ΣΥΡΙΖΑ : Από το 2ο συνέδριο, στον προδιαγραφόμενο πολιτικό όλεθρο. (Ο Αλέξης Τσίπρας, ο Wolfgang Schäuble, το επιδιωκόμενο Grexit και η μετάθεση της συζήτησης, για την ελάφρυνση του ελληνικού δημόσιου χρέους).

Το τέλος του 2ου συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί μια πολύ καλή ευκαιρία, για μια εκτίμηση της μελλοντικής πορείας του κόμματος αυτού και της κυβέρνησης συνασπισμού του Αλέξη Τσίπρα, αφού, η αναμενόμενη πλήρης κυριαρχία του πρωθυπουργού και της ηγετικής ομάδας, που προσδιορίζει την κυβερνητική πολιτική και την ένταξή της, στις δαιδαλώδεις, λεπτομερείς και ανεξάντλητες απαιτήσεις του 3ου Μνημονίου και των ξένων δανειστών, πραγματοποιήθηκε, χωρίς την παραμικρή αναταραχή και άνευ ουσιαστικής αντίδρασης.

Τα στελέχη, που απέμειναν, στον ΣΥΡΙΖΑ, μετά την υπογραφή του 3ου Μνημονίου και την διάσπαση του Αυγούστου του 2015, ενστερνίστηκαν τον κυβερνητισμό και ενσωματώθηκαν, πλήρως, στον κρατικό μηχανισμό, τον οποίο έχουν κατακτήσει, με αποτέλεσμα να τον αντιμετωπίζουν, ως πολιτικό λάφυρο. Ο ΣΥΡΙΖΑ, πλέον, είναι ένα κλασικό καθεστωτικό και εξουσιαστικό κυβερνητικό πολιτικό κόμμα, όπως όλα τα άλλα, που άσκησαν, στο παρελθόν, την κυβερνητική εξουσία.

Και φυσικά, σε ουδέν διαφέρει, από αυτά, πέραν της θέσης του, ως κόμματος της Αριστεράς, στην καθιερωμένη πολιτική γεωγραφία. Αλλά αυτό το γεγονός είναι αδιάφορο, αφού η διακυβέρνηση και οι ανάγκες, για την διατήρηση και την διαχείριση της κυβερνητικής εξουσίας, έχουν την δική τους εσωτερική λογική, οι οποίες δεν εμπίπτουν, σε πολιτικές ταξινομήσεις, ούτε εντάσσονται, στις πολιτικοϊδεολογικές αφηγήσεις, που πηγάζουν από την κομματική γεωγραφία.

Η άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας πραγματοποιείται, στο όνομα των συμφερόντων, που η κάθε κυβέρνηση επιλέγει και έρχεται να ικανοποιήσει και ως εκ τούτου, στην πράξη, οι έννοιες της αριστεράς, του κέντρου και της δεξιάς, αποτελούν φενάκη και ουσιαστικά, στερούνται νοήματος. Με λίγα λόγια, η κυβερνητική εξουσία ασκείται από εκείνους, που την ασκούν, υπέρ των ίδιων και πρωτίστως, υπέρ των εντοπίων και ξένων ελίτ, που επιτρέπουν (ή/και που τους αφήνεται και τους παρέχεται η δυνατότητα να επιτρέπουν), στους κυβερνώντες, να ασκούν την εξουσία αυτή. Πολύ περισσότερο, μάλιστα, όταν οι κυβερνώντες - όπως ο Αλέξης Τσίπρας, ο συγκυβερνήτης Πάνος Καμμένος και οι γύρω από αυτούς - έχουν κάνει τις στρατηγικές τους επιλογές, ως προς τις κατευθύνσεις της κυβερνητικής πολιτικής.

Ο Αλέξης Τσίπρας, η ηγετική ομάδα του κόμματός του και ο εναπομείνας, μετά την περυσινή διάσπαση, ΣΥΡΙΖΑ, με όλα τα στελέχη και τις ομάδες τους, επέλεξαν την υπογραφή του 3ου Μνημονίου και την, πάση θυσία, παραμονή, στο ευρώ και την ζώνη του. Και αυτή την πολιτική είναι διατεθειμένοι να υπηρετήσουν. Και αυτό προτίθενται να το πράξουν, όπως φαίνεται και όπως δείχνουν όλα τα δεδομένα, με όποιο κόστος. Τουλάχιστον, όσο αυτό το κόστος φαίνεται, ως διαχειρίσιμο.

Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, με την φράση του ("Όλοι μαζύ τα κάναμε και όλοι μαζύ τα εφαρμόζουμε"), που εκστόμισε, στο συνέδριο, εξέφρασε, πολύ παραστατικά, αυτή την αδυσώπητη πραγματικότητα, με δεδομένο τον ζόφο, που αυτή εκφράζει, για την ελληνική κοινωνία, αλλά και για το πολιτικό μέλλον της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - Ανεξάρτητων Ελλήνων και του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ, ως κόμματος της αριστεράς.

