ΣΥΡΙΖΑ : Από την προχειρότητα και την διαχειριστική ανικανότητα, στον χοντροκομμένο μακιαβελλισμό. (Ο Αλέξης Τσίπρας, ο Niccolò Machiavelli, η γνωστή πινακοθήκη των ηλιθίων και η νέα διόγκωση του ελληνικού δημόσιου χρέους).

1999 - 2014 Ελληνική οικονομία : Από το 2009 όλα πάνε από το κακό, στο χειρότερο. Και από το 2015 και μετά έπεται συνέχεια...



Θα μπορούσαν, άραγε, ο Αλέξης Τσίπρας και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να ασκήσουν μια πρωτογενή πολιτική, ανάλογη, με αυτή του Niccolò Machiavelli;

Όχι, βέβαια. Το γιατί δεν μπορούν είναι το αντικείμενο, που απασχολεί το κείμενο, που ακολουθεί.

«Ξέρετε πολλούς πολιτικούς ηγέτες που εκλέγονται με το πρόγραμμα του Μελανσόν , πραγματοποιούν ένα δημοψήφισμα, το κερδίζουν, διατηρούνται στην εξουσία εφαρμόζοντας μια πολιτική, σαν του Ζαν-Φρανσουά Κοπέ, κάνουν εκλογές και επανεκλέγονται; Ο Τσίπρας είναι ένας πραγματικός Machiavelli και αυτό αρέσει, στον Hollande». 


Αυτή η ρήση ενός Γάλλου διπλωμάτη, που έγινε, με την ευκαιρία της πρόσφατης επίσημης επίσκεψης του προέδρου της χώρας του (του οποίου τις απόψεις, επίσης, εκφράζει), στην Αθήνα, φαίνεται - και είναι - αληθοφανής. Προφανώς, λαμβάνοντας υπόψη τις εξελίξεις, που ακολούθησαν, από τον Δεκέμβριο του 2014 - ύστερα από την νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, στις βουλευτικές εκλογές της 25/1/2015 και τον σχηματισμό της πρώτης κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα, μαζύ με τις καταιγιστικές εξελίξεις του περασμένου καλοκαιριού, την υπογραφή του 3ου Μνημονίου και την νέα νίκη του μεταλλαγμένου ΣΥΡΙΖΑ, στις βουλευτικές εκλογές της 20/9/2015 -, έχει, ως διαπίστωση, αρκετά (έως πολλά) στοιχεία αλήθειας, πλην, όμως, αποτελεί ένα, εκ των υστέρων, συμπέρασμα, που αφορά την πολιτική, που ακολούθησαν τα μέλη της γνωστής πινακοθήκης των ηλιθίων και ως εκ τούτου, εάν αυτή η διαπίστωση, καθολικευθεί και γενικευθεί, είναι εσφαλμένη, επειδή, απλώς, δεν αποδίδει την πραγματικότητα, σε όλη της την έκταση και σε όλες της τις διαστάσεις.

Προφανώς, η ύπαρξη του μακιαβελλικού στοιχείου, στην ασκηθείσα και στην ασκούμενη τρέχουσα καθημερινή πολιτική της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησής του, είναι δεδομένη. Ο εντοπισμός αυτού του ενεργού στοιχείου, στην πολιτική του Αλέξη Τσίπρα και της παρέας του, είναι καταφανής. Δεν υπάρχει αμφιβολία, περί αυτού. Όμως, ο μακιαβελλισμός δεν είναι αυτός, που, ως κυρίαρχο στοιχείο, προσδιόρισε την πολιτική συμπεριφορά της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, όλα αυτά τα χρόνια.

