Ο Δημήτρης Κουφοντίνας, ο"Λουκάς" της 17N, λύγισε και έκανε πίσω, σταματώντας την αδιέξοδη απεργία πείνας. Και έπραξε σωστά.

8/12/2003 : Γυρνώντας πίσω, 17 χρόνια και 3 μήνες, στα στιγμιότυπα, από την δικαστική απόφαση, στην πρώτη δίκη της 17Ν, δεν μπορούμε να μην διαπιστώσουμε τα θεωρητικά και τα πραγματικά αδιέξοδα της δράσης της...

Η λήξη της απεργίας πείνας και ο μη θάνατος του Δημήτρη Κουφοντίνα έρχεται να επιβεβαιώσει ότι ο πρωθυπουργός αντιμετώπισε την υπόθεση της απεργίας πείνας του "Λουκά" της 17Ν, με μη ουσιώδη πολιτικά αντανακλαστικά και είχε κύριο κίνητρο την εκδίκηση, για τον φόνο του Παύλου Μπακογιάννη, όπως, άλλωστε, έχω, πρόσφατα, γράψει.Τον λύγισε και τον νίκησε, μεν, αλλά αυτό, κάλλιστα, θα μπορούσε και να μην συμβεί. 

Λέγεται ότι, προκειμένου να συσπειρώσει την ακροδεξιά βάση του κόμματός του, όπου έχει διαρροές, ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα άφηνε τον Δημήτρη Κουφοντίνα να πεθάνει, για ένα απλό διαδικαστικό και καθόλου ουσιαστικό ζήτημα, διότι, κακά τα ψέματα, το ζήτημα του, αν ο Κουφοντίνας συνέχιζε την κράτησή του, στις φυλακές Κορυδαλλού, όπως ζητούσε ο ίδιος, ή στις φυλακές Δομοκού, που ήθελε η κυβέρνηση, δεν είναι θέμα ουσίας. Κάλλιστα, μπορούσαν να τον στείλουν, στον Κορυδαλλό και το θέμα να λήξει εκεί.

Δεν είναι αβάσιμο το επιχείρημα, αλλά οι διαρροές, από την ακροδεξιά νέο δημοκρατική εκλογική βάση, δεν θα επηρεασθούν, από την σκληρή αντιμετώπιση του Κουφοντίνα. Θα επηρεασθούν, από την γενικότερη πολιτική της κυβέρνησης και μπορώ να πω, από την είσοδό τους, σε αυτήν, δηλωμένων και αποκατεστημένων ομοφυλόφιλων, γεγονός, που δημιουργεί απαρέσκεια, λαμβανομένων υπόψη των κοσμοπολιτικών πεποιθήσεων και των εφαρμοσμένων πολιτικών του Κυριάκου Μητσοτάκη και των ανθρώπων που τον περιβάλλουν.

Αυτό, που, τελικά, έκανε ο πρωθυπουργός, σκοπεύοντας να αφήσει τον ισοβίτη φυλακισμένο Δημήτρη Κουφοντίνα  να πεθάνει, με τον, ομολογουμένως, βασανιστικό τρόπο της απεργίας πείνας, είναι να κοντέψει να τον τοποθετήσει, παρά τα αχρείαστα και αδιέξοδα εγκλήματά του, στο πάνθεον των σύγχρονων συμβόλων πολιτικής αυτοθυσίας, κάτι δηλαδή, σαν τον Bobby Sads, παρά το γεγονός ότι η 17Ν δεν απέκτησε λαϊκή βάση όπως και ο ίδιος ο Δημήτρης Κουφοντίνας δεν είχαν την ενεργό στήριξη ενός μαζικού κινήματος, όπως ο IRA και ο Ιρλανδός αντάρτης πόλεων.

Αυτή η ανοησία του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν μπορεί να χαρακτηριστεί, ως μικρή. Απλώς, υπήρξε τυχερός. Ο αντίπαλος έκανε πίσω. Και καλώς έπραξε, που διέκοψε την απεργία πείνας. 

Ηταν μεγάλη η ανοησία του Κυριάκου Μητσοτάκη. Πολύ μεγάλη, διότι, ανάμεσα στα άλλα, θα τον καθιστούσε συνυπεύθυνο, στην αυτοκτονία του Δημήτρη Κουφοντίνα, που ευτυχώς, με την λήξη της απεργίας πείνας του τελευταίου, αποφεύχθηκε. 

Απλώς, ελπίζω ότι όλη αυτή η κακή ιστορία δεν θα έχει συνέχεια. Διότι η ανάρρωση του πρώην απεργού πείνας δεν είναι μια εύκολη διαδικασία. Είναι πολύ δύσκολη και αν επιβιώσει, θα του αφήσει κουσούρια, άγνωστης έκτασης, ενώ ο κίνδυνος του θανάτου, για ένα χρονικό διάστημα, είναι, πάντα, παρών. Και το να φθάσει στο σημείο να μπορέσει να φάει, είναι κάτι, που θέλει τον χρόνο του.

Το τι πρόκειται να συμβεί, μετά την (πύρρειο, ίσως) νίκη της κυβέρνησης είναι κάτι, που θα το δούμε.