15/7/2016 : Το έγχρωμο αφεντικό των Τούρκων πραξικοπηματιών (ο πασίγνωστος ανακατωσούρας Barack Hussein Obama) προσπαθεί να ανατρέψει τον Recep Tayyip Erdoğan. Θα τα καταφέρει; Μάλλον, όχι.

Το οπερετικό πραξικόπημα των μεσαίων και μικρών Τούρκων στρατιωτικών, που βρίσκεται, εν εξελίξει, από χθες το βράδυ, στην γειτονική χώρα, δεν ήταν κεραυνός, εν αιθρία. Ο, ομοίως, οπερετικός ανακατωσούρας Barack Hussein Obama, το έγχρωμο αφεντικό των πραξικοπηματιών της Άγκυρας, στα δυσμάς του προεδρικού του βίου, προσπαθεί, απεγνωσμένα, να ανατρέψει τον πρόεδρο Recep Tayyip Erdoğan και την κυβέρνηση των Τούρκων ισλαμιστών, αλλά αυτή η απελπισμένη και πρόχειρα σχεδιασμένη απόπειρα δεν είναι, καθόλου, δεδομένο ότι θα αποδώσει.

Το καθεστώς, που έχει διαμορφώσει ο Τούρκος πρόεδρος και το κόμμα του, έχει βαθιές ρίζες στην τουρκική κοινωνία, η οποία, στην μεγίστη πλειοψηφία της, είναι ισλαμική και επηρεάζεται από την πολιτικοθρησκευτική ρητορεία του Recep Tayyip Erdoğan και των Τούρκων πολιτικών ισλαμιστών, ενώ το βαθύ τουρκικό κράτος (όπως και ο ίδιος ο τουρκικός στρατός) δεν είναι ενωμένο, σε αυτό το εγχείρημα. Τα 13 χρόνια της διακυβέρνησης, από το ισλαμιστικό κόμμα AKP, έχουν επηρεάσει και έχουν αλλοιώσει την δομή και την πολιτική σύνθεση του σώματος των Τούρκων αξιωματικών. Οι κεμαλιστές δεν έχουν, πλέον, την πρωτοκαθεδρία και δεν κυριαρχούν.

Αυτή η, αδυσώπητα, δυσμενής πραγματικότητα, για τους Τούρκους πραξικοπηματίες, την κεμαλική αντιπολίτευση και τα αφεντικά τους, στην Ουάσινγκτων, δεν μπορεί να παρακαμφθεί, με την χρήση της στρατιωτικής βίας. Όχι, γιατί, γενικά, η στρατιωτική βία δεν είναι λυσιτελής, όταν χρησιμοποιείται. Κάθε άλλο. Η στρατιωτική βία, που χρησιμοποιούν, οι πραξικοπηματίες, όταν προσπαθούν να ανατρέψουν μια νόμιμη κυβέρνηση, μπορεί να είναι λυσιτελής. Αλλά για να είναι λυσιτελής, πρέπει να μπορεί να ασκηθεί, με αποτελεσματικό τρόπο. Και αυτό, στην περίπτωση του εξελισσόμενου πραξικοπήματος των υποκινούμενων, από τις Η.Π.Α. και το ΝΑΤΟ, Τούρκων στρατιωτικών δεν είναι βέβαιο ότι συμβαίνει.

Οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις, δεν είναι ενωμένες, σε αυτό το πραξικόπημα. Ως εκ τούτου, οι πραξικοπηματίες δεν κατέχουν το μονοπώλιο, ή έστω, την μεγίστη πλειοψηφία, των μέσων άσκησης της στρατιωτικής βίας. Η νόμιμη κυβέρνηση του Τούρκου προέδρου Recep Tayyip Erdoğan έχει και αυτή την δυνατότητα άσκησης στρατιωτικής βίας. Και αυτή την δυνατότητα της στρατιωτικής - και ευρύτερα, της ένοπλης - βίας την ασκεί.

Αυτή η νύχτα που κυλάει, είναι, προφανέστατα, καθοριστική. Ίσως, η κατάσταση να παραμείνει ασαφής και σε εκκρεμότητα και τις επόμενες ημέρες, που θα ακολουθήσουν. Και φυσικά, μια τέτοια εξέλιξη δεν θα είναι επωφελής, για τους πραξικοπηματίες και το έγχρωμο αφεντικό τους, που κατοικοεδρεύει, στην Ουάσινγκτων.

