1988 - 2008 Οι κερδισμένοι και οι χαμένοι της παγκοσμιοποίησης. (Η άνοδος της νεοπαγούς μεσαίας τάξης των χωρών του Τρίτου Κόσμου, η κερδοσκοπία του πλουσιότερου 1%, που προέρχεται από τις χώρες του αναπτυγμένου καπιταλισμού και η υποβάθμιση των μεσαίων και των κατώτερων τάξεων της Δύσης).

1988 - 2008 : Η ποσοστιαία αύξηση του παγκόσμιου εισοδήματος και οι εισοδηματικές κατηγορίες του παγκόσμιου πληθυσμού, που ωφελήθηκαν (περισσότερο, λιγότερο και καθόλου), κατά την χρονική περίοδο της έναρξης της διαδικασίας της παγκοσμιοποίησης, μέχρι την έναρξη της αποδόμησής της, που ήλθε, με την χρηματοπιστωτική κρίση του Σεπτεμβρίου του 2008, όπως προκύπτει από ένα διάγραμμα των Christoph Lakner και Branko Milanovic.





Όταν αναφερόμαστε, στην διαδικασία της παγκοσμιοποίησης, που ξεκίνησε, με την πτώση της "Σοβιετικής Ένωσης" και των κρατών του αποκαλούμενου, ως υπαρκτού σοσιαλισμού, είναι χρήσιμο να γνωρίζουμε, για ποιό πράγμα μιλάμε. Στην περίοδο αυτή, η οποία, αν και έχει, ως κομβικό σημείο ανάσχεσής της, την χρηματοπιστωτική κρίση του Σεπτεμβρίου του 2008, επεκτείνεται, έως τις ημέρες μας, είναι, σχετικά, μικρή, δομήθηκαν οι μεγαλύτερες και οι βαθύτερες σχέσεις οικονομικής αλληλεξάρτησης των ανθρώπινων κοινωνιών και έγινε ορατό, για πρώτη φορά, το φαινόμενο της παγκόσμιας οικονομίας, ως μέσα από το διαμορφούμενο πεδίο μιας συνεκτοποιούμενης παγκόσμιας αγοράς.

Η πτώση της "Σοβιετικής Ένωσης" και των κρατών του "υπαρκτού σοσιαλισμού" είναι προφανές ότι συνέβαλε, τα μέγιστα, στην ταχύτατη επαναφορά της διαδικασίας της παγκοσμιοποίησης, η οποία είχε ανακοπεί, δραστικά, με το ξέσπασμα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και τα αποτελέσματά του, κυριότερο των οποίων ήταν η δημιουργία της "Ε.Σ.Σ.Δ" και μετά, από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο (ο οποίος, ουσιαστικά, ήταν η συνέχεια του προηγούμενου), του αποκαλούμενου, ως "σοσιαλιστικού στρατοπέδου" και στην πορεία, οδήγησε, στον πλανητικό διχασμό, ανάμεσα σε δύο στρατόπεδα - αυτό των χωρών του κλασικού και γραφειοκρατικοποιούμενου ευρωπαϊκού και ευρωπαιογενούς καπιταλισμού, υπό την ηγεσία των Η.Π.Α. και εκείνο του εργατιστικού, ως προς την πολιτικοϊδεολογική και κοινωνική προέλευση, κρατικού γραφειοκρατικού καπιταλισμού, με ηγέτιδα δύναμη την "Σοβιετική Ένωση" (ένα στρατόπεδο, το οποίο, αρχικά, συμπεριλάμβανε και την αχανή Κίνα, μέχρι την - όχι μη αναμενόμενη - γεωπολιτική διάσπασή του).

Η αναβίωση και η ταχεία εξάπλωση της διαδικασίας της παγκοσμιοποίησης, που προέκυψε, ως αποτέλεσμα της, περίπου, αστραπιαίας ανατροπής των γεωπολιτικών δεδομένων, με την πτώση της "Ε.Σ.Σ.Δ." και των συμμάχων της, αλλά και ως επιλογή των κυβερνήσεων της Ουάσινγκτων, ως νικητών του Ψυχρού Πολέμου, οδήγησαν, στην ραγδαία αλληλεξάρτηση των παραγόντων της δειθνούς οικονομίας, η οποία κατέστη, πραγματικά, παγκόσμια και αλληλοεξαρτώμενη, με την είσοδο, σε αυτήν των χωρών της αυτοκαταρρεύσασας "Σοβιετικής Ένωσης" και των συμμάχων της, οι οποίες αριθμούσαν, περί το μισό δισ. ανθρώπων και (το κυριότερο), με την - παράταιρη είναι η αλήθεια - είσοδο της κομμουνιστικής Κίνας των 1,3 δισ. ανθρώπων, στην διαδικασία της παγκοσμιοποίησης.

