Η δυσχερής θέση των δανειστών και η ανυπαρξία αξιόπιστων δεσμεύσεων, για την εφαρμογή του τρίτου Μνημονίου, οδηγούν το καθεστώς της αποικίας χρέους να θέσει την Χρυσή Αυγή, εκτός πολιτικού παιχνιδιού. (Η παιδική χαρά της Πολιτικής Άνοιξης οδηγεί την Νέα Δημοκρατία ενώπιον της εκλογικής συντριβής).

                    
Η κοινοβουλευτική ομάδα της εθνικοσοσιαλιστικής παραστρατιωτικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής οδηγείται σε μια περίεργη πολιτική ομηρεία και το κόμμα της, σε μια ιδιότυπη απαγόρευση της πολιτικής του δράσης, που θυμίζει καθεστώς Βιντέλα, αφού ο αρχηγός της είναι στην φυλακή, με μια πραξικοπηματική δικαστική επιχείρηση, η οποία κατέδειξε ότι το καθεστώς της αποικίας χρέους, που έχει εγκαθιδρυθεί στην χώρα, από τους ξένους δανειστές και τους εντόπιούς μπράβους τους, εφαρμόζει ένα , διαρκώς, εμπλουτιζόμενο παρασύνταγμα, ακόμη και εκεί, που θα μπορούσε να εφαρμόσει τις κανονικές συνταγματικές διαδικασίες,, που στην περίπτωση της Χρυσής Αυγής και της ηγεσίας της μπορούσαν να ακολουθηθούν, με αίτημα του αρμόδιου ανακριτή, για την άδεια της Βουλής, προκειμένου να αρθεί η ασυλία των βουλευτών της ναζιστικής παραστρατιωτικής οργάνωσης, η οποία μπορεί να ενέχεται, σε εγκληματικές πράξεις, αλλά δεν παύει να είναι ένα ενεργό πολιτικό κόμμα, με ευάριθμη κοινοβουλευτική παρουσία και με σημαντική εκλογική επιρροή. Όπως και ο, κατά περιγραφική καταστρατήγηση του προκατοχικού Συντάγματος, συλληφθείς Νίκος Μιχαλολιάκος δεν παύει να είναι ενεργός πολιτικός αρχηγός. Πλην όμως, η παιδική χαρά της Πολιτικής Άνοιξης, που κατοικοεδρεύει στο Μαξίμου, τα έκανε, στην κυριολεξία, σκατά. Καθόλου περίεργο. Και φυσικά, δεν είναι η πρώτη φορά...



Όσο περνάει ο καιρός, γίνεται, ολοένα και περισσότερο, αντιληπτή η πρωτοφανής φύση του καθεστώτος αποικίας χρέους, που έχει επιβληθεί στην πατρίδα μας. Δεν γίνεται, πάντοτε, κατανοητή, διότι χρησιμοποιεί τους αφυδατωμένους θεσμούς του παλαιού αστικού δημοκρατικού καθεστώτος, τους οποίους, τύποις, μεταχειρίζεται και από τους οποίους οι επικυρίαρχοι του καθεστώτος της αποικίας χρέους - οι τοκογλύφοι δανειστές και οι εντόπιοι μπράβοι τους - έχουν αφαιρέσει το ουσιώδες περιεχόμενό τους, αφού η ευρωζώνη δεν μπορεί (μέχρι τώρα τουλάχιστον) λόγω του δημοκρατικού πολιτικού κεκτημένου, που πηγάζει από τις ιστορικές παραδόσεις του ευρωπαϊκού πολιτισμού, να αντικαταστήσει τους αστικοδημοκρατικούς θεσμούς, με μια δικτατορία, πινοσετικού τύπου, ή, με κάτι ανάλογο, σαν το αργεντίνικο δικτατορικό καθεστώς του Χόρχε Βιντέλα, τα οποία αποτελούν μοντέλα καθεστώτων (όπως και το μετασοβιετικό καθεστώς της Ρωσίας του Μπόρις Γέλτσιν), που θα ταίριαζαν, σε ένα καθεστώς αποικίας χρέους, σαν αυτό που επιβάλλει, σιγά - σιγά, η ευρωζώνη στις χρεωκοπημένες - τύποις ή ουσία - χώρες της.

Έτσι, η παράδοση της Ελλάδας στην, περίπου, απόλυτη κυριαρχία του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου, με επί κεφαλής, την ευρωμπατιροτραπεζοκρατία, έχει δημιουργήσει, στην χώρα, ένα πολιτικό καθεστώς, επιδερμικά, δημοκρατικό, μια "νομιζόμενη δημοκρατία", όπως εγώ την αποκαλώ, προκειμένου να κρατήσει τα προσχήματα. Όσο μπορεί ένα, αυτού του τύπου, εικονικό πολιτικό καθεστώς να κάνει κάτι τέτοιο. Το πόσο μπορεί να συνεχίζει να κρατάει τα προσχήματα, είναι ένα ερώτημα, το οποίο είναι ανοικτό και θα απαντηθεί από την πορεία της ίδιας της ζωής, η οποία, λόγω της πρωτοφανούς φύσεως του καθεστώτος της αποικίας χρέους, μας επιφυλάσσει ουκ ολίγες εκπλήξεις, όπως δείχνουν οι τελευταίες εξελίξεις, που ενέδρευαν στο παρασκήνιο και τις οποίες, απλώς, ενεργοποίησε η δολοφονία του Παύλου Φύσσα, αφού η τοποθέτηση της Χρυσής Αυγής, σε ουσιαστική κατάσταση παρανομίας δεν είναι κάτι καινούργιο και ήταν, υπό συζήτηση, εδώ και πολύν καιρό.