Πολύ περισσότερο, από τον δεδομένο μακιαβελλισμό όλων των λενινιστικών, καθώς και των σταλινικών και σταλινογενών ηγεσιών των κομμάτων της αριστεράς, στις οποίες συμπεριλαμβάνεται και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, το στοιχείο εκείνο, που προσδιόρισε την πολιτική συμπεριφορά αυτής της ομάδας των στελεχών, που κουμαντάρισαν την πολιτική γραμμή του κόμματος αυτού, ήταν η προχειρότητα, η ακαταστασία, ο πανικός, οι ιδεοληψίες και, τελευταία (αλλά όχι, ελάχιστα) το ένστικτο της πολιτικής επιβίωσης - ένα ένστικτο, το οποίο οδήγησε την παρέα του Αλέξη Τσίπρα, σε μια έσχατη πολιτική ενός εφαρμοσμένου μακιαβελλισμού, η οποία, τον περασμένο Ιούνιο, με βάση τις θεμελειακές πολιτικές επιλογές, που έκανε ο πρωθυπουργός, αποτελούσε μονόδρομο και είχε καταστεί αναπόδραστη. 

Από την στιγμή, που, κάπου, στα τέλη Μαΐου, προς τις αρχές Ιουνίου του 2015, ο Αλέξης Τσίπρας επέλεξε να ακολουθήσει τον δρόμο της προστασίας της ενότητας της ευρωζώνης, που του πρότειναν οι Γιάννης Δραγασάκης και Γιώργος Σταθάκης και όχι εκείνον τον δρόμο, τον οποίο του πρότειναν ο Γιάννης Βαρουφάκης και το επιτελείο των Αμερικανών ριζοσπαστών πανεπιστημιακών, ο οποίος δρόμος οδηγούσε το ευρώ και την ζώνη του, στην πλήρη αποδιοργάνωση, η επιλογή, για τον πρωθυπουργό και το επιτελείο του, ως προς την πολιτική, που έπρεπε να ασκηθεί, δεν μπορούσε να είναι - και δεν ήταν - άλλη από αυτή του εφαρμοσμένου μακιαβελλισμού, όσο χοντροκομένη και εξωφρενική και αν φαινόταν, όσο ασυνεπής και αλλοπρόσαλλη και αν ήταν (και ήταν όλα αυτά μαζύ) αυτή η πολιτική.

Όμως, αυτή η, εκ των υστέρων, επίδειξη του πολιτικού μακιαβελλισμού της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, την οποία, πολύ παραστατικά, περιγράφει ο ανώνυμος Γάλλος διπλωμάτης, εκφράζοντας και τις απόψεις του Φρανσουά Ολλάντ, δεν είναι προϊόν κάποιου προγενέστερου στρατηγικού σχεδιασμού. Είναι προϊόν της σχεδιαστικής προχειρότητας του ίδιου του Αλέξη Τσίπρα και του στενού κυβερνητικού επιτελείου του και της ανυπαρξίας ενός στοιχειώδους προσανατολισμού, στην διαδικασία των διαπραγματεύσεων, οι οποίες διεξάγονταν, με έναν τρόπο, καταφανώς, ασύνδετο, στον βαθμό, που τα διαπραγματευτικά κέντρα της ελληνικής κυβέρνησης ήσαν δύο, χωρίς καμμία ουσιαστική σύνδεση των άμεσων και των μεσοπρόθεσμών στόχων τους, οι οποίοι ήσαν, εν τοις πράγμασι, αντιθετικοί, με μόνο σημείο επαφής το γεγονός ότι ευρίσκοντο κάτω από την σκέπη και είχαν, ως προς τις όποιες συνολικές και επί μέρους επεξεργασίες τους, την έγκριση του πρωθυπουργού.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες και μέσα στο, συνεχώς, μεταβαλλόμενο περιβάλλον των πρόχειρων και ασύνδετων πολιτικών επιλογών της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία αρέσκετο, στην άσκηση της ριζοσπαστικοφανούς και ενίοτε, ριζοσπαστικής ρητορικής του Γιάννη Βαρουφάκη και στην έμπρακτη ψοφοδεή υποχωρητικότητα των Γιάννη Δραγασάκη και Γιώργου Σταθάκη, στερείται νοήματος να ομιλούμε, για μια προσχεδιασμένη συνεχή και συνεπή πολιτική μακιαβελλισμού, εκ μέρους του Αλέξη Τσίπρα και του στενού του επιτελείου.

