Τα αδιέξοδα του κεφαλαιοποιητικού ασφαλιστικού και συνταξιοδοτικού συστήματος, υπό το πρίσμα της αλματώδους αύξησης της παραγωγικότητας και της μεγάλης και επίμονης υποκατανάλωσης και γιατί το εγχείρημα του νέου δημόσιου επικουρικού ταμείου (TEKA) θα αποτύχει.

Τώρα, που υπέβαλα αίτηση, για συνταξιοδότηση, ήλθε η ώρα να ξαναδούμε το ασφαλιστικό/συνταξιοδοτικό ζήτημα, υπό το φως του παραπάνω πίνακα, με την κολοσσιαία απόκλιση της παραγωγικότητας της εργασίας, από την ωραία αποζημίωση των εργαζομένων, κατά την περίοδο 1950 - 2018, κυρίως, για να υποδεχθεί ο εσφαλμένος δρόμος, τον οποίο ακολουθούν οι αναλογιστές και συνακόλουθα, η πολιτική τάξη της χώρας, με βαρύτατες συνέπειες, για την οικονομία και τον πληθυσμό της πατρίδας μας. 

Το μεγάλο "άγχος" των αναλογιστών και των πολιτικών εστιάζεται, στην μακροχρόνια γήρανση του πληθυσμού και στην υπολογιζομενη μείωσή του, κατά τις προσεχείς δεκαετίες. Για τον λόγο αυτόν, σκαρφίζονται διάφορες εκδοχές του κεφαλαιοποιητικού ασφαλιστικού συστήματος, με την δημιουργία "ατομικών κουμπαράδων", για κάθε ασφαλισμένο, με τους οποίους, υποτίθεται ότι ο καθένας θα κτίζει, μέσω του ασφαλιστικού του βίου, το ποσόν της σύνταξης, που θα λάβει, όταν έλθει η μακρινή και επιμηκυνόμενη εκείνη ώρα, που θα συνταξιοδοτηθεί. 

Η κεφαλαιοποίηση του αναδιανεμητικού ασφαλιστικού και συνταξιοδοτικού συστήματος δεν είναι έργο της κυβέρνησης Κυριάκου Μητσοτάκη και του υπουργού Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων Κωστή Χατζηδάκη. Καλόν είναι να μην υπάρχουν απάτες και αυταπάτες, γύρω από το ζήτημα αυτό. 

Αυτή η κεφαλαιοποίηση είναι έργο της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα και του 3ου Μνημονίου, που συνομολόγησε ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ευρωθεσμοί, τον Ιούλιο του 2015 και υλοποιήθηκε, με τον Ν. 4387/2016. Και αυτό το "επίτευγμα" της ελληνικής "ριζοσπαστικής" αριστεράς, που υλοποίησε ένα σημαντικό και καίριο έργο της αντιμεταρρυθμισης των σύγχρονων καιρών, ως "μεταρρύθμιση", δεν πρέπει να το ξεχνάει κανείς. 

Σε συνέχεια αυτού του ολέθριου έργου, είναι που έρχεται, τώρα, ο Κωστής Χατζηδάκης, ως αρμόδιο μέλος της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, να εμβαθύνει, με την δημιουργία, από 1/1/2022, του νέου δημόσιου Ταμείου Επικουρικής Κεφαλαιοποιητικής Ασφάλισης (ΤΕΚΑ), το οποίο, προφανώς, με τις υποδείξεις και οδηγίες χρηματοοικονομικών συμβούλων και εταιρειών, θα επενδύει - επίσης, προφανώς -, σε όλη την υφήλιο, τις αποταμιεύσεις των ατομικών κουμπαράδων των, επικουρικώς, ασφαλισμένων, σύμφωνα με τα χαμηλά, μεσαία και υψηλά ρίσκα αποδόσεων των επενδύσεων, που υποτίθεται ότι οι ασφαλισμένοι θα έχουν επιλέξει και οι οποίοι υποτίθεται ότι θα παρακολουθούν τις αποδόσεις των επενδύσεων, που τους αφορούν. 

