Τουρκία - Η.Π.Α. - Δύση : Η μεσομακροπρόθεσμη εμβάθυνση του ρήγματος ενός προβληματικού τριγώνου, οδηγεί τον Recep Tayyip Erdoğan, στον αναγκαστικό μονόδρομο της συνεργασίας, με την Ρωσία του Πούτιν. (Η CIA, το βλακώδες πραξικόπημα των κεμαλιστών και η οργάνωση του Fethullah Gülen).

Σεπτέμβριος 2016 : Η χωροταξία της αναμνηστικής φωτογραφίας των αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων του G20 είναι, απολύτως, παραστατική και χαρακτηριστική του βαθύτατου ρήγματος στις σχέσεις της Τουρκίας, με τις Η.Π.Α. και την Δύση, που ήλθε ως αποτέλεσμα του αποτυχημένου coup d' etat των κεμαλιστών αξιωματικών, που πραγματοποιήθηκε, με την συνεργεία των γκιουλενιστών και την καθοδήγηση της CIA, των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων και την κάλυψη του ΝΑΤΟ. Τέρμα, πια, οι χαριεντισμοί του Recep Tayyip Erdoğan, με τον Barack Hussein Obama, τους εταίρους, στο ΝΑΤΟ και τους λοιπούς ηγέτες της Δύσης. Τώρα, έχει έλθει η ώρα του Βλαντιμίρ Πούτιν, αφού, στην παρούσα συγκυρία και για πολύ χρόνο, μετά, οι ενέργειες της, πέραν του Ατλαντικού, υπερδύναμης και της Δυτικής Συμμαχίας, δεν αφήνουν άλλα περιθώρια, στον Τούρκο πρόεδρο και στην κυβέρνηση των ισλαμιστών του AKP. Ως εκ τούτου, η επιχειρούμενη προσέγγιση, με την Ρωσία, με το καθεστώς του Μπασάρ αλ Άσαντ και το Ιράν, είναι, για την τουρκική ηγεσία, επί του παρόντος - και άγνωστο πόσο, μετά -, η μόνη ορθολογική επιλογή.



Από τότε που πραγματοποιήθηκε το πραξικόπημα των στρατιωτικών, στην Τουρκία, έχει κυλήσει αρκετό νερό, στο αυλάκι και φυσικά, τίποτε - ή σχεδόν τίποτε - δεν θυμίζει την κατάσταση, που επικρατούσε, στην χώρα αυτή, αλλά και στην γειτονική Συρία, αλλά και στην ευρύτερη περιοχή πριν από την καθοριστική 15η Ιουλίου 2016.

Οι εξελίξεις, τόσο στο εσωτερικό της Τουρκίας, όσο και στο μέτωπο της Συρίας, όπως και οι ευρύτερες κινήσεις της τουρκικής ηγεσίας, όσον αφορά τους στρατηγικούς προσανατολισμούς της, δείχνουν ότι οι Η.Π.Α., το ΝΑΤΟ και η Δύση, ως σύνολο, ήδη, πληρώνουν - και θα εξακολουθήσουν να πληρώνουν -, πολύ ακριβά, την οργανωμένη, από την Ουάσινγκτων και την Ατλαντική Συμμαχία, απόπειρα ανατροπής του Recep Tayyip Erdoğan και της κυβέρνησης των ισλαμιστών, με το πραξικόπημα των κεμαλιστών στρατιωτικών, τους οποίους, προφανώς, επικούρησε και η πολιτικοθρησκευτική οργάνωση του Fethullah Gülen, τα ηγετικά κλιμάκια της οποίας έχουν διαβρωθεί, από την αμερικανική CIA, με αποτέλεσμα να μπορεί να προσδιορισθεί, ως μέσο άσκησης της αμερικανικής κατασκοπείας.

Φυσικά, δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, αφού οι στοιχειώδεις κανόνες, που διέπουν την πολιτική και την ίδια την φυσική επιβίωση του Τούρκου προέδρου και της ελίτ, που αυτός εκφράζει, τους επιβάλλουν την αντιπαράθεση, με τους εχθρούς τους και την πλήρη εκκαθάριση των ερεισμάτων, που έχουν και διατηρούν οι Η.Π.Α., μέσα στον τουρκικό κρατικό μηχανισμό και ιδιαίτερα, στα δυναμικά και ένοπλα τμήματά του, δηλαδή, κυρίως, στις ένοπλες δυνάμεις της χώρας αυτής, αλλά και στην αστυνομία, στην στρατοχωροφυλακή, όπως επίσης, στην παιδεία, με αιχμή τον χώρο της ισλαμικής εκπαίδευσης και τα πανεπιστήμια.