Ως εκ τούτου, η πορεία, που επέλεξαν ο Αλέξης Τσίπρας και η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ είναι προκαθορισμένη, από την στρατηγική επιλογή, που έκαναν και η οποία έχει σαν βάση της, την παραμονή της Ελλάδας, στην ευρωζώνη. Και αυτή η επιλογή δεν ήταν, απλώς, μια επιλογή ανάγκης. Έχει τις ρίζες της, στις "ευρωπαϊστικές" αυταπάτες και ιδεοληψίες αυτής της ηγετικής ομάδας των ορφανών του ελληνικού σταλινισμού, όπως προκύπτει και από τους ισχυρισμούς του πρώην βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Θανάση Πετράκου, γύρω από έναν έντονο διάλογό του, με τον Αλέξη Τσίπρα, τον Απρίλιο του 2015 και το επιχείρημα του πρωθυπουργού, για την δικαιολόγηση της επιλογής της παραμονής στο ευρώ και την ζώνη του ("Τι θέλεις, να πάμε στη δραχμή; Το ξέρω κι εγώ, σ’ ένα χρόνο, η ανάπτυξη θα είναι πολύ μεγάλη αν πάμε σε εθνικό νόμισμα, αλλά φοβάμαι ότι δεν μπορούμε να αντέξουμε τους πρώτους 3 έως 6 μήνες"), αφού  και ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας και η ηγετική ομάδα, που τον περιβάλλει, γνώριζαν, πολύ καλά, ότι η επιστροφή, στο εθνικό νόμισμα, θα οδηγούσε την χώρα, σε μια ξέφρενη αναπτυξιακή πορεία.

Από εκεί και πέρα, η επίκληση, από τον πρωθυπουργό, του φόβου του, ως προς το ότι η ελληνική οικονομία δεν θα μπορούσε να αντέξει το σοκ, κατά το πρώτο τρίμηνο, με εξάμηνο, της επαναφοράς της δραχμής, ως νομίσματος της χώρας, αποτελεί μια φθηνή δικαιολογία, η οποία δεν έχει βάση και είναι προσχηματική, διότι, όπως πολλές φορές έχουμε πει, οι ίδιοι οι ευρωζωνίτες, με πρώτον και καλύτερο τον Wolfgang Schäuble, του πρότειναν μια λύση ομαλής εξόδου, της Ελλάδας από την ευρωζώνη, την οποία η ελληνική κυβέρνηση (κακώς) δεν δέχτηκε να συζητήσει.

Από την άλλη πλευρά, η αμερικανική κυβέρνηση ήταν και αυτή διατεθειμένη να παράσχει λύσεις και βοήθεια, εάν η ελληνική κυβέρνηση επέλεγε την ενδιάμεση λύση της κυκλοφορίας ενός παράλληλου, με το ευρώ, τοπικού νομίσματος, που επεξεργαζόταν ο, τότε, υπουργός Οικονομικών Γιάννης Βαρουφάκης, ακόμη και αν αυτό οδηγούσε, τελικά, στην έξοδο της Ελλάδας, από την ευρωζώνη.

Και φυσικά, η αλήθεια είναι ότι η Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν ήταν διατεθειμένη να τυπώσει ελληνικές δραχμές, εάν η ελληνική κυβέρνηση επέλεγε να επαναφέρει το εθνικό νόμισμα, εγκαταλείποντας το ευρώ. Αυτή την απάντηση είχε δώσει ο ίδιος ο Ρώσος πρόεδρος ("Αν το ζητήσετε, μπορούμε"), στον Αλέξη Τσίπρα, αλλά η αλήθεια είναι ότι η ελληνική κυβέρνηση, πέραν αυτής της διερευνητικής επαφής, ουδέν άλλο έπραξε.

Σε κάθε περίπτωση, η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν, για την γερμανική κυβέρνηση και τους λοιπούς ευρωζωνίτες, δεδομένη. Ως εκ τούτου, οι όποιοι τακτικισμοί της ήσαν χωρίς αντίκρισμα, αφού οι ξένοι δανειστές γνώριζαν τα όρια, μέσα στα οποία αυτή η ηγετική ομάδα εκινείτο. Και τα όρια αυτά ήσαν το ευρώ και η ζώνη του. Δηλαδή το θεσμικό πλαίσιο, το οποίο προσδιόριζαν, ακόμη και ως προς την παραμικρή του λεπτομέρεια, η γερμανική κυβέρνηση, η γραφειοκρατία των Βρυξελλών και η Ε.Κ.Τ.

