή του οικονομικού μοντέλου της χώρας.

Αντίστοιχος είναι και ο στόχος των ευρωζωνικών γραφειοκρατικών καπιταλιστικών ελίτ και του υποταγμένου, στα κελεύσματά τους, "ευρωπαϊστικού" πολιτικού προσωπικού - είτε αυτό είναι της δεξιάς, είτε του κέντρου, είτε της αριστεράς -, όσον αφορά την ευρωζώνη.

Η αποδιοργάνωση της παραγωγικής δομής των οικονομιών της ευρωζώνης, η απότομη και μαζική πτώση του ευρωπαϊκού εργατικού κόστους, με την αγαστή βοήθεια των μεταναστευτικών και των προσφυγικών ροών και της διογκωμένης, σε σταθερή και μόνιμη βάση, ανεργίας και η "αναγκαία" συρρίκνωση της εσωτερικής κατανάλωσης, αποτελούν τα ενδιάμεσα εργαλεία, για την υποτιθέμενη και συνάμα, απέλπιδα αύξηση της συνολικής ανταγωνιστικότητας της ευρωπαϊκής παραγωγής, απέναντι, στις Η.Π.Α. και κυρίως, τις ανερχόμενες δυνάμεις, από τον, παλαιότερα, αποκαλούμενο ως "Τρίτο Κόσμο".

Το γεγονός ότι όλα αυτά επιχειρούνται, μέσα σε ένα, απόλυτα, δυσμενές πλανητικό πλαίσιο, το οποίο χαρακτηρίζεται από την συρρίκνωση του διεθνούς εμπορίου, η οποία προέκυψε, ως αποτέλεσμα της αποσταθεροποίησης και της κατακρημνιστικής πορείας της διαδικασίας της παγκοσμιοποίησης, οι ευρωπαϊκές ελίτ προτιμούν, συστηματικά και συμπεριφερόμενες, με αυτιστικό τρόπο, να (υποκρίνονται πως) το αγνοούν, ελπίζοντας, σε μια ευνοϊκότερη μελλοντική συγκυρία.

Δυστυχώς, γι' αυτές τις έμπλεες αυτισμού σύγχρονες ευρωελίτ, οι οποίες ουδέν εδιδάχθησαν, από την μακρά ιστορική εμπειρία των αυτοκαταστροφικών συμπεριφορών και πράξεων των προκατόχων τους, όσο συμπεριφέρονται, με τον τρόπο, που έχουν μάθει να συμπεριφέρονται, όλα αυτά τα χρόνια της επιφανειακής δυτικής πρωτοκαθεδρίας, που χαρακτήρισαν την ύστερη διαδικασία της παγκοσμιοποίησης, που ξεκίνησε, ως ένα (επιεικώς, χαρακτηριζόμενο, ως) αφελές εθνικό αμερικανικό σχέδιο, για την διατήρηση της πλανητικής πρωτοκαθεδρίας των Η.Π.Α., αμέσως, μετά την πτώση της "Σοβιετικής Ένωσης", ουδεμία ευνοϊκή μελλοντική συγκυρία πρόκειται να υπάρξει.

Η ταχύτατη εξέλιξη της αποδιοργανωτικής διάβρωσης της παγκοσμιοποίησης, που ξεκίνησε, με την χρηματοπιστωτική κρίση του Σεπτεμβρίου του 2008, στην Νέα Υόρκη και η ταχύτατη μετατροπή της σε μια βαθειά και μακροχρόνια διεθνή οικονομική ύφεση και η εξάπλωσή της στον πλανήτη, με ιδιαίτερη ένταση, στην ευρωζώνη και την "Ευρωπαϊκή Ένωση", οδηγεί στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας, όχι μόνο την παγκοσμιοποίηση, αλλά και τον σύγχρονο "υπαρκτό ευρωπαϊσμό", τον οποίο εκφράζει, πλήρως, το σαθρό και υπό κατεδάφιση, σύγχρονο ευρωπαϊκό θεσμικό οικοδόμημα, το οποίο ακολουθεί μια αντίστοιχη πορεία προς τον αφανισμό του, όπως ακριβώς, συνέβη και πριν από 25 χρόνια, με τον ομογάλακτό του "υπαρκτό σοσιαλισμό".

Φυσικά, η ίδια ύπαρξη των σύγχρονων ευρωελίτ και το χαμηλό, έως ανύπαρκτο πνευματικό και πολιτιστικό επίπεδό τους, αποτελεί εγγύηση, ως προς την πιστοποίηση του γεγονότος ότι τα μέλη τους και οι ίδιες, ως συνεκτικές κοινωνικές ομάδες, δεν πρόκειται να αλλάξουν συμπεριφορά και απόψεις. Θα εμμείνουν, σε όσα πιστεύουν, ισχυρίζονται και πράττουν. Ως εκ τούτου, ο δρόμος προς την καταστροφή είναι ανοικτός, μπροστά τους και είναι όλος δικός τους.

Και αυτόν τον δρόμο, οι αυτιστικές ευρωελίτ είναι διατεθειμένες να τον διαβούν. Και αφού επιμένουν να πιστεύουν, να συμπεριφέρονται και να δρουν, με αυτόν τον αυτοκαταστροφικό τρόπο, θα τον διαβούν...