Τί πρέπει να κάνει η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα; 1) Καταγγελία Μνημονίων και δανειακών συμβάσεων. 2) Παραπομπές στο δικαστικό σύστημα. 3) Κρατικοποίηση του τραπεζικού συστήματος. 4) Έκδοση χρήματος, σε ευρώ και νέα χρηματόγραφα. 5) Νέες βουλευτικές εκλογές.

 
Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις σημερινές εκλογές ήταν δεδομένη. Απλώς, αυτό που δεν ήταν γνωστό είχε να κάνει με το ακριβές μέγεθος της νίκης αυτής, η οποία, τελικά, είναι ευμεγέθης (36,34% και 149 έδρες), αν και δεν πήρε την έκταση εκείνη, που μπορούσε να πάρει. Με λίγα λόγια, η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ είναι μεγάλη, αλλά δεν είναι αρκετή, αφού η έλλειψη, έστω και οριακά, της απόλυτης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας καθιστά επισφαλή την μακροβιότητα της κυβέρνησης, που θα σχηματίσει ο Αλέξης Τσίπρας και θα θέσει, σε δοκιμασία την υλοποίηση του όποιου έργου της.

Αυτό θα συμβεί, λόγω των μεγάλων δυσχερειών, που η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα κληθεί να αντιμετωπίσει, ιδίως, στην σχέση της με τους ξένους δανειστές, οι οποίες θα προκύψουν, εξ αιτίας των δυσκολιών, που θα φέρει η διακήρυξη του Αλέξη Τσίπρα, για το τέλος της ύπαρξης της τρόϊκας, ως μη προβλεπόμενου, από τις ευρωπαϊκές συνθήκες, θεσμού και η απαίτησή του, για μια νέα διαπραγμάτευση, που θα ξεκινά, από μηδενική βάση και θα αφορά την ρύθμιση των θεμάτων, που αφορούν τις δανειακές συμβάσεις, που υπέγραψαν οι ελληνικές κυβέρνήσεις, από το 2010, έως τώρα και όχι τα δύο Μνημόνια, τα οποία ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί νεκρά, την ίδια στιγμή, που οι ξένοι δανειστές (οι ευρωζωνίτες, η γερμανική κυβέρνηση και το Δ.Ν.Τ.) πιέζουν, φορτικά, για ένα νέο - το τρίτο στην σειρά - Μνημόνιο, το οποίο  απαιτούν να υπογραφεί.
 
Βέβαια, η είσοδος των Ανεξαρτήτων Ελλήνων του Πάνου Καμμένου, στην βουλή, με 4,75% και 13 έδρες, αλλά και η συμμετοχή του κόμματος αυτού, στην κυβέρνηση, διευκολύνει τον ΣΥΡΙΖΑ, στις κινήσεις του, για την αντιμετώπιση των ξένων δανειστών, όμως, αυτό το συνδυαστικό γεγονός, δεν απαλλάσσει, σε ένα όχι και πολύ μακρινό βάθος χρόνου, την κυβέρνηση, που θα σχηματισθεί, από την αστάθεια, η οποία, γρήγορα, θα εμφανισθεί, ως αποτέλεσμα της ποικιλότητας του ΣΥΡΙΖΑ, ως κομματικού μηχανισμού και ως πολιτικής και κοινωνικής βάσης. 

Αυτή η εσωτερική, η ενδοκομματική ετεροδοξία και η αντιφατική ποικιλότητα αποτυπώνεται και στην σύνθεση της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματος και αργά, ή γρήγορα, πέρα από τις ενδοκομματικές αντιπαραθέσεις και συγκρούσεις, που θα επιφέρουν, με την ανάπτυξη του κυβερνητικού έργου, όλα αυτά θα αντιπαρατεθούν, με τις, εντελώς, αντίθετες πολιτικές και ιδεολογικές ιδαιτερότητες του κόμματος των Ανεξαρτήτων Ελλήνων, το οποίο, ως κόμμα της ελληνικής πατριωτικής κεντροδεξιάς (και όχι, μόνον, αυτής), πιθανότατα, δεν θα μπορέσει να αποδεχθεί και να συμβαδίσει, με τις διεθνιστικές ιδέες και πολύ περισσότερο, με τις κοσμοπολιτικές ιδεοληψίες της μεγάλης πλειοψηφίας των στελεχών και των μελών του ριζοσπαστικοφανούς ΣΥΡΙΖΑ, του οποίου οι κομμουνιστικές και κομμουνιστογενείς πολιτικοϊδεολογικές αναφορές είναι σαφέστατες και, πλειοψηφικά, συντριπτικές.