Ενώ όπως έχουμε πει, η κυβέρνηση των στουρνοσαμαράδων επιχειρεί, μέσα στην απελπισία της, κλιμακώνοντας την πολιτική των διώξεων, κατά της "Χρυσής Αυγής", να επαναπατρίσει, κυρίως, στην Νέα Δημοκρατία, την δεξαμενή των, εν δυνάμει και των ενεργών ψηφοφόρων του ναζιστικού αυτού κόμματος, εκμεταλλευόμενη την, εν ψυχρώ, δολοφονία του Παύλου Φύσσα, από μια συμμορία τραμπούκων, που ήσαν μέλη, ή/και πρόσκεινταν, σε αυτό, αρχίζει να ξεκαθαρίζει το ευρύτερο σκηνικό, εν όψει, της υπογραφής του νέου, του 3ου, κατά σειρά, Μνημονίου, το οποίο βρίσκεται στα σκαριά - αν δεν είναι, ήδη, έτοιμο και του οποίου επίκειται η ανακοίνωση του περιεχομένου και των όρων, που το συνοδεύουν.

Φυσικά, η Νέα Δημοκρατία, υπό την ηγεσία του Αντώνη Σαμαρά και με την καθοδήγηση της παιδικής χαράς της, αλήστου μνήμης, Πολιτικής Άνοιξης, που διοικεί το ιστορικό κόμμα της συντηρητικής παράταξης της χώρας, δεν θα καταφέρει αυτό που επιδιώκει, υπό τις πιέσεις και την καθοδήγηση του Βερολίνου και των Βρυξελλών. Και δεν θα το καταφέρει διότι δεν θα μπορέσει να επαναπατρίσει, ούτε έναν από τους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής. Από εκείνους που έχασε στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις του 2012, δεν θα έχει καμμία εισροή, αλλά, ούτε και από όσους μετακινήθηκαν, ως πρόθεση ψήφου, από την Νέα Δημοκρατία, μετά τις βουλευτικές εκλογές της 17/6/2012, πρόκειται να δει κάποια αξιόλογη τάση επιστροφής, πλην κάποιων ελαχίστων περιπτώσεων.

Το γιατί η Ν.Δ. δεν θα καταφέρει να προσελκύσει, στην κάλπη της, ούτε έναν από τους ψηφοφόρους, που ψήφισαν την Χρυσή Αυγή, τον περυσινό Ιούνιο, είναι, εύκολα, κατανοητό. Οι άνθρωποι αυτοί, συνήθως νέοι και άνεργοι, δεν έχουν κανέναν λόγο και κανένα κίνητρο, για να ψηφίσουν το κόμμα του Αντώνη Σαμαρά, ακριβώς επειδή έχουν ταυτίσει την Ν.Δ. και τον αρχηγό της, με την προσωπική δυστυχία, την οποία ο καθένας από τους ψηφοφόρους βιώνει, ή με τους λόγους εκείνους, για τους οποίους έφυγαν, από τον κομματικό αυτόν χώρο, δηλαδή με την τεράστια οικονομική κρίση, που διέρχεται η χώρα.

Ομοίως, πέρα από κάποιες αναξιόλογες ροές ενός μικρού αριθμού ψηφοφόρων, κυρίως, μιας κάποιας ηλικίας, που στράφηκαν, προς την Χρυσή Αυγή, μετά τις εκλογές του 2012, οι ψηφοφόροι της Ν.Δ., που έχουν στραφεί, προς το παραστρατιωτικό κόμμα των Ελλήνων ναζιστών, δεν έχουν κανέναν λόγο να επιστρέψουν στην Ν.Δ., την οποία εγκαταλείπουν, λόγω της σαρωτικής οικονομικής της πολιτικής και της απηνούς και χωρίς εκπτώσεις, εφαρμογής του Μνημονίου. Για όλους αυτούς τους λόγους, οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής και των δύο αυτών κατηγοριών, πέρα από κάποιες ανάξιες λόγου ροές, εξ αυτών, που θα στραφούν, προς αυτήν, δεν πρόκειται να ψηφίσουν την καθεστωτική Νέα Δημοκρατία του Αντώνη Σαμαρά.

Αλλά, όπως δείχνουν τα πράγματα, η πρωτοφανής πολιτική τακτική των εξοντωτικών διώξεων του πολιτικού κόμματος και της ηγεσίας των Ελλήνων ναζιστών, την οποία εφαρμόζουν, κατ' επιταγή των δανειστών, οι Σαμαράς - Δένδιας - Αθανασίου, οδηγεί στην δημιουργία χασματικών ρηγμάτων, στον ευρύτερο χώρο της κοινωνικής και εκλογικής βάσης της ελληνικής συντηρητικής παράταξης και της ελληνικής δεξιάς, τα οποία δεν πρόκειται να γεφυρωθούν. Την δημιουργία αυτών των ρηγμάτων είναι, που θα χρεωθούν ο Αντώνης Σαμαράς και οι, περί αυτόν (Χρύσανθος Λαζαρίδης, Φαήλος Κρανιδιώτης, Γιώργος Μουρούτης κλπ).