Ο μόνος πραγματικός φόβος και η πιο μεγάλη πηγή κινδύνου, για τις ελίτ της ευρωζώνης εντοπίζονταν, στον Γιάννη Βαρουφάκη και στον δικό του σχεδιασμό, ο οποίος περιλάμβανε, ακόμη και την μετατροπή της ευρωζώνης, σε ένα πλήρως χαοτικό τοπίο, με την κυκλοφορία παράλληλου νομίσματος και την εκτύπωση ποσοτήτων ευρώ, χωρίς την έγκριση της Ε.Κ.Τ. Πολύ περισσότερο, βέβαια, ο φόβος των ευρωζωνιτών εντοπίζονταν, στην δύναμη, που είχε ο Γιάννης Βαρουφάκης, ως εκφραστής ενός άτυπου, αλλά και ισχυρού τμήματος της αμερικανικής διοίκησης, το οποίο ήταν διατεθειμένο να βοηθήσει, στην υλοποίηση αυτού του σχεδιασμού, εάν αυτός είχε την έγκριση του Αλέξη Τσίπρα. Αλλά κάτι τέτοιο ουδέποτε έγινε, αφού ο Γιάννης Βαρουφάκης απομακρύνθηκε, αμέσως, μετά το δημοψήφισμα της 5/7/2015.

Έτσι, ο Αλέξης Τσίπρας, ο Γιάννης Δραγασάκης, ο Γιώργος Σταθάκης, ο Αλέκος Φλαμπουράρης, ο Νίκος Βούτσης, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος και οι συν αυτοίς, αποδέχτηκαν, υπέγραψαν και ψήφισαν το 3ο Μνημόνιο, με αποτέλεσμα να φθάσουν, στο τωρινό αδιέξοδο και να αντιμετωπίζουν την ραγδαία πολιτική και δημοσκοπική αποψίλωση του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι δεν έχει πραγματικούς δεσμούς, με την ελληνική κοινωνία. Μπορεί να προσπαθεί, ως κυβέρνηση, να τους αποκτήσει, αλλά, ως ένα κόμμα της ελληνικής αριστεράς, της τάξης του 4%, αυτούς τους δεσμούς, δεν τους έχει κατοχυρώσει. Και αν έφθασε, στα επίπεδα του 35%, τα έφθασε, πάνω, σε μια, καθαρά, ευκαιριακή βάση και για έναν συγκεκριμένο λόγο, ο οποίος εντοπίζεται, στην απαλλαγή της χώρας και της κοινωνίας, από την μνημονιακή κηδεμόνευση των ξένων δανειστών.

Και φυσικά, αυτός ο λόγος, για τον οποίο το εκλογικό σώμα εκτόξευσε, στα ύψη, τον ΣΥΡΙΖΑ, ουδόλως, έχει ικανοποιηθεί. Το αντίθετο, μάλιστα, αφού, με την υπογραφή και την υλοποίηση του 3ου Μνημονίου, η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα έχει καταπατήσει όλες τις δεσμεύσεις της, είτε αυτές είναι οι αρχικές και "αυθεντικές" των βουλευτικών εκλογών της 25/1/2015, είτε οι δεύτερες των βουλευτικών εκλογών της 20/9/2015, οι οποίες εμφανίστηκαν, ως προϊόν ενός "αναγκαίου συμβιβασμού", με τους ξένους δανειστές.

Αυτή η κατάσταση έχει οδηγήσει τον ΣΥΡΙΖΑ στην ακραία ιδεολογική ασυνέπεια, στην πολιτική απαξίωση και στην ραγδαία δημοσκοπική συρρίκνωση. Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι, ακόμη, παρουσιάζει κάποιες αντοχές, αφού κινείται, στα επίπεδα του 14%, με δεδομένη την δομική αδυναμία της διαλυμένης φιλομνημονιακής κεντροαριστεράς (ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, Ποτάμι κλπ) να προσελκύσει τους χαμένους ψηφοφόρους της, που στράφηκαν προς τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όλα αυτά έχουν ένα όριο, το οποίο, όταν ξεπεραστεί, η πτώση του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι παταγώδης και κατεδαφιστική.

Δυστυχώς, για τον Αλέξη Τσίπρα και την παρέα του, οι μέλλουσες εξελίξεις εμφανίζονται, απολύτως, δυσμενείς, αφού η γερμανική κυβέρνηση, με επί κεφαλής τον Wolfgang Schäuble, δεν αφήνει, στην ελληνική κυβέρνηση κανένα περιθώριο ελπίδας, όχι, μόνο, όσον αφορά την συζήτηση, για τα μέτρα ελάφρυνσης του ελληνικού δημόσιου χρέους, τα οποία παραπέμπει, για, μετά το 2017 και τις γερμανικές βουλευτικές εκλογές του Σεπτεμβρίου, αλλά θέτει θέμα και πλήρους εφαρμογής των όσων έχουν συμφωνηθεί, στο 3ο Μνημόνιο, όπως και την ενεργοποίηση του αυτόματου κόφτη των δημόσιων δαπανών, που έχει ψηφισθεί, με τον Ν. 4387/2016, καθώς και όσων "μεταρρυθμίσεων" ζητήσει να γίνουν, το Δ.Ν.Τ., προκειμένου αυτό να παραμείνει, ως δανειστής ή/και "τεχνικός σύμβουλος" στο αποκαλούμενο "ελληνικό πρόγραμμα".