Προφανώς, τα μέλη της γνωστής πινακοθήκης των ηλιθίων, από ένα σημείο και μετά - πιθανότατα, κάπου μέσα στον περασμένο Δεκέμβριο -, όταν αντελήφθησαν ότι επέκειτο η άνοδός τους, στην κυβερνητική εξουσία, θα είχαν αντιμετωπίσει το ενδεχόμενο να βρεθούν ενώπιον μιας αδιάλλακτης στάσης των ευρωζωνιτών και φυσικά, θα είχαν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι θα έπρεπε να αποδεχθούν όλες τις απαιτήσεις των ξένων δανειστών. Για αυτό, δεν υπάρχει καμμία αμφιβολία. 

Αυτός ο εσμός των παλαιών ευρωκομμουνιστών και των ανακυκλωμένων αρχαιοσταλινικών, που από εραστές του τεθνεώτος "υπαρκτού σοσιαλισμού", μετασχηματίστηκαν, σε οπαδούς του σύγχρονου "υπαρκτού ευρωπαϊσμού", που ενδύθηκε την λεοντή του ριζοσπαστισμού, προκειμένου να καμουφλάρει τον βαθύτατο συντηρητισμό, που τον διακατέχει , ήταν, σαφές, εξ ορισμού, ότι δεν μπορούσε, ούτε ήθελε και φυσικά, δεν είχε καμμία διάθεση να συγκρουσθεί, με τους ευρωζωνίτες, τους οποίους αντιμετώπιζε και εξακολουθεί να αντιμετωπίζει, με δέος.


«Ακούστε, θα πάρουμε 100 δισ. ευρώ. Μέσα σε αυτά, ήταν και οι πιέσεις των ισχυρών προς την τρόικα και της τρόικας, προς τα εμάς, πως πρέπει να υλοποιηθούν κάποια πράγματα. Δεν είναι δίκαιο, το ξέρουμε, αλλά το θέλουν οι ισχυροί, γιατί αυτοί πληρώνουν και πρέπει να κάνουμε αυτό, που μας λένε».

Με αυτή την φράση, που είπε, στον πρόεδρο των φαρμακοποιών Κωνσταντίνο Λουράντο, ο Γιώργος Σταθάκης, εκφράζει, πλήρως και απολύτως, παραστατικά, την δουλοφροσύνη των μελών της πινακοθήκης των ηλιθίων, απέναντι στους ευρωζωνίτες.

Ο απίστευτος αυτός τύπος, ο οποίος "ξέχασε", το 2012, να δηλώσει 1.000.000,00 € και ο οποίος, αφού κρέμασε, την χώρα, τον περασμένο Ιούνιο, πείθοντας τον Αλέξη Τσίπρα να υποκύψει, στις απαιτήσεις των ξένων δανειστών, παραμένει υπουργός, ενώ, κανονικά, θα έπρεπε να βρίσκεται, ήδη, στην φυλακή. Και φυσικά, η αλήθεια είναι ότι ο Γιώργος Σταθάκης δεν κάνει τίποτε άλλο, από το να χρησιμοποιεί, αυτολεξεί, την γλοιώδη και εμετική επιχειρηματολογία του Ευάγγελου Βενιζέλου και όλου αυτού του εθελόδουλου αστικού πολιτικού προσωπικού της χώρας μας, το οποίο, από τον Απρίλιο του 2010, με την μεθοδευμένη χρεωκοπία του ελληνικού κράτους και της ελληνικής οικονομίας, μετατράπηκε, σε ένα συνεταιρισμό, σε μια κοινοπραξία μπράβων, που έθεσαν τους εαυτούς τους, στην υπηρεσία των ξένων δανειστών, με σκοπό την διαρπαγή των περιουσιών των Ελλήνων πολιτών, προς ικανοποίηση των απαιτήσεων των αφεντικών τους.