Τα ψυχολογικά και λοιπά, συναισθηματικής και πολιτικής φύσεως, χάσματα, που δημιουργούνται στην ελληνική δεξιά, θα είναι τέτοια, που ένα πολύ μεγάλο τμήμα των συντηρητικών ψηφοφόρων δεν πρόκειται να συγχωρήσει στον Αντώνη Σαμαρά, αυτή την πολιτική των διώξεων, κατά της Χρυσής Αυγής, όσο και αν στην πραγματικότητα, ο Αντώνης Σαμαράς πράττει, εξ ανάγκης, αυτά που πράττει και για λόγους, οι οποίοι έχουν να κάνουν, με την δική του προσωπική πολιτική και κομματική επιβίωση - έτσι νομίζει, τουλάχιστον.


Τα πράγματα είναι πολύ απλά :

Οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής θα μείνουν στον χώρο τους. Και αν πιεσθούν να τον εγκαταλείψουν, ή εάν δεν βρουν ψηφοδέλτιο, με το όνομα του χώρου αυτού (κατά πάσα πιθανότητα, θα απαγορευθεί, με κάποιον τρόπο και με κάποια δικαιολογία, στην Χρυσή Αυγή, ως κόμμα, να κατέβει στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση), ή εάν δεν επιτραπεί, σε άλλο κόμμα να εκπροσωπήσει τον χώρο αυτόν, οι ψηφοφόροι θα στραφούν, αλλού και όχι στην Νέα Δημοκρατία. Κατά πάσαν πιθανότητα, θα πάνε στους Ανεξάρτητους Έλληνες του Πάνου Καμμένου, ή, δευτερευόντως, ακόμη και στον χώρο της Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ), ή στην αποχή και όχι στον Σαμαρά και το κόμμα του.

Αυτή είναι η πραγματικότητα, που θα δούμε να εκτυλίσσεται μπροστά μας, όλον αυτόν τον καιρό, που θα ακολουθήσει, κατά τον οποίο θα διώκεται και θα ηρωοποιείται η ηγεσία της Χρυσής Αυγής, η οποία, φυσικά, ενέχεται, σε έναν σωρό, από εγκλήματα, τα οποία, όμως, θα έπρεπε να αποδειχθούν, μέσα από την κανονική συνταγματική και νομική διαδικασία και όχι, με την καταστρατήγηση του Συντάγματος και την προκαταβολική σύλληψη ενός πολιτικού αρχηγού και ενός αριθμού βουλευτών, ενός κόμματος, το οποίο έχει ευάριθμη κοινοβουλευτική παρουσία και σημαντική και αυξανόμενη κοινωνική και εκλογική βάση. Και όλα αυτά, μάλιστα, χωρίς την άδεια της Βουλής!

Αυτό που διέπραξαν οι Σαμαράς - Δένδιας - Αθανασίου, δηλαδή το να συμπεριφερθούν στην Χρυσή Αυγή και στην ηγεσία της, σαν να έχουν να κάνουν, με μια απλή εγκληματική παραστρατιωτική οργάνωση και όχι, με ένα πολιτικό κόμμα, είναι μια, εγκληματικά, εσφαλμένη πολιτική.

Μπορεί να είναι προϊόν της πολιτικής ανάγκης, μπορεί να είναι προϊόν των πιέσεων από τους δανειστές, μπορεί οι χειρισμοί και οι αποφάσεις που εκαλείτο να λάβει η κυβέρνηση, μετά την δολοφονία του Παύλου Φύσσα στην Αμφιάλη, να παρουσίαζαν υψηλότατο βαθμό δυσκολίας, εξ αιτίας του γεγονότος ότι, ειδικότερα, η Νέα Δημοκρατία, θα ήταν ζημιωμένη, όποια απόφαση και αν ελάμβανε και ό,τι και αν έκανε η κυβέρνηση. Αλλά αυτό, που έπραξε, τελικά, ο πρωθυπουργός και οι δύο υπουργοί, ήταν το χειρότερο δυνατό, διότι συμπεριφέρθηκε σήμερα στην Χρυσή Αυγή, έτσι όπως θα έπρεπε να έχει συμπεριφερθεί το ελληνικό κράτος, πριν από δεκαετίες.

Με λίγα λόγια, η Χρυσή Αυγή, μέχρι τις βουλευτικές εκλογές της 4/10/2009, ήταν μια περιθωριακή παραστρατιωτική οργάνωση, που είχε και πολιτική δραστηριότητα στον, ομοίως, περιθωριακό εθνικοσοσιαλιστικό χώρο. Η οργάνωση αυτή, από την δεκαετία του 1980, επέδειξε εγκληματική συμπεριφορά, η οποία υπήρξε συνεχής. Τότε, ήταν που η ελληνική δικαιοσύνη μπορούσε να της συμπεριφερθεί, με τον τρόπο που επιχειρεί να της συμπεριφερθεί, σήμερα, δηλαδή, ως συμμορία του κοινού ποινικού δικαίου και να κάτσει στο σκαμνί την ηγεσία της και τα μέλη εκείνα που συμμετείχαν, σε εγκληματικές δραστηριότητες.