Με τα δεδομένα του παραπάνω πίνακα, η υλοποίηση αυτού του κεφαλαιοποιητικού ασφαλιστικού μηχανισμού, αποτελεί μία καρμανιόλα, για τους ίδιους, ως επενδυτές και συνταξιούχους, λόγω, αρχικώς, της εκτεταμένης υποαμοιβής του εργατικού δυναμικού, που δεν επιτρέπει την αντιστοίχηση, με την αλματώδη άνοδο της παραγωγικότητας της εργασίας, αλλά και επειδή η ανάληψη των τριών βαθμίδων των ρίσκων, στις ασφαλιστικές εισφορές των ατομικών κουμπαράδων (χαμηλό, μεσαίο, υψηλό), καθιστούν αβέβαιο και το ίδιο το περιεχόμενό τους, αφού οι αποδόσεις των επενδύσεων, όπως και οι ίδιες οι επενδύσεις εκ των πραγμάτων, καθίστανται αβέβαιες και φυσικά, πολύ εύκολα, μπορεί να χαθούν. 

Βέβαια, ο υφυπουργός Κοινωνικών Υποθέσεων Παναγιώτης Τσακλόγλου λέει ότι, σε περίπτωση που οι επενδύσεις των κουμπαράδων αποτύχουν, το ελληνικό κράτος εγγυάται την καταβολή των συντάξεων, στο ύψος των ποσών, που έχουν καταβάλει οι, επικουρικώς, ασφαλισμένοι, αλλά αυτή η εγγύηση είναι χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο, διότι δίδεται από ένα κράτος, το οποίο είναι, εν τοις πράγμασι, χρεωκοπημένο, το οποίο, εντός της ευρωζώνης, δεν έχει τα απαραίτητα έσοδα, για να χρηματοδοτήσει ένα τέτοιο εγχείρημα, με αποτέλεσμα να είναι υποχρεωμένο να φορολογήσει την οικονομία, ή να δανειστεί, από τις χρηματαγορές και την ΕΚΤ, ή να περικόψει τις ευρύτερες συνταξιοδοτικές του δαπάνες, με μείωση των συντάξεων, ή να τα κάνει όλα αυτά, μαζί, υπογράφοντας ένα νέο, ένα ξεχωριστό Μνημόνιο, με τους ευρωθεσμούς. 

Αλλά, πέρα από τα ανωτέρω, ελλοχεύει και ένας άλλος, περίπου, άμεσος κίνδυνος. Οι αποταμιεύσεις, που θα σχηματισθούν, στην νέα κεφαλαιοποιητική επικουρική ασφάλιση, κατά ένα σημαντικό τους τμήμα, θα πάνε στο εξωτερικό, για επενδύσεις, κυνηγώντας μεσαίες, ή υψηλές αποδόσεις. Και φυσικά, αυτό θα στεγνώσει, ακόμη πιο πολύ, την, ήδη, στεγνωμένη, από επενδύσεις, ελληνική οικονομία. 

Αυτή την εξέλιξη δεν θα μπορέσει να την αποτρέψει το ΤΕΚΑ, παρά τον δημόσιο χαρακτήρα του, εκτός και αν το επιτρέψουν οι ευρωθεσμοί - και φυσικά, κάτι τέτοιο δεν είναι πιθανό. 

Όπως, ήδη είπαμε, αυτού του είδους οι σχεδιασμοί, οι οποίοι είναι πιθανό, αργότερα, να επιχειρηθούν, πέραν της επικουρικής και στην κυρία ασφάλιση, γίνονται, με την δικαιολογία της γήρανσης και της μακροπρόθεσμης μείωσης του πληθυσμού της χώρας, επειδή υποτίθεται ότι αποσυνδέουν το πρόβλημα της χρηματοδότησης του ασφαλιστικού και του συνταξιοδοτικού συστήματος, από τις δυσμενείς δημογραφικές εξελίξεις του μέλλοντος. 

Αυτές οι αντιλήψεις, ακόμη και αν μείνουμε, στο πλαίσιο των δικών τους δεδομένων, είναι καθαρές ανοησίες, αφού, εάν προκύψει δημογραφική κατάρρευση του ελληνικού πληθυσμού, το πρόβλημα, που θα προκύψει, δεν θα είναι χρηματοδοτικό, αλλά παραγωγικό. Δηλαδή θα προκύψει μειωμένη παραγωγή και έτσι θα απαξιωθούν οι χρηματικές ασφαλιστικές αποταμιεύσεις, αφού υποτίθεται ότι οι ενεργοί ασφαλισμένοι δεν θα παράγουν όσα χρειάζονται οι μη ενεργοί πολίτες της χώρας. Αυτό το υποτιθέμενο γεγονός θα ανεβάσει τις τιμές των αγαθών, στα ύψη και θα εξαφανίσει τις ασφαλιστικές αποταμιεύσεις. 