Ως εκ τούτου, τα γνωστά μέλη της πινακοθήκης των (συριζαίων) ηλιθίων, δεν μπορούν να πιστωθούν, με έναν αυτογενή στρατηγικό μακιαβελλισμό. Η πολιτική, που ακολούθησαν, πριν και μετά τις βουλευτικές εκλογές της 25/1/2015 δεν προσδιορίστηκε, ούτε προέκυψε, επί τη βάσει ενός στρατηγικού σχεδιασμού. Η πολιτική αυτή δεν υπήρξε αποτέλεσμα του στρατηγικού μακιαβελλισμού τους. Ήταν και είναι αποτέλεσμα της απίστευτης προχειρότητας και της ελαφρότητας, από την οποία διακατέχονται, ως μέλη ενός ευάριθμου, μεν, αλλά περιθωριακού, δε, πολιτικού γκρουπούσκουλου της αριστεράς, το οποίο οδηγήθηκε, απρόσμενα, στην κυβερνητική εξουσία, από το διογκούμενο κύμα της κρίσης της ελληνικής οικονομίας, που επέφερε η χρεωκοπία του ελληνικού κράτους, από τον Απρίλιο του 2010 και η παροιμιώδης ανικανότητα του αστικού πολιτικού προσωπικού της χώρας να διαχειρισθεί, τις καταιγιστικές εξελίξεις, που ακολούθησαν όλα αυτά τα χρόνια, που πέρασαν, από τότε.

Η διαχείριση του ελληνικού δημόσιου χρέους, από την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, είναι ένας αδιάψευστος μάρτυρας της βλακείας, της ανικανότητας και της απίστευτης προχειρότητας, με τις οποίες τα μέλη της γνωστής πινακοθήκης των συριζαίων ηλιθίων, συνέδεσαν, άρρηκτα, την πολιτική τους, κατά το τελευταίο εννεάμηνο.

Και τούτο, επειδή, όταν προσλαμβάνεις τον Γιάννη Βαρουφάκη να σου διεκπεραιώσει τον απεγκλωβισμό της ελληνικής οικονομίας, από την χρεωδουλεία, είσαι υποχρεωμένος να εφαρμόσεις τον λεπτομερή και συνεκτικό σχεδιασμό του, μέχρι το τέλος. Αλλιώς, δεν τον προσλαμβάνεις καθόλου και οδηγείσαι, σε άλλες ατραπούς, που απαιτούν μια γρήγορη συμφωνία, με τους ξένους δανειστές, προκειμένου να αποφευχθούν τα χειρότερα. Και αυτά τα χειρότερα δεν είναι άλλα, από την επιβολή ελέγχων, στην κίνηση των κεφαλαίων, η επιβολή ορίων, στις αναλήψεις των τραπεζικών καταθέσεων και η διόγκωση του δημόσιου χρέους της χώρας.

Τελικά, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, έκανε όλα όσα δεν έπρεπε να κάνει.

Και φυσικά, το 3ο Μνημόνιο, που υπέγραψε ο Αλέξης Τσίπρας, τον περασμένο Ιούλιο, έχει όλα τα χαρακτηριστικά των δύο προηγούμενων Μνημονίων, που υπέγραψαν ο ΓΑΠ,  ο Λουκάς Παπαδήμος, ο Αντώνης Σαμαράς και ο Ευάγγελος Βενιζέλος, φουσκώνοντας το ελληνικό δημόσιο χρέος, κατά, περίπου, 40, με 50 δισ. €, αφού ο αρχικός σχεδιασμός των ευρωζωνιτών, ήταν να υποχρεώσουν τους σαμαροβενιζέλους να υπογράψουν ένα τρίτο, στην σειρά, Μνημόνιο, με έναν δανεισμό της τάξεως των 30, με 40 δισ. €, στον οποίο, φυσικά, δεν θα περιλαμβάνονταν ποσά, για την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών, η οποία πίστευαν, βάσιμα, ότι, στην παρούσα συγκυρία, δεν θα καθίστατο αναγκαία. 