Τότε, που μπορούσε και έπρεπε να πράξει αυτό, που πράττει σήμερα, φυσικά, με προσοχή (όπως πράττει η γερμανική δικαιοσύνη με το NPD, δηλαδή το Εθνικό Κόμμα της Γερμανίας, το οποίο κατηγορείται, ως ναζιστικό κόμμα, κάτι που το γερμανικό Σύνταγμα απαγορεύει), ακριβώς, επειδή η Χρυσή Αυγή εμφανιζόταν και με την μορφή του πολιτικού κόμματος, η ελληνική δικαιοσύνη και ουσιαστικά, το ελληνικό πολιτικό σύστημα, δεν το έπραξε.

Αυτό που έπρεπε να γίνει, τότε, που η Χρυσή Αυγή ήταν μια παραστρατιωτική οργάνωση, με εγκληματικές δραστηριότητες και το οποίο δεν έπρεπε να γίνει τώρα, που το κόμμα των Ελλήνων ναζιστών, μετατράπηκε, κατά το διάστημα που μεσολάβησε, από τον Οκτώβριο του 2009, μέχρι τις δύο βουλευτικές εκλογές του 2012, σε ένα πολιτικό κόμμα, με ευάριθμη κοινοβουλευτική παρουσία, με αυξανόμενη κοινωνική και πολιτική βάση και με μεγάλη εκλογική δύναμη, ήλθε η κυβέρνηση Σαμαρά να το πράξει, μέσα στις σημερινές συνθήκες, οι οποίες δεν είναι καθόλου ευνοϊκές για την ίδια.

Έτσι, η κυβέρνηση ενήργησε, παραβιάζοντας, όχι, απλώς, το πνεύμα και το γράμμα του Συντάγματος (αυτό, ούτως, ή άλλως, έχει καταλυθεί από τους ξένους δανειστές και τους εντόπιους υποτακτικούς τους, από τον Μάϊο του 2010 και έχει υποκατασταθεί από ένα εξελισσόμενο και διαρκώς συμπληρούμενο παρασύνταγμα του καθεστώτος της αποικίας χρέους, το οποίο εφαρμόζουν, κατά βούληση, οι εκάστοτε κυβερνώντες), αλλά και τους κανόνες της στοιχειώδους πολιτικής λογικής.

Μιλώντας για την κοινή λογική, καλόν είναι να θυμήσουμε στους κυβερνητικούς κουφιοκεφαλάκηδες, που οδηγούν την Νέα Δημοκρατία, σε μια εκλογική συντριβή και στον διχασμό της ευρύτερης συντηρητικής παράταξης, το τί λέει η κοινή λογική. Η κοινή λογική, λοιπόν, λέει ότι, στην περίπτωση της Χρυσής Αυγής, η δολοφονία του Παύλου Φύσσα και οι άλλοι 31 φάκελλοι, στους οποίους γίνεται λόγος, περί των εγκληματικών δραστηριοτήτων, της ίδιας, ως οργάνωσης, ή/και της ηγεσίας της, έπρεπε να αντιμετωπισθούν, με την κανονική και προβλεπόμενη συνταγματική και νομική διαδικασία.

Αυτό σημαίνει ότι η δικαστική διερεύνηση και ο ποινικός κολασμός έπρεπε να προχωρήσουν, με την εξονυχιστική έρευνα του ανακριτή, που θα καλούσε τους πάντες που εμπλέκονταν στις υποθέσεις (μάρτυρες, υπόπτους και κατηγορούμενους) και κατόπιν, εφ' όσον προέκυπταν - που θα προέκυπταν - αποχρώσες ενδείξεις τέλεσης τέτοιων αδικημάτων, που δικαιολογούν την συγκρότηση μιας εγκληματικής οργάνωσης, θα έπρεπε ο ανακριτής να στείλει στην Βουλή το αίτημα για την άρση της ασυλίας των εμπλεκόμενων βουλευτών και της ηγεσίας του κόμματος. Η πλειοψηφία, για να αρθεί η ασυλία όλων των εμπλεκόμενων, υπήρχε στην Βουλή και το αίτημα θα ικανοποιείτο, οπότε η ηγεσία της Χρυσής Αυγής και η ίδια η οργάνωση, θα ετίθετο, ενώπιον του νόμου.

Μετά από αυτήν την διαδικασία, οι εμπλεκόμενοι, ως κατηγορούμενοι, θα είχαν να αντιμετωπίσουν τον φυσικό τους δικαστή και τις σχετικές συνέπειες, που θα μπορούσαν να φθάσουν, μέχρι και το έσχατο σημείο της προσωρινής κράτησης των βουλευτών και του Νίκου Μιχαλολιάκου, του πολιτικού αρχηγού της Χρυσής Αυγής.