Κάπου εδώ, στον χώρο της ισλαμικής εκπαίδευσης και προπαγάνδας (και όχι μόνον εδώ), είναι που εμπλέκεται ο ιμάμης Fethullah Gülen και το πολιτικοθρησκευτικό κίνημά του, το οποίο, αν και φαίνεται ότι έπαιξε έναν δευτερεύοντα ρόλο, στην οργάνωση και στην εκδήλωση του στρατιωτικού πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου 2016, είναι προφανές και σαφές ότι αποτελούσε - και εξακολουθεί να αποτελεί - το αντίπαλο δέος, για τον Τούρκο πρόεδρο και το κυβερνητικό ισλαμικό κόμμα AKP, το οποίο έχει "επιμολυνθεί", από την οργάνωση του κατοικοεδρεύοντος στην Πενσυλβάνια των Η.Π.Α., ιμάμη, του οποίου το κόμμα αυτό, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είναι, σε μεγάλο βαθμό, δημιούργημα, όπως, άλλωστε και ο ίδιος ο Recep Tayyip Erdoğan, ο οποίος, χωρίς την στήριξη του κινήματος του Fethullah Gülen (και της CIA, βεβαίως-βεβαίως), σήμερα, από πολιτικής απόψεως, θα ήταν μια υπαρκτή ανυπαρξία.

Αυτό που προκύπτει, από την ψύχραιμη και ανεπηρέαστη, από την οποιαδήποτε πολιτική διαμάχη, και προπαγάνδα, εξέταση των γεγονότων, έτσι όπως αυτά εκτίθενται, ενώπιον όλων, είναι, περισσότερο από προφανές και σαφές, ότι η οργάνωση αυτή, που προπαγανδίζει και μετουσιώνει, σε κοινωνικούς και πολιτικούς θεσμούς τις ιδέες του λεγόμενου "μεταρρυθμιστικού" μετριοπαθούς ισλάμ, όπως και ο ίδιος ο Fethullah Gülen, αποτελούν εργαλεία άσκησης ευρείας αμερικανικής πολιτικής, ιδεολογικής επιρροής και ως εκ τούτου, κατασκοπευτικής δραστηριότητας, που στο σύνολό τους, υπερβαίνουν, κατά πολύ, τα πλαίσια της Τουρκίας. Και για τον λόγο αυτόν, άλλωστε, ο υποτιθέμενος, ως αυτοεξόριστος, στις Η.Π.Α., Τούρκος ιμάμης, που βρίσκεται εκεί, από το 1999, έχει επαινεθεί, από τον Graham F. Fuller, ο οποίος υπήρξε υψηλόβαθμο στέλεχος της CIA και είναι ο "προαγωγός" του ιδίου του Fethullah Gülen και της οργάνωσής του και ως εκ τούτου, είναι λογικό και επόμενο να είναι και ο διαφημιστής τους, αφού και ο ιμάμης και η πολιτικοθρησκευτική οργάνωσή του, είναι ενεργούμενα της CIA, στην οποία δίνουν λογαριασμό.

Μάλιστα, το 2008, όταν τέθηκε ζήτημα, για την μονιμοποίηση της άδειας παραμονής του Fethullah Gülen, στις Η.Π.Α., επειδή κάποιες δραστηριότητες μελών της οργάνωσής του θεωρήθηκαν, από το αμερικανικό FBI, ως αμφιλεγόμενες, ο Graham F. Fuller συνέταξε μια επιστολή διαβεβαίωσης "καλής διαγωγής", για τον Τούρκο ιμάμη - του οποίου η μετάβαση, στις Η.Π.Α., το 1999, φαίνεται ότι συνδέεται, με την παράδοση του Abdullah Ocalan (με την αγαστή συνεργασία της κυβέρνησης του Κώστα Σημίτη και της ελληνικής ΕΥΠ, βεβαίως-βεβαίως), από την αμερικανική CIA, στην τουρκική MIT και αποτελεί μια επωφελή ανταλλαγή, αφού, όπως προκύπτει, ο Fethullah Gülen βρισκόταν, στο στόχαστρο του κεμαλικού κατεστημένου, το οποίο, είχε εξαρθρώσει, κηρύσσοντας, εκτός νόμου, το ισλαμιστικό κόμμα REFAH (πολιτικό πρόγονο του τωρινού AKP) του ιστορικού ηγέτη του τουρκικού ισλαμιστικού πολιτικού χώρου Necmettin Erbakan, ο οποίος ανατράπηκε, από την πρωθυπουργία, με το "βελούδινο" πραξικόπημα των ενόπλων δυνάμεων, στις 28/2/1997.