Φυσικά, ουδείς πρέπει να ξεχάσει ότι, μέσα στην διαδικασία της παγκοσμιοποίησης εισήλθε και η πολυάνθρωπη Ινδία του 1,1 δισ. ανθρώπων, αλλά και άλλες μεγάλες χώρες της νοτιοανατολικής Ασίας (Μαλαισία, Ινδονησία, Φιλιππίνες κλπ), της Λατινικής Αμερικής, όπως άλλες (Τουρκία, Νότια Αφρική). Κάπως έτσι, άνοιξαν, σε πλανητικό επίπεδο (οι πλείστες χώρες της Αφρικής αποτελούν μια αρνητική εξαίρεση), οι αγορές των χωρών της καπιταλιστικής περιφέρειας, ενώ, παράλληλα, λόγω της αλματώδους εξέλιξης της τεχνολογίας, οι πολυεθνικές και οι άλλες μεγάλες επιχειρήσεις μπόρεσαν, εύκολα, να μετεγκαταστήσουν ολόκληρα εργοστάσια, στις χώρες αυτές και να επωφεληθούν, από το φθηνό εργατικό δυναμικό τους.

Το ερώτημα, που αναδεικνύεται, μέσα από όλα αυτά, αφορά το ποιοί είναι αυτοί, που ωφελήθηκαν, από την διαδικασία της παγκοσμιοποίησης. Και σε αυτό το ερώτημα, ο παραπάνω πίνακας δίνει σαφείς απαντήσεις. Τρία είναι τα κύρια σημεία, που σχετίζονται, με την κατανομή της αύξησης των εισοδημάτων, στα εκατοστημόρια του παγκόσμιου πληθυσμού. Τα Α, Β και Γ.


Το σημείο Α εδράζεται, στο μέσον της παγκόσμιας της παγκόσμιας κατανομής εισοδήματος, το οποίο χωρίζει την κατανομή σε δύο ίσα κομμάτια, καθένα εκ των οποίων είναι σε καλύτερη, ή χειρότερη κατάσταση, από όσους ευρίσκονται, στο μέσον.

Το σημείο Β αφορά τους περισσότερο πλούσιους, από αυτούς που βρίσκονται, στο σημείο Α.

Το σημείο Γ έχει να κάνει, με τους πλουσιότερους ανθρώπους, στον πλανήτη. Δηλαδή, με το 1% των κατοίκων του πλανήτη.


Ξεκινώντας, από το σημείο Α, παρατηρούμε ότι οι εισοδηματικές κατηγορίες, οι οποίες βρίσκονται, στο μέσον της παγκόσμιας κατανομής εισοδήματος, δηλαδή αυτές, που βρίσκονται, στο σημείο αυτό, είχαν έναν ρυθμό αύξησης του πραγματικού τους εισοδήματος, που έφθασε, στο 80%, ενώ και όσοι βρέθηκαν κοντά σε αυτούς, ήτοι ανάμεσα, στο 40ο και στο 70ο εκατοστημόριο (μιλάμε, για το 1/5 του παγκόσμιου πληθυσμού), είδαν και αυτοί μια καθόλου ευκαταφρόνητη αύξηση των εισοδημάτων τους.