 Παρά ταύτα, εάν τηρηθούν οι σωστές και πρέπουσες προτεραιότητες, στην εκτύλιξη του κυβερνητικού έργου, κατά την διάρκεια των προσεχών μηνών - ας πούμε, μέχρι τον Απρίλιο -, μπορεί να υπάρξει ένα πλούσιο και επιτυχές κυβερνητικό έργο, όσον αφορά την αντιμετώπιση των ξένων δανειστών. Οι δύο κυβερνητικοί εταίροι δεν έχουν μεγάλες διαφορές και μπορούν να συντονισθούν, ως προς αυτόν τον πολύ κρίσιμο και καίριο τομέα του κυβερνητικού έργου, που, εν πολλοίς, θα κρίνει και την επιτυχία της νέας κυβέρνησης, αλλά και την τύχη της χώρας.


 Έτσι, η πρώτη πράξη της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα πρέπει να είναι - πέρα από την καταγγελία των Μνημονίων - η καταγγελία των δύο δανειακών συμβάσεων, που συνομολόγησαν και υπέγραψαν, απνευστί, οι προκάτοχες κυβερνήσεις, προκειμένου να συγκροτηθεί η νομική βάση της διαπραγμάτευσης, με τους "εταίρους" και τους δανειστές, μέσα από την αμφισβήτηση της νομιμότητας αυτών των, άκρως, αισχροκερδών και νεοαποικιακών δανειακών συμβάσεων, οι οποίες κατήργησαν την κυριαρχία του ελληνικού κράτους, μετατρέποντάς το, σε ένα εισπρακτικό όργανο των ξένων δανειστών, οι οποίοι ασκούν μιαν άμεση επικυριαρχία, στην χώρα, την οποία μετέτρεψαν, σε μια αποικία χρέους, υπό το καθεστώς, μιας επιτηρούμενης και ως εκ τούτου, νομιζόμενης δημοκρατίας, με κοινοβουλευτικό περιτύλιγμα. 

Αυτές οι δύο δανειακές συμβάσεις του Μαΐου του 2010 και του Φεβρουαρίου του 2012, επί των οποίων στηρίχθηκαν τα Μνημόνια, καθόρισαν τον σκληρό πυρήνα του νεοαποικιακού καθεστώτος χρέους, αφού και τα Μνημόνια και όλες οι αναθεωρήσεις και οι συμπληρώσεις τους, με τα διάφορα μεσοπρόθεσμα προγράμματα δημοσιονομικής προσαρμογής, που κατέστρεψαν την ελληνική οικονομία και κοινωνία, αυτό, που έκαναν και κάνουν, είναι να απεικονίζουν την λεπτομερή παρεμβατική και προσδιοριστική εφαρμογή των απαιτήσεων των δανειστών. 

 

 
Σε αυτά τα Μνημόνια και τις εξειδικεύσεις τους είναι που παραπέμπουν οι δανειακές συμβάσεις, συγκεκριμενοποιώντας την πεονική - νεοαποικιακή σχέση των δανειστών, ως ασκούντων κυριαρχία, επί της ελληνικής κοινωνίας και του υποδουλωμένου και υποτακτικού ελληνικού κράτους, ως οφειλέτη, το οποίο κράτος αποτελεί και τον εσωτερικό βραχίονα των δανειστών, λειτουργώντας, ως, οιονεί, εισπρακτική εταιρεία, της οποίας τα κυβερνητικά κόμματα ενεργούν, ως τοπικά υποκαταστήματα.

 Προφανώς, οποιαδήποτε νέα διαπραγμάτευση των δανειακών αυτών συμβάσεων δεν μπορεί - ή είναι, απείρως, δύσκολο - να αλλάξει τον πυρήνα τους. Στην ουσία, όσο και να βελτιωθούν οι συμβάσεις αυτές δεν μπορούν να αναιρέσουν την εσώτερη λογική τους, η οποία είναι, απολύτως, καταστροφική, αφού επιβάλλει την υποχρέωση της πληρωμής του ελληνικού δημόσιου χρέους, το οποίο, υπό τις παρούσες συνθήκες της ευρωζώνης, δεν είναι διαχειρίσιμο και χρησιμεύει, ως εργαλείο, για την καταστροφή των απαραίτητων και νευραλγικών κρατικών, οικονομικών και κοινωνικών λειτουργιών, μέσα από μια δραστική και μακροχρόνια ύφεση.
  