Αντ' αυτής της διαδικασίας, η ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, η οποία, ομολογουμένως, θα ήταν χαμένη, όποια απόφαση και αν ελάμβανε, επέλεξε την χειρότερη δυνατή. Αυτήν της εμπλοκής της - διορισμένης από την ίδια - ηγεσίας του Αρείου Πάγου (υπό την φανερή παρέμβαση του υπουργού Δημόσιας Τάξης Νίκου Δένδια, την αφανή καθοδήγηση του υπουργού Δικαιοσύνης Χαράλαμπου Αθανασίου και με την εντολή του πρωθυπουργού), η οποία, σε χρόνο ρεκόρ, επέλεξε την πρωτοφανή διαδικασία του αυτοφώρου, απέναντι στην ηγεσία ενός κοινοβουλευτικού πολιτικού κόμματος και απέναντι στο ίδιο το κόμμα και τα στελέχη του!

Στην ουσία, η Νέα Δημοκρατία και ο Αντώνης Σαμαράς αυτοχειριάζονται, μέσα από ανόητους και εξωπραγματικούς τακτικούς και στρατηγικούς πολιτικούς σχεδιασμούς, που φαντασιώνονται μαζική επιστροφή των ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής, στην Νέα Δημοκρατία και κάτω από τις πιέσεις και τις υποδείξεις του Βερολίνου και των Βρυξελλών, που καθοδήγησαν, την άτσαλη και παρασυνταγματική εκρίζωση της Χρυσής Αυγής, από την ελληνική πολιτική σκηνή.

"Φως στο τούνελ" (σαν την ... Αγγελική Νικολούλη, ένα πράγμα) βλέπει ο αφελέστατος Μιχάλης Γαργαλάκος, στο σημερινό (29/9/2013) ευθυμογράφημά του, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΤΟ ΠΑΡΟΝ"! Φυσικά, ο εύθυμος σοσιαλνεοφιλελεύθερος Μιχαλάκης, που έχει γίνει ένας απολογητής του Σαμαρά και του μπουχέσα Βαγγέλη, δεν μπορεί να δει ότι το φως, που αυτός βλέπει, στο τούνελ, δεν είναι τίποτε άλλο, από την αμαξοστοιχία, που  βρίσκεται στις ίδιες ράγες με την δική μας και έρχεται καταπάνω μας, από την αντίθετη κατεύθυνση. Ανάμεσα, στα ευτράπελα, με τα οποία μπορεί να γελάσει κάποιος, που θα διαβάσει τα ανοησιολογήματα του Μιχάλη, άξιο προσοχής είναι αυτό, που αφορά το "μικρό, ρεαλιστικό και βιώσιμο πρωτογενές πλεόνασμα", για το οποίο μιλάει η τρόϊκα, το οποίο, κυριολεκτικά, το κουρέλιασε ή ίδια μόλις χθες, χωρίς φυσικά, να ρωτήσει τον αρειμάνιο ανταποκριτή της, τον οποίο και εξέθεσε, ανεπανόρθωτα! Ο άνθρωπος έχει σπάσει όλα τα ρεκόρ και αποτελεί κλασικό παράδειγμα, για το πώς μπορεί κάποιος να ζήσει, μέσα σε ένα λάθος και με ένα διαρκές ψέμα την ζωή του, χωρίς να το ομολογήσει ποτέ. Νάναι καλά, που, με την γραφίδα του, κάνει πολλούς, που έχουν παρακολουθήσει την πολιτική του διαδρομή, να ευθυμούν και να χαμογελούν - ακόμη και όταν αυτό το χαμόγελο έχει μια δόση πίκρας. Έστω και αυτό, δεν είναι λίγο, στις ημέρες μας...



Ας δούμε τους λόγους, για τους οποίους επιβάλλεται αυτή η πολιτική από τους δανειστές και τους εντόπιους μπράβους τους.

Το συνεχές και μονότονο ερώτημα, που τίθεται και που επικρατεί στο Βερολίνο, στην Φραγκφούρτη  και στις Βρυξέλλες, όταν γίνεται αναφορά στην Ελλάδα και την  τύχη του προγράμματος, το οποίο εκπορεύεται από την ευρωγραφειοκρατία και την γερμανική πολιτική ελίτ και το οποίο πρόγραμμα οδηγείται σε μια καινούργια φάση, με την υπογραφή του 3ου Μνημονίου, είναι πολύ απλό και συγκεκριμένο και έχει να κάνει με το ότι κάποιος, από την εγχώρια πολιτική ελίτ, πρέπει να δεσμευθεί για την Ελλάδα. Πρέπει, δηλαδή, να δεσμευθεί, για την εφαρμογή του νέου Μνημονίου, το οποίο θα έχει χρονική διάρκεια, η οποία ξεφεύγει από τα συνταγματικά όρια της παρούσας Βουλής και της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, που στηρίζει την παρούσα κυβέρνηση, η οποία έχει εκμετρήσει το πολιτικό της κεφάλαιο και οδεύει, αργά ή γρήγορα στο πολιτικό της τέλος.