Με αυτά τα δεδομένα, δεν αποτελεί κάτι το νέο, ούτε είναι πρωτοφανής αυτή η διαπίστωση, που αφορά τις  στενές σχέσεις του κινήματος του Fethullah Gülen, με την CIA. Κάθε άλλο. Οι σχέσεις αυτές είχαν επισημανθεί και καταγγελθεί, πολλές φορές, δημοσίως.

Ουσιαστικά, αυτή η οργάνωση, που διαθέτει, κάπου 600 σχολές, οι οποίες έχουν δραστηριότητα, στην Τουρκία, στα Βαλκάνια, στον ευρύτερο ευρωπαϊκό χώρο και ιδίως, στην Κεντρική Ασία και απευθύνεται, σε εκατομμύρια οπαδούς, είναι ένα όργανο των κατασκοπευτικών και πολιτικών δραστηριοτήτων της CIA, στην Κεντρική Ασία, αλλά και στον ευρύτερο ισλαμικό χώρο, ως αντίρροπη δύναμη, στις διάφορες τζιχαντιστικές οργανώσεις και σέκτες, που δρουν, εντός αυτού.

Ο ιμάμης Fethullah Gülen, που "φιλοξενείται", στην Πενσυλβάνια των Η.Π.Α. και βρίσκεται, υπό την προστασία των αμερικανικών  υπηρεσιών και η οργάνωσή του, που κηρύσσουν μια μετριοπαθή εκδοχή του σουνιτικού ισλάμ, αποτελούν έναν σημαντικό δίαυλο, για την διεκπεραίωση της αμερικανικής πολιτικής, στον ευρύτερο ισλαμικό χώρο και ένα εξυπηρετικό κανάλι, για την, επί του πρακτέου, πρακτόρευση των αμερικανικών συμφερόντων. Ένα ιδιαίτερο πρόβλημα το οποίο αφορά την χώρα μας, είναι ότι ο ιμάμης και το κίνημά του, έχει αγαστές σχέσεις, με το ορθόδοξο πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, το οποίο, όπως φαίνεται (και αυτό δεν είναι, καθόλου, περίεργο) και όπως αφήνεται να διαφανεί, από τουρκικές, αλλά και ρωσικές πηγές, που έχουν τις δικές τους άκρες, με την τουρκική και την ρωσική εξωτερική πολιτική και τις μυστικές υπηρεσίες των δύο χωρών, που, προφανώς, ξέρουν πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις (και περισσότερο όλων οι ρωσικές), έχει διαβρωθεί, από την CIA. Αποτέλεσμα αυτής της πολύ δυσμενούς κατάστασης, είναι ότι, για τους λόγους αυτούς, που αφορούν την σχέση του Οικουμενικού Πατριαρχείου, με τις Η.Π.Α. και ιδιαίτερα, με την ελληνορθόδοξη Αρχιεπισκοπή Αμερικής, η στοχοποίηση του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, από την τουρκική κυβέρνηση, η οποία δεν αποκλείεται, με αφορμή του πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 2016 και τις σχέσεις του, με τον Fethullah Gülen και την διαβρωμένη, από την CIA, οργάνωσή του, να λάβει μέτρα, κατά του Πατριαρχείου και των τελευταίων Ρωμιών της Πόλης.




Ήδη, από το 2011, ο πρώην αρχηγός του γραφείου της τουρκικής MIT, στην Κωνσταντινούπολη, Osman Nuri Gündeş έχει καταγγείλει, μέσα από τις γραπτές αναμνήσεις του, ότι η οργάνωση του Fethullah Gülen είναι όργανο της CIA και οι σχολές της, στην Κιργιζία και στο Ουζμπεκιστάν, κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 1990, ήσαν ορμητήριο 130 πρακτόρων της CIA, γεγονός το οποίο περιήλθε, σε γνώση του ηγετικού στελέχους των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών, από την διείσδυση πρακτόρων της MIT, στην οργάνωση του Τούρκου ιμάμη, ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, είναι απόφοιτος Δημοτικού και ως εκ τούτου, δεν θα μπορούσε, από μόνος του, χωρίς την βοήθεια, αρχικά της MIT και στην συνέχεια της CIA, να ιδρύσει αυτή την τουρκική μουσουλμανική αδελφότητα, με τις πολλές και ποικίλες δραστηριότητες και στην συνέχεια, να επεκτείνει αυτές τις δραστηριότητες, σε περισσότερες, από 160 χώρες.