Τελικά, η καταγγελία των Μνημονίων δεν αρκεί. Εκτός, από τα Μνημόνια, πρέπει να καταγγελθούν οι δύο δανειακές συμβάσεις, αφού, μέσα σε πλείστα άλλα, οι συμβάσεις αυτές συμπεριλαμβάνουν επαχθέστατους, καταχρηστικούς και εντελώς, παράνομους όρους, που αφορούν την δέσμευση του συνόλου της κρατικής περιουσίας, την παραίτηση, απο την ασυλία, που συνεπάγεται η άσκηση της εθνικής κυριαρχίας του ελληνικού κράτους, η ρητή απαγόρευση, στην αποπληρωμή των δανείων, από άλλους δανειστές, πέραν των ιδίων, ο συμψηφισμός μέρους, ή του συνόλου των δανείων αυτών, με αντίστοιχες οφειλές των δανειστών, προς το ελληνικό δημόσιο, η υπαγωγή των δανείων αυτών, στο αγγλικό δίκαιο, που, πάντοτε, ευνοεί τους δανειστές, εις βάρος του οφειλέτη και πολλά άλλα. 

 
Τελικά, άντεξε ο Αντωνάκης. Αλλά...

Για όλα αυτά και για πολλά άλλα, που αφορούν την εφαρμογή των μνημονιακών προβλέψεων είναι απαραίτητο να σχηματισθούν δικογραφίες και να προωθηθούν, για δικαστική διερεύνηση, μαζύ με όλες όσες υπάρχουν και έχουν λιμνάσει, στα συρτάρια της βουλής, προκειμένου να  λογοδοτήσουν τα μέλη όλων των υπουργικών συμβουλίων (του ΓΑΠ, του Λουκά Παπαδήμου και του Αντώνη Σαμαρά) - τουλάχιστον, από το 2009, που ξέσπασε η ελληνική δημοσιονομική κρίση, την οποία η κυβέρνηση του ΓΑΠ, η μπατιροτραπεζοκρατία της Ε.Κ.Τ., η Commission και η γερμανική κυβέρνηση μετέτρεψαν, σε κρίση χρέους και κρατική χρεωκοπία.





 Όλα αυτά δεν μπορούν να αφεθούν, για αργότερα. Μόνο και μόνο, για να μην βρεθεί αύριο κάποιο δικαστήριο και κηρύξει τα όποια αδικήματα παραγεγραμμένα. Πρέπει να γίνουν, τώρα, με την ταχεία διεκπεραίωση της διερεύνησης και του ανακριτικού έργου, που απαιτείται, προκειμένου να τεθούν οι σχετικές υποθέσεις, ενώπιον του ελληνικού δικαστικού συστήματος.



Η δικαστική διερεύνηση όλων των πεπραγμένων των κυβερνήσεων της τελευταίας πενταετίας και η μεθοδευμένη κρατική χρεωκοπία, η οποία προκλήθηκε, σε πολύ σημαντικό βαθμό και από την χρεωκοπία του συνόλου του ελληνικού τραπεζικού συστήματος - μια χρεωκοπία, για την οποία  έγινε μια συστηματική και οργανωμένη επιχείρηση συγκάλυψης και φυσικά, φορτώθηκε, στις πλάτες των φορολογουμένων - δεν μπορεί να αφήσει ανέγγιχτα τα μέλη της  εντόπιας ολιγαρχικής μπατιροτραπεζοκρατίας.








Το τμήμα αυτό, που αφορά την ελληνική κρατική και ιδιωτική χρεωκοπία και η διαπλοκή της με την κατάρρευση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, το οποίο οδήγησε, στην και επέτεινε την χρεωκοπία του ελληνικού δημοσίου και συνακόλουθα, της ελληνικής οικονομίας πρέπει να εξετασθεί, λεπτομερώς και το σύνολο της τραπεζιτικής τεχνοδομής να υποστεί τις δέουσες ποινές, οι οποίες πρέπει να είναι και αυστηρές, αφού τα ποινικά αδικήματα, που έχουν διαπραχθεί είναι βαρύτατα, αυταπόδεικτα και ορατά δια γυμνού οφθαλμού.