Οι δανειστές, από το Βερολίνο, την Φραγκφούρτη και τις Βρυξέλλες, δεν είναι διατεθειμένοι να πετάξουν τα λεφτά, που έχουν δώσει και που θα συνεχίσουν να δίνουν, στο βρόντο. Γνωρίζουν ότι, με το 3ο Μνημόνιο, έρχεται το "the game is over", σε σχέση, με το Δ.Ν.Τ., το οποίο, πιθανότατα, θα απαιτήσει ένα γενναίο κούρεμα του ελληνικού δημόσιου χρέους, προκειμένου να συνεχίσει να μετέχει και στο νέο πρόγραμμα δανεισμού της ελληνικής οικονομίας, ένα κούρεμα, το οποίο δεν θα γίνει αποδεκτό από την ευρωζώνη, γεγονός το οποίο θα οδηγήσει, με την σειρά του, στην απομάκρυνσή του Δ.Ν.Τ. από την δανειοδότηση και στην απαίτηση της επιστροφής των δανεικών, που έχει χορηγήσει.

Όσο περνάει ο καιρός και ιδιαίτερα, τώρα, οι ευρωζωνίτες κατανοούν ότι οι διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές δεν προτίθενται να δανείσουν το ελληνικό κράτος, αφού αυτές απαιτούν, ως προϋπόθεση, ένα γενναίο κούρεμα του ελληνικού δημόσιου χρέους (για να μην το υποστούν, αργότερα, οι ίδιες), τώρα που η συμμετοχή των θεσμών της ευρωζώνης είναι πλειοψηφική, ως προς την κατοχή του χρέους αυτού, ένα γενναίο κούρεμα το οποίο οι ευρωζωνίτες δεν είναι διατεθειμένοι να πράξουν. Ως εκ  τούτου, ποιούμενοι την ανάγκη, φιλοτιμία, διακηρύσσουν ότι η ανάλυση της διατηρησιμότητας του ελληνικού δημόσιου χρέους στερείται νοήματος, διότι η Ελλάδα δεν πρόκειται να βγει, για δανεισμό, στις αγορές, αφού η ευρωζώνη και οι θεσμοί της έχουν λάβει την πολιτική απόφαση να την χρηματοδοτήσουν, έστω και χωρίς την συμμετοχή του Δ.Ν.Τ.

Όμως, η ελληνική οικονομία, στο σύνολό της, δεν πρόκειται να δανειοδοτηθεί, χωρίς όρους. Οι όροι αυτοί, που θα τεθούν, για την δανειοδότηση από τον ESM, θα περιλαμβάνονται στο νέο Μνημόνιο, ανεξαρτήτως του πώς αυτό θα αποκληθεί και θα αφορούν και την αποπληρωμή των δανείων του ελληνικού κράτους, αλλά και τις ανάγκες για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, γεγονός το οποίο παραπέμπει, στους όρους της ανακεφαλαιοποίησης, που έχει αποφασίσει το Eurogroup και φυσικά, στο κούρεμα των τραπεζικών καταθέσεων και στην διαδικασία εκκαθάρισης των τραπεζών, που θα χρεωκοπήσουν που, προφανώς, θα τεθούν, ως προαπαιτούμενα, για την νέα ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών.

Έτσι αυτό, που απαιτούν οι, προερχόμενοι από την ευρωζώνη, δανειστές, είναι μια μακροπρόθεσμη και αξιόπιστη δέσμευση των κύριων παικτών του ελληνικού πολιτικού συστήματος, για την εφαρμογή του νέου Μνημονίου, προκειμένου να σταθεί δυνατό να "πουληθεί" στους Ευρωπαίους ψηφοφόρους η ιδέα της αναγκαιότητας της συνέχισης του ελληνικού δανειστικού προγράμματος.

Για τον λόγο αυτόν, οι ευρωζωνίτες είναι διατεθειμένοι να δεχθούν και ένα ανύπαρκτο και εικονικό "πρωτογενές πλεόνασμα" στον ελληνικό κρατικό προϋπολογισμό του 2013, το οποίο η τρόϊκα, χθες, ψαλίδισε από 2,8 δισ. €, για τα οποία μιλούσε η κυβέρνηση και τα 500 εκατομμύρια ευρώ, στα οποία αναφέρθηκε, αργότερα (υπό την μορφή διαρροών, που αφορούσαν τις διαπιστώσεις της τρόϊκας), στα ... 80 εκατομμύρια ευρώ! Βέβαια και αυτό το ποσόν είναι ανύπαρκτο - το πρωτογενές έλλειμμα, στον κρατικό προϋπολογισμό του 2013, θα ξεπεράσει το 1,5 δισ. € -, αλλά, για καθαρά πρακτικούς λόγους, που έχουν να κάνουν με το "σερβίρισμα", στους Ευρωπαίους φορολογούμενους, της συνέχισης του δανεισμού της Ελλάδας και του 3ου Μνημονίου, που επέρχεται, οι δανειστές είναι διατεθειμένοι να αποδεχθούν την εικονική ύπαρξή του, προκειμένου να δείξουν ότι κάτι έχει, επιτέλους, επιτευχθεί και να κρύψουν τον σωρό των ερειπίων, που έχουν δημιουργήσει.