Αλλά, παρά τα όσα λέγονται και υπονοούνται, η αλήθεια είναι ότι δεν πρόκειται να υπάρξει ένα τέτοιου είδους παραγωγικό πρόβλημα, επειδή οι αναλογιστικές μελέτες, που, κατά καιρούς, παρουσιάζονται, δεν λαμβάνουν υπόψη ως παράγοντα, την άκρως, καθοριστική και εκθετικά, ιλιγγιώδη άνοδο της παραγωγικότητας της εργασίας και της συνολικής οικονομίας, θεωρώντας ότι, μακροχρόνια, ο παρών παραγωγικός μηχανισμός θα αποδίδει αυτά, που σήμερα αποδίδει. 

Φυσικά, δεν είναι και δεν πρόκειται να είναι, έτσι τα πράγματα. 

Το όποιο παραγωγικό πρόβλημα, που δημιουργείται, στην οικονομία, έχει να κάνει, με την κολοσσιαία απόκλιση, ανάμεσα, την τεράστια αύξηση της παραγωγικότητας της οικονομίας και στην, κάτω του μετρίου, άνοδο των μισθών και των ενεργών εισοδημάτων, με αποτέλεσμα να προκύπτει ένα τεράστιο ζήτημα υποκατανάλωσης των παραγομενων αγαθών. 

Και φυσικά, αυτή η καχεξία, στην κατανάλωση, που είναι προϊόν της μεγίστης και μακροχρόνιας ανισοκατανομής των εισοδημάτων, δεν αντιμετωπίζεται, με την αύξηση της ροπής, προς αποταμίευση. 

Αυτή η ζοφερή κατάσταση αντιμετωπίζεται, με την αναίρεση αυτής της τεράστιας ανισοκατανομής των εισοδημάτων και την μεγάλη αύξηση των μισθών, των συντάξεων και των λοιπών ενεργών εισοδημάτων. Δηλαδή με την αύξηση της ενεργού ζήτησης - ήτοι της κατανάλωσης. 

Ως εκ τούτου, οι οποίες αποφάσεις που πρέπει να ληφθούν, δεν είναι ζήτημα κουμπάραδων, αλλά είναι, καθαρά, πολιτικού χαρακτήρα και έχουν να κάνουν, με το επίπεδο ζωής, που είναι διατεθειμένη η πολιτική τάξη, που κυβερνά την χώρα, να διασφαλίσει, στους ασφαλισμένους και τους συνταξιούχους. 

Αυτή η διαπίστωση οδηγεί, στην συνεχή δημιουργία κρατικών ελλειμμάτων, για την χρηματοδότηση του συνταξιοδοτικού συστήματος, μια πολιτική την οποία ακολουθεί κάθε χώρα, που χρησιμοποιεί την νομισματοκοπή και ελέγχει τη κυκλοφορία του χρήματος, που εκδίδει. Ή μπορεί να οδηγήσει οποιαδήποτε χώρα, στο να αποφασίσει να καταργήσει την φορολογία και τις ασφαλιστικές εισφορές (και εδώ ανοίγει μια πολύ μεγάλη συζήτηση, αφού έχω εκφράσει αρκετές φορές την δική μου γνώμη, υπέρ της κατάργησης κάθε μορφής φορολογίας, στην οποία συμπεριλαμβάνονται και οι ασφαλιστικές εισφορές). 

Αλλά, για να γίνουν όλα αυτά, απαιτούνται η παύση της στενής διαχείρισης της δημοσιονομικής πολιτικής, που ακολουθείται και η νομισματική ανεξαρτησία του ελληνικού κράτους. Δηλαδή απαραίτητη προϋπόθεση είναι η έξοδος, από την ευρωζώνη. 

Χωρίς αυτά, ουδέν δέον γενέσθαι. Δύσκολα πράγματα, τα οποία, όμως, ταυτοχρόνως, είναι και απλά...