Το κυριότερο, όμως, όσον αφορά την εντόπια μπατιροτραπεζική ελίτ δεν είναι ο ποινικός κολασμός των εγκληματικών πράξεών της. Η δικαστική τιμωρία είναι ένα μέρος της συνολικής τιμωρίας, την οποία οι εντόπιοι μπατιροτραπεζίτες πρέπει να υποστούν. 


Έτσι, εάν η νέα κυβέρνηση θέλει να επιτύχει, στο έργο της, δηλαδή, εάν θέλει να οδηγήσει την ελληνική οικονομία, σε γοργούς και υψηλούς αναπτυξιακούς ρυθμούς, πρέπει να πάρει, στα χέρια της, όλους τους μηχανισμούς, που ελέγχουν, μέσα στην χώρα μας, την έκδοση και την κυκλοφορία του χρήματος. 

Η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα πρέπει να προβεί, χωρίς δισταγμό και χωρίς καθυστέρηση, στην πλήρη κρατικοποίηση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος.

Όσο και αν κάτι τέτοιο ακούγεται, ως ριζοσπαστικό, στην πραγματικότητα, δεν είναι. 

Αποτελεί μια, απολύτως, φυσιολογική ενέργεια, η οποία αντιστοιχεί, στους κανόνες λειτουργίας του καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος, οι οποίοι απονέμουν την ιδιοκτησία μίας επιχείρησης, σε εκείνους, στους οποίους ανήκουν τα κεφάλαιά της. Ως εκ τούτου, με τις συνεχείς ανακεφαλαιοποιήσεις και τις διάφορες ενισχύσεις του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, από το ελληνικό δημόσιο, οι ελληνικές τράπεζες, στο σύνολο τους, είναι κρατικές. Οι παλαιοί ιδιοκτήτες είναι, πλέον, κατ' όνομα, ιδιοκτήτες και απλώς, ηγούνται μιας παρασιτικής και εμφανώς, ανίκανης τεχνοδομής, η οποία έχει χρεωκοπήσει τις τράπεζες αυτές και μαζί με αυτές και την ελληνική οικονομία, επί των οποίων όλοι αυτοί παρασιτούν, επειδή έτσι το επιθυμεί η ευρωμπατιροτραπεζοκρατία της Ε.Κ.Τ. και οι ξένοι δανειστές, που, στο σύνολό τους, αποτελούνται, από την ελίτ του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος, το οποίο είναι, ομοίως, μπατιριμένο και του οποίου τα μέλη, οι εκπρόσωποι και οι πολιτικοί υπηρέτες κρατούν "ζωντανούς", ως "ιδιοκτήτες" την παλαιά μπατιροτραπεζική ελίτ των ελληνικών τραπεζών, μαζύ με την αποτυχημένη τεχνοδομή τους, για λόγους ταξικής αλληλεγγύης και μόνο.



Η νέα κυβέρνηση, λοιπόν, οφείλει να πράξει το αυτονόητο. Το, απολύτως, φυσιολογικό, ό,τι και αν πει η εντόπια μπατιροτραπεζοκρατία. 



Η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα πρέπει να επισημοποιήσει αυτό, που, ήδη, συμβαίνει και να κρατικοποιήσει το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, στο σύνολό του, πετώντας στην άκρη και παραπέμποντας την τραπεζοκρατική ελίτ, στο ελληνικό δικαστικό σύστημα, για πλήρη λογοδοσία των πράξεών της.

 
Αν η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν το πράξει, αν, δηλαδή, δεν κρατικοποιήσει το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, θα καταρρεύσει, όπως κατέρρευσε και η κυβέρνηση του ΓΑΠ, όπως είχα πει και είχα προβλέψει, στον, τότε, υποψήφιο βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Μίμη Ανδρουλάκη, σε μια συζήτησή μας, πριν από τις βουλευτικές εκλογές της 4ης Οκτωβρίου 2009 - δείτε το σχετικό θέμα, σε αυτό, εδώ, το μπλογκ, με τίτλο :  26/9/2009 : ΜΙΑ ΚΑΛΗ (ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΗ) ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΜΙΜΗ ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗ. 


Και φυσικά θα είναι άξια της τύχης της.