Με δεδομένη την κοινωνική απαξίωση της δικομματικής κυβέρνησης των Σαμαρά - Βενιζέλου, οι δανειστές, όπως έχουμε πει, στράφηκαν προς τον Αλέξη Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να αποσπάσουν μια τέτοια δέσμευση, όπως περιέγραψα στο προηγούμενο δημοσίευμα σε αυτό εδώ το μπλογκ (Δείτε το θέμα : "Θα θέσουν οι δανειστές, ως προαπαιτούμενη την παροχή ενυπόγραφων εγγυήσεων του ΣΥΡΙΖΑ, για την εφαρμογή του νέου 3ου Μνημονίου; Μετά την συνάντηση Αλέξη Τσίπρα και Jörg Asmussen, η ώρα της αλήθειας πλησιάζει" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2013/09/3-jorg-asmussen.html ).

Η απάντηση του Αλέξη Τσίπρα, όπως, επίσης, έχω γράψει, υπήρξε αρνητική. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να εφαρμόσει την πολιτική του νέου Μνημονίου. Δεν την πιστεύει αυτή την πολιτική και φυσικά, δεν δέχεται να υπογράψει μια επιστολή, η οποία θα ικανοποιεί την απαίτηση των δανειστών, για την απρόσκοπτη εφαρμογή του 3ου Μνημονίου. Κατέστησε, μάλιστα, σαφές στους δανειστές ότι όποτε και αν τεθεί, εκ νέου, ένα τέτοιο αίτημα, η απάντηση που θα υπάρξει θα είναι το ίδιο αρνητική. Αυτή η απάντηση, όμως, είναι απελπιστική, για τους δανειστές, αφού, από τον χώρο της ελληνικής αξιωματικής αντιπολίτευσης, δεν υπάρχει φως, για την υπεράσπιση των συμφερόντων τους και δεν υπάρχει εξασφάλιση των χρημάτων, που έχουν βάλει και που πρόκειται να βάλουν στην Ελλάδα.


Ως εκ τούτου, μόνη τους ελπίδα, προς το παρόν, είναι η πολιτική και εκλογική ενίσχυση του μνημονιακού  κυβερνητικού στρατοπέδου, ούτως ώστε οι διαβεβαιώσεις, για την απρόσκοπτη εφαρμογή του νέου Μνημονίου, οι οποίες θα δοθούν από τον χώρο αυτόν, που εκφράζεται από την Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ, αλλά και την πρώην κυβερνητική ΔΗΜΑΡ, η οποία παραμένει, ως εφεδρεία, να καταστούν αξιόπιστες.

Αλλά, για να ενισχυθούν πολιτικά και εκλογικά τα κόμματα αυτά και να καταστούν αξιόπιστες οι διαβεβαιώσεις και οι δεσμεύσεις του μνημονιακού πολιτικού χώρου, απαραίτητη είναι η λεηλασία των άλλων πολιτικών χώρων, μέσα σε μια, εξαιρετικά, δύσκολη συγκυρία, στην οποία οι κυβερνητικοί εταίροι (νυν και πρώην) υφίστανται μια εξελισσόμενη καθίζηση.

Κάτι τέτοιο δεν επετεύχθη, με τον ΣΥΡΙΖΑ, μέσω του οποίου έλπιζαν (βλακωδώς) να ενισχυθεί το ΠΑΣΟΚ.

Δεν το πέτυχαν, ούτε και με τους Ανεξάρτητους Έλληνες, αν και αυτό φαινόταν περισσότερο εύκολο, για την ενίσχυση της Ν.Δ., παρά την επιχείρηση απόσπασης βουλευτών τους, που είχε κάποια αποτελέσματα, σε επίπεδο στελεχών και την πολυδιάσπαση του κόμματος του Πάνου Καμμένου, που, επίσης, είχε κάποια αποτελέσματα, πάλι σε επίπεδο στελεχών. Το πρόβλημα, που υπήρξε εδώ, είναι ότι οι αποσκιρτήσεις και οι προσχωρήσεις στην Νέα Δημοκρατία δεν ξέφυγαν από τον περιορισμένο κύκλο των στελεχών και δεν εκφράστηκαν, σε επίπεδο εκλογικού σώματος, αφού το κόμμα κράτησε τις περισσότερες δυνάμεις του, ενώ οι όποιες απώλειες των Ανεξαρτήτων Ελλήνων στράφηκαν, προς την Χρυσή Αυγή.

Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα, στις 17/9/2013 έδωσε την ευκαιρία, για το ξεκαθάρισμα των λογαριασμών, με την Χρυσή Αυγή, για την οποία υπήρχε σχεδιασμός, προκειμένου να τεθεί, εκτός πολιτικής ζωής και η οποία ήταν και ένας εύκολος - υποτίθεται - στόχος. Γι' αυτό και βιάστηκαν να την θέσουν, εκτός πολιτικού παιχνιδιού, με σκοπό να σταματήσουν τις ακατάσχετες διαρροές της απισχνασμένης εκλογικής βάσης της Νέας Δημοκρατίας και να λεηλατήσουν την δεξαμενή των ψηφοφόρων του κόμματος των Ελλήνων νεοναζιστών, προς όφελος του Αντώνη Σαμαρά και της παιδικής χαράς της Πολιτικής Άνοιξης, που κάνει κουμάντο, στην Νέα Δημοκρατία.