Οι συριζαίοι, όμως, τα έκαναν μαντάρα. Ακόμη και στο - όχι δευτερεύον - θέμα της τύχης των επιστροφών των κερδών, από τα ελληνικά κρατικά ομόλογα, που κατέχει η Ε.Κ.Τ., τα έχουν κάνει θάλασσα, αφού, τώρα, πιά, δεν ισχύουν όσα ίσχυαν, με την απόφαση του Νοεμβρίου του 2012 του Eurogroup, με βάση την οποία τα κέρδη αυτά λογίζονταν, ως έσοδα του ελληνικού κρατικού προϋπολογισμού. Στην παρούσα φάση, τα αναμενόμενα κέρδη της Ε.Κ.Τ., από τα ελληνικά κρατικά ομόλογα, που κατέχει, θα φθάσουν τα 7,7 δισ. €, έχουν παύσει να θεωρούνται, ως έσοδα του ελληνικού κράτους και θα αποτελέσουν αντικείμενο των διαπραγματεύσεων, για την "τακτοποίηση" του ελληνικού δημόσιου χρέους.

Με δεδομένα, τα παραπάνω, το ελληνικό δημόσιο χρέος θα διογκωθεί, ακόμη, περισσότερο, από ό,τι αναμενόταν, με την "ήπια" εκδοχή του 3ου Μνημονίου, που προετοίμαζαν, στους σαμαροβενιζέλους, οι ξένοι δανειστές και προβλέπεται να φθάσει το 207% του ελληνικού ΑΕΠ. Αυτά τα 40, με 50 δισ. € - εκ των οποίων, τα 25 δισ. € πάνε, στο τραπεζικό σύστημα, τα 8 δισ. € θα διοχετευθούν, για την αποπληρωμή των ληξιπρόθεσμων οφειλών του ελληνικού δημοσίου, προς τους ιδιώτες και το υπόλοιπο θα κατευθυνθεί να καλύψει διάφορα δημόσια ελλείμματα και λοιπά χρέη του κράτους - αποτελούν "προσφορά" της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ και ιδιαίτατα, των μελών της πινακοθήκης των ηλιθίων, που περιστοιχίζουν τον Αλέξη Τσίπρα.

Η πικρή αλήθεια, για την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, είναι ότι και ο δανεισμός, που προκύπτει, από το 3ο Μνημόνιο, είναι, ακριβώς, ίδιος, ως προς το ουσιαστικό του περιεχόμενο, με τον δανεισμό, που προέκυψε, από τα δύο προηγούμενα Μνημόνια. Το 83% του δανεισμού αυτού (περί τα 71 δισ. €), θα κατευθυνθεί, στους δανειστές και στον ελληνικό χρηματοπιστωτικό τομέα.

Όσο και αν, σε θεωρητικό επίπεδο, το ποσόν των 25 δισ. €, που θα κατευθυνθεί, στην ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών, παρουσιάζεται, ως ανακτήσιμο, με την υποτιθέμενη, ως προσδοκώμενη, άνοδο των μετοχών και των λοιπών περιουσιακών τους στοιχείων, η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Οι διαφυγούσες καταθέσεις δεν πρόκειται να ανακτηθούν. Δεν θα επιστρέψουν, όχι, μόνο, στο σύνολό τους, αλλά, ούτε, έστω και σε ένα κάποιο αξιοσημείωτο τμήμα τους.