Με αυτά τα δεδομένα, τα κύματα των διώξεων, που έχει εξαπολύσει η κυβέρνηση των Τούρκων ισλαμιστών, κατά της οργάνωσης του ιδεολογικοπολιτικού της πατέρα, είναι, απολύτως, ευεξήγητα. Μπορεί οι κεμαλιστές στρατιωτικοί, σε συνεννόηση, με τις αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις, με θύλακες του ΝΑΤΟ και με πράκτορες της CIA, να είχαν τον πρώτο λόγο, στον σχεδιασμό και στην διοργάνωση, όπως και στην επιχείρηση του αποτυχόντος πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου 2016, όμως, η οργάνωση του ιμάμη θα ήταν εκείνη, που, με την καθοδήγηση της CIA, που θα πλαισίωνε, σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, τους πραξικοπηματίες στρατιωτικούς, εάν η απόπειρα της ανατροπής του Τούρκου προέδρου και της κυβέρνησής του, είχε επιτύχει.

Ως εκ τούτου, για τον Recep Tayyip Erdoğan, την κυβέρνησή του και το κόμμα των Τούρκων ισλαμιστών, πέρα από την εκκαθάριση των κεμαλιστών, στις ένοπλες δυνάμεις της χώρας, η σύστοιχη εκκαθάριση και η διάλυση της πολιτικοθρησκευτικής οργάνωσης του Fethullah Gülen, η οποία είναι ένα από τα διάφορα και ποικίλα προσωπεία, εργαλεία και ορμητήρια της αμερικανικής κατασκοπείας και πολιτικής διάβρωσης των θεωρούμενων, ως εχθρών της εξωτερικής πολιτικής και των όποιων (βραχυπρόθεσμων, ή στρατηγικών) συμφερόντων των ΗΠΑ, αποτελεί όρο πολιτικής επιβίωσης. 

Χωρίς την εξολόθρευση αυτού του τερατώδους και θανάσιμα, επικίνδυνου εσωτερικού κατασκοπευτικού και υπονομευτικου εργαλείου των κεμαλιστών και των γκιουλενιστών, ο Recep Tayyip Erdoğan και η κυβέρνησή του δεν πρόκειται να μακροημερεύσουν. Αργά, ή γρήγορα, θα ανατραπούν, αφού είναι δεδομένο ότι, χωρίς το ξήλωμα των δυναμικών ερεισμάτων της αμερικανικής κατασκοπείας και εξωτερικής πολιτικής, τα οποία εκτείνονται, στο βαθύ, αλλά και στο ευρύτερο τουρκικό κράτος, όπως και σε μεγάλα τμήματα της ελίτ, που διοικεί και ευρύτερα, εξουσιάζει την χώρα, θα ανιχνεύσει και στο τέλος, θα βρει τον τρόπο, τα μέσα και το απαραίτητο πολιτικό και στρατιωτικό προσωπικό, για να φέρει σε πέρας, την ανατροπή της ανεπιθύμητης παρούσας τουρκικής ηγεσίας. 

Ως εκ τούτου, η ραγδαία αλλαγή της τουρκικής εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής, με την απότομη στροφή της προς την Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν, είναι, απολύτως, ευεξήγητη και είναι προφανές ότι δεν αποτελεί, για την ηγεσία των Τούρκων ισλαμιστών και την κυβέρνησή τους, ένα στιγμιαίο και συγκυριακό καπρίτσιο. Είναι κάτι το πολύ περισσότερο, από αυτό και αποκτά έναν χαρακτήρα και ένα περιεχόμενο, που εκτυλίσσονται, σε έναν, τουλάχιστον, μεσομακροπρόθεσμο χρονικό ορίζοντα, στα πλαίσια του οποίου οι ρηγματώσεις, στην ευμετάβλητη ισορροπία των δυνάμεων, σε ολόκληρο τον πλανήτη, μπορούν να αφήσουν πίσω τους ένα πολύ σημαντικό και ανεξίτηλο αποτύπωμα.