Όπως, ήδη, είπα, ο χειρισμός της υπόθεσης της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα, από το συνεργείο των τραμπούκων της Χρυσής Αυγής, ήταν πολύ δύσκολος, για τον Αντώνη Σαμαρά και το κυβερνητικό επιτελείο. Ήταν μια κατάσταση, η οποία οδηγούσε την Ν.Δ., σε ένα αποτέλεσμα "lose-lose", γεγονός το οποίο θα έπρεπε να οδηγήσει τον Σαμαρά και τους υπόλοιπους, στην επιλογή εκείνων των χειρισμών, οι οποίοι θα επέφεραν, στην Ν.Δ., τις μικρότερες δυνατές απώλειες. Κάτι τέτοιο, τελικά, δεν συνέβη.

Ο Αντώνης Σαμαράς και η παρέα της ΠΟΛΑΝ, κατέληξαν, στο συμπέρασμα ότι η κατάσταση, που προέκυψε, μετά την δολοφονία του Παύλου Φύσσα, οδηγούσε σε χειρισμούς "win-win" και προφανώς, υπό την καθοδήγηση των ευρωζωνιτών (οι οποίοι, εκφραζόμενοι, δια του Hannes Swoboda, δήλωσαν ότι ελληνική προεδρία στην Ε.Ε. και Χρυσή Αυγή είναι γεγονότα ασύμβατα, εννοώντας, στην πράξη, ότι δεν πρέπει να δοθεί η δυνατότητα, στο ελληνικό νεοναζιστικό κόμμα, να συμμετάσχει, στις ευρωεκλογές του Μαΐου του 2014), προέκρινε την ταχεία εκκαθάριση της Χρυσής Αυγής, αντί της λελογισμένης χρήσης του όπλου του νόμου, με αποτέλεσμα να οδηγούν το ιστορικό κόμμα της συντηρητικής παράταξης, στον εκλογικό αφανισμό, τον οποίον θα προσπαθήσουν να αποφύγουν, αποφεύγοντας και τις ίδιες τις εκλογές.

Αυτό, όμως, δεν είναι καθόλου, μα καθόλου εύκολο, όσο και αν ο θλιβερός "συνταγματολόγος" παντός καιρού, ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ο οποίος αντιμετωπίζει το φάσμα του εκλογικού καταποντισμού και της εξαέρωσης των εκλογικών ποσοστών του ΠΑΣΟΚ, λέει ότι η Βουλή, μπορεί να λειτουργήσει και με λιγότερους, από τους 300, βουλευτές, εάν παραιτηθούν όλοι, ή κάποιοι, από τους βουλευτές της Χρυσής Αυγής.

Τα όσα λέει ο μπουχέσας Βαγγέλης, τον οποίο είχα την κάκιστη τύχη να είναι καθηγητής μου στο Συνταγματικό Δίκαιο, μπορεί να είναι, για γέλια και για κλάματα, όμως, στο σύγχρονο καθεστώς της αποικίας χρέους, που έχει επιβληθεί στην Ελλάδα, ουδόλως αποκλείεται να καταστούν "συνταγματικά" θέσφατα και "συνταγματικές" πρακτικές, οι οποίες θα εμπλουτίσουν το εφαρμοζόμενο και διαρκώς εξελισσόμενο και εμπλουτιζόμενο παρασύνταγμα, που αντικατέστησε το Σύνταγμα, που ίσχυε, μέχρι τον Μάϊο του 2010, οπότε ο ΓΑΠ και η παρέα του - μέσα στην οποία συμπεριλαμβάνεται και ο απαίσιος χοντρός, ο οποίος είχε κεντρικό ρόλο στην όλη διαδικασία -, παρέδωσαν τα κλειδιά της διακυβέρνησης της χώρας, στο μοντέρνο μεταναζιστικό κατοχικό καθεστώς των δανειστών του ελληνικού δημοσίου.

Ως εκ τούτου, ας έχουμε τον νου μας, διότι το κατοχικό καθεστώς της αποικίας χρέους, που έχει εγκατασταθεί, σε όλη την ελληνική επικράτεια, μας επιφυλλάσσει πολλές εκπλήξεις, οι οποίες είναι προφανές ότι μπορεί να φθάσουν, μέχρι την απαγόρευση και άλλων πολιτικών σχηματισμών (όπως έχει, ρητά, υπαινιχθεί, σε εκπομπή του Μάκη Κουρή, ηγετικό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο είπε ότι το κόμμα του έχει την σχετική πληροφόρηση, γύρω από όσα συζητούνται ,έξω από την Ελλάδα και ότι δεν πρόκειται να παίξει, σε ένα τέτοιο γήπεδο, που θα δώσει τέτοιες αφορμές), ή ακόμη και την μεταφορά στην χώρα μας ευρωπαϊκού στρατού, για την "αποκατάσταση της τάξεως".

Ομολογουμένως, οι δανειστές και η δυσχερής θέση, στην οποία έχουν περιέλθει, μαζύ με τα αδιέξοδα, που προκύπτουν, από την προσπαθεια να τεθεί, σε εφαρμογή, το επερχόμενο τρίτο, στην σειρά, Μνημόνιο, έχουν δημιουργήσει, στην ελληνική πολιτική ζωή, ένα σκηνικό, με μια άγρια ομορφιά...