Όπως έχω πεί, επανειλημμένως, η νέα κυβέρνηση, προκειμένου να κατοχυρωθεί, νομικά, έναντι του νομικού πλαισίου των Συνθηκών της ευρωζώνης και για να βρεθεί, με ισχυρότατα διαπραγματευτικά όπλα ουσίας, στα χέρια της, έναντι των ξένων δανειστών, πρέπει να θέσει την χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και να ετοιμάζεται να εκδώσει νόμισμα, ασκώντας το κρατικό δικαίωμα της νομισματοκοπής, με την έκδοση των απαραίτητων ποσοτήτων χρήματος, σε ευρώ, για την κάλυψη των επειγουσών αναγκών και των απαραίτητων δαπανών του κρατικού προϋπολογισμού και την πληρωμή μέρους των τρεχουσών δανειακών υποχρεώσεων του ελληνικού δημοσίου.



Πέραν, της έκδοσης των ποσοτήτων χρήματος, σε ευρώ, που θα κριθούν απαραίτητες, η ελληνική κυβέρνηση μπορεί - και πρέπει - να εκδώσει και νέα χρηματόγραφα, τα οποία, προφανώς, θα πρέπει να έχουν, εξ ορισμού, αναγκαστική κυκλοφορία και ως εκ τούτου θα γίνονται δεκτά, ως μέσα πληρωμών, από το δημόσιο και το τραπεζικό σύστημα της χώρας.


Φυσικά, τα χρηματόγραφα αυτά, που θα έχουν συγκεκριμένη ονομαστική αξία, θα είναι ανώνυμα, θα μεταβιβάζονται, στο ευρύ κοινό, θα αποτελούν μια νέα μορφή χρήματος, το οποίο θα λειτουργεί, συμπληρωματικά, ως προς το ευρώ και θα βοηθήσει, στην αποτελμάτωση και στην αναπτυξιακή απογείωση της ελληνικής οικονομίας, ό,τι και αν πουν και όσο και αν μια τέτοια ενέργεια της ελληνικής κυβέρνησης δεν αρέσει - και δεν θα αρέσει - στους ευρωζωνίτες και στους λοιπούς δανειστές.


Η νέα κυβέρνηση μπορεί, επίσης να προβεί και στην έκδοση νέων χρηματόγραφων, τα οποία θα έχουν, προφανώς, αναγκαστική κυκλοφορία, για να μπορέσει να πληρώνει τις υποχρεώσεις του ελληνικού κράτους, για μισθούς, συντάξεις, εσωτερικά χρέη, αλλά και για την πραγματοποίηση επενδυτικών έργων. Όλα αυτά, μαζύ, θα τονώσουν την οικονομία και θα την οδηγήσουν, σε ταχύτατους αναπτυξιακούς ρυθμούς, μέσα από την απελευθέρωση των αντίστοιχων πόρων, οι οποίοι θα μπορέσουν, έτσι, να απελευθερωθούν, από τα  περιοριστικά και ασφυκτικά δεσμά της λιτότητας και θα στραφούν, στην ομαλή και απρόσκοπτη χρηματοδότηση της πραγματικής οικονομίας και της ταχείας μεγέθυνσής της.

Μια τέτοια ενέργεια, που την έχω προτείνει από το 2010 - δείτε το δημοσίευμα, σε αυτό εδώ το μπλογκ, με τίτλο : Η αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, η έμπρακτη και επιλεκτική απειλή στάσης εξωτερικών πληρωμών και η μερική επαναφορά της δραχμής -, θέλει κότσια διότι δεν πρόκειται να γίνει, ευχάριστα, δεκτή από τους ευρωζωνίτες, αφού θα επιφέρει μεγάλες αναταράξεις στην κουρελαρία αυτής της χαοτικής και ουσιαστικά, νεκροζώντανης αυτής νομισματικής ένωσης.


Θα τα τολμήσει όλα αυτά η νέα κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ; 



Αν τα τολμήσει, πάντως, αυτό, που θα πρέπει να κάνει, στην συνέχεια, με χρονικό ορίζοντα, εφέτος, μέχρι τον Μάΐο (ή, το αργότερο, τον ερχόμενο Ιούνιο) είναι η προκήρυξη νέων βουλευτικών εκλογών, για να επιτύχει την απόλυτη κοινοβουλευτική αυτοδυναμία, η οποία, με μια στοιχειώδη υλοποίηση του προγράμματός της, θα μεταβληθεί, σε κοινοβουλευτική παντοδυναμία.


Θα δούμε.