Η ίδια η σκληρή δομή της ελληνικής οικονομίας, που είναι μια οικονομία μικρομεσαίων επιχειρήσεων και διαστάσεων, η οποία συρρικνώνεται, την ίδια στιγμή, που το ευρύ μικρομεσαίο κοινωνικό στρώμα, που την κινητοποιεί, αποδεκατίζεται, δεν πρόκειται να επιτρέψει την επιστροφή των διαφυγουσών τραπεζικών καταθέσεων, είτε αυτές έχουν κατευθυνθεί, στο εξωτερικό - φαινόμενο, το οποίο έχει πάγια χαρακτηριστικά και ανατρέχει, βαθιά, στο παρελθόν, από την εποχή, που η Ελλάδα εντάχθηκε, στην ευρωζώνη και πριν από αυτή την ένταξη -, είτε αυτές οι τραπεζικές καταθέσεις εγκατέλειψαν, σχετικά, πρόσφατα, τις τράπεζες και κυρίως, κατά την εποχή του πρώτου εξαμήνου της διακυβέρνησης της χώρας, από τον Αλέξη Τσίπρα, για να κατευθυνθούν, στις τραπεζικές θυρίδες, ή στα σεντούκια, ή σε όποια άλλα πιθανά και απίθανα μέρη.

Αλλά, ακόμη και τα, περίπου, 8 δισ. €, από τον δανεισμό του 3ου Μνημονίου, που θα πάνε, για την εξόφληση των ληξιπρόθεσμων οφειλών του ελληνικού κράτους, οι οποίες, ενώ υπάρχουν, ως δημόσιο χρέος, δεν έχουν καταγραφεί, ως τέτοιο, αποτελούν δημόσιο χρέος, τελικά, προστίθενται και προσμετρώνται, ως νέο χρέος του ελληνικού κράτους, το οποίο πρέπει να αποπληρωθεί.

Ομοίως και η συμφωνημένη, με τους δανειστές, πρωτογενής ελλειμματική διαχείριση του 2015 είναι και αυτή ένα νέο δημόσιο χρέος, αφού αυτή θα χρηματοδοτηθεί, με νέο δανεισμό, από τους ξένους δανειστές.

Έτσι, με αυτά τα αμείλικτα δεδομένα, κάπου, πάνω από τα 40 δισ. €, με (προσωρινό) όριο τα 50 δισ. €, από τον δανεισμό του 3ου Μνημονίου, στο, κατ' αρχήν, σύνολο δανεικών ποσών, της τάξεως των 86 δισ. €, αποτελούν ένα νέο δημόσιο χρέος της χώρας, το οποίο ανήκει, στην αποκλειστική υπαιτιότητα της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ και των γνωστών μελών της πινακοθήκης των ηλιθίων, που περιτριγυρίζει τον Αλέξη Τσίπρα.

Όλα όσα προεκτέθηκαν δεν κάνουν τίποτε άλλο, από το να δείχνουν το απίστευτο μέγεθος της προχειρότητας και της ανικανότητας της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, στην οποία έχουν αφεθεί οι τύχες της πολύπαθης χώρας μας και του αφελούς πληθυσμού της.

Δεν πρόκειται, λοιπόν, για μια επίδειξη ενός κάποιου πρωτογενούς μακιαβελλισμού, όσον αφορά τους χειρισμούς του Αλέξη Τσίπρα και της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Γάλλος διπλωμάτης, που κράτησε την ανωνυμία του, σφάλλει. Ο Αλέξης Τσίπρας και η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχουν καμμία σχέση με και δεν μπορούν να έχουν μια πρωτογενή πολιτική, ανάλογη (έστω και από τεράστια απόσταση), με αυτή του Niccolò Machiavelli.

 Ο μακιαβελλισμός των μελών της πινακοθήκης των (παλαιοσταλινικών, των ευρωσταλινικών και των σταλινογενών) ηλιθίων της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, δεν προηγείται, αλλά έπεται της πολιτικής προχειρότητας, της διαχειριστικής ανικανότητας και της στρατηγικής ανοργανωσιάς τους.

Και εδώ, που τα λέμε, αυτό είναι πολύ χειρότερο, από αυτό, που νομίζουν ο Γάλλος διπλωμάτης και ο Φρανσουά Ολλάντ. Είναι το χείριστο δυνατό.

Ως εκ τούτου, όλα τα άσχημα, δυστυχώς, δεν βρίσκονται πίσω μας. Είναι μπροστά μας...