Οι εισοδηματικές κατηγορίες αυτού του ωφελημένου, από την παγκοσμιοποίηση, πληθυσμού (η νεοπαγής παγκόσμια μεσαία τάξη), εντοπίζονται, κατά 90%, κυρίως, στην Κίνα, αλλά και στις οικονομίες των χωρών του παλαιού Τρίτου Κόσμου, που εισήλθαν, στην διαδικασία της παγκοσμιοποίησης. Αυτές οι ενδιάμεσες κατηγορίες του παγκόσμιου πληθυσμού βρίσκονται, παράλληλα και στο μέσον της κατανομής του εισοδήματος των χωρών τους και για να αντιληφθούμε το μέγεθος της σωρευτικής αύξησης, πρέπει να πούμε ότι, στο 50ο και στο 70ο εκατοστημόριο, στα οποία βρίσκονται αγροτικοί και αστικοί πληθυσμοί της Κίνας, τα εισοδήματα αυτών των πληθυσμών διπλασιάστηκαν και τριπλασιάστηκαν, κατά την συγκεκριμένη χρονική περίοδο, που εξετάζουμε.

Αυτή η νέα παγκόσμια μεσαία τάξη, που επωφελήθηκε, από την παγκοσμιοποίηση, βέβαια, δεν έχει τα χαρακτηριστικά, ούτε τον πλούτο των μεσαίων τάξεων, στις χώρες του αποκαλούμενου, ως αναπτυγμένου γραφειοκρατικού καπιταλισμού των χωρών της Δύσης, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αυτή η κατάσταση θα εξακολουθήσει να παραμένει, ως έχει. Κάθε άλλο. Η ίδια η δυναμική των πραγμάτων εγγυάται ότι κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί.


Περνώντας, τώρα, στο σημείο Β, βλέπουμε ότι, κατά την διάρκεια της χρονικής περιόδου 1988 - 2008, οι εισοδηματικές κατηγορίες, που εντάσσονται, σε αυτό και περιλαμβάνουν ένα κομμάτι του παγκόσμιου πληθυσμού, το οποίο είναι πλουσιότερο, από, όσους βρίσκονται, στο σημείο Α, παρουσιάζουν, μια, περίπου, μηδενική αύξηση των πραγματικών εισοδημάτων τους.

Αυτοί δεν είναι οι κερδισμένοι της παγκοσμιοποίησης. Είναι χαμένοι.

Στις κατηγορίες αυτές, περιλαμβάνονται, κατά 75%, οι κατώτερες, αλλά και τμήματα των παλαιών μεσαίων τάξεων των αναπτυγμένων χωρών της Δύσης και στο σημείο αυτό είναι οι κατώτερες και οι μεσαίες τάξεις των Η.Π.Α. - και της Βόρειας Αμερικής -, της Γερμανίας - και της δυτικής Ευρώπης -, της Ιαπωνίας και της Ωκεανίας (της WENAO και ελληνιστί, ΔΕΒΑΩ), που έχουν τα πρωτεία και οι οποίες μπορούν να αποκληθούν, ως η κατώτερη μεσαία τάξη των παλαιών πλούσιων χωρών.

Περνώντας, τώρα, στο σημείο Γ και παρατηρώντας την αύξηση των εισοδημάτων του πλουσιότερου 1% των κατοίκων του πλανήτη, που εντοπίζονται, στο σημείο Γ του πίνακα, βλέπουμε ότι αυτή η εισοδηματική κατηγορία (η παγκόσμια οικονομική ολιγαρχία) έχει παρουσιάσει μια πολύ μεγάλη αύξηση των, ήδη, τεράστιων εισοδημάτων της, τα οποία, έχει αυξήσει, κατά την εικοσαετία 1988 - 2008, περίπου, κατά 65% και προέρχεται, κατά μεγίστη πλειοψηφία, από τις χώρες του παλαιού πλούσιου κόσμου της Δύσης και ειδικότερα, οι μισοί από αυτούς είναι Αμερικανοί (το 12% του πληθυσμού τους).

Εδώ, πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι, η περιουσία αυτού του 1%, των πλουσιότερων πολιτών του κόσμου, φαίνεται να αντιστοιχεί, σε ποσό, το οποίο είναι υπερδιπλάσιο του αθροιστικού πλούτου των 6,9 δισεκατομμυρίων λιγότερο πλούσιων ανθρώπων, σε ολόκληρο τον πλανήτη, ενώ υπολογίζεται ότι οι - υπολογιζόμενοι, στον αριθμό των 2.153  - δισεκατομμυριούχοι κατέχουν περισσότερα χρήματα από τα 4,6 δισεκατομμύρια, εκ των 7,5 δισεκατομμυρίων κατοίκων του κόσμου μας.