Όπως είπαμε, οι σκληροί κανόνες της πολιτικής (αλλά και της φυσικής) επιβίωσης του Recep Tayyip Erdoğan και της ελίτ των Τούρκων ισλαμιστών, οδηγούν την κυβέρνηση του Τούρκου προέδρου και την ηγεσία του AKP, στην συνέχιση της αδυσώπητης αντιπαράθεσής τους, με την αμερικανική υπερδύναμη και τους ευρωπαίους συμμάχους της, την ίδια στιγμή, που η αμερικανική πρωτοκαθεδρία, στον πλανήτη, φαίνεται ότι, ήδη, από το 2014, έχει τεθεί, υπό αμφισβήτηση και οδηγείται, προς την εκμέτρηση του βίου της. Οι Η.Π.Α. και η Δύση θα πληρώσουν, πολύ ακριβά, τα, στα όρια της απελπισίας και εμφανώς, βλακώδη πεπραγμένα τους, στην Τουρκία.

Το ρήγμα, που έχει δημιουργηθεί, μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 2016, ανάμεσα στα σκέλη αυτού του προβληματικού τριγώνου, έχει εμβαθυνθεί και οι αντίστοιχες πληγές θα αργήσουν να επουλωθούν.

Βέβαια, η προσέγγιση και οι προφανείς και αφανείς συμφωνίες ανάμεσα, στην τουρκική και την ρωσική ηγεσία, που εκτυλίσσονται και πρόκειται να λάβουν χώρα, δεν σημαίνουν ότι η Τουρκία πρόκειται να γίνει ένας παθητικός σύμμαχος της Ρωσίας. Κάθε άλλο. Η Τουρκία, εκ των πραγμάτων, έχει τα δικά της ζωτικά συμφέροντα να υπερασπίσει.

Και προφανώς, αυτό η τουρκική κυβέρνηση το πράττει και θα εξακολουθήσει να το πράττει, πέρα από τις όποιες προσπάθειες συγκερασμού και προσέγγισης της εξωτερικής πολιτικής της, με την αντίστοιχη ρωσική, όπως, άλλωστε, έχει συμβεί, με το YPG των Κούρδων της Συρίας (οι οποίοι, δυστυχώς, όπως έχουμε, προβλέψει, θα πληρώσουν το βαρύ τίμημα και το κόστος της ρωσοτουρκικής προσέγγισης), που έχει μαρξιστικές και λενινιστικές πολιτικοϊδεολογικές αναφορές, διατηρεί στενές σχέσεις, με τους ομοεθενείς αντάρτες του PKK, που δρουν, στο τουρκικό Κουρδιστάν και έχει πολύ στενή συνεργασία, σε επιχειρησιακό επίπεδο, στα πεδία των μαχών, στην Συρία, με τον αμερικανικό στρατό και προφανώς, με την CIA και τους πράκτορές της, οι οποίοι, όπως και οι επιτελείς, στα κεντρικά γραφεία, στο Langley, ουδόλως, επηρεάζονται και ουδόλως, ασχολούνται, με το γεγονός ότι αυτή η ένοπλη οργάνωση των Κούρδων είναι κομμουνιστική.

Όπως, ακριβώς, δεν απασχολούσε την αμερικανική κυβέρνηση και την CIA το γεγονός ότι οι αντάρτες του Ισλαμικού Μετώπου, είχαν την δική τους αιματηρή πολιτική ατζέντα - στους καταλόγους της οποίας βρισκόνταν, σε υψηλή προτεραιότητα και το αιματοκύλισμα των πληθυσμών της Δύσης -, όταν ο Barack Obama, η Hillary Clinton και η CIA, με τον αμερικανικό στρατό, τους οργάνωναν, τους χρηματοδοτούσαν, τους εκπαίδευαν και τους εξόπλιζαν, για να τους εξαπολύσουν, εναντίον του καθεστώτος του Μπασάρ αλ Άσαντ, το οποίο, επιχείρησαν, ανεπιτυχώς, να ανατρέψουν, με την αδυσώπητη διεξαγωγή ενός πολυαίμακτου εμφυλίου πολέμου, στην Συρία, ο οποίος έχει, ήδη μακροχρονίσει, χωρίς να είναι ορατό ένα σύντομο, χρονικά, τέλος.

Με αυτά τα δεδομένα, αυτό που αποτελεί βεβαιότητα, είναι το ότι οι εξελίξεις, που θα ακολουθήσουν, στην περιοχή μας, αλλά και σε παγκόσμια κλίμακα, θα είναι - πάντοτε, μέσα στα πλαίσια του ιστορικού χρόνου - και ραγδαίες, αλλά και εξαιρετικά, απρόσμενες.

Ως εκ τούτου, δεν έχουμε να κάνουμε τίποτε άλλο, από το να τις παρακολουθήσουμε...