Ο Αλέξης Τσίπρας αντιλαμβανόμενος τον προδιαγραφόμενο όλεθρο, ο οποίος θα προκύψει, από την παράταση της εκκρεμότητας, γύρω από τα μέτρα ελάφρυνσης του ελληνικού δημόσιου χρέους και την ραγδαία επιδείνωση του οικονομικού κλίματος, στην Ελλάδα, η οποία θα οδηγήσει σε τεράστια κοινωνική δυσαρέσκεια και στον πολιτικό θάνατο του ΣΥΡΙΖΑ, προσπάθησε, με την ομιλία του, στο συνέδριο του κόμματος, να εκβιάσει τον γερμανική κυβέρνηση και τους ξένους δανειστές, ζητώντας την άμεση πρόταξη του ζητήματος του ελληνικού δημόσιου χρέους και λέγοντας ότι :

"Είχαμε σκοπό να κλείσουμε την αξιολόγηση, για να φτάσουμε στην κρίσιμη συζήτηση, για το χρέος και την ποσοτική χαλάρωση. Συνεχίζουμε να τηρούμε την συμφωνία, το ίδιο περιμένουμε και από τους εταίρους μας, να την τηρήσουν. Οι ολιγωρίες δεν μπορούν και δεν θα γίνουν αποδεκτές. Η κυβέρνηση έχει καταφέρει να χτίσει ισχυρές συμμαχίες, στην Ευρώπη. Δυνάμεις, στην Ευρώπη, πιστεύουν ότι πρέπει να γίνει η συζήτηση, για το χρέος, όχι μόνο, προς το συμφέρον της Ελλάδας, αλλά και για το συμφέρον της Ευρώπης. Δεν μιλάμε για ελληνικό, αλλά για ευρωπαϊκό πρόβλημα. Ο χρόνος της συζήτησης, για το ελληνικό χρέος είναι κρίσιμο μέγεθος. Η Ευρώπη έχει επιδείξει αμηχανία και καθυστέρηση, που τις συνέπειες τις ζούμε όλοι. Εξαιτίας της διαχείρισης, της αργής, των κρίσεων η Ευρώπη αντιμετωπίζει άνοδο των δυνάμεων της ακροδεξιάς, Γι΄ αυτό είχαμε το αποτέλεσμα, που είχαμε στο δημοψήφισμα της Μεγάλης Βρετανίας, την άνοδο της ακροδεξιάς στην Γαλλία και την Γερμανία. Θεωρούμε ότι, τώρα, είναι η κρίσιμη ώρα, για να συζητηθεί το χρέος... Η τακτική της καθυστέρησης μπορεί να οδηγήσει σε τραγωδία ολόκληρη την Ευρώπη".


Προφανώς, η Angela Merkel και ο Wolfgang Schäuble δεν πρόκειται να αποδεχούν τις ελληνικές απειλές. Τις έχουν ξανακούσει και έχουν αδιαφορήσει, γι' αυτές, αφού "αυτά τα σκυλιά οι Γερμανοί" - κατά τα λεγόμενα του Γάλλου υπουργού Οικονομικών Michel Sapin - θέλουν το Grexit.

Βέβαια,  το ελληνικό δημόσιο χρέος θα μπορούσε να αποτελέσει μια τραγωδία για την Ευρώπη, εάν ο πρωθυπουργός και η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, μαζύ με τον Πάνο Καμμένο, θα εφαρμόσουν μια τέτοια πολιτική, η οποία θα καταστήσει ικανό αυτό το πρόβλημα να δημιουργήσει ένα "δημιουργικό χάος", στην ευρωζώνη.

Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να γίνει, με την έμπρακτη επαναφορά, στις πολιτικές του Γιάννη Βαρουφάκη και σε, ακόμη, ριζοσπαστικότερες λύσεις, οι οποίες, τελικά, θα οδηγούσαν την Ελλάδα, εκτός ευρωζώνης (αλλά, ακόμη και εκτός της αποκαλούμενης "Ευρωπαϊκής Ένωσης").

Ως εκ τούτου, το "φάντασμα" της δραχμής παραμένει, πάντα εδώ.

Αυτή η πολιτική, όμως, δεν αποτελεί στρατηγική επιλογή του Αλέξη Τσίπρα και των ηγετών του ΣΥΡΙΖΑ...