Έτσι, σε κάθε περίπτωση, η πραγματικότητα, που αναδεικνύεται, μέσα από τον παραπάνω πίνακα είναι σαφής.

Στην ποσοστιαία κατανομή των ωφελειών και των κερδών, από την διαδικασία της παγκοσμιοποίησης αυτοί που κέρδισαν, είναι το πλουσιότερο 1% του παγκόσμιου πληθυσμού, που βρίσκεται, κατά την μεγίστη πλειοψηφία του, στις χώρες του αναπτυγμένου γραφειοκρατικού καπιταλιστικού κόσμου (δηλαδή, τα μέλη της γραφειοκρατικής τεχνοδομής των πολυεθνικών και των άλλων μεγάλων επιχειρήσεων και οι παλαιού τύπου καπιταλιστές, που επιβιώνουν, ως μέλη αυτής της επιχειρηματικής γραφειοκρατίας) και οι νεοπαγείς μεσαίες τάξεις της Κίνας και υπόλοιπων αναδυόμενων οικονομιών των παλαιών χωρών του Τρίτου Κόσμου, έτσι όπως απεικονίζονται, στην πλαγιασμένη καμπύλη με σχήμα S - την "καμπύλη ελέφαντα", αφού αυτή ομοιάζει, με ελέφαντα που έχει την προβοσκίδα υψωμένη.

Κάπως έτσι, η παγκοσμιοποίηση οδηγήθηκε, στην αποδιοργάνωση, αφού η βιομηχανική συρρίκνωση των αναπτυγμένων χωρών της Δύσης συνοδεύτηκε από την λίμναση, έως την ισχνή μεγέθυνση των εισοδηματικών επιπέδων των μεσαίων και των κατώτερων τάξεων των παλαιών πλούσιων χωρών, με την παράλληλη τεράστια μεγέθυνση των εισοδημάτων και των περιουσιών της οικονομικής ολιγαρχίας των δυτικών χωρών, η ασύδοτη κερδοσκοπία της οποίας έφερε - μαζύ με τον συνειδητό σχεδιασμό της αμερικανικής ελίτ, για την ανακοπή της παγκοσμιοποιητικής διαδικασίας, εξ αιτίας της φρενήρους ανόδου της Κίνας, που ήλθε ως αποτέλεσμα της εισόδου, στην παγκοσμιοποιητική διαδικασία, της αχανούς αυτής χώρας, παρά το γεγονός ότι αυτή λειτουργεί με τους κανόνες του συγκεντρωτικού κεντρικού οικονομικού και πολιτικού σχεδιασμού - την μεγάλη χρηματοπιστωτική κρίση του Σεπτεμβρίου του 2008, αποδεικνύοντας, για μία ακόμη φορά, την πασίγνωστη, ιστορικά, διαπίστωση ότι, πάντοτε, η διεύρυνση της εισοδηματικής ανισοκατανομής, είτε σε εθνική, είτε σε παγκόσμια κλίμακα, οδηγεί, σε οικονομικές υφέσεις, οι οποίες, όταν δεν αντιμετωπίζονται, με τα κατάλληλα μέτρα του περιορισμού των εισοδηματικών ανισοτήτων, τότε, μετατρέπονται σε χρόνιες και βαθιές οικονομικές κρίσεις. 

Κάπου εδώ, βρισκόμαστε τώρα. Βέβαια, η άνοδος των μεσαίων τάξεων, στις αναδυόμενες οικονομίες του παλαιού Τρίτου Κόσμου, έχουν την ικανότητα, ακόμη, να κρατούν, σε μια αναπτυξιακή πορεία την παγκόσμια οικονομία, αλλά στον παλαιό αναπτυγμένο καπιταλιστικό κόσμο, η πορεία είναι αντίστροφη.

Και αυτή η υπαναπτυξιακή πορεία δεν φαίνεται να έχει σταματημό, όσο η γραφειοκρατία των μεγάλων επιχειρήσεων, μαζύ με την διεθνή μπατιροτραπεζοκρατία κατορθώνουν να διαμορφώνουν την οικονομική ατζέντα, στον διεθνή ορίζοντα και την πολιτική ατζέντα, στις επί μέρους χώρες της παλαιάς Δύσης.

Δυστυχώς.