Το γιατί η κυβέρνηση του Αμερικανού προέδρου Barack Hussein Obama θέλησε να ανατρέψει τον Recep Tayyip Erdoğan είναι φανερό. Η συνεχιζόμενη υποστήριξη του Τούρκου προέδρου και των Τούρκων ισλαμιστών, στους σουνίτες τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους, παρά το γεγονός ότι η Δύση επιθυμεί, σφοδρότατα, την παύση της συνεργασίας του τουρκικού κράτους, με τις ένοπλες δυνάμεις του Αμπού Μπακρ αλ Μπαγκνταντί και τα δίκτυα των ένοπλων τρομοκρατών των σουνιστών ισλαμιστών, στην Ευρώπη και την Αμερική, που αιματοκυλούν τις πόλεις της Δύσης, με τελευταίο "κατόρθωμα" το πολυαίμακτο κτύπημα του απόβραδου της 14ης Ιουλίου 2016, στην Νίκαια της Γαλλίας, δεν μπορεί να γίνει ανεκτή, από τους Αμερικανούς, το ΝΑΤΟ και τους Ευρωπαίους.

Βέβαια, ο Barack Hussein Obama, ως αφεντικό των σουνιτών τζιχαντιστών (με την παθιασμένη συμμετοχή της Hillary Clinton και με την αγαστή βοήθεια του Recep Tayyip Erdoğan, των Σαουδαράβων και του Κατάρ), εξόπλισε και εξαπέλυσε, στην Συρία, τις ορδές του Ισλαμικού Κράτους, προκειμένου να ανατρέψουν τον Μπασάρ αλ Ασάντ, αλλά το γεγονός ότι οι τζιχαντιστές στράφηκαν και κατά των Δυτικών, τις πόλεις των οποίων αιματοκυλούν, άλλαξε τα πλάνα των ηγετών της Δύσης.

Όμως, σε αυτά τα πλάνα, ο Recep Tayyip Erdoğan, η κυβέρνησή του και οι Τούρκοι ισλαμιστές δεν φαίνεται να προσαρμόστηκαν. Η τουρκική κυβέρνηση δεν έκοψε τους δεσμούς της με τους τζιχαντιστές, στους οποίους παρέχει εκείνη την κρίσιμη βοήθεια, που τους επιτρέπει να κτυπούν την Δύση, με τρόπο αμείλικτο, στα πλαίσια του βρώμικου πολέμου, που έχει, εκατέρωθεν, εξαπολυθεί.

Ως εκ τούτου, με δεδομένο το γεγονός ότι όλη αυτή η κουστωδία των γελοίων δυτικών ελίτ δεν είχε την δυνατότητα μιας θεσμικής "δημοκρατικής" ανατροπής των ισλαμιστών του AKP και του Recep Tayyip Erdoğan, παρά το γεγονός ότι το αποπειράθηκε, με όπλο την αδύναμη κεμαλική αντιπολίτευση, ήταν φυσικό το, παταγωδώς, αποτυχημένο έγχρωμο (πρώην) αφεντικό των σουνιτών τζιχαντιστών, που τώρα, εξαπέλυσε την φιλόδοξη να καταλάβει την εξουσία, τουρκική χούντα, να προσπαθήσει να χρησιμοποιήσει την όποια αναιμική, ή μη, επιρροή των Αμερικανών, στον τουρκικό στρατό, προκειμένου να ανατρέψει την - μετασχηματισμένη, σε ατράνταχτο καθεστώς - κυριαρχία του τουρκικού πολιτικού ισλαμισμού.

Αλλά τα πράγματα, με το εκδηλωμένο και ευρισκόμενο, σε εξέλιξη, πραξικόπημα της μερίδας του τουρκικού στρατού, που υπακούει, στο ΝΑΤΟ και στους Αμερικανούς, δεν φαίνεται να πάνε καλά. Το καθεστώς των Τούρκων ισλαμιστών, με την έκκλησή του, στους οπαδούς και στους ψηφοφόρους του, αλλά και στηριζόμενο, στα ένοπλα τμήματα του κράτους (ΜΙΤ, αστυνομία, στρατοχωροφυλακή) και του στρατού, που ελέγχει, αντιστέκεται και δεν πρόκειται να παραδώσει, εύκολα, την εξουσία.

Αυτό που, πρέπει να σημειώσω, εδώ, είναι ότι αυτό, που είναι ευκταίο να γίνει, είναι το να αποτύχει και μάλιστα, παταγωδώς, το πραξικόπημα και στην συνέχεια να ακολουθήσει ο διασυρμός των αμερικανονατοϊκών πατρώνων των πραξικοπηματιών, οι οποίοι πρέπει να κατεξευτελιστούν, καθιστάμενοι, διεθνώς, ρεζίλι.

Το τι θα συμβεί, με δεδομένη την ρευστότητα της κατάστασης, είναι κάτι που μένει να το δούμε.